Share
บทที่ 159 ฆ่าตัวตายหรือฆ่าปิดปาก
Related chapter
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 160 พระชายาอ๋องชางถูกลงโทษ
การแสดงออกของหนานกงเฉิงค่อย ๆ จริงจัง และหนานมู่เจ๋อก็พูดอีก"ใครก็ตามที่มีสมองจะต้องสามารถเดาความจริงของเรื่องนี้ได้ หากพระชายาที่รักของข้าต้องการขโมยของจริง ๆ เธอคงไม่โง่พอที่จะบุกเข้าไปอย่างเปิดเผย ยิ่งไปกว่านั้นตราประทับฟีนิกซ์ยังล้ำค่ามาก ฮองเฮาก็ไม่สามารถวางไว้ในที่ที่เห็นได้ชัด ถ้าวางไว้ในที่ที่คนอื่นสามารถเอาไปได้อย่างสบาย ๆ จริง ๆ แล้วฮองเฮาเองก็มีปัญหาเช่นกันเป็นราชินีของประเทศ กลับไม่ให้ความสำคัญกับตราประทับฟีนิกซ์ นี่ถือว่าความผิดอะไร?""ข้าไม่ได้มาเพื่อหาเรื่อง อย่างไรก็ตามข้ามาที่นี่ก็ไม่มีหลักฐาน แต่ฮองเฮาและองค์รัชทายาทมีหลักฐานอะไรบ้าง? ยืนยันโดยไม่มีเหตุผลว่าพราชายาอ๋องชางขโมยตราประทับฟีนิกซ์ไป ข้าจะพูดอะไรได้?"ขณะพูด เขาหรี่ตาลงอีกครั้ง "ตอนนี้พระชายาอ๋องชางถูกลงโทษในคุก ชีวิตของเธอแขวนอยู่บนเส้นด้าย และจวนอ๋องชางของข้าก็ได้รับความอยุติธรรมครั้งใหญ่นี้โดยปราศจากเหตุผล ข้าไม่เรียกร้องให้เธอ ก็ควรเรียกร้องความบริสุทธิ์ให้กับจวนอ๋องชาง!""เดิมทีตั้งใจจะสอบปากคำคนนำทางด้วยตนเอง แต่องค์รัชทายาทกลับบอกว่าเขาฆ่าตัวตายเพราะกลัวความผิด ตอนนี้ยังใส่ร้ายข้าที่ลงมือกับเขา ด
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 161 ไม่เคยหลอกเจ้าเลย
เมื่อเห็นหนานลั่วเฉิน หลิ่วเซิงเซิงประหลาดใจเล็กน้อยทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่เดิมทีตัวเองถูกพากลับมาที่จวนอ๋องชางก็ทําให้เธอประหลาดใจมากพอแล้ว แต่ก็ยังเห็นองค์ชายสองที่จวนอ๋องชาง...จำได้ว่าก่อนหน้านี้เขาโกรธมากแค่ไหน ท่าทางเหมือนโดนตัวเองหลอก เขาไม่ควรเกลียดตัวเองมากเหรอ?มองยังไงตอนนี้ยังเป็นห่วงตัวเองมาก?เมื่อคิดแบบนี้ หลิ่วเซิงเซิงจึงพูดว่า "ข้าหลับไปนานแค่ไหน?""เพียงแค่คืนเดียว เจ้าโดนเข็มแทงเยอะขนาดนั้น ไม่รู้จักที่จะบอกข้าเหรอ? เจ้ารู้มั๊ยว่าถ้าเอาเข็มพวกนั้นออกมาไม่ได้จะเป็นอันตรายต่อชีวิตแค่ไหน!"หนานลั่วเฉินพูดอย่างเป็นห่วงว่า "ตอนนี้รู้สึกอย่างไร? ยังไม่สบายตรงไหนอีกไหม?"หลิ่วเซิงเซิงส่ายหัวอย่างเหม่อลอย ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทําไมเขาถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้เห็นเธอไม่พูด หนานลั่วเฉินจึงดึงเก้าอี้มานั่งข้างเตียง "ต่อไปมีอะไรก็บอก ปากมีไว้ทําไม?""ข้าคิดว่าข้าบอกแล้ว..."หลิ่วเซิงเซิงพูดช้า ๆหนานลั่วเฉินตะลึง มีเหรอ?ดูเหมือนจะมี...เขาเกาหัวอย่างเขินอาย "ใครให้เจ้าหลอกคนก่อน สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดในชีวิตของข้าก็คือคนที่หลอกข้า สุดท้ายเจ้าหลอกข้าจนน่าสังเวชขนาดนี้ เดิ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 162 ข้าไม่เคยมีใจ
หนานมู่เจ๋อพูดทีละคำ แล้วพูดอีกว่า "ข้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว และชาตินี้ข้าก็อยากแต่งงานกับเธอเท่านั้น ตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักเจ้าจนถึงตอนนี้ ข้าไม่เคยมีใจ ใจของเจ้าที่มีต่อข้า ข้าทราบดี แต่ความรู้สึกที่ปรารถนาฝ่ายเดียวไม่มีผล เจ้าไม่ควรเสียเวลาบนตัวข้า ถ้าเจ้ายอม ข้าจะไม่ให้เจ้าเสียศักดิ์ศรี"น้ำเสียงของหนานมู่เจ๋อเต็มไปด้วยความจริงจัง เสี่ยวเจียงที่อยู่ด้านข้างไม่กล้าพูดเลยในขณะนี้ เขารู้จัก หนานมู่เจ๋อดีมากและคำพูดเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องตลกอย่างแน่นอน...ด้วยเหตุผลบางอย่างหลิ่วเซิงเซิงไม่มีความสุขเลยในขณะนี้แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่ตัวเองต้องการ ทำไมตัวเองถึงรู้สึกไม่สบายใจล่ะ?ปรากฎว่าทุกอย่างมีร่องรอยให้ติดตาม สองวันนี้หนานมู่เจ๋อช่วยตัวเองพูดและช่วยตัวเองออกหน้า ที่แท้คือมีความคิดที่หย่า...เขารู้สึกผิดเหรอ?ต้องการรักษาศักดิ์ศรีให้ตัวเองก่อนที่จะหย่า?แต่นี่ไม่ใช่การแต่งงานที่ฮ่องเต้ประทานให้เหรอ? จู่ ๆ เขาถึงทำไม...เป็นเพราะสิ่งที่ "ตัวเอง" พูดก่อนหน้านี้หรือเปล่า?ทันใดนั้นหลิ่วเซิงเซิงก็นึกถึงสิ่งที่ตัวเองพูดกับเขาตอนที่อยู่ในถ้ำของโจรชั่วขณะหนึ่งหัวใจรู้สึกหนักอึ้งสถาน
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 163 ใครทำคนนั้นรับผิดชอบ
"แคกแคกแคก..."หลิ่วเซิงเซิงอดไม่ได้ที่จะไอหลายครั้งและเกือบจะสำลักน้ำลายของตัวเองเมื่อมองดูป้าหวังที่เอาเป็นเอาตาย เธอพูดอย่างเร่งรีบ "ท่านต้องไม่ทำอะไรบ้า ๆ แม้ว่าท่านอ๋องกับข้าจะหย่ากันจริง ๆ ก็คงเป็นเพราะข้า อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์เลย"ป้าหวังร้องไห้ฟูมฟาย "พระชายาท่านใจดีเกินไป ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะสวยแค่ไหนก็เป็นแค่ผู้หญิงป่าเถื่อน ที่ไหนจะเทียบได้กับท่านที่มีสถานะอันสูงส่ง ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเธอเป่าหูท่านอ๋องจริง ๆ จนทําให้ท่านอ๋องเกิดความคิดที่จะหย่ากับท่าน เธอก็จะไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์แน่นอน"ใบหน้าของหลิ่วเซิงเซิงเปลี่ยนเป็นสีแดง คนมีประสบการณ์ การเดาของป้าหวังแม่นยำมากถ้าให้เธอรู้ว่าตัวเองคือเซินเอ๋อ ก็ไม่รู้ว่าเธอจะคิดอย่างไรกับตัวเองขุดหลุมฝังตัวเองจริง ๆ...เธอต้องการใช้คำพูดเหล่านั้นเพื่อปฏิเสธหนานมู่เจ๋อ แต่เธอไม่คิดจริง ๆ ว่าหนานมู่เจ๋อจะดำเนินการ!"ป้าหวัง ข้ารู้ว่าท่านหวังดีกับข้า แต่ต้องไม่ทำอะไรสุดโต่งเกินไป…""ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้ ตราบใดที่พระชายาพูดอะไรสักคำ ข้าน้อยจะไม่มีวันปล่อยผู้หญิงป่าเถื่อนคนนั้นไป แม้ว่าท่านอ๋องจะลงโทษก็ตาม""แคกแคก เรื่องนี้ไม่เก
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 164 ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่?
เธอวางแผนไว้ในใจแล้ว เสี่ยวถังต้องได้รับการช่วยเหลือ เธอจะใช้ตัวตนอื่นของตัวเองเพื่อช่วยหลังจากช่วยเหลือกลับมาก็ให้เธอกลับไปซ่อนในป่า สำหรับบัญชีขององค์รัชทายาทนั้น ต่อไปค่อย ๆ คิดกับเขา!หลิ่วเซิงเซิงก็แอบย่องออกจากจวนอ๋องชาง กระโดดข้ามกำแพงจวนและมาที่ถนนทันทีกำลังจะวิ่งไปเปลี่ยนชุด แต่ภายในไม่กี่ก้าว ก็เห็นหนานลั่วเฉินอยู่ข้างหน้าเธอสะดุ้ง ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว ทำไมหนานลั่วเฉินยังไม่กลับไป?แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?"รู้ว่าเจ้าจะต้องแอบข้ามกำแพงมา เมื่อก่อนวิ่งออกมาจากที่นี่ทุกครั้งใช่ไหม?"มันเป็นถนนที่ห่างไกลมากในวันธรรมดาคนเดินถนนไม่มากนัก หนานลั่วเฉินยืนอยู่ไม่ไกลและมองดูเธออย่างสงบเธอกลืนน้ำลาย "เจ้ารู้ได้อย่างไร?""จวนอ๋องชางได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา มีทหารลับเฝ้าอยู่หลายแห่ง นอกจากทหารลับแล้ว สถานที่อื่น ๆ ก็ลาดตระเวนอยู่ตลอดเวลา แต่ที่เจ้าอาศัยอยู่ไม่มีใคร เสด็จอาไม่เคยส่งใครมาปกป้องเจ้า ดังนั้นที่นั่นของเจ้าก็ไม่มีทหารลับ เจ้าอยากออกมาก็ง่ายมาก แต่ทางเดียวที่จะออกมาคือข้ามกำแพงนี้"หนานลั่วเฉินมองเธอด้วยความภาคภูมิใจ จากนั้นพูดต่อ "ข้าเดาไว้แล้วว่าเจ้า
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 165 ท่านกำลังสงสัยข้าเหรอ?
เพื่อไม่ให้ถูกค้นพบ หนานลั่วเฉินจึงรีบออกจากรถม้า "เสด็จพี่มีสายตาที่เฉียบคม ข้าเพิ่งมาถึงก็สังเกตุเห็นแล้ว"องครักษ์เพียงนำเขาอย่างเชื่อฟัง ในขณะที่หนานลั่วเฉินติดตามเขาไปหาหนานเทียนด้วยใบหน้าที่สงบ"เสด็จพี่ ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ทำไมท่านยังอยู่ที่นี่?"ตอนนี้หนานเทียนนั่งพิงเก้าอี้ตัวหนึ่งด้วยสีหน้าซีดเซียว สีหน้าน่าเกลียดมาก "วันนี้เกิดอะไรขึ้นในพระราชวัง เจ้าน่าจะได้ยินบ้างแล้วไม่ใช่เหรอ?"หนานลั่วเฉินถอนหายใจ "ข้าได้ยินมานิดหน่อย ตอนนี้ทุกคนกำลังพูดถึงท่านและเสด็จแม่ใส่ร้ายเสด็จอาหญิงว่าขโมยของ แน่นอนว่าข้าไม่เชื่อ คนเหล่านั้นกล้าพูดเรื่องไร้สาระโดยไม่มีหลักฐาน ฉีกปากของพวกเขาไม่ช้าก็เร็ว"หนานเทียนหรี่ตาลง "ข้ากำลังพูดถึงที่เสด็จอาลงมือกับข้า"หนานลั่วเฉินแสร้งทำเป็นประหลาดใจ "อะไรนะ เสด็จอาลงมือกับท่านเหรอ?""โอ้ ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าทำไมข้าถึงยังนั่งอยู่ล่ะ?"หนานเทียนพูดอย่างเศร้าโศก "ถ้าไม่ใช่เพราะทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของหมอหลวง เกรงว่าขาของข้าจะเสียไปแล้ว แล้วจะสามารถยืนขึ้นได้หลังจากพักผ่อนเหรอ สิบเข็มเต็ม เสด็จอาเกือบจะเอาชีวิตข้าไปแล้ว!"หนานลั่วเฉินรีบนั่ง
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 166 ไม่ร่วมแสดงฉากนี้กับเจ้า
มือของหนานลั่วเฉินบีบเข้าไปในเนื้อ เขามองไปที่หนานเทียนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง "แล้วยังไง?""แล้วยังไงอะไร? ตอนนี้เจ้าไม่ควรอธิบายว่าเจ้าไม่ได้สงสัยข้าเหรอ?"ในพระราชวังอันกว้างขวางมีเส้นทางที่ไม่มีคนสัญจรมากมาย ในขณะนี้พวกเขาบังเอิญผ่านถนนมืด บริเวณโดยรอบเงียบสงบ และไม่มีเสียงใด ๆ ยกเว้นพวกเขาองครักษ์ที่อยู่เบื้องหลังหนานเทียนล้อมหนานลั่วเฉินอย่างรวดเร็ว และน้ำเสียงของหนานเทียนก็ค่อย ๆ มืดมน"ข้าอยากรู้จริง ๆ เห็นได้ชัดว่าเจ้าถือว่าข้าเป็นพี่น้องที่ดีที่สุด ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เจ้าเริ่มสงสัยในตัวข้า?"เมื่อเห็นว่าตัวเองถูกล้อมรอบ หนานลั่วเฉินจึงเข้าใจว่าหนานเทียนไม่เชื่อตัวเองมานานแล้วเขาเยาะเย้ย "ดังนั้นตอนนี้เสด็จพี่หมายความว่าอย่างไร? จะลงมือกับข้าในวังเหรอ?""จะเป็นไปได้ยังไง เราไม่ได้คุยกันอยู่เหรอ?""หยุดพูดคำเสแสร้งพวกนี้ได้แล้ว ในเมื่อพูดถึงขั้นนี้แล้ว สู้เจ้าบอกข้ามาตรง ๆ ดีกว่า เจ้าวางยาพิษข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?""ตามที่คาดไว้ เจ้ารู้มานานแล้ว"หนานเทียนเม้มริมฝีปาก "ใครบอกเจ้า?""ข้าถามว่าเจ้าวางยาพิษข้าตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้?""จะพูดว่าข้าวางยาพิ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 167 อย่างน้อยก็เคยช่วยชีวิตเธอ
แต่หลิ่วเซิงเซิงไม่ฟังเธอเลย หลังจากวางเธอไว้ข้าง ๆ แล้ว ก็รีบรุดไปข้างหน้าและต่อสู้กับองครักษ์อย่างรวดเร็วเข็มเงินในมือของเธอถูกโยนออกไปอย่างรวดเร็ว และพิษทุกชนิดก็ออกมาหมด และเธอก็ล้มองครักษ์โดยรอบทีละคนอย่างรวดเร็วใช่แล้ว ทุกคนจะรู้สึกว่ามันไม่คุ้มที่จะเสี่ยงมาช่วยสาวใช้คนหนึ่ง!แต่หลิ่วเซิงเซิงไม่ใช่ทุกคน และเธอก็ไม่ใช่คนในยุคนี้เธอไม่เคยคิดเลยว่าเสี่ยวถังเป็นคนรับใช้ที่ต่ำต้อย ในโลกของเธอ ไม่มีใครสมควรตายเพื่อตัวเอง!เธอคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนดีแต่ใครทำคนนั้นต้องรับผิดชอบ เพราะเป้าหมายของพวกเขาคือตัวเอง คนที่ตายก็ควรเป็นตัวเอง!เธอไม่อยากให้เสี่ยวถังตายแทนตัวเอง!ในไม่ช้าเธอก็กำจัดองครักษ์ส่วนใหญ่ออกไป พวกเขาทั้งหมดเป็นองครักษ์ธรรมดา หลิ่วเซิงเซิงสามารถกระโดดออกจากฝูงชนได้ด้วยวิชาตัวเบาและวิ่งหนีออกไปเลยก็ได้แต่เธอทำไม่ได้!ในเมื่อมาแล้ว เธอต้องพาเสี่ยวถังกลับบ้าน!แต่ไม่สามารถล้าช้าได้อีกต่อไป การเคลื่อนไหวนี้จะดึงดูดองครักษ์เพิ่มขึ้นในไม่ช้า เมื่อถึงเวลานั้นก็จะไม่สามารถวิ่งออกไปได้จริง ๆ ...แต่ถึงแม้ว่าองครักษ์เหล่านี้จะไม่มีทักษะการต่อสู้ แต่จำนวนคนได้บดขยี้หลิ่
Latest chapter
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 297 เรียกข้าว่าหมอหลิ่วก็ได้
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 296 อาจเป็นโรคระบาดจริง ๆ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 295 สงครามครั้งนี้ยังไม่สามารถรบได้
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 294 เจ้าจะตบข้าได้ยังไง
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 293 กลับมาเป็นเหมือนเดิมภายในไม่กี่วัน
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 292 ทำตัวเองจริง ๆ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 291 ไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนอีก
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 290 พูดแล้วก็เป็นความเข้าใจผิด
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 289 อ๋องชางเชิญท่านไปงานเลี้ยง
