Novels by Kim Nayeol

เมื่อมาถึงเตียงนอนขนาดไซส์คิงเรียวตะก็ไม่รอช้า ร่างสูงจัดการถอดเสื้อผ้าของตนและรีนลดาออกจนหมด ยังไงคืนนี้เขาขอทำหน้าที่สามีให้กับเด็กดื้ออย่างเชอรีนก่อนละกัน มีอย่างที่ไหนมาท้าทายคนอย่างเขา สงสัยอยากเลี้ยงแฝดสามจริง ๆ แล้วมั้ง อยากมีลูกๆมาวิ่งเล่นเพิ่มก็ไม่บอก เมียอ่อยขนาดนี้แล้วคืนนี้เอาให้หว่างกันเลยเป็นไงร่างบางเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างของคนตัวโต สำหรับเชอรีนจะกี่ครั้งก็ไม่มีเบื่อ แม้ว่าเธอจะผ่านการมีลูกมาแล้ว แต่ทุกครั้งที่ส่วนนั้นของเราสัมพันธ์กันร่องของเธอก็ยังบีบรัดเขาแน่นเช่นเดิมลากลิ้นสากหนาของเรียวตะขยี้เข้ากับริมฝีปากอันอวบอิ่มของรีนลดาเนินนานหลายนาที จากนั้นไล่ลงมาคลอเคลียและขบฟันเข้าที่เนื้อนิ่มๆ ต้นคอของคนใต้ร่างอย่างหมั่นเคี้ยว ผ่ามือหนาทำหน้าที่ลูบวนสอดนิ้วเรียวเข้าร่องแคบของเมียรักสัมผัสเข้ากับกลีบดอกไม้งามของ คนตัวโตใช้นิ้วสกิตเข้าที่จุดกระสันของรีนลดาเบาๆ จนของคนโดนกระทำถึงเสียวสั่นสะท้านไปตั้งตัว เมื่อโดนเข้ากับจุดไว้ต่อความต้องการด้านรีนลดาก็ใช่ว่าจะปล่อยให้เรียวตะนั่นทำเธอเพียงฝ่ายเดียว คนตัวเล็กใช้มือสกิตเข้าที่เม็ดยอดอกของร่างสูง จนคนตัวโตเสียวจนต้องจีบปากออกมา

@คฤหาสน์ตระกูลเรียว ~ 1 ปีต่อมา ~ ร่างสูงของเรียวตะอยู่ในชุดสบายๆ วันนี้นั้นรีนลดาออกไปทำธุระข้างนอก ปล่อยให้พ่อลูกอ่อนอย่างเขาเป็นต้องเลี้ยงเจ้าก้อนสองแสบอยู่ที่บ้านตามลำพัง แต่ยังดีหน่อยที่มีพี่สมบูรณ์และแตงกวานั้นคอยช่วยอีกแรงห้าโมงกว่าๆ ร่างสูงเหลือบดูนาฬิการอบที่สิบของวัน ผ่านไปราวสี่ชั่วโมงก็ไม่มีท่าทีว่ารีนลดานั้นจะถึงบ้านสักที นี้เรทไปจะสองชั่วโมงแล้ว คนตัวโตได้แต่มองหน้าประตูตาละห้อย เพราะนี้ก็ใกล้เวลาที่เด็กนั้นจะทานมื้อเย็นกันแล้วละ แต่คุณแม่ยังสาวก็ยังไม่มีท่าทีจะมาซักที งานหินของเขาแล้วสิต้องอยู่กับเด็ก ๆ กันสามคน เพราะสาวใช้ตั้งสองนั้นทำงานบ้าน"แง้....ๆ " ร่างสูงจึงมองไปตามเสียงของน้องไนท์ลูกสาวสุดที่รักของตน พอเห็นหน้าเรียวตะก็ตะเบงเสียงขึ้นมาหนักกว่าเดิม หลังจากที่ตื่นนอนได้ไม่กี่นาทีลูกๆเขาหลับยาวไปถึงสองชั่วโมง หลับเวลานี้คืนนี้จะนอนตอนไหนเถอะ เด็กตัวแค่นี้ไม่รู้จักกลางวันกลางคืน ด้านเรียวตะและรีนลดาหลังจากเด็ก ๆคลอดมาทั้งเขาและรีนลดานั้นน้ำหนักลดไปตามๆ กัน เพราะใช่ว่าจะได้นอนเต็มอิ่ม เขาลุกชงนมให้เด็ก ๆ ทุก ๆ สองชั่วโมง ตอนนี้เจ้าสองแสบอายุจะเข้าแปดเดือนกันแล้

เช้าวันต่อเรียวตะพารีนลดาขับรถออกจากคฤหาสน์ มุ่งหน้ามาที่หัวหิน เพราะวันนี้เขาตั้งใจจะพาเมียสุดที่รักนั่นพักผ่อนซักสอง สามวันเอาจริงตัวเขาเองก็ไม่เคยพาคนตัวเล็กนั้นออกไปเที่ยวไหนเลย ตั้งแต่เรากับมาเป็นครอบครัวเดียวกัน เมื่อคืนหลังจากที่กลับมาจากงานเลี้ยงเขาก็คิดอะไรออกขึ้นมา อยากจะพาร่างบางนั้นออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง เพราะเขาและรีนลดานั้นไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง เลือกว่าเขาพาเธอมาฮันนีมูนย้อนหลังถึงสามปีก็ว่าได้ อยากชดเชยเวลาช่วงที่ผ่านมา ขอเป็นสามีที่ดีเอาใจรีนลดาก่อนละกันหลังจากที่ใช้เวลาเดินทางมาสามชั่วโมงกว่าๆ เราสองคนก็มาถึงบ้านพักตากอากาศส่วนตัวแบบพูลวิลล่าของป้าชิ ไม่สิตอนนี้ฉันเรียกคุณป้าว่าคุณแม่แล้วหลังจากที่กลับเข้าคฤหาสน์ครั้งนี้ฉันมองไปรอบๆ ถึงกับต้องร้องว้าวออกมาด้วยความตื่นเต้น มันเป็นบ้านพักอากาศที่ติดกับริมทะเล บรรยากาศบริเวณโดยรอบๆ คือดีย์มาก เหมาะแค่การมาพักผ่อนจริงๆ ฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าจนเต็มปลอดและสายลมเย็นๆ ที่พัดกระทบกับมาที่หน้าของฉันมันรู้สึกดีมาก"ว้าว....สดชื่นจังเลยคะ" ฉันยิ้มพร้อมกับหันมองพี่เรียวที่กำลังขนกระเป๋าของเราลงจากรถ ฉันยืนยิ้มให้

หลายสัปดาห์ต่อมา ก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆ หลังจากที่ฉันยอมคืนดีกับพี่เรียวได้ไม่ทันไร เขาก็ไม่ยอมให้ฉันอยู่คอนโดเหมือนเมื่อก่อน เขารบเร้าจนฉันใจอ่อนยอมกลับมาอยู่ที่คฤหาสน์เช่นเดิม แต่ที่ฉันยังไม่อยากกลับมาที่นี่เพราะทุกครั้งที่ฉันเดินไปเรือนหลังเล็กของคนย่า ฉันก็น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ยอมรับว่าฉันยังทำใจไม่ได้ ฉันยังคิดถึงคุณ ย่าอยู่ฉันกับพี่เรียวเราก็กลับมาคืนดีกัน ส่วนเรื่องที่เขาจะพาไปอยู่ที่ญี่ปุ่นนั้น ฉันยังไม่ตอบตกลง พี่เรียวเขากลับไปทำงานที่บริษัทเช่นเดิมหลังจากที่พี่เคนได้หลักฐานบางอย่างที่ใช้เล่นงานคุณอาณัติคนที่ขัดขากับพี่เรียว คณะกรรมการลงมติเห็นสมควรให้พี่เรียวกับเข้าไปทำงานตำแหน่งเดิมของเขา แต่พี่เรียวเขายังไม่ได้กลับไปทำตรงนั้นร้อยเปอร์เซ็นต์ บางวันก็แค่เข้าไปเซ็นเอกสารบ้างเท่านั้น เพราะเขาอยากให้เวลากับฉันมากกว่างาน จากคนที่บ้างานอย่างพี่เรียว ถึงกับเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ และสิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดก็คงเป็นนิสัยของเขานี้แหละ ที่ไม่ว่าฉันจะเดินไปไหนทำอะไรเขาก็มักจะตามติดฉันเอามากๆ แต่ตอนนี้ฉันก็กำลังแต่งตัวให้พ่อของลูกที่วันนี้เขามีนัดกับเพื่อนๆ ของเข

ร่างบางที่ได้ยินคนแกล้งหลับนั่นก็หันหลังหวังจะเดินกลับเข้าห้อง!!หมับ!! เรียวตะจับแขนรีนลดาเอาไว้ และถูกคนตัวโตนั้นสวมกอดจากด้านหลัง คนโดนกอดถึงกับนิ่งซะงักไปทันที เรียวตะกระชิบเข้าที่ใบหูเล็กของรีนลดามาโดยน้ำเสียงอ่อนโยน ใจฟูขึ้นมาหน่อยเมื่อรู้ว่าเมียนั้นเป็นห่วงตน"ขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมานะครับที่รัก พี่รักรีนกับลูกมากนะ เด็กดีของพี่ " ร่างบางที่ไม่เคยได้ยินคำว่ารักหลุดออกจากจากสามีของตน เลยซักครั้งเดียวถึงกับน้ำตาคลอ แต่เขาพูดจริงหรือแค่พูดเล่นกัน คนสับสนได้แต่ถามตัวเองภายในใจร่างบางที่หันมาเผชิญกับคนร่างสูง เรียวตะถึงกับซะงักที่เห็นรีนลดาร้องไห้ แต่ก็รีบเช็ดน้ำตาออกให้กับคนตรงหน้าอย่างเบามือ"ตุบ ตุบ" รีนลดารัวกำปั้นตุบเข้าที่หน้าอกแกร่งด้วยความหมั่นใส้ที่เขานั้นแกล้งหลับให้เธอเป็นห่วงกะว่าจะใจแข็งให้ได้นานๆ อยู่แล้วเชียว แค่เห็นเรียวตะแสดงด้านที่อ่อนโยนออกมา คนใจแข็งอย่างเธอก็แพ้ให้คนใจร้ายราบคาบไปเลย เกลียดตัวเองซะมัด"อุ้ย...พี่เจ็บ นะครับ" เรียวตะแกล้งพูดและจับมือคนตัวเล็กเอาไว้แน่นให้เธอหยุดตุบตน"หายโกรธพี่หรือยังครับ หึ! " ทั้งสองจ้องหน้ากัน"ไม่หายง่ายๆ หรอก พี่ใจร้ายกับฉั

ด้านเรียวตะเองหลังจากที่รีนลดาเอ่ยเช่นนั้นกับตน ร่างสูงก็เดินออกจากคอนโดอย่างคนหมดแรง รีนลดาโกรธเกลียดเขามากเพียงนี้ เชียวหรือ ร่างสูงได้แต่ถามตัวเองด้วยความสับสน ยอมรับว่าผิด แต่คนผิดขอโทษแล้วก็ต้องให้อภัยเขาสิ เรียวตะกลับมาที่คอนโดของตน ถึงรีนลดาจะยื่นขอเสนอมาบ้าๆ แบบนั่นมาให้ แต่ใช่ว่าเขาจะทำอย่างที่เธอต้องการ ขืนทำเช่นนั้นมีหวังเขาคงไม่ได้ทั้งเมียทั้งลูก เขากลัวมากตอนนี้กลัวว่าพี่ชายของเธอนั้นจะพารีนลดานั้นไปจากเขา เห็นทีเขาคงต้องนัดพี่ฤทธิ์คุยแล้วแหละเพราะได้ยินแว่วๆ ว่าพี่ฤทธิ์นั้นจะมางานคุณย่าด้วยเช่นกัน 3 วันต่อมา หลังจากงานคุณย่าเสร็จสิ้นฉันและพี่เรียวก็ไม่ได้คุยกันเลย ส่วนคุณป้าก็ให้พี่แตงกวามาอยู่เป็นเพื่อนฉันเหมือนเช่นเดิม คุณลุงคุณป้ารบเร้าให้ฉันกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์เช่นเดิม มันจะเช่นเดิมได้ยังไงละในเมื่อฉันกำลังจะหย่ากับลูกชายท่านอยู่แล้ว ขนาดให้พี่แตงกวามาอยู่เป็นเพื่อนฉันก็เกรงใจแล้วและตอนนี้พี่ฤทธิ์ก็พาฉันออกมาทานข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในโรงแรมที่พี่ชายฉันพักอยู่ ตั้งแต่พี่ชายฉันกลับมางานคุณย่าฉันก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ พรุ่งนี้พี่ชายก็จะกลับเมกาแล้ว พี่ฤทธิ์

เมื่อเอวสอดขยับแก่นกายเข้าได้ครั้งเดียวจนมิดลำ ร่างสูงถึงกับต้องนิ้วหน้ามาด้วยความเสียดสี ของร่องคับแน่นที่บีบรัดแก่นกายขนาดอันใหญ่ตัวของตน จนต้องปล่อยเสียงครางออกมาด้วยความทรมาน!!อ๊ะ...อ่าส์!! แก่นกายหนา สอดเข้ากลีบอวบอูมภายในร่องคับแน่นของเธอ ที่ตอดรัดแน่นถึงส่วนหัวของเขาจนร่างสูงควบคุมความต้องการของตนไว้อย่างห้ามไม่ได้หลายวันมานี่เขาโครตคิดถึง รูฟิตแน่นๆ และหน้าอกอันอวบอึมของคนตัวเล็ก สะโพกใหญ่เกินตัวของนินิวถูกฝ่ามือหนาของริก บีบเค้นเข้าตามอารมณ์ดิบที่เต็มไม้เต็มมือไปซะทุกสัดส่วน ร่างสูงปล่อยให้คนตัวเล็กนั้นปรับตัวซักพักก่อนที่จะเน้นย้ำเอวหนาสอดกระแทกแก่นกายเข้า มาอย่างเนิบๆ กับร่องคับแน่นของคนตัวเล็ก เพราะไม่อยากให้คนใต้ร่างนั้นรู้สึกเจ็บ แต่จะแปลเปลี่ยนเป็นความเสียวและทรมานแทนนินิวฉันรู้สึกถึงส่วนหัวของแก่นกานขนาดใหญ่ที่พองขึ้นมาเสียดสีกับร่องแคบของฉัน อ่า...มันทั้งเจ็บจี๊ดๆ และเสียวซ่านไปตามๆ กัน เขาอันแน่นจนมันลึกถึงผนังมดลูก มันอัดแน่นมาจนสุดลำยาวของเขา ร่างบางจ้องมองคนตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขานั้น ฝุดรอยยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์ให้ฉันได้เห็นมัน ส่วนร่าง

ร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำ เหลือบมองไปยังคนตัวเล็กที่เธอยังคงนั่งหน้าบึงบนเตียงนอนในท่าเดิม ร่างบางจ้องมองคนใจร้ายด้วยสีหน้าอันโกรธจัด ก่อนที่จะล้มตัวนอนหันหลังให้กับร่างสูงที่เดินออกจากห้องน้ำมา"ไปอาบน้ำ" ร่างสูงบอกมาเสียงเข้ม แต่นั้นใช่ว่าร่างบางบนเตียงจะสนใจ นินิวยังคนนอนหันหลังนิ่งให้กับริก หึ! นิอย่าบอกนะว่าคืนนี้เธอต้องนอนกับเขาจริงๆ ถึงจะเคยนอนด้วยกันมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ใช่ว่าฉันจะชินมันนะ เธอยังรู้สึกขนลุกทุกครั้งที่นอนร่วมเตียงกับคนอย่างเขาตั้งแต่ครั้งเมื่อเลิกลากัน ร่างบางได้แต่บ่นอุบอิบออกมาคนเดียวเพียงลำพัง ลึกๆ ภายในใจก็แอบกลัวอยู่นิดหน่อย กลัวว่าเขาจะทำอะไรที่รุ่นแรงที่เธอนั้นตบหน้าเขา แต่แล้วไงละ ใครใช้ให้เขาพาเธอมาติดเกาะ ติดทะเล แบบนี้ ร่างบางได้แต่นอนหันหลังแต่กอดผ้าหุ่มผืนหนาคลุมตัวจนมิดเสียงฝีเท้าอันหนักของคนเข้าหลายอารมณ์เดินมาหยุดที่ปลายเตียง!! ตึกๆ !! คนตัวเล็กถึงกับใจเต้นรัว มือบางกำผ้าห่มเอาไว้แน่น กลัวว่าเขานั้นจะทำอะไรเธอ"หรือจะให้อาบให้ ถ้าอย่างนั้นก็ได้นะ งานถนัดเลยแหละ" ริกบอกมาด้วยเสียงดุเล็กน้อย ถึงจะรู้สึกโกรธเธอมากแค่ไหน ที่ร่างบางนั้นเอาขวดแชมเปญมา

ร่างบางของนินิวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเธอรู้สึกตัวในเวลาสามทุ่มกว่าๆ ให้ตายเถอะทำไมฉันถึงรู้สึกเมื่อยตัวและเพลียได้มากขนาดนี้ ฉันมองไปรอบๆ ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่นอนอยู่ แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพบว่าที่นี่มันไม่ใช่ห้องนอนของฉัน ห้องที่มันดูไม่คุ้นเอาเสียเลย ฉันพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดภาพและเหตุการณ์ต่างๆ มันวิ่งเข้ามาในหัวฉันและคนที่อยู่กับฉันคนสุดท้ายก็ไม่ใช่ใครที่ไหน อ่า… ร่างบางถึงกับเอามือกุมขมับมันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ร่างบางลุกออกจากเตียงนอนและพยายามมองหาคนที่พาเธอมาแต่ก็ไม่พบหรือเจอใคร กลางคืนที่ดูเงียบสนิทร่างบางกวาดสายตามองรอบๆ สถานที่ที่ ดูไม่คุ้นเคย ข้างนอกในเวลานี้มันมืดและรู้สึกเงียบมากจนหน้ากลัว มองไปรอบๆ มีแต่ทะเลและเป็นป่าภูเขาล้อมรอบนินิวถึงกับใบหน้าถอดสี ฉันมองไปรอบๆ ไม่เจอบ้านคนเลยซักหลัง แต่แล้วสายตาฉันก็ไปสะดุดเข้ากับเรือสปีดโบ๊ทลำหนึ่งที่จอดอยู่ริมชายฝั่ง ฉันพยายามรวบรวมสติ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น ภายในใจของฉันมันเต้นแรงผิดปกติ ความหวาดกลัววิ่งเข้ามาในห่วงความคิดของฉัน สิ่งเดียวที่ฉันต้องทำในต้องนี้ ฉันต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ แต่จะเริ่มจากตรงไห

เช้าวันต่อมา นินิวตื่นไปทำงานปกติ แม้ร่างบางจะรู้สึกถึงสายตาคู่ดุของริกที่มองเธอมาเป็นระยะขณะที่เธอทนทำงานร่วมกันกับเขามาตลอดทั้งวัน และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายก่อนที่จะไปต่องานที่กรุงเทพ วันนี้ได้รับมอบหมายจากน๊อตให้ลงมาดูหน้างานในส่วนที่เหลืออีกนิดหน่อย แต่งานวันนี้จะไม่แล้ว ถ้าเธอไม่ได้ลายเซ็นเอกสารผ่านงานจากริก เพื่อที่จะแนบเป็นเอกสารในการเบิกเงินค่าจ้าง เพราะเขาคือผู้ว่าจ้างงานให้กับบริษัทของเธอ ร่างบางยืนช่างใจอยู่หน้าห้องของริกซักพัก ก่อนที่จะต้องจำใจเปิดประตูเข้ามาในห้องรับรองขณะเล็ก ที่ถูกออกแบบมาเป็นห้องทำงานส่วนตัวของเขา ถ้าเขาไม่ยอมเซ็นให้เธอ เท่ากับหลายวันที่ลงทุนทำกันมานั้นสูญเปล่า เพราะรินนาและน็อตกำชับให้เธอยื่นเอกสารเซ็นกับริกก่อนที่จะกลับกรุงเทพ!! ก๊อก !!!! แอ๊ด !! นินิวเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับริกที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าอันบึ้งตึง ร่างสูงเอนหลังพักสายตาก่อนที่มองมายังคนที่มาใหม่ เมื่อเห็นว่าเป็นนินิวริกถึงกับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ ร่างสูงสบตาเข้ากับคนตัวเล็กที่มองตนและยกยิ้มให้กับเธออย่างพอใจ ที่เห็นนินิวนั้นถือเอกสารในมือยื่นมันให้กับตน"ฉันเอาเอกสารการส่งง

"คุณ..." นินิวที่นั่งดื่มอยู่นั้นถึงกับชะงักและตกใจ เธอมองคนที่เข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ที่เปรมณัฐเข้ามานั่งกับเธออย่างเสียมารยาท"มาคนเดียวเหรอครับ" เสียงทุ่มของคนแปลกหน้า เอ่ยทักทายและเสยิ้มให้นินิวมาอย่างเปิดเผยที่เขาจ้องมองเธอมาด้วยความสนใจเธอแต่เปรมณัฐกับต้องคิดผิด เมื่อคนที่ตอบตนไม่ใช่คนที่ตนกำลังความสนใจ แต่กับเป็นใครอีกคนที่เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเขาและเธอด้วยสีหน้าอันบึ่งตึง ริกมองนินิวด้วยสายตาคู่ดู่ด้วยความโมโหที่คนตัวเล็กปล่อยให้คนอื่นนั่นมานั่งจีบทั้งที่เขานั่งอยู่โต๊ะหลังเธอนี้เอง"บอกเขาไปสิ...ว่างอนผัว เลยแอบหนีออกมานั่งคนเดียว" ริกบอกเสียงเข้มด้วยท่าทีโมโหจัด ทำเอานินิวและเปรมณัฐถึงกับสะดุ้ง ร่างบางเสมองหน้าริกด้วยสีท่าทีไม่พอใจสุดๆ ที่ริกนั้นหยาบคายกับเธอต่อหน้าคนอื่น ร่างบางได้แต่กำหมัดแน่น ปากบางแม้มเข้าหากันด้วยความโกรธจัด นินิวพยายามที่จะกลั้นอารมณ์ตนเองสุดๆ ที่ริกนั้นเสียมารยานั้นพ้นวาจาอันหน้าเกลียดออกมาด้านเปรมณัฐเองถึงกับหน้าเสียเขาคิดว่าคนตรงหน้านั่นโสดเสียอีก ใครจะคิดว่าเธอมีเจ้าของอยู่แล้ว เปรมณัฐได้แต่เหลือบมองเจ้าของใบหน้าหวานและหน้าริกสลับกันไปมา เขา

ด้านน๊อตรินนาสองสามีภรรายาหลังจากที่พรุ่งนี้ทั้งสองนั้นมีประชุมจึงต้องกลับก่อน น๊อตเก็บรายละเอียดของโครงการก่อสร้างคอนโดเสร็จ ทั้งน๊อตและรินนาเดินทางกลับเพื่อที่จะเข้าประชุมบริษัทในวันพรุ่งนี้ ส่วนเนื้องานอีกนี่สิบเปอร์เซ็นต์นั้นให้นินิวเข้ามาทำต่อจากตน ตอนแรกรินนาเองก็ไม่เห็นด้วยกับสามีที่ให้นินินั้นอยู่ที่นี่เพียงลำพัง เพราะเธอนั้นแอบเก็บความลับของริกและนินิวนั่นไว้ แต่ก็ต้องยอมตามคำสั่งของน๊อตเพราะงานในวันพรุ่งนี้ก็สำคัญมากไม่แพ้กัน ทั้งน๊อตรินนาและนัตตี้นั้นต่างก็กลับกรุงเทพไปตั้งแต่ช่วงห้าโมงเย็นด้านริกจากที่เคลียร์งานเสร็จร่างสูงและแยกกับกลุ่มเพื่อน รีบกลับเข้ามาที่พักภายในโรงแรม เพราะวันนี้เขาตั้งใจจะพานินิวนั้นออกไปทานมื้อเย็นข้างนอก ร่างสูงมาหยุดที่หน้าห้องพักของคนตัวเล็ก"ก๊อก...ก๊อก" แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนด้านในจะเปิดประตูออกมาเสียที"นินิว เปิดประตูหน่อยสิ" เสียงทุ่มเอ่ยผ่านมาประตู แต่ด้านในก็ยังคงเงียบสนิท ริกรออยู่หน้าห้องของนินิวราวสิบนาที แต่ก็ยังคงเงียบสนิทเหมือนเดิม ริกถึงกับรู้สึกถึงความผิดปกติที่ไม่ได้ยินเสียงของนินิว ริกร้อนรนและกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก กลัวว่าเ