로그인공유
ตอนที่ 10 ไม่มีอะไรแน่นะ
최신 업데이트:
2025-02-26 01:23:55“หายไปนานเลยนะป่านมีอะไรหรือเปล่า” พรชนกรีบเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าปราญติญาหายออกไปกับภาณุวิชญ์ค่อนข้างนานจนเธอคิดว่าจะออกไปตาม
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะบุ๋ม”
“แน่นะ ณุเขาไม่ได้ทำอะไรป่านใช่ไหม”
“อือ เขาก็แค่ถามเรื่องแผลที่หัวเขานั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ” ปราญติญาไม่อยากจะโกหกพรชนกเลยแต่เรื่องระหว่างเธอกับภาณุวิชญ์นั้นไม่สามารถบอกใครได้แม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทก็ตาม
เสียงเพลงในผับที่ค่อนข้างดังและแสงไฟสลัวๆ ทำให้พรชนกไม่เห็นว่าปราญติญานั้นนั่งถอนหายใจอยู่หลายครั้งและสีหน้าของเธอก็เครียดกว่าปกติ
เพื่อนทุกคนสนุกสนานกันจนถึงเวลาผับปิดก็แยกย้ายกลับ
“ผมไปส่งไหมป่าน” ภาณุวิชญ์เดินตามหญิงสาวมาที่รถ
“ไม่เป็นไรหรอก นี่มันดึกมากแล้วรีบแยกย้ายกันเถอะ”
“ขับรถดีๆ นะป่าน อย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันล่ะ” ภาณุวิชญ์บอกกับหญิงสาวก่อนจะเดินมาที่รถของตนเองซึ่งตอนนี้ศุภโชคและเขตแดนเข้าไปนอนรอในรถแล้ว
ชายหนุ่มขับรถไปส่งเพื่อนทั้งสองคนที่บ้านส่วนตัวเขาเองก็กลับมาเช่าโรงแรมนอนเพราะบ้านเดิมของเขาไม่มีคนอยู่เนื่องจากครอบครัวย้ายเข้าไปอยู่กรุงเทพมานานหลายปีแล้ว
คืนนี้ภาณุวิชญ์ดื่มไปไม่กี่แก้วเพราะรู้ว่าตนเองจะต้องเป็นคนขับรถไปส่งเพื่อน พอมาถึงห้องก็รีบอาบน้ำจากนั้นก็เปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ที่อยู่ด้านในขึ้นมานั่งดื่มคนเดียว
วันนี้เขารู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตนเองมากเพราะการที่ได้รู้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นคือใคร มันทำให้เขาลังเล ในตอนแรกก็คิดจะคบเธอเป็นคู่นอนพอเบื่อก็แยกย้ายแต่เมื่อปราญติญาคือเพื่อนสมัยเรียนเขาก็ไม่กล้าทำแบบนั้น
แต่ที่ยื่นข้อเสนอออกไปเพราะอยากจะรู้ว่าหญิงสาวจะทำยังไงต่อ ส่วนเรื่องคลิปที่พูดออกไปมันก็ไม่เป็นความจริงเลยเขาไม่เคยมีกล้องวงจรปิดในห้องรับแขกและก็ไม่เคยคิดที่จะถ่ายคลิปแบบนั้น
ขณะที่นั่งดื่มอยู่เพื่อนในกลุ่มก็ไลน์มาบอกว่าถึงบ้านกันแล้ว แต่เขาไม่เห็นไลน์ของปราญติญาหรือพรชนกเลย ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงจึงโทรศัพท์ไปหาปราญติญาตามเบอร์โทรศัพท์ที่ได้มาจากเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกดรับแม้ว่าเบอร์ที่โทรเข้ามาไม่ได้คุ้นเคยแต่เนื่องจากคืนนี้ได้เจอเพื่อนหลายคนปราญติญาก็คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนคนใดคนหนึ่งที่โทรมา
“ป่านผมเองนะ คุณถึงบ้านหรือยัง”
เมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือใครหญิงสาวก็อยากจะรีบกดวางสายแต่ก็กลัวว่าที่เขาโทรมาจะมีธุระด่วนเพราะคืนนี้เพื่อนของเธอดื่มกันค่อนข้างมากก็เลยเป็นกังวลว่าจะเกิดอุบัติเหตุ
“ถึงตั้งนานแล้วมีอะไรหรือเปล่า”
“ถ้าถึงแล้วก็น่าจะไลน์บอกเพื่อนในกลุ่มนะเพื่อนคนอื่นๆ เขาก็ไลน์บอก”
“ป่านก็ไลน์ไปบอกแล้ว”
“ทำไมผมถึงไม่เห็นล่ะป่านใช้ชื่อไลน์ว่าอะไรใช้”
“Thiya_parn น่ะ”
“อ๋อ ใช้ชื่อสลับกันนี่เองผมถึงไม่รู้ป่านจะนอนหรือยัง”
“กำลังจะนอนแล้วขอวางก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิ”
“อะไรอีกล่ะ นี่มันดึกมากแล้วนะณุ”
“ป่านจะกลับกรุงเทพวันไหนเหรอ”
“พรุ่งนี้”
“ทำไมรีบกลับล่ะไม่หยุดเหรอ”
“ป่านกับบุ๋มต้องรีบไปขึ้นเวรบ่าย”
“เวรบ่ายนี่มันกี่โมงเหรอ”
“ณุไม่มีธุระอะไรอีกใช่ไหม” หญิงสาวไม่ตอบคำถามเพราะไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะอธิบายให้เขาฟังว่าลักษณะการขึ้นเวรของตนเองนั้นเป็นแบบไหน
“ไม่มีหรอกแค่อยากโทรมาถามเพราะคิดว่ายังไม่ถึงบ้าน ป่านนอนเถอะผมไม่กวนแล้ว”
“ขอบใจนะที่โทรมาถาม” หญิงสาวพูดจบก็วางสายและปิดไฟเข้านอน
แต่ไม่ว่าจะพยายามข่มตาหลับมากแค่ไหนก็ยังคงนอนไม่หลับอยู่ดีเพราะตอนนี้เธอคิดถึงแต่เรื่องที่คุยกับภาณุวิชญ์ หญิงสาวไม่รู้จะทำยังไงให้เขาเลิกยุ่งกับเธอ ตอนนี้ปราญติญากลัวว่าเพื่อนๆ จะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาเพราะมันเป็นเรื่องที่น่าอายที่สุดในชีวิต ถ้าหากทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วเป็นเธอเองที่เข้าไปหาเขาและเขาจะเอาเรื่องนี้มาขู่มันก็ไม่แปลกเท่าไหร่
เธออยากปฏิเสธข้อเสนอของภาณุวิชญ์แต่ก็กลัวว่าเขาจะส่งคลิปนั้นให้เพื่อนคนอื่น ถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่ใช่แค่เพื่อนที่รู้แน่ มารดาของเธอก็น่าจะรู้ด้วยเนื่องจากมารดาของเธอก็คือครูของเพื่อนนั่นเอง
“เฮ้อ!....” หญิงสาวถอนหายใจอย่างหนักไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว
เธออยากระบายเรื่องนี้ให้กับใครสักคนฟังแต่ก็อายเกินกว่าจะพูดออกไป ภาณุวิชญ์ขอเวลาเธอนานถึงสามเดือนแล้วระหว่างนี้ชีวิตของเธอจะเป็นยังไง จะต้องนอนกับเขาอีกกี่ครั้ง ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดหนัก
ปราญติญานอนพลิกตัวไปมาก่อนจะเผลอหลับไปในเวลาเกือบจะตีสี่
เสียงไก่ขันปลุกให้หญิงสาวที่นอนไปไม่ถึงสองชั่วโมงต้องรีบตื่นเธอสวมชุดนอนออกมาจากห้องก็เห็นว่าตอนนี้มารดาของเรากำลังเตรียมอาหารเช้า
“แม่ทำอะไรแต่เช้าคะให้ป่านช่วยไหม”
“แม่ทำข้าวต้มจ้ะ ไม่เป็นไรหรอกทำไมป่านตื่นเช้าจัง”
“ก็ไก่บ้านแม่สิคะมันขันปลุกตั้งแต่เช้าเลย กลิ่นข้าวต้มหอมน่ากินมากเลยค่ะ”
“จะกินเลยไหมหรือจะอาบน้ำก่อน”
“ป่านขอไปอาบน้ำก่อนค่อยออกมากินก็ได้ค่ะพี่กับพ่อล่ะคะ”
“พี่ของเราน่ะเมื่อคืนกว่าจะกลับก็เกือบจะเช้าน่าจะตื่นเที่ยงนุ่นแหละ แล้วป่านล่ะลูกไปต่อกับเพื่อนได้ดื่มมาหรือเปล่า”
“เพื่อนคนอื่นดื่มค่ะแต่ป่านต้องขับรถก็เลยไม่ดื่ม”
“ดีแล้วล่ะลูกเป็นผู้หญิงถ้าดื่มแบบนั้นมันอันตราย เกิดเจอคนคิดไม่ดีแอบใส่ยาในแก้วของเราขึ้นมามันจะยุ่งเอา” คำพูดของมารดาแทงใจดำของหญิงสาวยังจังจนเธอต้องรีบออกไปจากตรงนี้
“แม่คะป่านขอตัวไปอาบน้ำก่อนได้ไหมเดี๋ยวจะรีบออกมากินข้าว”
“ได้จ้ะลูก”
หลังจากทานอาหารเช้าแล้วปราญติญาก็ตามบิดาเข้าไปในสวนจนกระทั่งสิบโมงเช้าก็กลับออกมาอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับไปทำงานที่กรุงเทพ
“แม่นึกว่าป่านจะอยู่บ้านหลายวันเสียอีกอีก”
“ป่านลางานมาพร้อมบุ๋มค่ะแม่ เลยลาพร้อมกันหลายวันไม่ได้เอาไว้ป่านจะหาเวลามาอยู่กับแม่นั้นนานๆ นะคะ”
“ได้จ้ะ ป่านเหนื่อยไหมลูก”
“ไม่เหนื่อยค่ะ”
“แม่รู้ว่าหนูเป็นคนขยันรับขึ้นเวรให้คนอื่นอยู่บ่อยๆ แต่อะไรที่มันหนักและเหนื่อยเกินไปก็เพลาๆ ลงบ้างนะลูก บ้านเราไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินเลยถึงหนูไม่ทำงานพ่อกับแม่ก็มีเงินเลี้ยงหนูได้”
“ป่านรู้ค่ะแม่”
“แม่ว่าถ้าเหนื่อยหรือเบื่อก็ลาออกแล้วกลับมาช่วยพ่อทำสวนก็ได้ ไม่ต้องเข้าสวนทุกวันแต่ค่อยดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายดูแลเรื่องคนงานก็ได้”
“แม่คะป่านยังทำงานไม่ถึงสองปีเลยค่ะ ป่านยังสนุกกับงานอยู่เลย ไม่เบื่อง่ายๆ หรอกค่ะ”
“แม่ก็พูดเผื่อไว้น่ะลูก ถ้ามีเวลาว่างหนูก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างนะหาความสุขให้ตัวเองอย่าเอาแต่ทำงานจนชีวิตไม่มีความสุขล่ะ แม่เคยเป็นเหมือนป่านมาก่อนและก็รู้สึกเสียดายมากๆ ที่ช่วงชีวิตนั้นเอาแต่ทำงานจนไม่ได้เที่ยวที่ไหนเลย”
“ค่ะแม่ป่านจะหาเวลาเที่ยวและหาความสุขตัวเอง ป่านไปก่อนนะคะฝากลาพี่ป้องด้วย”
“ขับรถดีๆ นะลูกแล้วต้องแวะไปรับบุ๋มที่บ้านหรือเปล่า ถ้าง่วงก็ผัดกันขับรถ”
“ป่านขับเองดีกว่าค่ะแม่ บุ๋มขับรถไม่ค่อยเก่งค่ะ”
“ถ้ายังงั้นก็ตามใจจ้ะ ถึงแล้วโทรมาบอกแม่ด้วยนะ”
“ค่ะแม่ป่านรักนะคะ”หญิงสาวยิ้มให้กับมารดาก่อนจะเดินเข้ามากอดและหอมแก้มอีกสองข้างแล้วขับรถออกไปจากบ้าน
관련 챕터
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 11 ไม่อยากเสียเพื่อน
ปราญติญาขับมาแวะรับพรชนกที่บ้านจากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้ากลับกรุงเทพ แต่ขับรถออกมาได้ไม่นานก็รู้สึกง่วงจึงแวะที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเพื่อซื้อกาแฟระหว่างรอกาแฟหญิงสาวก็เห็นศุภโชคเดินเข้ามาในร้านเธอมองไปทางด้านหลังของเขาเพื่อจะดูว่าภาณุวิชญ์จะมาด้วยหรือเปล่าเพราะเมื่อคืนพวกเขาก็กลับพร้อมกัน แล้วเธอก็ยิ้มออกเมื่อไม่เห็นใครเดินตาม“มากินกาแฟเหรอป่าน”“อือ โชคล่ะ”“แวะมากินกาแฟก่อนกลับกรุงเทพน่ะ ป่านก็จะกลับเหมือนกันใช่ไหม”“ใช่จ้ะ”“แล้วขับรถกลับคนเดียวเหรอ”“เปล่า ป่านมากับบุ๋มนะตอนนี้ไปซื้อขนมอยู่นั่นไงล่ะมาแล้ว”“สวัสดีโชค จะกลับกรุงเทพเหมือนกันใช่ไหมล่ะ” พรชนกรู้เพราะเมื่อกี้เขาเจอกับเขตแดนและภาณุวิชญ์ในร้านสะดวกซื้อ“อือ นี่พวกเราทำงานอยู่ที่กรุงเทพกันหมดทุกคนเลยใช่มั๊ย”“บุ๋มกับป่านทำงานอยู่โรงพยาบาลเดียวกันแล้วโชคกับเพื่อนอีกสองคนล่ะ”“ผมเป็นวิศวกรคุมงานอยู่ใกล้ๆ โรงพยาบาลที่ป่านกับบุ๋มทำงานอยู่นั่นแหละส่วนไอ้ณุก็ทำที่เดียวกับผมจะมีก็แต่ไอ้เขตนั่นแหละที่ทำไกลออกไปหน่อยแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่เอาไว้วันหลังเรานัดกินข้าวกันดีไหม”“ได้สิ ป่านขอตัวก่อนนะเพราะบ่ายนี้ต้องกลับไปทำงาน”“เดินทางปลอดภ
최신 업데이트 : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 12 เมื่อไหร่จะเลิกขู่
การกลับมาทำงานหลังจากไปร่วมงานเลี้ยงที่โรงเรียนชีวิตของปราญติญาไม่เป็นปกติอีกต่อไปเพราะในทุกวันภาณุวิชญ์จะโทรศัพท์มาหาเธอทั้งเช้าทั้งกลางวันและเย็นหญิงสาวพยายามอธิบายว่าเธอทำงานและไม่สะดวกคุยแต่ชายหนุ่มก็เปลี่ยนมาเป็นการไลน์มาหาซึ่งเรื่องที่เขาไลน์มันก็ไม่พ้นเรื่องที่เขากับเธอมีความสัมพันธ์กันวันนี้ภาณุวิชญ์นัดให้เธอออกมาเจอเขาที่ร้านอาหารแต่หญิงสาวก็ปฏิเสธเพราะเธอขึ้นเวรบ่ายและเผลอบอกเขาไปว่าเลิกงานในเวลาเที่ยงคืนอันที่จริงชายหนุ่มก็นัดให้เธอออกมาเจอหลายครั้งแต่ปราญติญาก็ไม่กล้าออกไปเจอเขาตามลำพังเพราะกลัวเรื่องแบบคืนนั้นจะเกิดขึ้นอีก ถึงแม้รู้ดีว่าคืนนั้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ยาแต่หญิงสาวก็รู้สึกหวั่นไหวเมื่อได้อยู่ใกล้เขาแต่เธอจะให้เขารู้เรื่องนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาดหญิงสาวจะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของเขาถึงแม้เขาจะเอาคลิปมาขู่เธอก็ตามปราญติญาพยายามพูดให้เขาเห็นถึงผลดีผลเสียของการปล่อยคลิปเพราะถ้าคลิปนั้นเผยแพร่ออกไปไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่จะเสียหาย เขาเองก็จะเสียหายไปด้วยแต่ดูเหมือนภาณุวิชญ์จะไม่ค่อยเข้าใจอะไรเลยเขาบอกว่ายังไงวันนี้ก็จะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง ปราญติญาขอเลื่อนนั
최신 업데이트 : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 13 ไม่มาหาแต่มารับ
พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของปราญติญาแต่วันนี้เธอก็ทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าไปจนถึงเที่ยงคืน หลังจากเลิกงานแล้วหญิงสาวก็รีบเดินมายังลานจอดรถก็เจอกับภาณุวิชญ์ที่มายืนรออยู่แล้ว“ป่านทางนี้” เขารีบเรียกเมื่อหญิงสาวกำลังจะเดินไปยังรถของเธอที่จอดอยู่“ณุมาทำไม” ปราญติญารีบเดินมาคุยใกล้ๆ เพราะกลัวคนอื่นจะมาเห็น“ผมก็มารับป่านไง”“แต่เราตกลงกันแล้วนี่ว่าณุจะไม่มาหาที่นี่”“ก็ไม่ได้มาหาแต่มารับ”“มันก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละ”“ป่านรีบขึ้นรถเถอะนะถ้าเกิดใครไม่เห็นขึ้นมันจะไม่ดีเอานะ”“ณุจะรับป่านไปไหน”“ก็เราคุยกันแล้วนี่ว่าวันหยุดป่านจะไปอยู่กับผมที่คอนโด”“แต่ป่านไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าเตรียมอะไรมาเลยขอไปพรุ่งนี้เช้าได้ไหม”“ไปคืนนี้เลยผมเตรียมของทุกอย่างไว้ให้หมดแล้ว”“มันจะเกินไปแล้วนะณุ ป่านทำงานมาเหนื่อยมากๆ ขอนอนพักก่อนได้ไหมแล้วพรุ่งนี้จะไปหาที่คอนโดเอง”“ผมรู้ว่าป่านเหนื่อยก็เลยมารับ เอาน่ารีบขึ้นรถเถอะถ้ามัวแต่ช้าคนอื่นมาเห็นผมไม่รู้ด้วยนะ”ชายหนุ่มเปิดประตูรถและดันให้เธอเข้าไปนั่งก่อนจะขับรถออกมาจากโรงพยาบาลแล้วแวะที่ร้านข้าวต้มร้านหนึ่งซึ่งเปิดโต้รุ่ง“แวะทำไมหิวข้าวเหรอ”“หิวสิเย็นนี้ยังไม่ไ
최신 업데이트 : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 14 ช่วยให้มันสงบหน่อย
พอได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่มเช้านี้ปราญติญาก็เลยรู้สึกสดชื่นมาก หญิงสาวอาบน้ำและเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อจะหาชุดมาสวมแต่ในตู้ก็มีแต่ชุดกระโปรงกับกางเกงขาสั้นเท่านั้น เธอเลือกหยิบกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดมาสวมจากนั้นก็ออกมานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่ห้องรับแขกเพราะตอนนี้เจ้าของห้องยังคงนอนหลับอยู่หญิงสาวรู้สึกดีมากๆ ที่เมื่อคืนเขายอมให้เธอนอนหลับโดยไม่ได้ทำอะไรถ้าหากเธอหลบเลี่ยงเขาแบบนี้ได้ไปตลอดมันก็น่าจะดีกับตัวเองมากเธอนั่งเล่นมือถือไปเรื่อยๆ ไม่นานนักเจ้าของห้องก็เดินตามออกมาเขานุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวลำตัวยังมีหยดน้ำเกาะ“ทำไมป่านตื่นเช้าจัง ผมตกใจมากที่ตื่นมาแล้วไม่เจอป่านอยู่ข้างๆ ปกติป่านตื่นเช้าเหรอ”“ป่านก็ตื่นเช้าแบบนี้แหละณุล่ะปกติตื่นเช้าไหม”“ถ้าวันเสาร์ส่วนใหญ่ก็เกือบเที่ยง”“ถ้างั้นไปนอนต่อก็ได้ ป่านจะอยู่เงียบๆ ไม่ทำเสียงดังหรอก”“ไม่ล่ะตอนนี้ตื่นแล้วก็ไม่อยากนอนต่อ ป่านหิวหรือยัง”“ยังเลยณุไปใส่เสื้อก่อนดีไหม”“ทำไมล่ะเห็นหุ่นผมแล้วรู้สึกหวั่นไหวเหรอ”“ไม่หรอกป่านเห็นมาเยอะแล้ว”“เห็นของใคร” ภาณุวิชญ์มองหน้าเธอด้วยความแปลกใจ เขามั่นใจว่าตนเองเป็นคนแรกของเธอเพราะฉะนั้นปราญติญาไม่
최신 업데이트 : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 15 ลืมอาย nc
“ณุ....”“อย่ากลัวไปเลยไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย”“แต่วันนี้ป่านไม่เมา”“ไม่เมาก็ดีสิ ป่านจะได้รู้ว่าเราสองคนเข้ากันได้ดีแค่ไหน”ภาณุวิชญ์จูบลงมาอีกครั้งอย่างหิวกระหาย เนิ่นนานและเร่าร้อนจนหญิงสาวต้องเบี่ยงหน้าออกเพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอดหลายครั้ง แต่ปากหยักก็ตามจูบไม่ยอมปล่อย“อื้อ...ณุพอก่อน”“อย่าห้ามเลยป่าน เกือบเดือนเลยนะนับตั้งแต่เรานอนด้วยกันครั้งแรก” เสียงกระซิบของภาณุวิชญ์ปลุกไฟพิศวาสในตัวของปราญติญาให้ลุกโชนชายหนุ่มมองเรือนร่างของปราญติญาอย่างหลงใหล“คุณสวยมากนะป่าน”เขาลากไล้ปลายลิ้นไปตามผิวเนียนนุ่ม ทุกสัมผัสของเขาสร้างความเสียวซ่านจนปราญติญาสั่นสะท้านเธอเม้มริมฝีปากแน่นเพราะพยายามไม่เปล่งเสียงออกมา แต่แล้วก็ห้ามตัวเองไม่ได้เพราะความเสียวมันมากขึ้นไปทุกขณะ“อื้อ ณุ....”ปราญติญาครางหวานเมื่อชายหนุ่มฟอนเฟ้นอกอิ่มทั้งสองข้างอย่างเมามัน แล้วปลายลิ้นร้อนก็ลากวนส่วนฐานสีสวยก่อนจะอ้าปากงับเม็ดทับทิมที่แข็งชูชันเข้าอุ้งปากอีกครั้ง“อ๊ะ!....”หญิงสาวสะดุ้งเมื่อนิ้วร้ายของภาณุวิชญ์กดนวดเนินเนื้อนุ่มด้านล่างผ่านชั้นในตัวบางก่อนนอนจะดึงมันออกจากเรียวขา หญิงสาวรีบหุบขาทันทีแต่เขาก็เอามือร
최신 업데이트 : 2025-03-26ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 16 จะทนได้นานแค่ไหน
กว่าบทรักจะจบลงก็เกือบจะห้าโมงเช้า ภาณุวิชญ์ไม่เคยอึดขนาดนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน อย่างมากเขาก็แค่สนุกกับเธอไม่กี่ครั้งแต่กับปราญติญายิ่งได้ร่วมรักยิ่งได้สอดประสานความต้องการก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆชายหนุ่มเข้าไปอาบน้ำจากนั้นก็เอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาเช็ดตัวให้หญิงสาวเพื่อจะให้เธอหลับอย่างสบายเขาสั่งอาหารขึ้นมาทานที่ห้องและรอเวลาให้ปราญติญาได้นอนพักก่อนจะปลุกเธอขึ้นมาทานอาหารในเวลาเกือบบ่ายโมง“ป่านตื่นได้แล้ว” ชายหนุ่มนั่งข้างเตียงแล้วเรียกเธอเบาๆ“กี่โมงแล้วณุ”“บ่ายโมงแล้วลุกมากินข้าวนะ”“ขอนอนต่อได้ไหมป่านไม่ไหวจริงๆ”“ถ้างั้นให้ผมอุ้มไปดีไหมล่ะ”“ไม่เป็นไรขอนอนต่ออีกครึ่งชั่วโมง”“ถ้างั้นผมไปรอข้างนอกแล้วอีกครึ่งชั่วโมงผมจะมาตามไปกินข้าวนะ” เขาจูบหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปภาณุวิชญ์เข้าไปทำงานในห้องจากนั้นเมื่อครบครึ่งชั่วโมงก็เดินออกมาซึ่งตอนนี้ปราญติญาก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินออกมานั่งรอเขาที่ห้องรับแขกแล้ว“ป่านตื่นนานหรือยัง”“เพิ่งตื่นเมื่อกี้”“ทำไมไม่ไปตามผมล่ะ”“ป่านไม่อยากรบกวนณุทำงานเหรอ”“พอดีมีงานต้องเคลียร์นิดหน่อย”“ถ้ายังงั้นกินข้าวเสร็จแล้วป่านขอกลับเลยนะ”“จ
최신 업데이트 : 2025-03-27ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 17 เราคือเพื่อนกัน
“วันมะรืนป่านเวรอะไรนะผมจำไม่ได้” จู่ๆ ภาณุวิชญ์ก็หันมาถาม”“เวรดึกมีอะไรหรือเปล่าเวร”“ดึกนี่คือทำงานตั้งแต่เที่ยงคืนถึงแปดโมงเช้าเลยใช่ไหม”“อืม ก็ตามนั้น”“แล้วที่เพื่อนนัดกันกินข้าวและป่านจะไปด้วยไหม”“หมายถึงที่กวางนัดพวกเรากินข้าวก่อนจะกลับอเมริกาใช่ไหม”“นั่นแหละ ป่านจะไปด้วยหรือเปล่า”“ป่านยังไม่แน่ใจเลยต้องดูอีกทีเพราะถ้าไปก็ต้องกลับมาทำงานอีก แล้วณุจะไปด้วยไหม”“ผมคุยกับเพื่อนแล้วว่าจะไปนะเพราะเขานัดกันที่ร้านอาหารไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่ ป่านไปพร้อมกันนะขากลับเดี๋ยวผมมาส่งป่านขึ้นเวรเอง”“ไม่ได้นะณุเราจะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ลืมไปแล้วเหรอ”“ไม่ได้ลืมแต่คนเป็นเพื่อนกันรับส่งกันมันก็ไม่แปลก คอนโดของผมกับหอพักของป่านมันก็ไม่ได้ไกลกันมาก ถ้าเราไปด้วยกันคงไม่มีใครสงสัยหรอก”“ป่านว่าป่านขับรถไปเองดีกว่าณุจะได้ไม่ต้องมาส่งป่านให้เสียเวลา เพื่อนๆ คงจะกินข้าวกันจนดึกแน่ๆ”“ถ้าป่านไม่อยู่ผมก็ไม่อยากอยู่”“เอาไว้ถึงวันนั้นค่อยบอกณุอีกทีนะ ถ้าเหนื่อยก็อาจจะไม่ไป”“ลางานไม่ได้เหรอ”“งานของป่านมันไม่ได้ลากันง่ายๆนะ ต้องหาคนมาแลกเวรหรือไม่ก็ก็ขายเวรออก”“ขายเวรคืออะไร” ภาณุวิชญ์ถามด้วยความสงสัย“
최신 업데이트 : 2025-03-27ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 18 กลัวจะเสียเพื่อน
“มึงกับป่านแปลกๆ ว่ะณุ” ศุภโชคพูดขึ้นหลังจากที่ภาณุวิชญ์อาสาไปส่งปราญติญาที่หอพักก่อนจะกลับมานั่งดื่มที่ผับกันต่อซึ่งตอนนี้เพื่อนผู้หญิงยังคงพูดคุยกันอยู่ที่ร้านอาหาร พวกเขาสามคนเลยขอแยกมานั่งดื่ม“กูก็ว่ามันแปลก” เขตแดนก็เห็นด้วยกับศุภโชคอีกคน“เพื่อนไปส่งเพื่อนมันแปลกตรงไหนล่ะ”“แล้วทำไมมึงไม่ยอมให้กูเป็นคนไปส่งป่านว่ะ” เขตแดนถามเพราะในตอนแรกพี่ปราญติญาบอกว่าจะต้องกลับก่อนเพราะต้องไปขึ้นเวรเขตแดนอาสาไปส่งหญิงสาวที่หอแต่ภาณุวิชญ์กลับรีบเป็นคนอาสาและบอกทุกคนว่ามีธุระต้องไปทำต่อ แต่เขตแดนก็รู้ว่าเพื่อนไม่มีธุระไปทำอย่างที่บอก“ก็กูคุ้นเคยกับเส้นทางดีให้กูไปส่งนะไวกว่า” ภาณุวิชญ์รีบอธิบายเหตุผลเพราะรู้ว่าเขตแดนชอบขับรถหลงทางอยู่บ่อยๆ“เหตุผลมันก็พอฟังขึ้นนิดหน่อย แต่กูว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นมึงคิดแบบกูไหม” เขาหันมาถามศุภโชคเพื่อหาคนสนับสนุนความคิดของตนเอง“อืมกูก็ว่ามึงชอบป่านว่ะ” ศุภโชคออกความเห็น“กูก็ว่ามันชอบ” เขตแดนเองก็เห็นด้วยกับศุภโชค“กูไม่ได้ชอบ” ภาณุวิชญ์รีบปฏิเสธ“ถ้ามึงไม่ชอบงั้นกูจีบ”“ไม่ได้นะ” เขารีบหันมาบอกเพื่อนเสียงเข้ม“มึงจะห้ามมันทำไมวะณุในเมื่อมึงไม่ได้ชอบป่าน
최신 업데이트 : 2025-03-27
최신 챕터
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 31 ตอนจบ
ปราญติญาขับรถมาส่งพรชนกที่หน้าโรงพยาบาลเพราะใกล้จะถึงเวลาที่แฟนของเธอเลิกงานพอดี“บุ๋มดีใจกับป่านด้วยนะ”“ขอบใจจ้ะ ป่านก็ต้องขอบคุณบุ๋มมากถ้าบุ๋มไม่บอกให้ณุตามป่านไปที่สมุยป่านก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองจะเป็นยังไงบ้าง”“ป่านโชคดีมากๆ นะที่ณุเข้ามาช่วยไว้”“ใช่ป่านโชคดีมากทั้งเขาช่วยป่านไว้ทั้งคืนนั้นที่ป่านโดนยาปลุกเซ็กซ์และครั้งที่โดนผู้ชายเมาเข้ามาทำร้าย ถ้าไม่ได้ณุเข้ามาป่านคงแย่”“เพราะแบบนี้ป่านถึงยอมใจอ่อนแล้วยกโทษให้เขา”“มันก็มีส่วนอยู่นะแต่ระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ป่านห่างจากณุป่านก็ไม่เคยลืมเขาได้เลย บุ๋มว่ามันเร็วไปไหม”“ไม่หรอกนะป่านกับณุไม่ใช่เพิ่งรู้จักกันสักหน่อย ทั้งสองคนรู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้วเพียงแต่ว่าแยกย้ายกันไปและกลับมาเจอกันอีกครั้ง บุ๋มบอกแล้วว่าคนเป็นเนื้อคู่กันยังไงวันหนึ่งก็ต้องกลับมาเจอกันอยู่ดี บุ๋มใจด้วยมากๆ บุ๋มไปก่อนนะ”เมื่อพรชนกลงจากรถไปแล้วปราญติญาก็ขับรถกลับมาที่คอนโดมิเนียมของภาณุวิชญ์อีกครั้งเมื่อมาถึงชายหนุ่มก็อาบน้ำสวมชุดนอนรออยู่แล้ว “วันนี้เป็นยังไงบ้างปวดแผลหรือเปล่า”“ไม่ปวดเลย ผมนอนทั้งวันจนจะปวดหลังแล้ว”“อดทนหน่อยนะยิ่งพักผ่อนเยอ
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 30 เขาคือผู้ชายคนนั้น
ปราญติญาและพรชนกนั่งคุยกันต่อไม่นานก็มีอุบัติเหตุเข้ามาที่ห้องฉุกเฉินเสียก่อนทั้งสองคนจึงรีบวิ่งออกมาทำงานซึ่งกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็ถึงเวลาลงเวรเช้าพอดี“บุ๋มอยากไปเยี่ยมณุมั้ย”“จะดีเหรอ”“ดีสิณุต้องดีใจมากๆ ที่บุ๋มไปเยี่ยม”“จะไม่เป็นการรบกวนมากเกินไปใช่ไหม”“ไม่หรอกน่าเดี๋ยวป่านขอโทรถามณุก่อนว่าอยากจะกินอะไรเราจะได้ซื้อไปกินที่นั่น ว่าแต่บุ๋มจะไปกับป่านได้หรือเปล่าล่ะ”“ได้สิวันนี้พี่อรรถลงเวรสองทุ่มบุ๋มมีเวลาให้ป่านเยอะเลย ไปเยี่ยมณุหน่อยก็ดีเหมือนกัน”ปราญติญาโทรศัพท์ไปหาภาณุวิชญ์และบอกว่าจะชวนพรชนกมาทานอาหารเย็นด้วยชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะพรชนกก็คือเพื่อนของเขาและถ้าไม่มีเธอเขากับปราญติญาก็คงยังไม่เข้าใจหญิงสาวแวะซื้ออาหารที่ร้านด้านหน้าโรงพยาบาลก่อนจะขับรถพาพรชนกไปยังคอนโดมิเนียมของภาณุวิชญ์“เป็นยังไงบ้างเจ็บหนักเลยใช่ไหม” พรชนกทักทายภาณุวิชญ์ที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขก“ก็นิดหน่อยนะแต่เจ็บครั้งนี้มันคุ้มมากๆ เลยนะ” เขาพูดแล้วมองหน้าปราญติญาแล้วยิ้ม“บุ๋มดีใจด้วยนะที่ป่านกับณุเข้าใจกันตกลงคบกินจริงใช่ไหม”“ผมต้องขอบคุณบุ๋มมากๆ ถ้าบุ๋มไม่ช่วยผมกลับป่านก็คงไม่เข้าใจกันเร็วแ
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 29 เรื่องดีและเรื่องร้าย
“ป่านทำไมถึงนอนห่างผมขนาดนั้นล่ะ ขยับเข้ามาใกล้ๆ ได้ไหม นอนห่างแบบนั้นแล้วผมจะกอดได้ยังไง”“ณุลืมอะไรไปหรือเปล่าณุมีแผลอยู่นะ ป่านกลัวจะดิ้นไปโดนแผลจริงๆ แล้วป่านน่าจะออกไปนอนอีกห้องหนึ่งหรือไม่ก็นอนที่ห้องรับแขกด้วยซ้ำ”“ไม่ได้นะ ป่านต้องนอนกับผมถ้าเกิดผมเป็นอะไรขึ้นมาตอนกลางคืนแล้วใครจะช่วยผมล่ะ”“ณุไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วนอนตอนอยู่ที่โรงพยาบาลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เอาหมอนข้างกั้นไว้แบบนี้ดีแล้วเกิดป่านดิ้นไปโดนแผลขึ้นมามันจะแย่เอานะ”“ทำไมไม่เห็นใจกันเลยนะ ไม่ได้นอนด้วยกันตั้งเดือนกว่าแล้วนะแล้วจะมานอนห่างกันแบบนี้ได้ยังไง”“ณุอย่างอแงเป็นเด็กสิตัวเองเจ็บอยู่นะ”“ก็อยากนอนกอด”“ถ้าณุยังงอแงพูดไม่รู้เรื่องป่านจะออกไปนอนที่ห้องรับแขกแล้วนะ”“ถ้างั้นขอจับมือได้ไหมนิดเดียวนะ”“ได้สิ” ปราญติญาตอบตกลงและให้ภาณุวิชญ์จับมือไว้จนกระทั่งชายหนุ่มหลับสนิทเธอแกะมือเขาออกแล้วห่มผ้าให้เขาจากนั้นก็กลับมานอนอีกฝั่งของเตียงปราญติญาตื่นนอนตั้งแต่เช้าเธอลงไปซื้อแซนด์วิชกับขนมปังมาให้ภาณุวิชญ์ทานเป็นอาหารเช้า ส่วนอาหารกลางวันจะให้เขาสั่งขึ้นมาทานเองเพราะเธอทำกับข้าวไม่เป็นหญิงสาวให้เขาทานยาก่อนอาหารและทาน
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 28 ลืมเรื่องสองเดือนแรก
“ผมขอโทษนะป่านที่ทำให้การมาเที่ยวสมุยของคุณต้องอุดอู้อยู่แต่ในโรงพยาบาล”“ไม่เป็นไรหรอกอย่างน้อยป่านก็ได้เที่ยวก่อนหน้าที่ณุจะมาแล้ว ว่าแต่ณุเถอะไหวแน่นะที่จะต้องออกโรงพยาบาลวันนี้”“ไหวสิผมไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียวหรอกนะ ป่านกลับกรุงเทพผมก็จะกลับด้วย หมอก็บอกแล้วว่าแผลของผมไม่ได้เป็นอะไรมากกลับไปรักษาตัวที่บ้านหรือโรงพยาบาลที่กรุงเทพก็ได้”“แล้วณุจะเอายังไงต่อจะไปนอนโรงพยาบาลไหมป่านจะได้ให้คุณหมอที่นี่เขาประสานงานให้”“ผมว่าไม่ดีกว่าตอนนี้ผมก็ดีขึ้นมากๆ แล้ว”“แต่ณุต้องกินยาแก้อักเสบให้ตรงเวลาและครบตามที่คุณหมอสั่งให้เข้าใจไหม”วันนี้เธอต้องกลับกรุงเทพตามกำหนดเดิมและภาณุวิชญ์ก็ไม่ยอมอยู่โรงพยาบาลต่อ เมื่อปรึกษาคุณหมอแล้วท่านก็อนุญาตให้เขาออกจากโรงพยาบาลได้แต่ต้องระวังเรื่องแผลและทานยาให้ครบคุณหมอให้ประวัติการรักษาไปด้วยเพราะเขาต้องไปให้หมอที่กรุงเทพตัดไหมให้ตอนนี้เธอเก็บของใช้ของตัวเองลงกระเป๋าเสร็จแล้วส่วนกระเป๋าเดินทางของภาณุวิชญ์ทางรีสอร์ทก็เอามาให้ตั้งแต่วันที่พาตำรวจมาสอบปากคำโรงพยาบาล เรื่องคดีเธอก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจและทางรีสอร์ทจัดการเพราะถึงเวลาแล้วที่หญิงสาวจะต้องบิน
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 27 ขอเปลี่ยนคำตอบ
ปราญติญาระบายความรู้สึกของตัวเองออกมาโดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่าภาณุวิชญ์นั้นรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่เธอกลับมาจากห้องน้ำ ภาณุวิชญ์รู้สึกดีมากที่ได้ยินคำพูดของหญิงสาว เขาเองก็รู้สึกไม่ได้ต่างจากปราญติญาเลยระยะเวลาที่ไม่ได้เจอกันหนึ่งเดือนนั้นทำให้เขารู้ใจตัวเองมากขึ้น เขาไม่สามารถลืมเรื่องราวระหว่างตนเองกับหญิงสาวได้เลย เขาตั้งใจไว้ว่าจะตามมาขอโทษเธออย่าจริงจังและขอโอกาสกับปราญติญาอีกครั้ง เขาจะบอกความรู้สึกที่มีกับเธอทั้งหมดเพราะกลัวว่าจะเสียเธอไปภาณุวิชญ์มาถึงสมุยในเย็นวันศุกร์หลังจากเช็กอินที่รีสอร์ทเดียวกับปราญติญาแล้วก็ไปหาเธอที่บ้านพักซึ่งรู้มาจากพรชนกว่าหญิงสาวพักอยู่ที่บ้านหลังไหนเมื่อไปถึงก็ยืนเคาะประตูอยู่นานแต่ทั้งบ้านก็เงียบสนิทชายหนุ่มจึงเดินไปหาเธอบริเวรชายหาดเพราะคิดว่าหญิงสาวน่าจะไปเดินเล่นเขาเดินไปเรื่อยๆ จนเห็นเธอเดินอยู่ที่ชายหาด แต่ก็ไม่ได้ตามเธอในระยะใกล้เพราะกลัวจะรบกวนเวลาของหญิงสาว แต่ก็ไม่คิดเลยว่าการที่เขาทิ้งระยะห่างจากเธอมากนั้นมันจะทำให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ถ้าหากปราญติญาเป็นอะไรไปเขาคงรู้สึกผิดและให้อภัยตัวเองไม่ได้อย่างแน่นอน“คุณจะหลับแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ น
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 26 ตื่นมาคุยกันหน่อย
เพราะมัวแต่ตกใจปราญติญาจึงไม่ทันได้สังเกตว่าผู้ชายที่เข้ามาช่วยเธอนั้นคือใคร แต่พอพาเขาขึ้นมาบนรถพยาบาลและกำลังตรงไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดพยาบาลที่มาด้วยก็เริ่มซักประวัติชายหนุ่มเพราะกลัวว่าถ้าไปถึงที่โรงพยาบาลแล้วเขาจะหมดสติไปเสียก่อน“คนเจ็บชื่ออะไร อายุเท่าไหร่คะ เคยมารักษาที่นี่ไหม คุณมีบัตรประจำตัวหรือบัตรประกันติดตัวมาหรือเปล่า”“ผมชื่อภาณุวิชญ์อายุ 27 ปี บัตรประจำตัวบัตรประชาชนผมอยู่ในกระเป๋าครับ” เสียงที่ตอบนั้นฟังดูเบาแต่มันก็ทำให้ปราญติญารีบหันหน้าไปมองเธอตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าคนที่นอนเจ็บอยู่ตรงหน้าคือภาณุวิชญ์“ณุมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ภาณุวิชญ์ยิ้มก่อนจะตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา“ผมมาหาป่าน” เขาตอบเบาๆ เพราะตอนนี้เริ่มเจ็บแผลมากขึ้นเรื่อยๆ“คุณรู้จักกับคนเจ็บเหรอคะ” พยาบาลที่นั่งมาถามขึ้น“ค่ะฉันรู้จักเขา”“ถ้ายังงั้นเดี๋ยวไปถึงโรงพยาบาลคุณช่วยทำประวัติคนไข้ให้ฉันด้วยนะคะ เราอาจจะต้องรีบพาเขาเข้าไปผ่าตัดด่วนเพราะตอนนี้เลือกเขาออกเยอะมาก”“ที่นี่มีคุณหมอประจำห้องผ่าตัดใช่ไหมคะ”“มีค่ะคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ แต่คนไข้ค่อนข้างเสียเลือดมาก คุณเลือกกรุ๊ปอะไรคะพอจะจำได้ไหม” พยาบ
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 25 ร้องไปก็ไม่มีใครได้ยิน
ปราญติญาเดินทางมาถึงสมุยในบ่ายของวันพฤหัสเมื่อลงจากเครื่องก็มีรถของทางรีสอร์ทมารอรับ เมื่อไปถึงรีสอร์ทเธอก็เอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าก่อนจะเดินออกมาบริเวณร้านค้าเลือกซื้อขนมและเครื่องดื่มสำหรับตนเองซึ่งวางแผนไว้แล้วว่าตลอดเวลาที่อยู่ที่เกาะสมุยเธอจะให้เวลากับตัวเองอย่างเต็มที่และไม่คิดจะออกไปเที่ยวไหนเพราะครั้งนี้อยากจะมาพักผ่อนจริงๆเมื่อได้ขนมเครื่องดื่มตามที่ต้องการแล้วก็เดินกลับไปยังบ้านพักหลังริมสุดของรีสอร์ทซึ่งมีสระว่ายน้ำเล็กๆ อยู่ด้านข้างของตัวบ้าน ปราญติญารู้สึกว่าที่นี่มีความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง หญิงสาวเอาขนมและเครื่องดื่มที่ซื้อมาเก็บเข้าตู้เย็นจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำไปเดินเล่นบริเวณชายหาดซึ่งตอนนี้มีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาตินอนอาบแดดอยู่หลายคนบางคนก็เดินเล่นกันเป็นคู่แต่ปราญติญาก็ไม่ได้สนใจเพราะไม่มีใครที่จะรู้จักและรู้สึกดีมากๆ ที่บริเวณนี้ไม่มีคนไทยเลยสักคนหญิงสาวลงไปเล่นน้ำคนเดียวแม้ว่ามันจะเหงาแต่ก็รู้สึกดีที่ได้ผ่อนคลาย เมื่อเล่นน้ำตรงชายหาดจนมืดค่ำก็เดินกลับมาที่บ้านพักล้างทรายออกจากตัวจนหมดจากนั้นก็ลงไปว่ายน้ำในสระอีกพักใหญ่ การได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติแบบนี้
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 24 ตัวช่วยที่ดี
พรชนกแวะมาหาปราญติญาซึ่งก็ตรงกับช่วงเวลาที่หญิงสาวพักทานอาหารกลางวันพอดี“อ้าวบุ๋มวันหยุดแท้ๆ ทำไมมาที่โรงพยาบาลล่ะ”“บุ๋มเอากาแฟมาให้พี่อรรถก็เลยเอาให้ป่านด้วย”“ขอบใจนะ ทั้งหมดนี่ของป่านเหรอ” ปราญติญามองกาแฟกับเค้กอีกลายชิ้นที่เพื่อนวางตรงหน้าแล้วถามอย่างแปลกใจ“อืม มีคนฝากมาให้ป่านน่ะ”“ใครเหรอ”“ณุ”ชื่อที่หลุดออกมาจากปากของเพื่อนทำให้ปราญติญาชะงักเล็กน้อยก่อนจะยกกาแฟขึ้นดูดเพราะกลัวพรชนกจะสงสัย“ไปเจอณุมาเหรอ”“บังเอิญเจอกันที่ร้านกาแฟน่ะ พอเขารู้ว่าป่านขึ้นเวรก็เลยฝากขนมมาให้”“ทำไมเขาต้องฝากมาให้ป่านด้วย”“ไม่รู้สิเขาน่าจะกำลังจีบป่านอยู่มั้ง แต่บุ๋มไม่ได้บอกอะไรกับณุนะเพราะเรื่องนั้นมันเป็นความลับของป่าน แต่ดูท่าทางเขาอยากจะจีบป่านจริงๆ นะ ป่านลองเปิดโอกาสให้เขาหน่อยดีมั้ย”“ป่านก็เคยบอกไปแล้วนี่ว่าไม่อยากเอาเพื่อนมาเป็นแฟนถ้าหากเลิกกันมันจะมองหน้ากันไม่ติด แต่ถ้าถ้าหากคบกันแล้วไม่เลิกกันมันก็จะดีมากๆ ที่มีได้ทั้งเพื่อนได้ทั้งแฟนนะ ป่านลองคิดดูดีๆ สิณุเขาก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายตรงไหนเลย”“แต่เขาเคยล้อป่านว่ายัยอ้วน ยัยเหยินนะ” ปราญติญายังจำเรื่องนี้ฝังใจ“ก็นั่นมันเรื่องในอดีตนะ
ปากบอกไม่แต่ใส่สุดเกียร์ ตอนที่ 23 ต้องหาทางเข้าใกล้
เกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ภาณุวิชญ์กับปราญติญาไม่ได้ติดต่อกันแต่ชายหนุ่มก็ยังคงแอบมองเธออยู่ห่างๆ เขาเซฟตารางเวรของเธอมาจากไลน์ซึ่งพรชนกส่งให้กับเพื่อนในกลุ่มดูชายหนุ่มคอยตามดูเธออยู่ไม่ห่างวันไหนที่หญิงสาวขึ้นเวรบ่ายเขาก็จะมารอที่หน้าโรงพยาบาลและขับรถตามจนกระทั่งเธอถึงหอพัก ส่วนวันไหนที่หญิงสาวขึ้นเวรดึกเขาก็จะมารอที่หน้าหอพักตั้งแต่ห้าทุ่มจากนั้นก็ขับรถตามเธอไปจนเห็นว่าหญิงสาวไปถึงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย รถที่เขาใช้เป็นรถอีกคันที่ปราญติญาไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้หญิงสาวไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลานั้นตนเองอยู่ในสายตาของภาณุวิชญ์ตลอดเขาคิดว่าถึงตอนนี้ปราญติญาน่าจะใจเย็นลงบ้างแล้ว ชายหนุ่มอยากจะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง ภาณุวิชญ์คิดว่าตอนนี้ความรู้สึกที่มีให้กับปราญติญานั้นมากกว่าเพื่อนและมันมากกว่าเพื่อนหรือคู่นอนระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ไม่มีเธออยู่ข้างกายไม่ได้พูดคุยกับหญิงสาวมันเป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึกทรมานมากๆ แต่ก็ยังไม่รู้จะเข้าหาเธอยังไงดีเพราะโทรศัพท์ไปหาเธอก็ไม่รับสายพอไลน์ไปก็ไม่อ่านบางทีเขาคงต้องหาตัวช่วยซึ่งคนที่เขานึกถึงก็คือพรชนกเพื่อนสนิทของปราญติญาสัปดาห์นี้ผ่านมาภาณุวิชญ์ค่อนข้างยุ่งกั
