บทที่ 282

เย่เทียนหยู่ตกตะลึงอยู่พักหนึ่งเขาแอบส่ายหัว ถานล่างทำแบบนี้ชื่อคงถูกเอาไปพูดข้างนอกได้

เขาเบื่อพวกคำเยินยอที่น่าเกลียดของคนบางคนจริงๆ เลยพูดว่า “เรื่องนี้คุณไม่ต้องสนใจและเรื่องวันนี้ก็ไม่ต้องบอกใครด้วย”

หลี่ซินเยว่ตกตะลึงพักหนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่พูดจะให้เครดิตคุณยังไง?”

“ฉันไม่ต้องให้เครดิตฉันแบบนี้”

เย่เทียนหยู่ส่ายหัวพูดอย่างเฉยชา

“อ่อ โอเค”

หลี่ซินเยว่วางสายไปก็นึกถึงเรื่องเย่เทียนหยู่เอาสำเร็จเรื่องการชำระหนี้ 30 ล้าน

เครดิตเรื่องสัญญา 50 ล้านในวันนี้เขายังไม่เอา แล้วเขาจะอ้างเครดิตหลอกๆได้อย่างไร?

อีกอย่างเพราะเขาสามารถสั่งประธานถานตามใจชอบ แค่เรื่องเก็บเงินไม่ได้อะไร ทำไมเขาจะแสร้งทำเป็นเครดิตของเขา

พูดได้ว่า เรื่องขอคืนเงินเขาทำได้แน่นอน แต่ทำไมประธานหลินบอกอยู่ตลอดว่าเธอทำได้หล่ะ

ช่างมันเถอะ เรื่องระดับสูงตัวเองไม่เข้าใจมัน

เนื่องจากเย่เทียนหยู่ไม่ได้พูดมากกว่านี้ ตัวเองก็เลยไม่ได้พูด

เดี๋ยวนะยังมีเรื่องนึงที่ต้องทำ สัญญานี้ต้องให้ตัวเองประทับตรากับเซ็นสัญญาเลย หลี่ซินเยว่เลยรีบให้หลิวเหวิน

แจ้งให้รู้ถึงข่าวดี

หลิวเหวินได้ยินก็ดีใจมาก เธออยู่กับหลินหว่านหรูพอดีเลยพู