MasukShare
บทที่ 248
Bab terkait
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 249
เสียงหัวเราะนั้นบาดหูเหลือเกิน ยั่วยุจนจิ่งเหยียนกำหมัดแน่นเฉียวเนี่ยนรีบเดินเข้ามาขวางหน้าจิ่งเหยียนเอสไว้ กลัวว่าเขาจะทำอะไรบู่มบ่ามนางมองไปชิวอวี่ เอ่ยถามอย่างห้ามไม่อยู่ "ฝีมือเจ้ารึ?"หากไม่ใช่ ชิวอวี่จะรู้ได้อย่างไรว่าจิ่งเหยียนอยู่ที่นี่ ทั้งยังจงใจมาเพื่อสมน้ำหน้าเช่นนี้?แต่นางกลับรู้สึกตงิดใจถึงชิวอวี่จะเป็นหลานชายของราชครูชิว แต่ไม่ใช่หลานชายสายตรง แถมยังไม่ใช่คนโปรด คนในศาลาว่าการก็ไม่ได้โง่เง่า จบคนมั่วซั่วเพียงเพราะคุณชายไม่เอาไหนคนหนึ่งเว้นเสียแต่ว่าราชครูชิวเป็นคนออกปากแต่ราชครูชิวตำแหน่งสูงปานนั้น แทบจะไม่มีทางทำเรื่องพรรค์นี้เพื่อชิวอวี่!ทว่าชิวอวี่กลับยิ้มร่า แต่เพราะมุมปากเป็นแผล จึงเจ็บจี๊ดจนต้องร้องสูดปาก ก่อนจะเอ่ยต่อ "ข้าแซ่ชิวผู้นี้ไม่เข้าใจว่าคุณหนูเฉียวพูดเรื่องอะไร แต่ข้าขอเตือนรองแม่ทัพจิ่งว่าอยู่ให้ห่างจากหญิงผู้นี้เถิด ไม่เช่นนั้น เจ้าคงต้องเตรียมโลงศพไว้สามโลงรอรับศัพคนในครอบครัวเจ้าทีละคน!""สารเลว!" จิ่งเหยียนเดือดดาลจนทนไม่ไหว หากไม่ใช่เพราะเฉียวเนี่ยนขวางไว้ เกรงว่าป่านนี้คงถลาเข้าไปฉีกปากชิวอวี่แล้วแต่ชิวอวี่กลับยังคงไร้ท่าทีเกรงกลั
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 250
ทั้งสองคนกอดกันกลมอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจิ่งเหยียนถึงได้หันหลังเดินจากไปส่วนเฉียวเนี่ยนยืนนิ่งอยู่เดิมเหม่อมองแผ่นหลังของจิ่งเหยียน แววตาเหลือเพียงความเย็นชาเมื่อกลับมาถึงจวนโหวฟ้าก็มืดแล้วเพิ่งจะเข้าประตูมาก็มีบ่าวมาบอกน่างว่า ตอนนี้ท่านโหวหลินรอนางอยู่ที่โถงหน้าโถงหน้ามีเพียงท่านโหวหลินเมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน ท่านโหวหลินก็ยกถ้วยน้ำชาขึ้น แสร้งทำเป็นจิบชาก่อนจะเอ่ยถาม "เหตุใดถึงได้กลับดึกดื่น ไปไหนมารึ?""ศาลาว่าการ" เฉียวเนี่ยนตอบตามตรง สองตามองนิ่งไปข้างหน้า ไม่สบตาท่านโหวหลินแม้แต่นิดแต่ท่านโหวหลินนั้นไม่แสแยท่าทีของเฉียวเนี่ยนแต่อย่างใด เอาแต่ส่งเสียงฮีดฮัน "เป็นถึงคุณหนูแห่งจวนโหว เหตุใดถึงวิ่งโร่ไปทั่ว ดึกดื่นปานนี้ถึงเพิ่งกลับจวน! ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป หากข้าไม่มีคำสั่ง ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น!""เจ้าค่ะ"เฉียวเนี่ยนขานตอบในทันใดทว่าท่านโหวหลินกลับตกตะลึงทั้งๆ ที่เขาแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าจงใจหาข้ออ้างกังบริเวณนางไม่ให้ไปช่วยจิ่งเหยียนด้วยนิสัยอย่างเฉียวเนี่ยนแล้ว ยามนี้ควรจะอาละวาดทะเลาะกับเขา เขาอุตส่าห์เตรียมตัวมาเพื่อตีบทแตกในวันนี้ เหตุใดจู่ๆ นางถึงได้ว่าง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 251
หลินยวนตื่นตกใจนางตาเบิกโพลงจ้องมองเฉียวเนี่ยน น้ำตาไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่ "ท่านพี่ ข้ารู้ว่าข้าไม่ควรอิจฉาท่าน ว่าจ้างขอทานพวกนั้น ทั้งยังทำให้พวกเขาต้องตาย แต่ข้าขอให้พวกเขาพาข้าออกไป แสร้งทำท่าทำทางเท่านั้นจริงๆ ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะคิดมิดีมิร้าย ข้าผิดไปแล้ว ท่านพี่..."นางว่าพลางคุกเข่าลง น้ำหูน้ำตาไหลน่าสงสารเหลือเกินเฉียวเนี่ยนเพียงแค่เหลือบตามองเหล่าสาวใช้ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น "ออกไปให้หมด"เหล่าสาวใช้เป็นห่วงหลินยวน แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดพวกนางกลับกลัวเฉียวเนี่ยนยิ่งกว่าหลังจากมองหลินยวนอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สาวใช้เหล่านั้นก็ออกไปจนหมดประตูห้องปิดลง เฉียวเนี่ยนถึงได้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินยวนช้าๆหลินยวนร้องไห้ฟูมฟายสะอื้นหนัก เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนเข้ามาใกล้ ก็ผงะถอยหลังโดยสัญชาตญาณคิดไม่ถึงเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะบีบแก้มสองข้างของนางด้วยฝ่ามือเดียว บังคับให้นางเงยหน้ามองตนตาสองคู่สอดประสาน แววตาหลินยวนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนแววตาของเฉียวเนี่ยนนั้นกลับแสนโหดเหี้ยม"ก่อนหน้านี้คุณหนูหลินร่วมมือกับท่านโหวน้อยวางยาข้า เคยคิดหรือไม่ว่าจะมีวันนี้?"เมื่อได้ยินหล
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 252
เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดดังนั้น หลินยวนก็เหมือนเห็นภาพจุดจบของตัวเองถูกทุกคนตราหน้า ถูกคนทั้งโลกทอดทิ้งเมื่อถึงตอนนั้นแม้แต่พี่ใหญ่ก็จะเกลียดนางตระกูลเซียวเองก็คงรู้สึกว่าคนเสื่อมเสียเช่นนาง คนที่ชื่อเสียงป่นปี้ จะคู่ควรเป็นนายหญิงแห่งตระกูลเซียวได้อย่างไร!ท่านพี่เหิงก็คงไม่แต่งงานกับนางแล้ว...เมื่อเห็นแววตาหลินยวนหลุกหลิกไปมา สายตาของเฉียวเนี่ยนก็ยิ่งเย็นยะเยือก "คุณหนูหลินไม่ได้กลัวว่าจะถูกจวนโหวทอดทิ้ง ถูกเซียวเหิงทอดทิ้งหรอกหรือ? หากไม่เชื่อฟังข้า ข้ารับรองได้เลยว่า จุดจบของเจ้าต้องอเนจอนาถกว่าข้าแน่นอน""ข้าจะเชื่อฟังท่านพี่!" หลินยวนถลาเข้ามากอดขาของเฉียวเนี่ยน แววตานั้นมีแต่ความหวาดกลัว "ขอแค่ท่านพี่เมตตา ข้าจะเชื่อฟังท่านพี่ทุกอย่าง ท่านพี่วางใจเถิด ข้าจะไม่กินน้ำแม้แต่คำเดียว ข้าวเม็ดเดียวก็จะไม่กิน! ท่านพี่จะให้ข้าทำอะไร ข้าก็จะทำทั้งนั้น!"พูดถึงเพียงเท่านั้น ความหวาดกลัวก็ล้นทะลักไปทั้งใจ จนร้องไห้คร่ำครวญอย่างหยุดไม่อยู่ "ขอแค่ท่านพี่เมตตาข้า! ท่านพี่ ขอแค่ท่านเมตตาข้า ข้าจะเชื่อฟังท่านพี่ทุกอย่าง!"เฉียวเนี่ยนมองหลินยวนจากมุมสูง ความเกลียดชังในแววตายังไม่จาง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 253
หลินยวนคว้าแขนเสื้อของหลินเย่ว์เอาไว้ตามสัญชาตญาณ นางกำแน่นจนร่างทั้งแอบอยู่ข้างหลังหลินเย่ว์ท่าทางยิ่งทำให้หลินเย่ว์ปวดใจนัก เขาเอ่ยเสียงเข้ม "ยวนเอ๋อร์ เจ้าพูดออกมา พี่ใหญ่อยู่ที่นี่ ไม่มีใครกล้าทำอะไรเจ้าแน่นอน!"ยามเอ่ยประโยคหลัง หลินเย่ว์จ้องมองเฉียวเนี่ยนอย่างเคียดแค้น ราวกับว่านางชั่วช้าสามานย์เหลือเกินแต่คิดไม่ถึงเลยว่าเสียงสั่นเครือจะดังมาจากด้านหลัง "พี่ใหญ่ ท่านพี่มาคุยกับยวนเอ๋อร์จริงๆ ไม่ได้มาหาเรื่องยวนเอ๋อร์เลย"เมื่อได้ยินดังนั้นหลินเย่ว์ก็เหลียวขวับไปมองหลินยวน แล้วชี้ไปที่เศษอาหารกระจัดกระจายบนพื้น "นางล้มโต๊ะเจ้าปานนี้ เจ้ายังปกป้องนางอีกหรือ?"หลินยวนขมวดคิ้วก้มหน้า "ท่านพี่หวังดีกับข้า ข้าไร้สำนัก คร่าชีวิตคนไปมากมาย ศพพวกเขายังไม่ทันเย็นด้วยซ้ำ จะให้ข้ามีความสุขได้อย่างไร"เมื่อเอ่ยถึงตรงนั้นหลินยวนก็เหลือบมองเฉียวเนี่ยน ก่อนจะพูดต่อ "พี่ใหญ่ ยวนเอ๋อร์ตัดสินใจแล้ว เพื่อชดใช้ความผิดนี้ จากนี้ไปหลินยวนจะอดข้าว อดน้ำ จนกว่าข้าจะชดใช้ความผิดนี้จนหมด"หลินเย่ว์ตาเบิกโพลง ราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง "เจ้าจะอดอาหารหรือ?"หลินยวนมองเฉียวเนี่ยนอย่างหวาดกลัว ก่อนจะพยัก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 254
ฆาตกรฆ่าคนที่แท้จริงนั้นหมายถึงหลินเย่ว์หลินเย่ว์เข้าใจความหมาย กำหมัดแน่นในทันใด "หากเจ้าอยากให้พ่อของจิ่งเหยียนรอดปลอดภัย ง่ายนิดเดียว เจ้าจงเลิกรากับจิ่งเหยียนเสีย!""ข้าไม่มีทางเลิกกับเขา" เฉียวเนี่ยนตอบเสียงเย็น สายตาหยุดอยู่บนร่างของหลินยวน "คุณหนูหลินจะไถ่โทษให้จวนโหว เมื่อถึงตอนนั้นก็สุดแล้วแต่ท่านโหวแล้วว่าเห็นสิ่งใดสำคัญ การแต่งงานของข้า หรือว่าลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา!"หลินยวนเห็นคำขู่ในแววตาของเฉียวเนี่ยน จึงขานรับในทัน รีบรั้งแขนเสื้อของหลินเย่ว์เอาไว้ "พี่ใหญ่ ในเมื่อพ่อของรองแม่ทัพจิ่งบริสุทธิ์ ก็ไม่ควรใส่ร้ายเขานะเจ้าคะ! ขอพี่ใหญ่ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านพ่อด้วยเถิด! หากคนพอไม่ยอมปล่อยตัวคน ข้าก็จะไม่ยอมกินข้าวเช่นกัน"เมื่อได้ยินหลินยวนพูดดังนั้น หลินเย่ว์ก็เดือดลุกเป็นไฟ "นี่เจ้าถูกแม่นั่นล้างสมองไปแล้วหรือ?"แต่เมื่อเห็นท่าที่หวาดระแวงของหลินยวน หลินเย่ว์ก็เข้าใจในทั้นที "นางข่มขู่อะไรเจ้า? เจ้าถึงได้กลัวปานนั้น"หลินยวนหลุบตาลง น้ำตาไหลริน "หากพี่ใหญ่สงสารยวนเอ๋อร์ ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านพ่อให้ปล่อยตัวคนเถิดได้หรือไม่เจ้าคะ?""เจ้า!" หลินเย่ว์เดือดพล่าน แต่พอเห็นหลิน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 255
เมื่อท่านโหวหลินรู้ก็เดือดดาลอย่างที่คาดการณ์ไว้ไม่รอให้เฉียวเนี่ยนกลับไปถึงเรือนฟางเหอ ทหารองครักษ์ในจวนก็ล้อมเรือนฟางเหอไว้แล้วหัวหน้าทหารองครักษ์คำนับให้กับเฉียวเนี่ยนที่เพิ่งกลับมาถึง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "ท่านโหวมีรับสั่ง ให้กักบริเวณคุณหนูใหญ่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้ามออกไปข้างนอกเรือนฟางเหอเด็ดขาด"เฉียวเนี่ยนคาดการณ์ไว้อยู่แล้วจึงไม่ตกใจแต่อย่างใด ขานรับเสียงเรียบแล้วเดินเข้าไปเพียงเท่านั้นแต่คิดไม่ถึงเลยว่าหัวหน้าทหารองครักษ์จะขวางเฉียวเนี่ยนเอาไว้แล้วพูดต่อ "ท่านโหวยังรับสั่งอีกว่า ในเมื่อคุณหนูใหญชอบวิธีการอดอาหาร เช่นนั้นจากวันนี้เป็นต้นไป ห้ามดื่ม ห้ามกินอาหาร จนกว่าคุณหนูใหญ่จะสำนึกผิดขอรับ"เฉียวเนี่ยนทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ทว่าสีหน้ายังคงนิ่งเรียบดังเดิม "ข้ารู้แล้ว ที่นี้เข้าไปได้หรือยัง?"เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยนสงบนิ่ง หัวหน้าทหารองครักษ์ก็อดสงสัยไม่ได้ คิดว่าเฉียวเนี่ยนต้องแอบเล่นตุกติกกับการถูกกักบริเวณครั้งนี้ จึงเอ่ยกระซิบเตือน "ท่านโหวส่งข้ามาเฝ้าเวรยามเรือนฟางเหอโดยเฉพาะ ระหว่างนี้ห้ามผู้ใดเข้าออกเรือนฟางเหอทั้งสิ้น หากผู้ใดฝ่าฝืนให้ฆ่าได้เลย"นั่นหมายคว
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 256
เฉียวเนี่ยนยืนอยู่หลังประตูเรือน ทอดสายตามองสระบัวยามค่ำคืนตรงหน้าสระน้ำสะท้อนแสงโคมไฟริมฝั่ง แสงไรรำไร ราวกับจะดับลงได้ทุกเมื่อ แม้แต่สะพานหินเหนือสระบัวยังสะท้อนภาพพร่ามัวเฉียวเนี่ยนสูดหายใจลึก ก่อนจะเดินไปทางสะพานหิน เสียงลมอ่อนโยนพัดผ่านใบหู สะบัดปอยผมข้างกกหูปลิวสไว แต่ผิวน้ำในสระกลับไม่แม้แต่จะกระเพื่อมไหวทันใดนั้นเองเฉียวเนี่ยนก็พลันรู้สึกว่า อาจเป็นเพราะแสงจากโคมไฟ หรือสายลมยามราตรี ไม่ว่านางจะถูกทรมานเพียงใด ก็ไม่อาจเป็นที่รักของครอบครัวอยากที่เคยเป็นได้เมื่อคิดได้ดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ก้มหน้ายิ้ม ทว่าขมขื่นเหลือเกินวินาทีนั้นนางกลับรู้สึกว่าโชคดีที่มีหลินยวนหากหลินยวนอดอาหารจริงๆ ท่านโหวหลินต้องทำใจไม่ได้แน่นอน!นางเดิมพันได้เลย!ไม่ถึงสองวัน ท่านโหวหลินมาถึงเรือนฟางเหอด้วยความเดือดดาลในตอนนั้นเฉียวเนี่ยนกำลังถอนหญ้าอยู่ในเรือนต้นฤดูใบไม่ผลิ ต้นหญ้าในกระถางดอกไม้โตไวนัก หากไม่ถอน ปล่อยทิ้งไว้ไม่กี่วันเกรงว่าจะสูงกว่าดอกไม่แล้วเมื่อเห็นท่านโหวหลินพรวดพราวเข้ามาใน เฉียวเนี่ยนจึงลุกขึ้น ยื่นสองฝ่ามือเปื้อนดินให้ท่านโหวหลินก่อนจะเอ่ย "ไม่รู้ว่าวันนี้ท่านโหวจะมา
Bab terbaru
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 288
นั่นมันต้องเจ็บขนาดไหนกัน!เนี่ยนเนี่ยนของนางต้องเจ็บขนาดไหนกัน!ฮูหยินเฒ่าแค่คิด ก็รู้สึกปวดใจแทบขาดแล้วย่าอย่างนาง ช่างไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ!นางเอาแต่อยู่ในจวนนี้ทั้งวันทั้งคืน ไยแม้แต่ข่าวเล็กน้อยก็ยังไม่ได้รับ?หากนางรู้เร็วกว่านี้ว่าหมิงอ๋องคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไร นางคงไม่มีทางให้เนี่ยนเนี่ยนเข้าวังหรอกหากนางรู้ว่าหลินเย่ว์ไอ้สารเลวนั่นทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ นางคงตีเขาให้ตายแน่!หาก...หากนางจากไปเร็วกว่านี้ เนี่ยนเนี่ยนของนางคงไม่ต้องลำบาก ต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม! อยู่ที่จวนโหวมาตลอดขนาดนี้!เป็นนางเองที่ไร้ประโยชน์!เป็นเพราะนางแก่แล้ว ทนได้ไม่ไหวแล้ว ไม่เพียงแต่ปกป้องเนี่ยนเนี่ยนของนางไม่ได้ ยังกลายเป็นภาระของนางด้วย!พวกเขายังให้นางกินน้ำล้างจานด้วย!หลานสาวแท้ๆ ที่นางรักทะนุทะนอมมาตั้งแต่เด็ก!พวกเขากล้าให้นางกินน้ำล้างจานได้อย่างไรกัน!ฮูหยินเฒ่ายิ่งคิด ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนสุดท้าย ก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมาเสียงโหยหวนและแก่ชราที่ดังเรื่อยๆ นั้น แฝงไปด้วยความเสียใจมากมายและช่วยอะไรไม่ได้นางถึงขนาดที่ไม่รู้แล้วว่า ให้เฉียวเนี่ยนออกมาจากกรมซักล้าง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 287
เฉียวเนี่ยนวิ่งไปด้วย เช็ดคราบเลือดตรงมุมปากไปด้วย นางจะให้ท่านย่าเห็นสภาพนางกระอักเลือดไม่ได้!เมื่อมาถึงนอกห้องฮูหยินเฒ่า ก็เห็นซูมามากับหมอประจำจวนรออยู่หน้าประตูห้องก่อนแล้วครั้นเห็นเฉียวเนี่ยน หมอประจำจวนก็คำนับเฉียวเนี่ยนรีบไถ่ถาม "เป็นอย่างไรบ้าง? ท่านย่าข้าเป็นอย่างไรบ้าง?"หมอประจำจวนถึงได้ตอบ "คุณหนูใหญ่ ร่างกายของฮูหยินเฒ่าเสียหายอย่างรุนแรง แม้ข้าน้อยจะฝังเข็มรักษาชีพจรหัวใจของฮูหยินเฒ่าไว้มั่นได้ แต่ เกรงว่าคงยืนหยัดได้ไม่เกินสิบวัน"เฉียวเนี่ยนอึ้งไป พลางส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย "ไม่ ไม่จริง ซูมามาบอกว่า วันนี้สภาพท่านย่าไม่เลว แถมยังลุกจากเตียงได้อยู่เลยมิใช่หรือ... "เหตุใดแม้แต่สิบวันก็ทนไม่ไหวแล้วเล่า?ซูมามาปาดน้ำตาไร้สุ้มเสียงแต่หมอประจำจวนกลับถอนหายใจเล็กน้อย กล่าว "หากไม่เคยได้รับการกระตุ้น บางทีฮูหยินเฒ่าอาจทนได้สองสามเดือน เฮ้อ!"ได้ยินเช่นนี้ น้ำตาเฉียวเนี่ยนพลันไหลลงมาไม่หยุด แม้แต่ลมหายใจก็สับสนไปชั่วขณะอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องของนางที่ทำร้ายฮูหยินเฒ่า!เมื่อครู่นางควรตวัดดาบจบหลินยวนไปเสีย!ซูมามารีบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้นาง และกล่าวโน้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 286
แต่ในเวลานี้เอง ร่างๆหนึ่งปรี่เข้ามาในห้อง ผลักเฉียวเนี่ยนออกและเพราะการกระแทกนี้ ทำให้ดาบยาวทิ้งรอยเลือดไว้เป็นทางยาวตรงหน้าอกหลินยวนหลินเย่ว์ตกใจหน้าถอดสี รีบอุ้มหลินยวนไปข้างนอกทันทีแต่คาดไม่ถึงว่า เฉียวเนี่ยนไล่ตามออกมาเหมือนกับคนบ้า ถือดาบยาวตวัดฟันลงบนหลังของหลินเย่ว์หลินเย่ว์หลบไม่ทัน หลังรับดาบเฉียวเนี่ยนไปเต็มๆ สองมือไร้เรี่ยวแรงทันที และล้มลงไปบนพื้นพร้อมกับหลินยวนท่านโหวหลินที่เร่งตามาเห็นภาพนี้ ก็ปรี่เข้ามาจับสองมือของเฉียวเนี่ยนไว้ทันที พลางตะคอกอย่างกราดเกรี้ยว “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”หากไม่ใช่เพราะทหารองครักษ์ที่ถูกแย่งดาบไปรีบมารายงาน เกรงว่าเมื่อพวกเขามาถึง หลินยวนคงตายภายใต้ดาบของนางไปแล้วแต่ไม่คิดเลยว่า เฉียวเนี่ยนแทบจะตะโกนเดือดดาลอย่างบ้าบิ่น “ใช่ข้าบ้าไปแล้ว! หากไม่ใช่เพราะนางส่งคนไปพูดไร้สาระต่อหน้าท่านย่า ท่านย่าก็คงจะไม่เป็นไร! วันนี้ข้าจะต้องตัดลิ้นนางให้ได้ ข้าจะดูว่าต่อไปเจ้าจะเอาอะไรออกมาทำร้ายท่านย่าอีก!”ท่านโหวหลินเหมือนเพิ่งจะรู้ว่าจู่ๆ ที่ฮูหยินเฒ่าอาการกำเริบเกิดมาจากหลินยวน จึงมองไปที่หลินยวนด้วยสีหน้าตกตะลึงทันทีเห็นเพียงอีกฝ้ายหมอบอยู่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 285
เรือนลั่วเหมย ประตูใหญ่ปิดสนิทเฉียวเนี่ยนถีบประตูเปิด ย่างสามขุมเข้าไปในเรือนลั่วเหมยคนรับใช้ สาวใช้ภายในเรือน แต่ละคนเตรียมพร้อมรออยู่ ราวกับคาดเดาได้ว่าเฉียวเนี่ยนจะมาแต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า เฉียวเนี่ยนจะถือดาบเข้ามาด้วย!กระนั้น แม้พวกเขาจะเคยเห็นความดุร้ายของเฉียวเนี่ยน ทว่ากลับไม่เคยเห็นเฉียวเนี่ยนฆ่าคน จึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนแค่มาขู่ก็เท่านั้นมีคนรับใช้ใจกล้าคนหนึ่งเข้ามาพูดโน้มน้าว “คุณหนูใหญ่โปรดระงับโทสะ อย่าทำเรื่องโง่ๆ รอท่านโหวมา…อ๊าก!”ไม่รอให้คนรับใช้คนนั้นพูดจบ เฉียวเนี่ยนก็ฟัดดาบลงไป คนรับใช้คนนั้นถูกฟันเข้าที่แขนทันที เลือดแดงสดไหลลงมาดวงตาสองข้างของเฉียวเนี่ยนแดงก่ำ ตะโกนเสียงดัง “หลินยวน ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”จากนั้น เหลือบมองกลุ่มคนรับใช้สาวใช้ที่ยังขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง แล้วตะคอกเสียงเย็น “ใครกล้าขวางข้า!”เหล่าสาวใช้ที่ขี้ขลาดบางส่วนรีบวิ่งหนีเตลิดกันหมด ทว่ายังพอมีใจกล้าอยู่บ้าง ขวางอยู่ข้างหน้าเฉียวเนี่ยน “คุณหนูใหญ่ใจเย็นก่อนๆ หากฆ่าคุณหนูรองจริง ท่านโหวจะปล่อยคุณหนูไปได้อย่างไร?”เฉียวเนี่ยนจ้องคนรับใช้คนนั้นเขม็ง พลางกดเสียงต่ำ “รนหาที่ตาย!”ดาบยา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 284
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ซูมามาก็ห้ามเสียงสะอื้นไม่ได้แล้ว “ฮู ฮูหยินเฒ่ารู้เรื่องที่คุณหนูใหญ่จะตัดขาดท่านโหว จึงบีบเค้นถามบ่าว บ่าวไม่กล้าพูดมาก ฮูหยินเฒ่าจึงบีบให้นังพวกใจสกปรกเหล่านี้พูด…”“ฮูหยินเฒ่าไม่เพียงรู้เรื่องที่คุณหนูตัดขาดจวนโหว ยังรู้เรื่องก่อนหน้าที่คุณหนูเกือบถูกหมิงอ๋องตีตาย รู้ว่าท่านโหวน้อยรังแกคุณหนูอย่างไร ดังนั้นฮูหยินเฒ่าก็เลย ก็เลย…”พูดมาถึงตอนท้าย ซูมามาร่ำไห้จนพูดออกมาไม่ได้แล้วส่วนเฉียวเนี่ยน เดือดดาลจนสั่นเทาไปทั่วร่างนางมีสีหน้าเย็นชา ค่อยๆเดินไปทางสาวใช้พวกนั้นพวกสาวใช้แต่ละคนต่างหลุบตาต่ำก้มหน้า จิตใจกระวนกระวาย ไม่กล้าเหลือบมองเฉียวเนี่ยนได้ยินเพียงสุ้มเสียงสั่นเทาของเฉียวเนี่ยนดังออกมา และเจือไปด้วยโทสะ “ข้ากำชับหลายครั้งหลายหนแล้วว่าห้ามเปิดเผยเรื่องของข้าให้ท่านย่าฟัง พวกเจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน ถึงกล้าเอ่ยถึงข้าในเรือนของท่านย่า!”เหล่าสาวใช้ต่างตกใจพากันร่ำไห้โขกหัว “บ่าวผิดไปแล้ว ขอคุณหนูใหญ่ยกโทษให้ด้วย!”“บ่าวรู้ความผิดแล้ว บ่าวไม่กล้าทำอีกแล้ว!”ทว่าสายตาของเฉียวเนี่ยน กลับถูกสาวใช้หนึ่งในนั้นดึงดูดไปนางขมวดคิ้ว กล่าวเสียงเย็น “เ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 283
หลังจากเฉียวเนี่ยนก้มกราบเสร็จ ก็ลุกขึ้นยืน กล่าวกับคนรับใช้ที่คอยปรนนิบัติอยู่นอกห้องโถง “ไปเอากระดาษ พู่กันมา”คนรับใช้ไหนเลยจะกล้าขยับ พลางมองไปที่ท่านโหวหลินด้วยความลำบากใจแต่กลับพบว่า ท่านโหวหลินกำลังหายใจแรง คล้ายว่าถูกยั่วโมโหสุดขีดแล้วส่วนฮูหยินหลินปาดน้ำตาไม่หยุด พูดไม่ออกเลยสักคำมีเพียงหลินเย่ว์ที่ยังพูดออกมาได้ในตอนนี้ “เฉียวเนี่ยน เจ้าคิดให้ดีนะ ไม่มีจวนโหว…”“ข้าคิดดีแล้ว” เฉียวเนี่ยนขัดคำพูดหลินเย่ว์อย่างไม่แยแส จากนั้นสายตาก็มาหยุดอยู่ที่ท่านโหวหลินอย่างเย็นชา น้ำเสียงเจือไปด้วยความถากถาง “บัดนี้พวกท่านบอกปัดด้วยข้ออ้างต่างๆเช่นนี้ เหมือนกับว่าจวนโหวขาดข้าไม่ได้อย่างไรอย่างนั้น”ไม่ใช่ว่ายืนยันแล้วหรอกหรือว่าจวนโหวเอาแต่ใช้ประโยชน์นางมาตลอด?ได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดท่านโหวหลินก็โมโหจนขาดสติ และตะคอกขึ้นมาด้วยโทสะทันที “ไปเอากระดาษกับพู่กันมา!”จวนโหวขาดนางไม่ได้?พูดเรื่องตลกอะไร!เรือพังยังมีตะปูสามพัน ต่อให้จวนโหวเขาไม่ดีแค่ไหน ก็ไม่มีวันตกต่ำถึงขั้นต้องพึ่งพาเฉียวเนี่ยนที่เป็นสตรีคนหนึ่งหรอก!เขาคำนึงถึงอนาคตทึกอย่างเพื่อนาง นางไม่รับน้ำใจก็ช่าง ตอนนี้กลับ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 282
น้ำเสียง ดูเย็นชาเป็นพิเศษแต่กลับทำให้หลินเย่ว์โมโหไม่น้อย "ไม่ขัดขวาง? เฉียวเนี่ยน เจ้ามองตัวเองสำคัญเกินไปแล้ว? ที่พ่อแม่สนใจเรื่องแต่งงานของเจ้า เป็นเพราะพวกเขายังยอมรับเจ้าเป็นลูกสาว! หากตัดขาดกัน จวนโหวจะสนใจเจ้าอีกได้อย่างไร!"ได้ยินวาจานี้ จู่ๆ เฉียวเนี่ยนพลันหัวเราะขึ้นมา ก่อนกล่าว "ดังนั้น ข้าจะตัดขาดความสัมพันธ์"สิ่งที่หลินเย่ว์พูดเมื่อครู่ เหล่านนั้น คือเหตุผลที่นางอยากตัดขาดความสัมพันธ์!หลินเย่ว์นิ่งอึ้งรู้สึกแต่ว่าเฉียวเนี่ยนถูกผีเข้าสิงขณะกำลังคิดว่าควรจะด่าเตือนนางอย่างไร กลับไม่คาดคิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน"ท่านโหวหลินดูออกหรือไม่ว่าตราประทับนั้นเป็นของปลอม?"เสียงของนางอ่อนเบา ไม่เจือไปด้วยโทสะแม้แต่น้อยราวกับว่าแค่ถามเรื่องที่ปกติมากๆเรื่องหนึ่ง เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับนางแต่คำพูดนี้กลับทำให้หลินเย่ว์และฮูหยินหลินขมวดคิ้วสองข้าง "ตราประทับปลอมอะไร? เจ้าว่าตราประทับราชครูนั่นเป็นของปลอมหรือ?"เฉียวเนี่ยนไม่ตอบ ดวงตาคู่หนึ่งมองไปที่ท่านโหวหลินอย่างสงบนิ่งมากพบว่าท่านโหวหลินตาเป็นประกาย กล่าวอย่างปากแข็ง "นั่น นั่นมันเป็นตราประทับของรา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 281
จวบจนรถม้านั่นขับออกไปไกลแล้ว จิ่งเหยียนถึงได้โบกมือ สั่งเหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังกลับไปจากนั้นก้มตัวลงไปเก็บปิ่นปักผมที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เดินอ้อมไปอยู่ด้านหลังเฉียวเนี่ยนและม้วยมวลผมที่ง่ายที่สุดให้นางในระหว่างที่ทำผมให้นางเขาถึงได้พบว่า มือขวาของตัวเองยังออกแรงไม่ได้จนถึงตอนนี้นึกถึงเซียวเหอแม้เขาจะกักตัวมาตลอดห้าปี กระนั้นฝีมือการต่อสู้กลับยังคงเก่งกาจเหมือนเดิม จิ่งเหยียนอดหัวเราะเสียงเบาออกมาไม่ได้ครั้นได้ยินเสียงหัวเราะที่มาจกความจริงใจภายใน เฉียวเนี่ยนก็อดสงสัยไม่ได้ "เป็นอะไรหรือ?"จิ่งเหยียนเก็บความคิดไว้ และส่ายหัวเล็กน้อย "ไม่มีอะไร"ระหว่างสนทนา เขาปรายตามองแผ่นป้ายสูงจวนราชครูนั้น แววตาทมึนถึงลง ก่อนกล่าว "ข้าจะส่งเจ้ากลับ"เฉียวเนี่ยนถึงได้สูดหายใจเข้าลึก และพยักหน้าอย่างช้าๆถึงเวลาควรกลับแล้วไม่นาน เฉียวเนี่ยนก็กลับมาถึงจวนแต่คาดไม่ถึงว่า จะบังเอิิญเจอท่านโหวหลินกับหลินเย่ว์ที่กำลังออกมาจากจวนพอดีเห็นเฉียวเนี่ยนตามจิ่งเหยียนมา ท่านโหวหลินกับหลินเย่ว์ต่างก็ตกตะลึงเดิมทีพวกเขากำลังจะไปจวนราชครู แต่ไม่คิดเลยว่าเฉียวเนี่ยนจะกลับมาก่อนก้าวหนึ่งท่านโหวหลิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 280
แต่ไม่คิดเลยว่า จู่ๆบนหลังมือของจิ่งเหยียนเกิดความเจ็บแปลบอย่างรุนแรงขึ้นมา ทำให้ไม่อาจถือแม้แต่ปิ่นปักผมไว้ได้ปิ่นปักผมร่วงลงบนพื้น เกิดเสียงกระทบดังออกมาและที่ร่วงมาพร้อมกันนั้น ยังมีหินกลมก้อนหนึ่งด้วยนี่มัน...ทั่วบริเวณ เงียบสงัดไปชั่วขณะทว่ามีเสียงเกือกม้าค่อยๆดังเข้ามาทุกคนทอกมองไปทางต้นเสียง เห็นไม่ไกลนัก มีรถม้าคันหนึ่งมุ่งตรงมาที่จวนราชครูคือรถม้าของตระกูลเซียว!เฉียวเนี่ยนตกใจ จับมือจิ่งเหยียนไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนคิ้วงามขมวดขึ้นเล็กน้อยเซียวเหิงมาได้อย่างไร?แต่ที่ไม่คาดคิดคือ รถม้ามาหยุดอยู่นอกจวนราชครู มือขาวเรียวยาวข้างหนึ่งแหวกผ้าม่านรถออก เสียงเย็นยะเยือกดังออกมา "ราชครูชิว ไม่เจอกันนานเลย"เฉียวเนี่ยนตกใจอีกครา สุ้มเสียงนี้ หาใช่เซียวเหิง!นางมองไปทางรถม้าทันที เห็นใบหน้าขาวที่แทบจะเหมือนป่วยภายใต้ม่านรถที่ถูกเปิดออกนั้น บนใบหน้าที่ซูบผอม หูตาคอจมูกดูดุดัน ออร่าแม่ทัพใหญ่ที่เลือนรางนั้นไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อยเป็นเซียวเหอ!จิ่งเหยียนเองก็คาดไม่ถึงว่าผู้มาจะเป็นเซียวเหอ จึงอุทานอย่างตกใจออกมา "ท่านแม่ทัพ!"เขาเคยเป็นผู้นำทัพแนวหน้าใต้บัญชาเซียวเห
