Share

บทที่ 9 “ทำไม เธอจะเก็บจูบไว้ให้ใคร”

ร่างขาวอ้อนแอ้นของวัชมัยเปลือยเปล่า ผิวใสกระจ่างต้องแสงหลอดไฟ เปลือกสีมุกครอบคลุมดวงตา ริมฝีปากเม้มเน้น มือแนบลำตัว กำแล้วก็คลาย สะกดกลั้นอาการหวาดหวั่น

“ฉันไม่มีรสนิยมทำตัวเป็นโจรขืนใจใคร”

เสียงทุ้มปนห้าวของคนร่วมห้องดังก้อง

“ไม่ต้องหลับตาฝืนขนาดนั้น”

หูได้ยินเขาหัวเราะหึ

“ถ้าไม่เต็มใจทำก็ออกไป”

ตาโตลืมขึ้นมาโดยพลัน การออกไปหมายถึงเธอต้องห่างจากลูก

“พี่ป้องอยากให้มิ้งทำอะไรให้ละคะ”

วัชรมัยสบตาคม ทิ้งยางอายไว้เบื้องหลัง

“คิดสิว่าอีตัวต้องทำยังไงกับแขก”

เกลียดยิ้มแสยะของเขาเหลือเกิน ไผทเมื่อห้าปีก่อน ไม่เคยทำตัวน่าเกลียดอย่างนี้กับเธอ

“มิ้ง...ไม่รู้ มิ้ง ไม่เคยเป็นอีตัว”

“ฉันไม่เชื่อ เธอหายไปตั้งห้าปี จะไม่มีคนอื่นได้ยังไง”

“มิ้งเอาแต่เรียนกับทำงาน”

“เหอะ...อ่อนปวกเปียกอย่างเธอน่ะเหรอจะทำงาน”

ไผทหรี่ตามองเธอหัวจรดเท้า วัชรมัยไม่มีท่าทางกระฉับกระเฉงแบบคนทำงานเลย เธอตัวบาง ขาวซีดกว่าเมื่อห้าปีที่แล้วเสียอีก

“พี่ป้องปากร้ายขึ้นนะคะ”

“ฉันต้องร้ายให้สมกับคนเลวอย่างเธอไง”

ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าใกล้ รังสีคุกคามแผ่กระทบจนวัชรมัยถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณระวังภัย

“จะสงเคราะห์สอนงานอีตัวฝึกหัดให้ก็แล้ว
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status