บทที่ 15

คราแรกสี่เสวี่ยไม่ต้องการให้คุณหนูเลือกทาสที่ดูน่ากลัวผู้นี้ แต่คัดค้านความต้องการของคุณหนูไม่ได้ เมื่อฟังพ่อค้าทาสแล้วก็เบาใจขึ้น

หลังจากจ่ายเงินสามสิบตำลึง สี่เสวี่ยไปซื้อรังผึ้งจากร้านชำบ้านไฉและพาเยว่ชิงออกเดินทางไปที่หมู่บ้านชนบททันที

ซูเจินจูพาเฟยหลันมาที่ร้านผ้าซูเตี้ยน ให้นางเลือกชุดผ้าฝ้ายสำเร็จรูปสองชุดก็จะตรงไปที่โรงหลอมเหล็กอู่จินจาง

“เจ้าเข้าไปเลือกอาวุธสักชิ้นเถอะ”

“….”

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นวรยุทธ์ เข้าไปเลือกเถอะ”

“คุณหนู เหตุใด...” นางแปลกใจ เฉพาะแผลเป็นบนใบหน้าก็ทำให้คนทั่วทั้งแคว้นรังเกียจนาง ผู้ที่ต้องการซื้อตัวนางล้วนเป็นบุรุษวัยกำดัด หากเป็นสตรีก็สตรีที่ชื่นชอบการเหยียบย่ำผู้อื่น แต่หากรู้ว่านางเป็นวรยุทธ์ก็จะยิ่งทรมานนางมากขึ้น ด้วยรู้นางไม่สามารถตอบโต้ได้ ก่อนหน้านี้นางถูกคุณหนูจวนแม่ทัพผิงซื้อตัวไป เมื่อเห็นว่าทรมานนางเท่าไหร่นางก็ไม่ปริปากร้องขอความเมตตาก็ปล่อยให้นางอดข้าวอดน้ำสิบวันก่อนให้คนหิ้วนางมาขายให้กับพ่อค้าทาส

“ไปเลือกเถอะ ข้าไม่สนใจอดีตของเจ้า เมื่ออยู่กับข้าเจ้าเพียงปกป้องข้าให้ดีเท่านั้น”

“ทราบแล้วเจ้าค่ะ” เมื่อเฟยหลันเข้าไปเลือกอาวุธซูเจินจูก็หันมาคุยกับนายท่านฮุ่ยซิ่ว

“ท่านอาเจ้าคะ ข้าอยากทำอุปกรณ์ที่เคยมาสั่งท่านทำเพิ่มอีกหนึ่งชิ้นเข้าค่ะ”

“อันที่ใช้เหล็กบางทำใช่หรือไม่ อันก่อนใช้งานไม่ได้แล้วหรือแม่หนู ถึงต้องมาทำเพิ่ม”

“ใช้งานได้ดีอยู่เจ้าค่ะ เพียงแต่ต้องใช้เพิ่มเท่านั้น”

“ได้ๆ ราคาเดิมห้าตำลึง แต่ไม่ต้องใช้เวลานานเท่าเดิมอีกแล้ว พรุ่งนี้เย็นๆก็มารับได้”

เฟยหลันเลือกกระบี่อ่อนหนึ่งเล่ม ซูเจินจูเห็นว่ากระบี่อ่อนนี้พกพาง่าย ไม่เป็นที่สังเกตุ ก็พอใจมาก และยังซื้อมีดสั้นเพิ่มอีกสองเล่มด้วย

“ท่านอา ทั้งหมดเท่าไหร่หรือเจ้าคะ”

“กระบี่อ่อนสามสิบตำลึง มีดสั้นสองอันสิบหกตำลึง ของชิ้นเล็กที่เจ้าสั่งทำห้าตำลึง ทั้งหมดห้าสิบเอ็ดตำลึง ข้าคิดเจ้าห้าสิบตำลึงเท่านั้น”

“ขอบคุณท่านอาเจ้าค่ะ”

“คุณหนู ข้า เอ่อ บ่าวไม่คิดว่ากระบี่อ่อนเล่มนี้จะแพงขนาดนี้” กระบี่เล่มนี้แพงกว่าค่าตัวนางเสียอีก หากนางรู้ก่อนว่าแพงขนาดนี้นางคงไม่กล้าหยิบมา

“หากเป็นอาวุธที่เจ้าใช้ได้ถนัดมือ ข้าก็ไม่นับว่าแพง”

“บ่าว สามารถรับมันไว้ได้หรือเจ้าคะ”

“เฟยหลัน อยู่กับข้ามีกฎเพียงสี่ข้อเท่านั้น ซื่อสัตย์ ภักดี มีวินัย และห้ามนำเรื่องของข้าไปพูดกับผู้ใด หากเจ้าทำได้ กระบี่อ่อนเล่มนี้ก็เป็นของเจ้า”

“บ่าวทำได้ ขอบคุณคุณหนูที่เมตตาเจ้าค่ะ”

“เอาล่ะ ไปโถงยาเจี้ยนคังกันต่อเถอะ”

“คุณหนูผู้นี้ มาซื้อยาหรือมาขายสมุนไพรขอรับ”

“ข้ามาซื้อสมุนไพร”

“มีใบสั่งยามาหรือไม่ขอรับ”

“ไม่มี เจ้าจดตามที่ข้าบอกก็พอ”

“คุณหนูเชิญกล่าว”

“ข้าต้องการ จื่อเยียน ชวนเป้ยหมู่ ไป๋จื่อ ไป๋เสา ไป๋จี่ ปาโต้ว เหมยกุ้ยฮวา อ้ายเยี่ย หวงฉี หงฮวา อย่างละสองเหลี่ยง จัดมาสองชุด แล้วก็ เจียงหวง ตังกุย อย่างละหนึ่งเลี่ยงเจ็ดชุด เออเจียวสองแผ่น แล้วก็โถบดยากับที่บดยาชุดเล็กหนึ่งชุด”

“ชุดแรกเหลี่ยงละสองร้อยอีแปะ สิบอย่างอย่างละสองเหลี่ยงจำนวนสองชุดคิดแปดตำลึง ชุดที่สองเหลี่ยงละหกร้อยอีแปะคิดแปดตำลึงสี่ร้อยอีแปะ เออเจี่ยวแผ่นละสองร้อยอีแปะ บดยาชุดเล็กสองตำลึงรวมเป็นสิบแปดตำลึงหกร้อยอีแปะขอรับ”

ซูเจินจูและเฟยหลันเดินออกมาไม่เท่าไหร่ ท่านหมอลี่ก็เดินออกมา

“เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียงคน มาขายสมุนไพรหรือ”

“เพียงมาซื้อสมุนไพรขอรับ เป็นเพียงแม่นางน้อยกับสาวใช้ นี่เป็นใบสั่งยาขอรับ”

“นี่มัน.. ตำหรับยารักษาแผลหรือ นางจัดตำหรับเป็นแน่หรือ”

“ท่านหมอ นางเพียงบอกให้ข้าจดตามที่บอกขอรับ ข้าก็ไม่รู้ว่านางได้ตำหรับยามาอย่างไร”

“นางมาซื้อเพียงยาเท่านี้หรือ”

“มีสมุนไพรสามชนิดนี้อีกชุดนึงขอรับ”

“เป็นยาบำรุงสตรีทั่วไป ช่างเถอะ ทำลายกระดาษแผ่นนี้ทิ้งซะ หากนางเป็นอะไรไปเจ้าก็บอกว่าจัดยาตามที่นางสั่งก็พอ”

“ได้ขอรับ”   

“ว้ายยย!! เจ้าเป็นใคร” อู๋เหมย สาวรับใช้คนสนิทของมี่ซิ่นร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าที่มีรอยแผลเป็นของเฟยหลัน

“อู๋เหมย นางเป็นคนของข้า เจ้าจะตกใจอะไรกัน”

“คุณหนู คุณหนูกลับมาแล้ว ฮูหยินรองให้บ่าวมารอ วันนี้นายท่านกลับมาสั่งให้ทุกคนไปที่ห้องโถงเจ้าค่ะ”

“ไอหย๋า เรียกพบทุกคนเลยหรือ มีเรื่องใหญ่อันใด”

“ไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ คุณหนู ช้ากว่านี้นายท่านจะไม่พอใจนะเจ้าคะ”

“รู้แล้วๆ อู๋เหมย นี่ยาเจ็ดชุดกับเออเจียวต้มให้ท่านแม่วันละชุดเป็นยาบำรุงเลือดลม อีกสองชุดใหญ่นี้เอาไปวางไว้ในห้องข้า แล้วก็พาเฟยหลันไปพักผ่อนที่ห้องเดิมของสี่เสวี่ยให้ข้าหน่อยเถอะ”

“ได้เจ้าค่ะ คุณหนูรีบไปเถอะเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นว่าอู๋เหมยพาสี่เสวี่ยไปยังทางไปเรือนของตนแล้ว ซูเจินจูจึงเดินไปทางห้องโถง

“คารวะท่านพ่อ” ซูเจินจูกวาดสายตามองไปทั่วห้อง เมื่อเห็นว่าฮูหยินใหญ่กับซูเม่ยยังมาไม่ นางก็ผ่อนลมหายใจลงเล็กน้อยและเข้าไปนั่งข้างฮูหยินรองมี่ซิ่น มี่ซิ่นพยักเพยิดให้ซูเจินจูนั่งเงียบอย่าเพิ่งรบกวนนางที่กำรอชมงิ้วโรงใหญ่

“ท่านพี่ เหตุใดจึงเรียกประชุมครอบครัวหรือเจ้าคะ” ฮูหยินใหญ่ถามขึ้นทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้องโถง

“เหตุใดจึงมาช้านัก อาจูออกไปทำงานด้านนอกยังมาหาข้าเร็วกว่าเจ้าที่อยู่ในบ้านเสียอีก” ท่านนายซูหน้าตาเคร่งเครียดคิ้วขมวดมุ่นเป็นปม หน้าอวบๆเกร็งขึ้นเหมือนกำลังขบกรามแน่นเพื่อข่มความโกรธ

“ท่านพี่ เม่ยเอ๋อร์ป่วยหนักนักจนลุกไม่ขึ้นเสียแล้วเจ้าค่ะ ข้าไปดูนางมาจึงมาล่าช้า”

“เหอะ วิ่งแร่ออกไปทำเรื่องงามหน้าได้ แต่ลุกขึ้นมาเจอหน้าข้าไม่ได้ หากเจ้าพาตัวนางมาไม่ได้ข้าจะให้คนของข้าไปลากตัวนางมาเอง”

“ช้าก่อนเจ้าค่ะ ท่านพี่ อย่าทำรุนแรงกับลูกเลยเจ้าค่ะ” ฮูหยินใหญ่ที่กลัวว่านายท่านซูจะให้บ่าวไพร่ไปลากตัวซูเม่ยออกมาจริงๆก็เข้ามาขวางหน้าเขาไม่ให้เดินออกไปเรียกบ่าวไพร่ พยายามคว้ามือของเขาให้เดิมเข้ามานั่ง

แต่ความโกรธของนายท่านซูไม่ใช่สิ่งที่ฮูหยินใหญ่จะทำให้สงบลงได้ ยิ่งนางฉุดรั้งเท่าไหร่ นายท่านซูยิ่งหมดความอดทนเท่านั้น

พลั่ก..

นายท่านซูพลักฮูหยินใหญ่ลงกับพื้นแล้วเรียกบ่าวไพร่ให้ไปลากซูเม่ยออกมาทันที

ซูเหวินนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างหงุดหงิด เรื่องการสอบเป็นขุนนางของเขากลับมีอุปสรรคมากมาย ตามหลักขงจื้อแล้วเขาควรดำรงไว้ด้วยความกตัญญู แต่หากเข้าข้างมารดาช่วยเหลือซูเม่ย การกระทำของพวกนางก็จะเป็นภูเขาลูกใหญ่ขวางกั้นเข้าไว้กลางเส่นทางของขุนนาง ดังนั้นเขาจึงหวังพึ่งบิดาจัดการเรื่องนี้อย่างเรียบร้อย ไม่ให้เหลือปัญหาใดที่จะมาขวางกั้นเขาในอนาคต

ซูหนี่ย์ที่รักมารดาสุดหัวใจเข้ามาช่วยประคองฮูหยินใหญ่ให้กลับเข้าไปนั่ง

“ท่านแม่อย่าขวางท่านพ่อเลยเจ้าค่ะ เรื่องนี้เม่ยเอ๋อร์ทำผิดต่อพวกเรามากนัก ข้าถึงวัยออกเรือนแล้วข้าไม่อยากถูกนางทำลายชีวิต หากท่านแม่ไม่เห็นแก่ข้าก็เห็นแก่อาเหวินเถอะเจ้าค่ะ น้องชายยังต้องคบค้ากับเหล่าบัณฑิต หากทำจนเรื่องนี้ใหญ่โต น้องชายจะลำบากนะเจ้าคะ”

ฮูหยินใหญ่ซูหันกลับไปมองหน้าลูกชายที่นั่งก้มหน้าอยู่ด้วยความรู้สึกผิด หากต้องเลือกนางต้องเห็นแก่อนาคตลูกชายของนางก่อน ซูเหวินเป็นเด็กฉลาด อนาคตไกล หากเขารักชอบการค้าชื่อเสียงล้วนไม่มีค่าเท่าเงินทอง แต่เมื่อเขารักชอบการเป็นขุนนาง นางที่เป็นแม่จะต้องประคองชื่อเสียงของครอบครัวให้ดีเพื่อเป็นรากฐานที่มั่นคงให้แก่เขาในภายภาคหน้า

ซูเม่ยที่ลูกลากเข้ามาอยู่ในสภาพย่ำแย่ มองเพียงผ่านก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก นางไม่กินไม่ดื่มแม้แต่นอนก็นอนไม่หลับจนร่างกายซูบผอม

“เม่ยเอ๋อร์คารวะท่านพอ” ซูเม่ยคุกเข่าโค้งกายคารวะนายท่านซู

“อาเม่ย .. เจ้าทำอย่างนั้นไปได้อย่างไร เหตุใด” นายท่านซูที่เห็นซูเม่ยซูบผอมความโกรธที่มีก็ค่อยๆจาง ใจที่แข็งก่อนหน้านี้ก็อ่อนลง

“ท่านพ่อ ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าเพียงแค่รักพี่ตงชุน สิ่งที่เกิดขึ้นข้าไม่ได้ต้องการให้เกิด ท่านพ่อต้องช่วยข้านะเจ้าคะ ข้าต้องการแต่งงานกับพี่ตงชุน” ซูเม่ยพูดความในใจออดมาด้วยความอัดอั้น น้ำตาไหลรินออกมาเป็นสาย นางไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้

“ช่วย? เจ้ามันไร้ยางอาย ทำเรื่องบัดสีกับคนพ่อแต่ร้องจะแต่งกับคนลูก เจ้าคิดว่าบ้านไฉจะรับเจ้าเข้าไปให้เป็นฮูหยินไฉตงชุน? เจ้าเลิกคิดได้เลย ข้าจะให้เจ้าแต่งเข้าไปเป็นฮูหยินรองของไฉถังเทียน”

“ข้าไม่ได้รักเขา ข้ารักพี่ตงชุน เหตุใดท่านต้องบังคับข้า” ซูเม่ยสามารถใจเย็นได้อีกแล้ว นางร้องโวยวายเรียกร้องความต้องการของตนเอง นางไม่ต้องการเป็นฮูหยินรองนายท่านไฉ หากต้องแต่งเข้าไปเป็นภรรยาของบิดาของบุรุษที่ตนหมายปอง ไม่สู้ยอมตายเสียดีกว่า

“หุบปาก เรื่องนี้เหลือทางให้เจ้าเลือกหรือ ใครสั่งใครสอนเจ้าให้ทำเรื่องต่ำทรามเช่นนี้ กับของต่ำๆเช่นธูปราคะเจ้าก็ยังกล้าซื้อมาใช้ ข้าวที่เจ้ากินเข้าไปมันไม่ได้เลี้ยงหัวเจ้าให้โตขึ้นมาเลยหรือ”

“ท่านพ่อ เรื่องนี้ข้าไม่รู้จริงๆเจ้าค่ะ เป็นเหลียนฮัวนำมันมาให้ข้า ข้าไม่รู้เรื่องนะเจ้าคะ”

“ท่านพี่ ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ เรื่องนี้เม่ยเอ๋อร์ไม่รู้เรื่องนะเจ้าคะ เป็นเพราะนังบ่าวชั่วเหลียนฮัวหวังใช้โอกาสนี้มีสัมพันธ์กับไฉตงชุน ลูกเราเพียงแค่ตกลงไปในอุบายนังบ่าวชั่วเท่านั้น” ฮูหยินใหญ่ซูรีบอธิบาย เรื่องนี้จะปล่อยให้คนเข้าใจผิดไม่ได้ ลูกของนางถึงผิดแต่ก็ผิดเพราะความไม่รู้ หากปล่อยให้คนเข้าใจผิดว่าลูกนางรู้จักของต่ำพวกนี้ แม้แต่ตำแหน่งฮูหยินรองลูกของนางก็คงไม่ได้เป็น

“โง่ เจ้ามันโง่ทั้งแม่ทั้งลูก เจ้าให้บ่าวใจคดติดตามลูกข้าเช่นนี้หรือ เจ้าคิดจะทำลายตระกูลซูของข้าใช่หรือไม่ เจ้าก็เหมือนกันนังลูกโง่ เห็นอยู่กับตาว่านางทำอะไรก็ยังปล่อยในนางทำจนสำเร็จ เหตุใดถึงโง่งมเพียงนี้”

“ท่านพ่อ ข้า ข้า..”

“เจ้าไฉถังเทียนมันรังแกเจ้าใช่หรือไม่ เรื่องนี้มันต้องรับผิดชอบ พูดมาวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่” เรื่องที่เขารู้ตอนนี้เหมือนที่ทุกคนในบ้านรู้ แต่เรื่องนี้ล้วนมาจากบอกของฮูหยินไฉ ฟังความฝ่ายเดียวล้วนเสียเปรียบ เขาต้องการรู้เรื่องที่เกิดขึ้นจากปากของซูเม่ย

“เม่ยเอ๋อร์รีบบอกพ่อเจ้า บอกเจ้าจะไปทวงความยุติธรรมให้เจ้า รีบพูดเร็วเม่ยเอ๋อร์”

“ท่านพ่อ ข้า ข้าถูกนายท่ายไฉ กะ กะ.. กับ คนงานอีกสองคนรังแกเจ้าค่ะ” ซูเม่ยทั้งอับอายทั้งโกรธจนหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด

“บัดซบ นังลูกชั่ว งามหน้านัก นังบ่าวชั่วไปไหน ไปลากมันมา”

“ท่านพี่ ข้าสั่งคนโบยนางจนตาย ลากศพไปทิ้งแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้า เจ้า!!! ฆ่านางทิ้งจะไปหาพยานที่ไหน เจ้าจะให้เม่ยเอ๋อร์บากหน้าขึ้นมาเล่าเรื่องพวกนี้ด้วยตัวเองหรือ”

“ข้า ข้าไม่ทันคิด ท่านพี่โปรดอภัยให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ”

“ไปเตรียมตัว พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปบ้านไฉ” นายท่านซูทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้ระหว่างมองคนในบ้านทยอยเดินออกไปจากห้องโถง เขาไม่รู้จริงๆว่าพรุ่งนี้จะเอาอะไรไปต่อรองกับพวกบ้านไฉ แต่สิ่งที่เขารู้คือ เขาจะต้องไม่ยอมเสียเปรียบคนพวกนั้นแน่

เรื่องราวนี้ช่างเป็นการโต้เถียงที่ทรมานซูเจินจูเป็นที่สุด เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เกี่ยวกับนางแม้สักนิด แต่นางยังต้องนั่งฟังประหนึ่งเป็นงิ้วฉากสำคัญ นางกลับมาถึงห้องก็ล้มตัวลงนอนหลับไปทันที