ตอนที่ 8 จูบแรก

"บะๆ ใบหน้าของคุณ ทำไมมันซีดเซียวขนาดนี้แถมยังมีเส้นเลือดปูดขึ้นตามใบหน้าของคุณอีก" ลินาพูดไม่เป็นภาษาพร้อมกับดันตัวเองถอยออกมาและลุกขึ้นยืนถอยกรูดจนไปชนผนังห้องนอน

"อย่ากลัวข้าเลยลินา" เขาพูดในขณะที่ยังหลับตาเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาบนใบหน้าของเขาจึงค่อยๆ หายไป

"คุณไม่สบายเหรอคะ สีหน้าดูไม่ดีเลย" หญิงสาวเดินขยับเข้ามายืนใกล้เขาเพื่อจะได้มองชายหนุ่มตรงหน้าให้ชัดขึ้น

"อือ" เขาตอบสั้นๆ ในลำคอ

"หนูจะออกไปเอายามาให้คุณ" ลินาเอ่ยด้วยท่าทางกังวล

"ไม่ต้อง มันไม่หายหรอก เจ้านอนซะเถอะลินา"

"แล้วคุณเป็นใคร ผีเหรอ เทพ หรือว่าปีศาจล่ะ"

"เจ้าอย่ากวนใจข้านักเลย ข้าต้องการพักผ่อน"

"คุณก็ตอบหนูมาก่อนสิคะ ว่าคุณเป็นใครกันแน่เพราะถ้าคุณเป็นผีหนูจะได้เอาหมอผีมาไล่คุณ"

"เจ้ากล้าเหรอ" ชายหนุ่มที่นอนบนเตียงตะเบ็งเสียงดังลั่นจนหญิงสาวสะดุ้งเพราะเสียงที่น่าเกรงขามนั้นมันกังวานจนน่ากลัว

"งั้นหนูไปนอนหน้าทีวีดีกว่า คุณนอนในนี้เถอะ" หญิงสาวจะเดินออกไปแต่ก็ถูกผู้ชายที่นอนอยู่ลุกขึ้นมาดึงแขนของเธอให้ล้มตัวลงนอนไปพร้อมกับเขา

"คุณกำลังทำให้หนูกลัว ปล่อยหนูเถอะ" ร่างใหญ่ได้ฟังดังนั้นจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองหญิงสาวอย่างพินิจ

นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนแกมเขียวคู่นี้ พยายามเล่นซุกซนกับแววตาของลินาพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ของเขา เหมือนกำลังล้อเลียนเธออยู่ อือ ใช่สิ เขาหล่อเป็นบ้าเลย เขากำลังทำให้เธอใจสั่นและหญิงสาวก็ไม่อยากจะคิดว่ากำลังจะตกหลุมรักผีที่นอนอยู่ตรงหน้านี้ด้วยหรือเปล่า เขาเล่นหูเล่นตาเก่งเหมือนล้อเลียนเธอไม่หยุดราวกับผู้ใหญ่แกล้งเด็กน้อย

"อคิราห์ คุณหายป่วยแล้วเหรอถึงได้ทำหน้าล้อเลียนหนูแบบนี้" หญิงสาวทำตาโตใส่เมื่อเห็นเขาอมยิ้ม

"ข้าดีขึ้นแล้ว อาการเจ็บป่วยของข้ามันเป็นๆ หายๆ"

"ขอบคุณนะที่ช่วยพ่อของหนู"

"อืม…ข้ารู้แล้ว" ลินาเพ่งมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่ขาวเนียนหมดจด พร้อมคิ้วที่สวยได้รูปนั้นมันไม่ได้ถูกยกขึ้นเหมือนตอนที่เขาทำหน้าทะเล้น จมูกที่โด่งสวยเป็นหยดน้ำนั้นเข้ากับใบหน้าได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากสีชมพูปิดสนิท ทำให้ร่างบางเผลอเอามือไปลูบแก้มและริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา

"นี่เจ้า" หญิงสาวตกใจจนแทบจะหงายหลังตกเตียง แต่เขาก็คว้าแขนของเธอได้ทัน ทำให้หญิงสาวล้มลงไปในอ้อมแขนของเขา ริมฝีปากของเธอแตะกับริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของเขาทันที อุ๊บ! หญิงสาวสตั๊นไปสามวินาที นี่เราจูบกับผีอย่างงั้นเหรอ

"ข้ารู้สึกดีขึ้น เจ้าจูบข้าอีกได้ไหม" สายตาวิงวอนคู่นั้นกำลังเล่นตลกกับหญิงสาวหรืออย่างไร

"บ้า หนูจะจูบคุณได้ยังไง คุณเป็นผีนะ"

"เจ้าจูบข้ามาแล้วตั้งหลายครั้ง เจ้าลืมแล้วเหรอ" เขายิ้มทำหน้าทะเล้น

"ไม่ หนูไม่เคยจูบคุณเลย หนูจะจูบกับผีได้ยังไงกัน คุณมั่วแล้ว" ร่างบางพูดทำตาโตใส่เขาที่กำลังนอนอยู่

"ข้าไม่ใช่ผี" เขาตอบอย่างเหนื่อยๆ

"แล้วคุณเป็นอะไร เทพ หรือยมทูต"

"ตอนนี้ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง"

"แล้วคุณจะพิสูจน์ได้ยังไงว่าไม่ใช่ผี" ลินาต่อล้อต่อเถียงกับเขาไม่ยอมแพ้

"เพราะข้าช่วยพ่อของเจ้า ข้าเลยไปไหนไม่ไหวแบบนี้ ถึงแม้ข้าจะกินเครื่องดื่มชูกำลังพวกนั้นที่มนุษย์บอกว่าดีนักหนามันก็ไม่ช่วยอะไรเลย"

"เพราะคุณช่วยพ่อของหนูเหรอคะ"

"ทุกอย่างมันย่อมมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ ข้าถึงบอกให้เจ้าเลิกขอพรพร่ำเพรื่อได้แล้ว"

"ทุกครั้งที่หนูขอพร คุณก็ช่วยหนูทุกครั้งเหรอคะ"

"ไม่หรอก ข้าก็มีสมอง ไม่ใช่จะให้พรแก่เจ้าทุกข้อซะที่ไหน" เขาหัวเราะหึๆ ในลำคอเชิงตลกขบขัน

"งั้นหนูขอพรอีกข้อได้ไหมคะ" หญิงสาวพูดทำหน้าตื่นเต้นพลางนึกถึงพรที่จะขอ

"พรอะไรของเจ้าอีก ทำไมเจ้าถึงน่ารำคาญนัก"

"ก็ได้ๆ หนูไม่ขอพรคุณแล้วก็ได้" ลินาพูดอย่างนั้นจึงเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเอง

"มีเพื่อนเป็นคนก็มีแล้ว เป็นแมวก็มีแล้ว คงเหลือแต่ผีนี่สินะที่ยังไม่มี" หญิงสาวเดินบ่นลอยๆ

และดูเหมือนว่าเขาจะเงียบไปแล้วหญิงสาวเลยเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเธออีกครั้ง ไหนบอกว่าเมื่อกี้รู้สึกดีไงล่ะทำไมใบหน้าถึงซีดเซียวอีกแล้ว เธอเห็นเขานอนแน่นิ่งขดตัวอยู่บนเตียง พร้อมเห็นไอร้อนออกมาจากตัวของเขาอย่างเห็นได้ชัด

"อคิราห์ อคิราห์" ลินาเรียกพร้อมเขย่าตัวของเขาพร้อมกับมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาตามร่างกายของเขาจนน่ากลัว

"เจ้าต้องจูบข้า ลินา" เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ไม่มีทาง หนูจะไม่มีวันจูบคุณหรอก" หญิงสาวลุกยืนเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่อง

"แต่ข้าช่วยพ่อของเจ้านะ ลืมแล้วเหรอ" ชายหนุ่มนอนขดตัวอย่างทุรนทุรายจนดูน่าสงสาร

"เอาวะจูบก็จูบ ผีบ้า ผีลามก มาบอกให้คนจูบได้ไง ฮือๆ" ลินาจับหน้าของปาวกะที่นอนตะแคงอยู่ ให้นอนหงายพร้อมหลับตาปี๋ ก่อนจะประกบริมฝีปากอวบอิ่มของตัวเองไปที่ริมฝีปากขาวซีดนั้น และเธอก็รีบถอนออกโดยเร็ว เขายังคงนอนไม่รู้เรื่อง ทำให้หญิงสาวใจคอไม่ดีขึ้นมาทันที

"ปาวกะ ลุกขึ้นมาสิ หนูจูบคุณไปแล้วนะ ฟื้นมาสิแล้วใครจะให้พรกับหนูล่ะ" หญิงสาวจับใบหน้าของเขาและบรรจงจูบเขาลงอีกครั้ง หัวใจเต้นตึกตักๆ ใบหน้าของเขาเริ่มอุ่นขึ้นจนร้อนทำให้หญิงสาวผงะออกจากเขามา

"ปาวกะ คุณดีขึ้นหรือยังถ้าคุณให้หนูจูบอีก หนูคงโดนคุณเผาตายแน่ๆ"

"ข้าอคิราห์…อย่าเรียกข้าว่าปาวกะ ข้ากำลังหลบธาราอยู่" เขาเน้นเสียง

"ก็ได้ๆ แต่นั่นมันจูบแรกของหนูนะ"

"เจ้าจูบข้าหลายครั้งแล้ว ลินา" เขาดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง พร้อมกับสำรวจแขนของตัวเองที่มันเคยมีเส้นเลือดปูดนูนขึ้นมาจนน่าเกลียด แต่ตอนนี้มันเริ่มค่อยๆ หายไปแล้ว

"ตอนไหนคะ ทำไมจูบแรกต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ มันน่าจะเป็นของอินคามากกว่า" ลินานึกถึงใบหน้าหล่อๆ ของอินคาขึ้นมาทันที แล้วสลับมองกับใบหน้าของปาวกะที่แสนจะทะเล้นนั้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ สงสัยจะเป็นผีที่เจ้าชู้สุดๆ ในบรรดาสามโลกแล้วมั้งผู้ชายคนนี้

"ข้าไม่ใช่ผีและไม่ได้เจ้าชู้" เขายืนเท้าสะเอวพูด

"แหน่ะ ยังได้ยินอีก… อินคาลินาขอโทษนะ ที่เก็บจูบแรกไว้ไม่ได้ มาโดนผีลามกมาเอาไป ลินาขอโทษนะอินคา" หญิงสาวไปยืนกอดภาพของอินคา ที่แปะอยู่ตรงผนังห้อง

พรึบ!

"กรี๊ด…" ไฟลุกไหม้ภาพเหล่านั้นไม่มีเหลือ แถมยังเกือบไหม้เส้นผมของเธออีก

"ถ้าเจ้าอยากโดนข้าเผาอีกคนก็บอกนะแค่ดีดนิ้วทีเดียว ข้าจะเผาไม่ให้เจ้าเหลือกระดูกเลยล่ะ" เขาทำท่าดีดนิ้วใส่หญิงสาว

"ใจร้าย หนูอุตส่าห์ช่วยคุณนะ"

"ใครช่วยใครกันแน่ ถ้าเจ้าไม่จูบข้าป่านนี้เจ้าตายไปตั้งนานแล้ว" เขาชี้หน้าของลินาพร้อมนัยน์ตาแดงลุกเป็นลูกไฟจนเธอถอยหลังไปชนผนังห้อง และมันก็กลับเป็นสีน้ำตาลแกมเขียวอีกครั้ง

"คะ"

"ทุกครั้งที่เจ้าขอพรอายุขัยของเจ้าจะสั้นลง ข้าถึงบอกให้เจ้าเลิกขอพรพร่ำเพรื่อได้แล้ว"

"คะ" หญิงสาวยังคงอ้าปากค้างกับคำพูดของเขา

"ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้าคอตกเพราะรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ เธอติดนิสัยขอพรเรื่อยๆ เปื่อยๆ ไปซะแล้ว แล้วแสนดีล่ะมีใครเคยให้พรแบบนี้กับเธอบ้างหรือเปล่านะ พรุ่งนี้จะลองถามแสนดีดูละกัน