เขาคง...ไม่ได้ห่วงฉันหรอกมั้ง

: ลู่จิน

ภายในลิฟต์พี่หลินอี้ยังคงมองหน้าฉันนิ่งไม่คาดสายตาแถมยังทำหน้าดุจนฉันงงไปหมดว่าไปทำให้เขาไม่พอใจตอนไหนกัน ทั้งๆ ที่วันนี้ยังไม่ได้ทำเรื่องอะไรเลยสักอย่าง

"พี่จะมองฉันด้วยสายตาดุๆ นั้นอีกนานไหม?"

"ไม่ตอบแชท ไม่ขอบคุณ ไม่แจ้งว่าตกลงได้งานไหม...มันคืออะไรลู่จิน"เขาพูดรัวๆ แสดงถึงความไม่พอใจที่ฉันเมินเฉยต่อข้อความเขา แต่ฉันมีเหตุผลนะ...ก็คนเราทำงานวันแรกจะให้หยิบโทรศัพท์มาตอบแชทก็คงดูไม่ดี แต่ถ้าตอบเขาแบบนี้เขาจะคิดว่าข้ออ้างไหมนะ

"เอิ่ม..."

"พูด"

"ขอบคุณสำหรับเงินที่โอนมาให้ค่ะ ฉันจะใช้อย่างระวัง...แล้วงานก็ได้ทำแล้วค่ะ วันนี้เริ่มงานแล้ว"ฉันพูดลากเสียงยาวพร้อมกับก้มหัวต่ำให้เขาอย่างจงใจประชด แต่ดูเหมือนหลินอี้จะไม่ได้อารมณ์ดีขึ้นเลยแถมยังดูโมโหกว่าเดิมเสียอีก

"ไป๋ลู่จิน...แล้วทำไมเธอไม่ตอบแชท"

"ฉันทำงานวันแรกนี่ จะให้มาจับโทรศัพท์มันก็น่าเกลียดพี่เป็นเจ้าคนนายคนอยากให้ลูกน้องตั้งใจทำงาน แต่ลูกน้องเอาแต่เล่นโทรศัพท์พี่จะชอบหรือเปล่าละ"

"อย่ามาย้อนนะ เธอแค่บอกได้งานแล้ว เลิกช่วงเย็นหรือช่วงดึกแค่นั้นมันยากเหรอ?"เขาถามฉันพร้อมคิ้วที่กำลังขมวดเข้าหากันช้าๆ ท่าทางเขาตอนนี้ดูอยากจะตีฉันแรงๆ มากเลย

"ขอโทษค๊า วันนี้เลิกงานห้าโมงเย็นค่ะ"

ฉันยกมือไหว้ท่วมหัวเป็นการขอโทษ อันที่จริงฉันก็พอเข้าใจอยู่หรอกเขาคงคิดว่าฉันโกหกเรื่องมาสมัครงานแล้วหนีไปเที่ยวแน่ๆ

เขาไม่เคยมองฉันในแง่ดีอยู่แล้วตานี่น่ะ ดูจากสายตาไม่เชื่อของเขาเมื่อเช้าก็รู้ แต่ยังไงสะประสบการณ์การอยู่คนเดียวของฉันมันก็มากพอจะทำให้ฉันหาเงินเลี้ยงตัวเองเป็น

"กินอะไรหรือยัง"

"หะ?"

"เมื่อเช้าตื่นเช้ามากนี่ แล้วนี่ก็ยังไม่ถึงเวลาพักเที่ยงไม่หิวเหรอ?"

เขาถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เย็นลงราวกับคนละคนจากเมื่อครู่ ที่แท้เขาก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ย อุตส่าห์ห่วงใยสุขภาพช่องท้องของฉันด้วย

"ก็หิวแต่อยากทำงานให้เต็มที่ก่อน แต่ฉันไม่ได้พักเที่ยงหรอกฉันพักบ่ายน่ะ ช่วงเที่ยงเห็นพี่โชนบอกว่าคนจะเยอะ"

"โชน?"พี่หลินอี้ทวนชื่อพี่โชนทันทีอย่างสงสัยก่อนจะหรี่ตาลงต่ำแล้วจ้องมาที่ฉันอีกครั้งอย่างจับผิด แถมมือทั้งสองข้างที่ถูกปล่อยสบายๆ ข้างลำตัวเมื่อครู่ยังยกขึ้นมากอดอกไว้แน่นอีกต่างหาก

"พี่เจ้าของร้านค่ะ"

"งั้นบ่ายรอที่นั่นจะพาไปกินข้าว"

"ไม่เอาค่ะ มีน้องที่เป็นคนไทยทำงานอยู่ด้วยฉันอยากไปกินกับน้องเขาจะได้สนิทกันเร็วๆ"

"คนปากมากอย่างเธอไม่ต้องกินข้าวด้วยกันก็สนิทกันได้"

"นี่ชม?"ฉันเท้าเอวมองใบหน้าหล่อนั้นอย่างหาเรื่อง ทำให้เขาถึงกับหัวเราะออกมาในท่าทางพร้อมตบตีของฉัน สำหรับเขาฉันพร้อมเถียงเสมอ ถึงจะได้ขึ้นชื่อว่าคนอาศัยเขาอยู่แต่ก็ต้องเถียงก่อนค่อยขอโทษทีหลัง

"ไปเถอะ"

"หะ?"

พอลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่งพี่หลินอี้ก็จับเข้าที่ข้อมือฉันก่อนจะลากฉันเดินออกมายังหน้าประตูท่ามกลางสายตาของพนักงานที่กำลังซุบซิบนินทากันเสียงดัง ทำเอาฉันรีบตีเข้าที่มือหนานั้นรัวเพื่อหวังจะให้เขาปล่อยแต่ดูเหมือนเจ้าของมือนั้นจะไม่มีความรู้สึกเจ็บเลยสักนิด

เขาลากฉันข้ามถนนมาหยุดอยู่ที่ร้านสะดวกซื้อที่ห่างจากคาเฟ่ประมาณร้อยเมตร ก่อนที่เจ้าตัวจะสั่งให้ฉันยืนรออยู่ด้านหน้าอย่าเพิ่งกลับร้าน แล้วเขาก็หายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อนั้นเฉยเลย

ฉันก็ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่านะ...แต่ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นห่วงฉันอยู่ไม่น้อยเลย คงกลัวถูกปู่ฉันด่าแน่นอนอาการทำดีเอาหน้าแบบนี้ ผ่านไปไม่นานเจ้าตัวก็ออกมาพร้อมกับข้าวปั้นญี่ปุ่นหนึ่งก้อนเขาแกะมันออกก่อนจะยืนมันมาตรงหน้าฉัน

"อะไร?"

"กินให้หมดแล้วฉันจะปล่อยเธอไป"เขาพูดพร้อมกับยื่นก้อนข้าวปั้นมาใกล้ฉันอีก

"ฉันรอถึงช่วงพักค่อยกินก็ได้"

"มันอีกตั้งสองชั่วโมงลู่จิน ท้องเธอทนไม่ไหวหรอกรีบกินจะได้กลับไปทำงาน"เมื่อเขาขึ้นเสียงดุอยู่ๆ มือฉันก็ยื่นไปรับก้อนข้าวปั้นนั้นมากัดราวกับถูกมนต์สะกด ก็ไม่ได้กลัวที่เขาดุหรอกนะเพียงแต่ว่าร่างกายมันไปเอง

"พี่สั่งร้านคาเฟ่ที่ฉันทำประจำเหรอ?"ฉันกัดข้าวปั้นไปและถามคนตรงหน้าไป

"ครั้งแรก ปกติเห็นพนักงานสั่งเลยให้สั่งให้"ฉันนิ่งไปกับคำตอบที่ดูเฉยเมยนั้น แต่ทำไมมันกับทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ

"..."

"ตอนแรกก็กลัวอยู่ว่าคนมาส่งจะไม่ใช่เธอ"

"หะ?"

"เกือบไม่ได้ดุที่เธอไม่ยอมตอบแชทฉัน"

เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินข้ามถนนกลับไปที่บริษัทหน้าตาเฉย เหลือไว้เพียงแค่ฉันที่ยังมึนงงกับคำพูดเมื่อครู่ของเขา เขาสั่งกาแฟเพื่อมาดุหรือเพื่อมาถามว่าทำไมฉันไม่ตอบแชทกันแน่ ตาบ้านี่โทรมาก็จบแล้ว ไม่ก็ส่งข้อความมาดุก็ได้ จำเป็นต้องดุกันต่อหน้าหรือไง?

ตึง

'จางหลินอี้'

'เลิกงานจะกลับพร้อมฉันก็ให้มาที่บริษัท คืนนี้ฉันคงทำงานเสร็จหลังร้านเธอปิด'

ฉันอ่านข้อความแล้วได้แต่หัวเราะ เขาคิดว่าฉันจะกลับวิธีอื่นหรือยังไง? ถึงเขาจะให้เงินมาขนาดนั้นฉันก็ไม่ใช้หรอกในเมื่อฉันมีเขาค่อยเป็นคนขับรถไปรับไปส่งอยู่แล้ว ทำไมต้องเปลืองเงินด้วยละจริงไหม