Share
บทที่ 8 “จะได้อยู่กับลูก...จะได้อยู่กับปราบ”
ศรัญญาขับรถกระบะตอนครึ่งมายังสวนปาล์ม เมื่อจอดลง ณ บ้านหลังใหญ่ ใบหน้าอวบอิ่มเล็ก ๆ ชะโงกออกจากประตูมาดู
“น้าเก๋มาแล้ว”
สกลกันต์ทักเสียงแจ๋ว ได้รับหน้าที่จากมารดาให้รอรับเพื่อน
“ไงครับ ปราบ”
ศรัญญาไม่ได้แปลกที่เด็กน้อยรู้จักเธอ วัชรมัยคงบอกแล้ว ตอนนี้สิ่งที่เพื่อนต้องการสัมฤทธิผล
“ปราบช่วยถือกระเป๋าฮะ”
หน้าเงยมองกระบะสูง ศรัญญายกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงมา
ตาคมฉ่ำวาว มารดาไม่ได้โกหก เธอจะกลับมาอยู่กับเขาจริง ๆ คนงานในบ้านเมื่อเห็นหญิงสาวก็รีบกระวีกระวาดช่วย
“อ่ะ...น้าเอามาฝาก”
ศรัญญายื่นขนมจากร้านถุงใหญ่ให้
“ขอบคุณครับ”
สกลกันต์หน้าบานดีอกดีใจ กระพุ่มมือไหว้อย่างงดงาม
“ขอบใจที่เอาของมาให้นะแก”
วัชรมัยออกมาพบเพื่อนด้วยชุดแปลกตา สวมเสื้อยืดนุ่งผ้าถุงกรอมเท้าสีสันสดใส
“เรื่องมันยาว”
เธอหลุบหลบสายตา ศรัญญาเห็นนะ แก้มเพื่อนขึ้นสีแดง
“มีเวลาฟังทั้งวัน ฉันเป็นเจ้าของคาเฟ่ มีอิสระในการทำงานนะเผื่อแกลืม”
ศรัญญายิ้มล้อ วัชรมัยบอกคนรับใช้ในบ้านให้คอยดูแลสกลกันต์ในห้องนั่งเล่นด้วย ส่วนเธอพาเพื่อนไปคุยกันให้ห้องพักแขก
“สรุปแกกลับมาเป็นนายหญิงของที่นี่แล้วงั้นสิ”
เชฟสาวเลือกนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ส่วนอีกคนนั่งบนขอบเตียง
“ไม่ใช่อยู่ในฐานะนายหญิง แต่ฉันได้กลับมาเป็นแม่ของลูก”
“หือ...หมายความว่า”
มันน่าอายในความจริงที่จะเล่าให้เพื่อนฟัง
“ฉันต้องดูแลพี่ป้อง แลกกับการอยู่เป็นแม่ของปราบ”
คิ้วเชฟสาวขมวดเป็นโบ ค่อย ๆ คิดตามคำบอกเล่าเพื่อน ก่อนร้องเสียงหลง
“ดูแลคนพ่อ ที่ไม่ใช่แค่กล่อมเอ่...เอ๊ ตบตูดนอนใช่ไหมแก”
“ฮื่อ นั่นแหละ”
วัชรมัยพยักหน้าอย่างคนตัดสินใจแล้ว
“พี่ป้องให้ฉันมีเซ็กซ์กับเขา”
“บ้าไปแล้ว!”
ศรัญญาอ้าปากค้าง ตาเบิกโต
“เขาทำอย่างนี้ทำไม หรือว่ายังรักแก”
เธอชะโงกตัวจ้องหน้าเพื่อน อีกฝ่ายส่ายศีรษะ
“ไม่หรอก พี่ป้องแค่อยากเอาคืน แก้เผ็ดฉันที่ทิ้งเขาไป”
เธอไม่เห็นความรักหลงเหลือในดวงตาคู่คมอีกแล้ว แม้แต่ความสงสาร ความปรานีเห็นใจก็ไม่มีเหลือ
“เธอจะเป็นได้แค่อีตัวบนเตียง ฉันจะเอาคืนทุกบาททุกสตางค์สิบล้านที่เสียไป โทษฐานที่เธอหน้าด้านกลับมา”
วัชรยังจำคำที่เขาประกาศก้อง มันเล่นในสมองซ้ำไปซ้ำมาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
“ตกลงค่ะ”
แต่กระนั้นวัชรมัยก็ไม่พลาดโอกาสสุดท้ายในชีวิต โอกาสที่จะได้อยู่ข้างลูก ไม่สนการทำร้ายจิตใจของไผทที่จะเริ่มขึ้น
“เฮ้อ! ชีวิตแกนี่ยังไงนะมิ้ง เหมือนจะดี จู่ ๆ ก็...”
ศรัญญาพรูลมหายใจยาว เรียกวิญญาณที่แทบจะหลุดออกจากร่างกลับมาด้วย
“แกไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเลือกเอง”
เธอสิ่งยิ้มบางเบา บ่งบอกตนเองโอเค
“ฉันเลือกเองทุกอย่าง...เลือกเองตั้งแต่ต้น”
สองสาวจ้องตากัน ก่อนผู้เป็นแขกจะหลับตา
“งั้นก็ตามใจละกัน”
ศรัญญาพยักหน้าปลดปลง เธอก็แค่เพื่อน ทำได้ดีที่สุดคือให้กำลังใจ ในเมื่อเจ้าตัวเลือกแล้วนี่
“ว่าแต่เรื่องนัดล่ะ”
“กำหนดปลายเดือนนี้ ฉันจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว ว่าจะปรึกษาทางโน้น ย้ายประวัติมาที่นี่”
เหตุการณ์กะทันหันไปหน่อย แต่วัชรมัยยังพอวางแผนรับมือทัน
“แก...โอเคนะ มีอะไรโทรคุยกันได้”
“ขอบใจมากเก๋ จริง ๆ เว้ย นี่เป็นช่วงที่ฉันสบายใจที่สุด แค่ได้อยู่กับลูก ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
วัชรมัยกระพือตาถี่ ๆ ไล่น้ำอุ่น ๆ ที่กำลังเอ่อล้น
“เห็นแกสบายใจ ฉันก็ดีใจด้วย ไปก่อนนะ ไม่อยากอยู่เจอหน้านายหัวป้อง กลัวโดนฆ่าหมกสวนปาล์ม”
ศรัญญาแกล้งทำท่าลูบแขนตนเองอย่างขนลุก เรียกเสียงหัวเราะน้อย ๆ จากคนบนเตียง
ป้านิดเข้ามาวัดไข้วัชรมัยในตอนเย็น ปรากฏไข้ลดลงแล้ว
“เช็ดตัวสักหน่อย อีกวันสองวันน่าจะหาย”
คนที่ดีใจที่สุดคือสกลกันต์ เด็กชายอยากเข้าใกล้วัชรมัย แต่โดนขู่จะติดหวัดแล้วทำแม่เสียใจ ถึงกับยอมลงทุนสวมหน้ากากอนามัยลายหมีน้อยมาหา
“วันนี้ปราบกินพริกหยวกหมดด้วยฮะแม่”
พอโดนไผทเช็กบิลเรื่องนินทา ยายพุดก็ทำเงียบปากลง แต่ยังใช้ประโยชน์หลอกล่อว่าแม่ชอบเด็กกินผัก สกลกันต์ที่ติดแม่มากจึงหลงกลเข้าเต็ม ๆ
“ปราบเก่งมากครับ”
ดวงตาเล็กหยิบหยีเป็นสระอิ
“ปราบจะกินข้าวให้เก่ง ๆ อ่านหนังสือเยอะ ๆ จะได้เป็นหมอ มารักษาแม่”
เจ้าตัวเล็กเล่าความฝันตามประสาซื่อ
“ปราบไม่ต้องเป็นหมอก็ได้ลูก แค่เป็นเด็กดีแม่ก็รักแล้ว”
ต้องห้ามใจไม่ให้เผลอกอด ด้วยห่วงลูกกลัวติดไข้ มือผอมบางจึงได้แต่ลูบศีรษะทุยเบา ๆ
“ปราบก็รักแม่ คืนนี้ขอนอนด้วยได้ไหมฮะ สัญญาจะนอนให้ห่างแม่ เชื้อโรคจะได้ไม่ติด ปราบจะได้ไม่เป็นไข้”
สกลกันต์บอกความปรารถนาในทันที พร้อมส่งสายตาปิ๊ง ๆ อันนี้จำมาจากเกล เพื่อนบอกเป็นท่าตาลูกหมา เอาไว้อ้อนผู้ใหญ่ขอของ สกลกันต์จึงไปจ้องเจ้าพิตบลูท้ายสวนแล้วจำมา
วัชรมัยถึงกับยกมือกุมใจ ลูกเธอน่ารักที่สุด มีบ้านให้บ้าน มีรถให้รถ เซ็นพินัยกรรมยกมรดกให้ตอนนี้ก็ยังได้
“นะ...นะฮะ แม่ ปราบจะไม่ดิ้น จะทำตัวเล็กนิดเดียว”
พร้อมยกนิ้วแง่งขิงจีบประกอบ วัชรมัยกำลังจะใจอ่อนอยู่แล้วเชียว แต่ใครบางคนที่ฟังบทสนทนาอยู่ตั้งแต่ต้นก็กระแอมออกมา
“แฮ่ม...”
“ปราบจะนอนกับแม่”
สกลกันต์ประกาศความต้องการของตนเองก้อง ไม่ยอมให้ใครขัด แม้แต่บิดาของตน
“แม่ยังไม่หายป่วย เดี๋ยวก็ติดไข้”
ไผทไม่มีความจำเป็นต้องแอบฟัง เสียงเจื้อยแจ้วของลูกชายดังลอดห้องออกมาเอง เขาที่กลัวลูกจะติดนิสัยร้ายกาจจากวัชรมัยจึงมาดูเสียหน่อย
“ปราบจะใส่หน้ากาก จะนอนให้ห่างแม่ด้วย”
พอมีอีกคนเข้ามา สกลกันต์กล้าเถียงบิดามากขึ้น
“ปราบครับ คุณเชื้อโรคน่ะร้ายมากนะ บางทีตอนหลับอาจจะกระโดดเกาะตัวปราบก็ได้”
“เหมือนตัวบุ้งเหรอ ปราบเกลียดบุ้ง อี๊...”
เจ้าตัวทำตาโตเอามือลูบแขน ไหล่สั่นไหวทันที
“เชื้อโรคที่แม่เป็นก็คล้าย ๆ กันนะลูก ถึงให้นอนห่าง ๆ กันไว้”
วัชรมัยพยายามสอนอย่างละมุนละม่อม ไม่เช่นนั้นหากลูกติดไข้ขึ้นมาจริง ๆ เธอคงโทษตัวเองไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่เป็นแน่
“แล้วแม่นอนคนเดียวไม่เหงาเหรอฮะ”
เจ้าตัวดียังอาลัยอาวรณ์
“แม่เป็นผู้ใหญ่แล้ว นอนคนเดียวได้”
“แต่ทำไมยายพุดบอกว่าน้าเชียรชอบไปนอนในเมือง แสดงว่าต้องมีผู้ใหญ่นอนคนเดียวไม่ได้เยอะสินะฮะ”
ทั้งเธอและเขาเกิดอาการสำลักน้ำลาย ตั้งแต่พรุ่งนี้ไผทต้องเข้มงวดกับพนักงานอีกมาก ๆ สั่งห้ามคุยอะไรสองแง่สองง่ามให้ลูกเขาฟัง
“พอแล้วไอ้เสือ อย่ากวนแม่เขานัก ไปนอนได้แล้ว”
ไผทตัดจบการสนทนา ยื่นมือจับไหล่ลูก
“ปราบอยากฟังแม่เล่านิทาน”
เด็กชายตาปรอย
“พ่อเล่าให้ฟังก็ได้”
“พ่อเล่าไม่สนุกเท่าแม่อ่ะ”
ใบหน้าชายหนุ่มครึ้มไปทั้งแถบ ไม่พอใจที่ลูกชายผู้ซึ่งตนเลี้ยงมากับมือ สนใจผู้หญิงที่เพิ่งเจอกันวันกว่า ๆ มากกว่า
“พ่อเล่าสนุกมากนะครับ ตอนปราบอยู่ในท้องแม่ก็พ่อนี่แหละเป็นคนเล่านิทานให้ฟัง”
ไผทเคยพยายามทำหน้าที่พ่อที่ดีแล้ว ตามแบบของเขา แต่วัชรมัยในวัยเยาว์ยังเห็นว่าดีไม่พอ สุดท้ายเมื่อเจอกับความมึนตึงทุกครั้ง เขาก็เลิกเข้าใกล้เธอไปเอง
“เรื่องไอ้เท่งก็สนุกนะ”
“อย่ามัวแต่พูดเล่นกันอยู่เลย รีบไปนอนได้แล้วปราบ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ ห้ามเบี้ยว”
ไผทช้อนร่างลูกชายอุ้มพาดบ่า พาเดินออกไป
“กู๊ดไนท์ฮะแม่”
เด็กชายส่งสายตาละห้อยพร้อมกล่าวลา
“กู๊ดไนท์ครับลูก”
วัชรมัยโบกมือบาย ๆ เมื่ออยู่เพียงลำพัง ห้องก็ดูเงียบเหงา ต่างจังหวัดในสวนแบบนี้ วัชรมัยได้ยินเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไร ต่างจากที่ที่เธอจากมา
ที่นั่นเป็นเมืองใหญ่เต็มไปด้วยแสงสีอันไม่เคยหลับ กลางคืนยังได้ยินเสียงไซเรน แม้จะพักในเพ้นท์เฮ้าส์บนตึกสูงก็ตาม
เพราะไม่มีสิ่งบันเทิงใจนอกจากมือถือหนึ่งเครื่อง และเธอก็นอนมาทั้งวันแล้ว วัชรมัยจึงไถมือถือไปเรื่อย ก่อนเห็นสเตตัสของใครบางคนออนไลน์อยู่ เธอพิมพ์ถาม...ว่างไหม อีกฝ่ายส่งสติกเกอร์โอเคมา
วัชรมัยจึงกดโทรหาเพื่อเริ่มต้นบทสนทนา
“ค่ะ มิ้งขอบคุณพี่บลูมากนะคะ”
ปลายสายบอกไม่เป็นไร เมื่อนึกถึงใบหน้าที่มีรอยยิ้มเป็นนิจ วัชรมัยก็คลายเรื่องกังวลไปอีกหนึ่ง
“ขอโทษที่มารบกวนตอนดึกค่ะ ถ้าไม่ได้พี่ช่วย มิ้งคงทำอะไรไม่ถูก งมโข่งไปอีกนาน”
อีกฝ่ายอวยพรให้เธอทำใจสบาย ๆ อย่าเครียด
“ไว้มิ้งจะตัดสูทให้นะคะ พี่บลูชอบสีเทาควันบุหรี่ใช่ไหม เจอกันทุกทีเห็นพาดสูทแต่สีนี้ไว้บนเก้าอี้ทำงาน”
ข้อดีของอาชีพวัชรมัยคือความช่างสังเกตเสื้อผ้าของผู้คน เพื่อจะได้ทำงานออกมาให้ถูกรสนิยม
“มิ้งจะตัดให้หลาย ๆ ตัวเลยค่ะ สัญญา ถ้าไปกรุงเทพฯเมื่อไรจะเลี้ยงกาแฟนะคะ”
บุรินทร์เป็นหนึ่งในคนที่หวังดีกับวัชรมัยด้วยใจจริง เธอกับเขาเจอกันเมื่อถึงจุดวิกฤติของชีวิต
ขณะเธอเศร้าเสียใจ ก็ได้บุรินทร์นี่แหละคอยปลอบ ช่วยให้กำลังใจ จนเธอเลือกจะกลับมาเจอลูก
“ขอบคุณมาก ๆ นะคะพี่บลู”
สายทางไกลตัดไป พร้อมใจอันชื่นบาน ขณะวางมือถือลงที่โต๊ะหัวเตียง ร่างอรชรกลับสะดุ้งเฮือก เมื่อตาสบพบอีกคนเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
“พี่ป้อง...มีอะไรเหรอคะ”
ใบหน้าผู้มาเยือนไม่ดีเลย ตาคมมองวัชรมัยราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ขบกรามกรอด
“เธอคุยกับใคร”
“...เพื่อนค่ะ”
คงนับบุรินทร์อยู่ในสถานะนั้นได้กระมัง
“เพื่อนผู้ชายที่ไหนกันจะยอมให้โทรหาตอนดึกดื่น”
“มิ้งไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหกพี่ป้องนะคะ”
วัชรมัยยกผ้าห่มคลุมกาย รู้สึกบรรยากาศไม่ปลอดภัย
“ฉันไม่รังเกียจหรอกนะ ถ้าเธอจะเคยนอนกับผู้ชายคนอื่น แต่ต้องไม่ใช่ตอนอยู่กับฉัน”
ขายาว ๆ ย่างสุขุมเข้ามา หญิงสาวทำตัวลีบเล็ก กระทั่งหลังติดแนบหัวเตียง
“ฉันไม่ใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร!”
“พี่ป้อ...”
เอ่ยยังไม่ทันจบ ริมฝีปากซีดก็ถูกประกบด้วยอวัยวะชนิดเดี๋ยวกัน
“อื้อ...”
ไร้ซึ่งความอ่อนหวาน มีแต่การบังคับดุดัน ไผทดูดดึงริมฝีปากบางจนห้อเลือด
“เห็นเธอป่วย ว่าจะใจดีให้พักเสียหน่อย แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ถอดเสื้อผ้าออก ฉันจะเช็คของ!”
เมื่อจุมพิตอย่างไม่เต็มใจจบลง เสียงทุ้มต่ำดังแหวกเสียงหรีดเรไรข้างนอก ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศหนาวเหน็บชวนขนลุก
ไผทแสยะยิ้มร้ายให้คนบนเตียง
“ทำสิ ไม่งั้นก็ไสหัวไปออกจากบ้านฉัน ออกไปจากชีวิตลูก”
วัชรมัยกลืนทุกความรู้สึกกลับไปในอก มือสั่นถอดเสื้อผ้าออก
“จะได้อยู่กับลูก...จะได้อยู่กับปราบ”
เสียงในสมองดังก้องสะกดจิตตนเอง
เพื่อได้อยู่กับลูก ต่อให้ต้องลงนรกขุมไหนเธอก็จะทน!
Related chapter
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทที่ 9 “ทำไม เธอจะเก็บจูบไว้ให้ใคร”
ร่างขาวอ้อนแอ้นของวัชมัยเปลือยเปล่า ผิวใสกระจ่างต้องแสงหลอดไฟ เปลือกสีมุกครอบคลุมดวงตา ริมฝีปากเม้มเน้น มือแนบลำตัว กำแล้วก็คลาย สะกดกลั้นอาการหวาดหวั่น“ฉันไม่มีรสนิยมทำตัวเป็นโจรขืนใจใคร”เสียงทุ้มปนห้าวของคนร่วมห้องดังก้อง“ไม่ต้องหลับตาฝืนขนาดนั้น”หูได้ยินเขาหัวเราะหึ“ถ้าไม่เต็มใจทำก็ออกไป”ตาโตลืมขึ้นมาโดยพลัน การออกไปหมายถึงเธอต้องห่างจากลูก“พี่ป้องอยากให้มิ้งทำอะไรให้ละคะ”วัชรมัยสบตาคม ทิ้งยางอายไว้เบื้องหลัง“คิดสิว่าอีตัวต้องทำยังไงกับแขก”เกลียดยิ้มแสยะของเขาเหลือเกิน ไผทเมื่อห้าปีก่อน ไม่เคยทำตัวน่าเกลียดอย่างนี้กับเธอ“มิ้ง...ไม่รู้ มิ้ง ไม่เคยเป็นอีตัว”“ฉันไม่เชื่อ เธอหายไปตั้งห้าปี จะไม่มีคนอื่นได้ยังไง”“มิ้งเอาแต่เรียนกับทำงาน”“เหอะ...อ่อนปวกเปียกอย่างเธอน่ะเหรอจะทำงาน”ไผทหรี่ตามองเธอหัวจรดเท้า วัชรมัยไม่มีท่าทางกระฉับกระเฉงแบบคนทำงานเลย เธอตัวบาง ขาวซีดกว่าเมื่อห้าปีที่แล้วเสียอีก“พี่ป้องปากร้ายขึ้นนะคะ”“ฉันต้องร้ายให้สมกับคนเลวอย่างเธอไง”ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าใกล้ รังสีคุกคามแผ่กระทบจนวัชรมัยถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณระวังภัย“จะสงเคราะห์สอนงานอีตัวฝึกหัดให้ก็แล้ว
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทที่ 10 “โป้ง! ปราบโกรธพ่อแล้ว”
วัชรมัยปรือตาขึ้นเพราะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างยุก ๆ ยิก ๆ เสียดสีหน้าท้อง ทีแรกตกใจเมื่อลืมตาพบกับเพดานไม้สักไม่คุ้นตา ก่อนค่อยระลึกได้ว่าตนอยู่ที่ไหน และอะไรเกิดขึ้นบ้างเมื่อคืนเธอเม้มปากเงยมองเจ้าของท่อนแขนซึ่งพาดเอวกิ่วของตัวเองไว้ จมูกโด่งจมอยู่ในเรือนผม ตาแสนดุนั้นหลับพริ้มไผทขนตายาว ลักษณะพิเศษนี้ถ่ายทอดมาจนถึงสกลกันต์ ลูกไม่มีอะไรเหมือนวัชรมัยเลย นอกจากผิวขาว เด็กชายได้ส่วนที่ดีของบิดาไปหมดดีแล้ว วัชรมัยไม่อยากให้ลูกเกิดคำถามเหมือนเธอในวัยเด็กเธอเคยถามวารีว่าทำไมหน้าตนไม่เหมือนพี่ วัชรมัยเหมือนพ่อหรือแม่ เธอที่ไม่รู้ความอยากหาคำตอบตามประสาซื่อ วารีได้แต่ยิ้มยกมือลูบศีรษะก่อนโตมาวัชรมัยจะรับรู้ความจริงอันโหดร้าย เธอกับพี่ถูกพ่อแม่ทิ้งขว้าง ให้อยู่กันเพียงสองคนในโลกวารีกอดเด็กหญิงผู้ตัวสั่นเทาไว้ อ้อมอกอบอุ่นของพี่โอบล้อมเธอไว้ คนคนเดียวที่จะรักเธอตลอดชีวิตความตายของวารีคือการดับแสงดวงอาทิตย์ โลกที่ไม่มีพี่ของวัชรมัยพังทลายไผทจึงเป็นคนเดียวที่ช่วยเยียวยาชีวิตอันแห้งแล้ง จากการสูญเสีย แต่แล้วเขาก็ทำเธอผิดหวัง เจ็บป่วยหัวใจ กระทั่งต้องเลิกร้าง ลากันไป“อืม...”คนตัวโตผิวเข้มคร
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทที่ 11 “แม่เรากลับจากบนฟ้า จะมาอยู่กับเราตลอดไป”
เช้านี้ ณ โรงเรียนอนุบาลชื่อดังของจังหวัด สกลกันต์เดินเข้าอาคารเรียนพร้อมจูงมือสาวหุ่นบอบบางสวมเชิ้ตแขนกุด ท่อนล่างเป็นกางเกงทรงชิโนตัวหลวมปากเล็กเล่าโน่นนี่เจื้อยแจ้ว มือจับกระชับมั่นกับมือแม่ บางจังหวะก็ยิ้มทักทาย ส่งเสียงเรียกเพื่อนดังลั่น ขณะผู้เป็นพ่อเดินหน้าตึงตามทั้งสองมาข้างหลัง“เกล...ดีน นี่แม่เราแหละ”สกลกันต์แนะนำมารดาหน้าชื่นตาบาน สองเพื่อนยกมือไหว้ วัชรมัยทั้งรับไหว้เด็ก และโค้งศีรษะทักทายพ่อแม่เพื่อนลูก“แม่เรากลับจากบนฟ้า จะมาอยู่กับเราตลอดไป”ผู้ใหญ่ที่ได้ยินชะงัก มองหญิงสาวอย่างสนใจ ข่าวนายหัวไผทตกพุ่มม่ายเป็นเรื่องที่รู้กันทั่ว สกลกันต์กำพร้า แล้วจู่ ๆ ก็มีแม่ หลายคนเตรียมเก็บข้อมูลเด็ดไปเม้าท์ในวงน้ำชา“กัปตันนี่แม่เรา วันนี้แม่ทำแซนด์วิช ทำคุณไข่พระอาทิตย์กับก้อนเมฆให้ด้วย”เมื่อสบตาคู่อริ สกลกันต์ไม่พลาดอวด เด็กชายกัปตันมองหน้าวัชรมัย ก่อนรีบหลบซุกศีรษะหลังขาแม่ตน กลัวคำขู่ที่เธอจะฟ้องครูเมื่อวันก่อนคู่กรณีโดนเขากลั่นแกล้งมีเยอะ ถ้ารู้ถึงหูครูแม่ต้องรู้ด้วย แม่มักลงโทษให้งดขนม กัปตันไม่ยอมอดของหวานหรอก“แม่คั้นน้ำส้มให้เราด้วยอร้อย...อร่อย”วัชรมัยเลยได้รู้นิสั
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทที่ 12 “ไม่ใช่เมีย!”
“พักก่อนเถอะนายหัว”ลูกน้องคู่ใจบอกเมื่อดวงอาทิตย์ทำองศาตรงกับยอดไม้ บ่งบอกเวลาเที่ยงวัน สองหนุ่มเดินคุมคนทำงานจนถึงท้ายสวน ต้องเร่งให้เสร็จภายในวันนี้ก่อนฝนจะมา“พวกมึงทำตรงนี้อีกหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”คนงานใจห่อเหี่ยว ท้องประท้วงหิวขึ้นมาไร ๆ ใครจะบ้างานเหมือนนายหัว ปรกติกินข้าวเที่ยงเอาบ่ายสองแม่ครัวต้องเก็บข้าวปิดฝาชีไว้ให้เป็นประจำ ตัวก็โต เหตุไฉนระบบเผาผลาญทำงานช้านัก ไม่หิว ไม่อยาก ตรงตามเวลาเหมือนคนอื่นเขา“ไว้ค่อยให้คนทำต่อช่วงบ่ายนะนายหัว หน้าพวกมันซีดแล้ว เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไป ให้พักกินข้าวเที่ยงเถอะ”ไผทยกนาฬิกาเรือนสมบุกสมบันที่ข้อมือขึ้นดู เข็มบ่งบอกเลยเวลาเที่ยงตรงมาสิบเจ็ดนาที“เออ งั้นก็พักกินข้าว แต่เร่งหน่อยนะ กูกลัวไม่ทันฝน เสร็จเร็วก็จะให้เลิกงานเร็วด้วย ถ้าทำเลยเวลาให้คิดเป็นโอที”คนงานค่อยมีรอยยิ้มบ้าง ไม่มีใครอยากได้โอทีหรอก อยากเสร็จงานเร็ว ๆ แล้วไปพักเสียมากกว่า“นายหัวลืมอะไรไปหรือเปล่า”เจ้านายกับลูกน้องเดินเอื่อย ๆ ตามหลังคนงาน ซึ่งไปรวมกันขึ้นรถบรรทุก เตรียมพาไปโรงอาหารเพื่อกินมื้อกลางวัน“หืม...”คิ้วเข้มขมวด ครางลึกในลำคอ วิเชียรส่ายศีรษะอ่อนใจ“จ
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทที่ 13 “ปราบไม่ได้โดนทิ้ง!”
สกลกันต์ยิ้มอารมณ์ดีตลอดเช้า แม้มื้อกลางวันกับข้าวเป็นไข่เจียวมะเขือเทศก็ไม่หน้ามุ่ย ตักเข้าปากเคี้ยวหมุบหมับ“ปราบเก่งแล้ว กินมะเขือเทศหมดด้วย”เกลชอบมะเขือเทศ แม่บอกกินแล้วจะสวย แก้มแดงเต่งตึงเหมือนผิวมัน เกลจึงชอบมาก ผิดกับเพื่อนคนนี้ เห็นปรกติเขี่ยทิ้งทุกที“วันนี้เราจะได้มีเรื่องเล่าแม่ ว่าเรากินมะเขือเทศที่โรงเรียนได้ แม่จะได้ชมเรา”สกลกันต์ชอบช่วงเวลาถูกชม วัชรมัยทั้งยิ้ม ทั้งลูบแก้มเขา ตัวมารดาอุ่น ผิวก็นุ่ม มีกลิ่นหอม ต่างกับตัวไผทที่มีแต่เนื้อแข็ง ๆ หนวดสาก ๆ“งั้นเราแบ่งมะเขือเทศให้ แลกกับแคร์รอตได้ไหม”ดีนเสนอ หนุ่มน้อยไม่รังเกียจมะเขือเทศ แต่ถ้าให้เลือก เขาชอบผักสีส้มมากกว่า อยากกินเหมือนน้องกระต่ายขนฟูสีขาวที่ศรัญญาผู้เป็นน้าเลี้ยงไว้“โอเค แลกกัน”มือป้อมแบ่งแคร์รอตในแกงจืดใส่จานเพื่อน คิดลิงโลดในใจมีเรื่องอวดมารดาเพิ่ม เขากินมะเขือเทศได้ดับเบิ้ลล่ะ...วัชรมัยต้องภูมิใจ ชมเขาเยอะ ๆดีนตักมะเขือเทศแลกเช่นกัน บรรยากาศมื้อกลางวันโรงเรียนอนุบาลห้องดอกทานตะวัน เป็นไปอย่างมุ้งมิ้งชื่นมื่น ทว่ามีใครบางคนหงุดหงิด“พูดถึงแต่แม่อยู่นั่นแหละ ปราบเป็นเด็กขี้แยติดแม่หรือไง”กัปตันนั่
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทที่ 14 “โกหก! ลูกฉันเป็นเด็กดี ไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่”
“มิ้ง”วัชรมัยสะดุ้งเฮือก โทรศัพท์ในมือแทบหล่น หันมองคนเรียก ร่างสูงยืนจังก้าเท้าสะเอว หน้าดุเป็นยักษ์ปักหลั่น“พะ...พี่ป้องมีอะไรเหรอคะ”เธอกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ เหลือบดูเวลาบนหน้าจอมือถือ แค่บ่ายโมงนิด ๆ เอง ยังไม่ถึงเวลาไปรับลูกเสียหน่อยไผทบีบนิ้วเกร็งแน่นกับเอวสอบของตน หักห้ามใจกับใบหน้าใสซื่อ ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าเขาต้องขับรถลุยสวนลำบากขนาดไหนที่วัชรมัยเดินมาไม่ใช่มีถนนรถใหญ่ผ่านได้ เป็นเพียงทางลัดเล็ก ๆ เข้าสู่สวนผลไม้ ซึ่งปลูกไว้พอให้ได้กินระหว่างขับรถมาด้วยเจอดินตะปุ่มตะป่ำ ตัวเขากระเด้งกระดอนจนปวดก้นไปหมด เดี๋ยวเถอะ ต้องให้คนงานตัดหญ้าให้เหี้ยน ปรับพื้นที่ให้เรียบ“ครูที่โรงเรียนปราบเรียกผู้ปกครองไปพบ”ใจวัชรมัยกระตุกวาบ“เกิดอะไรขึ้นกับลูกเหรอ”“ปราบต่อยเพื่อน”หญิงสาวไม่อยากเชื่อ ลูกชายที่ทั้งว่าง่าย อารมณ์ดีขนาดนั้น เหตุใดจึงทำร้ายเพื่อน“ไปค่ะ พี่ป้อง ไปหาลูกกัน”ร่างเล็กเป็นฝ่ายวิ่งเสียเอง ไปยังรถที่จอดอยู่กลางดงหญ้า“ครูบอกไหมคะ ทำไมปราบถึงต่อยเพื่อน”รถคันโตวิ่งฉิวกลับสู่ถนนเส้นหลัก ใจทั้งสองลอยไปโรงเรียนอนุบาลเรียบร้อยแล้ว“ครูยังไม่บอกรายละเอียดเลย”วัชรมัยปร
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทที่ 15 “ลูกเมียกินอะไร ฉันก็จะกินอย่างนั้น”
“ปราบ ไปนั่งข้างหลัง เดี๋ยวแม่หนัก”เด็กชายตัวจ้อยยังซุกอกอบอุ่น กลิ่นหอมชวนให้รู้สึกปลอดภัย ศีรษะเล็กส่ายไม่ยินยอม ยามวัชรมัยเปิดประตูรถที่นั่งข้างคนขับ“ปราบ...”ไผทเรียกลูกอีกครั้งด้วยเสียงอันกดต่ำ“ไม่เอา ปราบจะนั่งกับแม่”เจ้าหนูยืนยันคำเดิม ผู้เป็นพ่อกำลังจะเอื้อมไปแกะมือเหนียวหนึบเป็นโคอาล่าออก หญิงสาวก็วางลูกชายลงให้ยืนบนพื้นรถเสียก่อน“ให้นั่งกับมิ้งเถอะค่ะ พี่ป้องอย่าเพิ่งดุลูก ปราบยังใจไม่ดี”ไม่รอคำอนุญาต วัชรมัยขึ้นรถ อุ้มลูกนั่งตัก เจ้าตัวดีเอนศีรษะซุกอกมารดา มองตอบผู้เป็นบิดาตาแป๋ว“ถ้าพี่ป้องกลัวปราบไม่ปลอดภัย มิ้งจะกอดลูกให้แน่น ๆ จะปกป้องแก สาบานด้วยชีวิต”แววตาที่ส่งมาบ่งบอกความไม่ยอมแพ้และมุ่งมั่น ไผทถอนหายใจแรง ยอมไปนั่งประจำที่คนขับ และสตาร์ทรถเคลื่อนออกไป“แม่เท่ที่สุดเลย สู้กับพ่อกัปตันได้ด้วย”สกลกันต์คุยหงุงหงิง ภูมิใจมากที่วัชรมัยตัวนิดเดียว กลับสู้นายตำรวจตัวโตท่าทางดุดันน่ากลัวได้“แม่เก่งอย่างนี้ จะไม่ทิ้งปราบไป จะอยู่ด้วยกันตลอดใช่ไหมครับ”สายตาเธอกับเขาสบกัน ก่อนหญิงสาวจะเป็นผู้หลุบหลบเองอย่างมีพิรุธ“แม่อยู่กับปราบนะ ไม่ต้องกลับไปสวรรค์แล้ว ปราบจะไม่ตี
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทที่ 16 “ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าเธอไม่โกหก”
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...”วัชรมัยทอดเสียงอ่อนหวาน เล่าเรื่องเจ้าม้าลายจอมซนผจญภัยมีบางจังหวะที่ถูกขัด“แม่ครับทำไม...”เธออธิบายให้ลูกเข้าใจอย่างใจเย็น จนสกลกันต์พยักหน้า เริ่มเล่าต่อ ไม่ทันไรคนอนตรงกลางก็ส่งเสียงอีก“แม่ครับปราบว่า...”ไผทคิ้วกระตุก ปรกติสกลกันต์ไม่เคยถามรัว ๆ แบบนี้ มารดาก็อธิบายใจเย็น รอยยิ้มประดับบนริมฝีปากตลอด“แล้วเจ้าม้าลาย...”เธอเล่าต่อ ไผทไม่ได้สนใจเนื้อหาในนิทาน ตาจับจ้องไปยังริมฝีปากบางสีชมพู หูจับเสียงหวานใสที่เอื้อนเอ่ยวัชรมัยคือแม่ค้าน้ำปั่นหน้าแฉล้มข้างร้านอุปกรณ์การเกษตร เขาที่รอคนงานขนของขึ้นรถ ทั้งเบื่อและร้อน จึงช่วยอุดหนุนน้ำปั่น รสมือวัชรมัยไม่เหมือนใคร“อร่อยไหมคะนายหัว”ดวงตาซื่อ ๆ มองเขาอย่างคาดหวัง นานมากที่ไม่เห็นแววตาแบบนี้ ไผทมักเจอแต่สายตายั่วยวนแบบแม่เสือสาว พร้อมจับเขาขึ้นเตียงกลืนลงท้องความใสของวัชรมัยจึงเป็นความแปลก ทีแรกคิดว่าแค่เผลอติดใจสาวหน้าใหม่จากต่างถิ่นไป ๆ มา ๆ กว่าจะรู้ตัวก็ตอนวิเชียรแซวเรื่องแม่ค้าน้ำปั่นผู้น่ารัก ที่เขาเทียวไปสั่งกินทุกครั้งยามเข้าจังหวัดไผทจึงรู้ตัวว่าไม่ได้เผลอ แต่ติดใจวัชรมัยเข้าอย่างจัง เธอทำให้
Latest chapter
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทพิเศษ ภริยา(ไม่)รักของนายหัว
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทพิเศษ สามคืน 6
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทพิเศษ สามคืน 5
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทพิเศษ สามคืน 4
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทพิเศษ สามคืน 3
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทพิเศษ สามคืน 2
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทพิเศษ สามคืน 1
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทส่งท้าย
ภริยา(ไม่)รักของนายหัว บทที่ 24 “มิ้ง...นี่พี่เอง ผัวเธอนั่นแหละ”
