เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 42
บทที่เกี่ยวข้อง
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 43
นับตั้งแต่ฉู่เฉินเดินเข้าประตูมา จนกระทั่งเล่นลูกไม้กับหวังคุน ซ่งหรูเซียนมองดูอยู่ตลอดเพียงแต่เขาไม่ได้สนใจฉู่เฉินเลยสักนิดคิดว่าก็เป็นแค่ตัวตลกที่เรียกร้องความสนใจแค่นั้นเองฉู่เฉินแค่นเสียงหัวเราะ เรียกคืนสายตาจากหยกลายโลหิต ย้อนถามซ่งหรูเซียน “ปรมาจารย์ซ่งใช่ไหม คุณคิดว่าหยกลายโลหิตนี่คือของวิเศษ?”“แน่นอนสิ! ตั้งแต่ฉันเป็นตรวจประเมินของโบราณมา ยังไม่เคยเห็นของวิเศษที่จริงขนาดนี้มาก่อน!”ซ่งหรูเซียนกล่าวอย่างมั่นใจมาก จากนั้นหรี่ตา กล่าวอย่างไม่พอใจ“ทำไม เธอสงสัยในความสามารถตรวจประเมินของโบราณของฉันเหรอ? จะบอกเธอให้นะ ไอ้หนู ฉันเป็นปรมาจารย์ศาสตร์ฮวงจุ้ยที่มีชื่อเสียงโด่งดัง อยู่กับศาสตร์ฮวงจุ้ยมาสามสิบปีแล้ว! หยกลายโลหิตก้อนนี้ ใช่หรือไม่ใช่ของวิเศษ เป็นของวิเศษระดับไหน มองแวบเดียวก็รู้แล้ว”ซ่งหรูเซียนพูดจบ สีหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในฐานะที่เป็นปรมาจารย์ระดับชั้นน้ำของวงการศาสตร์ฮวงจุ้ยแห่งเจียงเป่ย เมื่อครู่นี้ตอนที่หยิบหยกลายโลหิตก้อนนั้นออกมา เขาสัมผัสได้ถึงลักษณะฮวงจุ้ยของในบ้านหลังนี้ที่เปลี่ยนไปแดนสวรรค์!คือแดนสวรรค์ของโลกมนุษย์!ดังนั้นจึงเห็นได้ว่าหยก
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 44
“ที่นี่คือบ้านของตระกูลจ้าว ถ้าหากไม่มีความรู้เรื่องการตรวจประเมินของโบราณ ก็หุบปากไปซะ จะได้ไม่ทำให้คนอื่นไม่พอใจ จนก่อให้เกิดหายนะ!”ทันทีที่พูดจบ ก็มีบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำที่ร่างกายกำยำหลายคนพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วซ่งหรูเซียนกล่าวเร่งรัด “ผู้นำตระกูลจ้าว จะเกรงใจมันทำไม รีบเฉดหัวมันออกไป!”“ฉันก็อยากรู้ว่าใครกล้า!”กู้รั่วเสวี่ยลุกขึ้น กล่าวเสียงเย็นชา “ผู้นำตระกูลจ้าว คุณฉู่เป็นแขกคนสำคัญของตระกูลกู้ของฉัน ก่อนหน้าที่จะเฉดหัวเขาออกไป ก็เฉดหัวฉันออกไปก่อนเถอะ”เพียงประโยคเดียว ผู้นำตระกูลจ้าวก็ตกใจจนมีสีหน้าสับสนมากเฉดหัวกู้รั่วเสวี่ยออกไป?เขาไม่กล้าแน่นอนเมื่อเห็นผู้นำตระกูลจ้าวเงียบ กู้รั่วเสวี่ยก็หันหน้ากลับไป จ้องมองซ่งหรูเซียนด้วยดวงตาเฉยชา กล่าวเสียงเย็นเยียบ “แล้วก็คุณ คนอื่นเคารพเพราะคุณเป็นปรมาจารย์ศาสตร์ฮวงจุ้ย แต่ฉันไม่”“ที่นี่คือเจียงจง ไม่ใช่เจียงเป่ย คุณไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่ง”เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของซ่งหรูเซียนเรียกได้ว่ามืดขรึมขั้นสุด“คุณหนูใหญ่กู้ คืออย่างนี้ ผมก็คือปรมาจารย์วงการศาสตร์ฮวงจุ้ยแห่งเจียงเป่ย ก็รู้จักคนไม่น้อยเช่นกัน การล่วงเกิน
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 45
ฉู่เฉินแค่นเสียงหัวเราะ มองซ่งหรูเซียนที่กำลังโมโหแวบหนึ่งอย่างเหยียดหยาม “ถ้าอย่างนั้นผมขอเตือนคุณ ให้รีบหารถฉุกเฉินเอาไว้ เพราะว่าอีกเดี๋ยวคุณต้องได้กินหยกลายโลหิตก้อนนี้แน่”“เธอ! ไอ้หนู อวดดีเกินไปแล้ว!” ซ่งหรูเซียนกล่าวอย่างโมโห ชี้นิ้วทางด้านนี้ ฉู่เฉินลุกขึ้น สองมือเท้าสะเอว เดินมาตรงหน้าของปรมาจารย์กัวที่สีหน้าเขียวคล้ำ สายตาอึมครึม พูดพร้อมกับแสยะยิ้ม “ปรมาจารย์กัว คุณจะยอมรับเองตรง ๆ ว่าหยกลายโลหิตนี้เป็นของปลอม หรือว่าจะให้ผมเปิดโปงคุณดีล่ะ?”ปรมาจารย์กัวที่ตาตี่จมูกโด่งคนนั้น ดวงตาเขม็ง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เชิดหน้าขึ้น กล่าวอย่างเหยียดหยาม “ไอ้หนู เธอหมายความว่ายังไง?”“หยกลายโลหิตก้อนนี้ของฉัน เป็นหยกโบราณชั้นยอด เป็นของวิเศษที่ผู้วิเศษท่านหนึ่งทำขึ้น”“คิดว่าทุกท่านที่อยู่ตรงนี้ก็สัมผัสได้ถึงความไม่ธรรมดาของหยกลายโลหิตก้อนนี้ใช่ไหมล่ะ? ทำไมพอเป็นเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเธอพูด ก็กลายเป็นของปลอมไปได้ซะล่ะ?”“ในเมื่อเธอพยายามจะบอกว่าหยกลายโลหิตก้อนนี้เป็นของวิเศษปลอม ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยากเห็นนักว่า เธอจะพิสูจน์ยังไง!”กัวหกนิ้วหรี่ดวงตา สายตาเย็นชาเล็กน้อย เต็ม
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 46
ฉู่เฉินไม่สนใจ กล่าวต่อ “ความรู้สึกแบบนี้ เป็นเพียงแค่ค่ายกลฮวงจุ้ยขนาดเล็กที่สร้างขึ้นไว้ในหยกลายโลหิตเท่านั้น ดูดซับพลังวิญญาณของเรือนและในห้องโถง กลายเป็นรัศมีฮวงจุ้ยที่พิเศษแบบหนึ่ง”“เมื่อคนธรรมดาอยู่ท่ามกลางนั้น จะรู้สึกเหมือนว่าร่างกายได้รับพลังวิญญาณ เหมือนว่าอยู่ในแดนสวรรค์”“ปรมาจารย์กัว ผมพูดถูกไหม?”ฉู่เฉินยิ้มจาง ๆ หันไปมองสีหน้าของกัวหกนิ้วที่คร่ำเครียดไปในทันทีก่อนหน้านี้ ฉู่เฉินเองก็เกือบถูกหยกลายโลหิตก้อนนี้หลอกลวงโชคดีที่เขาเปิดเนตรมังกรเพื่อมองทะลุแก่นแท้ เพียงแวบเดียวก็มองเห็นปัญหาภายในจนทะลุปรุโปร่งแล้วปรมาจารย์กัวที่มาจากเซียงเจียงคนนี้ ถือว่าพอมีความสามารถอยู่บ้างแต่ก็เป็นเพียงแค่วิชาลึกลับฮวงจุ้ย เพียงผิวเผินเท่านั้นค่ายกลฮวงจุ้ยประเภทนี้ อย่างมากก็คงอยู่ได้เป็นเวลาหนึ่งวันหลังจากหนึ่งวัน ก็จะเสื่อมลงไปเองหลอกถังจิ้งจือกับหวังคุนเจ้าใหญ่นายโตที่ไม่มีความรู้เรื่องวิชาฮวงจุ้ย และพวกเศรษฐีใหม่ยังพอไหว เมื่อเรื่องแดง คนพวกนี้ก็จะค้นพบว่าถูกหลอก ปรมาจารย์กัวผู้นี้ก็หอบเงินหนีไปไกลแล้วตั้งนานแล้ว“พูดจาเหลวไหล! ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรเลยสักนิด!”
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 47
กัวหกนิ้วสีหน้าบิดเบี้ยว ขมับเต้นตุบ ๆเผาไฟ?ทันทีที่เผาไฟ เรื่องของหลอกลวงของเขาก็ต้องถูกเปิดโปง“ทำไม ปรมาจารย์กัวไม่กล้าใช่ไหม?” ฉู่เฉินถามพร้อมแสยะยิ้มกัวหกนิ้วพ่นลมหายใจอย่างเหยียดหยาม กล่าว “ไอ้เด็กเมื่อวานซืน พูดจามั่วซั่วไม่คำนึงถึงความจริง! ทำไมถึงต้องเชื่อเธอที่บอกว่าให้เอาไปเผาไฟแล้วต้องทำตาม? ฉันเป็นปรมาจารย์จากเซียงเจียง เป็นบุคคลที่มีหน้ามีตา ทำไมถึงต้องสร้างเรื่องหยกปลอมของวิเศษปลอมอะไรพวกนี้ด้วย?”“ในเมื่อพวกคุณไม่เชื่อ ก็ช่างเถอะ วันนี้ หยกลายโลหิตก้อนนี้ ผมเอากลับไปเองแล้วกัน”ในขณะที่พูด กัวหกนิ้วก็เริ่มเก็บของ เตรียมจะหนีในเวลานี้ เจ้าใหญ่นายโตหลายท่านที่อยู่ในห้องโถง ต่อให้โง่แค่ไหนก็ได้สติกลับคืนมาแล้วนี่คือกำลังจะเตรียมตัวหนีแล้วนี่!“ปรมาจารย์กัว อยากจะไปย่อมได้ แต่เอาของไว้!” ถังจิ้งจือกล่าวเสียงเย็นเยียบกล้ามาหลอกตนถึงที่ รนหาที่ตาย!ในเวลานี้ กัวหกนิ้วเหงื่อแตกเต็มจนหลังเปียกชุ่ม สีหน้าอึมครึมสุดขีดเขาโกรธเกรี้ยว จ้องฉู่เฉินเขม็ง เพลิงโทสะระเบิดอยู่ในใจตนอุตส่าห์แต่งเรื่องราวขึ้นอย่างลำบากลำบน แต่ดันมาถูกไอ้เด็กนี้ทำลายเสียได้...น่ารังเก
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 48
ในเวลานี้ กัวหกนิ้วจ้องฉู่เฉินด้วยสายตาดุร้าย ใบหน้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย กล่าว “ไอ้หนู! เธอทำลายเรื่องดีของฉัน วันนี้ ฉันจะเก็บวิญญาณของเธอไว้ในธงหมื่นวิญญาณ ให้เธอไม่ได้ไปผุดไปเกิดตลอดไป!”“ดีเลย แล้วก็ให้มดแมลงอย่างพวกคุณได้เปิดหูเปิดตา ว่าอะไรเรียกว่าของวิเศษที่แท้จริง!”ทันทีที่พูดจบ กัวหกนิ้วยกมือขึ้นแล้วสะบัด ชักธงเล็กหน้าตาแปลกประหลาดสีดำผืนหนึ่งออกมาจากบริเวณเอว สีดำทั้งผืน มีหมอกสีดำที่น่ากลัวพวยพุ่งออกมา ด้านบนยังมีสัญลักษณ์และตัวหนังสือหน้าตาประหลาดต่าง ๆ อยู่บนนั้นอีกด้วย‘วืด!’กัวหกนิ้วสะบัดธงหมื่นวิญญาณ หมอกสีดำก็พวยพุ่งออกมาจากด้านในเสียงดังวืด ๆภายในชั่วพริบตา อุณหภูมิภายในห้องโถง ก็ลดลงจนถึงจุดเยือกแข็ง!ทุกคนรู้สึกหนาวไปทั่วทั้งตัว ราวกับตกลงไปในหุบเขาน้ำแข็งไม่นานนัก ด้านบนของห้องโถงก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำหลายกลุ่มก้อน มองดูน่าขนลุก และน่าหวาดกลัวมาก“ไอ้หนู! ของวิเศษชิ้นนี้เรียกว่าธงหมื่นวิญญาณ สามารถกลืนกินวิญญาณชั่วร้าย และขับไล่ผีได้ทุกประเภท! การที่ถูกของล้ำค่านี้ดูดกลืนเข้าไป ก็จะกลายเป็นผีหุ่นเชิด ก็จะเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจของเธอไปชั่วชีวิต”
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 49
อะไรนะ?ทุกคนภายในห้องโถง สายตาจ้องเขม็ง หันไปมองฉู่เฉินพร้อมกับหยุดหายใจไอ้เด็กนี่พูดอะไร?คาถาที่แท้จริง?เขาเป็นคาถาด้วยเหรอ?ขี้โม้ละมั้ง!หวังคุนสีหน้าเคร่งขรึม กล่าวถามอย่างตื่นเต้น “ปรมาจารย์ซ่ง คุณมีความเห็นว่ายังไง? คนสมควรตายอย่างฉู่เฉิน สามารถต่อกรกับกัวหกนิ้วได้จริงไหมครับ?”ซ่งหรูเซียนหัวเราะอย่างชั่วร้าย สีหน้าดูถูกเหยียดหยาม “ผู้นำตระกูลหวัง ไอ้เด็กนั่นก็แค่เสแสร้งอยากจะได้ความสนใจจากทุกคนเท่านั้น”“คาถาไล่ผีของปรมาจารย์กัว เป็นคาถามนต์ดำที่มีชื่อเสียงของทางเซียงซี! ไม่มีใครสามารถทำลายได้!” “อีกอย่าง ธงหมื่นวิญญาณในมือของเขา มองแวบเดียวก็ไม่ใช่ของของวิเศษธรรมดา ๆ”“สำหรับไอ้หนุ่มอย่างฉู่เฉิน เป็นเรื่องที่ง่ายดาย”“คอยดูเถอะ อีกไม่นานหรอก ไอ้เด็กนั่นก็จะถูกดูดเข้าไปอยู่ในธงหมื่นวิญญาณ กลายเป็นเลือด!”เมื่อได้ฟังแบบนี้ หวังคุนก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ ยิ้มอย่างเหยียดหยามด้วยสีหน้าดุร้าย“แบบนี้เยี่ยมเลย!”หวังคุนยิ้มชั่วร้ายแน่นอนว่าเขาอยากให้ฉู่เฉินตายจนทนแทบไม่ไหวแล้วไอ้เด็กนี่ กล้าหลอกลวงเขา ก็คือการรนหาที่ตาย!ทางด้านนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดร้าย ก
ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห บทที่ 50
ฉู่เฉินถามอีกครั้ง “วันนี้ ผมทำลายคาถามนต์ดำของคุณ คุณยอมไหม?”“ยอม! ผมยอมแล้วจริง ๆ!” กัวหกนิ้วโขกหัวพร้อมกล่าวเสียงดัง ตกใจจนตัวสั่นระริกฉู่เฉินถามอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้นธงหมื่นวิญญาณผืนนี้ เป็นของผม คุณยอมไหม?”“หา?”กัวหกนิ้วตกใจ แหงนหน้ามอง พบว่าฤทธิ์อัสนีบาตรในดวงตาของฉู่เฉินยังคงหลงเหลืออยู่ ตกใจจนพยักหน้ารัว ๆ “ยอม ๆ ๆ! ธงหมื่นวิญญาณผืนนี้ ถือว่าเป็นค่าชดใช้ของศิษย์ แสดงความกตัญญูต่อปรมาจารย์ฉู่”ฉู่เฉินถึงได้พยักหน้าอย่างพอใจ ยกมือขึ้นโบก ขจัดพลังอัสนีบาตบนตัวออกไปจี้หยกขาวที่ลอยอยู่กลางอากาศ เมื่อเสียการสนับสนุนของคาถาอาคม ก็ตกลงมาอยู่ในมือของฉู่เฉินเขาจ้องมองกัวหกนิ้วที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยสายตาเมินเฉย กล่าวเสียงเย็นชา“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้จะไว้ชีวิตคุณสักครั้ง! วันหลัง ถ้าหากให้ผมเห็นว่าคุณแอบอ้างชื่อเสียงหลอกชาวบ้านอีก ผมจะทำลายรากเต๋าของคุณ แล้วฆ่าแกทิ้งซะ!”สะอึก!กัวหกนิ้วตกใจจนขนลุกซู่“ครับ ๆ ๆ สิ่งที่ปรมาจารย์ฉู่สั่งสอน ศิษย์จำไว้ขึ้นใจแล้ว” กัวหกนิ้วรีบโขกหัวพร้อมกล่าวเสียงดังจากนั้น เขารีบลุกขึ้น กำลังจะหนี“เดี๋ยวก่อน!”ทันใดนั้น
บทล่าสุด
