แชร์

บทที่ 160

ขอบคุณ ขอบคุณคุณมาก… ”

สองพ่อลูกรอดชีวิตได้ พวกเขาดีใจมากและอดไม่ได้ที่จะขอบคุณฉินหมิง

ถ้าครั้งนี้ไม่ได้ฉินหมิงช่วยไว้ พวกเขาสองพ่อลูกคงโดนหักขาโยนทิ้งเหมือนหมาข้างถนนไปแล้วแต่ฉินหมิงก็ช่วยเขาไว้

จากนั้นสองพ่อลูกและเฉียนเป้านั้นก็ได้บอกลาทุกคน ทั้งหมดต่างก็รีบออกไปพร้อมกับคนของตน

เมื่อเห็นเฉียนเป้าและคนอื่น ๆ แยกย้ายกันไป ในที่สุดเฉินถิงถิงและหลี่หยวนหยวนก็ฟื้นจากอาการตกใจ

“ฉินหมิง นี่นาย…นาย ตกลงแล้วนายเป็นใครกันแน่เนี่ย?”

หลี่หยวนหยวนมองฉินหมิงด้วยความตกใจ ราวกับมองคนแปลกหน้า

“ผมก็เป็นผมสิครับ จะเป็นใครได้อีก”

ฉินหมิงยักไหล่พูด

“แต่ว่า…แค่เวลาเดือนเดียวสั้น ๆ ที่ไม่ได้เจอกัน ทำไมนายถึงได้เปลี่ยนได้ขนาดนี้! ”

ใบหน้าหลี่หยวนหยวนเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“หนังสือบอกไว้ว่าหลังจากกันไปเพียงสามวันยังเปลี่ยนแปลงได้ นับประสาอะไรกับคนที่ไม่ได้เจอกันเป็นเดือนใช่ไหมล่ะ?

ฉินหมิงพูดด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

หลี่หยวนหยวนหน้าแดงเล็กน้อย ไม่นานเธอก็นึกขึ้นได้ว่าตนเคยตั้งแง่กับฉินหมิงมาก่อน เธอกัดริมฝีปากและพูดอย่างจริงใจ “ฉินหมิง ฉันขอโทษ เมื่อกี้ที่พูดไร้มารยาทไปฉันต้องขอโทษนายด้วย หวังว่านายจะไม
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status