LOGINShare
บทที่ 124
Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 125
เจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าฟางอิ๋งมีท่าทีลังเล ก็ถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ “พี่สะใภ้ใหญ่มีอะไรจะพูดอย่างนั้นหรือ?”ฟางอิ๋งเหลือบมองไปยังฉู่จวินหลุน แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ “อันอัน ตระกูลในตอนนี้ล้วนแต่ต้องอาศัยเจ้าเพียงแค่คนเดียวคอยจัดการ ข้าที่เป็นพี่สะใภ้ใหญ่รู้สึกผิดจริงๆ”เจี่ยนอันอันโบกมืออย่างเร่งรีบ “ไม่เป็นไรเลย ข้าเองก็หวังว่าทุกคนจะสามารถอยู่ดีกินดีก็เท่านั้นเองเจ้าค่ะ”ฟางอิ๋งมองไปยังฉู่จื่อซีที่กำลังกินลูกกวาดอยู่ นางก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง“จื่อซีเด็กคนนี้ช่างมีชะตาที่น่าสงสารเสียจริง อายุยังน้องก็ต้องมาทนลำบากกับพวกเรา” “หากไม่ใช่เพราะว่ามีเจ้ารู้ว่าที่เขาเป็นเช่นนี้เพราะว่ามีพิษอยู่ในร่างกายแล้ว” “เกรงว่าทั้งชีวิตนี้ของพวกเราก็คงจะต้องอยู่ในความมืดมิดไปตลอดชีวิต”เจี่ยนอันอันเข้าใจแล้ว ฟางอิ๋งกำลังจะพูดคำขอบคุณกับนางนางรีบพูดออกมา “พี่สะใภ้ใหญ่ พวกเราตอนนี้เป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว คำพูดที่เกรงใจกันเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงแล้ว” “นอกจากนี้ ข้าเองก็คงจะไม่ให้วันเวลาอันยากลำบากเช่นนี้ดำเนินต่อไปอีก ข้าจะต้องคิดหาวิธี ให้พวกท่านได้หวนกลับมาเป็นใหญ่อีกครั้งหนึ่งแน่”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 126
ฉู่จวินหลุนก้มลงมองสองขาของตนเองที่ไร้ความรู้สึกเขาไม่อยากให้เจี่ยนอันอันรักษา เพราะอย่างไรบาดแผลของเขาอยู่ที่กระดูกสันหลังช่วงล่างการจะให้หญิงสาวคนหนึ่งมารักษาให้เขานั้น เขาเอ่ยปากไม่ออกจริง ๆขณะที่เขากำลังจะปฏิเสธ กลับได้ยินเสียงร้องไห้ของฟางอิ๋งดังขึ้นฟางอิ๋งสะอื้นพลางเอ่ยขึ้นว่า “จวินหลุน หรือท่านคิดจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดชีวิตจริงหรือ ท่านไม่ปรารถนาว่าสักวันหนึ่งจะลุกขึ้นมายืนได้อีกเลยหรือ?”ฉู่จื่อซีที่กำลังกินลูกกวาดกระตายขาว พอเห็นฟางอิ๋งร้องไห้ขึ้นมาเขาก็รีบโยนลูกกวาดในมือทิ้ง แล้ววิ่งเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ฟางอิ๋งใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาขมวดคิ้วตาม เหมือนจะร้องไห้ตามไปด้วยเจี่ยนอันอันพอฟังเข้าใจก็รู้ว่าขาของฉู่จวินหลุนยังมีโอกาสรักษาให้หายได้เพียงแต่ตลอดทางที่ผ่านมา ไม่มีใครกล่าวถึงเรื่องนี้กับนางนางเองก็ยังไม่ได้จับชีพจรของฉู่จวินหลุน และไม่รู้เลยว่าอาการบาดเจ็บของเขาเป็นเช่นไรนางเคยคิดมาตลอดว่า ขาทั้งสองข้างของฉู่จวินหลุนนั้นพิการถาวรไปแล้วจากผลของการรักษาครั้งก่อนเจี่ยนอันอันเอื้อมมือไปลูบหลังของฟางอิ๋งเบา ๆ พลางปลอบโยนว่า “พี่สะใภ้อย่าเพิ่งร้องไห้ ข้าจะหาวิธีรักษ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 127
ฉู่จวินสิงมองไปที่สายรัดทรวงอกที่เจี่ยนอันอันหยิบออกมา เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย “สิ่งนี้คืออะไร?”เจี่ยนอันอันอธิบายว่า “กระดูกซี่โครงของท่านหักไปหลายแห่ง สายรัดนี้ใช้เพื่อช่วยยึดร่างกายท่านให้อยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง”ฉู่จวินสิงไม่ได้เอ่ยอะไรเพิ่มเติม เขาให้ความร่วมมือกับเจี่ยนอันอันด้วยการถอดเสื้อตัวนอกออกเมื่อเสื้อถูกถอดออก กล้ามเนื้อบริเวณหน้าอกและหน้าท้องของฉู่จวินสิงก็ปรากฏชัดเจนต่อสายตาของเจี่ยนอันอันรูปร่างของเขางดงามอยู่แล้ว ยิ่งมีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง ยิ่งทำให้เจี่ยนอันอันละสายตาไม่ได้แต่รอยแผลเป็นที่ปรากฏอยู่บนนั้นกลับทำให้นางใจหายเล็กน้อยทว่าดีที่บาดแผลภายนอกของฉู่จวินสิงเริ่มตกสะเก็ดแล้วแม้จะใส่สายรัดทรวงอก ก็จะไม่ทำให้แผลติดเชื้อเมื่อเห็นเจี่ยนอันอันจ้องมองร่างกายของตนโดยไม่ละสายตา ฉู่จวินสิงก็อดเอ่ยเย้าขึ้นไม่ได้ “เจ้าจะมองอีกนานเท่าไร?”เจี่ยนอันอันรีบดึงสติตัวเองกลับมา ก็เห็นฉู่จวินสิงมองมาที่ตัวนางด้วยสายตาแฝงความขบขันนางจึงกระแอมไอเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ“เอ่อ... ข้าจะใส่สายรัดทรวงอกให้ท่าน โปรดอย่าขยับ”เจี่ยนอันอันกล่าวด้ว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 128
ซ่างชิวไม่เคยดื่มน้ำที่ชื่นใจและหวานล้ำเช่นนี้มาก่อนน้ำจากบ่อน้ำในหมู่บ้านชิงสุ่ยมักมีกลิ่นและรสชาติประหลาดที่ยากจะอธิบายพวกเขาในฐานะชาวบ้านชิงสุ่ยก็ชินกับการดื่มน้ำที่มีกลิ่นนี้ไปนานแล้วทว่าชามน้ำนี้กลับไม่มีกลิ่นแปลก ๆ นั่นเลย อีกทั้งยังใสสะอาดหวานล้ำชวนให้ดื่มเป็นอย่างยิ่งคนอีกสี่คนที่เหลือเมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของซ่างชิว พวกเขาก็พากันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเจี่ยนอันอันรู้ดีว่าซ่างชิวตกตะลึงกับอะไร นางจึงหันไปบอกกับคนอีกสี่คนว่า “พวกท่านยังยืนงงอยู่ทำไม รีบดื่มเร็วเข้าสิ”ทั้งสี่คนรีบยกชามขึ้นดื่มน้ำ ทันทีที่เข้าปากน้ำในชามเย็นสดชื่น แถมยังมีรสหวานนิด ๆพวกเขาทั้งสี่คนก็ไม่ต่างจากซ่างชิว มองเจี่ยนอันอันด้วยความตื่นตะลึง แล้วก้มมองน้ำในชามอีกครั้งพวกเขาไม่เคยดื่มน้ำที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลยพวกเขาจึงรีบยกชามดื่มน้ำจนหมดในรวดเดียวพวกเขาเช็ดมุมปาก ก่อนจะส่งรอยยิ้มซื่อ ๆ ให้เจี่ยนอันอัน“แม่นาง น้ำนี้ไยจึงเย็นสดชื่นและหวานเช่นนี้?”ในที่สุดซ่างชิวก็เอ่ยถามความสงสัยที่ค้างคาอยู่ในใจเจี่ยนอันอันยิ้มพลางตอบอย่างอารมณ์ดี “นี่คือน้ำที่ข้าตักมาจากบ่อน้ำ พวกท่านดื่มได้ตามสบาย”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 129
เจี่ยนอันอันเดินมาที่หน้าห้องครัว แล้วชะโงกหน้าเข้าไปดูเห็นสาวใช้หน้าตาสะสวยคนหนึ่งกำลังสับเนื้อไก่อย่างขะมักเขม้นอย่าได้มองรูปลักษณ์ที่บอบบางของนาง พละกำลังนั้นกลับไม่ธรรมดาเลยเจี่ยนอันอันเดินเข้าไปใกล้แล้วถามว่า “เจ้าชื่ออะไร?”สาวใช้วางมือจากงานตรงหน้า แล้วตอบอย่างนอบน้อมว่า “เรียนคุณฮูหยินน้อยรอง บ่าวชื่อสี่เอ๋อร์เจ้าค่ะ”เจี่ยนอันอันยิ้มเล็กน้อยให้กับสี่เอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า “สี่เอ๋อร์ เจ้าตามข้ามาหน่อยสิ”สี่เอ๋อร์รีบเช็ดมือของนางให้สะอาด แล้วเดินตามเจี่ยนอันอันออกจากครัวเจี่ยนอันอันชี้ไปที่เนื้อเหล่านั้นและสั่งว่า “เจ้าช่วยเอาเนื้อหมูพวกนี้ไปหมักเกลือ จากนั้นนำไปรมควันบนเตาไฟ”“ส่วนเนื้อวัวกับเนื้อแกะก็เอาไปหมักด้วยเช่นกัน”เมื่อสี่เอ๋อร์เห็นเนื้อที่เพิ่มเข้ามา ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความยินดีแม้นางจะไม่รู้ว่าเนื้อเหล่านี้มาจากที่ใดแต่นางคาดเดาได้ว่านี่คงเป็นเนื้อที่เจี่ยนอันอันนำติดตัวมาจากจวนก่อนออกเรือนอย่างแน่นอนคุณชายรองเคยบอกแล้วมิใช่หรือ ว่าเขาได้ถุงเฉียนคุนมาจากผู้มีวิชาเจี่ยนอันอันคงเก็บเนื้อเหล่านี้ไว้ในถุงเฉียนคุน แล้วนำติดตัวมาด้วยแต่ระหว่างการเ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 130
ทั้งสี่คนต่างมองหน้ากัน แล้วถอนหายใจอย่างหนักใจหนึ่งในนั้นกล่าวว่า “ตอนแรกในหมู่บ้านชิงสุ่ยของพวกเรายังมีหมออยู่ เด็กคนนี้ก็ได้รับการรักษาจากหมอคนนั้น”“แต่หมอท่านนั้นแก่ชรามากแล้ว และเสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน”“คนในหมู่บ้านชิงสุ่ยก็ไม่มีหมอคอยรักษาอีก ถ้าอยากจะไปรักษาที่ตำบล แต่ก็ไม่มีเงิน ทุกคนก็เลยได้แต่ทนเอาเช่นนี้แหละขอรับ”อีกคนกล่าวเสริมว่า “พวกเราถ้าแค่ป่วยเล็กน้อยก็ทนเอาแบบนี้ล่ะ”“แต่ถ้าใครป่วยหนักจริง ๆ ก็ต้องเอาข้าวของเพียงน้อยนิดไปแลกเงินที่ตำบลเพื่อรักษา”เจี่ยนอันอันเข้าใจแล้วว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร นางจึงวางชามข้าวลง แล้วหันไปพูดกับคนหนึ่งในนั้นว่า “เจ้าพาข้าไปดูที่บ้านของซ่างชิวหน่อย”นางยังบอกให้คนที่เหลือสามคนกลับไปนั่งกินข้าวกลางวัน แล้วนางก็เดินตามชาวบ้านคนนั้นไปที่บ้านของซ่างชิวฉู่จวินสิงเห็นว่าเจี่ยนอันอันยังไม่ได้กินข้าวก็ออกไป เขาจึงสั่งให้บ่าวรับใช้เก็บอาหารไว้รอให้เจี่ยนอันอันและซ่างชิวกลับมากินเมื่อเจี่ยนอันอันและชาวบ้านคนนั้นมาถึงหน้าบ้านของซ่างชิว ก็เห็นบ้านที่ทรุดโทรมและมีชาวบ้านหลายคนยืนอยู่เมื่อพวกเขาเห็นเจี่ยนอันอันเดินเข้ามา ใบหน้าก็ฉา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 131
เจี่ยนอันอันหยิบสมุนไพรหลายชนิดออกมาจากในคลังวัสดุยาอีกครั้งนางเปิดประตูไปกล่าวกับซ่างชิวว่า “ท่านนำสมุนไพรพวกนี้ไปต้ม จำไว้ว่าต้องต้มโดยใช้ไฟอ่อน”ซ่างชิวมองสมุนไพรในมือแล้ววิ่งไปต้มยาในครัวโดยไม่ลังเลชาวบ้านที่ยืนอออยู่ในลานเรือนเห็นเจี่ยนอันอันเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งพวกเขาอยากชะโงกหน้าเข้าไปดูว่ายามนี้ในห้องเป็นอย่างไรบ้างแต่พวกเขายังไม่ทันเห็นอะไร เจี่ยนอันอันก็ปิดประตูลงเสียแล้วเจี่ยนอันอันจับชีพจรให้ตงเยว่อีกครั้งยามนี้ชีพจรของตงเยว่เป็นปกติแล้วผ่านไปไม่นาน ตงเยว่ก็ลืมตาขึ้นมานางเห็นว่าผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือหญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง ขณะที่บิดาของตนไม่อยู่ในห้องตงเยว่ทำท่าจะกระถดหนีไปด้านในของเตียงอุ่นด้วยสีหน้าแตกตื่นแต่ร่างกายนางอ่อนแอเกินไป ครู่ก่อนอาการป่วยยังกำเริบตอนนี้กระทั่งนางจะพลิกตัวก็ยังยากเย็นแสนเข็ญซ่างตงเยว่เห็นว่าตนเองไม่อาจขยับตัวได้ก็ตกใจจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเจี่ยนอันอันยิ้มเอ่ยกับซ่างตงเยว่ “เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าไม่ใช่คนร้าย พ่อเจ้าเป็นคนเรียกข้ามารักษาอาการป่วยของเจ้า”ซ่างตงเยว่ไม่เชื่อคำพูดของเจี่ยนอันอัน นางเผยอปากถามเสียงอ่อนแร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 132
ครั้นซ่างชิวได้ยินว่าอาการป่วยของลูกสาวเขาสามารถรักษาให้หายดีได้ หัวใจที่เครียดเขม็งก็ผ่อนคลายลงหลายส่วน“ได้ๆ ๆ ขอเพียงแม่นางสามารถรักษาอาการป่วยของตงเยว่ลูกข้าให้หายดีได้ อย่าว่าแต่หนึ่งปี ต่อให้สิบปีข้าก็รอไหว”เจี่ยนอันอันยิ้มบางพลางโบกมือ “ไม่นานถึงหนึ่งปีหรอก ท่านให้เวลาข้าสักอาทิตย์ ข้าก็สามารถรักษาตงเยว่ให้หายดีได้แล้ว”ชาวบ้านบริเวณนั้นล้วนคิดว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้เลยซ่างตงเยว่ป่วยเช่นนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วนางไม่สามารถกระโดดโลดเต้นวิ่งเล่นไปทั่วเหมือนเด็กคนอื่นๆ ในหมู่บ้านชิงสุ่ยในอดีตหมอชราของหมู่บ้านชิงสุ่ยยังบอกว่าอย่างมากซ่างตงเยว่มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินอายุแปดขวบหมอชราของหมู่บ้านชิงสุ่ยรักษาคนมาหลายสิบปีแล้วเขาได้รับความนับหน้าถือตาอย่างสูงในหมู่บ้านแม้แต่เขายังพูดว่าโรคของซ่างชิวไร้ยารักษาแม่นางน้อยผู้นี้จะรักษาโรคของซ่างตงเยว่ให้หายดีภายในเวลาสั้นๆ แค่อาทิตย์เดียวได้อย่างไรนางคงไม่ได้คุยโวหลอกลวงพวกเขากระมังแต่ซ่างชิวกลับเชื่อถือคำพูดของเจี่ยนอันอันอย่างมากเขารู้สึกว่าเจี่ยนอันอันไม่เหมือนคนที่จะคุยโวโอ้อวดยาแก้พิษที่เจี่ยนอันอันให้เขามาก่อนหน้านี
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 670
พวกเขาไม่ยอมลงมาเสียที คงกลัวจะถูกคนของทางการพบเห็นว่ามาพักอยู่ที่นี่ไม่นานก็มีเสี่ยวเอ้อยกอาหารออกมา แล้วเดินขึ้นชั้นบนไปเขาเคาะประตู ครู่หนึ่งจึงมีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา พร้อมรับเอาถาดอาหารเข้าไปคนในห้องยังได้พูดจาบางอย่างกับเสี่ยวเอ้อ เห็นเพียงเสี่ยวเอ้อพยักหน้าหงึกหงัก หลังจากรับเงินมาแล้วจึงเดินลงชั้นล่างไปเมื่อมั่นใจว่าพวกเขายังอยู่ในห้อง เพียงไม่ได้ปรากฏตัวเท่านั้นฉู่จวินสิงจึงค่อยๆ กินข้าวช้าลงด้วยรอจนกระทั่งทั้งคู่กินข้าวเสร็จ ผู้คนในโถงกินข้าวก็ได้ออกไปกว่าครึ่งแล้วเจี่ยนอันอันซับคราบน้ำมันที่มุมปาก พลางกล่าวด้วยความพึงพอใจ “อาหารโรงเตี๊ยมนี้ช่างถูกปากข้านัก”ฉู่จวินสิงยิ้มๆ มิได้พูดจาทั้งคู่เดินขึ้นชั้นบนไป แต่มิได้กลับเข้าห้องของตน กลับเดินมาหยุดที่หน้าห้องหม่าลู่และเฉินเช่อแทนฉู่จวินสิงยกมือขึ้นเคาะประตู ไม่นานในห้องก็มีเสียงคล้ายหวาดระแวงของเฉินเช่อ“ใคร?”ฉู่จวินสิงกล่าวเสียงต่ำ “เฉินเช่อ เปิดประตู เป็นข้าเองฉู่จวินสิง”ขาดคำมิทันไร จึงได้ยินในห้องมีเสียงฝีเท้าคนเดินและไม่นานประตูก็ถูกแง้มออกเป็นซอกเล็กเมื่อเฉินเช่อเห็นผู้ที่มายืนอยู่ด้านนอก มิใช
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 669
ฉู่จวินสิงกล่าวจบ จึงปล่อยมือเจี่ยนอันอันแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเจี่ยนอันอันเอนกายนอนลงบนเตียงเช่นเดิม มือกุมที่หน้าท้องแบนราบลูกคนนี้มาเร็วเกินไป จนนางไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจแต่มาหวนคิดอีกที เมื่อเด็กเลือกที่จะมาอยู่กับพวกเขา นางจึงมีหน้าที่ปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรอให้ลูกลืมตาดูโลกเมื่อใด นางจะเลี้ยงดูให้ใช้ชีวิตสุขสบายเหมือนตนเองเจี่ยนอันอันนำยาบำรุงจากห้วงมิติออกมาแล้วกินเข้าไป พลันอาการหน้ามืดวิงเวียนค่อยบรรเทาลงบ้างนางลงจากเตียง เดินมาถึงนอกประตู จึงเห็นฉู่จวินสิงยืนอยู่ด้านนอกผู้เดียว คล้ายรับลมเย็นอยู่เจี่ยนอันอันเดินมาข้างกาย พลางเรียกเบาๆ “ท่านพี่”ฉู่จวินสิงกำลังใช้ความคิดบางอย่างอยู่ แม้กระทั่งเจี่ยนอันอันเดินออกมา เขาก็ยังไม่รู้ตัวเมื่อถูกนางเรียกเข้า จึงได้ตั้งสติกลับมาโชคดีที่บริเวณนี้ไม่มีคนนอกอยู่ด้วย มิเช่นนั้นหากให้ใครได้ยินเข้า ชายหนุ่มผู้หนึ่งเรียกหนุ่มอีกคนว่าท่านพี่ คงได้ตกใจจนตาถลนออกนอกเบ้าเป็นแน่แท้ ฉู่จวินสิงมองไปยังชั้นล่าง ยังไม่เห็นวี่แววลูกน้องสองคนจะมาถึงเขาจึงดึงตัวเจี่ยนอันอันกลับเข้าห้องไป“เหตุใดเจ้าจึงไม่นอนพักอี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 668
เขาตื่นเต้นจนนั่งลงที่เตียง พร้อมจับมือเจี่ยนอันอันไว้ วางที่ริมฝีปากแล้วจุมพิตเบาๆ“ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดเราสองคนก็จะมีทายาทแล้ว”“แสดงว่าสิ่งที่ข้าทำไปก่อนหน้านี้ นับว่าไม่เสียเปล่า”เจี่ยนอันอันมองดูสีหน้าตื่นเต้นยินดีของฉู่จวินสิง นางกลับไม่ยินดียินร้ายและไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติ“เมื่อครู่นี้ท่านหมายความว่ากระไร อะไรคือสิ่งที่ทำไม่เสียเปล่า?”หรือว่าก่อนหน้านี้ฉู่จวินสิงนำยาคุมกำเนิดของนาง ไปสับเปลี่ยนเป็นยาตัวอื่น?แต่ความคิดนี้ผุดขึ้น พลันถูกเจี่ยนอันอันลบทิ้งไปเขามิใช่คนในยุคปัจจุบันเสียหน่อย จะรู้ได้อย่างไรว่ายังมียาชนิดอื่นทดแทนยาคุมกำเนิดได้แล้วฉับพลันเจี่ยนอันอันก็นึกขึนได้ว่า ครั้งแรกที่นางมีอะไรกับฉู่จวินสิง ตอนนั้นนางไม่ได้กินยาคำนวณเวลาดูแล้ว ห่างจากตอนนั้นถึงตอนนี้ ก็ประมาณหนึ่งเดือนจริงๆเจี่ยนอันอันพลันนิ่งอึ้ง นางนึกเสียใจที่วันนั้นเหตุใดจึงไม่กินยาก่อน?แต่ตอนนี้ไม่ว่าพูดอย่างไรก็สายเกินแก้ นางไม่ต้องการมีลูกเร็วขนาดนี้ แต่ก็ไม่ทันการณ์เสียแล้วฉู่จวินสิงมองหน้าเจี่ยนอันอัน ประเดี๋ยวก็คิ้วขมวด ประเดี๋ยวก็ให้หมดอาลัยตายอยากเขารู้สึกห่อเหี่ยวลง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 667
ยามนี้เจี่ยนอันอันรู้สึกคล้ายวิงเวียนศีรษะ เห็นทีต้องกลับไปพักเอาแรงเสียหน่อยแล้วระหว่างทางกลับโรงเตี๊ยม เจี่ยนอันอันถามฉู่จวินสิง “ท่านรู้สึกเวียนศีรษะบ้างหรือไม่?”ฉู่จวินสิงส่ายหน้า เป็นเชิงว่าตนมิได้รู้สึกผิดปกติแต่อย่างใดแต่เขากลับรู้สึกว่า มือของเจี่ยนอันอันค่อนข้างเย็น“เจ้าเป็นอะไร ร่างกายไม่สบายใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันพยักหน้าเบาๆ นางกำลังรู้สึกว่าเวลาเดินคล้ายตัวลอยอย่างไรชอบกลสองเท้าเหมือนดั่งย่ำอยู่บนปุยนุ่น มีความทรมานนักฉู่จวินสิงเห็นท่าไม่สู้ดี จึงก้มตัวลงต่อหน้านาง“ขึ้นมา ข้าจะแบกเจ้ากลับไป”เจี่ยนอันอันมิได้โต้แย้ง เพราะนางรู้สึกไม่ใคร่สบายจริงๆ จึงไม่คิดขัดขืน พลางแนบลงแผ่นหลังฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงแบกนางแล้วเดินต่อ ระหว่างทางยังถอยถามไถ่อาการเป็นระยะเจี่ยงอันอันเพียงคิดว่าอาจเพราะเมื่อครู่ฆ่าคนมากเกินไป และสูดกลิ่นคาวเลือดมากไปด้วยบวกกับยาเม็ดนั้น นางใช้เวลาอันสั้นในการปรุงออกมาสรรพคุณของยาคงไม่ดีเท่ายาที่ผลิตได้ในยุคปัจจุบันนางซบอยู่แผ่นหลังฉู่จวินสิง พร้อมนำความคิดตนพูดให้เขาฟังฉู่จวินสิงเริ่มใช้วิชาตัวเบา ทำให้การเดินเท้ารวดเร็วกว่าเมื่อคร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 666
หลังจากทั้งคู่กินข้าวเสร็จ กลับไม่ได้พักผ่อนอยู่ในโรงเตี๊ยมหลังจากออกไปข้างนอก ก็มาอยู่ในมุมๆ หนึ่งซึ่งปลอดคนในใจรีบท่องชื่อว่านผิงพร้อมกัน และไม่นานก็หายตัวไปจากซอกมุมนั้นเมื่อพวกเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง จึงเห็นว่านผิงกับพวกกำลังเที่ยวจับคนอยู่ทุกครั้งที่จับชายคนหนึ่งได้ ก็จะหยิบภาพเขียนออกมาเปรียบเทียบดูใบหน้าทำเอาผู้คนบนท้องถนนต่างตกใจเป็นการใหญ่ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันยังอยู่ในสภาพอำพรางกายอยู่ ว่านผิงกับพวกจึงไม่รู้ว่ามีคนมาคอยติดตามและพวกเขาก็ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น กลับเดินตามพวกว่านผิงไปเรื่อยๆโดยตั้งใจว่าจะหาโอกาสเหมาะ ค่อยลงมือเสียทีเดียวเพราะถ้าอยู่ท้องถนนแล้วลงมือฆ่าคน อาจทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนกเป็นอย่างมากพวกเขาจับคนมาหลายคน แต่ล้วนไม่ใช่คนในภาพเขียนทำเอาว่านผิงโกรธจนกำหมัดแน่น มองหน้าลูกน้องพร้อมกล่าวเสียงดุ “พวกมันยังอยู่ในเมืองหลี่จง รีบไปค้นหาให้ทั่ว อย่าได้ปล่อยผ่านแม้แต่คนเดียว!”“ขอรับ ท่านหัวหน้า”ลูกน้องรับคำโดยพร้อมเพรียง และตามหาต่อไปเมื่อพวกเขามาถึงที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง พลันเห็นข้างหน้ามีบ้านเล็กหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ดูจากประตูที่เก่าโทร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 665
ว่านผิงส่งสายตาให้เหล่าลูกน้อง ทุกคนรีบวิ่งขึ้นชั้นบนไปต่างถือเอาภาพเหมือนออกมา พร้อมเปรียบเทียบบนใบหน้าแขกทีละคน เมื่อเห็นว่าล้วนไม่ใช่คนที่ตนต้องการจะหา อีกทั้งมองดูในห้อง จนแน่ใจว่าไม่มีใครหลบซ่อนอยู่ จึงลงไปยังชั้นล่าง“หัวหน้า ชั้นบนไม่มีคนที่เราจะหา”ว่านผิงเหลียวมองคนที่นั่งกินอาหารอยู่ในโรงเตี๊ยม มองดูแต่ละคนแล้วสำรวจขึ้นลง สุดท้ายไปจับจ้องอยู่ที่ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันเขาเห็นคนทั้งคู่ต่างก้มหน้ากินข้าว แทบไม่เงยหน้าขึ้นมองผู้ใดเสียด้วยซ้ำจึงผละจากเถ้าแก่ เดินจ้ำอ้าวไปทางฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอัน“เงยหน้าขึ้นมา” ว่านผิงกล่าวเสียงตะคอก กระบี่ในมือชี้ที่ลำคอฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงแทบไม่นำพาต่อกระบี่ที่พาดคอ พลางวางตะเกียบลง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมุมปาก “ว่าอย่างไร เจ้าคิดลงมือกับข้าด้วยรึ?”ฉู่จวินสิงเลียนแบบน้ำเสียงของอิ่นเจียง พลางเหลือบตาขึ้นมองว่านผิงทันทีที่ว่านผิงเห็นหน้าฉู่จวินสิงชัดเจน จึงตกใจจนตัวสั่น พลางรีบเก็บกระบี่ขึ้น“ข้าน้อยไม่รู้ว่าใต้เท้ามาอยู่นี่ เมื่อครู่ล่วงเกินไป ขอท่านโปรดอภัยด้วย”ว่านผิงยืนอยู่ด้านข้างฉู่จวินสิง ในใจรู้สึกขนลุกขนชัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 664
ฉู่จวินสิงเห็นเจี่ยนอันอันในที่สุดก็ลืมตาขึ้น จึงได้กล่าวกับนาง “เมื่อครู่ข้าเรียกเจ้าอยู่หลายที เจ้าก็ไม่ขานตอบ ข้ายังนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก”เจี่ยนอันอันเพิ่งจะนึกได้ เมื่อครู่นางกำลังเพ่งมองภาพในมิติอยู่ ข้างโสตได้ยินเสียงคนเรียกชื่อนางจริงๆเพียงแต่ความสนใจของนาง ล้วนไปอยู่ในภาพนั้นหมดสิ้น จึงไม่ได้ใส่ใจการเรียกหาของฉู่จวินสิงนางจึงยอมให้ฉู่จวินสิงมานั่งด้านข้าง พร้อมนำภาพที่เห็น บอกเล่าให้เขาฟัง“จากที่เจ้าเล่ามา ชายสองคนที่เห็นนั้น อาจเป็นลูกน้องข้าก็ได้”เจี่ยนอันอันก็นึกถึงข้อนี้เช่นกัน หากชายสองคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจริง เบื้องหน้านางคงไม่ปรากฏภาพเช่นนั้นออกมา“เมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็รออยู่ในโรงเตี๊ยมนี้แหละ เพราะที่ๆ สองคนนั้นจะมาพักก็คือโรงเตี๊ยมแห่งนี้”ฉู่จวินสิงได้ยินดังนี้ พลันเกิดความคิดในใจขอเพียงชายสองคนนั้นปรากฏตัวขึ้น เขาก็จะได้สมทบกับพวกเขาทันทีเพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งห้าคนหลบหนีพร้อมกัน เหตุใดจึงได้พลัดหลงกันเช่นนี้?หรือว่าลูกน้องอีกสามคนได้ถูกคนของฉู่ชางเหยียนจับกลับไปเสียแล้ว?เจี่ยนอันอันเห็นฉู่จวินสิงขมวดคิ้วมุ่น นางจึงเอ่ยปาก “อย่าเพ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 663
ฉู่จวินสิงกล่าวเสียงก้อง “เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะให้เวลาท่านสามวันในการสืบเรื่องนี้”“ถ้าไม่ได้ตัวผู้ก่อเหตุมา ข้าจะทำตามรับสั่งของฝ่าบาท สั่งประหารพวกท่านทั้งครอบครัว”คำพูดของฉู่จวินสิง ทำให้เจ้าเมืองข่งสะดุ้งอย่างแรงจนแม้แต่สะใภ้รองที่คุกเข่าอยู่ด้านข้าง ก็พลอยหวาดกลัวจนตัวสั่นไปด้วยนางแอบเหลียวมองเจ้าเมืองข่ง เห็นอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตา ไม่รู้ว่าจะตามหาคนผู้นั้นได้พบหรือไม่หลังจากฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันจากไปแล้ว เจ้าเมืองข่งค่อยทรุดตัวลงกับพื้นเขาหายใจหอบแรง หวังจะช่วยระงับความหวาดหวั่นในใจบ้างสะใภ้รองได้ยินว่าโทษถึงขั้นประหารชีวิต ทำให้นางร้อนใจจนเดือดพล่านยิ่งกว่ามดที่อยู่บนฝาหม้อร้อน น้ำตาก็ยิ่งไหลรินไม่หยุด“ท่านพ่อ ข้ายังไม่อยากตาย โรคของซีเอ๋อร์ยังไม่ทันรักษาให้หายขาด เขาจะถูกประหารเช่นนี้ไม่ได้ ท่านต้องรีบจับกุมผู้แอบอ้างชื่อผู้นั้นให้ได้นะเจ้าคะ!”เจ้าเมืองข่งมีแผนการในใจอยู่แล้ว จึงถลึงตาใส่สะใภ้รอง พลางกล่าว “เลิกร้องไห้เสียที รีบไปดูซีเอ๋อร์ก่อนว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”สะใภ้รองรีบซับน้ำตาที่นองหน้าอยู่ พลางลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างเตียงมองดูซีเอ๋อร์ขณะนั้นมีสาวใ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 662
เสียงของเจี่ยนอันอันดังขึ้นจากด้านหลัง “บอกให้พวกเขาถอยออกไป หาไม่ข้าจะให้พวกท่านตายทั้งบ้าน!”เจ้าเมืองข่งรู้ดีว่าสองคนนี้วรยุทธ์ไม่เบา จึงไม่กล้าทำการบุ่มบ่าม ได้แต่รีบโบกมือให้เหล่าทหารจนแม้แต่สะใภ้รองที่อยู่บนเตียง ก็ตกใจกับคำพูดเจี่ยนอันอันเสียจนต้องรีบหยุดร้องไห้โดยพลันรอให้ทหารออกไปหมดแล้ว เจ้าเมืองข่งจึงได้ถามเสียงสั่น “พวกเจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?”“ที่เรามานี่ ย่อมได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ ให้สืบเรื่องราวการสอบจอหงวนเมื่อสามปีก่อน”เจ้าเมืองข่งได้ยินคำพูดของฉู่จวินสิง พลันขมวดคิ้วมุ่น สองตาจ้องเขม็งไปที่เขาเพียงไม่นานเจ้าเมืองข่งก็สังเกตจากบุคลิกและการแต่งกายของฉู่จวินสิง ดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นชาวจิงโจวจริงๆแต่จะบอกว่ารับพระบัญชามาจากฮ่องเต้ ก็ออกจะฟังไม่ขึ้นไปเสียหน่อย“พวกเจ้ามีสิ่งใดมายืนยันว่ารับพระบัญชามาสืบสวนข้าจริง?”ซ้ำยังเป็นเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วฮ่องเต้ทรงมีราชกิจมากมาย จู่ๆ จะทรงนึกได้อย่างไรว่าต้องสืบสวนเรื่องการสอบจอหงวนเมื่อสามปีก่อนไม่แน่ว่าสองคนนี้ อาจเป็นผู้ใดส่งมาแก้แค้นเขาก็ได้เพราะเขาเคยรับผลประโยชน์จากผู้อื่นมาไม่น้อย อีกทั้งให้ผู้ที่สอบตก
