ฝ่ามือหนาของริกจับคนนอนหันหลังให้หัน มาเผชิญหน้ากับตน ริกถึงกับรู้สึกไม่พอใจขณะที่เขาถาม แต่เธอกลับเลือกจะนอนหันหลังให้ตน"ว่าไงไม่ได้ยินที่ฉันกำลังถามหรือไง เรื่องแค่นี้ทำไมเธอต้องคิดนานขนาดนั้น หรือฉันกระแทกเธอน้อยไป ถึงไม่ยอมตอบคำถามฉัน" นินิวกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด นับวันคำพูดของคนใจร้ายยิ่งน่าตบนัก หึ ! ทำเลวแล้วยังใช้วิธีนี้บีบบังคับให้เธอกลับไปคืนดีด้วยงั้นเหรอ ดูเอาเถอะ เขาก็ยังใจร้ายกับเธอจนถึงที่สุดจริงๆเอาสิในเมื่อตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกใดๆ ก็ยอมๆ คนใจร้ายไปก่อนละกัน ลองดูกันซักตั้ง แต่ใช่ว่าครั้งนี้เธอจะยอมเขาง่ายๆ หรอกนะ มันต้องมีอะไรมาแลกจากนั้นคนใจร้ายพลิกตัวขึ้นคล่องคนตัวเล็ก นินิวฉันสบตาเข้ากับเจ้าของใบหน้าคมสัน จนใบหน้าเราแทบจะแนบชิดกัน มันใกล้มากจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รดต้นคอฉัน จากนั้นเขาก็ค่อยๆ กดจมูกโด่งไล่ไปที่จุดที่ไวต่อความรู้สึก เขาเล่นฉันทั้งเสี่ยวและจักจี้ ก็แหงละเขาเป็นคนที่รู้จักฉันดีที่สุดนิ ตอนนี้ฉันอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดไปเลย ที่กำลังเผลอมีอารมณ์ร่วมกับคนที่ฉันเกลียด" อ่าส์ " นินิวในที่สุดฉันก็หลุดเสียงออกมาขณะที่เราสบตากัน ร่างกายฉันมันไม่ปฎ
เช้าวันต่อมาร่างบางของนินิวรู้สึกตัวตื่นมาในเวลาเจ็ดโมง เศษๆ แต่ขณะที่กำลังจะลุกจากที่นอนกับมีแขนยาวของคนใจร้ายที่โอบกอดรัดตัวเธอเอาไว้ตลอดทั้งคืน ให้ตายเถอะฉันคิดว่าเขาลุกออกจากห้องไปตั้งแต่เช้าแล้ว หึ แต่คนใจร้ายก็ยังคงหลับอยู่ นินิวกลับเลือกที่จะไม่สนใจ คนตัวเล็กรีบลุกออกจากที่นอนและเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว แต่ขณะที่เดินออกมานั้นเปลือกตาของคนใจร้ายก็ยังคงหลับสนิทในท่าเดิม เธอก็ไม่คิดที่จะปลุกเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ปล่อยให้เขานอนหลับอยู่เช่นนี้น่าจะดีกว่าหลังจากแต่งตัวเสร็จฉันเหลือบมองคนหลับเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขายังหลับสนิทอยู่ มือบางหยิบกระเป๋าสะพายชีทงานขึ้นมาก่อนที่จะเดินออกจากห้อง แต่จู่ๆ กับมีเสียงเรียกคนที่ฉันคิดว่าหลับกับเอ่ยขึ้นตามหลัง"ไม่คิดจะปลุกกันหน่อยหรือไง" ริกเอ่ยถามนินิวที่กำลังจะก้าวขาออกจากห้อง จริงๆ เขาไม่ได้หลับสนิทอย่างที่เธอคิดหรอก เขารู้สึกตัวตั้งแต่ที่เธอลุกออกจากเตียงไปแล้ว แต่ก็แค่อยากจะลองใจเธอดูเท่านั้นเอง เป็นอย่างที่คิดไว้ตั้งแต่แรกว่าเธอจะปล่อยให้เขานอนคนเดียวที่คอนโดของเธอเนี่ยนะ อ่า หงุดหงิดชะมัดแต่นั้นก็ไม่อยากให้เสียบรรยากาศตั้งแต่เช้า
@S K Yวันนี้ตลอดทั้งวันตั้งแต่ที่เจ้าตัวแยกจากนินิวที่ลานคณะ นี้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าคนตัวเล็กนั้นจะยอมรับสายตน ริกแสดงสีหน้าขึ้นมาอย่างหงุดหงิด มือหนายังคงกดสมาร์ตโฟนรัวๆ อย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่มาถึงร้านริกยังไม่เอ่ยปากคุยกับใคร"นินิวเธอไม่รับสายมึงเลยเหรอไง " เรียวตะที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับถามเพื่อนมาอย่างสงสัย เนื่องจากตั้งแต่มาถึง ริกแทบจะไม่ยอมละใบหน้าหล่อๆ ของมัน ออกจากตนหน้าจอจอสมาร์ตโฟนเลยด้วยซ้ำ เดาว่าที่เป็นแบบนี้ก็คงไม่พ้นนินิวนั้นเอง เพราะเมื่อเช้าริวรายงานพวกเขาว่าริกนั้นแอบไปคืนดีกับนินิวเป็นที่เรียบร้อย แล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเพื่อนใช้วิธีไหนน้องถึงยอมใจอ่อนให้"ถ้าเธอรับกูจะมานั่งเครียดแบบนี้ไหม" ริกตอบเพื่อนมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทั้งที่วันนี้เขาตั้งใจจะพานินิวไปทานมื้อเย็นอยู่แล้วแท้ๆ แต่แม่คุณก็เล่นหนีหายไม่รับสายเขาแบบนี้มีหรือจะไม่ให้เขาหงุดหงิด"ปกติกับริต้าโมเน่หรือใครก็ไม่เห็นมึงหงุดหงิดขนาดนี้เลยนิ""แต่นี่เป็นนินิวไง เธอเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร เลยทำให้กูบ้าคลั่งได้ขนาดนี้" ริกบอกเรียวตะไปอย่างตรงๆ"รู้ตัวก็ดี" เรียวตะหลุดเสียงมาแค่นั้นก่อนท
"ขอโทษ..." ริกเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าลง จนคนฟังถึงกับรู้สึกและชะงักไป แต่นั้นใช่ว่านินิวจะหลงเชื่อคนใจร้ายอย่างเขา นินิวแกะเรียวแขนที่โอบกอดตนออกจนสำเร็จ"ถ้าพี่ตั้งใจนอกใจฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว อย่าขอโทษเลยคะ เพราะฉันจริงจังกับคำนี้มาก" พูดจบร่างบางก็หยิบชุดในตู้และเดินหนีเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้คนใจร้ายนั้นได้คิดอะไรเพียงคนเดียว ร่างสูงได้แต่มองตามหลังคนตัวเล็กที่เดินหนีตนไปด้วยนัยตาที่เศร้าลงเพียงไม่กี่คำของเธอทำไมถึงทำเอาเขาเจ็บจุกและหน่วงภายในใจได้มากขนาดนี้ มันมีอิทธิพลต่อใจเขายิ่งนัก ร่างสูงเดินออกมานั่งคิดอะไรที่โซฟาห้องรับแขกเพราะนินิวเองอาจจะไม่สะดวกถ้าเขายังคงอยู่ในห้องนอนยอมรับว่าที่ผ่านมาผมทำพลาดมากที่คิดว่านินิวเธอรักผมมากเพราะเมื่อก่อนเป็นเธอที่เอาแต่วิ่งตามผม แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด ที่คิดว่าเบื่อเมื่อไหร่ก็เลิกได้ แต่ไม่ใช่กลายเป็นว่าผมต่างหากที่เป็นฝ่ายทิ้งเธอไม่ลง กับโมเน่ก็แค่สนุกเมื่อผมอยากจบ เธอก็ต้องจบ แต่กับนินิวผมคิดว่าทำแบบนั้นได้แต่เปล่าเลย ความรู้สึกมันเหงาและดูเคว้งคว้างไปหมดเมื่อขาดใบหน้าหวานๆ นัยตาใสๆ รอยยิ้มและเสียงหวานๆ ที่มักจะพูดและนอนกอดเ
@Condo Rik หลังจากที่ริกขับรถไปส่งนินิวที่คอนโดของเธอจริงๆ เขาตั้งใจจะขึ้นคอนโดกับหญิงสาวแต่เจ้าตัวกลับไม่ยอม ริกจึงต้องวนรถกลับมายังคอนโดของตนด้วยสีหน้าอันหงุดหงิด เมื่อมาถึงร่างสูงถึงกับต้องหยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นมาดูดเพื่อให้ตนนั้นผ่อนคลายลง!! ฟู่ !! ควันของบุหรี่ไฟฟ้าลอยขึ้นตลบอบอวนไปจนทั่วห้อง ร่างสูงถึงต้องกับใช้ความคิดอย่างหนัก ย้อนไปก่อนหน้านี้ที่นินิวได้คุยกับเขาในห้องอาหารของโรงแรมก่อนที่ตนจะไปส่งหญิงสาวยังคอนโดของเธอ"ฉันให้โอกาสพี่ แต่สิ่งที่ฉันจะขอพี่หลังจากนี้ พี่จะให้ฉันได้หรือเปล่า""ว่า...มาสิ มีอะไรที่ฉันจะให้เธอไม่ได้""หลังจากนี้ไปพี่ห้ามบังคับหรือขืนใจฉัน ถ้าฉันไม่เต็มใจพี่ห้ามทำ และห้ามกอดห้ามหอม ห้ามทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ฉันเปลืองตัว" นินิวบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งและจริงจังพอสมควร ริกได้ยินเช่นนั้นร่างสูงถึงกับชะงักไปกับคำพูดของเธอ"ถ้าพี่มีคนอื่นถือว่าเราจบกัน" นินิวบอกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น"เธอไม่ได้ตั้งใจจะคืนดีกับฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้วนิ" ริกถามเธอมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนักกับข้อเสนอที่เธอนั้นยื่นให้กับเขา"อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันได้พิสูจน์ ว่าจริงๆ แล้วพี่จริ
ริกหลังจากที่ร่างสูงส่งบทเพลงด้วยเสียงอันเพราะๆ ให้คนตรงหน้านั้นได้ฟังจนชื่นใจแล้ว ความรู้สึกของเขาตอนนี้ก็ไม่ต่างจากเธอ แววตาของคนตัวเล็กที่แสดงผ่านความรู้สึกออกมาจนล้นเปี่ยม วันนี้ถึงเขาจะไม่ได้รับรอยจูบจากนินิวเป็นรางวัล แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้คนตัวโตนั้นได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสของเธอกลับคืนมาเมื่อคนตัวโตร้องเพลงจบลง ร่างบางตรงหน้าปรบมือเสียงดังยิ้มจนแก้มปริ เธอรู้สึกชื่นชมเขาจนเก็บอาการไม่อยู่ เพราะไม่เคยคิดว่าคนตรงหน้านั้นจะโรแมนติกได้ขนาดนี้ ครบรอบสองเดือนพี่ริกยังเล่นใหญ่ขนาดนี้ ถ้าครบหนึ่งปีจะขนาดไหนกันเชียว นินิวได้แต่คิดในใจ พร้อมกับยิ้มหวานให้กับริกจนตาหยีด้านริกหลังจากที่อาหารที่ผมสั่งมาถูกวางบนโต๊ะแต่นินิวเธอทานมันน้อยมากนับคำได้ ร่างสูงถึงกับขมวดคิ้ว อาหารบนโต๊ะล้วนแต่เป็นของโปรดเธอทั้งนั้น และยังเป็นร้านที่ขึ้นชื่อถึงรสชาติที่แสนอร่อย ทุกเมนูที่ผมสั่งมาล้วนแต่ของโปรดที่นินิวชอบ"อาหารไม่ถูกปากเหรอครับ" ร่างสูงถามคนที่เอาแต่มองจานข้าวและสลับกับใบหน้าผม ข้าวในจานแทบจะไม่ยุบลงเลย นินิวยิ้มไม่หยุดจนผมเองก็อดยิ้มตามเธอไม่ได้ เธอเล่นชอบเสียงผมขนาดนี้มีหรือจะปฏิเสธเขาได้"เปล่าค
"เออ คือ..." นินิวถึงกับพูดไม่ออกเธอเองไม่รู้จะตอบเพื่อนพี่ชายยังไงดี"คือยังไง กับไอ้ริกนี้..." ไทม์ยังคงถามย้ำ เพราะเขาเองก็อดเป็นห่วงนินิวไม่ได้ ถึงเธอจะให้เขาเป็นได้แค่พี่ชายก็เถอะ"ถ้านิวปฏิเสธว่าไม่ใช่มันก็เหมือนจะเป็นการโกหก แต่นิวไม่ได้จะปิดบังหรือยังไงนะคะ แค่นิวยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องนี้กับพี่น็อต ไหนๆ พี่ไทม์ก็เป็นเพื่อนที่สนิทกับพี่น็อตที่สุด พี่ไทม์เหมือนพี่ชายคนนึงของนิวๆ ขอร้องได้ไหมคะอย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับพี่น็อต รอให้นิวแน่ใจพี่ริกมากกว่านี้ ถึงวันนั้นนิวจะเป็นคนบอกกับพี่น็อตเอง นิวไม่อยากให้พี่น็อตเป็นห่วงค่ะ" นินิวบอกกับไทม์ เพราะพี่น็อตไม่เห็นด้วยแน่ถ้าฉันคบเพื่อนของเขา"ครับพี่รับปาก แต่เราเถอะคบกับเสืออย่างไอ้ริกเราจะไหวเหรอ คนอย่างไอ้ริกไม่เคยหยุดที่ใคร" ไทม์เอ่ยบอกกับรุ่นน้องมาด้วยความเป็นห่วง เดาว่าที่ไอ้ริกยอมคบกับนินิว เป็นเพราะเพื่อนคงไม่ทราบว่านินิวเป็นน้องสาวของน็อต เพราะจริงๆ ริกกับน็อตก็สนิทกันมากในระดับนึงเพียงแต่พวกเขาอยู่กันคนละกลุ่ม ยิ่งเป็นน้องของเพื่อนคนอย่างริกจะไม่มีทางยุ่งอย่างแน่นอน เพราะคนอย่างริกไม่ชอบผูกมัดกับใครแล้วอย่างนี้นิวจะไหวเหรอ
ร่างสูงของท่านรองประธานของอย่างริก อัตพล นั่งเอนหลังพักสายตา เขาอยู่ในท่านี้ตั้งแต่เข้ามาในห้องทำงาน ตลอดหลายวันที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นเลขาหรือลูกน้องคนสนิทก็ไม่มีใครเข้าหน้าเขาติด ทำอะไรก็ไม่มีใครถูกใจกันซักคน และคนที่เป็นต้นเหตุให้ท่าน รองประธานหน้าไม่สบอารมณ์แบบนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่หนีหายออกจากชีวิตเขาไปอย่างนินิวนั่นเอง เอกสารกองตรงหน้าหลายฉบับที่ร่างสูงนั้นกับไม่มีสมาธิอ่านและเซ็น วันนี้ตั้งแต่เช้าที่เข้ามาทำงานแฟ้มเอกสารยังไม่มีท่าทีว่าริกนั้นจะเปิดขึ้นมาเซ็นแต่อย่างใด ในหัวเอาแต่ถึงเรื่องใครอีกคนตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาไม่สามารถสลัดเรื่องของนินิวออกจากหัวได้เลยซักนิด ใบหน้าหวานยังคงวนเวียนในหัวเขาแปดวันเต็มที่นินิวได้หายไปออกไปจากชีวิตโดยที่เจ้าตัวเองไม่รู้ถึงสาเหตุๆ ใดเธอถึงไปหนีเขาไปเช่นนี้ ไม่บอกกล่าวเขาเลยซักคำ เขาพยายามติดต่อหาเธอทุกช่องทางไม่ว่าจะที่เธอเคยอยู่ คอนโดมหาลัยหรือที่ๆ เธอเคยฝึกงาน แต่การตามหาตัวนินิวมันกลับสูญเปล่า คำตอบที่ได้มาจากลูกน้อง นินิวย้ายออกจากคอนโดไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ซึ่งเขาไม่ทราบข่าวเธอเลยร่างสูงถึงกับกุมขมับมืดแปดด้าน มันไม่ใช่เรื่องยากเลย
เมื่อเอวสอดขยับแก่นกายเข้าได้ครั้งเดียวจนมิดลำ ร่างสูงถึงกับต้องนิ้วหน้ามาด้วยความเสียดสี ของร่องคับแน่นที่บีบรัดแก่นกายขนาดอันใหญ่ตัวของตน จนต้องปล่อยเสียงครางออกมาด้วยความทรมาน!!อ๊ะ...อ่าส์!! แก่นกายหนา สอดเข้ากลีบอวบอูมภายในร่องคับแน่นของเธอ ที่ตอดรัดแน่นถึงส่วนหัวของเขาจนร่างสูงควบคุมความต้องการของตนไว้อย่างห้ามไม่ได้หลายวันมานี่เขาโครตคิดถึง รูฟิตแน่นๆ และหน้าอกอันอวบอึมของคนตัวเล็ก สะโพกใหญ่เกินตัวของนินิวถูกฝ่ามือหนาของริก บีบเค้นเข้าตามอารมณ์ดิบที่เต็มไม้เต็มมือไปซะทุกสัดส่วน ร่างสูงปล่อยให้คนตัวเล็กนั้นปรับตัวซักพักก่อนที่จะเน้นย้ำเอวหนาสอดกระแทกแก่นกายเข้า มาอย่างเนิบๆ กับร่องคับแน่นของคนตัวเล็ก เพราะไม่อยากให้คนใต้ร่างนั้นรู้สึกเจ็บ แต่จะแปลเปลี่ยนเป็นความเสียวและทรมานแทนนินิวฉันรู้สึกถึงส่วนหัวของแก่นกานขนาดใหญ่ที่พองขึ้นมาเสียดสีกับร่องแคบของฉัน อ่า...มันทั้งเจ็บจี๊ดๆ และเสียวซ่านไปตามๆ กัน เขาอันแน่นจนมันลึกถึงผนังมดลูก มันอัดแน่นมาจนสุดลำยาวของเขา ร่างบางจ้องมองคนตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขานั้น ฝุดรอยยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์ให้ฉันได้เห็นมัน ส่วนร่าง
ร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำ เหลือบมองไปยังคนตัวเล็กที่เธอยังคงนั่งหน้าบึงบนเตียงนอนในท่าเดิม ร่างบางจ้องมองคนใจร้ายด้วยสีหน้าอันโกรธจัด ก่อนที่จะล้มตัวนอนหันหลังให้กับร่างสูงที่เดินออกจากห้องน้ำมา"ไปอาบน้ำ" ร่างสูงบอกมาเสียงเข้ม แต่นั้นใช่ว่าร่างบางบนเตียงจะสนใจ นินิวยังคนนอนหันหลังนิ่งให้กับริก หึ! นิอย่าบอกนะว่าคืนนี้เธอต้องนอนกับเขาจริงๆ ถึงจะเคยนอนด้วยกันมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ใช่ว่าฉันจะชินมันนะ เธอยังรู้สึกขนลุกทุกครั้งที่นอนร่วมเตียงกับคนอย่างเขาตั้งแต่ครั้งเมื่อเลิกลากัน ร่างบางได้แต่บ่นอุบอิบออกมาคนเดียวเพียงลำพัง ลึกๆ ภายในใจก็แอบกลัวอยู่นิดหน่อย กลัวว่าเขาจะทำอะไรที่รุ่นแรงที่เธอนั้นตบหน้าเขา แต่แล้วไงละ ใครใช้ให้เขาพาเธอมาติดเกาะ ติดทะเล แบบนี้ ร่างบางได้แต่นอนหันหลังแต่กอดผ้าหุ่มผืนหนาคลุมตัวจนมิดเสียงฝีเท้าอันหนักของคนเข้าหลายอารมณ์เดินมาหยุดที่ปลายเตียง!! ตึกๆ !! คนตัวเล็กถึงกับใจเต้นรัว มือบางกำผ้าห่มเอาไว้แน่น กลัวว่าเขานั้นจะทำอะไรเธอ"หรือจะให้อาบให้ ถ้าอย่างนั้นก็ได้นะ งานถนัดเลยแหละ" ริกบอกมาด้วยเสียงดุเล็กน้อย ถึงจะรู้สึกโกรธเธอมากแค่ไหน ที่ร่างบางนั้นเอาขวดแชมเปญมา
ร่างบางของนินิวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเธอรู้สึกตัวในเวลาสามทุ่มกว่าๆ ให้ตายเถอะทำไมฉันถึงรู้สึกเมื่อยตัวและเพลียได้มากขนาดนี้ ฉันมองไปรอบๆ ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่นอนอยู่ แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพบว่าที่นี่มันไม่ใช่ห้องนอนของฉัน ห้องที่มันดูไม่คุ้นเอาเสียเลย ฉันพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดภาพและเหตุการณ์ต่างๆ มันวิ่งเข้ามาในหัวฉันและคนที่อยู่กับฉันคนสุดท้ายก็ไม่ใช่ใครที่ไหน อ่า… ร่างบางถึงกับเอามือกุมขมับมันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ร่างบางลุกออกจากเตียงนอนและพยายามมองหาคนที่พาเธอมาแต่ก็ไม่พบหรือเจอใคร กลางคืนที่ดูเงียบสนิทร่างบางกวาดสายตามองรอบๆ สถานที่ที่ ดูไม่คุ้นเคย ข้างนอกในเวลานี้มันมืดและรู้สึกเงียบมากจนหน้ากลัว มองไปรอบๆ มีแต่ทะเลและเป็นป่าภูเขาล้อมรอบนินิวถึงกับใบหน้าถอดสี ฉันมองไปรอบๆ ไม่เจอบ้านคนเลยซักหลัง แต่แล้วสายตาฉันก็ไปสะดุดเข้ากับเรือสปีดโบ๊ทลำหนึ่งที่จอดอยู่ริมชายฝั่ง ฉันพยายามรวบรวมสติ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น ภายในใจของฉันมันเต้นแรงผิดปกติ ความหวาดกลัววิ่งเข้ามาในห่วงความคิดของฉัน สิ่งเดียวที่ฉันต้องทำในต้องนี้ ฉันต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ แต่จะเริ่มจากตรงไห
เช้าวันต่อมา นินิวตื่นไปทำงานปกติ แม้ร่างบางจะรู้สึกถึงสายตาคู่ดุของริกที่มองเธอมาเป็นระยะขณะที่เธอทนทำงานร่วมกันกับเขามาตลอดทั้งวัน และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายก่อนที่จะไปต่องานที่กรุงเทพ วันนี้ได้รับมอบหมายจากน๊อตให้ลงมาดูหน้างานในส่วนที่เหลืออีกนิดหน่อย แต่งานวันนี้จะไม่แล้ว ถ้าเธอไม่ได้ลายเซ็นเอกสารผ่านงานจากริก เพื่อที่จะแนบเป็นเอกสารในการเบิกเงินค่าจ้าง เพราะเขาคือผู้ว่าจ้างงานให้กับบริษัทของเธอ ร่างบางยืนช่างใจอยู่หน้าห้องของริกซักพัก ก่อนที่จะต้องจำใจเปิดประตูเข้ามาในห้องรับรองขณะเล็ก ที่ถูกออกแบบมาเป็นห้องทำงานส่วนตัวของเขา ถ้าเขาไม่ยอมเซ็นให้เธอ เท่ากับหลายวันที่ลงทุนทำกันมานั้นสูญเปล่า เพราะรินนาและน็อตกำชับให้เธอยื่นเอกสารเซ็นกับริกก่อนที่จะกลับกรุงเทพ!! ก๊อก !!!! แอ๊ด !! นินิวเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับริกที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าอันบึ้งตึง ร่างสูงเอนหลังพักสายตาก่อนที่มองมายังคนที่มาใหม่ เมื่อเห็นว่าเป็นนินิวริกถึงกับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ ร่างสูงสบตาเข้ากับคนตัวเล็กที่มองตนและยกยิ้มให้กับเธออย่างพอใจ ที่เห็นนินิวนั้นถือเอกสารในมือยื่นมันให้กับตน"ฉันเอาเอกสารการส่งง
"คุณ..." นินิวที่นั่งดื่มอยู่นั้นถึงกับชะงักและตกใจ เธอมองคนที่เข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ที่เปรมณัฐเข้ามานั่งกับเธออย่างเสียมารยาท"มาคนเดียวเหรอครับ" เสียงทุ่มของคนแปลกหน้า เอ่ยทักทายและเสยิ้มให้นินิวมาอย่างเปิดเผยที่เขาจ้องมองเธอมาด้วยความสนใจเธอแต่เปรมณัฐกับต้องคิดผิด เมื่อคนที่ตอบตนไม่ใช่คนที่ตนกำลังความสนใจ แต่กับเป็นใครอีกคนที่เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเขาและเธอด้วยสีหน้าอันบึ่งตึง ริกมองนินิวด้วยสายตาคู่ดู่ด้วยความโมโหที่คนตัวเล็กปล่อยให้คนอื่นนั่นมานั่งจีบทั้งที่เขานั่งอยู่โต๊ะหลังเธอนี้เอง"บอกเขาไปสิ...ว่างอนผัว เลยแอบหนีออกมานั่งคนเดียว" ริกบอกเสียงเข้มด้วยท่าทีโมโหจัด ทำเอานินิวและเปรมณัฐถึงกับสะดุ้ง ร่างบางเสมองหน้าริกด้วยสีท่าทีไม่พอใจสุดๆ ที่ริกนั้นหยาบคายกับเธอต่อหน้าคนอื่น ร่างบางได้แต่กำหมัดแน่น ปากบางแม้มเข้าหากันด้วยความโกรธจัด นินิวพยายามที่จะกลั้นอารมณ์ตนเองสุดๆ ที่ริกนั้นเสียมารยานั้นพ้นวาจาอันหน้าเกลียดออกมาด้านเปรมณัฐเองถึงกับหน้าเสียเขาคิดว่าคนตรงหน้านั่นโสดเสียอีก ใครจะคิดว่าเธอมีเจ้าของอยู่แล้ว เปรมณัฐได้แต่เหลือบมองเจ้าของใบหน้าหวานและหน้าริกสลับกันไปมา เขา
ด้านน๊อตรินนาสองสามีภรรายาหลังจากที่พรุ่งนี้ทั้งสองนั้นมีประชุมจึงต้องกลับก่อน น๊อตเก็บรายละเอียดของโครงการก่อสร้างคอนโดเสร็จ ทั้งน๊อตและรินนาเดินทางกลับเพื่อที่จะเข้าประชุมบริษัทในวันพรุ่งนี้ ส่วนเนื้องานอีกนี่สิบเปอร์เซ็นต์นั้นให้นินิวเข้ามาทำต่อจากตน ตอนแรกรินนาเองก็ไม่เห็นด้วยกับสามีที่ให้นินินั้นอยู่ที่นี่เพียงลำพัง เพราะเธอนั้นแอบเก็บความลับของริกและนินิวนั่นไว้ แต่ก็ต้องยอมตามคำสั่งของน๊อตเพราะงานในวันพรุ่งนี้ก็สำคัญมากไม่แพ้กัน ทั้งน๊อตรินนาและนัตตี้นั้นต่างก็กลับกรุงเทพไปตั้งแต่ช่วงห้าโมงเย็นด้านริกจากที่เคลียร์งานเสร็จร่างสูงและแยกกับกลุ่มเพื่อน รีบกลับเข้ามาที่พักภายในโรงแรม เพราะวันนี้เขาตั้งใจจะพานินิวนั้นออกไปทานมื้อเย็นข้างนอก ร่างสูงมาหยุดที่หน้าห้องพักของคนตัวเล็ก"ก๊อก...ก๊อก" แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนด้านในจะเปิดประตูออกมาเสียที"นินิว เปิดประตูหน่อยสิ" เสียงทุ่มเอ่ยผ่านมาประตู แต่ด้านในก็ยังคงเงียบสนิท ริกรออยู่หน้าห้องของนินิวราวสิบนาที แต่ก็ยังคงเงียบสนิทเหมือนเดิม ริกถึงกับรู้สึกถึงความผิดปกติที่ไม่ได้ยินเสียงของนินิว ริกร้อนรนและกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก กลัวว่าเ
รุ่งเช้าริกออกจากห้องพักของนินิวในเวลาหกโมงกว่าๆ เมื่อคืนกว่าจะได้หลับก็หลายชั่วโมงอยู่เหมือนกันด้านรินนาและน๊อตตื่นมาเพื่อที่จะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ริมชายหาด รินนาที่เดินออกจากห้องมาก่อนสามีหญิงสาวถึงกับชะงัก ที่เห็นริกนั้นเดินออกจากห้องนอนของนินิว รินนาถึงกับนิ่งเงียบ นี้มันเกิดอะไรขึ้น ความสงสัยทุกอย่างมันวิ่งเข้ามาในหัวเธอ แต่ยังถือว่าโชคดีที่ริกไม่เห็นเธอ และน๊อตเองยังไม่ออกจากห้องมา "นินิว ริก" รินนาแทบจะหลุดเสียงออกมา ถ้าสามีเธอรู้เรื่องระหว่างนินิวและริกนั้น มันคงเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ รินนาพยายามนึกย้อนกลับไปวันที่นินิวเข้าบริษัทริกวันแรกพึ่งจะมาเอะใจกับพวกเขาทั้งสองคน หึ! มิน่าละทั้งริกและนินิวพวกเขาดูท่าทางแปลกๆ กันทั้งคู่ ไหนจะเรื่องที่นินิวสนิทกับริวอีก มันคงไม่ได้เป็นอย่างที่เธอกำลังคิดหรอกใช่ไหม รินนารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ที่เธอต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ก่อนที่จะออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นร่างบางของนินิวรู้สึกตัวอีกทีในเวลาสิบโมงกว่าๆ เนื่องจากเสียงสมาร์ทโฟนนั้นดังรบกวนเวลานอนของเธอ มือบางหยิบขึ้นมาดูเป็นสายเรียกเข้าจากพี่น็อตนั้นเอง อ่าให้ตา
ร่างสูงระดมจูบคนตัวเล็กไปทั่วทั้งใบหน้า จนมันเกิดเสียงภายในห้อง อารมณ์ภายในกายหนาสูบฉีดตอนนี้ต่อให้เอาอะไรมาฉุดก็คงไม่อยู่ เมื่อร่างบางตรงหน้านั้นหอมหวานยากที่จะถอยตัวกลับ ถึงมันจะไม่ถูกต้องแต่มาขนาดนี้แล้ว ก็ต่อให้จบไปเลยละกัน คนใต้ร่างเองก็แสนพยศฝ่ามือใหญ่ลูบลงไปยังหน้าขาของคนใต้ล่างขณะที่มือเล็กยังคงกำคอเสื้อของริกเอาไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างปัดแต่ขัดขืนคนตัวโตที่พยายามจะลวงเข้าตรงส่วนนั้นของเธอ อ่า.... ทั้งสองอึดสู้กันอยู่ซักพักแต่นั้นใช่ว่าคนตัวเล็กจะสู้แรงมหึมาของคนตัวโตได้ฉันกำลังจะขาดอากาศหายใจ เธอเมื่อคนใจร้ายไม่ยอมถอนจูบออกจากฉัน แต่เขากับเพิ่มความเกลียดชังให้ฉันโดยการใช้นิ้วร้ายแทกเข้ามายังร่องแคบของฉัน เขาใจร้ายกับฉันมักมาก นิ้วร้ายแทกเข้ามาอย่างเชื่องช้า จนทำเอาฉันถึงกับขนลุกสู้ขึ้นมา ให้ตายเถอะทำไมฉันต้องมารู้สึกมีอารมณ์กับคนๆ นี้ด้วยคนใต้ร่างได้แต่บิดตัวเล็กน้อยเมื่อโดยสิ่งแปลกปลอมแทกเข้ามายังร่างกายของเธอ"ฮือๆ ..." ร่างบางหลุดเสียงร้องออกมาเมื่อคนตัวโตถอนจูบออก ริกมองคนตรงหน้ามาอย่างแนบชิด ก่อนที่จะค่อยๆ ถอดนิ้วร้ายๆ ออกจากกายสาวของคนใต้ร่าง เมื่อเห็นว่านินิวเลิกโวยวา
หลังจากที่กลับเข้าห้องพักภายโรงแรมได้ไม่นานร่างบางก็เผลอหลับไปเนื่องจากขับรถมาถึงเธอก็ไปดูงานต่อเลยทำให้รู้เพลียๆ นินิวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีในเวลาสองทุ่มมือเรียวสมาร์ตโฟนขึ้นมาเป็นไลน์จากพี่น๊อตนั้นเองที่ชวนเธอไปทานมื้อเย็นข้างนอก แต่พี่น๊อตไลน์มาเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วฉันจึงบอกกับพี่น๊อตขอทานแถวนี้ก็แล้วกัน หลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ร่างบางอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีดำธรรมดากับกางเกงยีนขาสั้นสีซีดไม่แต่งอะไรมากมายแค่จะออกไปเดินเล่นเพราะเห็นริมหาดของโรงแรมมีค่าเฟ่ ร่างบางจึงเลือกออกไปรับลมทะเลตรงนั่นนินิวเลือกสั่งอาหารเพียงไม่กี่อย่างมานั่งทานเล่น สายตาทอดยาวไปยังท้องทะเลมีเสียงเพลงคลอมาและลมพัดทะเลที่พัดปลิวไสวมา บรรยากาศดีแบบนี้ถ้ามีใครซักคนมานั่งด้วยก็คงจะดี นินิวนั่งอยู่เช่นนั้นนานนับชั่วโมง นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้มาทะเลที่ลมพัดเย็นๆ แบบนี้ จำได้ว่ามาครั้งล่าสุดงาน วันเดอร์ฟูล อ่า ไม่น่าคิดเรื่องวันนั้นเลย ทำไมการมาทะเลของฉันในครั้งนี้ต้องมีเขามาด้วย นินิวพยายามสลัดภาพริกและคู่หมั้นของเขา ออกจากหัวของเธอ ตอนนี้พวกเขาคงสนุกอยู่ที่ไหนซักแห่ง"ทำไมฉันต้องมานั่งคิดเรื่องของพวกเ