บทที่ 33 รับของขวัญ

จากการยืนยันของเหล่าเย่ สายตาของผู้คนในห้องที่มองหลูมู่หยานก็เปลี่ยนไป แม้แต่คนที่ติดตามเหล่าเย่ก็มองมาที่ขวดยาสีขาวอย่างไม่วางตา

เหล่าเย่ใช้เวลาคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะมองไปที่หลูมู่หยานด้วยรอยยิ้ม และถามว่า “แม่นางหลู เจ้ากำลังกำหนดราคาสำหรับซีซุยตันหรือไม่?” 

“ข้าไม่รู้เรื่องนี้มากนัก แต่ข้าเชื่อว่าหอการค้าหมิงเหมิงจะช่วยให้ข้าขายได้ในราคาดี ฉะนั้นโปรดให้ท่านเหล่าเย่เรียกราคาเริ่มต้น” หลูมู่หยานแสดงรอยยิ้มที่อ่อนโยนต่อหอการค้าหมิงเหมิง 

เหล่าเย่ยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับ “ในกรณีนี้ ชายชราจะได้ตั้งราคาให้กับแม่นาง” 

“ปัญหาของเหล่าเย่คือเริ่มอายุมากขึ้น” หลูมู่หยานตอบกลับอย่างสุภาพ 

เหล่าเย่ยิ้มและพยักหน้า ก่อนเอ่ยถามสิ่งที่คิดอยู่ในใจ “แม่นางหลู เจ้ายังมียาไขกระดูกนี้อีกหรือไม่?” 

เดิมทีเหล่าเย่เพียงแค่ต้องการถามถึงที่มาของซีซุยตัน ว่าหลูมู่หยานได้มาจากที่ใด ไม่ว่าเขาจะรู้จะจักนักเล่นแร่แปรธาตุที่เก่งกาจแค่ไหน แต่เขาก็ยังคงต่อต้าน เพราะนักเล่นแร่แปรธาตุส่วนมากมักมีนิสัยแปลก ๆ และไม่ชอบให้ผู้อื่นถาม ฉะนั้นเขาจึงอยากที่จะผูกมิตรกับหลูมู่หยานให้ดีเสียก่อน 

คนอื่น ๆ ก็เริ่มมองมาที่หลูมู่หยานด้วยสายตาร้อนแรง

“ข้าได้ยามาโดยบังเอิญ ตอนนี้ข้ายังมีอยู่อีกสองเม็ด แต่ข้าจะไม่ขายมัน” หลูมู่หยานปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม 

ของหายากและราคาแพงขนาดนี้ นางไม่ต้องการปล่อยออกในคราวเดียว และดูเหมือนกับที่เย่ชิงหานได้เตือนเอาไว้ว่า นางไม่เหมาะกับการเปิดเผยตัวตนในฐานะนักเล่นแร่แปรธาตุ งานสำคัญที่สุดในตอนนี้ของหลูมู่หยานคือพัฒนาความแข็งแกร่งของนางเองให้ได้เร็วที่สุด

“น่าเสียดายเสียจริง” เหล่าเย่แสดงความผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะฉีกยิ้มและพูดต่อไปว่า “ถ้าแม่นางหลูมีของดี ๆ ขายในอนาคต เจ้าสามารถมาหาข้าได้ และหอการค้าพันธมิตร และข้าสัญญาว่าข้าจะจ่ายให้ในราคาที่เจ้าพอใจ” 

หลังจากพูดจบเหล่าเหย่ก็หยิบเหรียญขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากแหวนจักรวาล โดยมีคำว่า “หมิง” อยู่บนนั้นมอบให้แก่หลูมู่หยาน “นี่เป็นเหรียญพิเศษที่ผู้อาวุโสเท่านั้นจะสามารถถือครองได้ แต่หอการค้าของเรายกเว้นมันเพื่อมอบให้กับเจ้า” 

เมื่อเห็นเหรียญที่เหล่าเย่หยิบออกมามอบให้หลูมู่หยาน ทุกคนก็เปลี่ยนสีหน้า

เหรียญเนเธอร์สีเงินของหอการค้าหมิงเหมิงกลายเป็นตัวแทนของพันธมิตรเงินใต้ดินที่ต้องการความแข็งแกร่งของราชาดาบ หรือสูงกว่านั้นเพื่อครอบครองมัน แต่หลูมู่หยานได้มาเพราะต้องการประมูลซีซุยตันหรือ? มันเกินจริงไปหรือไม่

ความโชคดีของหลูมู่หยาน ทำให้ผู้คนอิจฉา และเกลียดชัง

แม้ว่าหลายคนอาจจะสงสัยอยู่ภายในใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกไป เพราะหอการค้าหมิงเหมิงมีอำนาจเหนือกว่ามาโดยตลอด และไม่มีใครกล้าที่จะคิดต่อต้าน หรือตั้งคำถามในการตัดสินใจ

กู่ยันรันในตอนนี้อารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด นางไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการที่คมเล็บฝังอยู่ในฝ่ามือเสียด้วยซ้ำ แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามข่มความริษยาของตัวเอง

นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลูมู่หยานไม่เพียงแต่จะพลิกสถานการณ์ได้เท่านั้น แต่นางกลับได้รับโอกาสที่ได้ยาซีซุยตันเพื่อกำจัดร่างกายของจูไม และก้าวไปสู่การเป็นนักดาบผู้ยิ่งใหญ่ รวมถึงยังได้รับการยกย่องสูงสุดจากหอการค้าอีกด้วย หมาตัวนี้โชคเข้าข้างเสียจริง

หลูมู่หยานหยิบเหรียญขึ้นมา ก่อนจะรู้สึกว่ามีบางสิ่งขนาดเล็กซ่อนอยู่ภายในเหรียญเงิน ความชัดเจนเริ่มเพิ่มขึ้นในดวงตา … หอการค้าหมิงเหมิงแข็งแกร่งมาก 

“ขอบพระคุณท่านเหล่าเย่ ข้าเขียนลงไปว่าสนับสนุนมู่หยาน” หลูมู่หยานใส่เหรียญเงินลงไปในวงแหวน และยอมรับการสนับสนุนจากเหล่าเย่

เหล่าเย่รู้สึกเอ็นดูสตรีผู้นี้ แม้ว่านางจะอายุไม่มาก แต่กลับมีจิตใจที่สูงส่งราวกับได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดีจากตระกูลใหญ่

จากข่าวลือในอดีตตอนนี้เขาเชื่อแล้วว่ามันไม่เป็นจริง หากสตรีที่เฉลียวฉลาดนางนี้จะเป็นขยะไร้ค่า ไม่รู้ว่าอนาคตจะมีขยะไร้ค่าอีกเท่าใด

“หลังจากที่เจ้ากลับไปแล้ว ให้หยดเลือดลงบนเหรียญเพื่อระลึกถึงองค์รัชทายาท แม้ว่าคนอื่นจะได้เหมือนกันแต่ก็ไม่มีประโยชน์” เหล่าเย่เอ่ย ก่อนจะเตือนว่า “แม่นางหลูเก็บมัน แต่สำหรับเหรียญเงินเหรียญนี้ไม่ง่ายเหมือนการประมูล และชายชราก็ไม่สะดวกที่พูดมากกว่านี้ เจ้าจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อเจ้าติดต่อไปในอนาคต” 

หลูมู่หยานพยักหน้า นางรู้ว่าเหล่าเย่หมายถึงอะไร วันใดวันหนึ่งหากนางสามารถใช้พลังจากเหรียญเงินได้อย่างแท้จริงในอนาคต นางจะรู้ความลับได้อย่างแท้จริง แต่หากนางไม่สามารถปฏิบัติตามข้อกำหนดการใช้งานได้ นางก็จะเสียคุณสมบัติในการใช้เหรียญนี้ด้วย

ดวงตาของเหล่าเย่ชื่นชมโดยไม่ได้ตั้งใจ หากมีคนอื่นได้รับแขกพิเศษของหอการค้าก็คงแสดงความตื่นเต้นและมีความสุขออกนอกหน้าไปแล้ว ทว่าสตรีนางนี้กลับใจเย็นได้ตั้งแต่ต้นจนจบ นิ่งเฉย ไม่เย่อหยิ่ง หากรักษาจิตนี้ไว้ได้ก็จะดีในอนาคต

“ข้าเข้าใจแล้ว” หลูมู่หยานเอ่ยอย่างชื่นชม 

“ชายชราจะไปสั่งการประมูลซีซุยตัน ส่วนฮั่วหยุนเตียวตัวนี้ถูกประมูลโดยเจ้า หลังจากนั้นสักพักหอการค้าจะหักเหรียญทองหมึกสำหรับยา แล้วที่เหลือจะตกลงกัน” เหล่าเย่โบกมือให้ทหารที่ถือกรงอยู่วางฮั่วหยุนเตียวลง  

แม้ว่าจะถูกมองเป็นเรื่องขายหน้า แต่ตราบใดที่มีการประมูลยาไขกระดูกนี้ได้ มันจะดึงดูดความสนใจของคนในหยานโจว และทั่วทั้งทวีปอย่างแน่นอน และมูลค่าของมันก็จะมีมากกว่าฮั่วหยุนเตียวด้วย

“เอาล่ะ งั้นข้ารบกวนเหล่าเย่ด้วย” หลูมู่หยานไม่ใช่ผู้ที่หน้าซื่อใจคด คนเหล่านี้ไม่รู้คุณค่าของสัตว์ร้ายที่กลืนกินวิญญาณ หากพวกเขารู้ พวกเขาก็จะต่อสู้เพื่อให้ได้มัน

หลังจ่ากที่เหล่าเย่พาผู้คนออกไปภายนอก สายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่หลูมู่หยาน โดยเฉพาะเสี่ยวเซียงที่เดิมทีเขาเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ และรักมันอยู่แล้ว ในเวลานี้เขาต้องการหลูมู่หยาน

หลูมู่หยานนั่งอยู่บนเก้าอี้ของนาง ครุ่นคิดอะไรต่อมิอะไรไปครู่หนึ่ง นางหยิบขวดกระเบื้องสีขาวออกมาก่อนที่คนอื่นจะพูดอะไร พร้อมกับส่งให้หยุนหลัน และหยุนจินทีละคน 

หลูมู่หยานเลิกคิ้วขึ้น และพูดว่า “ยาล้างไขกระดูกสองเม็ดสุดท้าย ข้าให้” 

แค่ก! 

หยุนจินสำลักชา พร้อมกับตกใจในสิ่งที่หลูมู่หยานพูด จริงหรือ? ใจดีเสียจริง

เมื่อเห็นว่าขวดยาถูกโยนทิ้ง เขาก็โยนถ้วยกาแฟทันที และรีบไปคว้าขวดแก้วสีขาวอย่างระมัดระวัง

“นี่มันราคาสูงเกินไป” หยุนหลันเอื้อมมือออกคว้าขวดยาสีขาวที่บรรจุเม็ดยาเอาไว้ แม้ว่าอารมณ์ของเขาจะมีมากมาย แต่เขาก็พยายามข่มเอาไว้ และมองไปที่หลูมู่หยาน

ดวงตาของหลูมู่หยานเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ลูกพี่ลูกน้องของนางผู้นี้นิสัยดี นางคิดว่าเมื่อไม่สามารถเก็บยาสองเม็ดนี้ไว้ได้ ก็ให้เป็นของขวัญแก่หยุนหลันจะดีกว่า และอีกอย่างท่านป้าเองก็ยังรักนางตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ถือเสียว่าสิ่งนี้เป็นของตอบแทน 

สำหรับหยุนจิน บุรุษผุ้นี้ก็สร้างความประทับใจให้นางอย่างมากที่นี่ และประการที่สองเป็นเพราะหลูมู่หยานได้รับบาดเจ็บจากู่ยันรันครั้งล่าสุด ก็เป็นหยุนจินที่เข้ามาขวางการเอาไว้ และเป็นผู้ที่ไปส่งนางถึงคฤหาสน์นายพล มิเช่นนั้นตันเถียนของนางจะถูกทำลาย แม้ว่าจะมีเม็ดยาไขกระดูก แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะฟื้น

ไม่ว่าตอนนั้นหยุนจินจะมีความคิดแบบใด นางจำได้เสมอ และจะตอบแทนด้วยเม็ดยาซีซุย หลูมู่หยานมักจะทำในสิ่งที่นางต้องการ หากนางพอใจ นางจะแจกยาวิเศษตามใจอย่างไรก็ได้ แต่สำหรับคนไม่ถูกชะตาแล้วไม่ว่าจะแกร่งแค่ไหน หรือเบื้องหลังเป็นอย่างไร หากบอกว่าไม่มี ก็คือไม่มี

เพียงแค่รอให้เม็ดยาซีซุยที่อยู่ในมือของเหล่าเย่ถูกประมูล หลูมู่หยานไม่เพียงแค่คิดว่าซีซุยตันจะดึงดูดผู้คนมากเท่าไหร่แค่นั้น แต่นางเองก็ยังกังวล

หากยังมียาสองเม็ดนี้อยู่ในมือ นางจะต้องถูกกองทัพคุกคามมากแน่ ๆ หรือแม้แต่กระทั่งสมาชิกจากตระกูลอื่น ๆ หากตอนนี้นางมอบมันให้แก่หยุนจิน และหยุนหลันแล้ว แม้ว่าจะมีคนอื่นเข้ามาวุ่นวาย แต่ถ้านางบอกว่าไม่มี ใครจะทำอะไรได้