หลังจากที่จับตัวนางผิงจวนมาที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ทันทีที่นางเห็นลี่ถิงและน้องชายยังอยู่ดีไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน แต่คนที่นางส่งไปมีสภาพปางตาย แบบนี้มันไม่ถูกต้อง คนที่สมควรมีสภาพปางตายต้องเป็นนางจิ้งจอกนี่สิ แล้วไอ้พวกนี้ เป็นผู้ชายแต่กลับไม่สามารถสู้ได้แม้กระทั่งผู้หญิงอ่อนแอและเด็ก 2 คน แต่นางผิงจวนไม่มีทางรู้เลยว่า ที่อันธพาลทั้งสามตกอยู่ในสภาพนี้นั้นหาได้เกิดจากฝีมือลี่ถิงไม่เมื่อพวกอันธพาลที่เห็นหัวหน้าหมู่บ้านนำตัวนางผิงจวนมา พวกมันก็รีบยืนยันกับหัวหน้าหมู่บ้านทันที ว่านางคือคนที่จ้างวานพวกมันให้มาทำร้ายลี่ถิงและน้องชาย“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ใช่นางขอรับเป็นนางที่จ้างวานพวกข้ามา”“พวกเจ้าพูดจาเลอะเทอะอันใด ข้าไม่รู้จักพวกเจ้าแล้วจะไปจ้างวานพวกเจ้าได้ยังไง”“ได้หรือไม่ได้เจ้าก็จ้างวานพวกข้าแล้ว ข้ามีหลักฐานขอรับ นี่คือถุงเงินที่นางใส่ให้กับพวกข้า ถุงเงินนี้นางปักชื่อตัวนางเองเอาไว้ด้วย และเจ้าคงไม่พูดจาอะไรสิ้นคิดเช่นว่าพวกข้าไปขโมยถุงเงินของเจ้ามาหรอกนะ”“เอาถุงใส่เงินมาให้ข้าดูสิ”“นี่ขอรับท่านหัวหน้าหมู่บ้าน”“เป็นเช่นที่พวกเจ้าว่าจริง ๆ เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่ผิงจวน”“ไม่ใ
หลังจากวันที่นางผิงจวนโดนจับส่งทางการ และวันต่อมาลี่ถิงก็ได้เดินทางเพื่อไปให้ปากคำที่กรมอาญา และด้วยคำสารภาพของอันธพาลทั้ง 3 คน รวมถึงหลักฐานที่มีทำให้นางผิงจวนถูกตัดสินให้จำคุกตลอดชีวิตส่วนอันธพาลทั้งสามคนถูกส่งไปใช้แรงงานสร้างเขื่อนที่ชายแดน ทางด้านของอันหนิงฮวาหลังจากที่มารดาโดนจับไปนางก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในบ้านและจะออกไปช่วยบิดาที่แปลงนาเท่านั้น ไม่ได้ไปวิ่งตามลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านเหมือนเคยจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ นับว่าสะเทือนใจของนางเป็นอย่างมาก นางไม่เคยคิดว่าท่านแม่ของนางจะทำอะไรที่ร้ายแรงขนาดนี้ ถึงแม้ว่านางจะขี้เกียจและคอยวิ่งไล่ตามผู้ชาย แต่นางไม่เคยคิดจะทำร้ายใครและไม่เคยหมายเอาชีวิตใครมาก่อน นางแค่วิ่งตามคนที่นางชอบผิดด้วยหรือ อีกอย่างนางไม่ได้มีใจให้เฉิงคุณเสียหน่อย เพราะท่านแม่โดนท่านพ่อหย่าขาดแถมยังโดนจับเข้าคุกเพื่อนที่เคยมีก็ตีตัวออกห่างจากนาง ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนในหมู่บ้านล้วนแต่ได้รับคำติฉินนินทา ส่วนอันซ่งเว่ยนั้นได้แต่รู้สึกผิดในการกระทำของตัวเองเพราะหลงเชื่อคำพูดของผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียเป็นแม่ของลูก เขารักนางด้วยใจจริง แต่อันซ่งเว่ยรู้มาตลอดว่านาง
หลังจากที่ท่านหมอชราจ่ายเงินค่าถังเช่าเรียบร้อยแล้ว ก็ทำการตรวจร่างกายให้เฉิงคุณทันที หมอชราจับชีพจรของเขาก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ตรวจไม่พบสาเหตุของการเจ็บป่วย ร่างกายของเขาแข็งแรงดีไม่ได้เจ็บป่วยอะไรแต่ทำไมถึงมีสภาพแบบนี้“เท่าที่ข้าตรวจดู ร่างกายเจ้าแข็งแรงดีไม่ได้ป่วยแต่อย่างใด เจ้ามีอาการยังไงบ้าง และเป็นมากี่วันแล้ว”“3-4 วันขอรับ ข้าจะตื่นขึ้นมาอาเจียนในยามเหม่าของทุกวัน เหม็นกลิ่นอาหาร อะไรที่เคยชอบก็กินไม่ได้ขอรับ พอข้าเข้าใกล้ก็เวียนหัว จนอาเจียนออกมา”“อืม แปลกจริง ๆ หรือว่า”“หรือว่าอะไรขอรับท่านหมอ”“ไม่มีอะไร ข้าต้องจับชีพจรเมียของเจ้าก่อน ข้าถึงจะตอบเจ้าได้ แม่นางรบกวนเจ้ายื่นมือออกมาหน่อย”“เจ้าค่ะ”ลี่ถิงถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าสามีนางเป็นคนที่ป่วยแต่ทำไมหมอชราต้องมาจับชีพจรของนางมันเกี่ยวกันตรงไหนกับอาการป่วยของสามีนาง แต่นางยังยื่นมือออกมาให้หมอชราได้จับชีพจรโดยไม่ได้ถามอะไร“อืม ใช่อย่างที่ข้าคิดจริง ๆ ด้วย ยินดีกับเจ้าด้วยนะ เจ้าตั้งครรภ์แล้ว ส่วนสามีเจ้าไม่ได้เป็นอะไร อาการแบบนี้เรียกว่าแพ้ท้องแทนเมีย เจ้ากลับไปแล้วต้มน้ำขิงให้เขาจิบมากหน่อยจะช่วยลดอาการพวกนี้ได้ เดี๋ย
เฉิงคุณและเซียวอี้ช่วยกันจับกุ้งมาเป็นจำนวนมาก ลี่ถิงนอกจากจะนำกุ้งมาเผาแล้วนางยังทำกุ้งคั่วเกลือด้วย ภรรยาของเซียวอี้ช่วยเป็นลูกมือให้ลี่ถิง ภรรยาของเซียวอี้คิดว่าการมาเยี่ยมสหายของสามีในวันนี้ดีมากทีเดียวเพราะลี่ถิงได้สอนนางทำอาหารไม่น้อยส่วนต้าหวังนั้นเพราะมันกินถังหูลู่ไม่อิ่ม จึงทำให้มันอารมณ์เสียเล็กน้อย ส่วนต้าฟงยังคงคุยกับต้าหลางเรื่องที่นายหญิงตั้้งท้อง จนได้เวลาอาบน้ำพวกมันทั้งสามตัวถึงได้ไปอาบน้ำที่ลำธารและเข้านอนไปในที่สุดเฉิงคุณนัดแนะกับเซียวอี้ว่าจะขึ้นเขาไปตัดไม้มาเผาถ่านในวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เซียวอี้กลับไปถึงบ้านแล้ว เขาได้เล่าให้ท่านพ่อท่านแม่ของเขาฟังเกี่ยวกับที่ภรรยาของเฉิงคุณจะสอนเขาเผาถ่านและยกให้เป็นอาชีพของเขาสืบต่อไปจนรุ่นลูกรุ่นหลาน“ท่านพ่อขอรับ เมียของอาคุณบอกว่าจะสอนข้าเผาถ่าน และยกให้เป็นสมบัติของบ้านเราไปชั่วลูกชั่วหลานขอรับ”“เจ้าพูดจริง ๆ หรือ นี่มันมากไปหรือไม่ เผาถ่านนั้นไม่ใช่ว่าใครอยากจะเผาก็เผาได้ เมียอาคุณช่างจิตใจกว้างขวางนัก““ขอรับท่านพ่อ ตอนแรกข้าจะไม่ยอมรับ แต่อาคุณบอกว่ามันเป็นความตั้งใจของเขากับภรรยาที่จะยกให้กับครอบครัวของเราขอรับ”“นา
เมื่อเฉิงคุณขุดโสมขึ้นมาได้สำเร็จ ก็พบว่าโสมต้นนี้หัวใหญ่มากโชคยังดีที่รากโสมไม่ขาดเลย ลี่ถิงหาใบไม้ขนาดใหญ่มาห่อเอาไว้อย่างดี จากนั้นนางก็ช่วยกันหาในบริเวณนั้นต้าหลางเองมันก็ช่วยหาด้วยจากการดมกลิ่นของต้าหลางทำให้พวกเขาพบโสมอีก 2 ต้น เฉิงคุณขุดโสมด้วยความระมัดระวังทั้ง ๆ ที่มือเขาสั่นปานเจ้าเข้าลี่ถิงเองก็อดจะตื่นเต้นไม่ได้ ส่วนต้าหลางนั้นมันนั่งเชิดหน้าประหนึ่งว่ามันคือหมานำโชคนอกจากมันจะช่วยงานบ้านได้เล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นหิ้วถังน้ำเปล่า หรือเฝ้าบ้าน แต่เรื่องหาของป่ามันย่อมมีความสามารถเหนือใคร มันเกิดจากป่าบรรพบุรุษของมันอาศัยป่าในการดำรงชีวิต ลี่ถิงเองก็อดที่จะขอบใจต้าหลางไม่ได้และยังสัญญาว่าจะทำไก่ขอทานให้มันกินด้วย ซึ่งมันก็กระดิกหางรับอย่างดีใจกลับบ้านไปมันต้องไปคุยให้หวังเกอกับฟงเกอฟัง ว่ามันเองก็สามารถช่วยนายท่านหาเงินได้ ลี่ถิงและเฉิงคุณนั้นไม่ได้รู้เลยว่าสัตว์แต่ละตัวที่เลี้ยงเอาไว้ในบ้านนั้นมีความต้องการที่จะช่วยพวกเขาหาเงินเข้าบ้าน เฉิงคุณใช้เวลาขุดโสมอยู่ประมาณ 2 เค่อ จึงขุดโสมทั้ง 3 ต้นได้หมด หลังจากนั้นเขาก็นั่งลงข้างลี่ถิงอย่างหมดแรง โสมคน 3 ต้นนี้ จะทำให้บ้านของเขามี
ทันทีที่ต้าหลางวิ่งมาถึงบ้าน มันก็วิ่งไปหาต้าเกอทั้งสอง เพื่อจะโอ้อวดถึงเรื่องของวันนี้ให้ต้าเกอทั้งสองฟังหลังจากวิ่งหาจนทั่วบ้านแล้วไม่พบ มันจึงวิ่งไปยังลำธารหลังบ้านและต้าเกอทั้ง 2 กับนายน้อยก็อยู่ที่นั่นด้วย ต้าฟงที่นอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ส่วนต้าหวังนอนอยู่ข้าง ๆ นายน้อยฮั่นคุณฟังนายน้อยอ่านตำรา“โฮ่ง โฮ่ง” หวังเกอออ ฟงเกอออ ข้ากลับมาแล้ว“ต้าหลาง กลับมาแล้วหรือ ได้อะไรมาบ้างล่ะ” ต้าหวัง“หวังเกอ ทายสิวันนี้ข้าไปเจออะไรมา ข้าว่าท่านต้องเดาไม่ถูกแน่ ๆ” ต้าหลาง“มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมา อย่ามัวชักช้าได้หรือไม่” ต้าหวัง“ให้ต้าหลางพักก่อนสิต้าหวัง เจ้าไม่เห็นหรือต้าหลางเพิ่งจะกลับมาน่ะ” ต้าฟง“เจ้าก็เข้าข้างต้าหลางตลอดแหละต้าฟง” ต้าหวัง“ข้าไม่ได้เข้าข้าง ข้าแค่พูดความจริง” ต้าฟง “วันนี้ข้าหาโสมเจอด้วยล่ะ นายท่านบอกว่าเป็นโสมคนล่ะ” ต้าหลาง“ต้าหลาง เจ้าพูดจริงหรือ เช่นนั้นก็แปลว่านายท่านจะมีเงินแล้วใช่หรือไม่” ต้าฟง“ข้าพูดจริง ๆ ฟงเกอ นายท่านบอกว่าพรุ่งนี้จะเอาไปขาย แล้วก็ซื้อทาสกลับมาด้วยล่ะ” ต้าหลาง“ดี ดี ยิ่งนัก เจ้าหาได้กี่ต้น จะขายได้เงินมากพอให้นายท่านซื้อทาสกลับมาหรือไม่” ต้าหวัง
หลังจากที่นำเงินไปฝากเอาไว้แล้ว เฉิงคุณมุ่งหน้าไปยังตลาดค้าทาสทันที เขาต้องการคนไปช่วยทำงานไร่งานสวน ตอนนี้ภรรยาของเขาอุ้มท้องลูกของเขาอยู่ เขาไม่ต้องการให้นางทำงานหนัก อยากให้นางอยู่อย่างสบาย ตอนนี้เงินก็มีแล้ว เงินที่ได้มาวันนี้เขากินใช้ไปทั้งชีวิตก็ไม่หมด เงินบางส่วนเขาจะนำไปซื้อร้านค้าในเมืองเอาไว้ให้ภรรยาต้าฟงเดินมาถึงตลาดค้าทาส และหยุดรอให้นายท่านกับต้าหลางลงจากเกวียน ส่วนมันจะรออยู่ตรงนี้เพราะไม่สามารถเข้าไปได้ ในที่สุดนายท่านของมันก็มีเงินแล้ว ต่อไปไม่ต้องลำบากอีกแล้ว พอกลับไปถึงบ้านมันต้องปรึกษากับต้าหวังและต้าหลางเรื่องการช่วยนายท่านหาเงินเข้าบ้านเพิ่มแล้วต้าฟงที่กำลังคิดจะช่วยหาเงินเพิ่ม แต่ต้าหวังไม่ได้คิดเช่นนั้นในตอนนี้ มันและนายน้อยทั้งสองกำลังเดินมุ่งหน้าเข้าป่าเพื่อเก็บผลไม้ป่าเท่าที่จะหาได้ นายหญิงบอกว่าจะเอามาทำถังหูลู่เก็บเอาไว้ให้พวกมันกิน ขนมของมนุษย์นี่ก็อร่อยดี อีกอย่างมันชอบรสชาติเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ มาก กินแล้วรู้สึกสดชื่นดีจริง ๆเฉิงคุณและต้าหลางเดินเข้าไปในโรงค้าทาส ที่นี่มีทาสอยู่มากมายบางคนก็เต็มใจที่จะขายตัวเองเป็นทาส ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง เฉิงคุณเดินเลย
หลังจากที่จัดแจงที่พักให้กับคนงานเสร็จเรียบร้อยแล้วเฉิงคุณจึงเดินกลับมาที่บ้านใหญ่ และมีคนงานตามกลับมา 2 คน ส่วนต้าหลางวิ่งตามกลับมาด้วยและมันก็วิ่งหายไปหลังบ้านอย่างรวดเร็วเฉิงคุณพาคนงานเดินมาหาลี่ถิงที่กำลังเตรียมมื้อกลางวันอยู่ในครัว เมื่อมาถึงห้องครัวเขาให้คนงานรออยู่ข้างนอกก่อนที่จะเดินเข้าไปหาลี่ถิงที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตา“ถิงเอ๋อร์ เจ้าทำอันใดอยู่ แล้วน้องรองกับน้องเล็กไปไหน ทำไมไม่มาช่วยเจ้าหยิบจับของ”“ท่านพี่ กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ น้อง ๆ อยู่ที่แปลงผักเจ้าค่ะ”“พี่พาคนงานมาเอาผักและปลาไปทำอาหารน่ะ”“พาคนงานกลับมาด้วยหรือเจ้าคะ ทั้งหมดกี่คนหรือเจ้าคะท่านพี่ ข้าวของในบ้านพักที่เตรียมเอาไว้พอหรือไม่เจ้าคะ”“ทั้งหมด 8 คนน่ะมี 2 ครอบครัว ครอบครัวแรกเป็นพี่น้องกัน 3 คน ส่วนอีกครอบครัว เป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกมีทั้งหมด 5 คน เดี๋ยวให้พวกเขากินอะไรเสียก่อนแล้วพี่จะให้พวกเขามาแนะนำตัวกับถิงเอ๋อร์นะ”“เจ้าค่ะท่านพี่ ท่านเอาปลากับผักไปให้คนงานเถอะเจ้าค่ะ ข้าทำมื้อกลางวันจะเสร็จแล้ว ให้พวกเขารีบทำอาหารกินกันเสีย อยู่ที่โรงค้าทาสคงไม่ได้กินอะไรนักหรอกหลังกินข้าวเสร็จแล้วค่อยให้พวกเขามาแนะนำ
หลังจากที่เฉิงคุณได้ซื้อพื้นที่ภูเขาและป่าเอาไว้เป็นจำนวนมากต่อมาไม่นานฮั่นคุณได้แต่งภรรยาเข้ามาในบ้าน เป็นบุตรสาวคนเล็กของท่านเจ้าเมือง ตอนที่เขามาบอกว่าจะตบแต่งภรรยาให้พี่สะใภ้อย่างลี่ถิงส่งแม่สื่อไปสู่ขอ ลี่ถิงตกใจมากแต่ไม่ได้ถามไถ่ให้มากความเพราะเชื่อว่าน้องชายของสามีคงดูคนไม่ผิดซึ่งก็ไม่ต่างกับที่ลี่ถิงคิดเอาไว้ เยว่ซินบุตรสาวของเจ้าเมืองคนนี้หน้าตางดงามอีกทั้งงานบ้านงานเรือนนางจัดการได้เรียบร้อยดีมาก หลังจากที่ฮั่นคุณแต่งภรรยาได้ไม่นาน ภรรยาของเขาก็ตั้งครรภ์อีกไม่นานเขาเองก็จะได้เป็นท่านพ่อแล้ว ส่วนสวี่คุณนั้นไม่มีทีท่าว่าจะแต่งงานเลยไม่อยากแต่งงานไม่ว่าแต่เขากลับทำหน้านิ่งทุกครั้งที่มีสตรีชายตามอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากแต่งภรรยาแต่เขายังไม่เจอสตรีที่เขาอยากจะอยู่ด้วยตอนนี้คงต้องเลี้ยงหลานไปก่อน ในที่สุดหมู่บ้านตระกูลหยางได้ก่อตั้งขึ้น เฉิงคุณเป็นผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน หมู่บ้านตระกูลหยางมีบริเวณกว้างใหญ่และเจริญรุ่งเรืองมาก คนงานในไร่ที่ตอนนี้กลายมาเป็นคนในหมู่บ้านตระกูลหยางแล้ว เหวินข่ายเองก็ช่วยงานเฉิงคุณอย่างไม่ขาดตกบกพร่องที่หุบเขาหนานซานไม่เพียงแต่มีชื่อเสียงในด้านการแพทย์แต
หลังจากที่ลี่ถิงปวดท้องได้ไม่นานยายเฒ่าหมอตำแยและหนี่ฮวาพร้อมทั้งสาวใช้ในเรือนคอยช่วยอยู่ไม่ห่าง อยู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาทั้งฟ้าร้องฟ้าผ่าทั้ง ๆ ที่ไม่มีวี่แววว่าฝนจะตกลงมาเหตุการณ์นี้ทำให้เฉิงคุณเป็นกังวลใจเป็นอย่างมากแต่ลูกชายทั้งสามนั้นบอกว่าไม่มีอะไร ขอท่านพ่ออย่าได้กังวล ในเวลาไม่นานเสียงทารกร้องไห้จ้าดังออกมาจากข้างในห้องพลันพายุฝนที่โหมกระหน่ำอยู่เมื่อสักครู่ก็หยุดลงเหมือนกับว่าไม่เคยมีพายุฝนเกิดขึ้นมาก่อน เรื่องนี้สร้างความแปลกใจให้กับชาวบ้านและคนบ้านตระกูลหยางไม่ได้ ยังไม่ทันหายตกใจ อยู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าลงมาอีกครั้งนี้ไม่มีลมหรือพายุฝนแต่กลับมีสายฟ้าผ่าลงมานับไม่ถ้วนท่ามกลางสายฟ้าที่กระหน่ำลงมาเสียงเด็กทารกร้องไห้จ้าขึ้นมาอีกครั้งและครั้งนี้ก็เหมือนเดิมสายฟ้าที่กระหน่ำฟาดลงมาปานทัณฑ์สวรรค์ก็มิปาน พอเด็กทารกคลอดออกมาและส่งเสียงร้องไห้จ้าเหตุการณ์น่าสะพรึงเมื่อสักครู่ก็หายไปทันทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่เว้นแม้กระทั่งบรรดาเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลาย ยังไม่ทันที่คนบ้านหยางจะได้ตั้งตัวครั้งนี้กลับมีนกจำนวนมากบินอยู่เหนือพื้นที่บ้านตระกูลหยางราวกับว่าพวกมันกำลังดีใจและแ
หลังจากที่ทั้งสองคนได้ตกลงนัดแนะเวลาเดินทางกลับบ้านในครั้งนี้แล้ว เป็นเวลากว่า 4 ปีที่พวกเขาจากบ้านมา ครั้งนี้ซูไคไม่ได้ตามกลับไปด้วยเพราะต้องดูแลในส่วนของกองกำลังลับการเดินทางครั้งนี้จึงมีเพียงต้าหลง เสี่ยวหลง และผู้ติดตามเท่านั้นส่วนองครักษ์เงานั้นต้าหลงได้สั่งให้ไปดูแลที่บ้านตระกูลหยางก่อนหน้านั้นแล้วจำนวน 50 นาย ตอนนี้หวังเต๋อคือมือขวาของต้าหลง เสิ่นหยางคือมือขวาของเสี่ยวหลงเสี่ยวอั่งเป่าและเสี่ยวกู่จื่อม้าทั้งสองตัวตอนนี้มันเติบโตขึ้นมาอย่างสง่างามสมเป็นม้าฝีเท้าดี ที่รู้ใจเจ้านายของมันมาก ตอนนี้พวกมันเองก็ดีใจเป็นอย่างมากที่จะได้กลับบ้านไปเจอพ่อแม่พี่น้องและฝูงของมัน“ท่านประมุขขอรับ เรื่องของฝากให้นายหญิงใหญ่ข้าเตรียมเอาไว้หมดแล้วขอรับ”“ดีมาก เจ้าส่งคนไปแจ้งที่หุบเขาหนานซานหรือยัง พี่ชายข้าว่ายังไงบ้าง”“ท่านประมุขชิงหลง บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีขอรับ เจอกันที่จุดนัดพบได้เลย”“อืม เจ้าไปเรียกประชุมผู้อาวุโสข้าจะไปแจ้งอาจารย์ปู่"“ขอรับ ท่านประมุข”หลังจากจัดการทุกอย่างที่หุบเขาเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนออกเดินทางกลับบ้านทันที เสี่ยวหลงพาคนติดตามมารอพี่ชายที่จุดนัดพบเมื่อต้าหลงมา
หลังจากผ่านพ้นงานแต่งงานอันแสนวุ่นวายของต้าเซิ้นไปได้เพียง 3 เดือน ก็มีเหตุการณ์วุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อบรรดาภรรยาเหล่าต้าพร้อมใจกันคลอดลูกในวันเดียวกันยกเว้นแต่ภรรยาของต้าหวังที่คลอดไปก่อนหน้านั้นแล้วเฉิงคุณและคนงานในไร่ต่างวุ่นวายกันมากการที่แม่วัวทั้งสามตัวต่างคลอดลูกในวันและเวลาเดียวกันทำเอาเสี่ยวตั้นและสวี่คุณวิ่งวุ่นไม่แพ้ผู้เป็นพี่ชายและนายท่านส่วนพ่อวัวทั้งหลายก็พากันตื่นเต้นและยังคุยกันว่าใครจะได้ลูกชายหรือใครจะได้ลูกสาว ต้าหลางได้แต่มองบนใส่บรรดาเหล่าต้าเกอของมันจะตื่นเต้นอะไรนักหนากะอีแค่คลอดลูกได้ทีละตัวเนี่ย ต้าหลางนั้นใคร ๆ ก็มองว่ามันยังโสดไม่มีภรรยาแต่หารู้ไม่ว่าต้าหลางนั้นเก็บความลับของมันได้ดีมากไม่มีใครระแคะระคายเรื่องนี้เลยต้าหลางความจริงแล้วไม่ได้โสดสนิทขึ้นคานเหมือนที่ต้าเซิ้นปรามาสเอาไว้ ต้าหลางมีภรรยาแล้วอีกทั้งนางยังเป็นจ่าฝูงของหมาป่าขนเงินที่อยู่กลางป่าลึกและที่สำคัญนางยังให้กำเนิดลูกชายให้ต้าหลาง 11 ตัวตอนนี้ลูก ๆ ของมันมีอายุได้ 3 เดือนแล้ว ไม่แปลกที่มันจะมองบนใส่เหล่าต้าเกอของมัน หลังจากวุ่นวายมา 2 ชั่วยาม ภรรยาต้าฟง คลอดวัวตัวผู้ออกมา เช่นเดียว
เหวินข่ายให้หนี่ฮวาไปตามนายหญิงส่วนตัวเขารีบควบม้าเข้าเมืองเพื่อไปตามนายน้อยทันที ครั้งนี้ต้าเซิ้นทำเกินไปจริง ๆ ใครจะไปคิดว่าเจ้าลิงนี่ที่วัน ๆ เอาแต่อยู่โรงหมอและเข้าป่าหาสมุนไพรจะก่อเรื่องขึ้นได้ลี่ถิงเองก็ตกใจมากนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่หนี่ฮวามาเรียก นางก็รีบพาลูกชายลูกสาวไปหาสามีที่ศาลาริมธารท้ายไร่ทันที“หนี่ฮวามีใครไปบอกน้องรองแล้วหรือยัง”“มีแล้วเจ้าค่ะ ข้าให้เสี่ยวตั้นไปเรียนนายน้อยแล้วเจ้าค่ะนายหญิง”“เจ้ารู้หรือไม่มีเรื่องอะไรกัน ต้าเซิ้นก่อเรื่องอะไรขึ้น ปกติข้าไม่เห็นว่าต้าเซิ้นจะเกเรเลยสักครั้ง”“ข้าเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ พี่เหวินข่ายบอกข้าให้มาเรียนนายหญิงส่วนเขาเข้าเมืองไปตามนายน้อยตามคำสั่งนายท่านเจ้าค่ะ”ลี่ถิงและลูก ๆ มาถึงศาลาริมธารท้ายไร่ ก็ตกใจกับฝูงลิงขนาดใหญ่ นางไม่รู้ว่ามีกี่ตัวกันแน่ แล้วมีตัวที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าฝูงนั่งจ้องต้าเซิ้นอยู่ไม่วางตาแต่ยังไม่กล้าลงมือต้าหลางอยู่ตรงกลางระหว่างฝูงลิง ต้าหวัง ต้าฟง เสี่ยวซี เสี่ยวเป่าและบรรดาภรรยาวัวมากันครบ ส่วนเมียของต้าหวังไม่ได้ออกมาจากคอกเพราะนางท้องแก่เต็มที“เกิดอะไรขึ้นท่านพี่ ลิงพวกนี้มาทำไมเจ้าคะ”
หลังจากที่เหล่าต้าทั้งหลายเข้าป่าเพื่อหาของป่าตามที่คุณชายระบุในจดหมายครบแล้ว เวลาก็ผ่านมาได้ 5 วันแล้วทุกอย่างเตรียมเรียบร้อย ถังหูลู่ 500 ไม้ เนื้อแห้งอีกหลาย 100 ชั่ง ลี่ถิงไม่รู้ว่าลูกชายทั้งสองต้องการของมากมายขนาดนี้ไปทำไม เหมือนกับว่าจะเอาไปเลี้ยงคนได้หลายสิบคนเลยทีเดียวแต่ลี่ถิงเองก็ไม่ได้สงสัยในตัวลูกชายทั้งสองนางยังเคารพในการตัดสินใจของลูกชายเสมอ ส่วนเฉิงคุณก็เอาผักดองแบบกิมจิมาจากร้านของฮั่นคุณเอาใส่รถม้าไปให้ลูกชายด้วยเพราะเขารู้ว่าลูกชายอย่างเสี่ยวหลงนั้นชอบมากส่วนคำขอที่ลูกชายได้ขอมานั้นเขาและภรรยาตกลงที่จะทำตามคำขอ แต่ต้องรอให้น้องชายน้องสาวมีอายุครบ 5 ขวบเสียก่อนต้าหลงและเสี่ยวหลงนั้นแน่นอนอยู่แล้วว่าหนึ่งในนั้นต้องเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าหุบเขาหนานซาน หมอเทวดาอู๋จี้ผู้เป็นเจ้าหุบเขาเวลานี้ได้มีการพูดคุยกับทั้งสองคนเอาไว้แล้วและให้สองคนพี่น้องไปตกลงกันเอง เขาไม่ได้ระบุว่าใครขอเพียงเป็นหนึ่งในสองคนนี้ก็พอแล้ว ส่วนซูไคตอนนี้ไม่ว่าศิษย์หลานทั้งสองจะทำอะไรเขาก็เห็นดีเห็นงามไปหมดทุกเรื่อง และซูไคเป็นอีกคนที่ตามใจสองแฝดมาก เขาทำประหนึ่งว่าเด็กทั้งสองคนเป็นลูกของเขาเสียอ
หลังจากที่ลูกชายออกไปได้ไม่นานลี่ถิงเดินหันหลังกลับเข้าบ้าน เพื่อดูแลลูกสาวคนเล็กทันที ถึงแม้ว่าลูกทั้งสองจะไม่มีอะไรให้นางต้องเป็นห่วง แต่หัวอกคนเป็นแม่ย่อมรักลูกเสมอ สำหรับลี่ถิงแล้วนางรักลูกเท่ากันทุกคนวันนี้สามีของนางยังคงยุ่งกับการค้าอยู่ตลอดเวลา ฮั่นคุณเองก็กลายมาเป็นกำลังหลักเพื่อช่วยเหลือพี่ชายที่โรงหมอของสวี่คุณถือว่าไม่มีอะไรวุ่นวายนัก มีแค่ชาวบ้านเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก เขาเองไม่ได้คิดอยากจะหาเงินกับโรงหมอ ที่เขาเปิดโรงหมอขึ้นในหมู่บ้านเช่นนี้เพราะต้องการช่วยเหลือชาวบ้าน ถ้าตอนนั้นที่หมู่บ้านของพวกเขามีหมออยู่ท่านแม่คงไม่จากไปเร็วขนาดนี้“พี่รอง วันนี้ไม่ไปโรงหมอหรือ”ฮั่นคุณที่เดินมาดูร้านผักของหลานชายก่อนที่เขาจะออกไปทำงานช่วยพี่ชายในเมืองเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่ชายอีกคนของตัวเองกำลังสั่งให้คนงานขนผักและไข่ไก่มาเติม“เดี๋ยวไป แวะมาดูร้านให้เจ้าใหญ่ เจ้ารองน่ะ”“ขอรับ เช่นนั้นพี่รองก็ดูไปเถอะ ข้าไปช่วยพี่ใหญ่ก่อน ตอนนี้ร้านค้าในเมืองยุ่งมาก”“แล้วพี่สะใภ้ว่าอย่างไรบ้าง”“พี่สะใภ้บอกว่าต่อไปหากมีคู่ค้าคนไหนยินดีมารับผลผลิตที่หน้าไร่ พวกเรา
หลังจากวันที่หนิงฮวาพาครอบครัวย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเดิม ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาได้นับเดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาลี่ถิงและสามีก็ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือนางกับสามีด้วยความเต็มใจกัวจื่อเหลียงลี่ถิงให้ไปฝึกงานกับจางอ้ายเทียนที่โรงเตี๊ยม ส่วนหนิงฮวานั้นลี่ถิงหางานอย่างอื่นให้นางทำที่บ้านจะได้ดูแลลูก ๆ ที่ยังเล็กอยู่ของนาง ด้วยความช่วยเหลือจากคนบ้านหยางทำให้หนิงฮวาและครอบครัวไม่ได้รับความลำบากมากมายอย่างที่คิดเอาไว้ หนิงฮวาย้อนคิดถึงอดีตหากว่าตอนนั้นนางร่วมมือกับท่านแม่ทำร้ายลี่ถิง นอกจากนางจะทำไม่สำเร็จแล้วนางยังจะได้มีชีวิตที่ดีอย่างเช่นทุกวันนี้อยู่หรือไม่ลี่ถิงกับเฉิงคุณนับว่าเป็นคนที่ดีมากหนิงฮวาได้แต่คิดว่านางต้องติดหนี้บุญคุณลี่ถิงอีกกี่ครั้ง เพราะลี่ถิงเป็นคนที่มีจิตใจดี หากว่าเป็นคนอื่นจะยอมให้อภัยและให้ความช่วยเหลือแก่นางหรือ เรื่องนี้หนิงฮวาย่อมกำชับสามีให้ทำงานด้วยความตั้งใจและซื่อสัตย์อย่าได้มีใจมักได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ซึ่งนางเองก็ทราบดีว่าสามีของนางเองไม่ได้เป็นคนที่มีนิสัยแบบนั้น แต่นางเพียงต้องเตือนเขาเอาไว้แล้วก็มาถึงวันที่โรงหมอของสวี่คุณเปิดให้การรักษา ทุกอย่างดำเนินไ
อันหนิงฮวาพาสามีและลูกชายหญิงกลับมาถึงบ้านเดิมที่เมืองจินหลิง นางเองก็ไม่แน่ใจว่าบ้านของนางยังจะสามารถพักอาศัยอยู่หรือไม่ เพราะนางออกจากบ้านไป 8 ปีกว่า ๆเมื่อนางกลับมาถึงบ้าน ก็ต้องตกใจเพราะสภาพบ้านของนางไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะลี่ถิงคอยมาดูแลและซ่อมแซมให้อยู่เสมอ“ท่านพี่ถึงแล้วเจ้าค่ะ”"ถึงแล้วหรือ นี่มันดีมากเลย พี่ขอโทษนะฮวาเอ๋อร์ที่ไม่สามารถดูแลพวกเจ้าแม่ลูกให้อยู่อย่างสบายได้ ทำให้เจ้าต้องบากหน้ากลับบ้านเดิมมาทั้งอย่างนี้“ท่านพี่อย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ ดีแล้วที่พวกเราออกมาจากตรงนั้นเสียได้ หากเราไม่ออกมาชีวิตพวกเราแม่ลูกยิ่งจะแย่มากไปกว่านี้นะเจ้าคะ ท่านคิดว่าป้าสะใภ้ของท่านจะปล่อยให้พวกเราแม่ลูกมีชีวิตที่ดีหรือเจ้าคะ”“พี่เข้าใจแล้ว ต่อไปนี้คนพวกนั้นจะไม่สามารถมารังแกพวกเราได้อีก”“เข้าบ้านกันเถอะเจ้าค่ะ ลูก ๆ คงหิวแล้ว”“ท่านแม่นี่คือบ้านของเราหรือขอรับ”“ใช่แล้วลูก นี่คือบ้านของพวกเราต่อไปนี้เราจะอยู่กันที่นี่ ต่อไปนี้จะไม่มีใครมาทำร้ายพวกเจ้าได้อีก”“ใหญ่โตมากเลยขอรับ”หลังจากนั้นหนิงฮวาและสามีก็ช่วยกัน ทำความสะอาดบ้านและหุงหาอาหารให้กับตัวเองและลูก ๆ เมื่อก