บทที่ 132

ครั้นซ่างชิวได้ยินว่าอาการป่วยของลูกสาวเขาสามารถรักษาให้หายดีได้ หัวใจที่เครียดเขม็งก็ผ่อนคลายลงหลายส่วน

“ได้ๆ ๆ ขอเพียงแม่นางสามารถรักษาอาการป่วยของตงเยว่ลูกข้าให้หายดีได้ อย่าว่าแต่หนึ่งปี ต่อให้สิบปีข้าก็รอไหว”

เจี่ยนอันอันยิ้มบางพลางโบกมือ “ไม่นานถึงหนึ่งปีหรอก ท่านให้เวลาข้าสักอาทิตย์ ข้าก็สามารถรักษาตงเยว่ให้หายดีได้แล้ว”

ชาวบ้านบริเวณนั้นล้วนคิดว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้เลย

ซ่างตงเยว่ป่วยเช่นนี้มาตั้งแต่เกิดแล้ว

นางไม่สามารถกระโดดโลดเต้นวิ่งเล่นไปทั่วเหมือนเด็กคนอื่นๆ ในหมู่บ้านชิงสุ่ย

ในอดีตหมอชราของหมู่บ้านชิงสุ่ยยังบอกว่าอย่างมากซ่างตงเยว่มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินอายุแปดขวบ

หมอชราของหมู่บ้านชิงสุ่ยรักษาคนมาหลายสิบปีแล้ว

เขาได้รับความนับหน้าถือตาอย่างสูงในหมู่บ้าน

แม้แต่เขายังพูดว่าโรคของซ่างชิวไร้ยารักษา

แม่นางน้อยผู้นี้จะรักษาโรคของซ่างตงเยว่ให้หายดีภายในเวลาสั้นๆ แค่อาทิตย์เดียวได้อย่างไร

นางคงไม่ได้คุยโวหลอกลวงพวกเขากระมัง

แต่ซ่างชิวกลับเชื่อถือคำพูดของเจี่ยนอันอันอย่างมาก

เขารู้สึกว่าเจี่ยนอันอันไม่เหมือนคนที่จะคุยโวโอ้อวด

ยาแก้พิษที่เจี่ยนอันอันให้เขามาก่อนหน้านี