เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 347
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-12 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 348
เวินลี่ส่งรายชื่อเกาะไร้คนขนาดเล็กที่ประกาศขายทั่วโลกมาให้อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ หรือแม้กระทั่งประเทศเหม่ยลี่ก็มีเกาะขนาดเล็กประกาศขาย…ราคาประมูล มีตั้งแต่หลักแสนดอลลาร์ ถึงหลักพันดอลลาร์และไปจนถึงหลายร้อยล้านดอลลาร์ถ้านำมาใช้สำหรับทำการค้าขนาดใหญ่ ดีที่สุดควรอยู่ใกล้ ๆ ภายในประเทศเธอถูกใจหมู่เกาะใกล้ ๆ อินโดนีเซียเวินลี่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับเกาะที่สร้างเสร็จแล้วสามเกาะกับเธอ เจ้าของเกาะกำลังเผชิญกับการล้มละลายและจะถูกประมูลเร็ว ๆ นี้หนึ่งในเกาะที่อยู่ประเทศอินโดนีเซีย สร้างรันเวย์สนามบินเสร็จเรียบร้อย มีโรงแรมและร้านอาหารระดับติดดาวและมีนักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชมทุกวันแน่นอนว่า พื้นที่ส่วนมากของหมู่เกาะ เป็นที่ดินส่วนตัวของเจ้าของเกาะบนเกาะมีเรือยอร์ช เรือกลไฟและมีแม้กระทั่งเครื่องบินส่วนตัวลำเล็กถ้าผู้ใดประมูลเกาะได้ ทุกอย่างบนเกาะจะถูกยกให้กับเจ้าของคนใหม่ทั้งหมดรวมถึงโรงแรม ร้านอาหารและเครื่องบินส่วนตัว…เย่มู่มู่เกิดความสนใจ โดยเฉพาะบนเกาะสามารถจอดเทียบเรือสำราญขนาดใหญ่ได้มีเรือสำราญไม่น้อยที่ร่วมมือกับโรงแรมบนเกาะ และจะจอดหนึ่งคืนเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้เยี่ยมชมแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 1
หลังจากพ่อแม่ตายไป เย่มู่มู่ก็ใช้ชีวิตอย่างเลอะ ๆ เลือน ๆ มาตลอดจึงไม่ได้สังเกตเห็นแต่แรกว่าในบ้านมีสิ่งของเพิ่มขึ้นมาโดยไร้สาเหตุยกตัวอย่างเช่นบางครั้งก็เป็นกระดาษเหลืองโบราณที่เขียนรายงานเกี่ยวกับการรบ ภัยแล้งและทุพภิกขภัยด้วยอักษรตัวเต็มบางคราก็เป็นเศษชามกระเบื้องเก่า ๆ ที่แตกไปครึ่งหนึ่งมีหนหนึ่งที่จู่ ๆ ในบ้านก็มีเศษดาบเปื้อนเลือดปรากฏขึ้นมาเธอถึงได้ค้นพบด้วยความตกอกตกใจ นึกว่าในบ้านมีผีแล้วเสียอีก!วันนี้ตอนกลางวันแสก ๆ ในบ้านอยู่ดี ๆ ก็มีเสื้อชั้นในยุคโบราณเปื้อนเลือดโผล่มา เสื้อชั้นในตัวนั้นมีสีออกเหลืองเปื้อนคราบเหงื่อไคลมือเธอไปสัมผัสโดนเข้าพอดี~อ้าก~เสื้อยังอุ่นอยู่เลย!เลือดก็อุ่นเหมือนกัน!เย่มู่มู่กรีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจนานทีเดียว จนกระทั่งในบ้านไม่มีสิ่งของโผล่มาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอีก เธอถึงสงบสติเย็นลงได้เย่มู่มู่หยิบเสื้อชั้นในขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แน่ใจว่าเป็นเสื้อชั้นในแบบโบราณ เป็นของผู้ชาย เจ้าของเสื้อชั้นในตัวนี้สูงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ช่วงไหล่กว้างจุดที่เสื้อชั้นในปรากฏขึ้นคือ พาดอยู่บนปากแจกันดอกไม้ใบเขื่องตรงมุมห้องรับแขก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 2
จ้านเฉิงอิ้นหันขวับไปทางนั้น แจกันเขรอะฝุ่นตรงมุมผนังมีน้ำพุ่งออกมาไม่หยุดน้ำพุ่งรุนแรงมาก สาดถูกอาภรณ์ของเขากับหมอซ่งจนเปียกชุ่มเขาผุดลุกขึ้นยืน มือสองข้างกำแน่นจนสั่นน้อย ๆ“นี่ คือน้ำงั้นรึ?”ทุกคนไม่ได้เห็นน้ำมาครึ่งค่อนปีแล้ว หมอซ่งใช้สองมือกอบน้ำมาดื่มหวานเย็นชุ่มชื้น เป็นน้ำจริง ๆ ด้วย!เขาร้องเสียงดังด้วยความพลุ่งพล่านใจ “ท่านแม่ทัพ เป็นน้ำจริง ๆ ด้วย!”เหล่าทหารในด่านเจิ้นกวนเฝ้ารอน้ำทุกวัน รอมาครึ่งค่อนปีแล้วขุดหาแหล่งน้ำใต้ดิน ขุดไปสิบกว่าบ่อ ขุดลงไปลึกเกินสามสิบจั้ง[1]แล้วก็เจอแต่ทรายเหลืองแห้ง ๆ ไม่เจอน้ำแต่อย่างใดหมอซ่งนำชามแตกเป็นรูมารองน้ำให้แม่ทัพ ประคองด้วยสองมือที่สั่นระริก“ท่านแม่ทัพ ท่านลองชิมดูสิ”จ้านเฉิงอิ้นใช้มือข้างเดียวรับมาจิบคำหนึ่ง หวานเย็นชื่นใจ เป็นน้ำสะอาดเขาดื่มรวดเดียวจนหมด!“สวรรค์ประทานน้ำอมฤต สวรรค์ไม่ได้ต้องการให้กองทัพตระกูลจ้านของข้าพินาศ!”สิ้นคำ นายทหารหลายนายก็ถลาเข้ามาด้วยความยินดี ใช้สองมือรองน้ำดื่มอึก ๆ ๆหมอซ่งรองน้ำให้แม่ทัพอีกชาม ส่งมาให้เขาดื่มนายทหารหลายนายนั้นดื่มน้ำไปพลางเอ่ยด้วยความยินดี “ท่านแม่ทัพ เทพยดาบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 3
จ้านเฉิงอิ้นยัดกล่องข้าวใส่อกพวกเขา “เดี๋ยวท่านเทพก็ประทานอาหารให้ข้าอีกนั่นแหละ พวกเจ้ารับไว้เถอะ”นายทหารทั้งสิบคนมองหน้ากัน อยากบ่ายเบี่ยง แต่แล้วก็นึกถึงคนในครอบครัวที่หิวโหยจนเหลือเพียงลมหายใจรวยรินรู้สึกว่าในอกหนักอึ้งนับพันชั่ง!อู๋ซานหลางที่ในครอบครัวมีลูกชายอายุยังน้อยใกล้จะหิวตายรับมาคนแรกเขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เอ่ยทั้งน้ำตาคลอหน่วย “ขอบคุณท่านแม่ทัพ ข้าสามารถเอากลับไปส่งที่บ้านก่อนได้หรือไม่ ภรรยากับลูกข้าหิวจนใกล้จะไม่ไหวแล้ว”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “รีบเอาไปส่งเถอะ!”อู๋ซานหลางกอดกล่องข้าววิ่งกลับบ้านไปก่อนนายทหารอีกเก้านายซ่อนกล่องข้าวไว้ในอก นำอาหารกลับไปส่งที่บ้านจ้านเฉิงอิ้นกำชับให้พวกเขากลับมาเร็วหน่อย จะได้มากินโจ๊กด้วยกันอย่าดูแคลนข้าวกับอาหารหนึ่งกล่องเชียว ถ้านำไปต้มเป็นโจ๊ก คนทั้งครอบครัวรับประทานอย่างประหยัดก็สามารถเก็บไว้กินได้สองวัน ช่วยให้ไม่อดตายในช่วงหลายวันนี้หากผสมใบไม้เปลือกไม้ลงไปยังสามารถเก็บไว้ได้นานกว่านั้นช่วงเวลาหนึ่งก้านธูปผ่านไป นายทหารทั้งสิบก็กลับมา แต่ละคนมีสีหน้าเคร่งเครียด ขอบตาแดงเรื่อหลังนั่งลง อาหลี่ก็ยกหม้อโจ๊กเข้ามาข้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 4
หลังเย่มู่มู่โยนอาหารหมดอายุลงไปจนหมดก็ขึ้นไปชั้นบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอสว่างขึ้นไม่หยุด เป็นคุณอาคุณลุงในครอบครัวเธอโทรมาพ่อแม่ล่วงลับ เธอกลายเป็นเด็กกำพร้า คุณอาคุณลุงร่วมมือกับคุณย่ามาหาถึงบ้าน หมายจะฮุบทรัพย์สินของเธอโชคดีที่คุณพ่อคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าจึงทิ้งพินัยกรรมเอาไว้ในโถงตั้งโลงศพของคุณพ่อคุณแม่ คุณอาคุณลุงรวมถึงคุณย่ากดดันให้เธอมอบทรัพย์สินของคุณพ่อออกไปยังอ้างเสียสวยหรูว่าจะช่วยดูแลให้เธอบอกว่าเธอเป็นผู้หญิง ต้องแต่งงานไม่ช้าก็เร็ว จะบริหารบริษัทใหญ่มูลค่าหลายหมื่นล้านได้อย่างไรห้องชุดสิบกว่าห้อง ร้านค้าหลายร้านกับตึกปล่อยเช่าอีกสองตึกบอกให้เธอส่งมอบทั้งหมดนั้นออกไปให้พี่น้องของคุณพ่อแบ่งสรรปันส่วนกันคุณพ่อไม่ใช่ผู้ถือหุ้นเพียงหนึ่งเดียวของบริษัท แต่เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด ถือหุ้นสามสิบกว่าเปอร์เซ็นต์เย่มู่มู่ขอให้ผู้ถือหุ้นรายอื่นช่วยออกหน้า ช่วยเธอปกป้องทรัพย์สมบัติเอาไว้เธอไม่เข้าร่วมการบริหาร รับแค่เงินปันผลเท่านั้นเธอสละสิทธิ์ในการบริหาร ผู้ถือหุ้นรายอื่นย่อมยินดีอยู่แล้วบอดี้การ์ดปรากฏตัวขึ้นในโถงตั้งโลงศพจึงควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 5
เย่มู่มู่ตื่นขึ้นมาก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว เธอนอนอยู่บนโซฟาในห้องนอนของพ่อแม่ บนหมอนยังคงเปียกชื้นเธอคิดถึงพวกเขามากเกินไปจนร้องไห้ระหว่างหลับฝันอีกแล้วตีสองครึ่ง ตอนลงมาชั้นล่างไฟในห้องรับแขกยังคงสว่างอยู่แต่มีกระดาษเหลืองโบราณเพิ่มมาหลายแผ่นอ้าก!เจ้าแจกันนี่เอาขยะมาทิ้งในบ้านอีกแล้ว!เธอเดินเข้าไปในห้องรับแขกชั้นล่างด้วยความเดือดดาล คว้ากระดาษเหลืองเขรอะฝุ่นแผ่นนั้นลงมาตัวอักษรเป็นแบบตัวเต็ม เขียนตามแนวตั้งลักษณะรอยหมึกขาด ๆ หาย ๆ เหมือนใช้ขี้เถ้าเขียนรอบก่อนมีแค่ไม่กี่ตัวอักษร รอบนี้กลับเขียนมายาวพรืด รอยพู่กันคมกริบ ตัวอักษรหวัดฉวัดเฉวียนมีทั้งหมดสี่หน้ากระดาษ เธอไม่รู้ว่าเขียนอะไรบ้างใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปเอาเข้าโปรแกรมแปลภาษาค่อยทราบว่าคือคำอธิษฐานขอพรแคว้นต้าฉี่ รัชศกชูหยวนปีที่สาม กองทัพตระกูลจ้านพิทักษ์ด่านสำคัญบริเวณชายแดน ถูกกองทัพสามแสนของเผ่าหมานปิดล้อมกลายเป็นเมืองที่ปิดตายทหารหาญสองแสนคนพลีชีพในสมรภูมิเหลือเพียงสองหมื่นคนด่านเจิ้นกวนเกิดภัยแล้งรุนแรง แม่น้ำเหือดแห้งพืชพรรณเฉาตายราษฎรเพาะปลูกไร้ผลเก็บเกี่ยว กินเปลือกไม้ใบหญ้าจนหมดเกลี้ยงในเมื
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-30ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 6
เมื่อเห็นกองทองคำที่เหลืองอร่ามกองนี้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้หลงใหลในเงินตรา แต่ก็ยากที่จะปล่อยออกจากมือใครจะสามารถปฏิเสธเครื่องประดับอัญมณีได้ล่ะ?เธอวิ่งไปสัมผัสกับก้อนทองคำอย่างมีความสุข แล้วลองสวมสร้อยข้อมือทองคำมีสร้อยคอหลายเส้นห้อยอยู่รอบคอของเธอ เส้นผมของเธอก็ประดับประดาเต็มไปด้วยปิ่นปักผมทองและปิ่นระย้ารวยแล้ว!ตามราคาทองคำในปัจจุบัน ทองคำกองนี้มีมูลค่าหลายสิบล้านยิ่งเป็นของโบราณ เมื่อเอาไปขาย ก็ยิ่งประเมินค่าไม่ได้อ๊า หนิงกวนโหวช่างเป็นคนดีจริง ๆ!ตอนนี้เธอชอบการช่วยเหลือคนเสียแล้วสิ!ชอบทำบุญสุด ๆ!ชอบเลี้ยงคนโบราณหนึ่งแสนคน!ไม่หวังอะไรอย่างอื่น การได้มองดูทองคำเหลืองอร่ามระยิบระยับแสนน่ารัก ก็ทำให้เธอมีความสุขเป็นอย่างยิ่งแล้ว!*เย่มู่มู่ยกลังไม้ใบใหญ่สามใบลงมาจากชั้นบน แล้วนำทองคำออกมาจัดระเบียบแค่ทองก้อน เหรียญทอง ทองหยวนเป่า ก็ใส่เต็มสองลังใหญ่แล้วจากนั้นก็นำลังใบใหญ่อีกใบมาใส่เครื่องประดับมุกและทอง แยกใส่ถุงซิปล็อค แล้ววางไว้เป็นระเบียบแต่ใส่ไม่หมดมันไม่สามารถใส่ให้หมดได้อยู่แล้ว!ของที่เหลือล้วนเป็นของที่ทำด้วยทองคำ รวมถึงชุดจอกสุรากาสุรา กาสุราแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-01ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 7
ทหารสิบนายเดินกลับมาจากบ้าน พวกเขาขอบตาแดงก่ำ ต่างผ่านการร้องไห้มาเมื่อวานนี้สีหน้าของพวกเขาแต่ละคนเต็มไปด้วยความโศกเศร้าปนความสิ้นหวังทว่าตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา ต่อให้ขอบตาจะแดงก่ำ แต่ปากกลับฉีกยิ้มพวกเขากำลังรอให้เย่มู่มู่ส่งน้ำมาให้!ในเวลานี้ ที่หน้าประตูจวนแม่ทัพเกิดเสียงดังวุ่นวาย มีผู้ลี้ภัยกำลังสร้างปัญหาจ้านเฉิงอิ้นให้เถียนฉินออกไปดูพวกเขาออกไปได้ไม่นาน คนที่มารวมตัวกันสร้างปัญหาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ เสียงดังเข้ามาในจวนด้านในได้ยินกันชัดเจนจ้านเฉิงอิ้นลุกขึ้น เพิ่งจะเดินมาถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงทุกคนร้องตะโกนว่า “ขอท่านแม่ทัพได้โปรดเปิดยุ้งฉางแจกจ่ายธัญพืชออกมาด้วยเถอะ”“ท่านแม่ทัพ ทั้งที่จวนของท่านมีข้าวสาร เหตุใดต้องซ่อนไว้กินเพียงคนเดียว? หรือว่าท่านอยากจะมองดูชาวบ้านด่านเจิ้นกวนหิวตายทั้งเป็นไปต่อหน้าต่อตาหรือ?”“ท่านแม่ทัพ ได้โปรดช่วยพวกชาวบ้านด้วยเถอะ พวกเราไม่อยากหิวตาย!”หน้าประตูจวนแม่ทัพ ชาวบ้านที่สร้างปัญหาก็มีถึงสองร้อยคนแล้ว!ผู้นำก็คือชายที่มีนามว่าหลิวซื่อ ภายใต้ใบหน้ายาวนั้นคือดวงตาสามขาวและโหนกแก้มโดดเด่นเขารู้จักกับพ่อที่แลก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-01
บทล่าสุด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 348
เวินลี่ส่งรายชื่อเกาะไร้คนขนาดเล็กที่ประกาศขายทั่วโลกมาให้อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ หรือแม้กระทั่งประเทศเหม่ยลี่ก็มีเกาะขนาดเล็กประกาศขาย…ราคาประมูล มีตั้งแต่หลักแสนดอลลาร์ ถึงหลักพันดอลลาร์และไปจนถึงหลายร้อยล้านดอลลาร์ถ้านำมาใช้สำหรับทำการค้าขนาดใหญ่ ดีที่สุดควรอยู่ใกล้ ๆ ภายในประเทศเธอถูกใจหมู่เกาะใกล้ ๆ อินโดนีเซียเวินลี่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับเกาะที่สร้างเสร็จแล้วสามเกาะกับเธอ เจ้าของเกาะกำลังเผชิญกับการล้มละลายและจะถูกประมูลเร็ว ๆ นี้หนึ่งในเกาะที่อยู่ประเทศอินโดนีเซีย สร้างรันเวย์สนามบินเสร็จเรียบร้อย มีโรงแรมและร้านอาหารระดับติดดาวและมีนักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชมทุกวันแน่นอนว่า พื้นที่ส่วนมากของหมู่เกาะ เป็นที่ดินส่วนตัวของเจ้าของเกาะบนเกาะมีเรือยอร์ช เรือกลไฟและมีแม้กระทั่งเครื่องบินส่วนตัวลำเล็กถ้าผู้ใดประมูลเกาะได้ ทุกอย่างบนเกาะจะถูกยกให้กับเจ้าของคนใหม่ทั้งหมดรวมถึงโรงแรม ร้านอาหารและเครื่องบินส่วนตัว…เย่มู่มู่เกิดความสนใจ โดยเฉพาะบนเกาะสามารถจอดเทียบเรือสำราญขนาดใหญ่ได้มีเรือสำราญไม่น้อยที่ร่วมมือกับโรงแรมบนเกาะ และจะจอดหนึ่งคืนเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้เยี่ยมชมแ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 347
ทุกคนไม่มีความเห็นใด จากการบอกเล่าของซ่งตั๋ว ก็รู้ได้ว่าเหตุใดเซี่ยเวยถึงออกจากแคว้นเยี่ยน หนีมาขอพึ่งอาศัยกองทัพตระกูลจ้านที่ด่านเจิ้นกวนแม้ว่าพวกเขารู้ถึงด้านมืดของมนุษย์ แต่ไม่คิดเลยว่า ฮ่องเต้แคว้นเยี่ยนกับกว่างอิงเซิ่งจะสติฟั่นเฟือนได้ถึงเพียงนี้นึกไม่ถึงว่าจะกินพลทหารพิทักษ์เมืองของแคว้นตนเองเข้าไปอีกทั้งยังเป็นจำนวนถึงห้าหมื่นคนเต็ม ๆ !นี่หาใช่การแตกดับของศีลธรรม แต่เป็นการสูญสลายการเป็นมนุษย์…กว่างอิงเซิ่งกับคนหนึ่งแสนกว่าคนของเขา ไม่ใช่คนอีกแล้ว แต่เป็นปีศาจ!การกระทำนี้ ฮ่องเต้แคว้นเยี่ยนกลับช่วยปิดอำพรางและยังให้ความสำคัญกับเขาเกรงว่าฮ่องเต้แคว้นเยี่ยนเคยกินเนื้อคนด้วยเช่นกันไม่เช่นนั้น พวกเขายากที่จะเข้าใจได้จริง ๆจวงเหลียงกับซ่งตั๋วกล่าวชื่นชมเซี่ยเวยอย่างอดไม่ได้จวงเหลียงถึงกระทั่งอธิบายว่าเซี่ยเวยเป็นคน เข้าใจธรรมชาติมนุษย์ มีความสามารถด้านผู้นำ จงรักภักดีใจหาญกล้า มีความฉลาดและมีไหวพริบ…คนมีความสามารถถึงเพียงนี้ โชคดีที่เข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้าน ถ้าเป็นศัตรูคงจัดการยากเป็นอย่างยิ่ง!จวงเหลียงรู้สึกว่าความสามารถของเซี่ยเวย เป็นกุนซือยังได้เขาให้คำป
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 346
จวงเหลียงกับซ่งตั๋วพยุงเขายืนขึ้นจวงเหลียงยิ้มกล่าว “แม่ทัพดูออกว่าเจ้ามีความสามารถ ตั้งใจจะเชิญชวนเจ้าแต่แรก ถ้าเจ้าเต็มใจอยู่ต่อและเข้าร่วมกองทัพตระกูลจ้าน ย่อมเป็นเรื่องที่แม่ทัพคาดหวังแต่ไม่อาจได้มา!”“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ใต้ล่างกองทัพตระกูลจ้านมีทหารผู้กล้าเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน!”ซ่งตั๋วเห็นเขาทำหน้าไม่ค่อยเข้าใจในคำเรียกที่ว่าแม่ทัพชั้นยอดเขาจึงอธิบาย “ตำแหน่งเทียบเท่ากับแม่ทัพเฉินขุย ถ้าแม่ทัพไม่อยู่ แม่ทัพเฉินขุยจะมีอำนาจสูงสุด ในค่ายทหารอยู่ใต้คนเดียว!”“ปัจจุบันบรรดาแม่ทัพชั้นยอด มีเฉินขุย อู๋ลี่และเจ้า นี่เป็นเรื่องที่ดี ยินดีด้วยนะ!”เซี่ยเวยคิดไม่ถึงว่าจ้านเฉิงอิ้นจะให้ความสำคัญกับเขาเพียงนี้“ขอบคุณแม่ทัพใหญ่ที่ให้ความสำคัญ ข้าน้อยเซี่ยเวยไม่มีสิ่งใดจะตอบแทน!”เซี่ยเวยถามอีกครั้ง “แม่ทัพใหญ่ ถ้าข้าเป็นแม่ทัพชั้นยอด นายทหารกับพลทหารใต้ล่างข้า พวกเขาจะสวมชุดเกราะและใช้อาวุธที่เป็นอุปกรณ์ติดตัวเช่นเดียวกับข้าได้หรือไม่?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ แต่ต้องรอสักหน่อย เพราะชุดเกราะในคลังมีจำนวนไม่พอ การผลิตออกมานั้นต้องใช้เวลา”เซี่ยเวยได้ยินดังกล่าว ก็ดีใจจนแสดงออก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 345
มั่วฝานบังคับอากาศยานไร้คนขับสำรวจหนึ่งรอบครั้นกองกำลังสามฝ่ายที่ซ่อนตัวพร้อมจ้องเขม็ง รู้ว่าแคว้นเยี่ยนถูกตีพ่ายแพ้แม่ทัพอันดับหนึ่งแคว้นเยี่ยนกว่างอิงเซิ่งถูกเซี่ยเวยฟันตกจากม้า กะโหลกหลุดบ่าร่วงพื้น ระหว่างปะลองก่อนเปิดศึก…พวกเขาก็ไม่กล้ารุกหน้าอีกและพากันถอยกองทัพเป็นลำดับ!เวลานี้ได้ถอยทัพห่างออกไปหนึ่งร้อยลี้ แต่ไม่ได้จากไปและขดตัวอยู่รอบนอกคอยจับตามองด่านเจิ้นกวนเพราะด่านเจิ้นกวนมีเสบียงอาหารมีน้ำ สิ่งล่อใจนั้นใหญ่เกินไปมากถ้าแอบเข้าไปในเมืองได้ ได้ทานอาหารอิ่มท้องสักมื้อ ได้ดื่มน้ำเปล่ารสหวานสดชื่นสักคำ เอาชีวิตไปเสี่ยง ทุกอย่างก็ล้วนคุ้มค่า!จ้านเฉิงอิ้นเห็นดังกล่าวพลางยิ้มเยาะยังนึกว่าหนูตามท่อระบายน้ำพวกนี้จะกล้าหาญเพียงใดเสียอีก!ทหารที่ติดตามเซี่ยเวยมาด้วย พวกเขายืนล้อมเขามิดชิดกลัวเขาบาดเจ็บ จึงอยากถอดชุดเกราะออกเพื่อตรวจว่ามีอาการบาดเจ็บภายในหรือไม่แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกเซี่ยเวยปฏิเสธเซี่ยเวยกล่าว พวกเขาอยากขโมยชุดเกราะของเขา!เหล่านายทหารที่ตกใจหวาดกลัว แต่ละคนล้วนพูดไม่ออกครั้นจ้านเฉิงอิ้นกับกลุ่มนายทหารเดินมา ตรวจดูสภาพเขา เห็นเขาสมบูรณ์ไม่เป็นอะ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 344
“มารับความตายเถอะ! คนทรยศ…”กว่างอิงเซิ่งชักดาบใหญ่ออกมาฟันลงทิศทางเซี่ยเวย!แกร๊ง~อาวุธสองเล่มปะทะกลางอากาศ แตกระเบิดเป็นประกายไฟกว่างอิงเซิ่งได้รับแรงกดดันมหาศาล เขาควบม้าถอยหลังไปหลายก้าว ดาบใหญ่ของเขามีรอยแหว่งเขามองอาวุธในมือที่แตกเป็นร่องขนาดใหญ่อันหนึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง!“นี่เป็นไปได้อย่างไร!”“ทำไมเจ้าถึงแข็งแกร่งเช่นนี้!”หลังจากเขาชะงักไม่กี่วินาที จากนั้นเขาหัวเราะลั่นโดยไม่มองเซี่ยเวยอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย!“เจ้านึกว่าชนะแล้ว สามารถกลับไปอย่างปลอดภัยและสงบสุข? ข้าจะบอกให้ ไม่มีทาง!”“เมื่อเจ้าลงจากหอประตูเมือง อยู่ห่างจากจ้านเฉิงอิ้น ตอนจบของเจ้า…มีเพียงความตาย!”“ฮ่องเต้ ข้าและขุนนางแคว้นเยี่ยนล้วนคาดหวังให้เจ้าตาย! มีแต่ปากคนตายเท่านั้นที่ปิดสนิทและความลับบางอย่าง ดีที่สุดก็ควรฝังในใต้ดินตลอดกาล!”เหตุผลที่เซี่ยเวยต้องหนีออกจากแคว้นเยี่ยน เขาจะไม่ให้โลกภายนอกรู้เป็นอันขาดไม่เช่นนั้นไม่เพียงแค่เขา แต่ทั้งแคว้นต้าเยี่ยน จะเสียชื่อ เกียรติภูมิและฉาวโฉ่ไปทั่วทุกสารทิศ!กว่างอิงเซิ่งยกมือขึ้นขณะที่หัวเราะอย่างจองหอง พร้อมกล่าวเสียงดัง“ยิงธนู!”
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 343
ขณะที่เฉินขุยใช้ลำโพงประกาศเสียงกล่าว เฉินอู่กับจวงเหลียงรีบดึงเซี่ยเวยมาตรงมุม ทำการถอดชุดเกราะซอมซ่อและกระชากเสื้อที่ขาดหลุดลุ่ยของเขาออกจากนั้นใส่เครื่องแบบทหารตัวใหม่ให้เขา ทับด้วยเสื้อเกราะกันกระสุนแบบเต็มตัวและสวมชุดเกราะเป็นชั้นชุดท้ายหลังจากช่วยเขาสวมเครื่องแบบทหารเสร็จ เซี่ยเวยรู้สึกถึงน้ำหนักหลายกิโลกรัมที่มาจากร่างกายเขาน้ำหนักมากถึงเพียงนี้ จะเอาชนะกว่างอิงเซิ่งอย่างไร?โดยเฉพาะหมวกกันน็อกบนศีรษะ เฉินขุยสาธิตให้เขาหลายครั้งว่าวางหน้ากากอย่างไรหน้ากากประหลาดอย่างยิ่ง เป็นสีดำ หลังจากวางลงกลับเห็นทุกอย่างรอบ ๆ อย่างชัดเจน!ในมือเขายังถูกยัดดาบม่อเตาราชวงศ์ถังหนักสิบห้ากิโลกรัมไว้อีกเล่มดาบม่อเตายาวสองเมตรกว่า ด้ามจับกับใบมีดแบ่งเป็นครึ่งเท่ากัน ทำจากเหล็กชั้นดี ใบมีดแหลมคมเปล่งแสงเย็นเยือกในยามมืดมิดเฉินขุยกล่าวกับเขา “เจ้าลองอาวุธดูก่อน…”เห็นเขาจับอาวุธและแสดงอาการลังเลอยู่บ้างเฉินขุยจึงกล่าวปลอบใจ “วางใจเถอะ เอาชนะแน่นอน!”เซี่ยเวยรู้สึกหนักไปทั้งส่วนบนและส่วนล่าง ยังอยู่ในช่วงทำความคุ้นเคย!เขาตวัดดาบตามความสะดวกมือ ดาบม่อเตาพลางส่งเสียงชิ้งกลางอากาศ แต
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 342
กว่างอิงเซิ่งชะงักอึ้งกับคำพูดเฉินขุยและไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกองทัพตระกูลจ้านจริง ๆแต่กวนโทสะพวกเขา พวกเขาจะล้อมเมืองอย่างบ้าระห่ำ ไม่มีทางยอมปล่อยไปง่าย ๆ แน่ไม่ใช่แค่ให้พวกเขามอบตัวเซี่ยเวย เพื่อแลกเสบียงอาหารกับน้ำจำนวนหนึ่งหรอกหรือ?ทำไมถึงไม่ให้ความร่วมมือ?ในเวลาเดียวกันนี้ เซี่ยเวย จ้าวเฉียน ซ่งตั๋วทั้งสามคนควบม้าวิ่งมาอย่างเอิกเกริกเหล่าทหารเห็นเซี่ยเวยครั้งแรกและมองเขาหัวจรดเท้าพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายแม่ทัพผู้ถูกกดดันจนหนีมาด่านเจิ้นกวนผู้นี้ อายุราวยี่สิบห้าปี ผิวพรรณสีเข้ม รูปร่างค่อนผอม ดวงตาสองข้างแวววาวแหลมคม!เขาสวมชุดเกราะสีดำของแคว้นเยี่ยน หากมองใกล้ ๆ ชุดเกราะเป็นสนิมอย่างหนักเสื้อผ้าใต้ชุดเกราะขาดหลุดลุ่ยเหลือทนด้านหลังรองเท้าคู่นั้นสึกหรอจนแบนราบและฝ่าเท้าก็เผยออกมาเช่นนั้นนี่คือเสื้อผ้าของผู้นำทัพแคว้นหนึ่งไม่แปลกใจเลยที่ซ่งตั๋วจะเห็นอกเห็นใจเขา สภาพเช่นนี้ คล้ายกับกองทัพตระกูลจ้านเมื่อหลายเดือนก่อนมากในตอนนั้น พวกเขาสวมเสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยเช่นเดียวกัน รองเท้าของแม่ทัพหลายคนก็ผุพังเหลือทนเช่นกันเซี่ยเวยลงจากหลังม้า เด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 341
กว่างอิงเซิ่งเชื่อว่า เงินทองอยู่ตรงหน้า จ้านเฉิงอิ้นไม่คุ้มที่จะเป็นปฏิปักษ์ต่อแคว้นเยี่ยนเพื่อเซี่ยเวยไม่คาดคิดเลยว่า จ้านเฉิงอิ้นจะประกาศคำสั่ง “ยิงธนู!”สวบ…เสียงลูกธนูทะลุกลางอากาศดังขึ้นในค่ำคืนอันมืดมิดทหารแคว้นเยี่ยนที่ยกกล่องข้ามสัญลักษณ์เขตแดนมีสามสิบคน ล้วนถูกหน้าไม้ราชวงศ์ฉินยิงและล้มตรงหน้ากองทัพหลายแสนคนของแคว้นเยี่ยน!การเสียชีวิตของพวกเขาเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเกือบจะเพียงเอื้อมมือเยี่ยนซวี่คิดไม่ถึง จ้านเฉิงอิ้นจะกล้ายิงสังหารทหารแคว้นเยี่ยนต่อหน้าเขา!เขาพลันยืนขึ้นบนเกี้ยว ความโกรธโหมทะลักจ้านเฉิงอิ้นไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ เป็นแค่นายทหารพิทักษ์เมืองคนหนึ่ง กลับกล้ามองข้ามเขาถึงเพียงนี้เขาประกาศคำสั่งใต้ความโกรธ “มีใครอยู่ตรงนั้น บุกทะลวงเมืองให้ข้าซะ…”กว่างอิงเซิ่งรีบเร่งกล่าวห้าม “ฝ่าบาท ไม่ควรบุกเมืองบุ่มบ่ามนะพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ลืมจุดประสงค์ของการมาด่านเจิ้นกวนแล้วหรือ?”ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น สามพันธมิตรพร้อมกองกำลังห้าแสนห้าหมื่นคนในตอนนั้น ยังไม่สามารถเอาชนะด่านเจิ้นกวนได้ พวกเขามีเพียงหนึ่งแสนกว่าคนจะเอาชนะได้อย่างไร?เยี่ยนซวี่สีหน้ามืดหม่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 340
เฉินขุยเกาศีรษะอย่างอิหลักอิเหลื่อ “ก็ตอนนี้ข้าเข้าใจเขาแล้วไม่ใช่หรือ?”“กองทัพตระกูลจ้านเราถูกเผ่าหมานปิดล้อมร่วมหนึ่งปี ทำศึกทหารตายไปมากมาย ข้าคิดว่าพวกเราก็น่าเวทนาพอแล้ว”“เมื่อเทียบจุดนี้กับเซี่ยเวย เขาถูกคนของตัวเองกินทหารไปครึ่งหนึ่ง ทว่าจนปัญญา ภายในใจยิ่งรู้สึกหดหู่ใจ”“คิด ๆ ดูแล้วเขายากลำบากยิ่งนัก ต่อไปดึงเข้ามาเป็นพวกแล้ว ก็ทำดีกับเขาหน่อยแล้วกัน!”มั่วฝานชำเลืองมองเฉินขุยทีหนึ่ง ทว่าไม่ได้พูดอะไรอีกทัพใหญ่หนึ่งแสนกว่าคนของจ้านเฉิงอิ้น รวมตัวกันอยู่เบื้องหลังเครื่องหมายเขตแดนเขาตะโกนเสียงดัง “ทหาร เปิดไฟดวงใหญ่!”รถออฟโรดสิบคันเปิดไฟดวงใหญ่ ส่องจนคนตรงหน้าลืมตาไม่ขึ้นจ้านเฉิงอิ้นยกมือขึ้น พร้อมเอ่ยกับหน่วยหน้าไม้ที่อยู่เบื้องหลังว่า “ง้างธนู เตรียมตัวยิง!”หน้าไม้ราชวงศ์ฉินนับไม่ถ้วนถูกง้างขึ้นมาทั้งหมดเยี่ยนซวี่ฮ่องเต้แคว้นเยี่ยนได้ยินพลังของหน้าไม้มานานแล้ว ระยะยิงของหน้าไม้ราชวงศ์ฉินไกลเป็นอย่างมาก มากกว่าหกร้อยหมี่!หากทัพใหญ่หนึ่งแสนกว่านายเข้ามาในเขตระยะยิงของหน้าไม้ราชวงศ์ฉิน ไม่มีใครหนีรอดไปได้แน่!ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้พวกเขาไม่ขาดหน้าไม้ราชวงศ์ฉิน
