บทที่ 3

ตอนนี้เป็นเวลาน่าจะดึกแล้วเหมือนกัน เพราะนักท่องราตรีในยัวร์โซนดูกำลังได้ที่ โดยเฉพาะเพื่อนฉัน ที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกวาดลวดลายแบบเซ็กซี่ของมันอยู่

  ส่วนฉันก็จิบเหล้าพลางมองบรรยากาศแสงสีที่แสนจะคุ้นตา

  "ขอโทษนะครับ"

  ฉันหันไปมองคนที่เดินเข้ามายืนข้างฉัน เขาเป็นผู้ชายหน้าตี๋ ตัวสูง ก็ถือว่าหน้าตาดีจากที่ฉันเห็นๆมาในผับวันนี้ล่ะนะ

  "มากันสองคนเหรอครับ?"

  ฉันหันไปมองยัยวีวี่พลางยื่นแขนไปดึงแขนมันที่กำลังจะเซไปชนโต๊ะชาวบ้านเขาให้ขยับเข้ามาใกล้ๆฉันก่อนจะหันไปมองเขา

  "พูดว่าอะไรนะคะ?"

  ก็พอดีว่าเสียงเพลงมันดังมาก ไหนจะเสียงกรีดร้องของยัยวีวี่ที่มีอารมณ์มันส์ไปกับเพลงอีกล่ะ

  ผู้ชายหน้าตี๋ยิ้มให้ฉันพลางก้มลงมาเพื่อจะกระซิบใกล้ๆ ฉันเลิ่กคิ้วนิดหน่อยและฟังเสียงของเขา

  "มากันสองคนเหรอครับ"

  แล้วเห็นมากี่คนล่ะคะ?

  "อ้อ ค่ะ"

  ฉันตอบพลางยิ้มให้เขาบ้าง เขาพยักหน้าพลางยื่นแก้วเหล้าใบหนึ่งส่งมาให้ฉัน

  "ชนแก้วกันดีมั้ยครับ"

  ฉันหลุบตาลงมองแก้วใบนั้น ก่อนจะช้อนสายตามองเขาที่ตัวสูงกว่า

  "ได้สิค๊าาา"

  แล้วก็เป็นยัยวี่ที่แทรกเสียงเข้ามาพร้อมกับถลาจะมาคว้าแก้วเหล้าใบนั้นแต่ฉันก็รั้งไว้

  บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่ารับแก้วจากคนแปลกหน้า ยัยนี่เมาทีไรเป็นแบบนี้ทุกที อย่างนี้ไงเล่า ฉันถึงต้องคอยตามมาคุมมันตลอด คอยดูเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะบ่นมันให้หูชาเลย

  "วีวี่!"

  "เพื่อนคุณน่าจะเมาแล้วนะครับ"

  "อายเขามั้ยเนี่ย ยืนดีๆ"

  "ไม่หรอกครับน่ารักดี ฮ่ะๆ"

  มีผู้ชายกี่คนกันนะ ชมผู้หญิงเมาเละเทะว่าน่ารัก แล้วกี่คนกันที่จะชมออกมาจากใจจริงๆโดยที่ไม่ได้หวังอะไรเลย...หึ

  "ว้าย เค้าชมฉานนน"

  "วี่"

  พรึ่บ~

  ในจังหวะที่ยัยวีวี่จะถลาเข้าไปกอดผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ฉันก็รีบคว้าเอาไว้ก่อน และมันเมาไง น้ำหนักทั้งหมดมันเลยทิ้งมาที่ฉัน และฉันก็ดันใส่รองเท้ามีส้นก็เลยเซจนเกือบจะพากันล้ม จะเรียกว่าโชคดีหรือเปล่าไม่รู้ที่ผู้ชายหน้าตี๋คนนี้ช่วยพยุงฉันเอาไว้ได้ทัน

  แต่ก็นะ...มือเขาโอบรอบเอวฉันเอาไว้อย่างแน่นหนาเลยล่ะ

  "เป็นอะไรมั้ยครับ?"

  "อ่า ไม่ค่ะ"

  ฉันดันยัยวีวี่ให้ยืนตัวตรงๆก่อนจะขยับตัวออกจากอ้อมแขนเขา เขาเองก็คลายอ้อมแขนปล่อยฉันเป็นอิสระ ฉันหันไปก้มหัวเป็นการขอบคุณที่ช่วยพยุงเอาไว้ ถึงมันจะดูถึงเนื้อถึงตัวไปหน่อยแต่ฉันจะถือว่าเป็นเหตุสุดวิสัยแล้วกัน

  "ขอตัวพาเพื่อนไปห้องน้ำก่อนนะคะ"

  "ให้ช่วยมั้ยครับ"

  "ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ"

  ฉันส่ายหน้าพลางยิ้มทิ้งท้ายตามมารยาทและดึงยัยวีวี่ออกมาจากตรงนั้น ถามว่าฉันจะไปห้องน้ำจริงๆไหม แน่นอนว่าไม่หรอก ฉันจะกลับเลยต่างหาก

  

  สวบ~

  ฉันพาวีวี่เดินฝ่ากลุ่มคนออกมาจนถึงด้านหน้าผับ ฉันปล่อยให้วีวี่นั่งลงในจุดนั่งพักก่อนจะควานหามือถือในกระเป๋าสะพายเพื่อที่จะโทรหาลุงแท็กซี่

  แต่ทว่า...

  มือถือฉันอยู่ไหน!?

  "บ้าจริง!"

  ฉันชะงักและนึกย้อนกลับไปทันทีว่าตัวเองทำมือถือตกเอาไว้ตรงไหนหรือเปล่า ทำไมถึงไม่มีในกระเป๋า พอคิดไปชั่วครู่ถึงได้นึกออก ว่าก่อนหน้านี้ฉันหยิบเอามาถ่ายแสงสีในผับเล่นแล้วก็วางเอาไว้บนโต๊ะนี่นา

  หมายความว่าฉันจะต้องกลับไปข้างในอีกสินะ--'

  "แก๊"

  "อะไรของแก"

  ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับยัยวี่ดีถ้าหากว่าฉันจะกลับเข้าไปเอามือถือ หรือว่าฉันจะต้องลากมันกลับเข้าไปด้วย

  "เป็นแกเนี่ยดีน๊าาา ฉานเต้นเอวแทบหลุด ไม่มีคนมาเจ๊าะแจ๊ะเบยยย แกนี่ยืนจิบเหล้าสวยๆ มีคนมาขอโชนแก้วซะง้านนน"

  วีวี่เกาะแขนฉันพร้อมกับแนบหน้าลงบนแขนฉันก่อนจะหยิกแขนฉันจนฉันสะดุ้งเฮือก

  "หมั่นไส้"

  "โอ้ย ไอ้วี่ มันเจ็บนะเนี่ย ยัยบ้า!"

  "ฮ่าๆๆ สวยดีนัก"

  "พอเลย ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเมา แกจะให้ฉันทิ้งแกไว้ข้างทางจริงๆใช่มั้ย"

  "ไม่อาววว"

  "วี่ ฉันจะกลับเข้าไปเอามือถือ แกจะนั่งรอฉันตรงนี้ได้มั้ย"

  ฉันจับไหล่เพื่อนพลางพยายามเขย่าให้มันตั้งสติ

  "ม่าย แกอย่าทิ้งฉัน"

  "ฉันแค่จะเข้าไปเอามือถือ แป่บเดียว"

  "ม่ายยย"

  ฉันส่ายหน้ากับยัยวีวี่ที่เกาะแขนเกาะขาฉันเป็นลูกลิงไม่ยอมปล่อย เห้ย แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย เพื่อนก็ทิ้งไม่ได้ แต่มือถือก็หายไม่ได้เหมือนกันนะเว้ย!

  "เจ๊ลิส?"

  ขวับ~

  ฉันชะงักและหันไปมองตามต้นเสียงที่ใครคนใดคนหนึ่งเรียกชื่อฉัน และฉันก็เห็นว่าเป็นตอง

  เขาคือคนที่ฉันรู้จักน่ะ เป็นน้องคนที่พาเพื่อนมาจะสักกับฉันเมื่อเย็นไง

  "มองข้างในตั้งนาน ใช่จริงๆด้วย"

  "อ่า อืม"

  ฉันพยักหน้าพลางหันไปกดไหล่ยัยวีวี่ให้นั่งลงบนเก้าอี้ดีๆ

  "แล้วไหนบอกมาร้องเพลง ผมอุตส่าห์พาเฮียผมไปสักด้วย นี่เจ๊โกหกเจ๊อัญหนีมาเที่ยวเหรอเนี่ย"

  "ใช่ที่ไหนล่ะ แต่เรื่องมันยาว ฉันขี้เกียจเล่า"

  "อ้าวแล้ว..."

  "มาก็ดีแล้ว ฉันฝากดูเพื่อนฉันแป่บนึงได้มั้ย จะเข้าไปเอามือถือที่โต๊ะ"

  "ใช่เปล่า ผมเห็นนะเมื่อกี้อ่ะ มีไอ้หน้าตี๋มาหยอดอยู่นา กลับเข้าไปแจกเบอร์รึเปล่า"

  "วันหลังถ้าแกมาสักเพิ่มฉันว่าจะลองทำเข็มหักใส่เนื้อคนดู อยากรู้ว่ามันจะเป็นไง"

  "โห่เจ๊ โหดเกินไปแล้ว"

  "งั้นก็อย่าพูดมาก ดูเพื่อนฉันให้ดีด้วย"

  "อ่าแต่..."

  สวบ~

  "เครื่องนี้มั้ยครับ?"

  ฉันหันไปตามต้นเสียงด้านหลังอีกรอบ เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากผับ ฉันชะงักทันทีตอนเห็นหน้าเขา...

  "..."

  "เจ๊!"

  แล้วเสียงดังๆของตองก็ดังขึ้นทำให้ฉันดึงสติตัวเองกลับมาได้

  "ใช่มั้ยเอ่ย"

  เสียงเขาเอ่ยออกมาอีกครั้ง ฉันกระพริบตาและเบนสายตาจากใบหน้าเขามามองมือถือในมือที่เขากำลังโบกไปมาอยู่

  ใช่ มือถือฉันอยู่ในมือเขา...

  ฉันพยักหน้าพลางจะยื่นมือไปจับมือถือของตัวเองแต่เขาดันเอามือไขว้หลังพร้อมกับมือถือของฉันด้วย นั่นทำให้ฉันต้องเงยหน้ามองหน้าเขา เขายิ้มมุมปากให้ฉัน

  "มือถือฉัน...ไปอยู่ที่คุณได้ยังไงคะ?"

  ฉันอดที่จะเอ่ยถามเขาไม่ได้

  "พอดีว่าพวกเราอยู่ในผับเหมือนกัน บังเอิญเห็นเจ๊เดินออกมาแล้วเฮียผมเขาตาดีเห็นว่าเจ๊วางมือถือไว้บนโต๊ะ เฮียก็เลยให้ผมตามออกมาเรียกเจ๊ไว้ก่อนอ่ะ"

  แต่ตองเป็นคนตอบออกมาแทน

  "อ้อ ขอบคุณนะคะ แล้วก็...ขอมือถือให้ฉันด้วยค่ะ"

  ฉันเอ่ยความต้องการออกไป เขาหลุบตามองหน้าฉัน แววตาเขาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ด้วย

  "ถ้าผมไม่เห็น รับรองว่าหายแน่นอนเลยครับ"

  "ก็ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่เก็บมาให้"

  ฉันเอ่ยพลางเบนสายตามองไปด้านหลังเขา

  "ตอนนี้ฉันขอคือค่ะ จะพาเพื่อนกลับบ้าน"

  "โอเคครับ"

  เขาพูดพลางเอามือที่ไขว้หลังออกมาและยื่นมือถือให้ฉัน ฉันรีบจับมือถือเอาไว้ในมือและจะดึงมาแต่เขากลับยังจับเอาไว้

  นั่นทำให้ฉันต้องเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง

  "พรุ่งนี้พี่ว่างมั้ยครับ?"

  เขาเอ่ยถามฉันพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ฉันเบนสายตาไปมองหน้าไอ้เด็กตองที่ยืนมองฉันกับเฮียของมันไปมาและยิ้มกรุ้มกริ่มให้

  "พอจะมีเวลาสักให้ผมได้หรือเปล่า"

  และใช่ เขาก็คือคนที่จะมาสักกับฉันไง จริงๆฉันกะจะปฏิเสธอยู่แล้วล่ะ กะเอาไว้อยู่แล้ว

  "ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาค่ะ"

  "แต่เจ๊มีเวลาแอบหนีเที่ยวอยู่นาาา"

  "ฉันไม่ได้หนี!"

  ฉันหันไปดุตองแต่มันก็ไม่ได้สลดหรอก

  "อีกอย่าง ถ้าคุณอยากสักจริงๆ คุณสักกับเฮียโจพี่เขยฉันก็ได้นะคะ เขาเก่งกว่าฉันเยอะเลย"

  "แต่ผมชอบแบบพี่"

  "ห้ะ?"

  "ฮ่ะๆ หมายถึง...ผมชอบฝีมือแบบพี่ที่สักให้ตองน่ะครับ"

  "..."

  "ถ้างั้น...เก็บมือถือไว้กับผม จนกว่าพี่จะมีเวลาสักให้ดีกว่า"

  "เอ๊ะ มีสิทธิ์อะไรกันล่ะ"

  "สิทธิ์ที่เก็บได้ ถ้าผมเก็บเอาไว้และไม่ตามออกมาบอกพี่ ป่านนี้พี่ก็ไม่รู้ว่ามือถือหายไปไหนใช่มั้ยล่ะ"

  หัวหมอนัก ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์

  "ถือว่าตอบแทนที่ผมเก็บได้"

  "ทวงบุญคุณ?"

  "ผมถือเป็นค่ามัดจำครับ"

  เขาพูดพลางดึงมือถือฉันไปเก็บใส่กระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็วจนฉันตามคว้าไม่ทัน

  โอ้โห เขานี่มัน...

  ทำไมพักนี้ฉันจะต้องเจอเรื่องที่ทำให้อารมณ์เสียแบบนี้ด้วยนะ หรือมันจะเป็นพิษเบญจเพศใช่ไหม แต่อีกไม่กี่เดือนฉันก็จะยี่สิบหกแล้วนะ เพิ่งจะมาออกฤทธิ์ให้ฉันซวยซ้ำซ้อนอะไรเอาตอนนี้เนี่ย

  

  ________

  พี่ลลิสคนสวยอายุ 25 ย่าง 26 แล้วนะคะ แน่นอนว่าพี่เรย์ก็ 23 ย่าง 24 เป็นรุ่นน้องงง