บทที่ 2 ยัยเด็กปากสว่าง

ตอนนี้พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวินรู้สึกเลยว่ากำลังถูกเด็กเมื่อวานซืน และผู้ช่วยคนสนิทรุมอยู่ เขาเองก็แค่คิดว่าตอนนั้นอยากจะไล่มินนี่ให้ออกไปจากชีวิต ก็เลยรับปากส่ง ๆ ไปก่อน ใครจะคิดว่าจะกลับมาทวงสัญญาที่เคยให้ไว้

"มินนี่ให้โอกาสพ่อเลี้ยงพูดอีกทีนะคะ สรุปว่าจำได้หรือเปล่าว่าให้สัญญาอะไรมินนี่ไว้ เพราะถ้าพ่อเลี้ยงพูดออกมาไม่ถูกใจมินนี่ รู้ใช่ไหมคะว่าหนูจะทำยังไงกับพ่อเลี้ยง"

หญิงสาวกอดอกจ้องมองไปยังชายหนุ่มด้วยความกดดัน คนอย่างมินนี่ไม่เคยกลัวพ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวิน เธอรู้จุดอ่อนเขาทุกอย่าง และรู้ว่าต้องทำยังไงคนอย่างเขาถึงจะสยบอยู่แทบเท้า

ซึ่งตอนนี้ภวินรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกต้อนให้จนมุม โดนเด็กเมื่อวานซืนข่มขู่ ส่วนกรก็ไม่ได้มีความคิดที่จะช่วยเจ้านายเลย เพราะในช่วงเวลาที่ทั้งสองคนสัญญากัน เขาก็อยู่เป็นพยานด้วย

"แล้วสัญญาอะไรไว้ล่ะ มันก็หลายปีแล้วไงฉันก็จำไม่ได้หรอก"

"พี่กรจำได้ไหมคะ ว่ามินนี่กับพ่อเลี้ยงสัญญาอะไรกันไว้"

เธอหันไปหาผู้ช่วยคนสนิทของพ่อเลี้ยง พี่กรเป็นคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น และเขาจะไม่พูดปดเพราะรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร

"ถ้าเกิดว่าคุณมินนี่ไปเรียนต่อปริญญาโทกลับมาเมื่อไหร่ พ่อเลี้ยงจะยอมแต่งงานด้วยครับ"

"เห็นไหมคะขนาดไม่ใช่เรื่องของพี่กรเขายังจำได้เลย มินนี่ว่าพ่อเลี้ยงจำได้นะคะ แต่... ไม่อยากจำมากกว่า คนเรานี่ก็แปลก อยู่ด้วยกันสองคนพูดอีกอย่าง อยู่ต่อหน้าคนอื่นก็พูดอีกอย่าง เหอะ! สงสัยมินนี่จะคาดหวังกับพ่อเลี้ยงมากไปค่ะ"

เธอส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ในตอนนี้เหมือนถูกค้อนขนาดใหญ่ทุบเข้ามาที่หัวอย่างแรง ความผิดหวังของเด็กคนหนึ่งที่โยนมาใส่ ให้ความรู้สึกเหมือนเขาทำอะไรร้ายแรง ไปฆ่าใครตายยังไงอย่างงั้น

"นี่กูผิดขนาดนั้นเลยเหรอวะ... แค่จำคำสัญญาไม่ได้เนี่ยนะ"

"แต่พ่อเลี้ยงจำได้นี่ครับ ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ผมว่านัดของเราน่าจะต้องยกเลิก เพราะว่าพ่อเลี้ยงน่าจะมีเรื่องที่ต้องเคลียร์ด่วน ยังไงโชคดีนะครับ"

กรอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโค้งตัว และเดินออกจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวินกำมือแน่น รู้สึกเจ็บใจเพราะไม่มีใครเป็นพรรคพวกเขาเลย แม้กระทั่งผู้ช่วยคนสนิทยังปันใจไปให้มินนี่ แล้วคิดเหรอว่าพ่อกับแม่เขาจะเข้าข้างซึ่งไม่มีทางแน่นอน

"ยัยเด็กบ้านั่นมันเล่นของหรือเปล่าวะ ทำไมมีแต่คนรักคนหลง เฮ้อ!"

เขาใช้เท้าเตะไปยังต้นไม้ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะรีบจับข้อเท้าของตัวเองเอาไว้ แสดงสีหน้าที่เจ็บปวดเพราะข้อเท้ากระแทกใส่ต้นไม้อย่างจัง

"โอ๊ยเจ็บ ๆ ไอ้ต้นไม้บ้ามาขวางทำไมวะ แม่งเอ้ย!"

ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะกุมข้อเท้าของตัวเอง เดินกะเผลกกลับไปที่บ้าน เนื่องจากว่ากำลังจะมีเรื่องวุ่นวายมาทำให้เขาหงุดหงิดใจ จึงไม่มีอารมณ์ที่จะดื่มน้ำเมาในช่วงเวลานี้

มินนี่เดินทางมาถึงที่บ้านของพ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวิน จอดรถกอล์ฟไว้หน้าบ้าน ก่อนจะเดินลงไป และเห็นนายแม่ของไร่อยู่ตรงนั้นพอดี

"คุณป้า..."

"มินนี่เจอพี่ไหมลูก"

"เจอแล้วค่ะกำลังเปิดไหดองเหล้าบ๊วย ท่าทางจะติดเหล้าหนักเหมือนกันนะคะ เฮ้อ!"

ทั้งที่ก่อนหน้านี้รับปากกับเธอไว้แล้วว่าจะไม่ดื่มเหล้าบ่อย แต่ดูท่าทางชีวิตคงจะว่าง เลิกจากทำงานก็ถามหาแต่น้ำเมา สงสัยต้องหาอะไรให้ดูชีวิตมีความวุ่นวาย จะได้เลิกคิดถึงเรื่องอบายมุขสักที

"ป้าก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วเหมือนกัน ไอ้เรื่องเหล้าเนี่ยพูดไปหลายรอบแล้วนะ ให้หาเมียไปตัวเป็นตนก็ไม่ทำ อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว ป้าหาผู้หญิงมาให้กี่คนก็ไม่สนใจ แล้วหนูมินนี่ล่ะไปอยู่เมืองนอกเมืองนามีแฟนกับเขาหรือยัง"

ความจริงแล้วนายแม่แห่งไร่ภวินเคยทาบทามหนูมินนี่ให้กับลูกชายตัวดี แต่ด้วยความที่อายุห่างกันเกือบ 15 ปี เธอจึงไม่กล้าที่จะคาดหวัง เพราะเด็กในวัยเพิ่งจะอายุ 25 ปี คงจะอยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ได้คบกับเด็กหนุ่มในวัยใกล้เคียงกัน เธอจึงไม่กล้าร้องขอเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์แบบนี้อีก

"ไม่มีหรอกค่ะ มินนี่ไปเรียนต่อเมืองนอกเพราะว่ามีคนสัญญาไว้ว่าถ้าหนูเรียนจบ เขาจะยอมแต่งงานกับหนูค่ะ"

"ใครกัน... แสดงว่าหนูมินนี่มีคนที่รักแล้วใช่ไหม ใครจะเป็นผู้ชายที่โชคดีคนนั้นนะป้าอยากเห็นหน้าจริง ๆ เลย"

นายแม่แห่งไร่ภวินยิ้มกว้างออกมาด้วยความใคร่รู้ ประจวบกับที่ลูกชายตัวดีจอดรถ และก็เดินตามหญิงสาวเข้ามาติด ๆ เธอเหลือบสายตาหันไปมองพ่อเลี้ยงภวินที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าง้ำงอ เมื่อถูกใครบางคนขัดใจก่อนหน้านี้

"คุณป้าก็ลองถามลูกชายตัวดีดูสิคะ ว่าเขาสัญญาอะไรกับหนูไว้เมื่อสองปีก่อน"

พุทราได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ รีบหันไปมองใบหน้าของลูกชายก่อนจะเซ้าซี้ถามด้วยความกดดันอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ

"ไอ้ตัวดีแกไปสัญญาอะไรกับน้องไว้ อย่าบอกนะว่าแกเป็นผู้ชายคนที่สัญญากับหนูมินนี่ ถ้าเรียนจบมาเมื่อไหร่จะมาแต่งงานด้วย"

นายแม่ถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ ใครจะคิดว่าทั้งสองคนจะมีสัญญาอะไรบางอย่างที่เคยคุยกันไว้เมื่อสองปีก่อน ซึ่งคนอื่นน่าจะไม่รู้เรื่องด้วย

"อย่าบอกนะว่าเพราะลูกชายป้า ทำให้หนูยอมตัดสินใจไปเรียนที่เมืองนอก"

"ใช่ค่ะ พ่อเลี้ยงบอกว่าถ้ามินนี่ยอมไปเรียนปริญญาโทที่เมืองนอก จบกลับมาเมื่อไหร่เขาจะยอมแต่งงานด้วยค่ะ แต่ว่าตอนนี้ตีมึนไม่รักษาสัญญาเลย มินนี่ไม่ยอมนะคะ คุณป้าจะต้องให้ความเป็นธรรมกับหนู"

"ยัยเด็กบ้า! ทำไมเธอปากสว่างแบบนี้ มีอะไรก็มาคุยกันดิวะ จะบอกแม่ทำไมเนี่ย"

พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภวินถึงกับตาโตด้วยความตกใจ ใครจะคิดว่ายัยเด็กแสบจะสารภาพกับแม่เขาไปตามตรง โคตรขี้ฟ้องเลยให้ตายสิ แล้วแบบนี้เขาจะแก้ตัวยังไงทันล่ะ แล้วนายแม่ตัวดีรู้เรื่องแบบนี้คิดเหรอว่าเขาจะรอดจากการถูกจับคลุมถุงชน

"ก็พ่อเลี้ยงไม่รักษาสัญญาเองนี่คะ ไม่รู้แหละถ้าพ่อเลี้ยงไม่ยอมแต่งงานกับมินนี่ มินนี่ก็จะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนที่ไม่มีสัจจะ"

"ยะ... ยัยเด็กบ้า!"

"แล้วมาดูกันค่ะ ว่าใครจะอับอายกว่าใคร"