บทที่ 993

‘อี้หราน... อี้หราน... ’

‘ทำไมฉันถึงเอาแต่นึกถึงชื่อ ใบหน้า และน้ำเสียงของเธอ?’

‘ทำไมการที่เธอบอกว่าเธอไม่รักฉันและไม่ต้องการฉัน ถึงทำให้ฉันรู้สึกสิ้นหวังได้ขนาดนี้?’

เขารู้สึกสิ้นหวังเหมือนคนที่กำลังจมน้ำโดยปราศจากเสื้อชูชีพตัวสุดท้าย!

มันเจ็บปวด… มากจนแทบหายใจไม่ออก!

เสียงเปิดประตูและฝีเท้าดังขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นเสียงของวัตถุที่วางลงกับพื้นก็ดังขึ้น

‘เธอกลับมาแล้วเหรอ?’ เธอออกไปซื้อยาให้เขาตอนกลางดึกเหมือนที่เคยทำมาก่อน

ย้อนกลับเมื่อครั้งแรกที่เขาลืมตาและจ้องมองดูเธอ นั่นอาจเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกราวกับผีเสื้อนับร้อยตัวกำลังบินอยู่ในท้องของเขา

บางทีเขาอาจจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา!

“มากินยาเถอะ อาการของคุณจะได้ดีขึ้น” เสียงของเธอดังก้องอยู่ในหูของเขา ขณะที่มือของเธอกำลังพยุงร่างของเขาขึ้นมา

เขาสูดดมกลิ่นของเธอที่ลายล้อมอยู่รอบร่างกายของเขา ดวงตาสีพีชเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้าขณะจ้องมองใบหน้าที่อยู่ห่างกันแค่คืบเดียว

ความรู้สึกว่างเปล่าค่อย ๆ ดูเติมเต็มที่ละเล็กทีละน้อย

ทุกเสียงร่ำร้องในหัวและร่างกายของเขากำลังส่งเสียงร้องกึกก้องเพื่อเธอ! เขาอยากให้เธออยู่กับเขา

หลิง