บทที่ 281 คุกเข่าขอร้องข้าที่หย่งชุนถัง

หลิ่วเซิงเซิงขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจหรงหรง ได้แต่มองเฉินโย่วอย่างเงียบ ๆ

ไม่ใช่อะไรอื่น หลัก ๆ คือตัวเองขี้เกียจวิ่งมาอีกรอบ

แต่เฉินโย่วลังเล และเห็นได้ชัดว่ายังไม่ค่อยเชื่อหลิ่วเซิงเซิง "ขออภัยแม่นาง พ่อของข้าป่วยหนัก ไม่มีเวลาให้คนดูตามใจชอบแล้ว อีกอย่างสงครามยังเร่งด่วนมาก แม่นางโปรดเข้าใจด้วย"

เมื่อเปรียบเทียบกับความสุภาพของเฉินโย่วแล้ว หรงหรง ก็ดูเย็นชาและหยิ่งเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

"แม่นางให้ความสำคัญกับเงินทองขนาดนี้ เรื่องชีวิตคนก็ไม่ยอมรอหน่อย ตอนนี้แสนตำลึงถึงมือแล้ว สิ่งที่เจ้าต้องการก็ได้มาหมดแล้ว ควรกลับไปได้แล้วหรือเปล่า? ไม่ยอมเข้าไปนั่งข้างใน และยังยืนอยู่หน้าประตู ไม่รู้ว่าหมายความว่าไง?"

หลิ่วเซิงเซิงเลิกคิ้ว "ดูเหมือนว่าฮูหยินน้อยจะไม่ค่อยชอบข้ามากนัก ถ้าเป็นแบบนี้ คราวหน้าอยากเชิญให้ข้าเข้าจวน ข้าก็จะไม่มาแล้ว"

หรงหรงกลอกตา ผู้หญิงคนนี้คิดว่าตัวเองเก่งจริง ๆ

เชิญเธอเข้าจวนเหรอ?

เธอช่างรู้จักพูดเอาดีใส่ตัวจริง ๆ

"แม่นางไม่ต้องเป็นห่วง ไม่มีเรื่องอะไรเราจะไม่ไปรบกวนเจ้า"

หรงหรงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้นก็ดี ข้ามีนิสัยแปลก ๆ ถ้าวันไ