บทที่ 1 ตาแก่ไร้ซึ่งสัจจะ

ผู้ช่วยคนสนิทของพ่อเลี้ยงภวินยืนอยู่ไม่ห่าง เหลือบสายตาหันไปมองโดยรอบก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่คุ้นเคย มินนี่เป็นลูกสาวรุ่นน้องคนสนิทของนายแม่แห่งไร่ภวิน เธอชอบพ่อเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก เดินตามต้อย ๆ แต่ทว่าฝ่ายชายกลับตั้งแง่ และแสดงท่าทีรำคาญอย่างเห็นได้ชัดเจน ทั้งที่หญิงสาวใบหน้างดงามราวกับนางในวรรณคดี ผิวพรรณผ่องใส การศึกษาระดับปริญญาโท ดีกรีนักเรียนนอก

"พ่อเลี้ยงครับผมว่าเย็นนี้เราพักผ่อนกันดีไหมครับ"

เขาหันไปมองพ่อเลี้ยงก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความหวังดี จำได้เลือนรางว่าเมื่อสองปีก่อนทั้งสองคนเคยมีสัญญาบางอย่างต่อกัน ซึ่งไม่รู้ว่าฝ่ายชายอาจจะพูดไปโดยไม่คิดหรือเปล่า แต่ทว่าฝ่ายหญิงมีความคาดหวังกับสิ่งนั้น ซึ่งเขาคิดว่าเธอน่าจะกลับมาทวงคำสัญญาด้วยตัวเอง

"จะไปพักผ่อนทำไม อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ หาความสุขให้ตัวเองดิวะ และความสุขของฉันก็คือการได้แดกเหล้า เข้าใจป่ะ"

"เอ่อ... คือผมว่า..."

"ทำไม...มีอะไร"

เขาเลิกคิ้วจ้องมองใบหน้าของผู้ช่วยคนสนิทด้วยความสงสัย ปฏิกิริยาบางอย่างของเขาทำให้พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวินรู้สึกเอะใจ เห็นสายตาของเขาที่มองไปข้างหลังก็ทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่

"หันไปดูสิครับ"

เสียงกระซิบลอดไรฟันทำให้พ่อเลี้ยงภวินต้องรีบหันกลับไปมอง และเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่ไปเรียนต่อเมืองนอกถึงสองปียืนอยู่ตรงนั้น ก็เบิกตากว้างออกมาด้วยความตกใจ

"มินนี่!"

"สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง กำลังเปิดไหเหล้าดองสุดพิเศษเหรอคะ ว้าว! ขอดื่มด้วยได้ไหมคะ"

หญิงสาวกอดอกเดินเข้ามายืนอยู่ใกล้ชายหนุ่ม ก่อนจะใช้ใบหน้าจ้องมองไปยังไหเหล้าดองของพ่อเลี้ยงด้วยความสนใจ ถ้าเลิกไม่ได้เธอก็จะเข้าร่วมเลยแล้วกัน ก็ลองดูว่าใครจะชนะใคร

"เฮ้ย ๆ อย่ามายุ่งกับของของฉันนะ"

"ไหก็ตั้งใหญ่แบ่งกันสิคะ อีกอย่างมินนี่ไปเรียนเมืองนอกกลับมา พ่อเลี้ยงจะไม่ฉลองความสำเร็จของมินนี่หน่อยเหรอคะ"

"ก็ไปจัดปาร์ตี้ ไม่ใช่มายุ่งกับเหล้าของฉัน"

พ่อเลี้ยงภวินรีบปิดไหเหล้าบ๊วยของตัวเอง ก่อนจะสะกิดให้ผู้ช่วยคนสนิทรีบเอาไปเก็บซ่อนไว้ ไม่อย่างนั้นยัยมินนี่ตัวดีอาจจะเอาของมีค่าของเขาไปทำลาย หรือไม่อย่างนั้นจะมาร่วมแจมด้วย ซึ่งเขาไม่ชอบให้เด็กตัวแค่นี้กินเหล้าเมายา มันไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่

"กรเอาไปเก็บดิ"

"ได้ครับพ่อเลี้ยง"

"เอาไปเก็บทำไมคะ ไหน ๆ ก็เปิดแล้วขอมินนี่ชิมหน่อยสิ พ่อเลี้ยงโรงบ่มไวน์หมักดองด้วยตัวเองขนาดนี้ มันต้องอร่อยแน่เลยค่ะ"

เธอเอ่ยออกมาด้วยความยั่วโมโหชายตรงหน้า พ่อเลี้ยงภวินเป็นคนที่ชอบดื่มเหล้าเป็นชีวิตจิตใจ แต่ไม่ชอบให้คนรอบข้างโดยเฉพาะมินนี่ดื่ม เนื่องจากว่าเธอเป็นผู้หญิงมันดูไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่

"เธอยังเป็นเด็กจะมาดื่มเหล้าได้ยังไง ใครสั่งใครสอนไม่ทราบ"

เขาจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ และยิ่งแสดงท่าทีโกรธมินนี่ก็ยิ่งได้ใจ พูดจาประชดประชันเพื่อให้เขาทวีคูณความโกรธเธอมากขึ้นไปอีก

"เด็กอะไรกันคะ อายุตั้ง 25 ปีแล้ว มีผัวได้แล้วนะคะรู้หรือเปล่า"

"ไปเรียนเมืองนอกเมืองนามาสองปี ปากดีขึ้นเยอะเลยนะ หึ"

หญิงสาวยิ้มมุมปากออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ ขยับตัวเข้าไปแนบชิดใกล้พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวิน ก่อนจะซบใบหน้าสวยลงกับไหล่กว้าง

"ไม่ได้ปากดีอย่างเดียวนะคะ อย่างอื่นก็ดีนะ"

"ยะ...ยัยมินนี่!"

"เมื่อสองปีก่อนพ่อเลี้ยงสัญญาอะไรกับมินนี่ไว้คะจำได้หรือเปล่า"

หญิงสาวจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอมาทวงสัญญาที่เขารับปากเอาไว้ ก่อนหน้านี้หญิงสาวไม่ได้มีความคิดที่อยากจะไปเรียนต่อเมืองนอก แต่เพราะประโยคคำพูดของเขาทำให้เธอยอมที่จะทิ้งบ้านเกิด แล้วไปเรียนตามสิ่งที่พ่อแม่คาดหวังใช้เวลาตั้งสองปี

"สัญญาอะไร ไม่เคยพูดอะไรนะ"

พ่อเลี้ยงภวินตีมึนก่อนจะหันไปมองต้นไม้ใบหญ้าเพราะไม่กล้าสบตากับหญิงสาว ทำไมเขาถึงจะจำไม่ได้ว่ารับปากอะไรกับเธอไว้ คำสัญญาที่ผู้ส่ง ๆ ไม่ได้คิดจริงจัง แต่ทว่าอีกฝ่ายน่าจะคิดไปไกลแล้ว

'ทำไมเธอถึงไม่ไปเรียนต่อเมืองนอก พ่อกับแม่อุตส่าห์จะส่งเรียน ควรที่จะไปเอาความรู้นะ'

'ถ้าเกิดมินนี่ไปเรียนเมืองนอกพ่อเลี้ยงก็จะเหงา เพราะฉะนั้นไม่ไปค่ะ'

'ฉันเหนื่อยจะพูดกับเธอแล้วนะ'

'ถ้าเกิดพ่อเลี้ยงอยากให้มินนี่ไปเรียนที่เมืองนอกก็ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนนะคะ'

'จะเอาอะไรล่ะ'

'ถ้ามินนี่ยอมไปเรียนปริญญาโทที่เมืองนอก เรียนจบเมื่อไหร่พ่อเลี้ยงจะต้องยอมแต่งงานกับมินนี่'

'โห! ทำไมฉันจะต้องแต่งงานกับเธอด้วย'

'ถ้างั้นมินนี่ก็ไม่ไปค่ะ จะเฝ้าพ่อเลี้ยงอยู่ที่ไร่นี่แหละไม่ไปไหนหรอก ระยะเวลาต้องสองปี ถ้าเกิดว่ามินนี่ไปแล้วพ่อเลี้ยงหนีไปแต่งงานมินนี่ก็อกหักสิ'

'อยู่มาอายุขนาดนี้ล่ะ ฉันไม่ได้อยากมีเมียซะหน่อย ก็ได้ถ้าเธอเรียนจบกลับมาฉันจะแต่งงานด้วยก็แล้วกัน เพราะฉะนั้นไปได้แล้วอย่ามาเกะกะอยู่แถวนี้รำคาญ'

'สัญญาแล้วนะคะ'

'เออ ๆ สัญญาก็ได้วะ'

หญิงสาวจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มด้วยความกดดัน และคาดคั้นเอาคำตอบจากเขา ดูเหมือนว่าพ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวินกำลังตีมึนทำเหมือนว่าสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอเป็นเหมือนประโยคเลื่อนลอย

"พ่อเลี้ยงอายุเท่าไหร่แล้วคะ"

"หืม ฉันเหรอ ปีนี้ก็ 40 แล้วไง ถามทำไม"

เขาจ้องมองใบหน้าของคนตัวเล็กด้วยความมึนงง อยู่ ๆ ก็มาถามอายุกันซะงั้น แต่ถึงแม้ว่าอายุจะขึ้นเลข 4 แต่เขาก็ยังดูภูมิฐาน ยังเป็นที่หมายปองของสาว ๆ แถมยังร่ำรวยเป็นเศรษฐี ใครจะไม่หลงใหลบ้างล่ะ

"อายุเยอะแล้วนะคะเนี่ย แต่ไม่คิดเลยว่าจะพูดจาไม่มีสัจจะ แบบนี้ถ้าพวกลูกน้อง พนักงานคนอื่น ๆ เขารู้ ว่าพ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวินหลอกเด็ก ว้าว! อับอายเขามากเลยนะคะ"

พ่อเลี้ยงภวินถึงกับอ้าปากค้างอย่างพูดไม่ออก รู้สึกเหมือนกับว่าเด็กอายุ 25 ปีกำลังถอนหงอก ถ้าพูดมาขนาดนี้ด่าเขาเลยดีกว่า

"นี่เธอ...! เธอกล้าดียังไงมาด่าฉัน"

"เมื่อกี้มีประโยคไหนที่ด่าคะ มีไหมคะพี่กร"

"ไม่มีนะครับ"

กรเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ เขาพอรู้การเอาตัวรอดในการอยู่ที่ไร่แห่งนี้พอสมควร ถึงแม้ว่าพ่อเลี้ยงจะเป็นเจ้าของไร่ และมีอำนาจใหญ่ที่สุด แต่เชื่อเถอะว่าผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเขาตอนนี้ มีอำนาจมากกว่าที่คิด และเป็นคนเดียวที่เอาพ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวินอยู่หมัด

"ไอ้กร มึงย้ายฝั่งเหรอ..."

"ผมอยู่เคียงข้างความถูกต้องครับ"

"ไอ้...!"