ตอนที่ 1/2 ชู่ว์...ก็บอกแล้วไงว่าฉันชอบผู้ชาย

“น้องฌอนจะให้พี่คินอุ้ม”

“พี่คินต้องถือของหนัก วันนี้ให้ป๊าอุ้มก่อนนะครับ” ตัวแสบโผเข้ากอดรันทันที

“พี่คินนอนกับน้องฌอนนะ นอนด้วยกัน” อาคินยังไม่แน่ใจเรื่องนี้สักเท่าไร เขาจึงหันมองคุณรัน

“แน่นอนครับ พี่คินต้องนอนกับน้องฌอนแน่นอนอยู่แล้ว” ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ทำไมอาคินถึงรู้สึกว่าแววตาแวบหนึ่งที่มองมาทางเขาฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างเสือร้าย

“ห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวนาย เอาของเข้าไปเก็บก่อนเดี๋ยวชั้นจะดูแลน้องฌอนให้” ห้องของอาคินอยู่ระหว่างกลางของสองห้อง ซึ่งเขาเดาว่าน่าจะเป็นห้องของคุณรัน กับน้องฌอนคนละห้อง

“ไม่เอา น้องฌอนจะให้พี่คินสอน”

“ทุกทีป๊าก็เป็นคนสอนนี่ครับ” 

ออกจากห้องมาก็ได้ยินเสียงพ่อลูกดูเหมือนจะไม่ลงรอยกันอย่างที่คุยไว้ก่อนหน้าเสียแล้ว อาคินได้แต่เดินอมยิ้มไปตามเสียงที่ยังไม่มีทีท่าจะสงบศึกกันได้

“พี่คินมาแล้ว” ตัวแสบรีบวิ่งถือสมุดการบ้านมาเกาะขาพี่เลี้ยงคนโปรด ซึ่งไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ถูกใจพี่คินตั้งแต่แรกเจอ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่เอาพี่เลี้ยงคนไหนสักคน

“ถ้าอย่างนั้นนายก็อยู่กับฌอนไปก่อน ชั้นจะขึ้นไปเคลียร์งานข้างบน ถ้ามีอะไรก็ขึ้นไปตามได้” เห็นว่าลูกชายไม่สนใจตัวเองแล้วจึงปลีกตัวออก เพื่อจะได้แอบดูความสามารถของพี่เลี้ยงคนใหม่เสียด้วยเลย

รันมองดูนาฬิกาบนผนัง ถึงกับต้องแปลกใจวันนี้ไม่ได้ยินเสียงตัวแสบแผลงฤทธิ์เลยสักนิด จึงย่องออกจากห้องเพื่อไปแอบดู ภาพตรงหน้าคือ น้องฌอนนอนตักพี่เลี้ยงคนใหม่ที่กำลังอ่านนิทานให้ตัวแสบฟัง เห็นอย่างนั้นแล้วรันได้แต่ยืนอมยิ้ม

“หิวกันหรือยังครับ ป๊าหิวมากเลย” 

“ป๊า...พี่คินไปกินข้าวกัน” ตัวแสบรีบจูงมือพี่เลี้ยงคนโปรดพาไปที่โต๊ะอาหารไม่รอป๊าของตัวเองเลยสักนิด

“น้องฌอนกับป๊ากินกันเลยนะครับ เดี๋ยวพี่คินไปกินในครัว”

“กินด้วยกันนี่แหละ” รันเสียงเข้มขึ้นทันที

“แต่...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ลูกชายชั้นเค้าอยากกินข้าวกับนาย นายก็ต้องกิน”

“ป๊าอย่าดุพี่คิน” 

“ป๊าขอโทษครับ” อาคินก้มหน้าแอบอมยิ้มที่เจ้านายจอมบงการของเขาแต่กลับโดนบงการเสียเองจากเจ้านายที่น่าจะใหญ่ที่สุดในบ้าน แล้วอาคินก็ต้องร่วมโต๊ะกับสองเจ้านาย

กินข้าวเสร็จอาคินก็พาน้องฌอนไปอาบน้ำ ก่อนจะเตรียมตัวเข้านอน

น้องฌอนใส่ชุดนอนเรียบร้อย อาคินก็เรียบร้อยแล้วเช่นกัน

“ไปนอนกันครับ น้องฌอนง่วงแล้ว” ตัวแสบกระโดดลงจากเตียงมาจูงมือพี่เลี้ยงคนโปรดพาออกไปนอกห้อง

“น้องฌอนจะไปไหนครับไหนว่าง่วงแล้วไง”

“ห้องป๊าครับ น้องฌอนนอนกับป๊าทุกคืนเลย” อาคินฟังน้องเล่าก็ไม่ได้คิดอะไร เดินตามน้องเข้าไปยังห้องเจ้านาย ป๊าน้องฌอนเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำพอดี

“พี่คินกลับห้องก่อนนะครับ” เจอภาพคนตรงหน้าเข้าไปอาคินถึงกับทำอะไรไม่ถูก

“นอนด้วยกันครับ พี่คินสัญญากับน้องฌอนแล้วไงว่าจะนอนด้วยกัน”

“ก็...พี่คินคิดว่านอนกับน้องฌอนสองคนนี่ครับ”

“ป๊าให้พี่คินนอนด้วยนะครับ” ตัวแสบรีบหันไปบอกพ่อของตัวเอง

“ได้สิครับ ก็เราตกลงกันไว้แล้วนี่ตอนเย็น” รันมองมาที่อาคินด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

“เย้...” ตัวแสบกระโดดโลดเต้นดีใจใหญ่ แต่อาคินยืนทำหน้าไม่ถูก

“พี่คินนอนตรงนี้ ป๊านอนตรงนี้ น้องฌอนนอนตรงกลาง” ตัวแสบจัดการวางหมอนให้ทั้งสองคน ก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวลงนอน

“พี่คินครับ ป๊าครับ ลงมานอนกอดน้องฌอนเร็ว” เห็นว่าไม่มีใครลงมานอนตามที่ตัวเองจัดแจงไว้ “น้องฌอนง่วงแล้ว”

อาคินจำต้องลงนอนตามที่น้องฌอนจัดไว้ด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ ส่วนรันส่งสายตาเจ้าเล่ห์ข้ามตัวแสบไปยังพี่เลี้ยงพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลงนอนข้างลูกชายอีกฝั่ง แขนยาวพาดกอดพุงน้อยของเจ้าลูกชาย

“พี่คินกอดน้องฌอนด้วยครับ” 

“เอ่อ...ครับ” แขนเรียวของอาคินค่อย ๆ วางพาดตัวน้องต่ำลงมาจากแขนของคนเป็นป๊าอีกทีหนึ่ง

“ฝันดีนะครับ เด็กดี” รันโน้มหน้าเข้าจุ๊บเหม่งตัวแสบก่อนทิ้งตัวลงนอนท่าเดิม

“พี่คินจุ๊บด้วย” ตัวแสบชี้ลงตรงหน้าผากตำแหน่งเดียวกับที่รันเพิ่งจุ๊บไป อาคินกระอักกระอ่วนหนักขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยอมทำตามที่น้องบอกเพื่อน้องจะได้หลับ แล้วจะได้พาตัวเองออกไปจากห้องนี้ไว ๆ

ผ่านไปประมาณสิบนาทีเสียงหายใจครืดคราดของเด็กอ้วนเริ่มดังขึ้น และสม่ำเสมอแสดงว่าตัวแสบหลับสนิทแล้ว อาคินที่นอนเกร็งอยู่นานค่อย ๆ เลื่อนแขนออกอย่างเบามือ แต่ไม่ทันจะพ้นพุงน้อยของตัวแสบ ข้อมือของเขาถูกรั้งไว้ด้วยมือหนาใหญ่ของใครอีกคน

“จะไปไหน”

“จะกลับไปนอนห้องครับ”

“นอนนี่ ถ้าลูกชั้นตื่นมาไม่เจอนายเดี๋ยวจะงอแง”

“แต่...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น นี่เป็นคำสั่ง” เสียงห้วนแต่แผ่วเบาเพราะกลัวว่าเจ้าลูกชายจะตื่น ทำทีข่มขู่พี่เลี้ยงทั้งที่กำลังยิ้มร้ายกาจในความมืด

อาคินจำใจต้องนอนที่เดิม แต่พยายามชักมือออกจากมือของอีกคนที่กำลังเนียนกุมมือเขาอยู่ ไม่เพียงแค่กุมแต่กลับเริ่มใช้ปลายนิ้วไต่ไล้ขึ้นมาตามแขนอย่างแผ่วเบา อาคินถึงกับขนลุกซ่านไปทั้งตัว

อาคินรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังโดนร่างกำยำของคนฝั่งตรงข้ามคร่อมทับ ไม่รู้ว่าระหว่างเขากับน้องฌอนเสียงลมหายใจของใครดังกว่ากันแล้วตอนนี้

“คุณจะทำอะไรผม” กลัวน้องฌอนจะตื่นก็กลัว กลัวคนที่อยู่บนร่างเขาตอนนี้ก็กลัว

“ชั้นบอกนายแล้วไงว่าชั้นชอบผู้ชาย” เสียงกระซิบใกล้หู ใกล้มากจนรู้สึกถึงลมหายใจที่กำลังรดต้นคอของเขาอยู่ อาคินเริ่มหายใจติดขัด

มือหนาเริ่มล้วงเข้าใต้ผ้าบาง ลูบไล้ผิวเนียนนุ่ม อาคินได้แต่นอนนิ่งรอลุ้นว่ามือหนานั้นจะลูบผ่านจุดไหนบนตัวเขาบ้าง ริมฝีปากกัดเม้มเพื่อกลั้นเสียงคราง เมื่อหัวนมถูกสะกิดด้วยปลายนิ้วก่อนจะเปลี่ยนเป็นบีบขยี้ มือบางรีบยกขึ้นปิดปากของตัวเอง และรีบหันมองเด็กอ้วนที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง

ยิ่งพยายามเก็บอาการเท่าไร ร่างกายเหมือนจะยิ่งต่อต้านมากขึ้นเท่านั้น หน้าอกแอ่นขึ้นรับความเสียวอย่างน่าอาย เสียงครางกระเส่าเริ่มดังขึ้นทั้งที่พยายามควบคุมมัน

“เราไปต่อกันในห้องทำงานชั้นเถอะ”