เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 9 เต็มใจช่วย nc
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-26 01:23:34ความทรงจำในคืนนั้นมันกลับเข้าในความคิดของปราญติญาอีกครั้ง
ผับ XXX เมื่อสองสัปดาห์ก่อน
“คุณค่ะ ช่วยฉันด้วย” ปราญติญาคว้าแขนผู้ชายคนหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องน้ำชาย
“จะให้ผมช่วยอะไรครับ” ชายหนุ่มหันมาถาม
“ช่วยพาฉันออกไปจากตรงนี้ เรียกแท็กซี่ให้ฉันก็ได้”
“คุณเป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า”
“ฉันรู้แค่ว่าฉันรู้สึกแปลกๆ นะคะพาฉันออกไปจากตรงนี้”
ชายหนุ่มคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือผู้หญิงที่เพื่อนติดต่อมาให้เขาจึงไม่รีรอที่จะพาเธอเดินออกไปที่รถ
“ขึ้นรถมาเถอะ” เขาเปิดประตูให้หญิงสาวเข้าไปนั่งในและรับขับออกไปยังคอนโดมิเนียมของตนเอง
“คุณช่วยฉันด้วย ฉันร้อนฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้”
“ก่อนหน้านี้คุณกินอะไรมาหรือเปล่าอาการคุณเหมือนคนโดนยาเลย”
“ฉันไม่รู้แต่ฉันดื่มเครื่องที่เขาสั่งให้ ฉันร้อน ร้อนมากๆ”
หญิงสาวพูดแล้วพยายามจะดึงเสื้อของตัวเองออกทำให้เขาต้องรีบขับรถให้เร็วขึ้น
ภาณุวิชญ์ก็ไม่นึกมาก่อนว่าเพื่อนตนเองจะเล่นพิเรนทร์เอายาปลุกเซ็กซ์กับผู้หญิงที่ติดต่อมาให้
เขาจอดรถและพาเธอมายังลิฟต์เมื่อประตูลิฟต์ปิดชายหนุ่มก็คว้าเธอเข้ามากอดจูบลงไปยังเร่าร้อนหญิงสาวตอบรับจูบของเขาอย่างไม่ประสาเท่าไร่ เมื่อเรียวลิ้นสอดเข้าไปกระหวัดก็ทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับหญิงสาวเมื่อก่อนมันร้อนวูบวาบร่างกายเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง
ชายหนุ่มตักตวงความหวานในโพรงปากเล็กจนพอใจก็ปล่อยออกก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิด เขารีบอุ้มไปยังห้องของตนเองทันที
เขาวางเธอลงบนโซฟากลางห้องรับแขกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรไปถามเพื่อนว่าให้ยาผู้หญิงคนนี้ไปมากแค่ไหนเพื่อตนเองจะได้เตรียมรับมือกับแต่เสียงของหญิงสาวก็ทำให้เขาต้องรีบวางโทรศัพท์ในมือลงและหันมาสนใจผู้หญิงตรงหน้า
“ช่วยฉันด้วย ฉันร้อน” หญิงสาวพยายามจะดึงสายเดี่ยวของตนเองออก ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้แล้วพยายามจะดึงเสื้อของหญิงสาวลงตามเดิมแต่กลายเป็นว่าเขาดึงแรงจนเกินไปทำให้เสื้อของหญิงสาวขาด
ภาณุวิชญ์เลิกสนใจจะถามเพื่อนอีกต่อไปเมื่อเห็นผิวขาวเนียนสวย อกอิ่มที่ปกปิดไว้ด้วยบราเกาะอกสีสวยนั้นทำให้เขารู้สึกพอใจอย่างมาก
“ช่วยฉันด้วยนะคะคุณ ฉันไม่ไหวมันร้อน ร้อนไปหมดทั้งตัวเลย” หญิงสาวร้องขอตอนนี้ร่างกายของเธอมันร้อนราวกับจะระเบิดออกมาถ้าเขาไม่ช่วยเธอคงแย่แน่ๆ
“ได้สิ ผมจะช่วยคุณเองนะ”
ภาณุวิชญ์จับให้หญิงสาวนอนราบไปบนโซฟาก่อนจะจัดการกับชุดของตนเองและหญิงสาวออกอย่ารวดเร็วเขาคร่อมทับไปบนร่างขาวเย้ายวน ริมฝีปากหยักได้รูปประกบจูบลงบนริมฝีปากสีสวยอย่างเร่าร้อนเรียวลิ้นสอดเข้าไปในโพรงปากลิ้นเล็กพยายามถอยหนีแต่นั่นยิ่งกระตุ้นให้เขากวาดปลายลิ้นไปทั่วโพรงปากอย่างย่ามใจ
“อื้อ....”
หญิงสาวคราวเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าจูบของชายหนุ่มันเนิ่นนานจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก
ภาณุวิชญ์ยอมปล่อยให้หญิงสาวได้หายใจ ปลายลิ้นลากไปตามซอกคอระหงสูดดมกลิ่นกายหอมของเธอเข้าเต็มปอดก่อนจะลากต่ำลงมาดูดดุนหน้าอกอวบอิ่มทั้งดูดทั้งขบเม้มสลับไปมาทั้งสองข้างอย่างหิวกระหาย หญิงสอดมือไปในกลุ่มผมนุ่มกดให้เขาแนบชิดอกอิ่มแอ่นเข้าหาเพราะร่างกายร้อนรุ่มจนไม่เป็นตัวของตัวเอง
“อ่ะ....อื้อ....”
ปราญติญารู้สึกทั้งเสียวและทรมานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไฟพิศวาสที่เขาจุดขึ้นทำให้เธอแทบหลอมละลาย เนื้อตัวเธอร้อนราวกับไฟ หญิงสาวบดเบียดร่างกายเข้าเขาอย่างเชิญชวน ยากำลังออกฤทธิ์อย่างเต็มที่และเธอก็ไม่อาจจะรอคอยได้อีกต่อไป
“คุณขา ฉันไม่ไวแล้ว ช่วยฉันนะคะ”
“ใจร้อนจังนะ แต่แบบนี้แหละที่ผมชอบ”
ริมฝีปากร้อนลากไปตามหน้าท้องแบบราบจากนั้นก็จับขาหญิงสาวกางออก
“เปียกไปหมดแล้วนะ”
เขากลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นกุหลาบสีสวยเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใสกลิ่นหอมของหญิงสาวทำให้ภาณุวิชญ์กัดฟันกรอดข่มความต้องการของตนเองอย่างที่สุดแต่ก็ไม่อาจทนต่อความงามและกลิ่นหอมตรงหน้าได้เลยสักนิด
“อ๊ะ!.....อื้อ.....”
ปราญติญาสะดุ้งเมื่อเรียวลิ้นร้อนบรรจงสัมผัสแผ่วเบาลงบนกลีบกุหลาบที่ไม่เคยเปิดเผยให้ใครได้เชยชมมาก่อน เสียงหวานครางกระเส่าร่างกายสั่นสะท้าน ภาณุวิชญ์เองก็ปวดหนึบไปทั่วท่อนเอ็นกลิ่นและรสชาติที่หอมหวานจนแทบคลั่ง เขาลากไล้ความเปียกชื้นไปตรงกลางกลีบปลุกเร้าจนหญิงสาวส่ายร่อนสะโพกยกขึ้นจากโซฟา
“อื้อ....คุณขาฉันเสียว มันเสียวมาก”
หญิงสาวบิดกายเร่าเมื่อเขาแยกกลีบสวยออกจากกัน แล้วส่งลิ้นร้อนปาดเลียอย่างไม่รังเกียจ สะโพกกลมกลึงส่ายไปมาตามจังหวะลิ้นเมื่อเขาสอดนิ้วเข้าไปกลางกลีบเธอดิ้นพล่าน
“ตอดดีชะมัด”
“คุณ....อื้อฉันไม่ไหว.....ได้โปรดช่วยฉันนะคะ”
ปราญติญาร้องขอเขาอีกครั้งแม้นิ้วยาวที่ดึงเข้าออกจะสร้างความเสียวซ่านให้เธอมากแต่มันก็ยังไม่ทำให้เธอหลุดพ้นจากความทรมานนี้เลยสักนิด
ภาณุวิชญ์ยิ้มอย่างพอใจเขาจับขาเรียวของเธอให้กว้างมากขึ้น ใช้ปลายท่อนเอ็นร้อนลากขึ้นลงกลางกลีบสวยจนน้ำหวานอาบชุ่มปลายก่อนจะกดความแข็งเข้าไปในโพรงถ้ำทีละนิด
“อื้อ...เจ็บ”
“เดี๋ยวมันจะดีขึ้นนะอย่าเกร็ง คุณเองก็จะหายจากการทรมาน เชื่อใจผมนะ”
หญิงสาวพยักหน้าเพราะตอนนี้เธอกำลังทรมานเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มก้มลงจูบเธออย่างเร่าร้อนเติมเชื้อไฟตัณหากับเธอจนแทบมอดไหม้ สองมือเคล้นคลึงความอวบอิ่มอย่างหนักหน่วงปลุกเร้าอารมณ์ของเธอให้พร้อมอย่างเต็มที่
“อ๊ะ!...เจ็บ....”
ปราญติญาร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อชายหนุ่มกดแท่งร้อนเข้าหาเธอทีเดียวจนลึกสุด
“ยังไม่เคยเหรอ”
ภาณุวิชญ์ไม่คิดว่าเธอจะยังไม่เคยนอนกับผู้ชายมาก่อนแต่เขาก็ถอยไม่ได้อีกแล้วเพราะร่องรักของเธอนั้นตอดรัดอย่างแรง
“คุณ เอาออกไปได้ไหม ฉันเจ็บ”
“แต่เธอจะหายนะอดทนอีกนิด”
ชายหนุ่มเริ่มขยับสะโพกหมุนวนในร่องรักเพื่อให้เธอได้ปรับตัว ทุกจังหวะที่เขาขยับก็ทำให้คนที่นอนอยู่ด้านล่างร้องครางแทบไม่เป็นภาษา
“อื้อ...คุณ.....”
“ดีขึ้นไหม เสียวไหม”
“สะ.....เสียว....ฉันเสียวมาก”
เธอตอบไปตามที่ตนเองรู้สึก ความเจ็บปวดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความเสียวทรมานอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน
“ตอดดีมาก แน่นมากเธอทำฉันปวดไปหมดแล้วนะ อ่าห์...”
เสียงเขากระท่อนกระแท่นเพราะแรงตอดรัดของเธอมันทั้งแรงและถี่
“คุณขา ฉันไม่แล้ว ขอเร็วอีกนิดได้ไหม”
“ได้สิ เดี๋ยวผมจัดให้ แรงหน่อยไม่ว่ากันนะฉันรู้ว่าคนโดนยาแบบเธอต้องช่วยยังไง”
เมื่อเห็นท่าทางของเธอแล้วเขาก็ไม่อาจจะนุ่มนวลได้เลยสองมือบีบขย้ำเต้าอวบอย่างแรง ปากก็จูบแลกลิ้นอย่างเมามัน
ตอนนี้ปราญติญาไม่อาจครองสติของตนเองได้ หญิงสาวกอดเขาแน่นช่องทางรักตอดรัดอย่างถี่รัวทุกอย่างมันอัดแน่นและกำลังจะระเบิดออก ร่างกายเธอสั่นสะท้านลมหายใจหอบถี่
“สะ...เสียว ไม่ไหว แล้วฉันเสียว....อื้อ...กรี๊ดดดด....”
หญิงสาวกระตุกเกร็งสมองมึนงงไปหมดไม่เคยรู้มาก่อนว่าความสุขแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับตัวเองได้ เธอเหนื่อยแทบจะหมดแรงแต่ภายในกลับยังร้อนระอุ
“หายหรือยัง”
“ฉันว่ามันดีขึ้น แต่มันยังไม่หาย ช่วยฉันอีกได้ไหมนะคะ ได้โปรด”
“ผมจะช่วยจนกว่าเธอจะหายนะ”
ภาณุวิชญ์กระซิบที่ห้างหูสะโพกของชายหนุ่มขยับโยกอย่างหนักหน่วง เขาจับขาเธอพาดบ่าแล้วสวนสะโพกเข้าออกอย่างบ้าคลั่งจนหญิงสาวครางกระเส่าความเสียวซ่านเพิ่มมากขึ้นอีกครั้ง
ทุกจังหวะที่ตอกกระแทกมันกำให้ชายหนุ่มกำลังจะเดินทางไปถึงสวรรค์ เขากระแทกเสยลึกในจังหวะสุดท้ายพร้อมกับเสียงหวานร้องครางเมื่อไปถึงจุดสุดยอดในเวลาไล่เลี่ยกัน
บทที่เกี่ยวข้อง
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 10 ไม่มีอะไรแน่นะ
“หายไปนานเลยนะป่านมีอะไรหรือเปล่า” พรชนกรีบเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าปราญติญาหายออกไปกับภาณุวิชญ์ค่อนข้างนานจนเธอคิดว่าจะออกไปตาม“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะบุ๋ม”“แน่นะ ณุเขาไม่ได้ทำอะไรป่านใช่ไหม”“อือ เขาก็แค่ถามเรื่องแผลที่หัวเขานั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ” ปราญติญาไม่อยากจะโกหกพรชนกเลยแต่เรื่องระหว่างเธอกับภาณุวิชญ์นั้นไม่สามารถบอกใครได้แม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทก็ตามเสียงเพลงในผับที่ค่อนข้างดังและแสงไฟสลัวๆ ทำให้พรชนกไม่เห็นว่าปราญติญานั้นนั่งถอนหายใจอยู่หลายครั้งและสีหน้าของเธอก็เครียดกว่าปกติเพื่อนทุกคนสนุกสนานกันจนถึงเวลาผับปิดก็แยกย้ายกลับ“ผมไปส่งไหมป่าน” ภาณุวิชญ์เดินตามหญิงสาวมาที่รถ“ไม่เป็นไรหรอก นี่มันดึกมากแล้วรีบแยกย้ายกันเถอะ”“ขับรถดีๆ นะป่าน อย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันล่ะ” ภาณุวิชญ์บอกกับหญิงสาวก่อนจะเดินมาที่รถของตนเองซึ่งตอนนี้ศุภโชคและเขตแดนเข้าไปนอนรอในรถแล้วชายหนุ่มขับรถไปส่งเพื่อนทั้งสองคนที่บ้านส่วนตัวเขาเองก็กลับมาเช่าโรงแรมนอนเพราะบ้านเดิมของเขาไม่มีคนอยู่เนื่องจากครอบครัวย้ายเข้าไปอยู่กรุงเทพมานานหลายปีแล้วคืนนี้ภาณุวิชญ์ดื่มไปไม่กี่แก้วเพราะรู้ว่าตนเองจะต้องเป็นคนขับรถไปส
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 11 ไม่อยากเสียเพื่อน
ปราญติญาขับมาแวะรับพรชนกที่บ้านจากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้ากลับกรุงเทพ แต่ขับรถออกมาได้ไม่นานก็รู้สึกง่วงจึงแวะที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเพื่อซื้อกาแฟระหว่างรอกาแฟหญิงสาวก็เห็นศุภโชคเดินเข้ามาในร้านเธอมองไปทางด้านหลังของเขาเพื่อจะดูว่าภาณุวิชญ์จะมาด้วยหรือเปล่าเพราะเมื่อคืนพวกเขาก็กลับพร้อมกัน แล้วเธอก็ยิ้มออกเมื่อไม่เห็นใครเดินตาม“มากินกาแฟเหรอป่าน”“อือ โชคล่ะ”“แวะมากินกาแฟก่อนกลับกรุงเทพน่ะ ป่านก็จะกลับเหมือนกันใช่ไหม”“ใช่จ้ะ”“แล้วขับรถกลับคนเดียวเหรอ”“เปล่า ป่านมากับบุ๋มนะตอนนี้ไปซื้อขนมอยู่นั่นไงล่ะมาแล้ว”“สวัสดีโชค จะกลับกรุงเทพเหมือนกันใช่ไหมล่ะ” พรชนกรู้เพราะเมื่อกี้เขาเจอกับเขตแดนและภาณุวิชญ์ในร้านสะดวกซื้อ“อือ นี่พวกเราทำงานอยู่ที่กรุงเทพกันหมดทุกคนเลยใช่มั๊ย”“บุ๋มกับป่านทำงานอยู่โรงพยาบาลเดียวกันแล้วโชคกับเพื่อนอีกสองคนล่ะ”“ผมเป็นวิศวกรคุมงานอยู่ใกล้ๆ โรงพยาบาลที่ป่านกับบุ๋มทำงานอยู่นั่นแหละส่วนไอ้ณุก็ทำที่เดียวกับผมจะมีก็แต่ไอ้เขตนั่นแหละที่ทำไกลออกไปหน่อยแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่เอาไว้วันหลังเรานัดกินข้าวกันดีไหม”“ได้สิ ป่านขอตัวก่อนนะเพราะบ่ายนี้ต้องกลับไปทำงาน”“เดินทางปลอดภ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 12 เมื่อไหร่จะเลิกขู่
การกลับมาทำงานหลังจากไปร่วมงานเลี้ยงที่โรงเรียนชีวิตของปราญติญาไม่เป็นปกติอีกต่อไปเพราะในทุกวันภาณุวิชญ์จะโทรศัพท์มาหาเธอทั้งเช้าทั้งกลางวันและเย็นหญิงสาวพยายามอธิบายว่าเธอทำงานและไม่สะดวกคุยแต่ชายหนุ่มก็เปลี่ยนมาเป็นการไลน์มาหาซึ่งเรื่องที่เขาไลน์มันก็ไม่พ้นเรื่องที่เขากับเธอมีความสัมพันธ์กันวันนี้ภาณุวิชญ์นัดให้เธอออกมาเจอเขาที่ร้านอาหารแต่หญิงสาวก็ปฏิเสธเพราะเธอขึ้นเวรบ่ายและเผลอบอกเขาไปว่าเลิกงานในเวลาเที่ยงคืนอันที่จริงชายหนุ่มก็นัดให้เธอออกมาเจอหลายครั้งแต่ปราญติญาก็ไม่กล้าออกไปเจอเขาตามลำพังเพราะกลัวเรื่องแบบคืนนั้นจะเกิดขึ้นอีก ถึงแม้รู้ดีว่าคืนนั้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ยาแต่หญิงสาวก็รู้สึกหวั่นไหวเมื่อได้อยู่ใกล้เขาแต่เธอจะให้เขารู้เรื่องนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาดหญิงสาวจะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของเขาถึงแม้เขาจะเอาคลิปมาขู่เธอก็ตามปราญติญาพยายามพูดให้เขาเห็นถึงผลดีผลเสียของการปล่อยคลิปเพราะถ้าคลิปนั้นเผยแพร่ออกไปไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่จะเสียหาย เขาเองก็จะเสียหายไปด้วยแต่ดูเหมือนภาณุวิชญ์จะไม่ค่อยเข้าใจอะไรเลยเขาบอกว่ายังไงวันนี้ก็จะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง ปราญติญาขอเลื่อนนั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 13 ไม่มาหาแต่มารับ
พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของปราญติญาแต่วันนี้เธอก็ทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าไปจนถึงเที่ยงคืน หลังจากเลิกงานแล้วหญิงสาวก็รีบเดินมายังลานจอดรถก็เจอกับภาณุวิชญ์ที่มายืนรออยู่แล้ว“ป่านทางนี้” เขารีบเรียกเมื่อหญิงสาวกำลังจะเดินไปยังรถของเธอที่จอดอยู่“ณุมาทำไม” ปราญติญารีบเดินมาคุยใกล้ๆ เพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็น“ผมก็มารับป่านไง”“แต่เราตกลงกันแล้วนี่ว่าณุจะไม่มาหาที่นี่”“ก็ไม่ได้มาหาแต่มารับ”“มันก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละ”“ป่านรีบขึ้นรถเถอะนะถ้าเกิดใครไม่เห็นขึ้นมันจะไม่ดีเอานะ”“ณุจะรับป่านไปไหน”“ก็เราคุยกันแล้วนี่ว่าวันหยุดป่านจะไปอยู่กับผมที่คอนโด”“แต่ป่านไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเตรียมอะไรมาเลยขอไปพรุ่งนี้เช้าได้ไหม”“ไปคืนนี้เลยผมเตรียมของทุกอย่างไว้ให้หมดแล้ว”“มันจะเกินไปแล้วนะณุ ป่านทำงานมาเหนื่อยมากๆ ขอนอนพักก่อนได้ไหมแล้วพรุ่งนี้จะไปหาที่คอนโดเอง”“ผมรู้ว่าป่านเหนื่อยก็เลยมารับ เอาน่ารีบขึ้นรถเถอะถ้ามัวแต่ช้าคนอื่นมาเห็นผมไม่รู้ด้วยนะ”ชายหนุ่มเปิดประตูรถและดันให้เธอเข้าไปนั่งก่อนจะขับรถออกมาจากโรงพยาบาลแล้วแวะที่ร้านข้าวต้มร้านหนึ่งซึ่งเปิดโต้รุ่ง“แวะทำไมหิวข้าวเหรอ”“หิวสิเย็นนี้ยังไม่ไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 14 ช่วยให้มันสงบหน่อย
พอได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มเช้านี้ปราญติญาก็เลยรู้สึกสดชื่นมาก หญิงสาวอาบน้ำและเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อจะหาชุดมาสวมแต่ในตู้ก็มีแต่ชุดกระโปรงกับกางเกงขาสั้นเท่านั้น เธอเลือกหยิบกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดมาสวมจากนั้นก็ออกมานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่ห้องรับแขกเพราะตอนนี้เจ้าของห้องยังคงนอนหลับอยู่หญิงสาวรู้สึกดีมากๆ ที่เมื่อคืนเขายอมให้เธอนอนหลับโดยไม่ได้ทำอะไรถ้าหากเธอหลบเลี่ยงเขาแบบนี้ได้ไปตลอดมันก็น่าจะดีกับตัวเองมากเธอนั่งเล่นมือถือไปเรื่อยๆ ไม่นานนักเจ้าของห้องก็เดินตามออกมาเขานุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวลำตัวยังมีหยดน้ำเกาะ“ทำไมป่านตื่นเช้าจัง ผมตกใจมากที่ตื่นมาแล้วไม่เจอป่านอยู่ข้างๆ ปกติป่านตื่นเช้าเหรอ”“ป่านก็ตื่นเช้าแบบนี้แหละณุล่ะปกติตื่นเช้าไหม”“ถ้าวันเสาร์ส่วนใหญ่ก็เกือบเที่ยง”“ถ้างั้นไปนอนต่อก็ได้ ป่านจะอยู่เงียบๆ ไม่ทำเสียงดังหรอก”“ไม่ล่ะตอนนี้ตื่นแล้วก็ไม่อยากนอนต่อ ป่านหิวหรือยัง”“ยังเลยณุไปใส่เสื้อก่อนดีไหม”“ทำไมล่ะเห็นหุ่นผมแล้วรู้สึกหวั่นไหวเหรอ”“ไม่หรอกป่านเห็นมาเยอะแล้ว”“เห็นของใคร” ภาณุวิชญ์มองหน้าเธอด้วยความแปลกใจ เขามั่นใจว่าตนเองเป็นคนแรกของเธอเพราะฉะนั้นปราญติญาไม่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 15 ลืมอาย nc
“ณุ....”“อย่ากลัวไปเลยไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย”“แต่วันนี้ป่านไม่เมา”“ไม่เมาก็ดีสิ ป่านจะได้รู้ว่าเราสองคนเข้ากันได้ดีแค่ไหน”ภาณุวิชญ์จูบลงมาอีกครั้งอย่างหิวกระหาย เนิ่นนานและเร่าร้อนจนหญิงสาวต้องเบี่ยงหน้าออกเพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอดหลายครั้ง แต่ปากหยักก็ตามจูบไม่ยอมปล่อย“อื้อ...ณุพอก่อน”“อย่าห้ามเลยป่าน เกือบเดือนเลยนะนับตั้งแต่เรานอนด้วยกันครั้งแรก” เสียงกระซิบของภาณุวิชญ์ปลุกไฟพิศวาสในตัวของปราญติญาให้ลุกโชนชายหนุ่มมองเรือนร่างของปราญติญาอย่างหลงใหล“คุณสวยมากนะป่าน”เขาลากไล้ปลายลิ้นไปตามผิวเนียนนุ่ม ทุกสัมผัสของเขาสร้างความเสียวซ่านจนปราญติญาสั่นสะท้านเธอเม้มริมฝีปากแน่นเพราะพยายามไม่เปล่งเสียงออกมา แต่แล้วก็ห้ามตัวเองไม่ได้เพราะความเสียวมันมากขึ้นไปทุกขณะ“อื้อ ณุ....”ปราญติญาครางหวานเมื่อชายหนุ่มฟอนเฟ้นอกอิ่มทั้งสองข้างอย่างเมามัน แล้วปลายลิ้นร้อนก็ลากวนส่วนฐานสีสวยก่อนจะอ้าปากงับเม็ดทับทิมที่แข็งชูชันเข้าอุ้งปากอีกครั้ง“อ๊ะ!....”หญิงสาวสะดุ้งเมื่อนิ้วร้ายของภาณุวิชญ์กดนวดเนินเนื้อนุ่มด้านล่างผ่านชั้นในตัวบางก่อนนอนจะดึงมันออกจากเรียวขา หญิงสาวรีบหุบขาทันทีแต่เขาก็เอามือร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 16 จะทนได้นานแค่ไหน
กว่าบทรักจะจบลงก็เกือบจะห้าโมงเช้า ภาณุวิชญ์ไม่เคยอึดขนาดนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน อย่างมากเขาก็แค่สนุกกับเธอไม่กี่ครั้งแต่กับปราญติญายิ่งได้ร่วมรักยิ่งได้สอดประสานความต้องการก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆชายหนุ่มเข้าไปอาบน้ำจากนั้นก็เอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาเช็ดตัวให้หญิงสาวเพื่อจะให้เธอหลับอย่างสบายเขาสั่งอาหารขึ้นมาทานที่ห้องและรอเวลาให้ปราญติญาได้นอนพักก่อนจะปลุกเธอขึ้นมาทานอาหารในเวลาเกือบบ่ายโมง“ป่านตื่นได้แล้ว” ชายหนุ่มนั่งข้างเตียงแล้วเรียกเธอเบาๆ“กี่โมงแล้วณุ”“บ่ายโมงแล้วลุกมากินข้าวนะ”“ขอนอนต่อได้ไหมป่านไม่ไหวจริงๆ”“ถ้างั้นให้ผมอุ้มไปดีไหมล่ะ”“ไม่เป็นไรขอนอนต่ออีกครึ่งชั่วโมง”“ถ้างั้นผมไปรอข้างนอกแล้วอีกครึ่งชั่วโมงผมจะมาตามไปกินข้าวนะ” เขาจูบหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปภาณุวิชญ์เข้าไปทำงานในห้องจากนั้นเมื่อครบครึ่งชั่วโมงก็เดินออกมาซึ่งตอนนี้ปราญติญาก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินออกมานั่งรอเขาที่ห้องรับแขกแล้ว“ป่านตื่นนานหรือยัง”“เพิ่งตื่นเมื่อกี้”“ทำไมไม่ไปตามผมล่ะ”“ป่านไม่อยากรบกวนณุทำงานเหรอ”“พอดีมีงานต้องเคลียร์นิดหน่อย”“ถ้ายังงั้นกินข้าวเสร็จแล้วป่านขอกลับเลยนะ”“จ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 17 เราคือเพื่อนกัน
“วันมะรืนป่านเวรอะไรนะผมจำไม่ได้” จู่ๆ ภาณุวิชญ์ก็หันมาถาม”“เวรดึกมีอะไรหรือเปล่าเวร”“ดึกนี่คือทำงานตั้งแต่เที่ยงคืนถึงแปดโมงเช้าเลยใช่ไหม”“อืม ก็ตามนั้น”“แล้วที่เพื่อนนัดกันกินข้าวและป่านจะไปด้วยไหม”“หมายถึงที่กวางนัดพวกเรากินข้าวก่อนจะกลับอเมริกาใช่ไหม”“นั่นแหละ ป่านจะไปด้วยหรือเปล่า”“ป่านยังไม่แน่ใจเลยต้องดูอีกทีเพราะถ้าไปก็ต้องกลับมาทำงานอีก แล้วณุจะไปด้วยไหม”“ผมคุยกับเพื่อนแล้วว่าจะไปนะเพราะเขานัดกันที่ร้านอาหารไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่ ป่านไปพร้อมกันนะขากลับเดี๋ยวผมมาส่งป่านขึ้นเวรเอง”“ไม่ได้นะณุเราจะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ลืมไปแล้วเหรอ”“ไม่ได้ลืมแต่คนเป็นเพื่อนกันรับส่งกันมันก็ไม่แปลก คอนโดของผมกับหอพักของป่านมันก็ไม่ได้ไกลกันมาก ถ้าเราไปด้วยกันคงไม่มีใครสงสัยหรอก”“ป่านว่าป่านขับรถไปเองดีกว่าณุจะได้ไม่ต้องมาส่งป่านให้เสียเวลา เพื่อนๆ คงจะกินข้าวกันจนดึกแน่ๆ”“ถ้าป่านไม่อยู่ผมก็ไม่อยากอยู่”“เอาไว้ถึงวันนั้นค่อยบอกณุอีกทีนะ ถ้าเหนื่อยก็อาจจะไม่ไป”“ลางานไม่ได้เหรอ”“งานของป่านมันไม่ได้ลากันง่ายๆนะ ต้องหาคนมาแลกเวรหรือไม่ก็ก็ขายเวรออก”“ขายเวรคืออะไร” ภาณุวิชญ์ถามด้วยความสงสัย“
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-27
บทล่าสุด
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 31 ตอนจบ
ปราญติญาขับรถมาส่งพรชนกที่หน้าโรงพยาบาลเพราะใกล้จะถึงเวลาที่แฟนของเธอเลิกงานพอดี“บุ๋มดีใจกับป่านด้วยนะ”“ขอบใจจ้ะ ป่านก็ต้องขอบคุณบุ๋มมากถ้าบุ๋มไม่บอกให้ณุตามป่านไปที่สมุยป่านก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองจะเป็นยังไงบ้าง”“ป่านโชคดีมากๆ นะที่ณุเข้ามาช่วยไว้”“ใช่ป่านโชคดีมากทั้งเขาช่วยป่านไว้ทั้งคืนนั้นที่ป่านโดนยาปลุกเซ็กซ์และครั้งที่โดนผู้ชายเมาเข้ามาทำร้าย ถ้าไม่ได้ณุเข้ามาป่านคงแย่”“เพราะแบบนี้ป่านถึงยอมใจอ่อนแล้วยกโทษให้เขา”“มันก็มีส่วนอยู่นะแต่ระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ป่านห่างจากณุป่านก็ไม่เคยลืมเขาได้เลย บุ๋มว่ามันเร็วไปไหม”“ไม่หรอกนะป่านกับณุไม่ใช่เพิ่งรู้จักกันสักหน่อย ทั้งสองคนรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้วเพียงแต่ว่าแยกย้ายกันไปและกลับมาเจอกันอีกครั้ง บุ๋มบอกแล้วว่าคนเป็นเนื้อคู่กันยังไงวันหนึ่งก็ต้องกลับมาเจอกันอยู่ดี บุ๋มใจด้วยมากๆ บุ๋มไปก่อนนะ”เมื่อพรชนกลงจากรถไปแล้วปราญติญาก็ขับรถกลับมาที่คอนโดมิเนียมของภาณุวิชญ์อีกครั้งเมื่อมาถึงชายหนุ่มก็อาบน้ำสวมชุดนอนรออยู่แล้ว “วันนี้เป็นยังไงบ้างปวดแผลหรือเปล่า”“ไม่ปวดเลย ผมนอนทั้งวันจนจะปวดหลังแล้ว”“อดทนหน่อยนะยิ่งพักผ่อนเยอ
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 30 เขาคือผู้ชายคนนั้น
ปราญติญาและพรชนกนั่งคุยกันต่อไม่นานก็มีอุบัติเหตุเข้ามาที่ห้องฉุกเฉินเสียก่อนทั้งสองคนจึงรีบวิ่งออกมาทำงานซึ่งกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็ถึงเวลาลงเวรเช้าพอดี“บุ๋มอยากไปเยี่ยมณุมั้ย”“จะดีเหรอ”“ดีสิณุต้องดีใจมากๆ ที่บุ๋มไปเยี่ยม”“จะไม่เป็นการรบกวนมากเกินไปใช่ไหม”“ไม่หรอกน่าเดี๋ยวป่านขอโทรถามณุก่อนว่าอยากจะกินอะไรเราจะได้ซื้อไปกินที่นั่น ว่าแต่บุ๋มจะไปกับป่านได้หรือเปล่าล่ะ”“ได้สิวันนี้พี่อรรถลงเวรสองทุ่มบุ๋มมีเวลาให้ป่านเยอะเลย ไปเยี่ยมณุหน่อยก็ดีเหมือนกัน”ปราญติญาโทรศัพท์ไปหาภาณุวิชญ์และบอกว่าจะชวนพรชนกมาทานอาหารเย็นด้วยชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะพรชนกก็คือเพื่อนของเขาและถ้าไม่มีเธอเขากับปราญติญาก็คงยังไม่เข้าใจหญิงสาวแวะซื้ออาหารที่ร้านด้านหน้าโรงพยาบาลก่อนจะขับรถพาพรชนกไปยังคอนโดมิเนียมของภาณุวิชญ์“เป็นยังไงบ้างเจ็บหนักเลยใช่ไหม” พรชนกทักทายภาณุวิชญ์ที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขก“ก็นิดหน่อยนะแต่เจ็บครั้งนี้มันคุ้มมากๆ เลยนะ” เขาพูดแล้วมองหน้าปราญติญาแล้วยิ้ม“บุ๋มดีใจด้วยนะที่ป่านกับณุเข้าใจกันตกลงคบกินจริงใช่ไหม”“ผมต้องขอบคุณบุ๋มมากๆ ถ้าบุ๋มไม่ช่วยผมกลับป่านก็คงไม่เข้าใจกันเร็วแ
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 29 เรื่องดีและเรื่องร้าย
“ป่านทำไมถึงนอนห่างผมขนาดนั้นล่ะ ขยับเข้ามาใกล้ๆ ได้ไหม นอนห่างแบบนั้นแล้วผมจะกอดได้ยังไง”“ณุลืมอะไรไปหรือเปล่าณุมีแผลอยู่นะ ป่านกลัวจะดิ้นไปโดนแผลจริงๆ แล้วป่านน่าจะออกไปนอนอีกห้องหนึ่งหรือไม่ก็นอนที่ห้องรับแขกด้วยซ้ำ”“ไม่ได้นะ ป่านต้องนอนกับผมถ้าเกิดผมเป็นอะไรขึ้นมาตอนกลางคืนแล้วใครจะช่วยผมล่ะ”“ณุไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วนอนตอนอยู่ที่โรงพยาบาลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เอาหมอนข้างกั้นไว้แบบนี้ดีแล้วเกิดป่านดิ้นไปโดนแผลขึ้นมามันจะแย่เอานะ”“ทำไมไม่เห็นใจกันเลยนะ ไม่ได้นอนด้วยกันตั้งเดือนกว่าแล้วนะแล้วจะมานอนห่างกันแบบนี้ได้ยังไง”“ณุอย่างอแงเป็นเด็กสิตัวเองเจ็บอยู่นะ”“ก็อยากนอนกอด”“ถ้าณุยังงอแงพูดไม่รู้เรื่องป่านจะออกไปนอนที่ห้องรับแขกแล้วนะ”“ถ้างั้นขอจับมือได้ไหมนิดเดียวนะ”“ได้สิ” ปราญติญาตอบตกลงและให้ภาณุวิชญ์จับมือไว้จนกระทั่งชายหนุ่มหลับสนิทเธอแกะมือเขาออกแล้วห่มผ้าให้เขาจากนั้นก็กลับมานอนอีกฝั่งของเตียงปราญติญาตื่นนอนตั้งแต่เช้าเธอลงไปซื้อแซนด์วิชกับขนมปังมาให้ภาณุวิชญ์ทานเป็นอาหารเช้า ส่วนอาหารกลางวันจะให้เขาสั่งขึ้นมาทานเองเพราะเธอทำกับข้าวไม่เป็นหญิงสาวให้เขาทานยาก่อนอาหารและทาน
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 28 ลืมเรื่องสองเดือนแรก
“ผมขอโทษนะป่านที่ทำให้การมาเที่ยวสมุยของคุณต้องอุดอู้อยู่แต่ในโรงพยาบาล”“ไม่เป็นไรหรอกอย่างน้อยป่านก็ได้เที่ยวก่อนหน้าที่ณุจะมาแล้ว ว่าแต่ณุเถอะไหวแน่นะที่จะต้องออกโรงพยาบาลวันนี้”“ไหวสิผมไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียวหรอกนะ ป่านกลับกรุงเทพผมก็จะกลับด้วย หมอก็บอกแล้วว่าแผลของผมไม่ได้เป็นอะไรมากกลับไปรักษาตัวที่บ้านหรือโรงพยาบาลที่กรุงเทพก็ได้”“แล้วณุจะเอายังไงต่อจะไปนอนโรงพยาบาลไหมป่านจะได้ให้คุณหมอที่นี่เขาประสานงานให้”“ผมว่าไม่ดีกว่าตอนนี้ผมก็ดีขึ้นมากๆ แล้ว”“แต่ณุต้องกินยาแก้อักเสบให้ตรงเวลาและครบตามที่คุณหมอสั่งให้เข้าใจไหม”วันนี้เธอต้องกลับกรุงเทพตามกำหนดเดิมและภาณุวิชญ์ก็ไม่ยอมอยู่โรงพยาบาลต่อ เมื่อปรึกษาคุณหมอแล้วท่านก็อนุญาตให้เขาออกจากโรงพยาบาลได้แต่ต้องระวังเรื่องแผลและทานยาให้ครบคุณหมอให้ประวัติการรักษาไปด้วยเพราะเขาต้องไปให้หมอที่กรุงเทพตัดไหมให้ตอนนี้เธอเก็บของใช้ของตัวเองลงกระเป๋าเสร็จแล้วส่วนกระเป๋าเดินทางของภาณุวิชญ์ทางรีสอร์ทก็เอามาให้ตั้งแต่วันที่พาตำรวจมาสอบปากคำโรงพยาบาล เรื่องคดีเธอก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจและทางรีสอร์ทจัดการเพราะถึงเวลาแล้วที่หญิงสาวจะต้องบิน
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 27 ขอเปลี่ยนคำตอบ
ปราญติญาระบายความรู้สึกของตัวเองออกมาโดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่าภาณุวิชญ์นั้นรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่เธอกลับมาจากห้องน้ำ ภาณุวิชญ์รู้สึกดีมากที่ได้ยินคำพูดของหญิงสาว เขาเองก็รู้สึกไม่ได้ต่างจากปราญติญาเลยระยะเวลาที่ไม่ได้เจอกันหนึ่งเดือนนั้นทำให้เขารู้ใจตัวเองมากขึ้น เขาไม่สามารถลืมเรื่องราวระหว่างตนเองกับหญิงสาวได้เลย เขาตั้งใจไว้ว่าจะตามมาขอโทษเธออย่าจริงจังและขอโอกาสกับปราญติญาอีกครั้ง เขาจะบอกความรู้สึกที่มีกับเธอทั้งหมดเพราะกลัวว่าจะเสียเธอไปภาณุวิชญ์มาถึงสมุยในเย็นวันศุกร์หลังจากเช็กอินที่รีสอร์ทเดียวกับปราญติญาแล้วก็ไปหาเธอที่บ้านพักซึ่งรู้มาจากพรชนกว่าหญิงสาวพักอยู่ที่บ้านหลังไหนเมื่อไปถึงก็ยืนเคาะประตูอยู่นานแต่ทั้งบ้านก็เงียบสนิทชายหนุ่มจึงเดินไปหาเธอบริเวรชายหาดเพราะคิดว่าหญิงสาวน่าจะไปเดินเล่นเขาเดินไปเรื่อยๆ จนเห็นเธอเดินอยู่ที่ชายหาด แต่ก็ไม่ได้ตามเธอในระยะใกล้เพราะกลัวจะรบกวนเวลาของหญิงสาว แต่ก็ไม่คิดเลยว่าการที่เขาทิ้งระยะห่างจากเธอมากนั้นมันจะทำให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ถ้าหากปราญติญาเป็นอะไรไปเขาคงรู้สึกผิดและให้อภัยตัวเองไม่ได้อย่างแน่นอน“คุณจะหลับแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ น
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 26 ตื่นมาคุยกันหน่อย
เพราะมัวแต่ตกใจปราญติญาจึงไม่ทันได้สังเกตว่าผู้ชายที่เข้ามาช่วยเธอนั้นคือใคร แต่พอพาเขาขึ้นมาบนรถพยาบาลและกำลังตรงไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดพยาบาลที่มาด้วยก็เริ่มซักประวัติชายหนุ่มเพราะกลัวว่าถ้าไปถึงที่โรงพยาบาลแล้วเขาจะหมดสติไปเสียก่อน“คนเจ็บชื่ออะไร อายุเท่าไหร่คะ เคยมารักษาที่นี่ไหม คุณมีบัตรประจำตัวหรือบัตรประกันติดตัวมาหรือเปล่า”“ผมชื่อภาณุวิชญ์อายุ 27 ปี บัตรประจำตัวบัตรประชาชนผมอยู่ในกระเป๋าครับ” เสียงที่ตอบนั้นฟังดูเบาแต่มันก็ทำให้ปราญติญารีบหันหน้าไปมองเธอตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าคนที่นอนเจ็บอยู่ตรงหน้าคือภาณุวิชญ์“ณุมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ภาณุวิชญ์ยิ้มก่อนจะตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา“ผมมาหาป่าน” เขาตอบเบาๆ เพราะตอนนี้เริ่มเจ็บแผลมากขึ้นเรื่อยๆ“คุณรู้จักกับคนเจ็บเหรอคะ” พยาบาลที่นั่งมาถามขึ้น“ค่ะฉันรู้จักเขา”“ถ้ายังงั้นเดี๋ยวไปถึงโรงพยาบาลคุณช่วยทำประวัติคนไข้ให้ฉันด้วยนะคะ เราอาจจะต้องรีบพาเขาเข้าไปผ่าตัดด่วนเพราะตอนนี้เลือกเขาออกเยอะมาก”“ที่นี่มีคุณหมอประจำห้องผ่าตัดใช่ไหมคะ”“มีค่ะคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ แต่คนไข้ค่อนข้างเสียเลือดมาก คุณเลือกกรุ๊ปอะไรคะพอจะจำได้ไหม” พยาบ
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 25 ร้องไปก็ไม่มีใครได้ยิน
ปราญติญาเดินทางมาถึงสมุยในบ่ายของวันพฤหัสเมื่อลงจากเครื่องก็มีรถของทางรีสอร์ทมารอรับ เมื่อไปถึงรีสอร์ทเธอก็เอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าก่อนจะเดินออกมาบริเวณร้านค้าเลือกซื้อขนมและเครื่องดื่มสำหรับตนเองซึ่งวางแผนไว้แล้วว่าตลอดเวลาที่อยู่ที่เกาะสมุยเธอจะให้เวลากับตัวเองอย่างเต็มที่และไม่คิดจะออกไปเที่ยวไหนเพราะครั้งนี้อยากจะมาพักผ่อนจริงๆเมื่อได้ขนมเครื่องดื่มตามที่ต้องการแล้วก็เดินกลับไปยังบ้านพักหลังริมสุดของรีสอร์ทซึ่งมีสระว่ายน้ำเล็กๆ อยู่ด้านข้างของตัวบ้าน ปราญติญารู้สึกว่าที่นี่มีความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง หญิงสาวเอาขนมและเครื่องดื่มที่ซื้อมาเก็บเข้าตู้เย็นจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำไปเดินเล่นบริเวณชายหาดซึ่งตอนนี้มีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาตินอนอาบแดดอยู่หลายคนบางคนก็เดินเล่นกันเป็นคู่แต่ปราญติญาก็ไม่ได้สนใจเพราะไม่มีใครที่จะรู้จักและรู้สึกดีมากๆ ที่บริเวณนี้ไม่มีคนไทยเลยสักคนหญิงสาวลงไปเล่นน้ำคนเดียวแม้ว่ามันจะเหงาแต่ก็รู้สึกดีที่ได้ผ่อนคลาย เมื่อเล่นน้ำตรงชายหาดจนมืดค่ำก็เดินกลับมาที่บ้านพักล้างทรายออกจากตัวจนหมดจากนั้นก็ลงไปว่ายน้ำในสระอีกพักใหญ่ การได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติแบบนี้
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 24 ตัวช่วยที่ดี
พรชนกแวะมาหาปราญติญาซึ่งก็ตรงกับช่วงเวลาที่หญิงสาวพักทานอาหารกลางวันพอดี“อ้าวบุ๋มวันหยุดแท้ๆ ทำไมมาที่โรงพยาบาลล่ะ”“บุ๋มเอากาแฟมาให้พี่อรรถก็เลยเอาให้ป่านด้วย”“ขอบใจนะ ทั้งหมดนี่ของป่านเหรอ” ปราญติญามองกาแฟกับเค้กอีกลายชิ้นที่เพื่อนวางตรงหน้าแล้วถามอย่างแปลกใจ“อืม มีคนฝากมาให้ป่านน่ะ”“ใครเหรอ”“ณุ”ชื่อที่หลุดออกมาจากปากของเพื่อนทำให้ปราญติญาชะงักเล็กน้อยก่อนจะยกกาแฟขึ้นดูดเพราะกลัวพรชนกจะสงสัย“ไปเจอณุมาเหรอ”“บังเอิญเจอกันที่ร้านกาแฟน่ะ พอเขารู้ว่าป่านขึ้นเวรก็เลยฝากขนมมาให้”“ทำไมเขาต้องฝากมาให้ป่านด้วย”“ไม่รู้สิเขาน่าจะกำลังจีบป่านอยู่มั้ง แต่บุ๋มไม่ได้บอกอะไรกับณุนะเพราะเรื่องนั้นมันเป็นความลับของป่าน แต่ดูท่าทางเขาอยากจะจีบป่านจริงๆ นะ ป่านลองเปิดโอกาสให้เขาหน่อยดีมั้ย”“ป่านก็เคยบอกไปแล้วนี่ว่าไม่อยากเอาเพื่อนมาเป็นแฟนถ้าหากเลิกกันมันจะมองหน้ากันไม่ติด แต่ถ้าถ้าหากคบกันแล้วไม่เลิกกันมันก็จะดีมากๆ ที่มีได้ทั้งเพื่อนได้ทั้งแฟนนะ ป่านลองคิดดูดีๆ สิณุเขาก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายตรงไหนเลย”“แต่เขาเคยล้อป่านว่ายัยอ้วน ยัยเหยินนะ” ปราญติญายังจำเรื่องนี้ฝังใจ“ก็นั่นมันเรื่องในอดีตนะ
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 23 ต้องหาทางเข้าใกล้
เกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ภาณุวิชญ์กับปราญติญาไม่ได้ติดต่อกันแต่ชายหนุ่มก็ยังคงแอบมองเธออยู่ห่างๆ เขาเซฟตารางเวรของเธอมาจากไลน์ซึ่งพรชนกส่งให้กับเพื่อนในกลุ่มดูชายหนุ่มคอยตามดูเธออยู่ไม่ห่างวันไหนที่หญิงสาวขึ้นเวรบ่ายเขาก็จะมารอที่หน้าโรงพยาบาลและขับรถตามจนกระทั่งเธอถึงหอพัก ส่วนวันไหนที่หญิงสาวขึ้นเวรดึกเขาก็จะมารอที่หน้าหอพักตั้งแต่ห้าทุ่มจากนั้นก็ขับรถตามเธอไปจนเห็นว่าหญิงสาวไปถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย รถที่เขาใช้เป็นรถอีกคันที่ปราญติญาไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้หญิงสาวไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลานั้นตนเองอยู่ในสายตาของภาณุวิชญ์ตลอดเขาคิดว่าถึงตอนนี้ปราญติญาน่าจะใจเย็นลงบ้างแล้ว ชายหนุ่มอยากจะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง ภาณุวิชญ์คิดว่าตอนนี้ความรู้สึกที่มีให้กับปราญติญานั้นมากกว่าเพื่อนและมันมากกว่าเพื่อนหรือคู่นอนระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ไม่มีเธออยู่ข้างกายไม่ได้พูดคุยกับหญิงสาวมันเป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึกทรมานมากๆ แต่ก็ยังไม่รู้จะเข้าหาเธอยังไงดีเพราะโทรศัพท์ไปหาเธอก็ไม่รับสายพอไลน์ไปก็ไม่อ่านบางทีเขาคงต้องหาตัวช่วยซึ่งคนที่เขานึกถึงก็คือพรชนกเพื่อนสนิทของปราญติญาสัปดาห์นี้ผ่านมาภาณุวิชญ์ค่อนข้างยุ่งกั
