ทำมาค้าขาย 1

ซานซานพับเก็บเรื่องของสามีเอาไว้ก่อน นางไม่จำเป็นต้องรีบร้อน จากนั้นยังพำนักอยู่ที่บ้านของเสี่ยเฟิงประหนึ่งเป็นบ้านของตนเอง

เมื่อพาลู่หลิ่งไปเที่ยวตลาดซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่และอาหารมากมายก็กลับเข้าบ้านหลังนี้แล้วเข้าครัวเพื่อทำอาหาร

เสี่ยเฟิงนั่งมองซานซานกับลู่หลิ่งเงียบๆ สีหน้าไม่เคยคลายทุกข์โศกเลยสักวัน ยิ่งได้เห็นสองแม่ลูกอยู่ด้วยกันก็ยิ่งคิดถึงบิดา

ตัวเขายามเป็นเด็กก็อยู่กับบิดาเช่นนี้ อยู่กันแบบสองคนพ่อลูกตลอดมา

หากเขาไม่เอาแต่เสียใจเรื่องผลการสอบขุนนาง บิดาก็คงไม่คิดหาทางแก้ไขโดยส่งเสริมเขาไปเป็นทหาร และยิ่งไม่ต้องแยกจากกันกระทั่งปล่อยบิดาให้ตายไปเช่นนั้น

“เจ้าไม่ควรยึดติดกับอดีตที่ผิดพลาด แค่จำไว้เป็นบทเรียน แล้วพากเพียรลุกขึ้นมา”

ซานซานเอ่ยกับเสี่ยเฟิงยามป้อนข้าวให้ลู่หลิ่ง ทว่าต่อมาเด็กน้อยก็อาศัยจังหวะยามมารดาเผลอคุยติดพัน ลอบเอื้อมมือเล็กๆ หยิบอาหารกินเอง เขี่ยผักให้เสี่ยเฟิงแล้วกินแต่เนื้อเป็ดย่าง  เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยจนแก้มป่อง

เสี่ยเฟิงมองผักในถ้วยข้าวตนเองพลางถอนหายใจ ดวงตาข้างที่ใช้การได้เหลือบขึ้นมองเนื้อเป็ดย่างชิ้นสุดท้ายอย่างอาลัยอาวรณ์ ลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย แล้วเอ่ยกับซานซานว่า  “ข้ากลายเป็นคนพิการไปแล้ว ไหนเลยจักกล้ายืนหยัดดุจเดิมได้”

ซานซานขมวดคิ้วแค่นเสียงเย็น “เจ้าพิการส่วนใด?”

“...”

ลู่หลิ่งกินอิ่มแล้วจึงลุกออกจากเก้าอี้ไปหยิบตั๊กแตนกับจิ้งหรีดที่ซานซานสานจากต้นกกและหญ้าคามากำเอาไว้ในมืออย่างละข้างด้วยคิดว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยง

แม่นางน้อยพาสัตว์เลี้ยงที่กำลังสั่นระริกในมือเล็กวิ่งเล่นที่โถงนอกห้องครัว เสียงตึกๆ ของฝ่าเท้าน้อยๆ กับเสียงหัวเราะคิกคักสดใสดังแทรกบทสนทนาเป็นระยะ

“ข้าตาบอดหนึ่งข้างอย่างไรเล่า” เสี่ยเฟิงก้มหน้าหลุบตา

ซานซานจ้องชายหนุ่มตรงหน้าเขม็ง กล่าวเสียงแข็ง

“ดวงตามีสองข้าง เสียไปหนึ่งข้าง ไม่นับว่าพิการ ภาพที่เห็นล้วนเทียบเท่าผู้อื่น หากเบื้องหน้าเจ้ามีโฉมสะคราญยืนอยู่สามคน เจ้าย่อมไม่เห็นแค่สองคน หากตรงหน้าเจ้าเป็นลูกสุนัข  ย่อมไม่เห็นเป็นลูกเสือ”

เสี่ยเฟิงนิ่งฟังเม้มปากเป็นเส้นตรง ไม่กล้าเอ่ยขัดอีก

ซานซานจึงเข้าเรื่องทันที ไม่มีเสียเวลา

“เหตุที่ข้าช่วยเหลือเจ้า แท้จริงแค่ไม่ต้องการขโมยกิจการของบ้านเจ้าอย่างหน้าไม่อาย อาศัยที่เจ้าเป็นคนในพื้นที่ มีความรู้ดุจนักปราชญ์ ผนวกความสามารถในการตีเหล็ก เจ้ากับข้าร่วมมือกัน ทำอาวุธออกมาขาย แบ่งกำไรกันกึ่งหนึ่ง ตกลงไหม?”

หญิงสาวไม่ปล่อยจังหวะให้ผู้ฟังปฏิเสธ นางล้วงสาบเสื้อหยิบกระดาษออกมาหลายแผ่นวางลงบนโต๊ะ

“นี่คืออาวุธที่ข้าคิดขึ้นมา เพียงแต่ฝีมือวาดภาพของข้าออกจะย่ำแย่สักหน่อย ดวงตาเพียงข้างเดียวของเจ้าย่อมแยกแยะรายละเอียดจนรู้แจ้งแล้ววาดออกมาให้สมบูรณ์โดยง่าย  จากนั้นก็ตีเหล็กตามรูป ดัดแปลงแก้ไขให้ได้ แขนขาฝ่ามือและเรี่ยวแรงกำลังรวมถึงทักษะการหลอมเหล็กของเจ้าย่อมไม่เกี่ยวกับดวงตาที่เสียไป สมองอันฉลาดปราดเปรื่องของเจ้าก็เช่นกัน ข้าเชื่อฝีมือเจ้า เข้าใจไหม?”

ครานี้ริมฝีปากที่ขบกันแน่นของเสี่ยเฟิงเริ่มคลายออก เขาค่อยๆ เอ่ยแม้ยังไม่มั่นใจ “ข้า...ข้าจะลองดูขอรับ”

ซานซานตบโต๊ะเสียงดังจนเสี่ยเฟิงสะดุ้งเฮือก

“ไม่ใช่แค่ลองดู แต่ต้องลงมือทำเลย จากนั้นยังต้องเรียนรู้จากข้าสักสามกระบวนท่า เพื่อใช้ขายสินค้าได้กำไรงาม”

เรียวคิ้วคมพลันขมวด เสี่ยเฟิงมองซานซานอย่างโง่งม ไม่ค่อยเข้าใจนัก

แต่กระนั้นในสองเดือนต่อมา ชายหนุ่มที่ถูกคำพูดปลุกใจให้ฮึกเหิมทุกวันก็สามารถใช้ความเฉลียวฉลาดที่มีแก้ไขดัดแปลงภาพที่ไม่สมบูรณ์ของซานซานจนกลายเป็นภาพที่สมบูรณ์ดูสมจริงได้ในที่สุด