บทที่ 9

เอี้ยด~

ฉันเหยียบเบรกรถทันทีที่ขับมาถึงที่หมาย ที่นี่เป็นบ้านพักของวีวี่เพื่อนฉันเอง ฉันจอดรถที่หน้ารั้วบ้านพร้อมกับเปิดประตูรถและพุ่งตัวออกมาอย่างรีบร้อน ฉันวิ่งเข้าไปในตัวรั้วบ้านของวีวี่ที่ถูกเปิดค้างไว้ในทันที

เมื่อเข้ามาถึงในตัวบ้าน ฉันก็ต้องชะงักเพราะเห็นข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นไปหมด

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!

เพล้ง~

ฉันสะดุ้งอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของแตกดังมาจากชั้นบนของบ้าน และด้วยความเป็นห่วงวีวี่ฉันก็รีบสาวเท้าไปที่บันไดทันที แต่ทว่า...

"อ๊ะ!"

ฉันชะงักเพราะถูกใครบางคนดึงแขนเอาไว้ ฉันหันขวับไปก็ต้องตกใจเพราะคนที่ดึงฉันไว้คือเรย์

"นาย!"

เขามาได้ยังไงเนี่ย?

"พี่ขับรถเร็วมากเลยนะ ผมเกือบตามไม่ทัน"

"แล้วใครให้ตามมาเล่า"

"ก็ผมตกใจ เห็นพี่รีบร้อนออกมา คิดว่าคงมีเรื่องอะไรแน่ๆ"

แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับเขาไม่ใช่เหรอ...

เพล้ง~

"วี่!"

และเสียงของแตกอีกรอบนั่นทำให้ฉันไม่สนใจอะไรกับเรย์แล้ว ฉันรีบหันกลับมาพร้อมกับจะก้าวขาไปอีกรอบ แต่ก็ถูกเขาดึงเอาไว้อีก

"นี่!"

"พี่จะเหยียบแก้วอยู่แล้ว"

เขาพูดแทรกขึ้นพร้อมกับส่งสายตามองลงไปบนพื้น นั่นทำให้ฉันหลุบตาลงมองตาม และเห็นว่ามีเศษแก้วกระเด็นอยู่ใกล้ฝ่าเท้าฉันจริงๆด้วย

"ระวังหน่อย"

"อื้ม"

ฉันขานรับไปแค่นั้นก่อนจะดึงแขนออกจากมือเขาและก้าวเลี่ยงเศษแก้วบนพื้นเพื่อวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที

สวบ~

ฉันวิ่งมาถึงหน้าห้องนอนของวีวี่ เห็นประตูถูกเปิดเอาไว้แล้วและได้ยินเสียงวีวี่กับเสียงของบุคคลอื่น

เหมือนพวกเขาจะทะเลาะกันด้วย

"หยุดนะ!"

ฉันรีบก้าวไปในห้องวีวี่ทันที ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าคือผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทึ้งเสื้อผ้าของเพื่อนฉันออกมาจากตู้และโยนมันลงบนพื้นจนกระจัดกระจายเละเทะในขณะที่วีวี่ก็กำลังยื้อแย่งกับเธอ ด้านหลังนั้นฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนมองอยู่ มองด้วยแววตาที่ไม่ได้แคร์อะไรทั้งสิ้น

และเสียงที่ฉันเปล่งออกไปค่อนข้างดัง นั่นทำให้ทุกคนหยุดชะงักและหันมามองฉันได้

สวบ~

สิ่งที่ฉันทำคือการก้าวเข้าไปหาวีวี่และดึงเธอออกห่างจากผู้หญิงคนนั้น

"พวกคุณทำบ้าอะไรกัน!"

"ฉันก็แค่ทำในสิ่งที่ฉันควรจะทำตั้งนานแล้วไง!"

ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น ถามว่าฉันรู้จักเธอไหม ก็ใช่ ฉันรู้จัก แต่รู้จักแค่หน้าตาและชื่อ ส่วนผู้ชายอีกคนที่ยืนนิ่งเป็นสากกะเบือ คนนั้นฉันก็รู้จัก ฉันเคยพูดคุยกับเขาด้วย เพราะเขาเคยเป็นคนรักของวีวี่ไงล่ะ

แต่ว่า วีวี่บอกว่าเลิกกับเขาไปแล้วไง แล้วทำไมเขากับแฟน...ผู้หญิงคนนี้นี่แหละ ทำไมถึงได้มาอาละวาดกันแบบนี้

"เธอมาก็ดี ลากเพื่อนหน้าด้านของเธอออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วยก็แล้วกัน!"

"ฉันไม่ไป นี่มันบ้านฉัน!"

วีวี่เถียงกลับไปทั้งน้ำตา

"บ้านแกที่ไหนอีโง่ นี่บ้านผัวฉัน และฉันยอมให้แกมานอนกกนอนกอดกันนานเกินไปแล้วรู้ไว้ด้วย"

"หมายความว่าไง?"

ฉันถามขึ้นพลางมองผู้ชายคนนั้นสลับกับวีวี่

"ก็หมายความว่า มันสองคนยังแอบกินกันอยู่ไง"

"วี่ ไหนแก..."

ไหนแกบอกว่าเลิกกับเขาแล้วไง แกบอกกับฉันแบบนั้นนี่!

"ฉันเนี่ย รู้มานานแล้วนะ ผัวฉันก็บอกจะเลิกๆ แต่ก็ไม่ทำสักที วันนี้ฉันไม่ทนแล้ว ออกไปจากชีวิตพวกฉันสักที อีเมียน้อย"

"ทำไมฉันจะต้องไปด้วย พี่น็อต ไหนพี่บอกว่าจะเลิกกับเค้าไง ไหนพี่บอกจะมาอยู่กับวี่ ไหนพี่บอกว่าบ้านนี้คือบ้านของเราไง ฮึก"

"ก็แกมันโง่ไง นี่ฉันมาทำให้ตาสว่างขนาดนี้แล้วแกยังจะดักดานอีกเหรอ งั้นก็ฟังเอาไว้เลยนะ ว่าพวกฉันไม่มีวันเลิกกัน"

"พี่น็อต ไม่จริงใช่มั้ย ฮือ พูดกับวี่สิ พี่เป็นคนมาขอโอกาสวี่เองนะ แล้วไหนพี่บอกว่ารักวี่ไง"

"มันโกหกไง ได้ยินมั้ยว่าไอ้น็อตมันโกหก"

"พี่น็อต..."

"พอได้แล้ววีวี่!"

ฉันเขย่าตัววีวี่เพื่อเรียกสติมัน เอาตรงๆฉันแอบโกรธมันด้วยที่มันโกหกฉัน แน่นอนว่าเรื่องของมันฉันรับรู้ ฉันรู้ว่ามันคบกับผู้ชายคนนี้ มันพูดเสมอว่าเขาดีมาก เขาตามใจมันทุกอย่าง เขารักมัน และเขาเป็นคนดีมากๆ แต่แล้ววันหนึ่งความจริงก็ปรากฏ ว่าไอ้คนดีของเพื่อนฉันมันมีเมียอยู่แล้ว และวีวี่ก็เลิกกับมันพร้อมกับย้ายหนีเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหม่ในอีกไม่นาน ตอนนั้นที่ฉันถาม มันบอกว่ามาเช่าเขาอยู่ แต่วันนี้ความจริงก็ปรากฏอีกแล้วเหมือนกัน ว่าหลังจากนั้น ไอ้เฮงซวยนี่คงจะมาตามง้อขอโอกาสวีวี่และคืนดีกันโดยที่วีวี่ไม่ได้บอกฉัน เพราะมันรู้ไงว่าฉันไม่โอเคที่มันจะไปยุ่งกับคนที่มีเมียแล้ว และที่สำคัญ ฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าบ้านหลังนี้ ที่จริงแล้วเป็นของผู้ชายต่างหาก!

"แกก็เห็นแล้วว่าอะไรเป็นอะไร แกจะยื้อทำไมวะ"

"ก็ฉันรักเขา ฉันรักพี่น็อตอ่ะ ฮือ"

"แล้วเค้ารักแกมั้ย!"

ฉันถามเสียงดัง รู้แหละว่าพูดออกไปแบบนั้นวีวี่คงเจ็บปวด แต่ฉันต้องดึงมันออกมา ต้องดึงมันออกมาจากวงจรทุเรศนี่

"แกดู ดู"

ฉันชี้มือไปที่ทุกสิ่งตรงหน้า ทั้งกองเสื้อผ้า ทั้งเศษข้าวของต่างๆ รวมถึงผู้หญิงและผู้ชายตรงหน้าด้วย

"ถ้าเค้ารักแกมันจะเป็นแบบนี้มั้ย"

"ฮึก"

"ผู้หญิงคนนี้จะมาทำแบบนี้กับแกมั้ย"

"..."

"ตื่นได้แล้ววี่ ตื่น!"

"ฮือออ"

ฉันมองเพื่อนตัวเองที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดพลางหันไปมองผู้ชายคนนั้น เขาได้แค่ยืนมองพวกเราด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง มันจะมีสักนิดไหม ที่เขาจะรู้สึกเสียใจ รู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาทำ

ดูแล้วก็คงไม่!

"เรย์"

ในที่สุดฉันก็ต้องหันไปเรียกเรย์ที่ยืนมองสถานการณ์อยู่ไม่ไกล

"พาวีวี่ออกไปหน่อย"

ฉันดันตัววีวี่ไปหาเขา เรย์พยักหน้านิดหน่อยพลางขยับเข้ามาจับตัววีวี่เอาไว้

"พี่น็อต พี่จะทิ้งวี่จริงๆใช่มั้ย"

"..."

"ตอบสิพี่น็อต ฮึก"

วีวี่ที่ขืนตัวเองไม่ยอมไปกับเรย์หันมาถามผู้ชายคนนั้น แต่เขาทำเพียงแค่มองหน้าเพื่อนฉัน

"ตอบไปสิน็อต ตอบให้มันหายโง่"

ผู้หญิงคนนั้นกอดอกและหันไปพูดกับเขา ฉันมองหน้าทั้งสองคนนั้น

"พี่ขอโทษ"

"เฮงซวย!"

ฉันโพล่งขึ้น ยอมรับเลยว่าโมโห ไม่รู้จะโมโหเรื่องอะไรก่อนด้วย รู้แต่ว่ามันเดือดไปหมดแล้ว

และเมื่อวีวี่ไปยอมออกไป ฉันก็ไม่อยากจะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้วเหมือนกัน ฉันถึงได้หันกลับมาหาทั้งสองคนนั้น

คนแรกเลยคือไอ้ผู้ชายตัวดี

"ก็ไม่คิดนะว่าพี่จะเฮงซวยได้ขนาดนี้"

ฉันด่าเขา ใจจริงอยากจะตบเลยแหละ นี่ถ้าเป็นเรื่องของฉันละก็นะ แม่จะฟาดให้หน้าเบี้ยวไปเลย

"ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับวีวี่อีก"

"ไปบอกเพื่อนเธอเถอะ อย่าให้เห็นมาอ่อยผัวฉันอีกแล้วกัน"

"ก็ถ้าผัวเธอไม่พล่านมาหาเพื่อนฉันถึงที่ ก็คงไม่มีวันนั้นอีก"

"ปากดีจริงๆเลยนะ"

"พรุ่งนี้ฉันจะมาเก็บของๆเพื่อนฉันแล้วไปจากที่นี่"

"หึ ก็ดี จัดการเพื่อนเธอให้ดีแล้วกัน"

"วี่มันไม่โง่ซ้ำสองหรอก"

ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ถึงมันจะฟูมฟายและเสียใจมากก็เถอะ แต่ฉันรู้จักเพื่อนฉันดี

"ว่าแต่เพื่อนฉัน รู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอต่างหากที่กำลังโง่ซ้ำโง่ซ้อน"

"นี่เธอ!"

"เอาผัวเฮงซวยของเธอคืนไป และหวังว่าเธอจะไม่ต้องไปอาละวาดคนอื่นแบบนี้อีก ผู้ชายแบบนี้น่ะ เอาไปก็ชะตา..."

ฉันหลุบตาลงมองต่ำและไม่ได้พูดคำนั้นออกมา ก่อนจะเคลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง

"ขาด"

"แก!"

"ระวังไว้ให้ดี มีผัวแบบนี้ทำบุญล้างซวยก็ไม่ช่วย"

"ออกไปเลยนะ ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าให้ฉันต้องตบไล่"

"เก็บมือไว้ตบผัวกับเมียน้อยคนต่อไปของผัวแกเถอะ!"

พูดจบฉันก็เดินไปหาเรย์กับวีวี่ ฉันสบตากับเรย์ที่มองฉันอยู่ตลอดเวลานิดหน่อยก่อนจะดึงแขนวีวี่ที่สะอึกสะอื้นออกมา ได้ยินเสียงด่าตามหลังมาด้วย แต่ก็ช่างเถอะ เพราะเพื่อนฉันมันก็ผิด และฉันว่ายัยนี่คงต้องฝึกวิชาเอาไว้ด่าผู้หญิงอีกเยอะ ตราบใดที่ยังผูกผัวเฮงซวยแบบนี้ไว้กับตัวนั่นแหละ