บทที่ 122

ทว่าหมิงอ๋องกลับโบกมือปัด "ข้าไม่สน ข้าจะยอมให้นางไปเมืองกูเฉิงกับหมิงอ๋องไม่ได้!"

หากไปถึงเมืองกูเฉิง หมิงอ๋องก็จะยิ่งวางอำนาจยิ่งกว่าเดิมมิใช่หรือ?

เมื่อถึงยามนั้นหากหมิงอ๋องโบยนางจนตายแล้ว กว่าเขาจะรู้ข่าวคงสามเดือนห้าเดือนให้หลังนู่น!

ยามคิดถึงภาพเฉียวเนี่ยนกลับมาพร้อมบาดแผลเต็มกาย หลินเย่ว์ก็ปวดใจเหลือทน

แต่เมื่อนึกถึงเฉียวเนี่ยนที่เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็จะแต่งงานกับหมิงอ๋องให้ได้ เขาก็เดือดดาลขึ้นมาอีกครั้ง

ยามนี้ถึงได้กรอกเหล้าใส่ปากตัวเองเพื่อระงับความเกรี้ยวโกรธในใจเมื่อครู่

แต่เซียวเหิงฟังแล้วกลับถามว่า "หากนางไม่แต่งกับหมิงอ๋อง แล้วจะให้แต่งกับใคร?"

หลินเย่ว์ถลึงตามองเขา "เจ้าจะสนไปใยว่านางจะแต่งกับใคร? แต่งกับใครก็ดีกว่าแต่งกับหมิงอ๋องทั้งนั้น! ต่อให้ต้องเป็นอนุคนอื่น ก็ดีกว่าถูกโบยจนตาย!"

มือของเซียวเหิงที่รินเหล้าชะงักไป

เป็นอนุงั้นหรือ?

"เจ้านิ่งไปใย?" หลินเย่ว์ไม่สบอารมณ์ แย่งเหยือกเหล้าจากมือเซียวเหิง "ตั้งแต่เล็กจนโตเจ้าฉลาดกว่าข้า รีบคิดหาวิธีเร็วเข้า!"

ในตอนนั้นเซียวเหิงสูดหายใจลึก ยกยิ้มบางให้หลินเย่ว์ "ในเมื่อทำอะไรกับเนี่ยนเนี่ยนไม่ได้ เช่นนั้นก็ต้องเกล