LOGINShare
บทที่ 354
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 355
“แน่นอน...” เย่มู่มู่ตอบอย่างเรียบเฉยคาดไม่ถึง รองผู้อำนวยการจางหัวเราะเสียงดังอย่างโอ้อวด“เอาเถอะ คุณหนูเย่ คุณอย่ามาล้อเล่นกับผมเลย จ้านเฉิงอิ้นเป็นคนโบราณเมื่อสองพันกว่าปีก่อน ตายในด่านเจิ้นกวน ถูกสังหารในการล้อมโจมตีของกองทัพฉี”“ร่างของเขาเน่าเปื่อยไปนานแล้ว คุณเคยเห็น? เกรงว่าคงจะอยู่ในความฝันมากกว่า!”เย่มู่มู่พูดเสียงเบา “คุณไม่เชื่อ? ช่างเถอะ ยังไงฉันก็ช่วยเขาไว้แล้ว!”จ้านเฉิงอิ้นยังส่งรูปถ่ายมาให้เธอ“รองผู้อำนวยการจาง ภาพวาดนี้ไม่สามารถแขวนขึ้นไปได้ ฉันจะส่งภาพวาดของจริงไปให้คุณ จำไว้ อย่าแขวนมั่วๆ...”โดยไม่รอให้รองผู้อำนวยการพูดอะไร เธอก็วางสาย!เย่มู่มู่เขียนจดหมายถึงจ้านเฉิงอิ้นทันทีขอให้เขารีบส่งภาพวาดมาโดยเร็ว!เธอกลัวว่าจ้านเฉิงอิ้นจะไม่ใส่ใจ จึงพิมพ์ภาพวาดเลียนแบบโบราณที่รองผู้อำนวยการจางส่งมารอจนหมึกแห้ง แล้วส่งไปพร้อมกับกระดาษเปล่าให้จ้านเฉิงอิ้นจ้านเฉิงอิ้นกำลังประชุมกับเหล่าแม่ทัพการประชุมครั้งนี้มีแม่ทัพทั้งหมดเข้าร่วมแม่ทัพเก้านายภายใต้กองทัพตระกูลจ้าน และอีกเก้านายลูกน้องสวีหวยอู๋ลี่และคนอื่น ๆ อีกหกคน และเซี่ยเวยอีกหกคนรวมทั้งหมดสามส
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 356
เซี่ยเวยและคนอื่น ๆ ต่างก็ดีใจจนน้ำตาไหลท่านแม่ทัพช่างมีเมตตา อย่าว่าแต่ให้พวกเขาไปกำจัดกองทัพธงเหลืองหากวันหนึ่ง ท่านแม่ทัพสั่งให้พวกเขาไปกำจัดหกแคว้นพวกเขาจะไม่พูดอะไรสักคำ พุ่งทะยานอยู่แถวหน้า ฝ่าฟันเข้าสู่สมรภูมิรบจ้านเฉิงอิ้นสั่งให้หลี่หยวนจง เปี้ยนจื่อผิง อู๋ซานหลาง หลินต้าจวิน... สี่แม่ทัพเก่าแก่ประจำอยู่ที่ด่านเจิ้นกวนเฉิงจื่อเซียวและอู๋ลี่ และคนอื่น ๆ หากมีเรื่องใด ให้ปรึกษากับทั้งสี่พวกเขามีประสบการณ์การรบมากมาย มีความสามารถในการเป็นผู้นำพวกเขารักษาการณ์ที่ด่านเจิ้นกวน แม้ว่าเผ่าหมาน แคว้นฉู่ แคว้นฉีจะลอบโจมตีอีกครั้ง ก็เป็นเรื่องยากแม่ทัพเก่าแก่ที่เหลือ จะตามจ้านเฉิงอิ้นกลับเมืองหลวงหลี่หยวนจงอายุสี่สิบกว่าปี เป็นแม่ทัพเก่าแก่ ติดตามบิดาประจำอยู่ที่ชายแดนมาหลายปี เป็นคนที่บิดาค่อย ๆ สนับสนุนและผลักดันขึ้นมาเองตลอดทางเขามีประสบการณ์ในการรบอย่างโชกโชน ร่วมกับหลินต้าจวินนำกองกำลังกบฏชาวนา ปกป้องทิศตะวันออกและตะวันออกเฉียงใต้ไว้ได้อู๋ซานหลางและเปี้ยนจื่อผิงกับเฉิงจื่อเซียว และคนอื่น ๆ รักษาการณ์ประตูเมืองทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือหลังจากแบ่งจำนวนคนเสร็จแล้ว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 357
เย่มู่มู่ได้รับภาพเหมือนของจ้านเฉิงอิ้นเป็นสิ่งแรกแม่ทัพหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาค่อนข้างผอม สวมชุดเกราะสีเงิน มือถือดาบม่อเตา ยืนตระหง่านอยู่บนกำแพงเมืองเขามัดผมหางม้าสูง ที่กลางหน้าผากมีไรผมแหลมเป็นเอกลักษณ์งดงาม ดวงตาลึกล้ำที่แม้ไม่แสดงความโกรธ แต่ก็เปี่ยมไปด้วยอำนาจน่าเกรงขามแม้จะเป็นเพียงการร่างภาพอย่างหยาบ ๆ แต่ก็สามารถลายเส้นให้เห็นถึงใบหน้าที่ได้รูปและเรียวบางของเขาได้อย่างชัดเจนเขาเป็นแม่ทัพหนุ่มที่สง่างามและหล่อเหลาแตกต่างจากภาพวาดที่รองผู้อำนวยการจางส่งมาโดยสิ้นเชิงเย่มู่มู่ถ่ายภาพเหมือน แล้วส่งไปให้รองผู้อำนวยการจางประโยคแรกที่เขาพูดคือ “เป็นไปไม่ได้! จ้านเฉิงอิ้นไม่มีทางหล่อขนาดนี้!”“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? เขาเป็นแม่ทัพหนุ่มที่มีชื่อเสียงโด่งดังในประวัติศาสตร์ หากไม่ใช่เพราะปีแห่งความอดอยาก การล่มสลายของแคว้นต้าฉี่เร็วเกินไป ชื่อเสียงของเขาจะเทียบได้กับก้วนจวินโหว ฮั่วชวี่ปิ้ง”“ฮั่วชวี่ปิ้งต้องเป็นคนหล่อเหลาอย่างแน่นอน เพราะทั้งครอบครัวล้วนเป็นคนหน้าตาดี จ้านเฉิงอิ้นจะเทียบได้อย่างไร?”“เอาเถอะ ภาพวาดนี้ของฉันคือภาพเหมือนของจ้านเฉิงอิ้นของจริง คุณนำไปแขวน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 358
เธอไม่รู้ว่าน้ำเหล่านี้ จะสามารถเติมเต็มถ้ำใต้ดินได้หรือไม่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ระดับน้ำของทะเลสาบพันเกาะอยู่ในระดับปลอดภัยแล้วระดับน้ำยังคงสูงกว่าช่วงก่อนน้ำเอ่อล้น และยิ่งไปกว่านั้น ช่วงดึกคืนนี้ยังมีพายุฝนกระหน่ำอีกหนึ่งรอบเธอจึงเร่งสูบน้ำ เติมน้ำลงในแจกันอย่างรวดเร็วจนกระทั่งเหงื่อออกที่หน้าผาก แผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อหรือน้ำฝน จึงหยุดเธอรู้สึกว่ายังไปไม่ถึงขีดจำกัด ยังสามารถเติมน้ำต่อไปได้เตรียมพักสักครู่แล้วค่อยส่งน้ำต่อ*จ้านเฉิงอิ้นนำแม่ทัพของกองทัพตระกูลจ้าน มองดูน้ำไหลบ่ารุนแรงดุจคลื่นยักษ์หลั่งไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายไม่นานนัก น้ำก็ล้นออกมาจากปากถ้ำโชคดีที่ตอนที่พวกเขาก่อสร้าง ได้เชื่อมต่อแม่น้ำทุกสายเข้าด้วยกันน้ำที่ล้นออกมาจากปากถ้ำ จะไหลลงสู่แม่น้ำแม่น้ำทุกสายเชื่อมต่อกันแม้แต่ในเขตที่อยู่อาศัยของชาวเมือง ก็มีการขุดบ่อน้ำใต้ดินขนาดใหญ่ ปากบ่อมีขนาดเท่าปากบ่อน้ำ ด้านล่างลึกและกว้าง สามารถเก็บน้ำได้มากปากถ้ำยังคงระบายน้ำต่อไป...จนกระทั่งมีคนขี่ม้ามาอย่างเร่งรีบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ และตะโกนเสียงดัง“ท่านแม่ทัพ แม่น้ำ แม่น้ำทุกสายเต็มแล้ว”
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 359
ฝูงวัวมองดูลูกวัวตัวน้อยหายตัวไป พวกมันร้องมอ ๆ ด้วยความตื่นตระหนก พยายามค้นหาลูกวัวแต่กลับพบว่า เจ้าตัวเล็กหายไปอย่างไร้ร่องรอยทันใดนั้น ฝูงวัวก็เริ่มตื่นตระหนกเย่มู่มู่จ้องมองวัวตัวใหญ่ ใช้พลังจิตส่งผ่านไปวัวตัวใหญ่หายไปจากนั้นก็สองตัว สามตัว...ห้าตัว สิบตัว...วัวสามสิบเก้าตัว หายไปทั้งหมดบนพื้นเหลือเพียงมูลวัวสองสามก้อน เป็นหลักฐานว่าพวกมันเคยอยู่ที่นี่เย่มู่มู่รีบนำพลั่วมาตักมูลวัว ใส่ลงในแปลงดอกไม้ แล้วใช้น้ำฉีดล้างรอยในไม่ช้า ลูกหมูตัวเล็ก ๆ และแม่หมูยี่สิบกว่าตัวก็ถูกส่งมาที่ส่งมาช้าไปหลายวัน ก็เพราะเย่มู่มู่ขอให้ตอนลูกหมูตัวผู้เหลือแม่หมูไว้สองตัว พ่อหมูหนึ่งตัว ส่วนลูกหมูตัวผู้ที่เหลือตอนทั้งหมดหมูฝูงนี้ถูกส่งมาเร็วกว่า ใช้วิธีขนส่งในคราวเดียวเธอตักมูลวัวและล้างพื้นต่อ...ทำทุกอย่างเสร็จสิ้น เลิกงานได้!*จ้านเฉิงอิ้นกำลังอยู่ในห้องโถงหารือ มองดูกระบะทรายจำลองภูมิศาสตร์เขาจากไปคราวนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาที่ด่านเจิ้นกวนอีกเผ่าหมาน แคว้นฉู่ แคว้นฉี ยังคงมุ่งหมายจะทำลายด่านเจิ้นกวนตอนนี้ยังมีแคว้นเยี่ยนเพิ่มเข้ามาอีกเมื่อเขาจากไป ด
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 360
“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นรีบออกจากห้องโถงหารือ แล้วเดินลงจากหอคอยรีบมุ่งหน้าไปยังทิศทางของกระโจมแต่กลับพบว่า ประตูกระโจมถูกทหารและชาวบ้านล้อมรอบจนแน่นขนัดต่างก็มองดูวัวและหมูที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน และพูดคุยกันอย่างออกรส!“หน้ากระโจมของท่านแม่ทัพ มีสินค้าปรากฏขึ้น!”“ใช่ ประหลาดใจมาก มีวัวสามสิบเก้าตัว นี่คือวัว วัวที่มีชีวิต!” “ใช่แล้ว ตอนนี้พืชพรรณเหี่ยวเฉา แม้แต่วัวของเผ่าหมานก็อดตายไปนับล้าน วัวที่มีชีวิตล้วนถูกพวกเขาสังหารกินเนื้อ แม้แต่เผ่าหมานก็ไม่มีวัวมากนัก แต่หน้ากระโจมของท่านแม่ทัพ กลับมีจำนวนมากขนาดนี้”“ยังมีหมู ลูกหมูยี่สิบกว่าตัว และแม่หมูหนึ่งตัว”“หากแม่หมูสามารถให้กำเนิดลูกหมูอย่างต่อเนื่อง เช่นนั้นต่อไปพวกเราก็จะได้กินเนื้อหมูแล้วใช่หรือไม่?”“ใช่แล้ว พวกเราสามารถปลูกผัก มีเถามันเทศและฟักทองให้กินอย่างต่อเนื่อง สิ่งเหล่านี้สามารถนำไปเลี้ยงหมูและวัวได้ เมื่อพวกเราเลี้ยงจนโต ก็จะได้กินเนื้อสดๆ”ในฝูงชน ไม่รู้ว่าใครตะโกน “ท่านแม่ทัพมาแล้ว!”ฝูงชนก็รีบหลีกทางออกเป็นทางเดินจ้านเฉิงอิ้นเห็นวัวสามสิบเก้าตัวต้องการจะหนีไป ดูเหมือนจะไม่คุ้นชินกับสภา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 361
จ้านเฉิงอิ้นกลับไปที่จวน แล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงกลางวันแสก ๆ ท้องฟ้าแจ่มใส จู่ ๆ ก็กลับมาอาบน้ำที่จวนพ่อบ้านอาหลี่รู้สึกฉงนเล็กน้อยทว่าเว่ยกวงพร้อมซุนหย่าปาและเสี่ยวลิ่วจื่อ ทั้งสามคนขี่รถสามล้อยกหีบเงินเข้ามาช่วงนี้ที่ด่านเจิ้นกวนเว่ยกวงเรียกได้ว่าประสบความสำเร็จจนเป็นที่น่าพอใจอย่างยิ่งก่อนหน้านี้สวมใส่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง มักเดินเท้าเปล่า ตั้งแต่เด็กไม่เคยใส่รองเท้ามาก่อนทว่าตอนนี้ที่เท้าสวมใส่รองเท้าผ้าใบคาร์บอนเออร์เกะ พร้อมสวมถุงเท้า เสื้อผ้าที่ห่อหุ้มร่างกายก็เป็นชุดยาวหลากสีที่เป็นที่นิยมที่สุดตรงเอวห้อยหยกสลักรูปวงแหวนที่คุณภาพไม่เลวอันหนึ่งบวกกับผู้ติดตามน้อยทั้งสองคน เสี่ยวลิวจื่อและซุนหย่าปาเองก็อยู่ในชุดผ้าแพรอย่างดีเช่นกันพวกเขามักจะเข้าออกจวนแม่ทัพเป็นประจำพ่อค้าผู้มั่งคั่งที่สายตาหลักแหลม ต่างเดาความข้องเกี่ยวระหว่างเว่ยกวงกับจวนแม่ทัพออกทั้งนั้นฉะนั้น เว่ยกวยทำการค้าจนทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ!เขาได้ยินมาว่าแม่ทัพพากองกำลังหนึ่งแสนนายออกจากด่านเจิ้นกวนเสี่ยวลิ่วจื่อและซุนหย่าปาคิดว่า เมื่อด่านเจิ้นกวนมีน้ำมีอาหาร พวกเขาก็ทำเงิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 362
นางไม่เพียงช่วยเขา ช่วยด่านเจิ้นกวน กระทั่งช่วยประชาชนผู้บริสุทธิ์ทั้งต้าฉี่คุณงามความดีของนางจะเลื่องลือไปชั่วกาลนาน เลื่องชื่อไปเป็นหมื่นปี!เพียงแต่ เขาเสียดายเป็นอย่างยิ่ง ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถพบกับท่านเทพได้สักครั้งครั้นเขาเดินออกมาจากลาน ก็เห็นหีบเงินสองสามหีบวางอยู่บนพื้นเขานำเงินส่งเข้าไปในแจกันจากนั้นก็เข้าไปในโกดังภายในโกดังมีหีบเงินกองอยู่สิบกว่าหีบ เขาส่งเข้าไปในแจกันทั้งหมดราวกับระบายความเดือดดาล*เย่มู่มู่หอบแจกันขึ้นมาจากห้องใต้ดินชั้นสองของโบราณที่อยู่ในห้องใต้ดินมีเยอะเกินไป เธอทำความสะอาดทีละชิ้น ๆ ลำบากเป็นอย่างมากฉะนั้นเธอจึงพัฒนาโดยการใช้แจกันช่วยสะสางใช่แล้ว ส่งกระแสจิตให้แจกันแยกประเภทเครื่องประดับทองคำและเครื่องหยกเธอสั่งตู้เซฟมาเพิ่มเติมอีกสิบกว่าตู้ เป็นตู้เซฟที่มีล้อด้านล่าง เมื่อใส่จนเต็มหนึ่งตู้ ก็จะลากมาวางไว้หน้าปากบันไดส่วนของโบราณที่สูงครึ่งเมตร เก็บเอาไว้อย่างดีในตู้เซฟทั้งหมดหลังจากนั้นก็กองตู้เซฟแต่ละตู้เอาไว้ในห้องโฮมเธียเตอร์เธอใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าถึงจะย้ายเสร็จ กว่าจะจัดการชั้นบนเสร็จไม่ง่ายเลยสุดท้าย...เธอเห็นลังใ
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 701
แม้แต่กองกำลังรักษาพระองค์ภายใต้การนำของผู้บัญชาการลั่ว ก็ล้วนถูกบรรยากาศ ณ ตรงนั้นดูดกลืนไปด้วยกองกำลังรักษาพระองค์จำนวนสองร้ายนายติดอาวุธครบมือ อยากที่จะเข้าสู่สนามรบเพื่อสังหารศัตรูแน่นอนว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดก็คือศีรษะมนุษย์ ถึงอย่างไรศีรษะมนุษย์หนึ่งหัว ก็มีค่าเท่ากับข้าวสารสิบชั่ง แป้งสาลีห้าชั่ง ขอเพียงสังหารเผ่าหมานได้สามคน ก็จะสามารถนำธัญพืชกลับมาได้สี่สิบห้าชั่งแล้ว!ภายในสองเดือนนี้ครอบครัวก็จะไม่อดตาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว“ผู้บัญชาการ พวกเราก็ออกรบด้วยเถิดขอรับ! เผ่าหมานบุกรุกดินแดนต้าฉี่ สังหารราษฎรแคว้นต้าฉี่ของพวกเรา ถึงแม้พวกเราจะเป็นกองกำลังรักษาพระองค์ แต่ก็ต้องคิดเพื่อแคว้นต้าฉี่อย่างเต็มกำลัง!”“ใช่แล้วขอรับ ในครอบครัวของเหล่าสหายต่างก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร ตอนนี้มีโอกาสรับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว ผู้บัญชาการ ให้ทุกคนเข้าสู่สนามรบเถิดขอรับ!”“ผู้บัญชาการ ตอนนี้มีโอกาสได้รับเสบียงอาหารแล้ว พวกเราก็อยากไปลองดูเช่นกันขอรับ!"ลั่วปินรู้จักฐานะทางบ้านของเหล่าสหายทุกคนดี มีคนที่ต้องอดตายแทบจะทุกครอบครัวตอนนี้เมื่อมีโอกาสได้รับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว จ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 700
นายทหารทุกนายกึ่งคุกเข่าลง “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานชี้ตัวเอง แล้วสลับไปชี้จ้านเฉิงอิ้น“แล้วพวกเราล่ะ?”“ช่วยเด็ก!”“จะช่วยอย่างไร?”“ให้หน่วยกล้าตายของเจ้าขับรถ ภายใต้การคุ้มกันของเฉินขุยและซ่งตั๋ว บุกโจมตีเข้าไปโดยตรงแล้วชิงตัวเด็กขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถออกมา...”“ขับรถบรรทุกสองสามคันไปรั้งท้ายขบวนคอยคุ้มกันด้านหลัง!”“แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ หรือ?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ผล เจ้าไปเลือกหน่วยกล้าตายมา เอาคนที่ขับรถเก่ง ฝีมือคล่องแคล่วปราดเปรียว”“จัดแจงคนโยนระเบิดไปในรถบรรทุกด้วย หากเผ่าหมานกล้าตาม ก็ระเบิดเลย!!”มั่วฝานพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”“เดี๋ยวก่อน เอาอากาศยานไร้คนขับ วิทยุสื่อสารให้พวกเขาไปด้วย หากช่วยคนออกมาได้ หน่วยกล้าตายทั้งหมดจะเป็นอิสระจากบัญชีทาส และให้ตำแหน่งยศนายกองขึ้นไป!”“ทุกคนจะได้รถบ้านเป็นรางวัลคนละหนึ่งคัน!”หน่วยกล้าตายที่อยู่เบื้องหลังมั่วฝาน ต่างดีใจกับสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายแม้ช่วยเด็กจะอันตราย ทว่าแม่ทัพเฉินและแม่ทัพซ่งตั๋วจะเป็นผู้คุ้มกันให้พวกเขาพวกเขายังจะได้รถบ้านเป็นรางวัลอีกนี่เป็นรถบ้านเชียวนะ ต่อไปไม่ได้เป็นหน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 699
จ้านเฉิงอิ้นอ่านสารลับจบ ก็ส่งให้เฉินขุยเฉินอู่เวียนกันอ่านหลังพวกเขาอ่านจบ ก็ส่งให้มั่วฝาน จวงเหลียงและซ่งตั๋วหยางชิงเหอเองก็ได้อ่านเช่นกันหยางชิงเหอเอ่ย “ช่วย!”“แม้จะช่วยออกมาไม่ได้ ก็ได้พยายามแล้ว เมื่อแม่ทัพลู่เห็นความจริงใจของเรา เขาไม่มีทางร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมานแน่นอน”เฉินอู่กล่าว “แม่ทัพลู่เกลียดเผ่าหมาน!”“ใช่แล้ว ฮ่องเต้น้อยอยากขอให้เขาไปภูเขาเหมือง ล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านร่วมกับกองทัพธงเหลือง แคว้นเยี่ยนและเผ่าหมาน เขาคือผู้ที่ไม่กระตือรือร้นที่สุด เพียงแค่ไปตามน้ำเท่านั้น”“ตอนที่มู่ฉีซิวถอยทัพ เขาวิ่งเร็วที่สุด ท่านแม่ทัพใหญ่เองก็ไม่อยากทำให้เขาลำบาก!”“เช่นนั้นตอนนี้จะทำเช่นไรดี? หากสู้รบกันขึ้นมา เผ่าหมานเอาตัวเองยังไม่รอด เด็กสองคนนั้นอาจถูกพวกเขาพลอยฆ่าไปด้วย!”ทันใดนั้น หน่วยกล้าตายของมั่วฝานก็หยิบโทรศัพท์สังเกตการณ์มาข้างกายเขาครั้นมั่วฝานเห็นภาพบนหน้าจอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเขาส่งหน้าจอให้จ้านเฉิงอิ้นดูจ้านเฉิงอิ้นเห็นว่าตรงหน้าหลัวซู่แห่งเผ่าหมาน มีกองฟืนกองใหญ่กองอยู่และข้าง ๆ กองฟืนเป็นเด็กที่อยู่ในชุดผ้าฝ้าย เด็กสองคนนั้น อายุแปดขวบคนหนึ่ง สิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 698
อีกฝั่งหนึ่ง ขณะเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของมู่ฉีซิว พวกเขาเคยเห็นมาก่อนว่าเผ่าหมานโหดเหี้ยมอำมหิตแค่ไหนพวกเขาไม่มีผู้ใดทนดูได้เลยแม้แต่คนเดียว ต่างคิดว่าที่เผ่าหมานเผาฆ่าปล้นจี้ในดินแดนต้าฉี่ ช่างชั่วช้าต่ำตมยิ่งนัก!ในใจของทุกคนอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้สายหนึ่ง!ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถฆ่าเผ่าหมานอย่างเปิดเผยได้แล้วทุกคนมีขวัญกำลังใจล้นเปี่ยม คันไม้คันมืออยากต่อสู้ กำลังเตรียมพร้อมจะรบ หลังทุกคนมารวมตัวกันเสร็จ...รอเพียงท่านแม่ทัพใหญ่สั่งลงมาคำเดียวเท่านั้น พวกเขาก็จะพุ่งไปฆ่าเผ่าหมานทันทีแย่งศีรษะคนกันอย่างบ้าคลั่ง!ในวินาทีนี้ จู่ ๆ ก็มีคนมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ จดหมายด่วนของท่านแม่ทัพขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยจากศาลาพักม้าขี่ม้าเร็ว บุกเข้ามาในค่ายพักของกองทัพตระกูลจ้านทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ไม่ใช่คนของกองทัพตระกูลจ้าน เขาสวมเสื้อเกราะ แบกอาวุธไว้บนหลัง แค่มองก็รู้ว่าเป็นทหารของต้าฉี่จ้านเฉิงอิ้นโบกมือให้ทุกคนเปิดทางทหารชั้นผู้น้อยขี่มาเร็วมาตรงหน้าจ้านเฉิงอิ้น เนื่องจากเหน็ดเหนื่อย จึงพลัดตกลงมาจากหลังม้าเถียรฉินและสวี่หมิงรีบประคองเขาขึ้นมาหวังเซิ่งตักน้ำให้ทหารช
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 697
“รายงาน...”มีม้าเร็วห้อตะบึงมา เหล่าทหารของเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยรีบเปิดทางให้ทันทีทหารเผ่าหมานลงจากม้า คุกเข่าลงตรงหน้าหลัวซู่ และล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก“ท่านอ๋อง ลู่หลางส่งจดหมายมาขอรับ!”“เอามา!”นายทหารส่งจดหมายให้หลัวซู่ เขาคลี่จดหมายออกเห็นเพียงด้านในเขียนว่า “จะฆ่าจะห้ำหั่น ก็แล้วแต่เจ้า แต่จะให้ข้าผู้แซ่ลู่ร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมาย ไม่มีทางเป็นอันขาด!”หลัวซู่ยกจดหมายขึ้นอย่างเดือดดาล ก่อนจะฟันขาดออกจากกัน เศษกระดาษกระจัดกระจายร่วงหล่นลงไปเขาก่นด่าอย่างเดือดดาล“ลู่หลางดื้อด้าน เขาไม่สนลูกทั้งสองแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทหาร เผาเด็กสองคนนี้เสีย!”แม่ทัพคนอื่นต่างพากันคล้อยตามศึกที่ภูเขาเหมืองจ้านเฉิงอิ้นปล่อยลู่หลางไป ไม่ได้ตามฆ่าเขาทว่าลู่หลางกลับลอบติดตามเผ่าหมานกับกองทัพธงเหลืองมาตลอดทาง ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยลี้ คอยตามอยู่ไม่ใกล้และไม่ไกล!เขารู้ว่าคนของแม่ทัพลู่อยู่ใกล้ ๆบอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้!ตอนแรกฮ่องเต้ต้าฉี่เชิญเขากับฮ่องเต้แคว้นเยี่ยน ไปล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านที่ภูเขาเหมืองด้วยกันเขานำทหารไปถึงตามที่คาดเอาไว้!บอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้~
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 696
พวกเขาจับชาวบ้านหลานหมื่นคนมาทำเป็นอาหาร ยังกินได้อีกระยะหนึ่งทว่า~พวกเขาไม่มีแหล่งน้ำ ทำสงครามยืดเยื้อกับกองทัพตระกูลจ้านมาเป็นเวลานาน และไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบการโต้กลับของพวกเขาในครั้งนี้ เป็นเพราะจวนตัวและกำลังจะหาทางรอดให้ได้หากไม่ตายในสนามรบ!ก็ต้องแย่งแผ่นดินต้าฉี่มาให้ได้!จ้านเฉิงอิ้นเปิดแผนที่ที่จวงเหลียงใช้อากาศยานไร้คนขับสร้างขึ้นเขากล่าวว่า “เฉินอู่ เจ้าพาคนขับรถบรรทุกไปหนึ่งร้อยคัน อ้อมด้านหลังแล้วตัดเข้าด้านข้าง บดขยี้ตายได้เท่าไรก็เท่านั้น!”“ทำให้พวกเขาหวาดกลัวและแตกตื่นก็ใช้ได้แล้ว!”“รถทุกคันเว้นระยะห่างกันหน่อย บนรถจัดแจงทหารผ่านศึกไปสามสิบ เอาหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและธนูทดกำลังไปด้วย!”“แล้วก็ จำเอาไว้ว่าต้องระวังวัตถุระเบิดด้วย!”เผ่าหมานเองก็ฝังวัตถุระเบิดเช่นกัน เพียงแต่ที่ฝังลึกลับเป็นอย่างมากเฉินอู่กึ่งคุกเข่าคารวะ “ข้าจะสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเอง ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ วันนี้ข้าพาทหารผ่านศึกออกไปเท่าไร ก็จะพากลับมาเท่านั้น!”“ดี ไปเถอะ!”เฉินอู่ไปเตรียมตัวก่อนแล้ว“มั่วฝาน เตรียมอากาศยานไร้คนขับและวัตถุระเบิด...”มั่วฝานลุกขึ้นยืน สายตาของเขาเป็น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 695
ฮ่าวอี้ขู่เขาแรง ๆ “แล้วก็ เรื่องในวันนี้มีคนรู้แค่ห้าคนเท่านั้น!”เขาทำท่าปาดคอ“หลูหมิงจะปิดปากเอาได้!”หวังเสี่ยวเฉิงรีบพยักหน้า “ผมรู้แล้วครับพี่ พวกเขาไม่ใช่แค่ปิดปากเท่านั้น ยังจะกำจัดเราทิ้งไม่เหลือซากด้วยดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่ด้วย!”ฮ่าวอี้จ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง “ดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่อะไร นั่นมีแต่ในนิยายแฟนตาซีเท่านั้นแหละ”หวังเสี่ยวเฉิงเกาท้ายทอยอย่างอิหลักอิเหลื่อ “พี่ ผมจำผิดแล้ว! ที่ผู้บำเพ็ญเซียนใช้กันคือแหล่งกำเนิดเพลิงหนึ่งรอบนักษัตร แต่ก็แผดเผาจนเราไม่เหลือแม้แต่ขนเส้นเดียวได้เหมือนกัน!”“เมฆฝนสลายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงลมฝน หลูหมิงจะเห็นพวกเราได้ รีบลงเขาเร็วเข้า!”“ครับ!”ทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าลงจากเขาไปหลูหมิงมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไปอย่างสงบทีหนึ่ง*ตงโจวหลังพูดคุยกันยาว ๆ มาทั้งคืน ทีแรกกองกำลังรักษาพระองค์และขันทีจะออกไปแล้วในจังหวะนี้เอง จู่ ๆ เผ่าหมานก็แสดงศักยภาพด้วยการบุกเข้ามา นอกรัศมีห้าสิบลี้ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆผู้บัญชาการลั่วและหวงกงกงไม่สามารถออกไปได้เพื่อให้กองทัพตระกูลจ้านแทรกซึมเข้าไปในวัง แล้วช่วยบิดามารดา พี่ใหญ่ ครอบครัวพี่รอง แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 694
พวกเขาหาเจอแค่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสองคัน รีบฝ่าลมแรงมายังข้างเขื่อนที่ใหญ่ที่สุดที่คนในพื้นที่กักเก็บน้ำและผลิตกระแสไฟฟ้าตามการนำทางของแผนที่ ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะมาถึงฮ่าวอี้กับหวังเสี่ยวเฉิงตามพวกเขาไปเริ่มมีเม็ดฝนขนาดเล็กตกลงมาจากท้องฟ้า ลมค่อนข้างแรง คนแทบจะยืนไม่อยู่หวังเสี่ยวเฉิงเห็นทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าไปยังเขื่อนด้วยความรวดเร็วเขารีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้ พวกเขาสองคนบ้าไปแล้วเหรอ? อากาศย่ำแย่ขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่ายังจะไปเขื่อนอีก!”“เดี๋ยวฝนก็จะตกหนักแล้ว สิ่งที่จะถูกทำลายเป็นอันดับแรกก็คือเขื่อน!”“ขวางพวกเขาเอาไว้ เร็วเข้า!”“ไปหารถมาเดี๋ยวนี้!”พวกเขาลุกลี้ลุกลนจนหามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเจอ ฝ่าลมและฝน ขี่ขึ้นไปบนเนินเขาอย่างยากลำบาก จนมาถึงบริเวณใกล้กับเขื่อนจากนั้นก็เห็นภาพที่น่าตกตะลึงที่สุดในชีวิตในจุดที่สูงที่สุดของเขื่อน ในตำแหน่งที่สะดุดตาที่สุด มีแจกันใบหนึ่งวางอยู่ท้องฟ้าบนแจกันมีทั้งฟ้าร้องฟ้าฝ่า ฝนห่าใหญ่เทลงมาทว่าเม็ดฝนนับไม่ถ้วนถูกดูดเข้าไปในแจกันทั้งหมดไม่ใช่เพียงฝนที่ถูกดูดเข้าไปในแจกัน กระทั่งน้ำในเขื่อน มวลคลื่นขนาดมหึมา ถูกม้วนเข้าไปในแจกันทั้งหมด
