Share

บทที่ 19 “ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอ”

มื้อกลางวันเป็นไปอย่างราบรื่น ...แบบวัชรมัยรีบ ๆ กินให้จบ ๆ ขณะไผทตักอาหารเข้าปาก ตาก็จ้องเธอเขม็ง

คิดว่าเรื่องวันนี้จบแล้ว กลายเป็นพ่อของลูกลากเก้าอี้มาจากไหนไม่รู้มานั่งเฝ้าเธอในห้องทำงาน

วัชรมัยจ้องเขาอยู่นานมาก นิคกี้ยืนทำตัวลีบแทบติดผนัง ไผทยกมือกอดอกมองเธอนิ่ง

“พี่ป้องออกไปก่อนได้ไหมคะ มิ้งต้องทำงาน ไม่มีสมาธิ”

“พี่แค่อยู่ในห้องเฉย ๆ”

ไผทอยากรู้ งานอะไรกันหนอที่วัชรมัยทุ่มเท หลงใหลจนลืมดูแลสุขภาพ ในเมื่อเธอกลับมาเป็นแม่ของสกลกันต์ กลับมาเป็นเมียเขาแล้ว ไผทต้องดูแล ไม่อยากให้สุขภาพวัชรมัยทรุดลงกว่านี้

รู้อยู่หรอกว่าสักวันเธอต้องตาย แต่ไม่ต้องตายเร็วก็ได้ เขา...แค่ก สกลกันต์จะเสียใจ ไผทไม่อยากเห็นน้ำตาลูก

“ไม่ได้ทำลายสมาธิเสียหน่อย งานเธอต้องปลีกวิเวกขนาดนั้นเลยหรือไง”

เจ้าของห้องเม้มปาก เธอทำงานได้ทุกทีที่อยู่แล้ว เพียงไม่ชอบสายตาที่มอง จ้องเธอราวทะลุปรุโปร่ง รู้สึกถึงความไม่ไว้ใจ

“แล้วอย่างนี้จะกลับไปอยู่บ้านนอกคอกนา อย่างสวนปาล์มของฉันได้ยังไง”

นายหัวจี้จุดอ่อน คิ้วเรียวขมวดแล้วคลาย พรูลมหายใจยาว

“งั้น...เอาที่พี่ป้องสบายใจเถอะค่ะ”

วัชรมัยยอมแพ้ ไม่ห้ามแล้ว เถียงไปก็เหนื่อยเอง
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status