เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 2 ชายผู้มีนามว่าปาวกะ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-07 13:24:07"เจ้าอยู่ในห้องนี้เงียบๆ ถ้าข้าจัดการปัญหาเสร็จแล้ว จะรีบกลับมา" เมื่อเขาพูดจบก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาของลินาทำให้หญิงสาวตกใจไม่น้อย
"นี่มันอะไรกัน หัวใจฉันจะวายตายอยู่แล้ว" ลินารีบเอามือทาบอกของตัวเองผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อลดความหวาดกลัวนั้น "เขาไปแล้ว ปาวกะ (ปา-วะ-กะ) ไปแล้ว ไปดูผู้หญิงคนนั้นกัน" หญิงสาวที่ยังอยู่ในอาการหวาดกลัวกับสิ่งที่ได้เห็นเมื่อครู่ เธอยังไม่ทันหายตกใจก็กลับได้ยินเสียงคนพูดในห้องนี้อีก แต่ทำไมเธอถึงมองไม่เห็นคนพูดกันล่ะ "เมื่อกี้แกเห็นไหม เขาเอาเลือดของเขาให้เธอดื่ม เธอหายจากอาการบาดเจ็บไปเลย" ลินาถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงพูดพร้อมกับมือที่เย็นเฉียบมาจับที่แขนของเธอ มันเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง "กรี๊ดดด" ลินากรีดร้องดังลั่นห้อง นี่ผีหลอกเธอกลางวันแสกๆ เลยเหรอ ความหวาดกลัวทำให้เธอท่องบทสวดนะโมตัสสะ นะโมตัสสะไปด้วยใจสั่นระริกราวกับกลองเพล "อย่าท่องเลยแม่หนู พวกเราไม่กลัวหรอก" เสียงผีผู้หญิงแก่มากระซิบที่ข้างหูของลินา ทำให้หญิงสาวต้องนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง สลับกับเสียงพูดคุยของผีผู้ชาย ที่เธอได้ยินแค่เสียงแต่ไม่เห็นตัวตนของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ "อย่ากลัวพวกเราเลย ถ้าปาวกะกลับมาพวกฉันต้องแย่แน่ๆ ฉันไม่อยากโดนเขาเผาหรอกนะเงียบเถอะ" ยิ่งเสียงของผีอยู่ใกล้ๆ กับหูของหญิงสาวก็ยิ่งทำให้เธอร้องไห้ไปกันใหญ่ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ผีพวกนั้นยังคงคุยอยู่ในห้อง พวกนั้นเอาแต่พูดถึงปาวกะจนหญิงสาวเริ่มคิดว่าชายที่อุ้มเธอมานี้น่าจะชื่อปาวกะ เสียงเริ่มดังขึ้นเหมือนมีใครมานั่งอยู่ตรงหัวเตียงที่เธอพิงอยู่ ทำให้หญิงสาวต้องดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองแล้วนอนคว่ำหน้าร้องไห้อย่างหวาดกลัว "ที่เกิดพายุใหญ่ข้างนอกนั้น เขาพูดว่าเป็นเพราะปาวกะที่ขโมยคัมภีร์ควบคุมน้ำของธารามา ทำให้ท้องฟ้าแปรปรวนเกิดพายุน้ำท่วมแบบนั้น" เสียงผีผู้ชายพูดขึ้นทางหัวเตียง "เขาต้องได้รับผลกรรมแน่ๆ เพราะเขาไปขโมยคัมภีร์ของธารามา ฉันล่ะสงสารเขาจริงๆ" เสียงผีผู้หญิงสาวที่อยู่ปลายเตียงพูดขึ้นอีก "มีคนตายด้วย ปาวกะจัดการมันไม่ได้แน่ๆ อะไรจะมาลบล้างความผิดของเขาได้" ปาวกะงั้นเหรอ เขาเป็นใคร จะเหมือนในหนังเหรอที่สามารถควบคุมธาตุต่างๆ ได้ร่างกายของเขาร้อนอย่างกับไฟ 'ปาวกะ ปาวกะ’ ลินาทวนชื่อของเขาในใจ เธอคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นฝันไปหรือเปล่า จึงรีบลุกขึ้นไปดูตรงที่เขาเพิ่งเปิดผ้าม่านแล้วหายตัวทะลุกระจกออกไป ชั้นนี้มันอยู่สูงจากพื้นข้างล่างมาก "ชั้นนี้อยู่สูงสุดถ้าเธอกระโดดลงไปตอนนี้กระดูกก็ไม่เหลือ" เสียงผีผู้หญิงสาวมากระซิบที่ข้างหูของลินาและผีพวกนั้นก็กำลังจะยกขาของเธอให้ลอยทั้งสองข้างเหมือนพยายามจะโยนเธอลงไป ลินาส่ายหัวดิ้นรนไปมา "อย่านะปล่อยนะ ปาวกะช่วยด้วย" หญิงสาวร่างบางตกใจสุดขีดจึงตะโกนดังลั่น "เขามาแล้วๆ ปาวกะมาแล้ว" เสียงผีทั้งสามพูดขึ้นพร้อมกันและลินาก็ได้ยินเสียงวิ่งโครมครามอยู่ในห้องแล้วก็เงียบหายไป "มันน่าจับเผาทิ้งให้หมด" ผู้ชายร่างสูงใหญ่พูดขึ้นพร้อมกับขาที่ก้าวทะลุประตูเข้ามาลินาถึงกับเบิกตากว้างเขาก้าวเข้ามาเลยโดยที่ไม่ได้เปิดประตูชายหนุ่มร่างสูงเดินมาหยุดตรงหน้าของหญิงสาวที่ยังตกใจไม่หาย "เมื่อกี้เจ้าเรียกชื่อข้า" ลินาพยักหน้างึกๆ "ชะๆ ใช่ๆ ค่ะ หนูกลัวพวกเขาจะจับหนูโยนลงไปข้างล่าง" หญิงสาวดึงสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง "ไม่มีใครกล้าทำร้ายเจ้าหรอกเพราะน้ำที่เจ้าดื่มเข้าไป มันจะคุ้มครองเจ้า" เมื่อชายหนุ่มรูปงามที่มีนามว่าปาวกะพูดจบ จู่ๆ โทรทัศน์ในห้องก็ถูกเปิดมาช่องสถานีที่มีข่าวพายุเข้า "คุณคงเคลียร์ปัญหาไม่ได้" ลินาพูดแล้วมานั่งตรงโซฟาตรงข้ามกับเขา เขามองเธอด้วยนัยน์ตาแดงก่ำอีกครั้ง ทำให้ลินาต้องค่อยๆ ขยับก้นให้หล่นจากโซฟาลงมานั่งกับพื้นแทน "แค่ทำไม่ให้คนตายและบาดเจ็บหนักเท่านั้น พรุ่งนี้พวกเขาเหล่านั้นจะหายดี ข้าเสียกำลังไปมากและต้องการจะพักผ่อน" เขานั่งลงหลับตาพิงโซฟากอดอกยืดหลังตรง แล้วเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่นั้นจู่ๆ ก็เกิดเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ถ้าเขาทำดีเสื้อผ้าของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีขาวงั้นเหรอ แล้วที่เปลี่ยนเป็นสีดำแบบนี้ เขาต้องทำไม่ดีมาแน่ๆ แหง่ล่ะก็เขาเพิ่งฆ่าคนมานี่นาลินาคิดในใจ "เจ้าคงไม่อยากตายจริงๆ ใช่ไหม" เขาพูดทั้งๆ ที่ยังหลับตา เพียงแค่ลินาคิดในใจ ปาวกะผู้นี้ก็ยังได้ยินเหรอหญิงสาวเริ่มไม่ปลอดภัยในความคิดของตัวเองแล้วล่ะสิ จึงวิ่งไปนั่งหลบตรงมุมห้องอีกฝั่งที่ห่างจากเขาพอสมควร หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เขาไม่มีทีท่าว่าจะตื่นจากการนั่งหลับอยู่แบบนั้น หญิงสาวจึงตัดสินใจค่อยๆ เดินไปจ้องมองชายหนุ่มที่นั่งหลับตาพริ้มใกล้ๆ โดยไม่เกรงกลัวว่าเขาจะเผาเธอทิ้ง ถ้าหากเขาลืมตาขึ้นมาแล้วเจอหญิงสาวนั่งมองเขาอยู่ ‘หล่อเหมือนกันนะเนี่ย’ ลินาคิดในใจ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะแอบถ่ายรูปของเขาไว้เพราะถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา เขาจะได้ถูกจับมาลงโทษตามกฎหมาย…! ‘โทรศัพท์ ใช่ มันอยู่ในกระเป๋ากางเกง’ หญิงสาวรีบหยิบมันออกมาจากกางเกงวอร์มสีน้ำเงินเพราะวันนี้มีแข่งกีฬาเธอจำได้ว่านั่งรถประจำทางไปเรียนตอนเช้า แต่ก็เกิดพายุซะก่อนเป็นฝีมือของเขาซะด้วยอย่างน้อยเขาน่าจะรับผิดชอบอะไรบ้าง หญิงสาวปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์แล้วเลือกแอปถ่ายรูป "ฮึ่ย โทรศัพท์ดับได้ไงแบตก็ไม่ได้หมดนะ" หญิงสาวเจ้าของโทรศัพท์ตัดสินใจเปิดเครื่องอีกครั้งแต่แบตก็ดันหมดอีก ‘เอาล่ะ อีกครั้ง’ หญิงสาวคิดพร้อมกับกดปุ่มค้างไว้ พึ่บ! แต่แล้วไฟก็ลุกไหม้โทรศัพท์ของเธอทันที บ้าจริงเลย ลินายืนเท้าสะเอวมองเขาที่นั่งหลับเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แล้วเธอจะเอาเงินที่ไหนซื้อล่ะทีนี้ลินามองโทรศัพท์ที่กำลังลุกไหม้อยู่แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเดินเปิดประตูออกไปนอกห้องให้พ้นชายหนุ่มรูปงามที่นั่งหลับตาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย "ยัยเด็กคนนี้โง่จริงๆ ปาวกะไม่ให้เธอถ่ายรูปยังจะหน้าด้านถ่ายเขาอีกเหรอ" เสียงผีผู้หญิงคนเดิมพูด เธอกำลังดึงผมของหญิงสาวไปมา มันไม่ได้แรงมากจนทำให้รู้สึกเจ็บเพียงแต่ว่าแค่รู้สึกรำคาญเท่านั้น มีโอกาสหนีแล้วสิเธอจะอยู่ทำไม ลินารีบวิ่งไปกดลิฟต์จากชั้นเจ็ดสิบที่เธออยู่ไปยังชั้นล่างสุด ปิ้งป่อง แต่เธอก็มาอยู่ที่ชั้นเจ็ดสิบเหมือนเดิม "หรือเรากดผิด" ลินาลองกดอีกครั้งก็มาอยู่ที่ชั้นเดิมและอีกครั้งชั้นเจ็ดสิบ อีกครั้งๆๆ เป็นแบบนี้เป็นสิบๆ รอบ "ทำไมเป็นแบบนี้ ฉันเวียนหัวจนอยากจะอ้วกอยู่แล้ว" หญิงสาวครุ่นคิดพร้อมกับยืนเท้าสะเอวเหนื่อยหอบที่เดินเข้าเดินออกอยู่ในลิฟต์ที่มันพาเธอวนกลับมายังชั้นเดิมนี้ตลอด "ลินา เธอต้องลองอีกครั้ง" หญิงสาวบอกกับตัวเองพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดว่าเธอต้องออกไปจากที่นี่ได้แน่ๆบทที่เกี่ยวข้อง
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 3 แมวสีขาวปลอด
"อย่าเลยเปล่าประโยชน์ เพราะเขาไม่ให้เธอไป" เสียงผีผู้ชายพูดขึ้นในลิฟต์ ลินาได้ยินหมดทุกอย่างแต่ก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วอีกอย่างเธอเองก็คิดว่าผีพวกนั้นต้องรู้ว่าเธอได้ยินหมดเพราะเอาแต่พูดใส่หูของเธอไม่หยุดไม่หย่อน "ฉันอยากเป็นคนรักของปาวกะ" เสียงผีสาวพูดขึ้น "ก็ลองดูถ้าเธอไม่กลัวเขาเผาตายซะก่อน ไม่มีใครอยู่ใกล้เขาได้ถ้าเขาไม่อนุญาต" เสียงผีผู้ชายตะเบ็งขึ้น ‘นั่นสิถ้าเขาไม่อนุญาตเธอก็ไม่มีสิทธิ์โดนตัวของเขาสินะ’ ลินาเดินลูบแขนของตัวเองเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่ชายลึกลับผู้นั้นมอบให้ ร่างกายของเขาร้อนราวกับไฟ ทำไมชายผู้นั้นถึงทนกับความร้อนได้ขนาดนั้น หญิงสาวตัดสินใจเดินออกมาจากลิฟต์และกลับมายังห้องเดิมอีกครั้ง ชายที่เคยนั่งอยู่ตรงโซฟาตัวนี้หายไปแล้ว แต่เธอก็ต้องแปลกใจที่เห็นแมวตัวสีขาวปลอดขาวสะอาดอย่างกับสำลี นอนหลับท้องกระเพื่อมจากการหายใจเข้าออก ลินามองดูอยู่สักพักขนมันคงจะนุ่มมากๆ ดูจมูกสีชมพูนั้นสิ อุ้งเท้าสีชมพูแดงๆ จนหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเอาใบหน้าเข้าไปใกล้แมวที่นอนหลับปุ๋ยอยู่นั้น หรือว่าจะเป็นแมวของปาวกะที่เลี้ยงเอาไว้ หญิงสาวจึงค่อยๆ เอามือลูบขนของมันเบาๆ อย่างเอ็นดู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-07ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 4 ข้าชื่ออคิราห์
ร้านสะดวกซื้อในหมู่บ้าน"กินกาแฟดีกว่า" ลินายืนเลือกระหว่างนมกับกาแฟที่เรียงกันอยู่ในตู้เย็นขนาดใหญ่แต่เธอยังไม่ทันได้หยิบอะไรก็ต้องตกใจ เพราะว่าเธอเห็นคนหน้าเหมือนกับปาวกะมากกำลังมาเดินเลือกซื้อนมใส่รถเข็นไปประมาณเกือบสิบขวดใหญ่ได้หญิงสาวต้องรีบหลบเข้าไปอีกฝั่งตรงชั้นวางขนมขบเคี้ยว ในขณะที่ผู้ชายร่างสูงที่เธอหลบอยู่นั้นกำลังเดินเข็นรถเข็นมา'เขาต้องชดใช้ เธอรู้ไหม เขามาอยู่บนโลกมนุษย์นี้แล้ว' จู่ๆ ลินาก็นึกคำพูดของผีผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา งั้นก็แสดงว่าพลังของเขาอาจจะหมดไปด้วยถึงได้มาเดินซื้อนมกินแบบนี้ แต่เธอก็หลบหน้าได้ไม่เท่าไหร่เขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหญิงสาว"ปาวกะ" ลินาอุทานเรียกชื่อของเขาอยู่ในลำคอ"เจ้า!" นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนแกมเขียวเพ่งมองมายังลินา ทำให้เธอเกิดรู้สึกประหม่าทันที หญิงสาวยืนสบตากับเขาและนี่ครั้งแรกที่รู้สึกว่าเธอสบตากับเขานานกว่าทุกครั้ง ดวงตาของเขามันไม่ได้เป็นสีแดงเหมือนครั้งก่อนๆ และที่สำคัญดวงตาของเขา…สวยจังปาวกะเปลี่ยนทรงผมใหม่หรือบางทีมันอาจจะเป็นทรงเดิมที่ไม่ได้ถูกเซทขึ้น เหมือนครั้งที่แล้วที่เจอกัน ผมหน้าม้าที่ถูกปล่อยลงมาปกคิ้วมันสะท้อนกับไฟบนเพดานข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-07ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 1 พายุลูกใหญ่
จากท้องฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้าครามสดใส ก็กลับกลายเป็นสีดำมืดสนิทราวกับกลางคืนที่ไร้แสงของดวงดาวและจันทรา แม้แต่ถนนหนทางยังคงมืดมิดพายุก่อตัวขึ้น มันหมุนราวกับเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่สามารถกลืนกินตึกขนาดสี่สิบชั้นเข้าไปให้หายไปกับตา ผู้คนต่างยกมือไหว้ร้องขอชีวิตจากพระผู้เป็นเจ้า ทั้งสายฝนและพายุต่างพัดโหมกระหน่ำจนรถยนต์ที่กำลังแล่นอยู่ปลิวไปกับแรงหมุนของลมอย่างไร้ทิศทาง ไม่รู้ว่าความเร็วของลมมฤตยูนี้มันแรงแค่ไหนที่สามารถพัดและดูดกลืนกินตึกเข้าไปภายในวงโคจรของมันหญิงสาววัยยี่สิบสองหน้าตาสะสวยร้องไห้สั่นระริกบนรถประจำทางที่ดับเครื่องยนต์สนิท เพราะระบบภายในรถขัดข้องไปหมดทำให้ไม่สามารถเปิดประตูรถออกไปได้ ทุกคนในรถต่างร้องไห้กันระงม เวลานี้เธอคิดถึงพ่อกับแม่และน้องชายของตัวเองที่อยู่ต่างจังหวัดมากเหลือเกิน ถ้ารู้ว่าจะต้องมาตายแบบนี้คงจะทำดีกับพวกเขาให้มากๆ“หรือนี่อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่บนโลกใบนี้” หญิงสาวดวงตาคมโตเบิกโพลงจ้องมองไปยังพายุหมุน ที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาทางรถบัสประจำทางที่เธอนั่งอยู่ ผู้คนที่ติดอยู่ในรถต่างมองหาไม้หรือของแข็งเพื่อที่จะทุบกระจกหน้าต่างให้แตกออกไปแต่ทันใด
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-07
บทล่าสุด
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 4 ข้าชื่ออคิราห์
ร้านสะดวกซื้อในหมู่บ้าน"กินกาแฟดีกว่า" ลินายืนเลือกระหว่างนมกับกาแฟที่เรียงกันอยู่ในตู้เย็นขนาดใหญ่แต่เธอยังไม่ทันได้หยิบอะไรก็ต้องตกใจ เพราะว่าเธอเห็นคนหน้าเหมือนกับปาวกะมากกำลังมาเดินเลือกซื้อนมใส่รถเข็นไปประมาณเกือบสิบขวดใหญ่ได้หญิงสาวต้องรีบหลบเข้าไปอีกฝั่งตรงชั้นวางขนมขบเคี้ยว ในขณะที่ผู้ชายร่างสูงที่เธอหลบอยู่นั้นกำลังเดินเข็นรถเข็นมา'เขาต้องชดใช้ เธอรู้ไหม เขามาอยู่บนโลกมนุษย์นี้แล้ว' จู่ๆ ลินาก็นึกคำพูดของผีผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา งั้นก็แสดงว่าพลังของเขาอาจจะหมดไปด้วยถึงได้มาเดินซื้อนมกินแบบนี้ แต่เธอก็หลบหน้าได้ไม่เท่าไหร่เขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหญิงสาว"ปาวกะ" ลินาอุทานเรียกชื่อของเขาอยู่ในลำคอ"เจ้า!" นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนแกมเขียวเพ่งมองมายังลินา ทำให้เธอเกิดรู้สึกประหม่าทันที หญิงสาวยืนสบตากับเขาและนี่ครั้งแรกที่รู้สึกว่าเธอสบตากับเขานานกว่าทุกครั้ง ดวงตาของเขามันไม่ได้เป็นสีแดงเหมือนครั้งก่อนๆ และที่สำคัญดวงตาของเขา…สวยจังปาวกะเปลี่ยนทรงผมใหม่หรือบางทีมันอาจจะเป็นทรงเดิมที่ไม่ได้ถูกเซทขึ้น เหมือนครั้งที่แล้วที่เจอกัน ผมหน้าม้าที่ถูกปล่อยลงมาปกคิ้วมันสะท้อนกับไฟบนเพดานข
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 3 แมวสีขาวปลอด
"อย่าเลยเปล่าประโยชน์ เพราะเขาไม่ให้เธอไป" เสียงผีผู้ชายพูดขึ้นในลิฟต์ ลินาได้ยินหมดทุกอย่างแต่ก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วอีกอย่างเธอเองก็คิดว่าผีพวกนั้นต้องรู้ว่าเธอได้ยินหมดเพราะเอาแต่พูดใส่หูของเธอไม่หยุดไม่หย่อน "ฉันอยากเป็นคนรักของปาวกะ" เสียงผีสาวพูดขึ้น "ก็ลองดูถ้าเธอไม่กลัวเขาเผาตายซะก่อน ไม่มีใครอยู่ใกล้เขาได้ถ้าเขาไม่อนุญาต" เสียงผีผู้ชายตะเบ็งขึ้น ‘นั่นสิถ้าเขาไม่อนุญาตเธอก็ไม่มีสิทธิ์โดนตัวของเขาสินะ’ ลินาเดินลูบแขนของตัวเองเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่ชายลึกลับผู้นั้นมอบให้ ร่างกายของเขาร้อนราวกับไฟ ทำไมชายผู้นั้นถึงทนกับความร้อนได้ขนาดนั้น หญิงสาวตัดสินใจเดินออกมาจากลิฟต์และกลับมายังห้องเดิมอีกครั้ง ชายที่เคยนั่งอยู่ตรงโซฟาตัวนี้หายไปแล้ว แต่เธอก็ต้องแปลกใจที่เห็นแมวตัวสีขาวปลอดขาวสะอาดอย่างกับสำลี นอนหลับท้องกระเพื่อมจากการหายใจเข้าออก ลินามองดูอยู่สักพักขนมันคงจะนุ่มมากๆ ดูจมูกสีชมพูนั้นสิ อุ้งเท้าสีชมพูแดงๆ จนหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเอาใบหน้าเข้าไปใกล้แมวที่นอนหลับปุ๋ยอยู่นั้น หรือว่าจะเป็นแมวของปาวกะที่เลี้ยงเอาไว้ หญิงสาวจึงค่อยๆ เอามือลูบขนของมันเบาๆ อย่างเอ็นดู
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 2 ชายผู้มีนามว่าปาวกะ
"เจ้าอยู่ในห้องนี้เงียบๆ ถ้าข้าจัดการปัญหาเสร็จแล้ว จะรีบกลับมา" เมื่อเขาพูดจบก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาของลินาทำให้หญิงสาวตกใจไม่น้อย"นี่มันอะไรกัน หัวใจฉันจะวายตายอยู่แล้ว" ลินารีบเอามือทาบอกของตัวเองผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อลดความหวาดกลัวนั้น"เขาไปแล้ว ปาวกะ (ปา-วะ-กะ) ไปแล้ว ไปดูผู้หญิงคนนั้นกัน" หญิงสาวที่ยังอยู่ในอาการหวาดกลัวกับสิ่งที่ได้เห็นเมื่อครู่ เธอยังไม่ทันหายตกใจก็กลับได้ยินเสียงคนพูดในห้องนี้อีก แต่ทำไมเธอถึงมองไม่เห็นคนพูดกันล่ะ"เมื่อกี้แกเห็นไหม เขาเอาเลือดของเขาให้เธอดื่ม เธอหายจากอาการบาดเจ็บไปเลย" ลินาถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงพูดพร้อมกับมือที่เย็นเฉียบมาจับที่แขนของเธอ มันเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง"กรี๊ดดด" ลินากรีดร้องดังลั่นห้องนี่ผีหลอกเธอกลางวันแสกๆ เลยเหรอ ความหวาดกลัวทำให้เธอท่องบทสวดนะโมตัสสะ นะโมตัสสะไปด้วยใจสั่นระริกราวกับกลองเพล"อย่าท่องเลยแม่หนู พวกเราไม่กลัวหรอก" เสียงผีผู้หญิงแก่มากระซิบที่ข้างหูของลินา ทำให้หญิงสาวต้องนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง สลับกับเสียงพูดคุยของผีผู้ชาย ที่เธอได้ยินแค่เสียงแต่ไม่เห็นตัวตนของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ"อย่ากลัวพวกเร
ปาวกะ เทพแห่งไฟ ตอนที่ 1 พายุลูกใหญ่
จากท้องฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้าครามสดใส ก็กลับกลายเป็นสีดำมืดสนิทราวกับกลางคืนที่ไร้แสงของดวงดาวและจันทรา แม้แต่ถนนหนทางยังคงมืดมิดพายุก่อตัวขึ้น มันหมุนราวกับเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่สามารถกลืนกินตึกขนาดสี่สิบชั้นเข้าไปให้หายไปกับตา ผู้คนต่างยกมือไหว้ร้องขอชีวิตจากพระผู้เป็นเจ้า ทั้งสายฝนและพายุต่างพัดโหมกระหน่ำจนรถยนต์ที่กำลังแล่นอยู่ปลิวไปกับแรงหมุนของลมอย่างไร้ทิศทาง ไม่รู้ว่าความเร็วของลมมฤตยูนี้มันแรงแค่ไหนที่สามารถพัดและดูดกลืนกินตึกเข้าไปภายในวงโคจรของมันหญิงสาววัยยี่สิบสองหน้าตาสะสวยร้องไห้สั่นระริกบนรถประจำทางที่ดับเครื่องยนต์สนิท เพราะระบบภายในรถขัดข้องไปหมดทำให้ไม่สามารถเปิดประตูรถออกไปได้ ทุกคนในรถต่างร้องไห้กันระงม เวลานี้เธอคิดถึงพ่อกับแม่และน้องชายของตัวเองที่อยู่ต่างจังหวัดมากเหลือเกิน ถ้ารู้ว่าจะต้องมาตายแบบนี้คงจะทำดีกับพวกเขาให้มากๆ“หรือนี่อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่บนโลกใบนี้” หญิงสาวดวงตาคมโตเบิกโพลงจ้องมองไปยังพายุหมุน ที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาทางรถบัสประจำทางที่เธอนั่งอยู่ ผู้คนที่ติดอยู่ในรถต่างมองหาไม้หรือของแข็งเพื่อที่จะทุบกระจกหน้าต่างให้แตกออกไปแต่ทันใด
