บัณฑิตหนุ่ม 4

สองฝั่งข้างทางบริเวณชานเมืองอันรุ่งเรืองมีเพียงต้นไม้และบ้านเรือนประปราย ไม่มีผู้คนพลุ่งพล่านวุ่นวาย เหมาะแก่การวิ่งเล่นไม่อันตรายต่อเด็กเล็ก

หญิงสาวจึงปล่อยเจ้าตัวนุ่มนิ่มน้อยที่ปากบอกว่าเดินแต่กลับไม่เคยเดิน วิ่งเป็นอย่างเดียว ให้กางแขนร่าเริงไปตามทาง นางเพียงเดินตามหลังอย่างใจเย็น

สายตาพลันเหลือบไปเห็นบ้านหลังหนึ่งซึ่งไม่เล็กไม่ใหญ่ ไม่มีรั้ว ตัวเรือนไม่น่าสนใจ เพียงแต่สิ่งของที่วางระเกะระกะอยู่ที่ลานโล่งหน้าบ้านกลับปลุกปั่นความคิดของซานซานให้ตื่นตัว

ลานนี้มีโรงไม้ฝั่งซ้าย โรงเหล็กฝั่งขวา มีเตาหลอมเก่าคร่ำ ทั้งสองโรงมีขนาดเล็กกะทัดรัด เหมาะสมสำหรับคนเดียวเข้าไปทำงาน รอบด้านมีเหล็กวางอยู่เล็กน้อย คล้ายถูกตีขึ้นรูปเอาไว้ครึ่งๆ กลางๆ แล้วก็ไม่เคยถูกจับขึ้นมาทำต่อเป็นนาน

ทุกสิ่งที่เห็นบ่งบอกได้ว่าเจ้าของบ้านเคยเป็นช่างตีเหล็ก ขึ้นรูปมีดดาบ แต่กลับมีเหตุให้เลิกล้มกิจการกลางคัน

ช่างน่าสนใจ...

ซานซานเรียกลู่หลิ่งให้หยุดวิ่งทันที “หลิ่งเอ๋อร์ มาหาแม่”

เด็กน้อยแม้ซุกซนเหลือเกิน แต่ไม่เคยดื้อดึงกับมารดา นางหมุนตัวตีโค้งวิ่งวนกลับมาหา พวงแก้มแดงปลั่ง ยกยิ้มน่ารัก

ซานซานคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบกลับ กล่าวเสียงนุ่ม

“แม่แค่อยากหาเงินเพิ่มสักหน่อย”

ลู่หลิ่งพยักหน้าหนักๆ หนึ่งครา ทำท่าเข้าใจทะลุปรุโปร่ง เบิกตากลมโตบริสุทธิ์ไร้เดียงสาจ้องมองมารดา พลางกางแขนสองข้างออก รอจนถูกอุ้มขึ้นจึงโอบแขนเล็กรอบคอมารดา ซุกซบอกอุ่นอย่างเชื่อฟัง

“มาเถอะ”

ซานซานอุ้มลูกน้อยแนบอกแล้วเดินเข้าบ้านตรงหน้าอย่างถือวิสาสะ

เมื่อเดินผ่านลานหน้าบ้านเข้ามาก็เจอประตูบ้านที่ปิดสนิท ลักษณะไม่รับแขก จึงคิดถึงมารยาทขั้นพื้นฐานขึ้นมาได้ นางเคาะประตูส่งเสียงเรียก

“มีคนอยู่หรือไม่?”

รออยู่เป็นนานก็ยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ทว่ากลับได้ยินเสียงไอโคลกหลายครั้งจากด้านใน

ในเมื่อเจ้าของบ้านไม่สะดวกเอ่ยคำเชื้อเชิญ ซานซานที่คิดว่าได้ทำตามมารยาทอันดับแรกไปแล้วโดยสมบูรณ์ ขั้นต่อมาจึงผลักบานประตูเข้าไปเสียเลย

บ้านหลังนี้มิได้มีห้องซับซ้อนอะไร ผนังมีมีดดาบธรรมดาแต่ฝีมือประณีตแขวนอยู่ เข้ามาก็เจอโถงเล็ก มีโต๊ะเก้าอี้ ปีกซ้ายเป็นครัว ปีกขวาเป็นห้องนอนเล็กๆ สองห้อง มองตรงไปคือระเบียงด้านหลัง ลักษณะบางส่วนคล้ายเรือนไม้ไผ่ริมลำธาร

ซานซานสลัดความคิดถึงเรื่องเก่าก่อน แล้วเดินเลี้ยวไปทางขวามือ เปิดประตูห้องทันที ห้องนี้มีชั้นหนังสือตั้งเรียงราย ข้างๆ ยังมีโต๊ะ หมึกพู่กันและกระดาษที่ฝุ่นจับหนาเตอะ

ดวงตาคู่หวานกวาดมองรอบห้องโดยละเอียดก่อนหยุดที่เตียงนอนกลางห้อง ซึ่งมีชายหนุ่มผู้หนึ่งนอนอยู่

เจ้าของบ้านผู้ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธคำใด ทำได้เพียงนอนชะงักเบิกตาโพลงอย่างตกใจอยู่บนเตียง

ซานซานยืนตระหง่านมองเขานิ่งๆ เห็นสภาพชายบนเตียงแล้วก็รู้ได้ทันทีว่าป่วยเรื้อรังเพราะไม่มีเงินรักษา

แน่นอนว่าหญิงสาวมิใช่หมอเทวดาที่ตกลงมาจากฟ้า เพียงแต่นางมีวิชาหมื่นพิษที่สามารถคร่าชีวิตผู้คนได้  

แต่กระนั้นทุกสิ่งย่อมมีสองด้านเสมอ ปลิดชีพได้ก็ยื้อเอาไว้ได้เช่นกัน สมุนไพรต่างๆ หากผสมกันดีๆ แล้วปรุงออกมา แทนที่จะฆ่าคนได้อย่างเดียว ยังช่วยเหลือคนได้ถูกโรคอีกด้วย

เมื่อใคร่ครวญเสร็จ ซานซานก็อุ้มลูกน้อยไปวางลงที่โต๊ะมุมหนึ่งซึ่งตั้งอยู่มุมห้องห่างจากเตียงนอนราวห้าก้าว

“หลิ่งเอ๋อร์นั่งนิ่งๆ ห้ามซุกซน”

แม่นางน้อยพยักหน้าหงึกหงักรับคำแววตาจริงจังแน่วแน่ นั่งเป็นก้อนกลมๆ ก้อนหนึ่งอยู่บนโต๊ะอย่างเชื่อฟัง

ซานซานเดินเข้ามาใกล้ชายบนเตียงนอน พิจารณาใบหน้าซีดขาวราวกระดาษอย่างจาบจ้วงโดยละเอียด ชั่วครู่ต่อมายังนั่งลงบนขอบเตียง เอื้อมเรียวนิ้วลงจับชีพจรให้เขา ผ่านไปอีกครู่หนึ่งจึงเอ่ยพึมพำ

“ไร้ปราณ ปราศจากวรยุทธ ผ่านการต่อสู้มาอย่างหนัก  บาดเจ็บสาหัสภายใน บอบช้ำสะสม เลือดลมติดขัด”

นางสรุปอาการผู้ป่วยอย่างรวดเร็วรวบรัด โดยไม่สนใจสายตาเจ้าของร่างที่เหลือกถลนแทบออกมานอกเบ้า