เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 124
บทที่เกี่ยวข้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 125
เจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าฟางอิ๋งมีท่าทีลังเล ก็ถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ “พี่สะใภ้ใหญ่มีอะไรจะพูดอย่างนั้นหรือ?”ฟางอิ๋งเหลือบมองไปยังฉู่จวินหลุน แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ “อันอัน ตระกูลในตอนนี้ล้วนแต่ต้องอาศัยเจ้าเพียงแค่คนเดียวคอยจัดการ ข้าที่เป็นพี่สะใภ้ใหญ่รู้สึกผิดจริงๆ”เจี่ยนอันอันโบกมืออย่างเร่งรีบ “ไม่เป็นไรเลย ข้าเองก็หวังว่าทุกคนจะสามารถอยู่ดีกินดีก็เท่านั้นเองเจ้าค่ะ”ฟางอิ๋งมองไปยังฉู่จื่อซีที่กำลังกินลูกกวาดอยู่ นางก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง“จื่อซีเด็กคนนี้ช่างมีชะตาที่น่าสงสารเสียจริง อายุยังน้องก็ต้องมาทนลำบากกับพวกเรา” “หากไม่ใช่เพราะว่ามีเจ้ารู้ว่าที่เขาเป็นเช่นนี้เพราะว่ามีพิษอยู่ในร่างกายแล้ว” “เกรงว่าทั้งชีวิตนี้ของพวกเราก็คงจะต้องอยู่ในความมืดมิดไปตลอดชีวิต”เจี่ยนอันอันเข้าใจแล้ว ฟางอิ๋งกำลังจะพูดคำขอบคุณกับนางนางรีบพูดออกมา “พี่สะใภ้ใหญ่ พวกเราตอนนี้เป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้ว คำพูดที่เกรงใจกันเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงแล้ว” “นอกจากนี้ ข้าเองก็คงจะไม่ให้วันเวลาอันยากลำบากเช่นนี้ดำเนินต่อไปอีก ข้าจะต้องคิดหาวิธี ให้พวกท่านได้หวนกลับมาเป็นใหญ่อีกครั้งหนึ่งแน่”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 126
ฉู่จวินหลุนก้มลงมองสองขาของตนเองที่ไร้ความรู้สึกเขาไม่อยากให้เจี่ยนอันอันรักษา เพราะอย่างไรบาดแผลของเขาอยู่ที่กระดูกสันหลังช่วงล่างการจะให้หญิงสาวคนหนึ่งมารักษาให้เขานั้น เขาเอ่ยปากไม่ออกจริง ๆขณะที่เขากำลังจะปฏิเสธ กลับได้ยินเสียงร้องไห้ของฟางอิ๋งดังขึ้นฟางอิ๋งสะอื้นพลางเอ่ยขึ้นว่า “จวินหลุน หรือท่านคิดจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดชีวิตจริงหรือ ท่านไม่ปรารถนาว่าสักวันหนึ่งจะลุกขึ้นมายืนได้อีกเลยหรือ?”ฉู่จื่อซีที่กำลังกินลูกกวาดกระตายขาว พอเห็นฟางอิ๋งร้องไห้ขึ้นมาเขาก็รีบโยนลูกกวาดในมือทิ้ง แล้ววิ่งเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ฟางอิ๋งใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาขมวดคิ้วตาม เหมือนจะร้องไห้ตามไปด้วยเจี่ยนอันอันพอฟังเข้าใจก็รู้ว่าขาของฉู่จวินหลุนยังมีโอกาสรักษาให้หายได้เพียงแต่ตลอดทางที่ผ่านมา ไม่มีใครกล่าวถึงเรื่องนี้กับนางนางเองก็ยังไม่ได้จับชีพจรของฉู่จวินหลุน และไม่รู้เลยว่าอาการบาดเจ็บของเขาเป็นเช่นไรนางเคยคิดมาตลอดว่า ขาทั้งสองข้างของฉู่จวินหลุนนั้นพิการถาวรไปแล้วจากผลของการรักษาครั้งก่อนเจี่ยนอันอันเอื้อมมือไปลูบหลังของฟางอิ๋งเบา ๆ พลางปลอบโยนว่า “พี่สะใภ้อย่าเพิ่งร้องไห้ ข้าจะหาวิธีรักษ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 127
ฉู่จวินสิงมองไปที่สายรัดทรวงอกที่เจี่ยนอันอันหยิบออกมา เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย “สิ่งนี้คืออะไร?”เจี่ยนอันอันอธิบายว่า “กระดูกซี่โครงของท่านหักไปหลายแห่ง สายรัดนี้ใช้เพื่อช่วยยึดร่างกายท่านให้อยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง”ฉู่จวินสิงไม่ได้เอ่ยอะไรเพิ่มเติม เขาให้ความร่วมมือกับเจี่ยนอันอันด้วยการถอดเสื้อตัวนอกออกเมื่อเสื้อถูกถอดออก กล้ามเนื้อบริเวณหน้าอกและหน้าท้องของฉู่จวินสิงก็ปรากฏชัดเจนต่อสายตาของเจี่ยนอันอันรูปร่างของเขางดงามอยู่แล้ว ยิ่งมีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง ยิ่งทำให้เจี่ยนอันอันละสายตาไม่ได้แต่รอยแผลเป็นที่ปรากฏอยู่บนนั้นกลับทำให้นางใจหายเล็กน้อยทว่าดีที่บาดแผลภายนอกของฉู่จวินสิงเริ่มตกสะเก็ดแล้วแม้จะใส่สายรัดทรวงอก ก็จะไม่ทำให้แผลติดเชื้อเมื่อเห็นเจี่ยนอันอันจ้องมองร่างกายของตนโดยไม่ละสายตา ฉู่จวินสิงก็อดเอ่ยเย้าขึ้นไม่ได้ “เจ้าจะมองอีกนานเท่าไร?”เจี่ยนอันอันรีบดึงสติตัวเองกลับมา ก็เห็นฉู่จวินสิงมองมาที่ตัวนางด้วยสายตาแฝงความขบขันนางจึงกระแอมไอเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจ“เอ่อ... ข้าจะใส่สายรัดทรวงอกให้ท่าน โปรดอย่าขยับ”เจี่ยนอันอันกล่าวด้ว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 128
ซ่างชิวไม่เคยดื่มน้ำที่ชื่นใจและหวานล้ำเช่นนี้มาก่อนน้ำจากบ่อน้ำในหมู่บ้านชิงสุ่ยมักมีกลิ่นและรสชาติประหลาดที่ยากจะอธิบายพวกเขาในฐานะชาวบ้านชิงสุ่ยก็ชินกับการดื่มน้ำที่มีกลิ่นนี้ไปนานแล้วทว่าชามน้ำนี้กลับไม่มีกลิ่นแปลก ๆ นั่นเลย อีกทั้งยังใสสะอาดหวานล้ำชวนให้ดื่มเป็นอย่างยิ่งคนอีกสี่คนที่เหลือเมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของซ่างชิว พวกเขาก็พากันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเจี่ยนอันอันรู้ดีว่าซ่างชิวตกตะลึงกับอะไร นางจึงหันไปบอกกับคนอีกสี่คนว่า “พวกท่านยังยืนงงอยู่ทำไม รีบดื่มเร็วเข้าสิ”ทั้งสี่คนรีบยกชามขึ้นดื่มน้ำ ทันทีที่เข้าปากน้ำในชามเย็นสดชื่น แถมยังมีรสหวานนิด ๆพวกเขาทั้งสี่คนก็ไม่ต่างจากซ่างชิว มองเจี่ยนอันอันด้วยความตื่นตะลึง แล้วก้มมองน้ำในชามอีกครั้งพวกเขาไม่เคยดื่มน้ำที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลยพวกเขาจึงรีบยกชามดื่มน้ำจนหมดในรวดเดียวพวกเขาเช็ดมุมปาก ก่อนจะส่งรอยยิ้มซื่อ ๆ ให้เจี่ยนอันอัน“แม่นาง น้ำนี้ไยจึงเย็นสดชื่นและหวานเช่นนี้?”ในที่สุดซ่างชิวก็เอ่ยถามความสงสัยที่ค้างคาอยู่ในใจเจี่ยนอันอันยิ้มพลางตอบอย่างอารมณ์ดี “นี่คือน้ำที่ข้าตักมาจากบ่อน้ำ พวกท่านดื่มได้ตามสบาย”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 129
เจี่ยนอันอันเดินมาที่หน้าห้องครัว แล้วชะโงกหน้าเข้าไปดูเห็นสาวใช้หน้าตาสะสวยคนหนึ่งกำลังสับเนื้อไก่อย่างขะมักเขม้นอย่าได้มองรูปลักษณ์ที่บอบบางของนาง พละกำลังนั้นกลับไม่ธรรมดาเลยเจี่ยนอันอันเดินเข้าไปใกล้แล้วถามว่า “เจ้าชื่ออะไร?”สาวใช้วางมือจากงานตรงหน้า แล้วตอบอย่างนอบน้อมว่า “เรียนคุณฮูหยินน้อยรอง บ่าวชื่อสี่เอ๋อร์เจ้าค่ะ”เจี่ยนอันอันยิ้มเล็กน้อยให้กับสี่เอ๋อร์ แล้วกล่าวว่า “สี่เอ๋อร์ เจ้าตามข้ามาหน่อยสิ”สี่เอ๋อร์รีบเช็ดมือของนางให้สะอาด แล้วเดินตามเจี่ยนอันอันออกจากครัวเจี่ยนอันอันชี้ไปที่เนื้อเหล่านั้นและสั่งว่า “เจ้าช่วยเอาเนื้อหมูพวกนี้ไปหมักเกลือ จากนั้นนำไปรมควันบนเตาไฟ”“ส่วนเนื้อวัวกับเนื้อแกะก็เอาไปหมักด้วยเช่นกัน”เมื่อสี่เอ๋อร์เห็นเนื้อที่เพิ่มเข้ามา ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความยินดีแม้นางจะไม่รู้ว่าเนื้อเหล่านี้มาจากที่ใดแต่นางคาดเดาได้ว่านี่คงเป็นเนื้อที่เจี่ยนอันอันนำติดตัวมาจากจวนก่อนออกเรือนอย่างแน่นอนคุณชายรองเคยบอกแล้วมิใช่หรือ ว่าเขาได้ถุงเฉียนคุนมาจากผู้มีวิชาเจี่ยนอันอันคงเก็บเนื้อเหล่านี้ไว้ในถุงเฉียนคุน แล้วนำติดตัวมาด้วยแต่ระหว่างการเ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 130
ทั้งสี่คนต่างมองหน้ากัน แล้วถอนหายใจอย่างหนักใจหนึ่งในนั้นกล่าวว่า “ตอนแรกในหมู่บ้านชิงสุ่ยของพวกเรายังมีหมออยู่ เด็กคนนี้ก็ได้รับการรักษาจากหมอคนนั้น”“แต่หมอท่านนั้นแก่ชรามากแล้ว และเสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน”“คนในหมู่บ้านชิงสุ่ยก็ไม่มีหมอคอยรักษาอีก ถ้าอยากจะไปรักษาที่ตำบล แต่ก็ไม่มีเงิน ทุกคนก็เลยได้แต่ทนเอาเช่นนี้แหละขอรับ”อีกคนกล่าวเสริมว่า “พวกเราถ้าแค่ป่วยเล็กน้อยก็ทนเอาแบบนี้ล่ะ”“แต่ถ้าใครป่วยหนักจริง ๆ ก็ต้องเอาข้าวของเพียงน้อยนิดไปแลกเงินที่ตำบลเพื่อรักษา”เจี่ยนอันอันเข้าใจแล้วว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร นางจึงวางชามข้าวลง แล้วหันไปพูดกับคนหนึ่งในนั้นว่า “เจ้าพาข้าไปดูที่บ้านของซ่างชิวหน่อย”นางยังบอกให้คนที่เหลือสามคนกลับไปนั่งกินข้าวกลางวัน แล้วนางก็เดินตามชาวบ้านคนนั้นไปที่บ้านของซ่างชิวฉู่จวินสิงเห็นว่าเจี่ยนอันอันยังไม่ได้กินข้าวก็ออกไป เขาจึงสั่งให้บ่าวรับใช้เก็บอาหารไว้รอให้เจี่ยนอันอันและซ่างชิวกลับมากินเมื่อเจี่ยนอันอันและชาวบ้านคนนั้นมาถึงหน้าบ้านของซ่างชิว ก็เห็นบ้านที่ทรุดโทรมและมีชาวบ้านหลายคนยืนอยู่เมื่อพวกเขาเห็นเจี่ยนอันอันเดินเข้ามา ใบหน้าก็ฉา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 131
เจี่ยนอันอันหยิบสมุนไพรหลายชนิดออกมาจากในคลังวัสดุยาอีกครั้งนางเปิดประตูไปกล่าวกับซ่างชิวว่า “ท่านนำสมุนไพรพวกนี้ไปต้ม จำไว้ว่าต้องต้มโดยใช้ไฟอ่อน”ซ่างชิวมองสมุนไพรในมือแล้ววิ่งไปต้มยาในครัวโดยไม่ลังเลชาวบ้านที่ยืนอออยู่ในลานเรือนเห็นเจี่ยนอันอันเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งพวกเขาอยากชะโงกหน้าเข้าไปดูว่ายามนี้ในห้องเป็นอย่างไรบ้างแต่พวกเขายังไม่ทันเห็นอะไร เจี่ยนอันอันก็ปิดประตูลงเสียแล้วเจี่ยนอันอันจับชีพจรให้ตงเยว่อีกครั้งยามนี้ชีพจรของตงเยว่เป็นปกติแล้วผ่านไปไม่นาน ตงเยว่ก็ลืมตาขึ้นมานางเห็นว่าผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือหญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง ขณะที่บิดาของตนไม่อยู่ในห้องตงเยว่ทำท่าจะกระถดหนีไปด้านในของเตียงอุ่นด้วยสีหน้าแตกตื่นแต่ร่างกายนางอ่อนแอเกินไป ครู่ก่อนอาการป่วยยังกำเริบตอนนี้กระทั่งนางจะพลิกตัวก็ยังยากเย็นแสนเข็ญซ่างตงเยว่เห็นว่าตนเองไม่อาจขยับตัวได้ก็ตกใจจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเจี่ยนอันอันยิ้มเอ่ยกับซ่างตงเยว่ “เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าไม่ใช่คนร้าย พ่อเจ้าเป็นคนเรียกข้ามารักษาอาการป่วยของเจ้า”ซ่างตงเยว่ไม่เชื่อคำพูดของเจี่ยนอันอัน นางเผยอปากถามเสียงอ่อนแร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 132
ครั้นซ่างชิวได้ยินว่าอาการป่วยของลูกสาวเขาสามารถรักษาให้หายดีได้ หัวใจที่เครียดเขม็งก็ผ่อนคลายลงหลายส่วน“ได้ๆ ๆ ขอเพียงแม่นางสามารถรักษาอาการป่วยของตงเยว่ลูกข้าให้หายดีได้ อย่าว่าแต่หนึ่งปี ต่อให้สิบปีข้าก็รอไหว”เจี่ยนอันอันยิ้มบางพลางโบกมือ “ไม่นานถึงหนึ่งปีหรอก ท่านให้เวลาข้าสักอาทิตย์ ข้าก็สามารถรักษาตงเยว่ให้หายดีได้แล้ว”ชาวบ้านบริเวณนั้นล้วนคิดว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้เลยซ่างตงเยว่ป่วยเช่นนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วนางไม่สามารถกระโดดโลดเต้นวิ่งเล่นไปทั่วเหมือนเด็กคนอื่นๆ ในหมู่บ้านชิงสุ่ยในอดีตหมอชราของหมู่บ้านชิงสุ่ยยังบอกว่าอย่างมากซ่างตงเยว่มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินอายุแปดขวบหมอชราของหมู่บ้านชิงสุ่ยรักษาคนมาหลายสิบปีแล้วเขาได้รับความนับหน้าถือตาอย่างสูงในหมู่บ้านแม้แต่เขายังพูดว่าโรคของซ่างชิวไร้ยารักษาแม่นางน้อยผู้นี้จะรักษาโรคของซ่างตงเยว่ให้หายดีภายในเวลาสั้นๆ แค่อาทิตย์เดียวได้อย่างไรนางคงไม่ได้คุยโวหลอกลวงพวกเขากระมังแต่ซ่างชิวกลับเชื่อถือคำพูดของเจี่ยนอันอันอย่างมากเขารู้สึกว่าเจี่ยนอันอันไม่เหมือนคนที่จะคุยโวโอ้อวดยาแก้พิษที่เจี่ยนอันอันให้เขามาก่อนหน้านี
บทล่าสุด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 817
แต่หากเป็นความผิดของอีกฝ่ายหนึ่ง เขาในฐานะอารอง ก็จะไม่ละเว้นผู้ทำร้ายเฝิงซานกวงเช่นกันแต่ไม่คาดคิดว่า เพียงลงจากรถม้า ก็ได้เห็นเยียนอ๋องและพระชายาอยู่ที่นี่ด้วยเจ้าเมืองตานนึกหวั่นใจขึ้น คงไม่ใช่เพราะเฝิงซานกวงไปทำความผิดอันใดเข้าอีกหรอกนะเจี่ยนอันอันใบหน้าแฝงรอยยิ้ม พร้อมนำสัญญาเผด็จการที่เฝิงซานกวงและเฉียวซื่อทำไว้ฉบับแรกให้เจ้าเมืองตานได้ดูเจ้าเมืองตานดูแล้วจึงเกิดความสงสัย “ในสัญญาได้ลงชื่อทั้งสองฝ่ายไว้ แสดงว่าอีกฝ่ายก็ยินยอมพร้อมใจ แล้วจะผิดอย่างไร?”แม้ว่าเงื่อนไขที่ระบุไว้จะมีแต่ความเอารัดเอาเปรียบ แต่ก็มิได้บ่งบอกถึงสิ่งใดไฉนจึงต้องบาดหมางจนให้เขามาด้วยตนเอง?และเจ้าเมืองตานก็เห็นลูกน้องของเฝิงซานกวง ต่างถูกทำร้ายจนสะบักสะบอมเขามองหน้าเจี่ยนอันอันด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางกับฉู่จวินสิงจึงต้องทำร้ายลูกน้องเฝิงซานกวงเช่นนี้เจี่ยนอันอันดึงตัวแม่ลูกตระกูลเฉียวมาเข้าใกล้ พลางกล่าวต่อเจ้าเมืองตาน “เจ้าเมืองตาน คนนี้ก็คือผู้ทำสัญญากับเฝิงซานกวง”“นางไม่รู้หนังสือ ข้อความในสัญญาล้วนเป็นเฝิงซานกวงอ่านให้ฟังทั้งสิ้น”“แต่เท่าที่ข้ารู้ เฝิงซานกวงมิได้อ่านเนื้อ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 816
เจี่ยนอันอันแม้ถูกด่าว่าก็หาโกรธเคืองไม่ กลับกลายเป็นฉู่จวินสิงที่เดินขึ้นหน้า พลางต่อยเข้าที่ปากเฝิงซานกวงหนึ่งหมัด“เจ้ากล้าด่าเหนียงจื่อของข้า เห็นทีอยากถูกเลาะฟันออกจากปากเสียแล้ว”หมัดนี้ของฉู่จวินสิงหนักหน่วงยิ่ง ถึงขั้นทำให้ฟันหน้าของเฝิงซานกวงร่วงสองซี่ในบัดดลแต่เพราะเฝิงซานกวงถูกผ้าพันแผลปิดหน้าไว้หมด ฟันหน้าจึงค้างอยู่ในปาก จะบ้วนทิ้งก็ไม่ได้ กลืนลงคอก็ไม่กล้าอีกฟันหน้าถูกค่อยจนร่วง ริมฝีปากก็ยังแตกซ้ำความเจ็บปวดในปากนั้น แทบทำให้เฝิงซานกวงอยากด่าไปถึงบุพการีแต่ภายหลังได้ลิ้มลองหมัดของฉู่จวินสิง เขากลับไม่กล้าใช้คำพูดดุเดือดออกมาอีกแม้แต่คำเดียวทันใดนั้นเอง มีเสียงรถม้าแว่วมาแต่ไกลทุกคนหันมองไปตามเสียงนั้น จึงเห็นรถม้าของทางการวิ่งตรงมาคันหนึ่งและผู้ที่ไปส่งข่าวยังจวนเจ้าเมืองตาน ก็วิ่งตามหลังรถม้ามาเจี่ยนอันอันผุดรอยยิ้มที่มุมปาก ดูท่าเจ้าเมืองตานมาได้รวดเร็วดีแท้รถม้ามาหยุดที่เบื้องหน้าทุกคนเร็วพลัน โดยมีเจ้าเมืองตานเปิดผ้าม่านแล้วก้าวเดินลงมาทันทีที่เห็นเฝิงซานกวงใบหน้าห่อด้วยผ้าพันแผลหนาเตอะ ซ้ำมุมปากยังมีคราบโลหิตซึมออกมา“เจ้าไปก่อกรรมทำเข็ญเรื่อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 815
เจี่ยนอันอันยิ้มเล็กน้อย “พี่เฉียว อย่ามัวยืนเฉย รีบลงชื่อก่อนเถิด”“ประเดี๋ยวเมื่อเจ้าเมืองตานมาถึง ยังต้องให้เขาดูด้วย”เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเบามาก จงใจมิให้เฝิงซานกวงกับลูกน้องเขาได้ยินแต่แม่ลูกตระกูลเฉียวและฉู่จวินสิงกลับได้ยินชัดเจนฉู่จวินสิงมุมปากเชิดขึ้น คิดในใจว่าการจะสั่งสอนคนเช่นเฝิงซานกวง ต้องใช้วิธีนี้จึงจะสาสมเฝิงซานกวงได้ยินไม่ชัดว่าเจี่ยนอันอันพูดเรื่องใด แต่มั่นใจว่าคงมิใช่เรื่องดีแน่นอนเฉียวซื่อรับเอากระดาษและพู่กันไป พลางเขียนชื่อตนเองบนกระดาษด้วยลายมือโย้เย้นางกำลังคิดอยู่ว่าต้องกัดนิ้วตนให้ขาดดีหรือไม่ พลันเห็นเจี่ยนอันอันไม่รู้ไปหยิบแป้นประทับตราจากที่ใดออกมาหนึ่งอันเจี่ยนอันอันกล่าวยิ้มๆ “พี่เฉียว การประทับตราของเราไม่ต้องเสียโลหิต”เฉียวซื่อยิ้มตามเช่นกัน พลางกดนิ้วมือลงบนแป้นนั้น แล้วประทับลายนิ้วลงไปบนสัญญาอีกทีเมื่อต่างลงนามในสัญญาฉบับใหม่เรียบร้อย ฉบับเก่าก็นับว่าเป็นโมฆะไปแต่เจี่ยนอันอันกลับไม่คิดฉีกสัญญาฉบับเก่าทิ้งไป นางจะรอให้เจ้าเมืองตานมาถึง และให้เขาดูเงื่อนไขเอาเปรียบที่อยู่ในนั้นนางใช้วิธีเดียวกันนี้ เขียนสัญญาใหม่ขึ้นมาอีกฉบับ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 814
ยามนี้เขารู้สึกเสียใจยิ่ง เมื่อครู่ไม่ควรกล่าวถึงท่านอารองออกมาเร็วถึงเพียงนั้นแต่บัดนี้ลูกน้องไปเชิญท่านอามาแล้ว ถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไรดี?เมื่อนึกถึงตรงนี้ เฝิงซานกวงรีบกล่าวต่อลูกน้องอีกคน “เจ้าไปบอกให้อู่เฉียงกลับมา”ลูกน้องผู้นั้นรับคำสั่งกำลังจะรีบวิ่งไปแต่เดินได้ไม่ถึงสองก้าว พลันถูกฉู่จวินสิงขวางหน้าไว้ก่อน“ผู้ใดกล้าขยับเขยื้อน ข้าจะให้ผู้นั้นเลือดนองอาบพื้นดินในบัดดล”ลูกน้องผู้นั้นได้แต่หวาดกลัวจนชะงักงัน พร้อมหันไปมองเฝิงซานกวง“ลูกพี่...”เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร ไปก็ไม่ได้อยู่ต่อก็มีความผิดเฝิงซานกวงโกรธจนกำหมัดแน่น เสียงขบฟันดังกรอดจนได้ยินชัด“พวกเจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?”เขาเริ่มรู้แล้วว่า วันนี้ตนน่าจะเจอจิ้งจอกเขี้ยวลากดินเข้าให้แล้วดูท่าหากไม่ต้อนรับขับสู้พวกเขาให้ดี เกรงว่าอีกประเดี๋ยวจะมีจุดจบที่ไม่สู้งามนักเจี่ยนอันอันเห็นว่าเฝิงซานกวงน่าจะอับจนปัญญา จึงเอาสัญญาที่เฉียวซื่อมอบให้นางออกมา“เฝิงซานกวง นี่คือสัญญาที่เจ้าทำไว้กับเฉียวซื่อ ในนี้มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง ข้าอาจต้องแก้ไขเล็กน้อย”เฝิงซานกวงกัดฟันกรอดอีกครั้ง บันดาลโทสะเสียจนใบหน้าที่อยู
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 813
พวกเขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรญาติที่เป็นขุนนางของลูกพี่เป็นผู้มีอิทธิพลนัก ดูแลทุกอย่างในอำเภอไถหยางก็ว่าได้เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็น “คุยมาตั้งนาน ยังไม่เห็นบอกชื่อว่าคนผู้นั้นเป็นใคร ข้าว่าคงจะแต่งเรื่องส่งเดชมากกว่า”เฝิงซานกวงถูกเจี่ยนอันอันยุยงอีกครั้ง เดิมทีเขาก็ไม่อยากเอ่ยชื่อเจ้าเมืองออกมาแต่ครั้งนี้เห็นทีไม่พูดก็ไม่ได้เสียแล้ว“ฮึ่ม พูดแล้วพวกเจ้าจะตกใจ ท่านอารองของข้าเป็นเจ้าเมืองแห่งอำเภอไถหยาง”“หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องกิจการในเหมืองของข้า ข้าจะให้ท่านอาส่งคนมาจับพวกเจ้าไปขังคุกเสีย!”เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินว่าอารองของเฝิงซานกวงก็คือเจ้าเมืองตานนั่นเอง นางจึงเริ่มมีแผนการในใจ“อ้อ หมายถึงเจ้าเมืองตานผู้นั้นหรอกรึ? ยังนึกว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่ใดเสียอีก”“เชิญไปเรียกตัวมาได้เลย แล้วเรามายันกันซึ่งหน้า ให้รู้ไปว่าเขาจะเข้าข้างเจ้า หรือเห็นด้วยกับเรามากกว่า”เฝิงซานกวงมองดูท่าทีของเจี่ยนอันอัน คล้ายไม่กลัวกระทั่งคนเป็นเจ้าเมือง จึงให้ตกใจซ้ำอีกเขาแอบคิดในใจ หรือว่าท่านอารองจะรู้จักกับคนสองคนนี้?จึงหันไปกระซิบกระซาบต่อลูกน้องข้างกาย “รีบไปเชิญอารองข้ามาเดี๋ยวนี้”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 812
เหล่าคนงานที่เข้าออกเหมืองแร่เห็นเหตุการณ์เข้า ต่างก็ตกใจเป็นอย่างมากเพราะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นลูกน้องของนายจ้างถูกผู้อื่นทำร้ายเช่นนี้แม้แต่ละคนจะมีความตกใจ แต่ลึกๆ กลับรู้สึกสะใจมากกว่าเพราะบริวารของเฝิงซานกวงเหล่านี้ ปกติมักจะใช้กำลังกับพวกเขาบ่อยๆทุกครั้งที่พวกเขาขุดหาแร่ออกมาไม่ได้ปริมาณตามที่ต้องการ ลูกน้องเฝิงซานกวงก็พากันมารุมซ้อมพวกเขาอย่างหนัก แต่พวกเขาก็ไม่กล้าไปบอกใครบางคนเคยคิดหนีไปจากที่นี่ แต่ครั้งใดที่มีผู้หลบหนี มักถูกจับกลับมาแล้วซ้อมหนักยิ่งกว่าเดิมอีกที่สำคัญพวกเขาแทบจำไม่ได้ว่าตนคือใคร บ้านช่องอยู่ที่ใดจึงได้แต่ใช้แรงกายแลกกับเงินน้อยนิดเพียงสองอีแปะในแต่ละวัน อดทนทำงานอยู่ที่นี่ต่อไปเมื่อชายสองคนถูกทำร้ายเข้า จึงมีลูกน้องเฝิงซานกวงตามออกมาอีกทุกคนเมื่อเห็นว่ามีคนมาก่อเรื่อง จึงกรูกันเข้าหาฉู่จวินสิงทันทีแต่มิต้องรอให้พวกเขามาเข้าใกล้ ฉู่จวินสิงใช้กำลังภายในซัดออกไปก่อนแล้วทุกคนต่างทยอยล้มลง พลางกลิ้งไปมา ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดทันใดนั้นเอง มีเสียงหนึ่งตะคอกดังขึ้น “ผู้ใดกล้าบังอาจมาก่อเรื่องในเหมืองของข้า อยากตายหรืออย่างไร?”ใบ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 811
แต่บัดนี้นางเปิดร้านมาสิบกว่าวัน ขายได้เพียงรูปสัตว์โลหะไม่กี่ตัวเท่านั้นเฉียวซื่อบอกเล่าสิ่งที่พบเจอให้เจี่ยนอันอันฟัง ทำให้นางเกิดความเข้าใจขึ้นทันทีที่แท้เฉียวซื่อถูกเฝิงซานกวงหลอกลวงมาแต่แรกเจี่ยนอันอันเพียงคิดว่าต่อให้นางซื้อของตกแต่งเหล่านี้กลับไป ก็มิได้ใช้ประโยชน์นักจึงนำหนูโลหะตัวเล็กในมือวางกลับที่เดิมเฉียวซื่อเห็นเจี่ยนอันอันทำเช่นเดียวกับลูกค้าอื่นในร้าน เพียงเข้ามาหยิบดูเล็กน้อย จากนั้นจึงวางของตกแต่งลงไว้ที่เดิมดูแล้วคล้ายไม่สู้ถูกใจผลงานที่นางสร้างสรรค์ออกมาเท่าใดนัก พลันเกิดความรู้สึกท้อแท้ นางคงไม่เหมาะจะทำอาชีพนี้จริงๆ กระมังหากตอนนี้สามียังอยู่ก็คงดี นางจะได้ฝึกวิชาการตีเหล็กจากเขาให้ออกมาเป็นงานอื่นบ้างและเมื่อครู่เจี่ยนอันอันรู้จากปากเฉียวซื่อ ว่าเฝิงซานกวงได้เปิดกิจการเหมืองแร่แห่งหนึ่งทุกวันจะมีคนงานไปด้านหลังภูเขาที่อยู่ห่างไกล ขุดเอาแร่เหล็กและหยกออกมา เพื่อนำกลับมาถลุงเป็นเครื่องหยกและของใช้ที่ทำจากเหล็กนางเห็นเฉียวซื่อคล้ายมีอาการท้อใจ จึงกล่าวยิ้มแย้ม “พี่เฉียว ท่านพาข้าไปดูที่เหมืองของเฝิงซานกวงก่อน ข้ามีสิ่งของบางอย่างต้องการจะซื้อ”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 810
เจี่ยนอันอันหยิบมากวาดตาดูก็มองความผิดปกติบนนั้นออกได้ในทันที“เงื่อนไขในนี้เข้มงวดเกินไปแล้ว ถ้าฝ่ายไหนยุติสัญญาจะต้องชดเชยให้อีกฝ่ายเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึง”“เจ้าหมอนี่ช่างกล้าเขียน สัญญานี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเงื่อนไขแบบมัดมือชกกันชัดๆ”“ข้าว่าท่านไม่ร่วมงานกับเขาเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้เฉียวซื่อใจหายวูบนางรู้จักตัวหนังสือแค่ไม่กี่ตัว นอกจากเขียนชื่อตัวเองเป็นแล้ว เงื่อนไขในนั้นนางอ่านไม่เข้าใจเลยสักนิดเฝินซานกวงเป็นคนอ่านให้นางฟัง นางรู้สึกว่าเงื่อนไขสมเหตุสมผลมากจึงลงนามในสัญญากับอีกฝ่ายแต่คิดไม่ถึงเลยว่า เฝิงซานกวงจะกล้าเล่นเล่ห์กับนางแบบนี้เดิมนั้นนางอยากยกเลิกสัญญากับอีกฝ่าย แต่กลับได้ยินเฝิงซานกวงพูดว่า ถ้านางกล้าเป็นฝ่ายยกเลิกสัญญาก็จะต้องชดเชยเงินให้เฝิงซานกวงเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึงตอนนั้นเฉียวซื่อตกใจยิ่งนักนางเคยไปถามเถ้าแก่ร้านข้างเคียง ฝ่ายตรงข้ามก็บอกว่าเงื่อนไขนี้เขียนไว้อย่างชัดเจน ต้องจ่ายเงินชดเชยให้อีกฝ่ายหนึ่งแสนตำลึงจริงๆเงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้ นางจะไปหาเงินมากมายขนาดนี้มาจากที่ไหนถึงตอนนี้เฉียวซื่อจึงตระหนักว่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 809
ตอนนี้เขาทำได้เพียงอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวด ยอมรับการทุบตีจากเฉียวอี้บริเวณรอบๆ มีคนล้อมเข้ามามุงดูจำนวนมาก พวกเขาต่างชี้ไม้ชี้มือมาทางชายผู้นั้น“คนคนนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าต้องไม่ใช่คนดีแน่ ดูหน้าตาทรงโจรของเขาสิ แปดส่วนคงเป็นเพราะไปหาเรื่องคนอื่นก่อน ถึงได้ถูกเด็กคนนั้นซ้อมเอาแบบนี้”“เมื่อครู่ข้าได้ยินแล้ว เขาไปลงไม้ลงมือกับแม่ของเด็กคนนั้น ข้าว่าตีเขายังน้อยไป ควรแจ้งความมากกว่า”คนมุงบริเวณรอบๆ ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานาเฉียวอี้ควงหมัดทักทายใบหน้าของชายผู้นั้นหนักกว่าเดิมในไม่ช้า เฉียวอี้ก็ตีจนรู้สึกเจ็บกำปั้น แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนกระทั่งอัดศีรษะชายผู้นั้นจนบวมเป่งเหมือนหมู เฉียวอี้ถึงได้หยุดมือพร้อมหอบหายใจแม้ว่ากำปั้นของเฉียวอี้จะไม่ใหญ่ แต่ครั้นทุบตีคนก็ร้ายกาจยิ่งนักเห็นใบหน้าชายผู้นั้นเขียวช้ำไปหมด เฉียวอี้ก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากเจี่ยนอันอันกล่าวกับชายผู้นั้นว่า “หากวันหน้าเจ้ายังกล้ามาคุกคามแม่ลูกตระกูลเฉียวอีก ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าสบายแบบนี้แน่ ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”ชายผู้นั้นไม่กล้าพูดมาก ลุกขึ้นมากุมศีรษะแล้วเผ่นหนีไปคนมุงบริเวณรอบๆ เ
