บทที่ 6 ตาแก่ทำสมาธิเพื่อให้จิตใจสงบ

มินนี่รู้สึกขัดใจเป็นอย่างมาก นึกว่าการที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาเห็นเธอกำลังอาบน้ำเปลือยเปล่าทั้งตัว จะกระโจนเข้ามาจับเธอทำเมียซะอีก สรุปว่าเธอประเมินเขาต่ำไปหน่อย พ่อเลี้ยงภวินใจแข็งกว่าที่เธอคิด จึงทำให้แผนการอาบน้ำอ่อยเขาไร้ผล

"ผ้าเช็ดตัวพาดอยู่ตรงนี้นะ แล้วนี่เสื้อผ้าของฉันให้ยืมใส่ก่อน ไม่ต้องมาแก้ผ้าอ่อยหรอกไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิดเดียว เข้าใจ๋?"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำทันที เนื่องจากว่าปฏิกิริยาทางร่างกายสวนทางกับคำพูดอันปากดีของเขา

"จะแข็งทำไมวะ สงสัยต้องทำสมาธิว่ะ"

และเมื่อเขานึกได้แบบนั้นก็รีบเดินไปนั่งตรงโซฟา ขัดสมาธิแล้วเอามือซ้ายกับขวาวางไว้บนเข่าทั้งสองข้าง จากนั้นก็ค่อย ๆ หลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ท่องพุทโธในใจ เพื่อให้จิตใจสงบไม่ฟุ้งซ่านไปกับสิ่งเร้า

"ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก ลมหายใจเข้า ลมหายใจออก"

มินนี่ที่สวมใส่เสื้อผ้าของชายหนุ่มเสร็จเรียบร้อย ก็ถือผ้าขนหนูเดินออกมาก่อนจะเลิกคิ้วจ้องมองไปยังโซฟาตรงใจกลางห้องนอน ซึ่งตอนนี้พ่อเลี้ยงภวินกำลังนั่งขัดสมาธิ มือซ้าย และมือขวาวางอยู่เหนือเข่าทั้งสองข้าง หลับตาลงท่องลมหายใจเข้าออกเหมือนกำลังทำสมาธิอยู่

"พ่อเลี้ยงทำอะไรคะ ทำสมาธิเหรอ"

หญิงสาวยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะกระโจนเข้าไปนั่งลงบนตักของเขา มือทั้งสองข้างโอบรอบคอของชายหนุ่มเอาไว้ จนเขาถึงกับสะดุ้งเพราะมีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาด้วยความตกใจ

"มานั่งทำอะไรตรงนี้ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เห็นหรือเปล่าว่าฉันกำลังทำสมาธิอยู่"

"ทำสมาธิทำไมคะ นี่พ่อเลี้ยงแก่ถึงขั้นต้องนั่งสมาธิทุกคืนแล้วเหรอ"

หญิงสาวเอียงคอถามตาใสแป๋ว คนที่ติดเหล้าแบบพ่อเลี้ยงน่ะเหรอจะมีความคิดที่จะนั่งสมาธิ คนอย่างเขาไม่มีทางที่จะคิดทำอะไรดี ๆ แบบนี้หรอก เธอไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด

"แล้วทำไมฉันถึงจะทำไม่ได้ แล้วเลิกเรียกว่าฉันเป็นคนแก่ได้ไหม เห็นแบบนี้แรงดีนะเว้ย"

"แรงดีจริงหรือเปล่าคะ พูดแบบนี้มินนี่อยากพิสูจน์เลย อร๊าย! รับมินนี่ไปเป็นเมียเลยได้ไหมคะ"

"ยัยเด็กแรด พูดจาไม่อายใครไปเรียนเมืองนอกเมืองนามา 2 ปี คงจะช่ำชองมากเลยสินะ"

"ก็ต้องลองดูสิคะว่ามินนี่ช่ำชองแบบที่พ่อเลี้ยงสันนิษฐานหรือเปล่า ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทดลองกับผู้ชายคนไหนมาก่อน แต่มินนี่ก็ศึกษาจากพวกคลิปวีดีโอมานะคะ..."

ไม่พูดเปล่าเธอยังใช้นิ้วเรียวค่อย ๆ ไต่ตามตัวของชายหนุ่ม ลากไล่มาตั้งแต่เนินอกลงไปยังสะดือก่อนจะล้วงลูบไล้ตรงท้องน้อยของเขา จนชายหนุ่มรู้สึกเสียวซ่านแทบอดทนไม่ไหว รีบดึงมือของเธอออก

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ยัยเด็กแก่แดด ลงไปจากตัวของฉันเลย"

"ไม่ค่ะ! ถ้าคืนนี้มินนี่ไม่ได้พ่อเลี้ยงเป็นผัว มินนี่ก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น"

เธอตั้งปณิธานกับตัวเองไว้แล้วว่าจะต้องได้เขาเป็นผัวในคืนนี้ ถามว่าเธออายหรือเปล่าตอบเลยว่าแน่นอน แต่ถ้าไม่ใจกล้าหน้าด้านแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เป็นเมียของพ่อเลี้ยงภวินสักที เธอตื้อเขามาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้อายุ 25 ปีแล้ว หลายสิบปีเขาจะไม่มีทีท่ารักเธอบ้างเลยหรือไง

"ผู้ชายมีตั้งเยอะแยะทำไมจะต้องเป็นฉันด้วย ฉันรู้นะว่าตัวเองหล่อ รวย ผู้หญิงที่ไหนเห็นก็ต้องหลงรัก แต่คนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ทำไมเธอไม่หาล่ะ ไปเรียนเมืองนอกตั้ง 2 ปีไม่มีที่ถูกใจเลยหรือไง"

เขาเอ่ยออกมาเป็นเชิงประโยคคำถามเสียมากกว่า ก็แค่อยากจะรู้ว่าทำไมเธอถึงรักมั่นคงกับเขาแค่คนเดียว ทั้งที่เราสองคนอายุห่างกันเกือบ 15 ปี เธอก็ยังสาวยังสวยมีโอกาสหาแฟนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ไม่จำเป็นจะต้องมาเป็นเมียคนที่อายุห่างกันถึง 15 ปี

"พ่อเลี้ยงก็รู้นี่ว่ามินนี่รักพ่อเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก รักตั้งแต่ที่พ่อเลี้ยงช่วยจัดการไอ้พวกเด็กเกเรให้ มันทัชใจมินนี่มากเลยค่ะ"

"เธอรักฉันเพราะว่าฉันช่วยเธอถูกไอ้พวกเด็กเกเรรังแกเนี่ยนะ"

เขาพอจะรู้ว่าเหตุผลอะไรที่เธออยู่คลั่งไคล้เขามากขนาดนั้น เมื่อก่อนตอนเป็นเด็ก มินนี่ชอบมีไอ้พวกเด็กเกเรมากลั่นแกล้ง และเขาเนี่ยแหละที่เป็นคนไปจัดการให้ตลอด คอยปกป้องเธอจากคนนิสัยไม่ดี แต่ก็ทำเพราะว่าเป็นผู้ใหญ่กว่าไง ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยสักหน่อย

"ก็ใช่น่ะสิคะ มันบ่งบอกให้รู้ว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนที่ปกป้องมินนี่ได้ ไม่ว่าใครจะเข้ามารังแก พ่อเลี้ยงก็จะปกป้องมินนี่ได้เสมอ"

"ฉันทำเพราะว่าแค่ปกป้องเด็กคนหนึ่ง ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"

สองสายตาประสานกันโดยที่ทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไรต่อกัน ดูท่าทางพ่อเลี้ยงภวินน่าจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอจริง ๆ ไม่ว่าเธอจะตื้อท่าไหนเขาก็ไม่เคยใจอ่อนต่อเธอแม้แต่ครั้งเดียว

"ไม่ได้คิดอะไร แล้วตอนที่มินนี่เรียนอยู่ต่างประเทศ ทำไมไปหาบ่อยจังเลยคะ"

"ไปหาบ่อยอะไรกัน ฉันไปดูงานที่โรงบ่มไวน์ต่างหาก แล้วมันไม่ได้ห่างกันมากก็เลยแวะไปหา ความจริงก็ไม่ได้อยากไปหาหรอก พ่อกับแม่ฝากของไปให้ แล้วก็ขอให้ช่วยแวะไปดูหน่อยก็เท่านั้น"

เป็นประโยคคำพูดที่ดูเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน ทุกสิ่งที่เขาทำให้เธอเพราะมันเป็นหน้าที่เท่านั้น บางครั้งก็ผู้ใหญ่ก็ขอร้องบ้าง คงไม่ได้มีครั้งไหนที่เต็มใจอยากจะปกป้อง และดูแลเธอเลย

"ที่พูดออกมาเป็นความในใจของพ่อเลี้ยงจริง ๆ ใช่ไหมคะ มินนี่จะได้ตัดสินใจถูกว่าควรจะไปต่อหรือพอแค่นี้"

น้ำเสียงที่เคยหยอกเย้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นจริงจัง จนทำให้พ่อเลี้ยงภวินถึงกับพูดไม่ออก ทำไมจู่ ๆ เธอก็กลับเข้ามาอยู่ในโหมดจริงจังซะอย่างนั้น

"เธอจะมาดึงดรามาอะไรเนี่ย"

"ไม่ได้ดรามาค่ะ หนูแค่อยากจะรู้ว่าพ่อเลี้ยงพูดออกมาจากใจจริงหรือเปล่า เพราะถ้าทุกอย่างที่ผ่านมาไม่ได้เต็มใจที่จะทำมันเป็นแค่หน้าที่ และมีคนขอร้องให้ทำ มินนี่ก็จะได้ขอบคุณกับสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมด จะได้เดินออกไปจากชีวิตพ่อเลี้ยงค่ะ"

และเมื่อจบประโยคนั้นทำให้พ่อเลี้ยงภวินถึงกับนิ่งอึ้งไปอย่างพูดไม่ออก ตั้งแต่เกิดมาจนโตยังไม่เคยได้ยินคำว่าเดินออกไปจากชีวิตของเขาจากปากของยัยเด็กเมื่อวานซืนเลย

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ..."

"มินนี่แค่อยากจะรู้ ว่าพ่อเลี้ยงไม่ได้คิดอะไรกับมินนี่แม้แต่นิดเดียว ขอแค่บอกมาว่าไม่ได้คิดอะไรแค่คำเดียว มินนี่จะเป็นคนเดินออกไปเองค่ะ"