บทที่ 34 แผนที่เกี่ยวข้อง

ทั้งสองคนเป็นสมาชิกราชวงศ์ และพื้นฐานครอบครัวท่านแม่ของหยุนจินก็แข็งแกร่งมาก หากหลูมู่หยานให้ยาซีซุยแก่พวกเขา และบุคคลที่มีอำนาจระดับสูงของราชวงศ์ก็จะไม่ทำให้นางอับอายอย่างแน่นอน

“เอาเถิด ท่านป้าก็รักข้าเหมือนลูกตัวเองมาตั้งข้ายังเด็ก เราเป็นญาติกันแค่ยาเม็ดเดียวอย่าให้มันรบกวนเลย” หลูมู่หยานเอ่ย พร้อมกับคลี่ยิ้มออกเล็กน้อย

หยุนหลันแสดงความขอบคุณต่อลูกพี่ลูกน้องผ่านทางใบหน้า เขาไม่ได้คาดหวังว่าหลูมู่หยาน ลูกพี่ลูกน้องที่พบหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้ง แต่กลับกลายเป็นคนที่ใจกว้างและกล้าเช่นนี้ นี่คงเป็นเหตุผลที่ท่านแม่ของเขาเห็นเป็นแน่

“ตกลง ถ้าอย่างนั้นข้ายินดี ยาซีซุยตันนี้สำคัญมากสำหรับข้า และข้าจะเขียนความรู้สึกนี้ลงไปในวงแหวน หากมู่หยานมีอะไรให้ข้าช่วยในอนาคต บอกข้าได้” หยุนหลันสัญญาด้วยรอยยิ้ม 

“ตกลง” หลูมู่หยานตอบกลับ

“หลูมู่หยาน หยุนหลันเป็นญาติของเจ้า มันก็ชัดเจนที่เจ้าจะให้เขา แต่ทำไมเจ้าถึงให้มันแก่ข้า?” หยุนจินไม่เข้าใจว่าทำไมหลูมู่หยานถึงต้องการให้ยาเม็ดนี้กับเขา เป็นเพราะเขาให้เหรียญสนับสนุนนางงั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้

“ครั้งที่แล้วที่ข้าได้รับบาดเจ็บจากดอกไม้สีขาวดอกเล็ก ๆ นั่น ก็เป็นเจ้าที่ขัดขวางไม่ให้นางทำลายตันเถียนของข้า และยังไปส่งข้าที่คฤหาสน์อีก ยาเม็ดนี้ถือเป็นของขวัญสำหรับความประทับใจตั้งแต่ครั้งนั้น” หลูมู่หยานตอบคำถามนั้นอย่างจริงใจโดยไม่คิดจะปกปิดอะไร 

“เรื่องเล็กน้อยมาก ไม่คุ้มเลยที่เจ้าจะให้ยาเม็ดนี้กับข้า” แม้ว่าหยุนจินต้องการยาเม็ดนี้ แต่ก็เขาก็รู้สึกว่ามันมีค่ามากเกินไป

หลูมู่หยานใช้มือลูบไปที่หน้าผาก ก่อนจะมองไปยังคู่สนทนา “ไม่ยินดีหรือ บุรุษร่างใหญ่ที่เหมือนแม่เลี้ยง ถ้าไม่ต้องการส่งมันกลับมาให้ข้าก็ได้” 

“ตกลง ทำไมข้าจะไม่ยินดีล่ะ” หยุนจินรีบเก็บยาใส่แหวนด้วยท่าทางมีความสุข เพราะกลัวว่าหลูมู่หยานจะขอยาคืน “หลูมู่หยาน เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะปกป้องเจ้าในตอนนี้อยู่สถาบัน หากใครกล้ามารังแกเจ้า ข้าจะหักขามันเอง” 

หยุนจินเหลือบมองไปที่กู่ยันรัน เขาเองก็ไม่ค่อยจะชอบสตรีผู้นี้อยู่แล้ว

“ไม่จำเป็นหรอก หมาแมวพวกนั้น ข้าจัดการเอง” หลูมู่หยานเอ่ย 

เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างหยุนจินและหลูมู่หยาน ใบหน้าของกู่ยันรันเริ่มแสดงความไม่พอใจ ในใจของนางยิ่งทวีความเกลียดชัง นางกัดริมฝีปากล่างเพื่อกลั้นน้ำตา และฝืนอดทนต่อไป ราวกับดอกไม้บอบบางที่กำลังจะโดนทำลายด้วยสายลม

สำหรับฉีอี้ซวน จิตใจของเขาก็ไม่ได้อยู่ที่นาง ตอนนี้คนอื่น ๆ ก็ไม่มีใครสนใจ นางถูกเมินเฉยโดยสมบูรณ์แบบแล้ว

กู่ยันรันหายใจเข้าออกช้า ๆ เพื่อระงับความโกรธที่พร้อมปะทุในขณะนี้ เล็บของนางจิกแน่นอยู่ในกำมือ นางจะต้องเหยียบหลูมู่หยานให้จมดินอีกครั้ง ก่อนจะคิดถึงยาไขกระดูกที่นางจะต้องได้มาเพื่อชำระล้าง และขยายเส้นลมปราณของนางเอง หลังจากจบการประมูล นางจะเข้าไปที่วังเพื่อให้พี่สาวของนางช่วยกำจัดหลูมู่หยาน พร้อมกับให้ช่วยหาซีซุยตัน

“หลูมู่หยาน เจ้ายังมีซีซุยตันอยู่หรือไม่? ขายให้ข้าได้ไหม?” เสี่ยวเซียงอดไม่ได้ที่ะจะเข้าไปถาม ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เสี่ยวเซียงไม่ได้พกเหรียญทองหมึกมาเป็นจำนวนมากขนาดนั้นในตอนนี้ แต่ถ้าหลูมู่หยานให้เวลาแก่เขา เขาเชื่อว่าเขาจะสามารถรวบรวมเหรียญทองหมึกเพื่อซื้อมันหลังจากกลับไปที่ตระกูลได้

ขณะเดียวกันผู้คนอื่น ๆ ก็เริ่มเข้ามาหาหลูมู่หยานหลังจากที่เสี่ยวเซียงเอ่ยถามไปเมื่อครู่ เชื่อว่าเมื่อได้ยินยานี้จะไม่มีจักรพรรดิผู้ใดไม่หวั่นไหวไปกับมัน

“ไม่มีแล้ว เมื่อครู่เป็นสองเม็ดสุดท้าย” หลูมู่หยานเอ่ย 

 เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของหลูมู่หยาน คนอื่น ๆ ที่รอคำตอบก็ต้องผิดหวัง รวมไปถึงอิจฉาหยุนจินด้วย ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้เชื่อเสียทีเดียว พวกเขาไม่เชื่อว่าหลูมู่หยานจะไม่มียานี้อีกแล้ว

หยุนซินกำชายผ้าแน่น รอยยิ้มของนางในตอนนี้เจือไปด้วยความไม่เต็มใจ ยาเม็ดล้างไขกระดูกงั้นหรือ? นางจะต้องได้รับมัน ตอนนี้ความทะเยอทะยานฉายชัดเจนขึ้นในดวงตาของนาง และสุดท้ายนางก็อดที่จะเกลียดหลูมู่หยานไม่ได้ 

สำหรับสถานการณ์ในตอนนี้ อารมณ์ของฉีอี้ซวนนั้นซับซ้อนที่สุด เขาไม่ปฏิเสธว่าอยากได้ยาเม็ดไขกระดูก แต่ก็นึกประหลาดใจที่นางให้หยุนจิน และหยุนหลันได้โดยที่ไม่มีค่าใช้จ่าย หัวใจของเขาตอนนี้มันเจ็บเหมือนโดนมีดกรีดก็ไม่ปาน เมื่อไหร่กันที่หลูมู่หยานจงใจเมินเขาในยามที่มีของดี? หากเป็นเมื่อก่อนนางคงจะมอบมันให้กับเขา

ฉีอี้ซวนคิดในใจว่าเมื่อไหร่กันที่เขาและนางถึงกลายเป็นคนที่ไม่คุ้นเคย? ไม่สิ เมื่อไหร่กันที่หลูมู่หยานเลือกที่จะเมินเขา

ฉีอี้ซวนเงยหน้ามองไปยังหลูมู่หยาน สตรีที่น่าทึ่งและมีรอยยิ้มดั่งดวงอาทิตย์ จิตใจของเขาตอนนี้เริ่มขุ่นมัว หรือหลูมู่หยานต้องการที่ยอมแพ้? ไม่ เขาบังคับตัวเองไม่ให้คิดเรื่องนี้ต่อไป

เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ถูกล่อลวงโดยซีซุยตัน เห็นทีคงต้องกลับไปคุยกับท่านพ่อเสียแล้ว

แม้ว่าเสี่ยวเซียงจะผิดหวัง แต่เขาเองก็ไม่ได้ต้องการรบกวนหลูมู่หยาน ซึ่งหลังจากที่เขารู้แล้วว่ายานั้นเหลือเพียงสองเม็ดสุดท้าย เสี่ยวเซียงจึงมองไปที่ขวดแก้วสีขาวที่อยู่ในมือของหยุนหลัน

“อลัน พี่ชายที่แสนดี ไหนลองแสดงยาเม็ดนี้ให้ข้าดูหน่อย”  

เมื่อเห็นหลูมู่หยานไม่ได้สนใจอะไร หยุนหลันจึงยื่นขวดแก้วสีขาวให้แก่เสี่ยวเซียง เขารู้นิสัยสหายของเขาดีว่าไม่ใช่คนโลภมาก

เสี่ยวเซียงหยิบขวดยาขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ราวกับกำลังถือสมบัติก็ไม่ปาน จากนั้นเขาค่อย ๆ เทยาออกมาจากขวดอย่างระมัดระวัง และเมื่อยาเม็ดสีขาวกลมอยู่บนฝ่ามือของเขา พลันกลิ่นหอมก็ค่อย ๆ กระจายไปทั่วห้องประมูลส่วนตัว ทำให้หลาย ๆ คนรู้สึกสดชื่น และรู้ได้ทันทีว่ายาเม็ดนี้พิเศษเพียงใด 

“นี่คือเม็ดยาคุณภาพสูงระดับที่สอง นักเล่นแร่แปรธาตุที่สามารถสะกัดยาเม็ดไขกระดูกนี้ได้ อย่างน้อยที่สุดก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระกับสอง” เสี่ยวเซียงเอ่ย

เนื่องจากกลัวว่ายาจะเสียคุณสมบัติเมื่อดูเสร็จเสี่ยวเซียงค่อย ๆ ใส่ยากลับเข้าไปในขวดเหมือนเดิม ก่อนจะคืนให้แก่หยุนหลัน พร้อมกับหันไปถามหลูมู่หยานด้วยความเขินอายเล็กน้อยว่า “ข้าสงสัยว่าเจ้าจำนักเล่นแร่แปรธาตุได้หรือไม่?” 

“ข้าไม่รู้” หลูมู่หยานส่ายหัวไปมาอย่างหนักแน่น 

โกหก คนที่ปรับแต่งการเล่นแร่แปรธาตุก็คือตัวนางเอง แต่จะเปิดเผยได้อย่างไรกัน เพราะหากหลูมู่หยานพูดออกไปแบบนี้ นางกลัวว่าจะไม่มีใครเชื่อว่าชีซุยตันสะกัดขึ้นโดยนางเอง และคนเหล่านี้ก็จะคิดว่านางป่วยแน่นอน

นอกจากนั้น หลูมู่หยานก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่านางสามารถปรับแต่งเม็ดยาระดับสองได้ เพราะถ้ารู้นางและตระกูลจะต้องวุ่นวายและไม่สงบสุขแน่ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ใช่เวลานี้ที่จะเปิดเผยตัวตน

“น่าเสียดาย” เสี่ยวเซียงเอ่ย พร้อมกับความรู้สึกผิดหวังอีกครั้ง

เขารักการเล่นแร่แปรธาตุ และเคารพต่อนักเล่นแร่แปรธาตุทั้งระดับสูง ซึ่งผู้ที่สามารถปรับแต่งเม็ดยาที่มีพลังเทียมฟ้าได้นั้นจะต้องเป็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์แน่ ๆ ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก

ตอนนี้ ไม่ว่าคนอื่น ๆ จะคิดอะไร หลูมู่หยานก็ไม่ได้สนใจ นางจะเปิดกรงสัตว์ร้ายใต้พิภพ เมื่อเปิดเสร็จแล้วนางค่อย ๆ กอดสัตว์ร้ายขนาดฝ่ามือโดยปิดตาเอาไว้ ก่อนจะใช้ฝ่ามือค่อย ๆ ลูบไปที่หัวของมัน 

สัตว์ร้ายในอ้อมกอดของนางยังคงดิ้นไปมา แต่ทันทีที่หลูมู่หยานจับเอาไว้ มันก็ได้กลิ่นหอมจาง ๆ ออกมาจากตัวของนาง สัมผัสได้ถึงพลังงานทางจิตวิญญาณที่อ่อนโยนจากสตรีนางนี้ และอดไม่ได้ที่จะปีนขึ้นไปสู่อ้อมแขน

สามเดือนแรกดวงตาของอสูรกลืนกินวิญญาณนั้นปิดแน่น เป็นช่วงเวลาที่ง่ายต่อการจดจำองค์รัชทายาทเมื่อถูกจับ เป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้มันเชื่องได้เพียงแค่หลังลืมตา

สัตว์กลืนกินวิญญาณไม่เหมือนกับอสูรตัวอื่นที่จะต้องให้ถึงระดับหนึ่งเพื่อเกิดปัญญาทางจิตวิญญาณ เนื่องจากพวกมันเป็นอสูรระดับราชา วันที่เขาลืมตาขึ้นในเดือนมีนาคมซึ่งเป็นวันเกิดของเขาก็จะเป็นวันที่ภูมิปัญญาทางจิตวิญญาณถูกเปิดออก และความเร็วในการฝึกฝนก็จะเพิ่มขึ้นทุกวัน

“ฮั่วหยุนเตียวอยู่ใกล้เจ้ามาก ดูเหมือนเจ้าจะถูกลิขิตเอาไว้แล้ว” หยุนหลันวางยาลง ก่อนจะมองไปที่หลูมู่หยานด้วยรอยยิ้ม

“เรามีโชคชะตา” หลูมู่หยานพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความยินดี

ตอนนี้ที่นางกอดอสูรกลืนกินวิญญาณ หลูมู่หยานพบพลังจิตที่ไม่ธรรมดาในตัวอสูรตัวนี้ที่คอยปกป้องอวัยวะภายในของมันเงียบ ๆ นางเดาว่าต้นกำเนิดของอสูรร้ายตัวนี้จะต้องไม่ธรรมดาเช่นกัน และมันคือเรื่องจริง นางพบสมบัติเข้าแล้ว