บทที่ 1091

“ฉันออกไปจากคฤหาสน์นี้ได้เหรอ” เธอถาม

เขายิ้ม แต่รอยยิ้มของเขาดูอ่อนแรงเพราะพิษไข้ “ไม่ เธอจะออกไปไม่ได้ ฉันไม่ยอม!”

‘ถามจริง นี่ใช่เวลามาพูดเรื่องนั้นเหรอ?’

“คุณมียาไหม? ไข้คุณมันไม่ใช่น้อยเลยนะ คุณต้องรีบทานยา!” เธอพูดพลางคิดว่าเขาคงจะเป็นไข้จากการตากฝนเมื่อคืน

“ไม่มี” เขาตอบเสียงเบา

“โทรศัพท์คุณอยู่ไหน? โทรหาเลขาของคุณ เกาฉงหมิงสิ ให้เขาพาคุณไปโรงพยาบาล” เธอกล่าว

เขาขมวดคิ้วแล้วพูด “ฉันไม่ต้องการไปโรงพยาบาล ก็แค่ไข้ อีกสองสามวันฉันก็หายดี”

“ถึงคุณจะไม่ไปโรงพยาบาล แต่อย่างน้อยคุณก็ควรบอกให้เกาฉงหมิงซื้อยาลดไข้มาให้” เธอพูด

เขาเม้มปากบางเข้าหากันและไม่พูดอะไร นอกจากเลิกผ้าห่มออกแล้วลุกจากเตียง

“คุณไม่ได้กลัวการทานยาหรอกใช่ไหม?” เธอถามแหย่

ถึงอย่างนั้นเขาก็ตัวเกร็งและมองเธออย่างไม่สบายใจ ใบหน้าที่แดงเพราะพิษไข้ของเขาดูเหมือนจะแดงขึ้นเล็กน้อย

‘ไม่จริงน่า นี่เขากลัวการกินยาจริงเหรอ?’ หลิงอี้หรานอึ้งไป แต่ดูเหมือนก่อนหน้านี้เธอก็เคยซื้อยาแก้ปวดท้องให้เขา ตอนนั้นเขาไม่เห็นจะกลัวเลยนี่!

"แล้วเธอรักฉันหรือเปล่า?” เขาถามขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

หลิงอี้หรานตกตะลึงไป ไม่รู้ว่าทำไมเ