เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 621
บทที่เกี่ยวข้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 622
ฟางอิ๋งเห็นฉู่จวินสิงเข้ามาก็พาฉู่จื่อซีออกไปอย่างรู้งานฉู่จวินสิงยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียง“พี่ใหญ่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ขามีความรู้สึกหรือยัง?”ฉู่จวินหลุนมองขาทั้งสองข้างของตัวเอง มุมปากยกยิ้มบางๆ“ข้าของข้าพิการมาหลายปี นึกไม่ถึงว่าจะมีวันที่กลับมามีความรู้สึก”ฉู่จวินหลุนว่าจบก็ออกแรงยกขาขึ้นฉู่จวินสิงเห็นฉู่จวินหลุนฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้ก็รู้สึกปลื้มใจมากเช่นกันขอเพียงวันหน้าพี่ใหญ่สามารถลุกขึ้นเดิน เช่นนั้นพวกเขาก็นับวันรอที่จะได้กลับเมืองหลวงจิงโจวได้เลยพวกเขายกทำไปทำสงครามมาหลายปี ย่อมชนะใจผู้ใต้บังคับบัญชาจำนวนไม่น้อยแต่ตอนนี้คนเหล่านั้นล้วนแต่อยู่ที่เมืองหลวงจิงโจว หากไม่มีคำสั่งจากพวกเขา คนเหล่านั้นก็มาไม่ได้และหากฮ่องเต้สุนัขรู้เข้า พวกเขาก็ต้องถูกขุดรากถอนโคนแน่นอนฉู่จวินสิงไม่อยากต้องอยู่ที่เมืองอินเป่ยไปตลอดชีวิตอย่างไรที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านเกิดของเขา ทั้งยังไม่ใช่ที่ที่เขาควรจะมารอให้ถึงเวลาอันสมควร เขาจะแจ้งข่าวให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านั้น จากนั้นทุกคนตีจากด้านนอกและด้านในประสานกันกำจัดกองกำลังของฉู่ชางเหยียนให้สิ้นซาก!ฉู่จวินหลุนมองออกมาตั้งแต่แรก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 623
หลังจากที่ฉู่จวินสิงได้ฟังดังนี้ ภายในหัวของเขาพลันมีภาพของกู้มั่วหลีปรากฏอย่างฉับพลันเจ้าหมอนั่นผลุบๆ โผล่ๆ อย่างไร้ร่องรอย เหตุสังหารเมื่อตอนนั้นก็เกี่ยวข้องกับเขาด้วยเช่นกันกู้มั่วหลีเป็นผู้ใดกันแน่ จนถึงตอนนี้ก็ยังตรวจสอบไม่พบเขาเคยประมือกับกู้มั่วหลี ศิลปะการต่อสู้ของอีกฝ่ายไม่ได้ด้อยไปกว่าตัวเขาเลยไม่แน่ว่ากู้มั่วหลีจะเป็นคนที่ฉู่ชางเหยียนส่งมาจับตาดูพวกเขาที่นี่ หากเป็นเช่นนั้นจริง เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องที่รับมือได้ยากมากครั้นนึกถึงกู้มั่วหลี ฉู่จวินสิงก็เริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของเจี่ยนอันอันเขาลุกขึ้นพูดกับฉู่จวินหลุน “พี่ใหญ่พักผ่อนเถิด ข้าขอตัวก่อน”ฉู่จวินสิงว่าจบก็หันตัวสืบเท้าเดินจากไป เขากลับมาที่ห้อง พบว่าเจี่ยนอันอันตื่นแล้วแม้ว่านางจะผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วแต่ก็ตื่นเร็วมากเช่นกันตอนนี้นางกำลังนอนอยู่บนเตียง ทว่าจิตสำนึกกลับอยู่ในห้วงมิตินางใส่ยาเม็ดทั้งหมดที่ทำออกมาเข้าไปที่สถานีแปรรูปครู่หนึ่ง สถานีแปรรูปก็ส่งเสียงดัง “ติ๊ง”ประสิทธิภาพของยาเม็ดถูกยกระดับขึ้นอย่างรวดเร็วและเด้งออกจากสถานีแปรรูปเจี่ยนอันอันรับยาเม็ดพวกนั้นไว้ด้วยความรวดเ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 624
ตอนนี้เจี่ยนอันอันมีแผนการในใจแล้ว นางต้องทำยาเม็ดสำหรับเคลื่อนย้ายมวลสสารโดยเร็วที่สุดคราวนี้นางจะทำออกมาสองเม็ด ถึงเวลาแล้วก็ให้ฉู่จวินสิงกินหนึ่งเม็ดหากฉู่จวินสิงจะกลับเมืองหลวงจิงโจวให้จงได้ เช่นนั้นนางก็จะตามเขากลับไปด้วย“ท่านให้เวลาข้าสักสองสามวัน ข้าจะทำยาเม็ดที่สามารถเคลื่อนย้ายภายในชั่วพริบตา จากนั้นพวกเราไปเมืองหลวงจิงโจวด้วยกัน”“เรื่องนี้ก็ตกลงตามนี้ ท่านไม่ต้องพูดแล้ว”นางว่าจบก็ลุกลงจากเตียงเมื่อครู่นี้ได้นอนพักเป็นเวลาครู่หนึ่ง ตอนนี้นางรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมากเจี่ยนอันอันเดินออกจากห้องก็เห็นบรรดาสาวใช้ทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนในบ้านเดินมาทานอาหาร ฮูหยินใหญ่เห็นเจี่ยนอันอันก็โบกมือเรียก“อันอัน รีบมากินข้าวด้วยกันเร็วเข้า”เจี่ยนอันอันกินข้าวไปก่อนแล้ว ตอนนี้ยังย่อยไม่หมดนางส่ายหน้ายิ้ม “ท่านแม่ ข้ากินไปแล้วเจ้าค่ะ คงไม่กินมื้อเย็นอีก”“เจ้ากินไปแค่นิดเดียว ระวังจะหิวตอนกลางคืน”ฮูหยินใหญ่เป็นห่วงเจี่ยนอันอัน ทว่านางกลับตอบว่า “ท่านแม่ ข้ากำลังลดความอ้วนเจ้าค่ะ คงไม่กินมื้อเย็นอีก”จังหวะที่ฉู่จวินสิงออกมา เขาก็ได้ยินเจี่ยนอันอันบอกว่าจะลดคว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 625
ทุกครั้งที่นางใช้ความคิดกระตุ้นผลของยาให้ตัวเองหายตัวและเคลื่อนย้ายไปอีกที่ นางจะรู้สึกวิงเวียนศีรษะโชคดีว่าความรู้สึกวิงเวียนศีรษะนี้คงอยู่เพียงไม่กี่วินาทีก็กลับเป็นปกติเจี่ยนอันอันต้องการพัฒนายาให้ดีขึ้นเพื่อควบคุมความรู้สึกวิงเวียนศีรษะนี้อยู่ตลอดประกอบกันตอนนี้ฟังก์ชันเคลื่อนย้ายมวลสสารก็กำลังอ่อนกำลังลง ทำให้นางยิ่งยากทำยาตัวใหม่ออกมาฉู่จวินสิงเห็นเจี่ยนอันอันมองตัวเองด้วยตาเป็นประกายแต่กลับไม่พูดอะไรจังหวะที่เขากำลังจะพูด เขาก็ได้ยินเจี่ยนอันอันโพล่งขึ้นมาว่า “ท่านพี่ ท่านนี่มันอัจฉริยะ”เจี่ยนอันอันพูดจบก็ลุกขึ้นกอดฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงสับสนงุนงงกับถ้อยคำของเจี่ยนอันอันเขาเพียงแต่วิเคราะห์เรื่องของกู้มั่วหลีเท่านั้น เหตุใดจึงกลายเป็นอัจฉริยะไปเสียได้?เจี่ยนอันอันกอดฉู่จวินสิงแล้วหันตัวเดินไปที่หน้าเตาและเริ่มหลอมยาต่อนางเปิดฝาหม้อ ใส่สมุนไพรลงไปอีกสองสามต้นฉู่จวินสิงมองท่าทีลิงโลดของเจี่ยนอันอันด้วยความสับสน ไม่เข้าใจว่านางกำลังดีใจกับเรื่องอะไรกันแน่เขาโน้มตัวเข้าไปแตะหน้าผากเจี่ยนอันอัน มีเพียงความรู้สึกเย็นยะเยียบ ไม่ได้เป็นไข้แต่อย่างใดเจี่ยนอันอันรู
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 626
ฉู่จวินสิงเทยาจากเตาต้มยาลงในชามดินเผาหนึ่งใบกลิ่นแรงฉุนจมูกนั้น ในที่สุดก็ถูกพัดพาจางหายไปในชั่วขณะนั้นเมื่อเจี่ยนอันอันได้หายใจรับลมธรรมชาติจากภายนอกแล้ว ก็เดินกลับเข้ามายานั้นต้องทิ้งไว้ให้เย็นแล้วค่อยนำมาต้มใหม่ ถึงจะทำเป็นยาเม็ดได้เจี่ยนอันอันได้วางชามยาไว้มุมห้อง และบอกสาวใช้ทั้งหลายว่าห้ามแตะต้องชามยานั้นสาวใช้ต่างรับคำตอบตกลง เจี่ยนอันอันจึงวางใจและกลับไปพักผ่อนในเรือนทั้งคู่นอนอยู่บนเตียง เจี่ยนอันอันจึงเริ่มกล่าวถึงเรื่องของกู้มั่วหลี“กู้มั่วหลีคงพาเจี่ยนหลิงเยว่ไปที่อื่นแล้ว ถ้าเราไปถึงตัวเมืองแล้ว ก็ตรงไปที่จวนเป่าจวิ้นเลย อาจยังมีโอกาสจับตัวเขาได้”“แต่น่าเสียดาย การจะหาเขาตอนนี้ยากกว่าขึ้นสวรรค์เสียอีก”ขณะเจี่ยนอันอันพูดอยู่นั้น มือทั้งสองก็กำแน่นเรื่องที่ถูกกู้มั่วหลีวางยาสลบ นางยังคงรู้สึกโกรธเคืองจนอย่างมากหากไม่ใช่เพราะชาวบ้านในตัวเมืองต้องการยาเพื่อรักษาอย่างเร่งด่วน นางคงไปยังจวนเป่าจวิ้นและฆ่ากู้มั่วหลีจนร่างแหลกละเอียดไปแล้วฉู่จวินสิงขมวดคิ้วแน่น เขาหันไปข้าง ๆ มองเจี่ยนอันอันด้วยสายตาเป็นห่วง“วิชาการเคลื่อนย้ายในชั่วพริบตาของเจ้า อ่อนแอลง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 627
นางเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่ากู้มั่วหลีจะมาหาเรื่องพวกเขาถึงที่นี่หากไม่ใช่เสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ทำให้พวกเขารู้ตัวเกรงว่าทั้งคู่อาจจะถูกยาสลบจนหมดสติไปโดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นคนในตระกูลฉู่ได้ยินเสียงพูดคุยกัน จึงเดินออกมาจากห้องฉู่จวินหลุนเห็นสีหน้าตึงเครียดของทั้งสอง จึงถามขึ้นว่า “เมื่อครู่เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ?”ฉู่จวินสิงได้เล่าเหตุการณ์ที่กู้มั่วหลีปรากฏตัวฉู่จวินหลุนหน้าตึงเครียด ในค่ำคืนที่เงียบสงัดนี้ ทุกคนในบ้านไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่ามีคนปรากฏตัวในบริเวณลานเรือนชัดเจนว่าวรยุทธ์ของฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ด้อยกว่าพวกเขา และอีกฝ่ายกล้าที่จะเข้ามาในลานเรือน ทั้งยังพยายามวางยาสลบฉู่จวินสิงกับเจี่ยนอันอันเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ หรือเพราะได้รับคำสั่งจากฉู่ชางเหยียน เขาจึงตัดสินใจลงมือ?ดูเหมือนว่าการคาดเดาของฉู่จวินสิงก่อนหน้านี้จะไม่ผิด กู้มั่วหลีเป็นคนที่ฉู่ชางเหยียนส่งมาเพื่อจับตาดูพวกเขาจริง ๆเจี่ยนอันอันเห็นว่ากู้มั่วหลีหายไปแล้ว และควันยาในห้องก็กระจายหายไปเกือบหมดนางจึงกล่าวกับทุกคนว่า “เวลานอนทุกคนควรระวังตัวให้มาก กู้มั่วหลีอาจจะกลับมาอีก”ทุกคนในตระกูลฉู่ต่างพย
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 628
ไม่นานนัก พวกจ้าวอู่ก็พากันมาฝึกวรยุทธ์บัดนี้เป็นกิจวัตรของพวกเขาไปเสียแล้วฉู่จวินหลุนเอ่ยว่า “เมื่อคืนข้านอนไม่หลับทั้งคืน คิดอยู่แต่เรื่องที่จวินสิงบอกว่าจะกลับเมืองจิงโจว”“คิดว่าเรื่องนี้อันอันคงรู้แล้วกระมัง”เจี่ยนอันอันพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปมองฉู่จวินสิงฉู่จวินหลุนกล่าวต่อ “พวกเจ้าคิดจะทำอย่างไร?”ฉู่จวินสิงไม่ลังเลแม้แต่น้อย เอ่ยขึ้นตรง ๆ ว่า “ข้าต้องกลับไปสักครั้ง พวกคนใต้บัญชาข้าบัดนี้ไม่รู้เป็นเช่นไร”“พวกเขาจะถูกฉู่ชางเยียนกลั่นแกล้งหรือไม่ หากถูกจับขังคุก ข้าต้องหาทางช่วยพวกเขาออกมา”ฉู่จวินหลุนเห็นฉู่จวินสิงตั้งใจจะกลับไปยังเมืองจิงโจว เขาก็ไม่ได้คิดจะเอ่ยห้ามปรามต่อไป“ก็ได้ ในเมื่อพวกเจ้าตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ข้าก็มิอาจกล่าวสิ่งใดได้”“เพียงหวังว่าเมื่อไปถึงที่นั่น พวกเจ้าจะระมัดระวังตนให้มาก”“ส่วนทางบ้านนั้น มีข้าอยู่ ย่อมไม่ให้ผู้ใดมารังแกครอบครัวของเราได้”ฉู่จวินหลุนกล่าวพลางหันไปมองเจี่ยนอันอัน “พวกเจ้าคิดจะออกเดินทางเมื่อใด?”เจี่ยนอันอันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าลังเลเล็กน้อย“ข้ายังต้องปรุงยา คงใช้เวลาอีกสองสามวันกว่าจะเสร็จ”ฉู่จวินหลุนก้มลง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 629
เกรงว่าหากถึงเวลานั้น คงไม่มีผู้ใดต่อต้านตัวปัญหาอย่างกู้มั่วหลีผู้นั้นได้อีกมีเพียงให้ฉู่จวินหลุนฟื้นตัวโดยเร็วเท่านั้น จึงจะมีคนที่สามารถรับมือกับเขาได้เจี่ยนอันอันหยิบขวดยาบำรุงโลหิตออกมาจากมิติ ยื่นให้ฉู่จวินหลุน“นี่เป็นยาบำรุงโลหิต ต้องกินติดต่อกันสามวัน วันละสามครั้ง ครั้งละสามเม็ดนะเจ้าคะ”เจี่ยนอันอันวางขวดยาลง ก่อนจะหมุนกายออกจากห้องไปฉู่จวินสิงคิดจะตามไป แต่กลับถูกฉู่จวินหลุนเรียกไว้“ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน กู้มั่วหลีคงมิกล้าลงมือจับผู้ใดตามอำเภอใจ”แม้ว่าฉู่จวินสิงยังคงกังวลว่าเจี่ยนอันอันอาจถูกกู้มั่วหลีจับตัวไปอีก แต่เมื่อได้ฟังคำของพี่ใหญ่ เขาก็จำต้องนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิมเจี่ยนอันอันเดินมายังลานเรือน แล้วเรียกฟางอิ๋งเข้ามาเมื่อทั้งสองคนเข้ามาด้านในแล้ว เจี่ยนอันอันจึงกล่าวว่า “พี่สะใภ้ สองวันนี้คงต้องลำบากท่านแล้วนะเจ้าคะ”“ท่านต้องช่วยบีบนวดขาของพี่ใหญ่บ่อย ๆ จะได้เร่งให้กล้ามเนื้อที่ขาของเขาฟื้นตัวมาโดยเร็ว”เจี่ยนอันอันกล่าวพลางอธิบายให้ฟางอิ๋งฟังว่าต้องทำอย่างไรจึงจะช่วยฟื้นฟูขาของฉู่จวินหลุนเจี่ยนอันอันกำชับเรื่องต่าง ๆ ทั้งหมดเสร็จแล้ว นางจึงกล่า
บทล่าสุด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 815
เจี่ยนอันอันยิ้มเล็กน้อย “พี่เฉียว อย่ามัวยืนเฉย รีบลงชื่อก่อนเถิด”“ประเดี๋ยวเมื่อเจ้าเมืองตานมาถึง ยังต้องให้เขาดูด้วย”เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเบามาก จงใจมิให้เฝิงซานกวงกับลูกน้องเขาได้ยินแต่แม่ลูกตระกูลเฉียวและฉู่จวินสิงกลับได้ยินชัดเจนฉู่จวินสิงมุมปากเชิดขึ้น คิดในใจว่าการจะสั่งสอนคนเช่นเฝิงซานกวง ต้องใช้วิธีนี้จึงจะสาสมเฝิงซานกวงได้ยินไม่ชัดว่าเจี่ยนอันอันพูดเรื่องใด แต่มั่นใจว่าคงมิใช่เรื่องดีแน่นอนเฉียวซื่อรับเอากระดาษและพู่กันไป พลางเขียนชื่อตนเองบนกระดาษด้วยลายมือโย้เย้นางกำลังคิดอยู่ว่าต้องกัดนิ้วตนให้ขาดดีหรือไม่ พลันเห็นเจี่ยนอันอันไม่รู้ไปหยิบแป้นประทับตราจากที่ใดออกมาหนึ่งอันเจี่ยนอันอันกล่าวยิ้มๆ “พี่เฉียว การประทับตราของเราไม่ต้องเสียโลหิต”เฉียวซื่อยิ้มตามเช่นกัน พลางกดนิ้วมือลงบนแป้นนั้น แล้วประทับลายนิ้วลงไปบนสัญญาอีกทีเมื่อต่างลงนามในสัญญาฉบับใหม่เรียบร้อย ฉบับเก่าก็นับว่าเป็นโมฆะไปแต่เจี่ยนอันอันกลับไม่คิดฉีกสัญญาฉบับเก่าทิ้งไป นางจะรอให้เจ้าเมืองตานมาถึง และให้เขาดูเงื่อนไขเอาเปรียบที่อยู่ในนั้นนางใช้วิธีเดียวกันนี้ เขียนสัญญาใหม่ขึ้นมาอีกฉบับ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 814
ยามนี้เขารู้สึกเสียใจยิ่ง เมื่อครู่ไม่ควรกล่าวถึงท่านอารองออกมาเร็วถึงเพียงนั้นแต่บัดนี้ลูกน้องไปเชิญท่านอามาแล้ว ถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไรดี?เมื่อนึกถึงตรงนี้ เฝิงซานกวงรีบกล่าวต่อลูกน้องอีกคน “เจ้าไปบอกให้อู่เฉียงกลับมา”ลูกน้องผู้นั้นรับคำสั่งกำลังจะรีบวิ่งไปแต่เดินได้ไม่ถึงสองก้าว พลันถูกฉู่จวินสิงขวางหน้าไว้ก่อน“ผู้ใดกล้าขยับเขยื้อน ข้าจะให้ผู้นั้นเลือดนองอาบพื้นดินในบัดดล”ลูกน้องผู้นั้นได้แต่หวาดกลัวจนชะงักงัน พร้อมหันไปมองเฝิงซานกวง“ลูกพี่...”เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ไปก็ไม่ได้อยู่ต่อก็มีความผิดเฝิงซานกวงโกรธจนกำหมัดแน่น เสียงขบฟันดังกรอดจนได้ยินชัด“พวกเจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?”เขาเริ่มรู้แล้วว่า วันนี้ตนน่าจะเจอจิ้งจอกเขี้ยวลากดินเข้าให้แล้วดูท่าหากไม่ต้อนรับขับสู้พวกเขาให้ดี เกรงว่าอีกประเดี๋ยวจะมีจุดจบที่ไม่สู้งามนักเจี่ยนอันอันเห็นว่าเฝิงซานกวงน่าจะอับจนปัญญา จึงเอาสัญญาที่เฉียวซื่อมอบให้นางออกมา“เฝิงซานกวง นี่คือสัญญาที่เจ้าทำไว้กับเฉียวซื่อ ในนี้มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง ข้าอาจต้องแก้ไขเล็กน้อย”เฝิงซานกวงกัดฟันกรอดอีกครั้ง บันดาลโทสะเสียจนใบหน้าที่อยู
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 813
พวกเขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรญาติที่เป็นขุนนางของลูกพี่เป็นผู้มีอิทธิพลนัก ดูแลทุกอย่างในอำเภอไถหยางก็ว่าได้เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็น “คุยมาตั้งนาน ยังไม่เห็นบอกชื่อว่าคนผู้นั้นเป็นใคร ข้าว่าคงจะแต่งเรื่องส่งเดชมากกว่า”เฝิงซานกวงถูกเจี่ยนอันอันยุยงอีกครั้ง เดิมทีเขาก็ไม่อยากเอ่ยชื่อเจ้าเมืองออกมาแต่ครั้งนี้เห็นทีไม่พูดก็ไม่ได้เสียแล้ว“ฮึ่ม พูดแล้วพวกเจ้าจะตกใจ ท่านอารองของข้าเป็นเจ้าเมืองแห่งอำเภอไถหยาง”“หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องกิจการในเหมืองของข้า ข้าจะให้ท่านอาส่งคนมาจับพวกเจ้าไปขังคุกเสีย!”เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินว่าอารองของเฝิงซานกวงก็คือเจ้าเมืองตานนั่นเอง นางจึงเริ่มมีแผนการในใจ“อ้อ หมายถึงเจ้าเมืองตานผู้นั้นหรอกรึ? ยังนึกว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่ใดเสียอีก”“เชิญไปเรียกตัวมาได้เลย แล้วเรามายันกันซึ่งหน้า ให้รู้ไปว่าเขาจะเข้าข้างเจ้า หรือเห็นด้วยกับเรามากกว่า”เฝิงซานกวงมองดูท่าทีของเจี่ยนอันอัน คล้ายไม่กลัวกระทั่งคนเป็นเจ้าเมือง จึงให้ตกใจซ้ำอีกเขาแอบคิดในใจ หรือว่าท่านอารองจะรู้จักกับคนสองคนนี้?จึงหันไปกระซิบกระซาบต่อลูกน้องข้างกาย “รีบไปเชิญอารองข้ามาเดี๋ยวนี้”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 812
เหล่าคนงานที่เข้าออกเหมืองแร่เห็นเหตุการณ์เข้า ต่างก็ตกใจเป็นอย่างมากเพราะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นลูกน้องของนายจ้างถูกผู้อื่นทำร้ายเช่นนี้แม้แต่ละคนจะมีความตกใจ แต่ลึกๆ กลับรู้สึกสะใจมากกว่าเพราะบริวารของเฝิงซานกวงเหล่านี้ ปกติมักจะใช้กำลังกับพวกเขาบ่อยๆทุกครั้งที่พวกเขาขุดหาแร่ออกมาไม่ได้ปริมาณตามที่ต้องการ ลูกน้องเฝิงซานกวงก็พากันมารุมซ้อมพวกเขาอย่างหนัก แต่พวกเขาก็ไม่กล้าไปบอกใครบางคนเคยคิดหนีไปจากที่นี่ แต่ครั้งใดที่มีผู้หลบหนี มักถูกจับกลับมาแล้วซ้อมหนักยิ่งกว่าเดิมอีกที่สำคัญพวกเขาแทบจำไม่ได้ว่าตนคือใคร บ้านช่องอยู่ที่ใดจึงได้แต่ใช้แรงกายแลกกับเงินน้อยนิดเพียงสองอีแปะในแต่ละวัน อดทนทำงานอยู่ที่นี่ต่อไปเมื่อชายสองคนถูกทำร้ายเข้า จึงมีลูกน้องเฝิงซานกวงตามออกมาอีกทุกคนเมื่อเห็นว่ามีคนมาก่อเรื่อง จึงกรูกันเข้าหาฉู่จวินสิงทันทีแต่มิต้องรอให้พวกเขามาเข้าใกล้ ฉู่จวินสิงใช้กำลังภายในซัดออกไปก่อนแล้วทุกคนต่างทยอยล้มลง พลางกลิ้งไปมา ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดทันใดนั้นเอง มีเสียงหนึ่งตะคอกดังขึ้น “ผู้ใดกล้าบังอาจมาก่อเรื่องในเหมืองของข้า อยากตายหรืออย่างไร?”ใบ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 811
แต่บัดนี้นางเปิดร้านมาสิบกว่าวัน ขายได้เพียงรูปสัตว์โลหะไม่กี่ตัวเท่านั้นเฉียวซื่อบอกเล่าสิ่งที่พบเจอให้เจี่ยนอันอันฟัง ทำให้นางเกิดความเข้าใจขึ้นทันทีที่แท้เฉียวซื่อถูกเฝิงซานกวงหลอกลวงมาแต่แรกเจี่ยนอันอันเพียงคิดว่าต่อให้นางซื้อของตกแต่งเหล่านี้กลับไป ก็มิได้ใช้ประโยชน์นักจึงนำหนูโลหะตัวเล็กในมือวางกลับที่เดิมเฉียวซื่อเห็นเจี่ยนอันอันทำเช่นเดียวกับลูกค้าอื่นในร้าน เพียงเข้ามาหยิบดูเล็กน้อย จากนั้นจึงวางของตกแต่งลงไว้ที่เดิมดูแล้วคล้ายไม่สู้ถูกใจผลงานที่นางสร้างสรรค์ออกมาเท่าใดนัก พลันเกิดความรู้สึกท้อแท้ นางคงไม่เหมาะจะทำอาชีพนี้จริงๆ กระมังหากตอนนี้สามียังอยู่ก็คงดี นางจะได้ฝึกวิชาการตีเหล็กจากเขาให้ออกมาเป็นงานอื่นบ้างและเมื่อครู่เจี่ยนอันอันรู้จากปากเฉียวซื่อ ว่าเฝิงซานกวงได้เปิดกิจการเหมืองแร่แห่งหนึ่งทุกวันจะมีคนงานไปด้านหลังภูเขาที่อยู่ห่างไกล ขุดเอาแร่เหล็กและหยกออกมา เพื่อนำกลับมาถลุงเป็นเครื่องหยกและของใช้ที่ทำจากเหล็กนางเห็นเฉียวซื่อคล้ายมีอาการท้อใจ จึงกล่าวยิ้มแย้ม “พี่เฉียว ท่านพาข้าไปดูที่เหมืองของเฝิงซานกวงก่อน ข้ามีสิ่งของบางอย่างต้องการจะซื้อ”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 810
เจี่ยนอันอันหยิบมากวาดตาดูก็มองความผิดปกติบนนั้นออกได้ในทันที“เงื่อนไขในนี้เข้มงวดเกินไปแล้ว ถ้าฝ่ายไหนยุติสัญญาจะต้องชดเชยให้อีกฝ่ายเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึง”“เจ้าหมอนี่ช่างกล้าเขียน สัญญานี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเงื่อนไขแบบมัดมือชกกันชัดๆ”“ข้าว่าท่านไม่ร่วมงานกับเขาเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้เฉียวซื่อใจหายวูบนางรู้จักตัวหนังสือแค่ไม่กี่ตัว นอกจากเขียนชื่อตัวเองเป็นแล้ว เงื่อนไขในนั้นนางอ่านไม่เข้าใจเลยสักนิดเฝินซานกวงเป็นคนอ่านให้นางฟัง นางรู้สึกว่าเงื่อนไขสมเหตุสมผลมากจึงลงนามในสัญญากับอีกฝ่ายแต่คิดไม่ถึงเลยว่า เฝิงซานกวงจะกล้าเล่นเล่ห์กับนางแบบนี้เดิมนั้นนางอยากยกเลิกสัญญากับอีกฝ่าย แต่กลับได้ยินเฝิงซานกวงพูดว่า ถ้านางกล้าเป็นฝ่ายยกเลิกสัญญาก็จะต้องชดเชยเงินให้เฝิงซานกวงเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึงตอนนั้นเฉียวซื่อตกใจยิ่งนักนางเคยไปถามเถ้าแก่ร้านข้างเคียง ฝ่ายตรงข้ามก็บอกว่าเงื่อนไขนี้เขียนไว้อย่างชัดเจน ต้องจ่ายเงินชดเชยให้อีกฝ่ายหนึ่งแสนตำลึงจริงๆเงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้ นางจะไปหาเงินมากมายขนาดนี้มาจากที่ไหนถึงตอนนี้เฉียวซื่อจึงตระหนักว่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 809
ตอนนี้เขาทำได้เพียงอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวด ยอมรับการทุบตีจากเฉียวอี้บริเวณรอบๆ มีคนล้อมเข้ามามุงดูจำนวนมาก พวกเขาต่างชี้ไม้ชี้มือมาทางชายผู้นั้น“คนคนนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าต้องไม่ใช่คนดีแน่ ดูหน้าตาทรงโจรของเขาสิ แปดส่วนคงเป็นเพราะไปหาเรื่องคนอื่นก่อน ถึงได้ถูกเด็กคนนั้นซ้อมเอาแบบนี้”“เมื่อครู่ข้าได้ยินแล้ว เขาไปลงไม้ลงมือกับแม่ของเด็กคนนั้น ข้าว่าตีเขายังน้อยไป ควรแจ้งความมากกว่า”คนมุงบริเวณรอบๆ ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานาเฉียวอี้ควงหมัดทักทายใบหน้าของชายผู้นั้นหนักกว่าเดิมในไม่ช้า เฉียวอี้ก็ตีจนรู้สึกเจ็บกำปั้น แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนกระทั่งอัดศีรษะชายผู้นั้นจนบวมเป่งเหมือนหมู เฉียวอี้ถึงได้หยุดมือพร้อมหอบหายใจแม้ว่ากำปั้นของเฉียวอี้จะไม่ใหญ่ แต่ครั้นทุบตีคนก็ร้ายกาจยิ่งนักเห็นใบหน้าชายผู้นั้นเขียวช้ำไปหมด เฉียวอี้ก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากเจี่ยนอันอันกล่าวกับชายผู้นั้นว่า “หากวันหน้าเจ้ายังกล้ามาคุกคามแม่ลูกตระกูลเฉียวอีก ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าสบายแบบนี้แน่ ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”ชายผู้นั้นไม่กล้าพูดมาก ลุกขึ้นมากุมศีรษะแล้วเผ่นหนีไปคนมุงบริเวณรอบๆ เ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 808
เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงสบตากัน“พวกเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้” ฉู่จวินสิงว่าแล้วก็ก้าวยาวๆ ตรงไปทางตรอกน้อยชายผู้นั้นเห็นว่าฉู่จวินสิงตรงมาทางเขาก็หันหลังเตรียมวิ่งหนีแต่เขาวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกถีบเข้าที่เอวเสียแล้วชายผู้นั้นถูกถีบกระเด็นไปไกล คว่ำหน้าอยู่บนพื้นร้องโอดโอยออกมาอย่างทนไม่ไหวฉู่จวินสิงย่างสามขุมตรงเข้าไปหาแล้วหิ้วคอเสื้อของชายผู้นั้นขึ้นมาอย่างไม่ปรานีปราศรัย“ไปกับข้า!”ฉู่จวินสิงกล่าวพลางผลักชายผู้นั้นตรงออกไปนอกตรอกชายผู้นั้นได้ลิ้มรสความร้ายกาจของฉู่จวินสิงแล้วย่อมไม่กล้าวิ่งหนีส่งเดชเขาไม่อยากถูกถีบอีกหรอกนะ จนถึงตอนนี้เอวยังระบมอยู่เลยฉู่จวินสิงผลักชายผู้นั้นมาถึงตรงหน้าเจี่ยนอันอันกับเฉียวอี้แล้วกล่าวเสียงเข้ม “บอกมา ระหว่างเจ้ากับเด็กคนนี้เป็นเรื่องอะไรกันแน่?”ชายผู้นั้นมองเฉียวอี้ แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นแค้น“คุณชายท่านนี้ ข้าไม่รู้จักเขาเสียหน่อย เขาวิ่งออกมาถนนใหญ่เอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้าเลยนะ”ขณะที่ชายผู้นั้นพูดก็ถลึงตาใส่เฉียวอี้อย่างดุร้ายเฉียวอี้เห็นฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมรับ เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโมโห แล้วตวาดใส่ชายผู้นั้นว่า“ท่านโก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 807
เจี่ยนอันอันเห็นว่าฉู่จวินสิงก่อสร้างเป็น นางก็วางใจไปได้มากนางยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ใช่กระโจม แต่เป็นโรงเรือนสำหรับเพาะปลูกแบบหนึ่ง”นางมีความคิดคร่าวๆ ในใจแล้วจึงรีบกลับบ้านไปกับฉู่จวินสิงนางหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากในมิติ แล้ววาดภาพร่างบนโต๊ะฉู่จวินสิงนั่งอยู่ข้างๆ ตั้งใจดูภาพร่างโรงเรือนที่เจี่ยนอันอันวาดที่นี่ไม่มีเหล็กเส้น เจี่ยนอันอันยังไม่อยากใช้เงินจำนวนมากไปซื้อจากในร้านค้านางต้องการสร้างโรงเรือนสำหรับคนในหมู่บ้านทุกคน เหล็กเส้นที่ต้องใช้จึงมีไม่น้อยหากใช้เงินไปซื้อมา นั่นไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ เลยนางไม่อยากใช้เงินพวกนั้นในมิติมากเกินไป นางยังรอที่จะสนับสนุนฉู่จวินสิงขึ้นนั่งบัลลังก์ฮ่องเต้หลังจากการทำสงครามกลับเมืองจิงโจวในวันหน้าเมื่อถึงตอนนั้น เงินทองของล้ำค่าเหล่านั้นในมิติก็จะได้นำไปใช้แล้วฮ่องเต้จนกรอบคนหนึ่งที่ไม่สามารถจ่ายเบี้ยหวัดให้เหล่าขุนนางได้ ทั้งยังไม่สามารถทำให้ชาวบ้านอยู่ดีมีสุข กับฮ่องเต้ที่มั่งคั่งร่ำรวยคนหนึ่ง เงินในมือสามารถซื้อเมืองทั้งเมืองได้ชาวบ้านกับเหล่าขุนนางจะเอนเอียงไปทางคนไหนมากกว่า นั่นไม่ต้องพูดก็สามารถรู้ได้แล้วในไม่ช้า เจี่ยน
