LOGINShare
บทที่ 200
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 201
เหล่าทหารทุกคนต่างประณามในพฤติกรรมอันไร้ยางอายของสวีหวยอย่างรุนแรง“ท่านแม่ทัพ จะให้น้ำให้อาหารกับเขาไม่ได้เด็ดขาด สิ่งเหล่านี้ท่านเทพเป็นผู้ประทานให้แก่ท่านขอรับ”“ใช่ขอรับ เขาเคยทำอะไรช่วยเหลือกองทัพตระกูลจ้านบ้าง เอาชนะกองทัพศัตรูได้สักคนหรือไม่? เขามีสิทธิ์อะไรมาเอ่ยปากขอ?”“สวีหวยคิดว่าอยู่ระดับไหน พรุ่งนี้ข้าจะพาคนออกไป ยิงหน้าไม้ราชวงศ์ฉินพาใส่เขา!”พวกทหารต่างเห็นพ้องต้องกันว่า อย่าให้น้ำให้อาหารกับสวีหวยเป็นอันขาดพวกเขาเคยเห็นแต่ขอทานที่ถ่อมตัวไม่เคยเห็นผู้ใดมาขอข้าวอย่างมั่นอกมั่นใจเช่นนี้มาก่อน!เฉินจวิ้นหลินหยิบจดหมายลับที่ฮ่องเต้น้อยส่งมาออกมาจากอกอย่างเงียบ ๆเขาได้รับจดหมายลับมาสามฉบับเมื่อก่อน เขาจะส่งให้จ้านเฉิงอิ้นเป็นการส่วนตัวตอนนี้ ทุกคนต่างเป็นตั๊กแตนที่ถูกมัดบนเชือกเดียวกัน ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันหลายครั้งแล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบัง!จ้านเฉิงอิ้นรับมา แล้วเปิดจดหมายลับจดหมายฉบับแรก เป็นคำสั่งลับให้เฉินจวิ้นหลินลงมือสังหารจ้านเฉิงอิ้นจดหมายฉบับที่สอง ยังคงเกี่ยวกับการลอบสังหารจ้านเฉิงอิ้นจดหมายฉบับที่สาม ไม่จำเป็นต้องฆ่าจ้านเฉิงอิ้นแล้ว บังค
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 202
คนที่เหลือ ต่างกำลังรอข่าวของพวกเขาจ้านเฉิงอิ้นบีบรูปเย่มู่มู่ไว้ในอ้อมแขน คิดถึงใบหน้างดงามของเย่มู่มู่!ไม่ว่าท่านเทพต้องการสิ่งใด เขาจะมอบให้ด้วยสองมือเขาจะทำมันให้สำเร็จไม่ว่าต้องใช้วิธีใดก็ตาม!*กระโจมกองทัพแคว้นฉู่ ถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศเศร้าโศกความพ่ายแพ้วันแล้ววันเล่า ทำให้กองทัพแคว้นฉู่ที่ราบรื่นมาตลอดไม่มีทางยอมรับได้ตอนนี้กองทัพไร้ผู้นำหลิงเซี่ยวเฟิงหมดสติจนถึงทุกวันนี้ลูกชายคนเล็กหลิงซื่อเฉินถูกฆ่าตายหลังจากหลิงอวิ๋นเจ๋อลูกชายคนโตเสียแขนไป เขาไม่อาจยอมรับผลลัพธ์ได้ จนหมดสติไปพอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่กินไม่ดื่ม นอนหมดอาลัยตายอยากรอความตายตั้งแต่มาถึงด่านเจิ้นกวน รัศมีความโชคดีที่วนรอบอยู่เหนือหัวกองทัพแคว้นฉู่ ดูเหมือนจะสูญเสียประสิทธิภาพไปแล้วในพริบตาก็ทำให้พวกเขากลับคืนสู่จุดเริ่มต้นฉู่อ๋องโกรธมากหลังจากพ่ายแพ้สงครามมาต่อเนื่องสั่งให้ประหารสายตระกูลของหลิงเซี่ยวเฟิงพี่ชายคนโตตอนนี้ ฉู่อ๋องสั่งให้แม่ทัพถอนทัพแต่แม่ทัพยังหมดสติอยู่!พวกทหารสับสนมาก มองไม่เห็นความหวัง หาทางข้างหน้าไม่เจอ กลับก็กลัวว่าจะมีแต่ทางตายพวกเขาจะเลือกอย่างไรดี!*
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 203
เฉินขุยกลับจวน บอกฮูหยินว่าตนกำลังจะเดินทางไปที่ค่ายทหารที่สวีหวยประจำการอยู่ทางตะวันตกของเมืองห่างไปสามสิบลี้ การเดินทางครั้งนี้อันตรายมากเดิมทีเขาและเฉินอู่เป็นคนในค่ายทหารของฮ่องเต้น้อย แต่ตอนนี้พวกเขาหันไปสวามิภักดิ์กับจ้านเฉิงอิ้นเขาอาจจะเกิดความขัดแย้งกับสวีหวยหากว่ากลับมาไม่ได้ เขาขอให้ฮูหยินเฉินไม่ต้องรอเขา ท่านแม่ทัพใหญ่จะช่วยดูแลภรรยาและลูกของเขาเป็นอย่างดีแน่นอน!เมื่อฮูหยินเฉินได้ยินคำพูดของสามี สีหน้าของนางเศร้าโศก น้ำตาไหลพรากลงมากว่ากองทัพตระกูลจ้านจะเอาชนะกองทัพหมานม่อเป่ยได้ สร้างความเสียหายรุนแรงให้กับกองทัพแคว้นฉู่ได้ไม่ใช่ง่าย ๆ แต่ผลสุดท้าย สามีอาจจะต้องตายด้วยน้ำมือคนของตัวเองนางอยากเกลี้ยกล่อมสามีไม่ให้ไป!แต่คำสั่งทหารไม่อาจฝ่าฝืนได้!ฮูหยินเฉินสตรีรูปร่างผอมบาง จับมือเฉินขุยไว้แน่นแล้วมองดูผู้เป็นสามีด้วยน้ำตาไหลพรากเฉินขุยปลอบใจนาง “ข้าจะไม่เป็นไร ตระกูลเฉินสืบสายสกุลบรรดาศักดิ์ขุนนาง ถ้าสวีหวยกล้าฆ่าข้าจริง ๆ ในตระกูลไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่!”ถึงกระนั้น ทั้งสองคนเข้าใจดีตั้งแต่เฉินขุยและเฉินอู่ไม่ได้ฆ่าจ้านเฉิงอิ้น ฮ่องเต้น้อยก็เริ่มสงสัยในต
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 204
เฉินขุยพูดเยาะเย้ยว่า “เจ้าบอกว่า เจ้าเป็นแม่ทัพด่านเจิ้นกวน แต่เจ้ากลับไม่เคยแม้แต่จะก้าวเข้าไปในด่านเจิ้นกวนด้วยซ้ำ แม้ว่าเจ้าจะถือราชโองการอยู่ เจ้าลองไปถามดูในด่านเจิ้นกวน ใครจะเชื่อราชโองการนั่นของเจ้าบ้าง”“อย่าได้เอาเหตุผลเช่นนี้ไปขอทาน!”“เจ้า เจ้า...”สวีหวยตัวสั่นเทาเมื่อได้ยินเสียงเดือดดาลของเฉินขุยเขาปกป้องด่านถงกวนมาหลายปี ยังไม่มีใครกล้าพูดเช่นนี้กับเขาทันทีหลังจากนั้น เขาสั่งการนายกอง“ทหาร จัดการมัน โบยด้วยท่อนไม้ทหารห้าสิบที!”ท่อนไม้ทหารห้าสิบที~โบยด้วยไม้ทหารสามสิบที สำหรับคนธรรมดาก็ถึงขีดจำกัดแล้ว แต่สองคนต้องรับถึงห้าสิบที เขากำลังอาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัว อยากฆ่าเฉินขุยและเฉินอู่ให้ตายเมื่อแม่ทัพที่อยู่ด้านหลังสวีหวยกำลังจะลงมือ~ม่านรถม้าพลันเปิดออก ฮูหยินเฉินในชุดดอกโบตั๋นก็ลงจากรถนางเดินไปหาสวีหวยและโน้มตัวทำความเคารพในค่ายทหารที่เต็มไปด้วยบุรุษ เมื่ออยู่ ๆ ก็มีสตรีงดงามปรากฏตัวขึ้น ชายทุกคนจึงจ้องมองไปที่นางใบหน้าของเฉินขุยมืดมน ขวางอยู่ตรงหน้าฮูหยินฮูหยินยิ้มอย่างสง่างดงาม พูดกับแม่ทัพสวีหวย “ท่านแม่ทัพ ภรรยาของเฉิงจื่อเซียวรองแม
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 205
เย่มู่มู่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามผู้อาวุโสมู่“เครื่องลายครามได้ไหมคะ?”พอได้ยินว่าเธอยินดีจะให้ยืนเครื่องลายคราม ผู้อาวุโสมู่ดีใจมากพวกเขารู้ว่าเครื่องลายครามของแคว้นต้าฉี่ที่ยังหลงเหลืออยู่นั้นหายากมาก ราคาซื้อขายก็ยังแพงลิ่วแม้ว่าเธอจะให้ยืมสามถึงห้าชิ้น ก็ยังมีส่วนช่วยอย่างมากในการพัฒนากิจการจัดแสดงของพิพิธภัณฑ์ในประเทศผู้อาวุโสมู่ดีใจมาก“ได้ครับ เครื่องลายครามเป็นที่นิยมมากที่สุดในพิพิธภัณฑ์ หากคุณยินดีที่จะให้ยืมไปจัดแสดง ผมขอขอบคุณแทนจางหลินด้วย!”“ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้พวกคุณขับรถมารับได้เลย ฉันจะเอาออกมาให้”“ได้ครับ! จริงสิ ถ้าคุณมีของโบราณที่อยากจะเอาออกมาขาย ก็สามารถเอาออกมาขายให้ผมได้นะครับ”“ได้ค่ะ!”เย่มู่มู่ย้ายเครื่องลายคราม ทองคำ เงิน และเครื่องหยกโบราณไปไว้ข้าง ๆจานกระเบื้องชามกระเบื้องมากกว่าแปดร้อยชิ้นที่ล้ำค่าถูกนำออกมาจากห้องใต้ดิน วางไว้ในห้องอาหารบ้านพักตากอากาศเครื่องลายครามที่ได้รับในวันนี้ เลือกชิ้นที่ไม่ค่อยสะดุดตาออกมาสองสามชิ้นสินค้าทั้งหมดจะถูกจัดตามประเภท ใช้ผ้ากันฝุ่นเช็ดมัน แล้วใส่ไว้ในถุงซิปล็อคใช้กล่องลากไปที่ห้องนิรภัยชั้นใต้ดิน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 206
ลมและน้ำค้างในด่านเจิ้นกวน ดูเหมือนจะไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้บนใบหน้าของนางนางสวมชุดหรูหรา ท่วงท่าดูสง่างามไม่ได้ต่างจากตอนก่อนแต่งงานเลยไม่สิ สวยยิ่งกว่าตอนอยู่ในเมืองหลวงเสียอีก!ล้วนแต่แต่งงานกับแม่ทัพเหมือนกัน แต่อวิ๋นเหนียงกลับดูซูบผอมเหมือนจะล้มได้ตลอดเวลาลูกในอ้อมแขนของนาง ร้องไห้ออกมาจนไม่มีแรงจะร้องแล้ว ราวกับจะขาดใจตายได้ทุกเมื่อนางอุ้มลูกพร้อมกับร้องไห้พุ่งเข้าไปกอดอาเล็กของนางฮูหยินเฉินรีบประคองเด็กเอาไว้ แล้วปลอบใจนางเสียงของนางแหบแห้ง ริมฝีปากแตกอย่างรุนแรงเพราะความแห้งกร้านฮูหยินเฉินเรียกสาวใช้ ให้เปิดขวดน้ำแร่ให้นางดื่มอวิ๋นเหนียงไม่ได้ดื่มน้ำรสหวานเช่นนี้มานานแล้ว จึงหยิบขวดน้ำขึ้นมากรอกใส่ปาก ดื่มลงไปทั้งเร็วและรีบร้อน เมื่อน้ำใกล้จะถึงก้นขวด ถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าสามีไม่ได้ดื่มน้ำดี ๆ เช่นนี้มานานแล้วนางส่งน้ำที่เหลือให้เฉิงจื่อเซียวเฉิงจื่อเซียวรับขวดน้ำแร่โปร่งแสงมา แล้วดื่มน้ำหมดในอึกเดียวเขาใช้ลิ้นเลียน้ำหยดสุดท้าย ก่อนจะวางขวดน้ำลงอย่างไม่เต็มใจฮูหยินเฉินพูดกับเฉิงจื่อเซียว “ข้าอยากพาอวิ๋นเหนียงกับลูกกลับไปที่ด่านเจิ้นกวน เจ้าอยากไปกับพวก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 207
ดวงตาทั้งสองของสวีหวยเบิกกว้างราวกับกลองนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำพูดที่ทรยศเช่นนี้ ต้าฉี่ไม่มีฮ่องเต้น้อยได้ แต่ขาดแม่ทัพใหญ่ไม่ได้หมายความว่าอย่างไรพวกเขาไม่เห็นฮ่องเต้อยู่ในสายตา นี่คือการกบฏอย่างเปิดเผย!เฉินขุยจัดการให้ฮูหยิน หลานสาวและเด็กขึ้นรถม้าแล้วส่วนตนก็ขึ้นไปบนหลังม้า แล้วมองไปที่สวีหวยอย่างมองลงไปเบื้องล่าง“ท่านแม่ทัพใหญ่ให้ข้ามาบอกเจ้าว่า ถ้าอยากได้อาหารและน้ำ ต้องมาที่ด่านเจิ้นกวนเอง...”“เอาแต่ซ่อนตัวอยู่นอกด่านเจิ้นกวน มองดูเศษซากที่ล่มสลายของด่านเจิ้นกวน เจ้าไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ทัพแคว้นต้าฉี่ มีสิทธิ์มั่นอกมั่นใจอะไรจะไปเสวยสุขการสนับสนุนของท่านแม่ทัพ!”สวีหวยปกป้องด่านถงกวนมายี่สิบปี เป็นแม่ทัพสูงที่สุดไม่มีใครกล้าพูดขนาดนี้กับเขาแม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังต้องให้เกียรติเขาอยู่สามส่วนเฉินขุยเป็นเพียงสุนัขรับใช้ของจ้านเฉินอิ้น ที่ทรยศต่อฮ่องเต้ กล้ามาดูถูกเขาถึงเพียงนี้สองมือเขากำเป็นหมัดแน่น แล้วพูดด้วยความโกรธ “หุบปาก เจ้ากล้าขัดต่อราชโองการของฮ่องเต้ กำลังเตรียมจะก่อกบฏอยู่ใช่หรือไม่?”เฉินขุยเลี้ยวหัวม้า แล้วยิ้มอย่างประชดประชัน“เจ้าต้องการใช้อ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 208
ใบหน้าของพวกนางไม่ได้ล้างหน้ามานาน แต่มวยผมก็ถูกหวีอย่างพิถีพิถันฮูหยินเฉินกวาดตามอง กวักมือเรียกฮูหยินทั้งสาม แล้วพูดด้วยรอยยิ้มมีเมตตา “มาสิ ฮูหยินทั้งสามมานี่!”สามีของฮูหยินทั้งสามมีตำแหน่งขุนนางระดับเดียวกับเฉินขุยเฉินขุยเกิดมาในตระกูลโหวที่มีสถานะทางครอบครัวสูงกว่าทหารธรรมดา แคว้นต้าฉี่ให้ความสำคัญกับภูมิหลัง สถานะของฮูหยินเฉินสูงกว่าสตรีชั้นสูงทั้งสามคนนี้พวกนางเดินไปที่รถม้า แล้วทำความเคารพต่อฮูหยินเฉิน“ข้าน้อยคารวะฮูหยินเฉิน”ฮูหยินเฉินหยิบลูกอมหนึ่งกำมือออกมามอบให้ฮูหยินคนแรกด้วยรอยยิ้ม“มานี่สิ เอาไปแบ่งให้ลูก ๆ กินเถอะ!”เมื่อฮูหยินคนแรกเห็นว่าเป็นลูกอม นางตกใจมาก ไม่คิดว่าในด่านเจิ้นกวนจะมีลูกอมนางปฏิเสธอยู่หลายครั้ง “นี่จะรับได้อย่างไรเจ้าคะ?”ลูกอมในฐานะที่เป็นสินค้าที่เกี่ยวกับยุทธศาสตร์ นางรู้ว่ามันมีค่าเพียงใดฮูหยินเฉินหยิบข้าวห้าชั่งสามถุงและน้ำแร่สามขวดออกมาจากห้องโดยสารรถม้า มอบให้ฮูหยินทั้งสามคน“จริง ๆ แล้วของพวกนี้เก็บไว้ให้อวิ๋นเหนียง ในเมื่อนางไปกับข้าแล้ว ฮูหยินทั้งสามเอาไปเถอะ”“วันหน้า หากมีเรื่องทุกข์ร้อนอันใดก็ไปหาข้า ข้าช่วยได้ข้าจะช
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 448
แต่ก่อนเป็นผู้สูงอายุที่เข้าถึงได้ง่าย ไม่รู้ทำไม เย่มู่มู่รู้สึกว่าเขาเย็นชาลงมากอาจเป็นเพราะลู่ฉีหยางพาเธอไปปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ทำให้ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทไม่พอใจพนักงานเก่าของบริษัทหายไปหลายคน มีพนักงานหน้าใหม่เข้ามามากมายเย่มู่มู่ถามรองประธาน เขาพูดว่า “บริษัทต้องการลดขนาด ช่วงนี้ธุรกิจทำยาก แม้ว่าบริษัทจะพัฒนาไปได้ดี แต่ค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นก็ควรประหยัด ปีที่แล้วมีบริษัทปิดตัวลงมากมาย”เย่มู่มู่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการบริหาร จึงไม่ได้พูดอะไรมากหลังจากเยี่ยมชมบริษัท ไม่พบปัญหาพิเศษอะไร จึงจากไปเธอใกล้จะต้องกลับไปเรียนหนังสือที่เมืองหลวงแล้วไม่มีเวลาอยู่ที่นี่มากนักบริษัทไลฟ์สดได้จัดตั้งทีมงานเฉพาะ ตอนนี้ทีมขยายเป็นสองสามร้อยคนสร้างพื้นที่สำนักงานไว้ใต้บ้านพักตากอากาศ สร้างบ้านตามสไตล์โบราณ กลมกลืนกับสถาปัตยกรรมพื้นหลังของบ้านพักตากอากาศเซียนหยวนเธอมอบบริษัทไลฟ์สดให้กับอดีตผู้จัดการบ้านพักตากอากาศเซียนหยวนยังรับสมัครรองประธานที่เชี่ยวชาญด้านการตลาดอีกคนหลังจากมอบบริษัทให้พวกเขา เธอก็สบายใจเย่มู่มู่จะไปเรียนหนังสือที่เมืองหลวง แต่อายุของหลูซี เขาต้องไปโ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 447
เรื่องราวเหล่านี้ พวกเขาแอบสืบมาอย่างลับๆ โดยใช้บุญคุณเล็กๆ น้อยๆ กับทหารที่ติดตามมู่ฉีซิวมานานหลังจากที่รู้แน่ชัดถึงตัวตนของมู่ฉีซิว พวกเขาก็รู้ว่า คนผู้นี้ไม่ควรปล่อยให้เป็นผู้ชนะในท้ายที่สุดแม้แต่รัฐทายาทก็ยังดีกว่าเขา อย่างน้อยรัฐทายาทก็ยังรักษาความดีงามไว้แต่มู่ฉีซิวกลับไม่มีความดีงามขั้นพื้นฐานเลยหลังจากที่กลุ่มคนปรึกษาหารือกันครู่หนึ่ง ก็แยกย้ายกันไป และมอบขนมปังกรอบให้กับทหารเด็กที่ช่วยเฝ้ายามให้เขานำกลับบ้านไปให้แม่กินทหารเด็กก็วิ่งกลับไปอย่างมีความสุขค่ำคืนมาเยือน~หวังเซิ่งเปลี่ยนชุดดำ สวมเสื้อเกราะกันกระสุนไว้ด้านใน หยิบธนูราชวงศ์ฉินขึ้นไปบนหลังคาอาคารที่สูงที่สุดในเมืองเขาหมอบราบอยู่บนนั้นเขาใช้กล้องส่องทางไกล มองเห็นห้องประชุมของแม่ทัพสูงสุดของกองทัพลู่เจ๋อภายในห้องสว่างไสวกองทัพลู่เจ๋อทำเช่นนี้มาหลายวันติดต่อกัน!พวกเขาคงรู้ว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก หากยังคงโจมตีต่อไป เกรงว่าจะไม่ได้อะไรเลย และยังจะสูญเสียไพ่ตายแปดหมื่นคนทั้งหมดที่นี่หวังเซิ่งคำนวณระยะทาง ใช้ปลายลูกธนูราชวงศ์ฉินสอดจดหมายกระดาษสีขาว เล็งไปที่ห้องฟิ้ว~เสียงแหวกอากาศดังขึ้นในยามค
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 446
“มี!”“คืนนี้ ข้าจะยิงธนูหนึ่งดอก ผูกจดหมายไว้ที่ลูกธนู ให้แม่ทัพลู่เจ๋อไปสวามิภักดิ์กับกองทัพตระกูลจ้าน คนของพวกเขาหนีไปไม่น้อย เหลือเพียงแปดหมื่น หากยังสู้ต่อไป เฮอะ ไม่เกินครึ่งเดือน ตายเรียบแน่!”“ต้องการให้พวกเราช่วยกำบังหรือไม่?”“ไม่ต้อง ข้ารู้ว่าควรยิงธนูจากมุมไหน จึงจะตรงไปยังกระโจมแม่ทัพลู่เจ๋อ!”“เอาล่ะ อาหารที่ท่านแม่ทัพมอบให้พวกเรา เก็บซ่อนไว้ให้ดี อย่าให้ใครพบ หัวหน้าอาจเป็นคนจากโลกของท่านเทพ!”หวังเซิ่งพูดจบ กระโจมก็เงียบกริบใช่ พวกเขาได้ยินกันหมดมู่ฉีซิวไม่ใช่คนของโลกนี้ดังนั้น เขาจึงมีความคิดแปลกใหม่มากมายเขาเปลี่ยนเกลือหยาบให้เป็นเกลือขาวละเอียด วางขายในเมืองหลวง และยังส่งออกไปขายแคว้นอื่นได้ ทำเงินได้มากมายเขายังผลิตสบู่ ที่คล้ายกับของที่ท่านเทพมอบให้เพียงแต่ว่างานหยาบกว่า กลิ่นหอมสู้ของที่ท่านเทพประทานมาไม่ได้สบู่เป็นที่นิยมในหมู่ขุนนางแคว้นต่างๆทำให้เขาร่ำรวยมหาศาลเขายังเปิดโรงเตี๊ยมและร้านอาหาร ปรุงอาหารที่ขุนนางต้าฉี่ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่น หม้อไฟ บาร์บีคิว ตลาดกลางคืน...เงินที่เขาหาได้ กองเป็นภูเขา!เขาเริ่มต้นสะสมความมั่งคั่งอย่างรวดเร็
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 445
หวังเซิ่งและหลีชิงสบตากัน พวกเขาเห็นความตกตะลึงในดวงตาของกันและกันแม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าผู้ชายสายวิศวะคืออะไร!แต่พวกเขาจดจำคำพูดของมู่ฉีซิวไว้ได้หัวหน้ากองทัพกบฏ เขาไม่ใช่คนในยุคนี้อาจมาจากโลกของท่านเทพในยุคปัจจุบันไม่น่าแปลกใจที่ประวัติศาสตร์จะเปลี่ยนไป กองทัพธงเหลืองล้มล้างอำนาจของต้าฉี่และสถาปนาแคว้นกลายเป็นผู้ชนะในท้ายที่สุด!ข่าวนี้สำคัญมาก ทั้งคู่สบตากันแล้วถอยออกจากกระโจมขณะกำลังจากไป ได้พบกับรองแม่ทัพเซวียเหวินเต๋อ ผู้ที่เคยสนับสนุนหวังเซิ่ง!เซวียเหวินเต๋อเรียกหวังเซิ่งและคนอื่น ๆ “พวกเจ้าไม่ได้จะไปพบหัวหน้าหรือ? ทำไมถึงกลับมา!”หวังเซิ่งย่องเข้าไปกระซิบข้างหูเซวียเหวินเต๋อเบา ๆ ว่า “ชู่... ตอนนี้หัวหน้ากำลังโกรธอยู่ในกระโจม กาน้ำชาและชุดจอกสุราถูกปาทิ้งหมดแล้ว อารมณ์เขาไม่ดี เราอย่าไปหาเรื่องใส่ตัวเลยดีกว่า”“รอเขาอารมณ์ดีแล้ว พวกเราค่อยไปพบ!”หวังเซิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงชั้นวางตกแตกดังมาจากข้างในเซวียเหวินเต๋อลูบจมูก หันหลังกลับ และเดินจากไปพร้อมกับคนอื่น ๆเขายังรู้สึกกลัว “โชคดีที่เจ้าเตือนข้า หัวหน้าเขาเป็นอะไร? ทำไมถึงโกรธขนาดนี้!”ปกติหัวหน้าอารมณ์ค
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 444
ตอนนี้ฮ่องเต้โตแล้ว เผด็จการและหยิ่งผยอง รวบอำนาจไว้ในมือตนเองเขาฆ่าพรรคพวกของเสนาบดีไปมากมาย แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะยังไม่แตกหักแต่ฮ่องเต้องค์น้อยก็รวบอำนาจ และค่อย ๆ คิดจะกำจัดเขาฮ่องเต้องค์น้อยในวัยเยาว์กับตอนนี้ เหมือนเป็นคนละคนวัยเยาว์เป็นเพียงหุ่นเชิด ควบคุมได้ง่ายพอโตขึ้น เหมือนคนวิกลจริต อารมณ์แปรปรวน พร้อมที่จะชักดาบฆ่าคนได้ทุกเมื่อเรื่องที่เขาสมรู้ร่วมคิดกับกองทัพธงเหลือง หากถูกเปิดโปงต่อหน้าฮ่องเต้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ เพียงแค่ฮ่องเต้จับผิดเขาได้ เขาจะต้องถูกประหารชีวิตเมื่อคิดถึงตรงนี้ เสนาบดีซูก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมาเขาเดินวนเวียนในห้องหนังสือ สถานการณ์ตอนนี้เขาจะพลิกฟื้นได้อย่างไร จะรอดชีวิตก่อนที่ฮ่องเต้จะทรงพิโรธได้อย่างไรหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็บอกหลี่สวิน “เรียกนายบัญชีสิบคนมา ภายในหนึ่งชั่วยาม ให้ตรวจนับทรัพย์สินทั้งหมดในจวน โฉนดที่ดิน โฉนดบ้าน คฤหาสน์ ร้านค้าหลายแห่งบนถนนไม่กี่สาย และสถานที่เก็บเสบียง...”“จัดทำเป็นบัญชี ข้าจะเข้าวังตอนค่ำ เพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาท!”“อีกอย่าง หวยหนานอ๋องชอบอนุคนใหม่ไม่ใช่หรือ? เจ้าสั่งคนให้อนุแต่งตัวให้สว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 443
ตอนนี้เขากำลังตื่นตระหนก หวาดกลัว หากไม่สำเร็จหากฮ่องเต้น้อยรู้ว่าเขาสมรู้ร่วมคิดกับกองทัพธงเหลือง ด้วยความหวาดกลัวและความเกลียดชังที่ฮ่องเต้องค์น้อยมีต่อกองทัพธงเหลืองเขาจะต้องถูกประหารชีวิตอย่างแน่นอน!ตอนนี้เขานั่งกระสับกระส่าย นอนไม่หลับ กินไม่ได้!*ภายในพระราชวังหลวงแห่งแคว้นเยี่ยน เยี่ยนซวี่ถือขวดสุรา เอนกายอยู่ในอ้อมกอดของสนมคนโปรด เยี่ยนเย่ น้องชายของเขาตายแล้วเพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้กับเขา กลับถูกจ้านเฉิงอิ้นสังหารพวกเขามีคนสองแสนคน มีระเบิดอยู่ในมือ แต่เพราะแคว้นฉู่ แคว้นฉี เผ่าหมาน... หลบหนีไป ทิ้งน้องชายไว้เผชิญหน้ากับกองทัพตระกูลจ้านเพียงลำพังน้องชายและคนหนึ่งแสนคนคนถูกจ้านเฉิงอิ้นสังหารที่ช่องเขาเป้าเสียปล่อยให้เขากลายเป็นศพไร้ญาติ ไม่สามารถกลับคืนสู่บ้านเกิดได้เขาขอโทษฮ่องเต้องค์ก่อน!ขอโทษเสด็จแม่!ขอโทษบรรพบุรุษ...เขากอดเอวของอวิ๋นเฟย แล้วร้องไห้เสียงดัง“อวิ๋นเอ๋อร์ ข้ามันขี้ขลาดใช่หรือไม่ น้องชายตายเพื่อข้า ข้ากลับไม่สามารถแม้แต่จะเก็บศพเขา ฝังไว้ในสุสานหลวงได้!” อวิ๋นเฟยปลอบโยนเขาด้วยเสียงอ่อนโยน “ฝ่าบาท นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน! ต้องโทษพ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 442
“แม่ทัพ ข้าคิดว่าพวกเราไม่ควรมุ่งหน้าเข้าเมืองหลวงอีก ใครจะรู้ว่าฮ่องเต้น้อยจะวางกับดักอะไรไว้”“ตอนนี้หลักฐานที่แสดงว่าเสนาบดีซูกับกองทัพธงเหลืองร่วมมือกันก็อยู่ตรงหน้าแล้ว นี่เป็นเพราะฮ่องเต้องค์น้อยมาขอร้องพวกเรา ถ้าเราไม่ก่อเรื่องขึ้นมาสักหน่อย จะมีเหตุผลอะไรไปช่วยเขาปราบกองทัพธงเหลือง!”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “เมืองต่อไปคือที่ใด?”“เมืองเย่ขอรับ!”“กองทัพจะพักผ่อนที่เมืองเย่สักระยะ หากราชสำนักไม่ให้คำอธิบาย ข้าจะยื่นฎีกาว่าข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องพักรักษาตัวสักระยะ!”เฉินขุยกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอรับ ข้าจะทูลฮ่องเต้!”เนื่องจากการระเบิดครั้งใหญ่ทำให้ทุกคนตกอยู่ในความหวาดกลัวทุกคนจึงหาเส้นทางที่ราบเรียบใหม่ อ้อมหัวเมืองไป เดินทางจนถึงบ่ายจึงพบสถานที่พักตั้งค่ายพักแรม ต้มน้ำและโจ๊ก*ณ เมืองหลวง เสนาบดีซูรอข่าวจากเมืองต้ายงในห้องหนังสือที่ตกแต่งด้วยสมบัติแปลกตาต่าง ๆ เรื่องที่เขาสมรู้ร่วมคิดกับกองทัพธงเหลือง มีเพียงคนสนิทเท่านั้นที่รู้หากมีคนเปิดโปงเรื่องนี้ แล้วนำไปทูลฮ่องเต้น้อยจากนี้ไปเขาจะถูกฮ่องเต้น้อยทอดทิ้ง ถูกริบทรัพย์สินและเนรเทศ...นี่ยังถือว่าดีตระกูลซูข
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 441
กองทัพหนึ่งแสนนายต่างก็ถอยหลังทั้งหมด ถอยไปสามลี้ทุกคนหมอบราบพลธนูหนึ่งร้อยนายยิงธนู จุดไฟที่หัวลูกศร ยิงไปยังศพที่ประตูเมืองฟิ้ว~ลูกธนูจำนวนมากพุ่งไปยังประตูเมืองศพที่ประตูเมืองพลันลุกไหม้อย่างรวดเร็วแต่ไม่มีการระเบิด!เซี่ยเวยและคนอื่น ๆ ก็หมอบราบมองดูอยู่บนพื้น คิดว่าแม่ทัพคาดการณ์ผิด และกำลังจะลุกขึ้น!เฉินขุยบอกให้ทุกคนเงียบ“ชู่ อย่าพูด รอก่อน...”เฉินขุยพูดจบ ก็มีเสียงดังสนั่นหวั่นไหวดังขึ้นที่ประตูเมือง กำแพงเมืองเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ไม่รู้ว่าพวกเขาฝังระเบิดไว้มากแค่ไหน แผ่นดินไหวสะเทือน ประตูเมืองและกำแพงเมืองพังทลายลงในทันที กลายเป็นซากปรักหักพังพวกเขาอยู่ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร ยังมีเศษหินกระเด็นตกลงมาทหารผ่านศึกยกโล่ขึ้นมาป้องกันเศษหินกระแทกโล่อย่างต่อเนื่อง เสียงดังไม่หยุดจากนั้นก็เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ติดต่อกัน ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง!ลุกลามจากประตูเมืองไปยังใจกลางเมืองถนนหลายสายที่ตัดกันถูกฝังระเบิด...ในชั่วพริบตา ครึ่งหนึ่งของเมืองถูกทำลายพวกเขาดูเหมือนจะได้ยินเสียงร้องไห้ของชาวบ้านจำนวนมากที่หลบหนีจ้านเฉิงอิ้นบอกซ่งตั๋ว “รีบบินอากาศย
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 440
เฉินอู่กล่าวเตือน “ถ้าทางข้างหน้ามีกองทัพธงเหลืองขวางทาง ข้างหลังจะมีทหารไล่ตาม?”“พวกเราจะกลัวพวกมันรึ? เรามีหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและระเบิดอยู่ในมือ!”“ถ้าพวกเขากล้าไล่ตาม เราก็ฝังระเบิดไว้ที่ข้างหลัง!”เมื่อเป็นเช่นนี้ จ้านเฉิงอิ้นพลางกล่าว “ใช้ทางอ้อม ก็แค่ต้องเดินเพิ่มขึ้นไม่กี่วันแค่นั้น ไม่ทำให้ขาดแคลนละครโทรทัศน์นี่หรอก!”ซ่งตั๋วยิ้มแย้มกล่าว “แม่ทัพช่างฉลาดเลิศ!”เฉินขุยยังลืมหญิงเต้นรำจากเขตตะวันตกไม่ลืม “เสียดายจัง คงไม่ได้เห็นหน้าอีกแล้ว!”ซ่งตั๋วมองตาขวางเฉินขุยอย่างแรงหนึ่งที“ฮึ หญิงเต้นรำจากเขตตะวันตกอะไร ข้าจะบอกฮูหยินเฉินตอนนี้เลย ให้นางควบคุมเจ้าให้เข้มงวด!”กองกำลังชุดใหญ่หยุดเดินทาง ทุกคนเริ่มหาสถานที่ตั้งค่ายพักพื้นที่ผืนนี้เป็นที่ราบ ไม่มีภูเขาและถ้ำและไม่มีสถานที่ให้ความร่มเงาจึงจำต้องกางกระโจมโชคดีที่เย่มู่มู่ส่งกระโจมกันแดดมาให้ทุกคน ทุก ๆ กระโจมจะมีพัดลมตัวเล็กหนึ่งเครื่อง ขับเคลื่อนด้วยพลังงานแสงอาทิตย์ครั้นติดตั้งกระโจมเสร็จ พัดลมก็เริ่มทำงานทันที ทุกคนปูเสื่อที่พื้นและคลุมทับด้วยผ้าห่มจ้านเฉิงอิ้นให้เถียนฉินบังคับอากาศยานไร้คนขับอีกครั้งภายใ
