Novels by ParkKero Jang

ร่างบางของรีนลดามาหยุดที่หน้าประตูข้าง R Room ถ้าไม่ใช่เพราะคุณป้าชิขอร้องเธอก็ไม่มาหรอก เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องมาถึงที่นี่มือเรียวบางกดกริ่ง 2 ถึง 3 ครั้งแต่ก็ยังไม่มีใครปิดประตูให้เธอด้านเรียวตะและเพื่อนๆ เขาตอนนี้ก็นั่งเล่นเกมส์ในสมาร์ตโฟนกันคนละเครื่อง ริกที่ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นมา ถึงกับมองไปยังที่จอคอม ก็เห็นใบหน้าของรีนลดาปรากฎบนจอคอม!! เฮ้ย...น้องรีน มาวะ น้องมาทำไมวะ" ริกถามเรียวตะแต่ยังจดจ่อกับการเล่นเกมส์ในมือถือของตน"มึงก็ไปถามเธอเองสิ" เขาเองจะรู้ไหม เมื่อริกได้ยินเช่นนั้น"งั้นกูเปิดประตูให้น้องเข้ามาและกัน น้องน่าจะมีธุระกับมึงวะ" เพราะปกติรีนลดาไม่เคยมาถึงนี่เลยด้วยซ้ำ ริกจึงรีบไปเปิดประตูตอนรับร่างบางที่ยืนอยู่หน้าประตู" พวกมึงน้องรีนมาวะ" สองหนุ่ม ริวและอรัณ ที่กำลังดูหนัง 20+ ถึงกับรีบปิดทีวีทันที จากนั้นริกก็เปิดประตูให้กับรีนลดา"หวัดดีครับน้องรีนคนฉวย" ริกเอ่ยทักคนมาใหม่พร้อมกับยิ้มหวานให้หญิงสาวตรงหน้า รีนลดาก็ยิ้มทักหนุ่มรุ่นพี่เช่นกัน"หวัดดีคะ พี่เรียวอยู่ที่นี่ไหมคะ" รีนลดาเอ่ยถามกับริกที่เปิดประตูให้เธอ"น้องรีนมาดูสิเองสิครับ" ร่างบางไม่อยาก

"เห็นหน้าฉันถึงกับต้องรีบเดินหนี เลยเหรอ" อุสาห์ไม่อยากเจอกับยิ่งได้เจอ โลกนี้ไม่เข้าข้างเธอเสียจริงรีนลดาได้แต่คิดในใจ"ถ้ารู้อยู่แล้วจะถามทำไมละคะ" รีนลดาตอบพร้อมกับหันไปเผชิญหน้ากับเรียวตะทันที ในเมื่อหลีกไม่ได้ก็ต้องเผชิญ"เก่งนิ""ขอบคุณที่ชมคะ ที่มาดักแบบนี้ มีเรื่องอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ" รีนลดาถามมาด้วยเสียงแข็ง คนฟังถึงกับหงุดหงิดและไม่พอใจกับคำพูดของเธอที่พูดกับเขา ฉัน งั้นเหรอ เพราะปกติรีนลดาจะแทนตัวเองว่า รีน มาโดนตลอด"ทำไม อยู่มหาลัยฉันจะคุยกับเธอไม่ได้เลยหรือไง" เรียวตะกดน้ำเสียงมาอย่างไม่พอใจนักที่รีนลดาอวดดีอวดเก่งไม่เลิก"พี่... เป็นคนพูดเอง อยู่มหาลัยห้ามทำตัวสนิท ห้ามทำเป็นรู้จักกัน จำไม่ได้เหรอคะ ถ้าจะมาหาเรื่องกรุณาถอยออกไปด้วยคะ ฉันไม่มีอารมณ์มาเถียงกับพี่หรอก" รีนลดาพูดพร้อมกับเชิดหน้าใส่เขา"ทำไมฉันจะไม่มีละ" ร่างสูงเดินเข้าไปชิดตัวเธอและโน้มหน้าลงอย่างใกล้ชิด พร้อมกับยิ้มมาอย่างคนที่เหนือกว่า"ฉันอยากจะเอากับเธออีกรอบต้องทำยังไงว่างมาเล่นที่คอนโดฉันไหม " เรียวตะแกล้งรีนลดาที่เธอกำลังอารมณ์เสียใส่เขา ทั้งที่เหล่านักศึกษาที่เดินผ่านมาตอนนี้คนทั่งคู่เริ่มเป็นจุดส

เรียวตะเปิดเข้ามากับไม่พบร่างคนนอนป่วย ร่างสูงถึงกับใจคอไม่ดี กลัวว่าเธอจะเผลอทำร้ายตัวเอง" แก๊ก" รีนลดาเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูผื้นใหญ่พันตัวเธอเอาไว้ รีนลดาตกใจตากลมเบิกกว้างที่เจอเรียวตะอยู่ในห้องนอนของตนนี้เขาเข้ามาทำไมกันเรียวตะรู้สึกโล่งออกอย่างบอกไม่ถูก นี้เขาเป็นอะไรไป เธอไม่สมควรได้รับความห่วงใยจากเขาด้วยซ้ำ ร่างสูงเหลือบมองรีนลดาที่มีเพียงผ้าขนหนูพันตัวเอาไว้เท่านั้น เรียวตะผุดยิ้มขึ้นมาที่มุมปากหยักอย่างพอใจ รีนลดาตัวเล็กร่างอันสมสวนหยดน้ำเกาะใบหน้าหวานเล็กน้อย ยิ่งมองยิ่งดูเซ็กซี่ดึงดูดเลือดในกายฉีดสูบยิ่งนัก สายตาคมที่มองมา ทำเอารีนลดา กอดกระชับผ้าให้แน่นขึ้น เธอมองเรียวตะมาอย่างไม่พอใจ"พี่เข้ามาทำไม ออกไปจากห้องรีนด้วยคะ" รีนลดาบอกเขามาด้วยเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ พร้อมกับเอามือกระชับผ้าเช็ดตัวผืนหนาเอาไว้แน่น กับสายตาที่เขามองมาที่เธอ สายตานี้อันตรายยิ่งนัก"ฉันเคาะห้องเธอทั้งนานไม่เห็นจะเปิด นึกว่าจะใจเสาะเป็นไข้ตายไปซะแล้วอีก" คนเลวยังพ่นวาจาเผ็ดร้อนออกมาเช่นเดิม"รีนไม่ตายๆ ง่ายๆ หรอกคะ" รีนลดาบอกเสียงแข็ง พร้อมกับมองหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว"ก็ดี ฉันยังรู้

"ให้ฉันหยุดมันตอนนี้ ฉันก็จะตายเหมือนกัน" เพราะเขาดันเข้าไป เธอก็รัดเขาซะจนแน่นมาก เขาไม่คิดว่ารีนลดาจะยังบริสุทธิ์ แต่มาขนาดนี้เขาเองก็ทรมานหยุดมันไม่ได้เช่นกัน รีนลดาที่ตอนนี้น้ำตาไหลอาบแก้มมาทั้งสองข้าง คนใจร้ายได้แต่จูบซับน้ำตาให้กับคนใต้ร่างอย่างอ่อนโยน" ถ้าไม่อยากเจ็บ ก็อ้าขาออกกว้างๆ ฉันจะทำมันเบาๆ มันไม่ได้เจ็บเหมือนเมื่อกี้หรอกหนะ" จากนั้นเรียวตะก็กระแทรกเขาไปใหม่อีกครั้งจนมันสุดลำ รีนลดาจุกและเจ็บจนแทบทนไม่ไหมนี้มันคงเป็นคำพูดอาบยาพิษที่เขาเอาไว้ปลอบเธอสินะ คนตัวเล็กได้แต่เบื้องหน้าหนี เธอไม่อยากมองหน้าคนใจร้ายเขาปล่อยให้รีนลดาปรับตัวซักพัก ก่อนที่เขาจะกระแทกเอวลงมันเข้าไปอีกครั้ง!! สวบ อ้า... แน่นมาก ไม่คิดว่าเธอจะยังบริสุทธิ์อยู่อีก ทนเจ็บหน่อยละกัน ฉันเองก็ทรมานจะตายอยู่แล้ว" เสียงแหบของเรียวตะพึมพำออกมาไม่หยุด สวนนั้นรีนลดารัดเขาแน่นเหลือเกิน เขาเองก็ทั้งเสียวทั้งทรมาน เรียวตะคำรามเสียงออกมาดังลั่นห้อง"อ่าส"!! สวบ !! เจ็บๆ รีนลดาบอกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา"พี่มันเลว" คนโดนว่าไม่ได้สนใจแต่กับกระแทกมันเร็วขึ้นหนักหนวงกว่าเดิมซะอีก!!ผับ ผับ !!"ฉันก็ไม่เคยบอกว่าฉันเป

ตีสามกว่าๆ รีนลดารู้สึกหิวน้ำช่วงกลางดึกเธอจึงลุกออกจากเตียงนอนของลงมายังห้องครัว ร่างบางเดินผ่านห้องรับแขกเพื่อจะกลับขึ้นห้องนอนด้านบน แต่ร่างบางจึงหยุดซะงัก ที่ได้ยินเสียงอะไรตกแตกภายในห้อง รีนลดาจึงวิ่งเข้าไปดูเพราะเธอคิดว่าคงเป็นเคนตะ เพราะเธอเองก็ยังนอนไม่ทันจะเต็มอิ่มนั่นเลยทำให้ร่างบางนั้นตาฝาด"พี่เคน... " เสียงที่เอ่ยออกมาถึงกับเงียบลงไป คนที่หันมาไม่ใช่เคนตะ แต่เป็นเรียวตะที่นั่งดืมไวน์บนเคาน์เตอร์บาร์ กลิ่นแอลกอฮอล์ตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้อง รีนลดาคิดว่าเขาอยู่คอนโดซะอีก คนตัวเล็กสบตากับคนเมาเล็กน้อยก่อนที่เธอจะหันหลังกลับไป"ผิดหวังเหรอที่ฉันไม่ใช่พี่ชาย" คนเมาหูดีว่าเธอมาอย่างไม่พอใจ พอเห็นเขาเท่านั้นแหละ รีลดาถึงกับหันหน้าหนี"เปล่าคะ รีนแค่ได้ยินเสียงอะไรแตกเลยลงมาดู""แต่สีหน้าเธอดูผิดหวัง ที่ตรงนี้ไม่ใช่พี่ชายฉัน แต่เป็นฉัน หรือเธอมีอะไรกับพี่ชายฉันหรือเปล่า ถึงได้ลงมากลางดึกแบบนี้" คนเมาหันมาหาเรื่อง รีนลดามองคนปากร้ายอย่างไม่พอใจ ที่เขากล่าวหาเธอ"รีนแค่ลงมาดื่มน้ำคะ ไม่ได้คิดว่าเป็นพี่เคนหรือใครทั้งนั้นแหละ" รีนลดาบอกกับคนเมาไปเสียงเรียบ เธอไม่อยากเสวนากับเขามากนัก เพร

อีกด้านเรียวตะ 10 นาทีที่แล้ว หลังจากที่ผมปล่อยเชอรีนล้มลงไป และผมก็เดินมายังกลุ่มเพื่อนๆผม ที่พวกมันกำลังนั่งกันอยู่ที่ม้านั่งข้างตึกของคณะ"เห้ย..นั้นน้องรีนนิหว่า" เรียวตะหันไปก็เจอเข้ากับรีนลดาที่เดินกระเผกเข้าห้องพยาบาลไปกับเพื่อนของเธอ"น้องเป็นไรอะ ทำไมเดินแบบนั้น" ริกหันมาถามเรียวตะ"อยากรู้มากพวกมึงก็ไปถามเธอเองสิ ก็เห็นๆกันอยู่ว่ากูก็นั่งอยู่ตรงนี้" เรียวตะบอกเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทุกครั้งที่เจอรีนลดาพวกมันมักจะเรียกเขาอยู่เสมอ ไม่รู้จะเรียกเขาทำไม ทั้งที่เขาไม่ได้สนใจเธอซักนิด"กูว่าคิดว่ามึงเป็นผัวน้องเขา เผื่อมึงจะรู้ว่าน้องรีนเป็นอะไร" ไอ้ริวหันมาถามผม"มึงหุบปากไปเลย ไอ้ริว มึงก็รู้ว่ากูกับเธอ ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่งงานกันเพราะอะไร พวกมึงก็รู้ เลิกยัดเยียดยัยนั้นให้กูซะทีเถอะ" อย่างเชอรีนนะเหรอ เป็นได้แค่เมียที่คุณย่าบังคับผมแต่งงานด้วยเท่านั้นแหละ ไม่มีวันที่จะได้เป็นเมียเชิดชูของผมหรอกเมื่อโดนเรียวตะรากยาวมาอย่างไม่สบอารมณ์ที่พวกเขาถามเรื่องรีนลดา ริกจึงเอ่ยถามเจ้าตัวที่กำลังเดินออกมาจากห้องพยาบาล เดินผ่านม้านั่งพวกเขากำลังนั่งอยู่ แต่ดูจากสีหน้า น้องเองก็ไม่อยาก