11 บอกรักเพื่อให้เชื่อใจ

“ทำธุรกิจส่วนตัวครับ รับเหมาก่อสร้าง” ปัณกรณ์สร้างประวัติส่วนตัวปลอม ๆ ขึ้นมาภายในสามวินาที ทุกอย่างคือเรื่องโกหก เขาคิดว่าเธอคงสงสัยว่าบ้านเขาทำบริษัทก่อสร้างจริงไหม 

เขาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดรูปถ่ายซึ่งกำลังยืนข้างป้ายบริษัทก่อสร้างให้ณิชาดู โดยบริษัทแห่งนี้เป็นของเพื่อนเขาซึ่งปัณกรณ์ไปร่วมแสดงความยินดีเฉย ๆ หากดูผิวเผินเขาก็เหมือนลูกชายเจ้าของบริษัทจริง ๆ

 ณิชารู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ใช่พวกนักธุรกิจหรือนายทุนที่มาติดต่อขอซื้อที่ดินตลาดน้ำ ครั้งแรกที่เจอกัน เธอยอมรับว่ารู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย เขาอาจจะแฝงตัวเข้ามาเพราะหวังผลประโยชน์เรื่องที่ดิน แต่ในเมื่อยืนยันเช่นนี้เธอก็พลอยโล่งใจไปอีกหนึ่งเปราะ

“ถ้าพี่เป็นพวกนายทุนจริง ณิคงใจสลายแย่ เพราะครอบครัวของณิก็บอกแล้วว่าอยากอนุรักษ์ที่นี่ หากตลาดน้ำกับที่ดินแห่งนี้ไปอยู่ในมือคนอื่น ชาวบ้านที่อาศัยมาดั้งเดิมจะไปอยู่ที่ไหน ทำมาหากินอะไร น่าสงสารพวกเขานะคะ” 

ปัณกรณ์จิบกาแฟพลางเบนสายตาไปทางอื่นเพราะหากคิดตามที่ณิชาพูดก็รู้สึกหวั่นไหวค่อนไปทางเห็นใจชาวบ้านไม่ใช่น้อย แต่การทำงานธุรกิจจะไขว้เขวไม่ได้ ทุกอย่างมีตั้งอยู่และดับไป ถ้าถึงวันที่เขาได้ครอบครองที่ดินตลาดน้ำคลองพนาลีก็เป็นเรื่องที่พวกชาวบ้านต้องจัดการเอง

“น้องณิกับครอบครัวต้องต่อสู้เรื่องที่ดินกับนายทุนรายใหญ่ เหนื่อยไหมครับ ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน

“เหนื่อยค่ะ เราก็แค่ชาวบ้านธรรมดาทำได้แค่ปฏิเสธไป ถ้านอกเหนือจากนั้นคงไม่มีปัญญาสู้พวกนายทุนได้  พี่ปัณรู้ไหมว่าพวกเขาติดต่อมาขอซื้อที่ดินทุกวัน แถมยังข่มขู่อีกด้วย เสียสุขภาพจิตมาก”

ปัณกรณ์ไม่ยักจะรู้ว่ามีเรื่องข่มขู่เข้ามาเกี่ยวข้อง ลูกน้องคุณพ่อทำงานยังไงไร้น้ำยาถึงเลือกใช้วิธีขี้ขลาดในการคุกคามคนอื่น 

“ให้พี่ช่วยณิไหมครับ?” ปัณกรณ์กุมมือบางของณิชาที่วางบนโต๊ะ เธอดูมีท่าทีสนใจในสิ่งที่เขานำเสนอ “พี่เองก็ต่อต้านพวกนายทุนหน้าเลือดและสนับสนุนวิถีชาวบ้านมากกว่า ถ้าณิไว้ใจพี่ รับรองพี่จะทำให้คนพวกนั้นไม่มาตอแยณิอีก”

“พี่จะทำยังไงคะ ?” 

“ถ้าณิไว้ใจพี่ ก็ให้พี่ช่วยดูแลตลาดน้ำแห่งนี้สิครับ พี่มั่นใจพวกนายทุนจะเลิกตอแยณิกับครอบครัวและหันมาสู้กับพี่แทน และพี่จะตอบโต้พวกนั้นด้วยการเผยแพร่บทความลงโซเชียลทุกวัน” 

คำพูดของเขาที่เอ่ยออกไปไม่รู้ว่าจะโน้มน้าวณิชาได้มากแค่ไหน แต่ดูเหมือนเธอจะลังเลไม่น้อย

“ไม่ใช่แค่เรื่องที่พี่จะดูแลตลาดน้ำอย่างเดียว พี่จะดูแลณิด้วย เพราะพี่รักณิ”

คำว่ารักของเขาไม่ได้มีความจริงใจอยู่ในนั้น มีแต่ผลประโยชน์แอบแฝง เขารู้ว่าหากใช้คำนี้บังหน้าจะหลอกล่อให้เธอตกหลุมพรางได้

“รักหรอคะ…” ณิชาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าขาวสวยเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ ไม่คิดว่าเขาจะรู้สึกดีกับเธอจนถึงขั้นบอกรักออกมา

“ใช่ครับ พี่รักณิ ไหน ๆ เรื่องของเราสองคนก็มาถึงขั้นนี้แล้ว คุยกันคบหากันไปเรื่อย ๆ มีปัญหาก็ช่วยเหลือกันดีไหมครับ”

“เอ่อ คือว่า”

“ไม่ต้องรีบให้คำตอบก็ได้ครับ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับณิเลย”

“ณิขอคิดดูก่อนนะคะ”

“ครับ แต่พี่ต้องกลับก่อนนะ ช่วงบ่ายพี่มีพรีเซ้นต์งานกับอาจารย์”

แท้จริงแล้วเขามีประชุมกับบอร์ดบริหารคนอื่นต่างหาก ก่อนจากกันเขาก็ไม่วายหยอดคำหวานไปหนึ่งกรุบ 

“พี่คง…คิดถึงณิแย่เลยสิ” 

ก่อนหน้าที่ให้เติมคำลงในช่องว่างก็ยืนยันแล้วว่าเป็นคำว่าคิดถึงจริงๆ  ณิชาไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง เธอเม้มปากแน่น ก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย

ปัณกรณ์มั่นใจว่าณิชาคงหลงรักเขาเข้าแล้ว เขาสามารถทำให้เธอไว้ใจได้ในเวลาไม่กี่อาทิตย์รวมถึงยอมมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งด้วย แต่ว่า…

‘กินยาคุมยังวะ’

ปัณกรณ์หยุดขบคิดสักครู่ แต่ณิชาก็เรียนมหาวิทยาลัยแล้วเรื่องสำคัญแบบนี้คงไม่ลืมหรอก