บทที่ 11

ทางร้านจัดการแจ้งตำรวจให้เราเรียบร้อยแล้ว แต่เพราะวีวี่เมามาก ตำรวจก็เลยต้องขังพวกนั้นเอาไว้ที่สถานีก่อนและรอให้วีวี่มาให้ปากคำในวันพรุ่งนี้ แต่ก็ถือว่ายังดีนะที่ตรงนั้นมีกล้องวงจรปิด ถึงวีวี่จะจำอะไรไม่ได้ แต่ภาพจากกล้องมันก็ยืนยันได้อยู่แล้วนี่นาว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ส่วนตอนนี้น่ะเหรอ ฉันกับวีวี่กำลังกลับบ้านโดยมีเรย์ขับรถตามมาส่งด้วย เพราะว่าฉันเองก็ดื่มไปเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้เมาขนาดนั้นแต่เขาก็ยืนยันจะมาส่ง ฉันก็เหนื่อยจะพูดแล้วเหมือนกันก็เลยยอมๆไป

"วี่ ถึงบ้านแล้ว"

ฉันเขย่าตัววีวี่ให้รู้สติ มองเข้าไปในบ้านแล้วรู้สึกโชคดีหน่อยๆที่พี่สาวกับพี่เขยฉันยังไม่กลับมา เพราะฉันไม่รู้ว่าถ้าเฮียเจอเรย์ในตอนที่เขาไม่ได้เมาเขาจะมีปฏิกิริยายังไง ฉันไม่อยากเดาให้ปวดหัวเหมือนกัน

"วีวี่"

"อื้อ บ้านไหนนน"

วีวี่ปรือตาขึ้นมาถามเสียงยานใส่ฉัน

"ม่ายไป ฉันไม่เข้าบ้าน"

"นี่บ้านเฮียโจ แกเข้าได้"

"ม่าย แกอย่ามาหลอกฉัน"

"ฉันจะหลอกแกทำไมล่ะ ฉันไม่พาแกไปบ้านนั้นหรอก ลงมาเร็ว"

ฉันพยายามดึงแขนวีวี่ให้ลงมาจากรถ แต่วีวี่กลับเกาะเบาะรถเอาไว้แน่น ฉันส่ายหัวกับมัน แต่ก็เป็นฉันเองไม่ใช่เหรอ ที่พามันไปกินเหล้าจนเมาเละเทะแบบนี้ ก็ต้องรับกรรมไปตามระเบียบสิ

"ผมช่วยมั้ยครับ"

และก็นั่นแหละ เรย์ยังไม่กลับหรอก เขายังคงจอดรถอยู่ด้านนอกบ้าน และตอนนี้เขาก็ลงจากรถมาเมื่อเห็นว่าฉันกับลังยื้อกับวีวี่อยู่

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันลากขึ้นไปเอง นายกลับไปเถอะ ดึกแล้ว"

ฉันยืดตัวขึ้นและหันไปตอบเขา

"พี่วีวี่ตัวเหลวเป็นน้ำแบบนี้ พี่ลากขึ้นไปไม่ไหวหรอก"

และเขาก็เหมือนเดิม คือยังยืนยันที่จะช่วยฉัน

"ฉันเกรงใจนะ แค่นี้ก็รบกวนมากแล้ว"

ฉันมองหน้าเขา แล้วดูสิ ฉันเห็นว่าเขามีรอยโดนชกที่มุมปากด้วย เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะพวกเรา แค่นี้ฉันก็เกรงใจมากแล้วจริงๆ

"ไหนๆพี่ก็เกรงใจแล้ว ความเกรงใจของพี่จะได้ไม่สูญเปล่าไงครับ"

เขาพูดพลางยกยิ้มขึ้นนิดหน่อย แถมยังเดินมาเอี้ยวตัวลงไปช่วยพยุงวีวี่ออกจากรถโดยที่ฉันทำได้แค่ยืนมอง เพราะต่อให้ปฏิเสธเขาไปยังไง เขาก็ไม่ฟังอยู่ดีนั่นแหละ

ฟลุ่บ~

หลังจากฉันจำยอมให้เขาช่วยพาวีวี่ขึ้นมาบนห้องได้แล้ว เราสองคนก็ยืนมองวีวี่ที่นอนหลับหมดสภาพอยู่บนเตียงฉัน

"หมดห่วงหรือยัง?"

ฉันหันไปถามเขา เขาหันมามองฉัน

"ก็...ครับ"

"งั้นก็..."

"โอเคครับ กลับแล้วครับ"

เขาพยักหน้าพลางหมุนตัวเดินออกจากห้องฉันอย่างว่าง่าย ฉันมองตามแผ่นหลังเขาและตัดสินใจว่าจะเดินไปส่งเขาหน้าบ้านสักหน่อย อย่างน้อยเขาก็ช่วยเหลือฉันกับเพื่อนนี่เนอะ

กึก~

ฉันชะงักเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ ฉันหันกลับไปเปิดลิ้นชักข้างประตูและหยิบของบางอย่างออกมาพร้อมกับเดินตามเรย์ออกจากห้องไป

สวบ~

เมื่อเราสองคนเดินมาถึงรถของเขา เรย์ก็หันมาหาฉัน

"ผมไปแล้วนะครับ"

ฉันมองหน้าเขาก่อนจะตัดสินใจยื่นของที่หยิบออกมาจากลิ้นชักให้เขาไป เขาหลุบตาลงมองมัน

"เอาไว้ทำแผลที่หน้านาย"

ฉันบอกกับเขา เขายกยิ้มพลางเคลื่อนสายตามามองหน้าฉัน

"ถ้าพี่ทำให้จะดีกว่ามาก"

"ใกล้ได้เวลาที่พี่ฉันจะกลับมาแล้ว ฉันไม่อยากเห็นคนโดนตีหัวแตก"

"คงไม่มั้งครับ ถ้าพี่เขยพี่ไม่เมา"

"แล้วถ้าเขาเมากลับมาล่ะ"

"พี่เป็นห่วงผมเหรอ"

เขายิ้มมุมปากใส่ฉัน ฉันชักสีหน้าพลางยัดชุดอุปกรณ์ทำแผลใส่มือเขา

"ฉันไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะฉัน"

ฉันเงยหน้ามองเขา

"หวังว่านายจะเข้าใจ"

"โอเคครับ เข้าใจก็ได้"

เขาพยักหน้ารับรู้พลางเดินไปขึ้นรถ เขาหันมามองหน้าฉันนิดหน่อยก่อนจะปิดประตูและสตาร์ทรถ

ก็อก ก็อก~

แต่เหมือนว่าฉันจะต้องพูดอะไรบางอย่างกับเขาก่อนที่เขาจะไป เพราะสมองมันสั่งให้พูด เวลาที่มีคนทำอะไรให้ และถ้าไม่ได้เขา วีวี่คงแย่แน่ๆ ฉันก็ต้องพูดคำนี้สิ มันไม่พูดไม่ได้จริงๆ

นั่นแหละ ทำให้ฉันเคาะกระจกรถเขาและเขาก็เปิดกระจกรถแทบจะทันทีเลย

ครืด~

"ครับ?"

เขาทำตาแป๋วใส่ฉัน ฉันชะงักนิดหน่อยก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป

"ฉันก็...ขอบใจนะ"

"ห้ะ?"

"ก็บอกว่าขอบใจ ขอบใจที่ช่วยฉันกับเพื่อน"

"ฮ่ะๆ เต็มใจครับ"

เขาหัวเราะออกมาพลางยิ้มกว้างขึ้น ฉันก็ทำได้แต่พยักหน้าเบาๆ

"แต่มันจะดีกว่ามากๆถ้าพี่จะไม่ไล่ผมบ่อยๆ"

พูดเหมือนจะตามวอแวฉันอยู่ตลอดเวลางั้นแหละ

"แล้วก็...ยิ้มให้ผมมากกว่านี้นิดนึง"

"ได้คืบจะเอาศอก"

ฉันกอดอกมองหน้าเขา

"ปิดกระจกแล้ว..."

เขามองหน้าฉัน แล้วก็ไม่รู้เป็นบ้าอะไร คำว่า'ไปได้แล้ว'ถึงไม่ยอมออกจากปากฉัน ถ้าพูดออกไปมันจะเป็นการไล่ใช่ไหมนะ

บ้าจริง ฉันจะว้าวุ่นอะไรเนี่ย

"ฉันจะเข้าบ้านแล้ว"

เขากระตุกยิ้มพลางพยักหน้า

"พี่เข้าไปเลยครับ ผมจะอยู่จนกว่าพี่จะปิดประตูบ้าน"

จำเป็นต้องทำขนาดนั้นไหมเล่า

ฉันไม่ได้พูดอะไร แต่ทำเพียงแค่หันหลังและเดินเข้าบ้าน

"พี่ลิส"

แต่เขาก็เรียกฉัน ทำให้ฉันหันไปมองเขาอีกจนได้

"ฝันดีนะครับ"

เขายิ้มพลางโบกมือให้ฉัน

"ฝันถึงผมด้วยจะดีมาก"

"เพ้อเจ้อ!"

ฉันว่าให้เขาก่อนจะหันกลับมาและเดินหนีทันที อยากจะรู้จริงๆ พวกผู้หญิงที่คุยกับเขาชอบในมุกเสี่ยวๆแบบนี้ของเขาจริงๆเหรอ ฉันไม่เห็นจะชอบเลย

ไม่ชอบเลยสักนิด!

วันต่อมา...

วันนี้ฉันมีนัดรับสินค้า แต่ว่ามันมีธุระเพิ่มขึ้นมาคือฉันต้องพาวีวี่ไปให้ปากคำที่โรงพักและพาไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้านหลังนั้นด้วย ฉันกับวีวี่คุยกับเฮียและพี่อัญว่าจะขอให้วีวี่อยู่ที่นี่สักพักเพื่อหาที่อยู่ใหม่ เฮียเองก็ไม่ได้ว่าอะไร และฉันก็คุยกับวีวี่แล้ว มันตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับไอ้พี่น็อตนั่นอีก มันบอกกับฉันว่าถึงมันจะเสียใจมากแต่มันก็ไม่เอาแล้ว ไม่เอาแล้วจริงๆ

แต่ฉันไม่รู้หรอกว่ามันจะทำได้จริงไหม เรื่องพูดน่ะ มันพูดง่ายอยู่แล้ว แต่จะทำได้หรือเปล่าอันนี้ฉันก็ไม่รู้ ใจคนมันยากที่จะอ่านได้นะ สิ่งที่เพื่อนอย่างฉันทำได้คืออยู่กับมันในวันที่มันไม่มีใคร และคอยเตือนว่าสิ่งที่มันเคยทำนั้นไม่ดี แต่มันจะรับรู้ในความหวังดีของฉันหรือเปล่า อันนี้ฉันก็สุดแล้วแต่ใจมันเหมือนกัน

*อู่ G&R

"แกส่งของที่นี่เหรอ?"

เสียงวีวี่ที่นั่งมากับฉันด้วยถามขึ้น และฉันก็พยักหน้าเพราะฉันขับรถเข้ามาในอู่ของเรย์กับเพื่อนจริงๆ ก็นั่นแหละ ลูกค้าที่นัดรับเสื้อผ้าฉันคือฝาแฝดที่ทำงานที่อู่นี่แหละ ตอนแรกที่เห็นเฟซฉันก็ว่าคุ้นๆอยู่ แต่ดูไปดูมาก็ใช่แหละ เธอคนใดคนหนึ่งที่สั่งของกับฉันก็ถามว่านัดรับที่นี่ได้ไหม และฉันก็คงไม่ปฏิเสธลูกค้า ฉันก็เลยตกลงไง

"แก ส่งของแล้วเรานั่งกินขนมร้านนี้กันมั้ย ฉันอยากกินอ่ะ"

ฉันหันไปมองวีวี่ที่ชวนฉันกินขนม มันไม่เหมือนคนที่เพิ่งอกหัก ไม่เหมือนคนที่ฟูมฟายเมื่อคืนเลยสักนิดเดียว

"ดูก่อนแล้วกัน"

"ทำไมอ่ะ เออ น้องเรย์อยู่ป่ะ ฉันลงไปขอบใจเขาดีมั้ยที่เขาช่วยฉันเมื่อวานอ่ะ"

ฉันชะงักมือที่กำลังพิมพ์ไปหาลูกค้าว่าฉันมาถึงแล้วและหันไปมองหน้าวีวี่

"เออ แต่จะว่าไปฉันเหมือนลืมอะไรบางอย่างนะ"

"อะไร?"

"ฉันยังไม่ได้ถามแกเลย ว่าแกกับน้องเขาไปสนิทกันตอนไหน ทำไมไปที่บ้านนั้นด้วยกัน แถมยังอยู่ด้วยกัน ดูเป็นห่วงกันด้วย ยังไงไหนเล่าซิ"

ครืด~

ฉันหลบสายตาวีวี่ลงมองหน้าจอมือถือที่สั่นขึ้นมาพอดี เพราะลูกค้าตอบกลับมา

"ลูกค้าตอบแชทมาแล้ว"

"แล้วเมื่อไหร่แกจะตอบฉัน"

"มันไม่มีอะไร"

"แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร"

"อื้ม"

"แกไม่ได้อะไรกับน้องเรย์ใช่ป่ะ"

"จะอะไรล่ะ ไม่มีอะไรมันแค่บังเอิญ"

"งั้น...ถ้าแกไม่สนใจ"

"..."

"ฉันจะมูฟออนไปหาน้องเขาแล้วนะ"