บัณฑิตหนุ่ม 3

เดิมทีซานซานชอบปรุงยาพิษอย่างเดียว 

ทว่ายามนี้ยังต้องปรุงยาบำรุงผิว จากนิสัยที่ชื่นชอบการหาสมุนไพรอย่างเดียว ยังต้องเพิ่มการเฟ้นหาดินโคลนชนิดพิเศษเพื่อนำมาปรุงเป็นโคลนประทินโฉม ทั้งใช้เองและขายให้พอได้เงิน

หญิงสาวในชาตินี้มีนิสัยเปลี่ยนไปแตกต่างจากชาติก่อน ที่ไม่เคยใส่ใจต่ออาภรณ์ กระทั่งใบหน้าเกิดริ้วรอยน่าเกลียดก็ยังไม่คิดจะรักษา ทว่าตั้งแต่มีลูก รอยมดกัดก็ห้ามฝากไว้ นับประสาอันใดกับรอยแผลเป็น

อ้อ...ต้องประทินโฉมบำรุงผิวพรรณเสียหน่อย

ซานซานหยิบห่อผ้าที่เก็บสิ่งของเครื่องใช้ ตั๋วเงินและของมีค่าขึ้นมา หลังจากทาโคลนจิ่นฟู[1] จนหอมฟุ้งทั่วตัวก็คำนวณด้วยสายตาครู่หนึ่งพลางครุ่นคิดในใจ

น้ำมันทาผิวใกล้หมด เงินก็ใกล้หมด คงต้องหาเพิ่มแล้ว

ระหว่างรอลูกตื่นนอน ซานซานจึงเร่งคิดวิธีหาเงินอย่างรวดเร็ว

ใกล้หุบเขาแห่งนี้คือเมืองหลวงอันรุ่งเรืองขนาดใหญ่ ผู้คนล้วนมั่งคั่งร่ำรวย ส่วนใหญ่ยังเป็นขุนนาง เป็นบัณฑิต แน่นอนว่าพวกเขาไม่ไร้สมอง การหลอกลวงย่อมมิใช่เรื่องง่าย

ใต้หล้านี้มีทั้งผู้ฝึกยุทธและผู้ฝึกตบะ หากเลือกอย่างหลังย่อมต้องละแล้วซึ่งกิเลส ซานซานจึงเลือกฝึกเพียงอย่างแรกเท่านั้น นางไม่เคยคิดว่าตนเองเป็นคนดี แต่คนชั่วยามทำชั่วยิ่งต้องระวัง จะทำชั่วแบบฟุ่มเฟือยได้อย่างไร ต้องค่อยๆ ทำเฉพาะเมื่อมีโอกาสเท่านั้น หากยังไม่มีโอกาสทำชั่ว ย่อมต้องทำดีไปก่อนเพื่อความอยู่รอดปลอดภัยไร้กองปราบติดตาม

เมื่อใคร่ครวญเสร็จลู่หลิ่งก็ตื่นนอนพอดี

แม่นางน้อยพลิกตัวจากนอนหงายเป็นนอนคว่ำจนทับลูกเสือแล้วผงกหัวงุนงงครู่หนึ่ง จึงยกมือขยี้ตาเรียกสติคืน จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนมองหามารดา เมื่อได้สบประสานสายตากับเป้าหมายก็กางแขนสองข้างคล้ายลูกนกวิ่งตึกๆ มาที่ซานซาน

“ท่านแม่ ข้าหิวแล้ว”

เด็กเล็กมีกิจวัตรแค่กินกับนอนแล้วเล่นซุกซน ยังไม่ลืมฝึกฝนร่างกายเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นวิชาออดอ้อน

นางกระโดดขึ้นมาบนตักของมารดา เอาแก้มกลมๆ ถูไถกับใบหน้าเนียนนุ่มของซานซาน แขนเล็กโอบรัดรอบคอ

“ท่านแม่เจ้าขา ธิดาของท่านทรมานแย่แล้ว ท้องนี้กำลังจะทะลุ เพราะไม่มีอาหารใส่ลงไป ใกล้ตายแล้วเจ้าค่ะ”

ซานซานมีหรือจะปฏิเสธ นางมีความคิดจะเข้าเมืองเป็นทุนเดิม จึงไม่เสียเวลาหาของในป่ามาให้ลูกกิน อาหารดีๆ ในโรงเตี๊ยมไยมิใช่เป้าหมายหลัก

“อาหู่[2] เจ้ารอข้ากับหลิ่งเอ๋อร์อยู่ในถ้ำ ห้ามไปซุกซนที่ใด”

หญิงสาวหันไปสั่งการลูกเสือดาวประหนึ่งสั่งบ่าวรับใช้ เห็นมันหมอบตัวยืดคอหัวตั้งจ้องเขม็งก็เข้าใจเอาเองว่ามันรับคำ จึงอุ้มลูกแนบอกหยิบห่อผ้าที่มีเงินอยู่แล้วเดินออกจากถ้ำไป

สัตว์ร้ายย่อมต้องอยู่ในป่า นางจึงไม่อาจพาลูกเสือติดตามเข้าเมืองไปด้วยได้

ใช้เวลาเหินกายทะยานไม่นาน ซานซานก็พาลู่หลิ่งมายืนนิ่งอยู่ยอดไม้ริมชานเมือง หลังจากโรยตัวลงมาที่พื้นดิน ก็ได้ยินเสียงสดใสเอ่ยขึ้นว่า “ท่านแม่ ข้าอยากเดินเองเจ้าค่ะ”

“หลิ่งเอ๋อร์ไม่หิวแล้วหรือ?”

แม่นางน้อยทำตาใสแจ๋วยกยิ้มขัดเขินพวงแก้มแดงปลั่ง รู้เลยว่าอยากเที่ยวนอกป่ามากกว่าจึงอ้างว่าหิว

ซานซานใช้นิ้วเคาะเบาๆ ที่ปลายจมูกบุตรสาวอย่างนึกเอ็นดู “เจ้าเล่ห์นักเชียว”

เจ้าก้อนแป้งจึงหัวเราะเสียงใสนึกชอบใจที่ถูกมารดารู้ทัน

----

[1] จิ่นฟู 紧肤 ผิวกระชับ

[2] 虎 หู่ แปลว่า เสือ