ตอนที่ 14 ผมจะนอนด้วย‘ทุกคืน’ณ เพนท์เฮ้าส์ติ๊ด ~~~~ แกร๊กเพราะสินค้ามีปัญหานิดหน่อยเลยทำให้ผมต้องกลับดึก ทั้งที่ใจผมมันร่ำร้องที่จะกลับทุกวินาที ขณะที่เดินเข้ามาผมสงสัยว่า ทำไมบรรยากาศถึงได้เงียบเชียบอย่างนี้ เอ๊ะ หรือเธอจะหนีไปแล้ว พอคิดได้แบบนั้นแล้วใจผมก็เริ่มร้อนรน และก่อนที่ผมจะได้แหกปากตะโกนเรียกลูกน้องหน้าห้องมาคิดบัญชีที่ปล่อยให้เธอหนีไป ผมก็ฉุกคิดได้ว่า เธอไม่ได้หนีไป ไม่ใช่แน่นอน เพราะลูกน้องที่อยู่หน้าห้องก็ไม่ได้รายงานอะไรเลย นี่ผมเป็นหนักขนาดนี้เลยหรือ ผมได้แต่หัวเราะให้กับตัวเองกับความบ้าคลั่งที่มีต่อเธอผมเดินเข้าไปเรื่อยๆ จนถึงบริเวณห้องโถง ไฟที่ไม่ได้เปิดทำให้ไม่เห็นว่ามีร่างบางนุ่มนิ่มนอนตะแคงขดตัวหายใจสม่ำเสมออยู่บนโซฟา เธอยังอยู่ผมลอบดีใจ เธอไม่ได้หนีผมไปไหน ใบหน้าคมระบายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวแสงจันทร์ที่ส่องผ่านกระจกเข้ามากระทบใบหน้านวลเนียนใสไร้สิ่งแต่งเติม มันยิ่งทำให้เธอน่าหลงใหลเข้าไปอีก เธอสวยเหลือเกิน.....เธอยังคงไม่รู้สึกตัว ผมนั่งมองเธอสักพัก ก่อนที่จะค่อยๆ ช้อนร่างบางขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ตัวเธอนุ่มนิ่ม หอมกรุ่น แค่ได้ใกล้ได้สัมผัส ผมก็แทบไม่เป็นตัวของ
ตอนที่ 15 แอบทำลับหลัง ฉันนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้นนานเท่าไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ป้าเสริมมาเคาะประตูเรียก~~~~ ก๊อก ก๊อก ก๊อก~~~~“คุณเอลิซค่ะ คุณเอลิซ” ป้าเสริมเอ่ยเรียก“ค่ะป้า” ฉันฝืนตอบกลับไป“เป็นอะไรไหมคะ” ป้าเสริมยังคงถามด้วยความเป็นห่วง“เอลิซไม่เป็นไรค่ะป้า เอลิซขออาบน้ำก่อนนะคะ” ฉันตอบกลับป้าเสริมไปเพราะไม่อยากให้แกเป็นห่วง“ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรเรียกป้าได้ตลอดเลยนะคะ” ป้าเสริมเอ่ยด้วยความเป็นห่วง เพราะแกรู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวคนนี้ฉันหยุดร้องไห้แล้วลงจากเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าเพื่อไปอาบน้ำ ระหว่างที่อาบน้ำฉันได้แต่ครุ่นคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี ถ้าเขาทำแบบนั้นอีกฉันจะทนได้ไหม ถ้าเขาสัมผัสฉันอีกฉันจะร้องไห้เหมือนเมื่อกี้นี้ไหม ฉันไม่ได้เกลียดที่เขาสัมผัสตัวฉันเลยนะ แต่ฉันเกลียดตัวเองที่ร่างกายมันคอยจะตอบสนองเขา จนฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะถลำลึกจนไม่อาจถอนตัวออกมาได้ กลัวว่าถ้าฉันชินกับการที่มีเขา แล้วเขาหายไป ฉันจะทำยังไง ฉันกลัวใจของตัวเอง และฉันยังเข็ดขยาดกับความรักหลังจากที่ฉันได้เจอกับการหักหลังจากรักครั้งก่อนความคิดที่ประเดประดังเข้ามา มันตีกันจนกลายเป็นน้ำตาที่ไหลออกมา และสิ
ตอนที่ 16 บทลงโทษ‘คนทรยศ’“เอลิซ ทำไมคุณทำแบบนี้” เสียงดังก้องกังวาน ทำฉันแทบตาสว่างฉันงัวเงียมองเขาด้วยความมึนงง จากการโดนกระชากขึ้นมาจากที่นอน และโดนตะคอกใส่“อะไรกันค่ะ เอลิซทำอะไร” ฉันยังคงสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจเลยว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงดูโกรธขนาดนี้ หรือว่าเขายังโกรธฉันจากเรื่องเมื่อเช้าอยู่อีกเขามองฉันด้วยสายตาที่ดุดันและน่ากลัวมาก จนทำให้ฉันรู้สึกหวาดผวา ก่อนที่สติฉันจะค่อยๆ กลับมา เขาได้ปาสิ่งหนึ่งมาที่หน้าตักฉัน“นี่มันคืออะไร” เขากดเสียงต่ำ สกัดอารมณ์สุดขีดซองสีน้ำตาลที่ดูคุ้นตาถูกปามาที่หน้าตัก ฉันตาสว่างขึ้นทันที นี่ฉันไม่น่าลืมวางไว้ที่หัวนอนเลยให้ตายเถอะ!!ฉันค่อยๆ หยิบซองนั้นขึ้นมา กำไว้แน่น แน่นอนเขาคงรู้แล้วว่าข้างในนั้นคืออะไร“อธิบายซิ” เขาคาดคั้นเอาคำตอบ“กะ...ก็” ฉันตอบตะกุกตะกัก“ก็...อะไร!!!” น้ำเสียงดุดันตะคอกใส่ฉันฉันสะดุ้งตกใจเสียงตะคอก มือยิ่งกำซองแน่น จนรับรู้ได้ถึงอาการชาที่มือ“ผมถามว่า...ก็อะไร!!!” เขายังคงตะคอกด้วยน้ำเสียงที่ดุดันยิ่งขึ้นตัวฉันสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ดวงตาหลุบต่ำไม่กล้าสบตากับร่างหนาที่ยืนเกรี้ยวกราดอยู่เบื้องหน้า ตอ
ตอนที่ 17 (NC) อย่างบ้าคลั่ง!!เขาถอดเสื้อผ้าออกจนร่างเปลือยเปล่าแล้วคลานขึ้นมาที่เตียงมุ่งตรงมาที่ฉัน ก่อนจะใช้สองมือแกร่งจับไปที่ข้อเท้าของฉันแล้วออกแรงดึง ตัวฉันรูดไปกับที่นอนตามแรงของเขา จากนั้นเขาจับขาฉันอ้าออกเผยให้เห็นกุหลาบงามที่แย้มกลีบสีชมพูอ่อน เขากลืนน้ำลายลงคอ มองมันด้วยสายตาหื่นกระหาย แล้วเอาตัวมาแทรกอยู่ตรงกลางหว่างขา ฉันนอนตัวสั่นหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น“คนที่ทรยศผม มันต้องเจ็บ และนี่คือบทลงโทษที่คุณต้องได้รับ” เมื่อสิ้นเสียงของเขา เขาออกแรงดันเจ้าเอ็นยักษ์เข้ามาที่ร่องสวาทที่แห้งเหือดไร้ซึ่งน้ำหล่อเลี้ยงรวดเดียวพรวด~~~~ กึ๊ด~~~~“กรี๊ดดด / อ๊าาา” เสียงร้องที่พ่นออกมาจากปากของคนทั้งสอง ที่ต่างความรู้สึกกัน“ฮึก..ฮึก..ฮึก” ฉันกัดปากอดทนต่อความเจ็บปวดจากจุดกึ่งกลางที่โดนเสียดสีอย่างรุนแรง“คุณมันทรยศผมเอลิซ คุณมันเห็นคำสัญญาของเราไม่มีความหมาย คุณเห็นผมเป็นตัวตลก” ปั๊ก! ปั๊ก! ตับ! ตับ! เขาพูดพร้อมรัวเอวสอบ กระแทกท่อนเอ็นเข้าร่องสาวอย่างไม่ปรานี โดยที่ไม่มีการเล้าโลมใดๆ“คุณกินยานั้น เพราะหวังว่าจะได้ไม่ท้องกับผม คุณไม่เท่ากับผิดสัญญาข้อตกลงระหว่างเรา แต่เท่ากั
ตอนที่ 18 สำนึกผิดฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เจ็บไปทั่วทั้งร่าง ความร้าวระบมตรงจุดกึ่งกลางความสาวยิ่งทำให้ฉันขยับตัวไม่ได้ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับไอ้ปีศาจร้ายที่มันทำร้ายฉัน มันทรมานฉันอย่างไร้ความปรานี ฉันเกลียดมัน รังเกียจมัน ไม่อยากให้มันมาแตะต้องฉันอีกฉันรับรู้ได้ถึงวงแขนของมันที่กำลังกอดฉันอยู่ ฉันค่อยๆ เอาออกอย่างแผ่วเบาด้วยนึกรังเกียจสัมผัสจากไปปีศาจร้ายนี้อย่างที่สุด ฉันอยากจะหนีไปให้พ้นๆ การหยัดตัวเพื่อลุกขึ้นเป็นไปอย่างยากลำบาก เนื่องจากการบอบช้ำทั้งภายในและภายนอก แต่ฉันก็พยายามฝืนตัวลุกขึ้น“จะไปไหน” เท้าฉันไม่ทันจะได้แตะพื้น เสียงเย็นเยือกก็ดังมาจากด้านหลัง“.........” ฉันเงียบ“ผมถามว่า จะไปไหน” เสียงที่ดังมายังคงราบเรียบเยือกเย็น“ไปเข้าห้องน้ำ” ฉันตอบโดยที่ไม่หันไม่มองหน้า แล้วพยายามลุกขึ้นยืน แต่เมื่อขาแตะพื้นฉันก็ทรุดฮวบลงไป เพราะความระบมที่โดนกระทำอย่างทารุณ“เอลิซ คุณเป็นอะไรไหม” ไอ้ปีศาจเซฟ พุ่งเขามาที่ฉันอย่างรวดเร็วเพื่อมาประคองให้ฉันลุกขึ้น“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” ฉันตวาดลั่นด้วยสุดแรงที่มี ความเกลียดพุ่งปี๊ดขึ้นมา พร้อมปัดมือเขาออกด้วย
ตอนที่ 19 คำขอโทษฉันหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้เพียงแต่เมื่อตื่นมา อาการเจ็บแสบตามตัวได้ทุเลาลงไปมากแล้ว ไม่ค่อยเจ็บเท่าไรแล้ว ฉันสอดสายตามองไป ก็พบว่าตัวเองยังคงนอนอยู่ที่เดิม สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง ไม่ใช่ฝันร้ายที่แค่ตื่นลืมตามันก็หายไป ฉันพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่สายตาจะหันมองไปที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วกับพบหลอดยาทา สงสัยป้าเสริมคงจะมาทายาให้ฉัน มิน่าอาการเจ็บแสบตามร่างกายถึงได้เบาบางลงพอฉันได้สังเกต ก็พบว่าตั้งแต่ตื่นขึ้นมาฉันก็ไม่เห็นไอ้ปีศาจเซฟแล้ว หึ...ไอ้คนเลว ไปซะได้ก็ดี จะไปลงนรกที่ไหนก็ไป ฉันไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว ฉันก่นด่าอย่างคับแค้นในใจ ฉันหยัดตัวลุกยืนขึ้นมาก็พบว่าฉันเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นชุดธรรมดาแล้ว จึงทำแค่ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันเท่านั้น แม้จะเดินได้ไม่ค่อยถนัดเพราะตรงนั้นของฉันยังคงระบมอยู่ แต่ฉันก็ต้องไป เพราะตอนนี้ท้องฉันมันเริ่มร้องขออาหารแล้วฉันลงมาจากชั้นสองของเพนท์เฮ้าส์ เดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร จมูกฉันได้กลิ่นอาหารลอยมา กลิ่นมันออกจะแปลกๆ เสียหน่อย แต่ยิ่งได้กลิ่นท้องก็ยิ่งร้อง เมื่อไปถึงโซนห้องครัว ฉันถึงกับตกตะลึงเมื่อพบกับร่างสูงใหญ่ที่ทำตัวงกๆ เง
ตอนที่ 20 ง้อ‘เมีย’ฉันตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาค่ำแล้ว ข้างกายฉันไม่มีเขาคนนั้นอยู่ ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้น สงสัยน่าจะไปทำงานแล้ว ไปให้พ้นๆ สักที ฉันลุกขึ้นยืนตอนนี้อาการบาดเจ็บตามตัวและตรงกลางกายได้บรรเทาขึ้นมากแล้ว ฉันเลยจะไปอาบน้ำเพื่อที่จะได้ลงไปหาอะไรกิน พอว่างไม่มีอะไรทำท้องมันก็คอยร้องหาอาหารอยู่นั่นแหละ เห้อออ ถ้ายังอยู่ที่นี่ฉันคงได้เป็นถังแก๊สเคลื่อนที่สักวัน เพราะว่ากินกับนอนพออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อจะมาหาอะไรกินสักหน่อย แล้วสิ่งที่เห็นก็คือ ภาพเดิมเหมือนเมื่อตอนกลางวันเป๊ะ!!! ชายร่างสูงยืนง่วนอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัวเช่นเดิม นี่เขาไม่คิดจะไปไหนเลยหรือไง อีกทางคือผู้หญิงสูงวัยยืนถัดออกมาไม่ไกลด้วยอาการเป็นกังวล คล้ายกับภาพที่ฉายซ้ำ....“คุณเอลิซ ตื่นแล้วหรอค่ะ” คำถามเดิมเป๊ะ!!!!ฉันยิ้มให้ป้าแทนคำตอบ เดี๋ยวจะเดจาวูไป๊!!!!ป้าเสริมขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ก่อนจะบ่นเชิงขอความเห็นใจกับเรื่องราวที่แกได้เจอ“เหมือนเดิมเลยค่ะ ไม่ยอมให้ป้าลงครัวจะลงครัวเอง เมื่อกลางวันก็ทิ้งหม้อทิ้งไหไปหลายใบล่ะ สงสัยคราวนี้น่าจะหมดตู้นะคะ” ป้าเสริมกระซิบบอกฉัน ด้วยท่าทางปลงตกเพราะเสี
ตอนที่ 21 กัดเต็มแรงเขาเดินตามฉันมาที่ห้องนอนเช่นเคยแล้วนั่งลงปลายเตียง ฉันลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกจากห้องนอน แต่เขากลับคว้าเอวบางของฉันลงไปนั่งบนตักแกร่ง ก่อนจะกระซิบคำว่า ‘ขอโทษ’ ขึ้นมาอีกครั้ง ฉันเหนื่อยใจไม่อยากจะพูดอะไรอีก พยายามแกะมือที่เกาะอยู่ที่เอวออก แต่ก็เหมือนเดิม มือแกร่งไม่ขยับเขยื้อนเลย ฉันถอนหายใจแล้วมองไปที่หน้าเขาด้วยสายตาที่เหนื่อยหน่ายเต็มทน“จะเอายังไงคะ เอาจริงๆ สัญญาเรามันแค่คืนเดียว แต่คุณกลับ....” ฉันเม้มปากแน่นเมื่อพูดที่คืนที่เลวร้ายนั้น ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ แล้วพูดต่อ“ฉันถือว่าหักล้างกับการที่ฉันกินยาคุมฉุกเฉินไปแล้วกัน ดังนั้นจะไม่มีการล่วงเกินกันอีก แล้วคุณก็เลิกแตะต้องตัวฉันพร่ำเพรื่อได้แล้ว เห็นฉันไม่พูด คุณก็ควรให้เกียรติฉันบ้าง” นี่คงเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดในหลายวันที่ผ่านมาที่ฉันไม่ได้พูดกับเขาเลย“อ่ออีกอย่าง ฉันเห็นว่าข้างล่างมีห้องพักแขกอยู่กรุณาให้ฉันย้ายลงไปนอนด้านล่างด้วยค่ะ ฉันไม่อยากอยู่กับคุณ” ฉันบอกข้อตกลงอีกข้อกับเขาไป---เซฟ Talk---คำพูดสุดท้ายของเธอบาดลึกลงไปถึงใจของผม มันปวดมันเจ็บ แต่ผมก็ต้องก้มหน้ารับกรรมจากผลการกระทำชั่วร้ายของตัวเอง ห