จุดเริ่มต้น สี่ปีก่อน อีธานแหงนดวงหน้าหล่อคมสันอย่างชายไทยแท้ที่เติบโตในอเมริกามองอาคารไม่สูงมากนักตรงหน้า ในย่านนักศึกษาของมหาวิทยาลัยชื่อดังรัฐแคลิฟอร์เนียกริ๊งงง!!เสียงโทรศัพท์ทำให้เขาชะงักหยุดรับสายขณะกำลังก้าวขึ้นบันได“มีอะไรอลัน”“อยู่ไหน นายแม่ให้โทรถาม”“แถวมหาวิทยาลัย ย่าน ... อย่ารู้เลย มีอะไร”“ส่งวิจัยแล้วนี่ ทำไมไม่กลับบ้าน อันนี้คำถามจากนายแม่นะ ไม่ใช่ฉัน”อีธานยิ้มมุมปากเอื้อมมือกดลิฟต์“จะกลับแล้ว อีกไม่กี่วัน” ลากเสียงยานคาง“ก็ดี”“แค่นี้ก่อน”อีธานวางสายทันทีแล้วพลิกมือถือกดปิดเครื่อง จับยัดใส่ในกางเกงยีนส์สีเข้ม ก้าวเข้าไปในลิฟต์ขึ้นสู่ชั้นสี่ อพาร์ตเมนท์ขนาดย่อมของนักศึกษาคนหนึ่งซึ่งเขาไม่รู้จัก ทว่าเพื่อนร่วมชั้นปริญญาโทดึงดันให้มาปาร์ตี้จบการศึกษานี้ให้ได้ติ๊ง!!เขาพาร่างสูงใหญ่ในชุดธรรมดาทั่วไปเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีน้ำเงินเข้มปลดกระดุมสองเม็ดและพับแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอกตามความเคยชิน สะโพกสอบเพรียวในกางเกงยีนส์ขยับยามเขาก้าวอย่างคนมั่นใจในตนเองไปทางห้องต้นเสียงเพียงเปิดประตูแทบผงะเมื่อเพลงอาร์แอนด์บีดังกระหึ่มกระแทกหู ไม่ใช่รสนิยมของเขาแม้แต่น้อย เขามักเที่ยวผ
- 1 - ซินเดียสี่ปีต่อมา“ปัดโธ่เว้ย!”ร่างระหงในชุดเสื้อเชิ้ตทับด้วยสูทสั้นตัวนอกสีน้ำตาลอ่อน กระโปรงสั้นอย่างสาวทำงานออฟฟิศ บ่นพึมขณะวาดท่อนขาฟาดเท้าเข้าตรงล้อยางด้านหน้าแล้วพลันกระโดดหย่ง“โอ๊ย! อะไรกันนี่ ทำไมเช้านี้ถึงได้ซวยแบบนี้”มือเรียวยกขึ้นปาดเหงื่อเม็ดโตที่ผลุดตามไรผมบนหน้าผาก เหลียวมองหาคนช่วยแต่ดูเหมือนคนเมืองกรุงช่างแล้งน้ำใจ เธอก้มศีรษะมองรถหรูคันสวยอีกครั้งด้วยดวงตารีคมฉุนเฉียวซินเดีย ทรงโอสถ หรือ เดียร์ ที่เพื่อนคนสนิทใช้เรียกกำลังหัวเสียขนาดหนัก เธอมุดเข้าไปในคว้ากระเป๋าหรูสีดำทำจากหนังแกะ ล้วงโทรศัพท์รุ่นใหม่เอี่ยมราคาครึ่งแสนปัดหารายชื่อที่ต้องการ“พ่อคะ เดียร์รถเสีย ค่ะ ยางแตก ไม่ค่ะ ไม่ค่ะ เดียร์ว่าน่าจะโดนตะปูหรืออะไรสักอย่าง พ่อให้ลุงภพมารับหน่อยได้ไหมคะ เดียร์ต้องรีบไปเข้างาน ค่ะ ขอบคุณค่ะพ่อ เดียร์ส่งพิกัดให้นะคะ”เธอปัดวางสายพ่อ หรือ นายอานนท์ ทรงโอสถ เจ้าของธุรกิจผลิตยาและนำเข้ายักษ์ใหญ่ระดับประเทศ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเคาะเท้ากับพื้นคอนกรีตแล้วมองหาที่ร่มหลบแดด เหลียวมองเห็นร้านแม่ค้าขายไก่ย่างข้างทางใกล้กับศาลารอรถ“ป้าคะ ขอไก่ย่างสองไม้ ข้าวเหนียวห่อ”ป
-2- จัดฉากเป็นลมติ๊ง!!ประตูลิฟต์เปิดกว้างในชั้นผู้บริหารสูงสุดของบริษัท เธอพาร่างระหงไร้เสื้อสูทก้าวเดินไปยังห้องประชุมเล็ก โชคยังเข้าข้างที่ห้องนี้ใหญ่พอสมควร คงทำให้ท่านประธานคนใหม่ไม่สนใจเธอมากนักซินเดียหยุดยืนหน้าห้องมองลอดกระจกเล็กตรงประตู ลอบมองภายในห้อง เช้านี้มีคนมาประชุมราวเกือบยี่สิบคนล้วนแต่เป็นระดับผู้บริหาร ขยับร่างถอยหลังแล้วสูดลมหายใจ เอื้อมมือยังลูกบิดเปิดประตูก้าวเข้าไปดวงตาคมรีเพ่งมองร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มชาวเอเชีย มองยังไงก็ไม่ใช่ชาวต่างชาติอย่างที่เธอคาดการณ์ไว้ใบหน้าคมสัน จมูกโด่งขึ้นสัน ริมฝีปากบนบางกว่าริมฝีปากล่าง กรอบหน้าแกร่งเหลี่ยมชัดเจน ผมสีดำสนิทหวีเรียบลงน้ำมัน นั่งเอนกายพิงพนักไขว่ห้าง มือยกขึ้นลูบคางแผ่วเบาขณะที่ดวงตาสีนิลเข้มจัดจับจ้องไปยังรองผู้อำนวยการสาวฝ่ายประชาสัมพันธ์กำลังยืนรายงานผลงานไตรมาสล่าสุดเธอชะงักงันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วยกมือทาบอกไม่รู้ตัว ไม่อาจระงับชีพจรที่กำลังเต้นรัวกระหน่ำได้ซินเดียจ้องชายคนนั้น ประธานบริษัทคนใหม่ ชายหนุ่มรูปหล่อที่สุดที่เธอเคยเห็นมา และเธอไม่มีวันลืมคืนนั้นคืนที่เขาและเธอนัวเนียกันอยู่บนเตียงร่างระหงน
-3- อีธานอีธานเอนกายกับเบาะเก้าอี้ทำงานนั่งไขว่ห้างหมุนตัวไปทางหน้าต่างบานใหญ่ของห้องทำงานประธานกรรมการบริหาร ในมือคือปากการาคาแพง ด้ามที่เขามักพกติดตัวแล้วนำขึ้นมาหมุนเล่นเวลาต้องใช้ความคิดทอดสายตาลงยังเบื้องล่างเมืองหลวงแสนวุ่นวาย หรี่ดวงตาแคบลงหวนนึกถึงอดีตเมื่อสี่ปีก่อน พลันมุมปากยกขึ้นคล้ายพึงพอใจก๊อก ก๊อกคนสนิทบอสใหญ่ไม่รอให้เอ่ยอนุญาต ผลักประตูบานใหญ่สาวเท้าด้วยรูปร่างสูงใหญ่เช่นกันกับบอส เพียงแต่ติดผอมบางกว่า เขาขยับแว่นดันขึ้นขณะนั่งลงตรงข้ามยังโต๊ะทำงานตัวใหญ่แล้ววางแฟ้มเลื่อนไปด้านหน้า“แฟ้มครับบอส”อีธานหมุนเก้าอี้กลับมาชำเลืองมองใบหน้าแกร่งชาวอเมริกันมองสบตาเขาพร้อมรอยยิ้มรู้ทัน“ยิ้มอะไร”“เปล่าครับบอส”“เห็นอยู่ว่ายิ้ม”ยิ่งพูดดูเหมือนว่าคนสนิท อลัน ยิ่งคลี่ยิ้มกว้างออกมา“บอสเรียกดูแฟ้มประวัติเธอทำไมครับ”“อยากรู้ไปทำไม”มือแกร่งเรียวอย่างผู้ชายหยิบแฟ้มกระดาษประวัติส่วนบุคคลขึ้นเปิด กวาดตามองคร่าว ๆ ก่อนตั้งใจอ่าน“ผมอ่านมาแล้ว ชื่อซินเดีย ทรงโอสถ อายุยี่สิบเจ็ดปี จบจากแคลิฟอร์เนียเมื่อสี่ปีก่อน ถ้าผมจำไม่ผิด ช่วงที่บอสไปดูงานพอดิบพอดี”เขาตวัดตาคมชั่วแวบมองอลันที่
-4- ประวัติซินเดียตัดสินใจลุกขึ้นล้วงมือหยิบโทรศัพท์ส่งข้อความหาเลขานุการส่วนตัว ลลิตลลิต พี่ขอประวัติเจ้านายคนใหม่หน่อยซินเดียเธอจับจ้องหน้าจออยู่เป็นครู่แล้วค่อยเห็นว่าเลขานุการอ่านข้อความแล้วเจ้านายคนใหม่? คุณเดียร์หมายถึงประธานคนใหม่ คุณอีธานเหรอคะลลิตจะใครเสียอีก ซินเดียเธอคว่ำหน้าจอแล้วลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าฆ่าเวลาระหว่างที่รอแฟ้มประวัติติ๊ง!!เลขานุการทรงประสิทธิภาพ เพียงไม่นานนักซินเดียยังไม่ทันเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยด้วยซ้ำ เสียงข้อความพลันดังขึ้น เธอรีบเขย่งเท้าไปด้วยสวมกางเกงขาสั้นไปด้วยกลับไปยังเตียงนอน หยิบโทรศัพท์ขึ้นเปิดดูคุณเดียร์ค่า เท่าที่หามาได้นะคะ ว่าแต่ว่า เอาไปทำอะไรเอ่ย???ลลิตซินเดียยิ้มมุมปากแล้วเปิดไฟล์แนบแฟ้มประวัติของประธานบริษัท ซึ่งอันที่จริงมันไม่ใช่แฟ้มประวัติสักทีเดียว คงเป็นแม่เลขานุการไปหาเอาตามข่าวแล้วรวมรวบมาแปะบนเวิร์ดเท่านั้นอีธาน สมิท อายุสามสิบสอง อืม...ก็ยังไม่แก่นะ สี่ปีก่อนอายุคงยี่สิบแปดถึงว่าแรงดีเป็นบ้า เดี๋ยวหยุด!! ไอ้เดียร์ อย่านอกเรื่องซินเดียสลัดศีรษะไล่ภาพไม่พึงประสงค์หรืออันที่จริงพึงประสงค์ ภาพหุ่นทรมานใจเปี่ยมมัดกล
- 5 – จัดฉากซินเดียคว้าไปเพียงโทรศัพท์และกุญแจรถ เมื่อจอดรถยังลานหน้าผับชื่อดังเมืองกรุง มองกระจกหลังสำรวจความเรียบร้อย ปัดลูกผมออกจากกรอบหน้า เพียงชั่วเวลาไม่นานนักตั้งแต่เมื่อเย็น เธอสลัดคราบพนักงานออฟฟิศมาดนางพญากลายเป็นสาวท่องราตรี ด้วยชุดที่มักมีติดรถไว้เสมอสาวสวยจัดพาร่างระหงลงจากรถ ชุดรัดรึงสีดำตัวสั้นสายเดี่ยวประดับมุก เนื้อผ้าซาตินมันเงา คอเสื้อย้อยเป็นชั้นตรงกลางหน้าอก หากแต่ด้านหลังกลับย้อยต่ำกว่าโชว์แผ่นหลังขาวเนียนไร้สายเสื้อชั้นใน“เดียร์” น้ำเสียงหวานของเพื่อนรักดังขึ้นพร้อมร่างเล็กโบกไม้โบกมือ“โบ นี่มากันหมดบริษัทเลยหรือเปล่า”“จะเหลือรึ มาหมดยกเว้นพวกลุง ๆ ป้า ๆ อายุแก่เกินขอบาย”“แล้วเห็นเขามาหรือยัง”“เขา..เขาไหน”“อย่ามาทำไขสือ ฉันจะหมายถึงใครได้ถ้าไม่ใช่ประธานน่ะสิ”“ฮ่า ฮ่า ยังไม่มา ไป ๆ เข้าไปหาอะไรดื่มก่อน ย้อมใจไง”ซินเดียถูกเพื่อนรักฉุดมือเดินเข้าในผับดังซึ่งตั้งอยู่ในโรงแรมระดับห้าดาว นี่เพิ่งจะสองทุ่มเท่านั้นแต่พนักงานทุกคนดูเหมือนจะเริ่มเมาแล้ว“ไม่ ๆ โบ นั่งที่บาร์”“อ้าว ทำไมล่ะ โน้นเจ้าลลิตเต้นอยู่โน้น”เธอเห็นโบนิตาโบกมือทักทายทำท่าจะเดินเข้าไปจึงร
- 6 - สี่ปีก่อน ต่อเนื่อง ncสี่ปีก่อนปัง!!เสียงกระแทกประตูโรงแรมราคาไม่แพงมากนักในย่านนักศึกษาทำซินเดียสะดุ้ง หากแต่อ้อมแขนแข็งแรงพลันเกี่ยวร่างเธอไว้ยกลอยสูงพาเดินไปทางเตียงโดยไม่ละริมฝีปากออกจากการครอบครองลมหายใจของทั้งคู่หอบกระชั้นจากอาการขาดอากาศ ยามเขาปล่อยริมฝีปากออกจากความเย้ายวนอ่อนหวาน แผ่นหลังของซินเดีย กระทบฟูก เธอกวาดตามองนัยน์ตาเข้มข้นด้านบน รอยยิ้มบางเบาแต้มบนริมฝีปากหนาที่ฉ่ำชื้นด้วยแรงจุมพิตของเธอ“อีธาน ฉะ ฉัน อันที่จริงฉันมีเรื่องจะบอก”ชายร่างโตด้านบนทาบตัวลงโน้มหน้าลงซอกคอ สูดดมกลิ่นหอมหวานพร้อมลากลิ้นทั่วลำคอขณะเลื่อนมือดึงเสื้อยืดคนร่างเล็กกว่าขึ้นสูงแล้วถอดออกจนได้ในที่สุด โอบแผ่นหลังนวลเนียนแล้วกระเถิบร่างไปตรงกลางเตียงเท่าที่ทำได้“ผมว่า นี่เป็นช่วงเวลาที่ไม่ควรมีเรื่องอะไรให้พูดคุยกันแล้ว เดียร์”ซินเดียเบี่ยงหน้าไปอีกทางยามหน้าคมเข้มโน้มลงเข้าหาอีกครั้งตรงซอกคอ ซุกจมูกสูดดมก่อนเลื่อนลงจนถึงลาดไหล่กลมมน พร้อมรั้งสายเสื้อชั้นในเคลื่อนออกจากที่ทางลงไปยังต้นแขน พาลมหายใจอุ่นร้อนลวกตามติด รวบมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะเพื่อเปิดลำแขนจนร่างระหงแอ่นโค้ง“ผิ
- 7- ประกาศกรรมสิทธิ์บ้าแน่ บ้าไปแล้ว เดียร์เสียงเล็กในหัวกำลังต่อสู้ขนาดหนัก อีธานกำลังทำเธอเร่าร้อนเพียงเขาจ้องมองผ่านโต๊ะกลมจนเธอต้องหันหลังหนี แล้วปล่อยให้ภีมโอ้โลมด้วยการกางมือบนแผ่นหลังหางตาเธอเห็นโบนิตาเพื่อนสนิทกำลังตาเบิกโพลง จึงส่งสัญญาณบุ้ยใบ้ให้เพื่อนรักรีบเดินมาแต่ยังไม่ทันคนร่างโตอยู่ดี เมื่อสัมผัสถึงไอร้อนด้านหลังพร้อมมืออุ่นจัดอีกมือที่ดึงมือของภีมออก พร้อมอ้อมลำแขนมาด้านหน้ารัดหน้าท้องไว้ดันจนแผ่นหลังเธอชิดอกแกร่ง“ขอโทษด้วยภีม แต่เดียร์มีเจ้าของแล้ว”ซินเดียถึงกับสะดุ้งตกใจรีบมองเพื่อนร่วมงาน สีหน้าของทุกคนในโต๊ะตื่นตะลึงเช่นเดียวกันกับเธอ โดยเฉพาะมิลินท์และภีมแย่แน่ พรุ่งนี้ฉันคงกลายเป็นหัวข้อหลักวงนินทา“โอ๊ย!! อะไรกันเดียร์”อีธานร้องปนสบถเมื่อเท้าเล็กกระทืบลงด้านหลังบนรองเท้าหนังของเขาอย่างแรง ส้นรองเท้าแม้ไม่แหลมมากแต่ทำให้คนร่างโตร้องลั่น คลายมือออก ซินเดียถอยห่างทันทีก่อนหันกลับไปมองส่งสายตาขุ่นเขียว“ฉันไม่ใช่ของของใคร แล้วอีกอย่าง เราไม่รู้จักกัน”ซินเดียถอยหลังสองก้าวเยื้องไปด้านหลังภีม ใช้มือคล้องแขนชายอีกคนไว้กำแน่นเป็นหลักยึด อย่างน้อยเธอรู้สึกปลอดภั
-25-nc จบบริบูรณ์อีธานกดศีรษะคนร่างเล็กลงจมฟูกแทนแล้วคว้าโทรศัพท์มาจากมือเล็กปัดรับสาย“ครับแม่ อีธานครับ เดียร์อยู่กับผมครับ ครับแม่ คงราวสามวันถึงจะได้กลับบ้านนะครับ ครับผมรับปากจะดูแลอย่างดีเลยครับแม่ สวัสดีครับ” พูดทั้ง ๆ ที่หอบหายใจหนักหน่วงซินเดียตาเบิกกว้างอยู่กับที่ ตัวดิ้นหนีแต่ได้แค่อึกอักดั่งปลาถูกกด เพราะมือแกร่งจับแน่นบนศีรษะ ท่อนล่างเสียบเสย หางตามองเห็นโทรศัพท์ถูกโยนตกมาตรงหน้า เขาวางสายแม่จันทร์นิลไปแล้ว“อีธาน คุณจะบ้าหรือไง นั่นคุณบอกอะไรแม่!”“อ่า แคบ หืมม์ แค่บอกเดียร์อยู่กับผมไง”“แต่ อ่า หยุดนะ อ่า อย่าเพิ่งกระแทกสิ อีธาน...”เสียงหวานขาดหายทันควันยามลำแกร่งเนื้ออุ่นสอดใส่เต็มลำรักกดแน่นคลึงเน้นก่อนกระทั้นถี่แรงขึ้น เขายืนบนพื้นให้หัวเข่าทาบขอบเตียงเป็นหลักขณะเสือกกายนำท่อนมังกรยักษ์สอดใส่ไม่ผ่อนปรนตับ ตับ ตับร่างระหงสั่นสะเทือนตามแรงตอกใส่ อีธานกระหนำลงร่องรักด้วยเรี่ยวแรงชายเต็มเปี่ยมไฟพิศวาสท่วมท้นทรวงอกอัดแน่นด้วยอารมณ์บางอย่างที่พัดพากระพือภายในมาหลายวัน เขากำเส้นผมดกหนาไว้ในมือกดแน่นเพื่อส่งแรงให้ร่างเล็กใต้ตัวสั่นไหวไปพร้อมกับเขา ใกล้แตะจุดสุดยอดแล้วช
- 24 ncอีธานรัดคนร่างเล็กกว่าไว้แน่นขณะจับเอวคอดให้เคลื่อนไหวดั่งใจต้องการ อีกมือรั้งชุดเดรสลงอีกกองบั้นเอวก่อนบีบเคล้นคลึงเนินนมกระเพื่อมไหวตรงหน้า ปากล้วงลึกเสาะหาความหวานล้ำอย่างที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน หรือเป็นเพราะใจของเขาเองต่างหากที่กำลังพองโตลำแกร่งทะลวงขึ้นแทรกกลีบอ่อนนุ่มบอบบาง ต้องการส่งให้สาวด้านบนถึงฝั่งฝันอย่างรุนแรงและรวดเร็ว“เดียร์ อ่า คนดี อ่า แคบ รัด ซี้ดด”เขาผละปากออกส่งเสียงครางแล้วเลื่อนลงหายอดหัวชูชันเต่งตึง ดูดกลืนและขบกัด วนหาเต้างามอีกข้างทำเช่นเดียวกันแล้วค่อยปาดเลีย คลุกหน้าลงกลางทรวงอกเบี่ยงปากครอบเนื้ออ่อนนุ่มดูดดึงเขารู้ว่าทำเช่นนี้จะทำให้เนินทรวงเป็นรอยช้ำเขียว แต่มันช่างให้ความรู้สึกที่ดียามมองเนื้อนวลขาวตรงหน้าขึ้นสีจากฝีมือตัวเอง อีกมือบีบขยำเสียวร้าวทั่วหน้าท้อง - - และยังไม่ทันได้ถอดกางเกง“ใกล้หรือยังเดียร์ อ่า ใกล้เสร็จหรือยัง”อีธานละมือออกจากทรวงงามเลื่อนลงหน้าท้องบีบคลึงก่อนหงายมือลงซอกหลืบเปียกฉ่ำหวาน“อีธาน อ่า”ร่างระหงคุกเข่าขยับถี่เคลื่อนขึ้นลงรูดท่อนเนื้ออุ่นร้อนเร่งเร้าดั่งเช่นคนใต้ร่าง มือแกร่งกุมเนื้อสวาทนิ่มอูมลงแรงบีบก่อนเลื่อนนิ
-23-ncอีธานล้วงนิ้วเข้าถุงน่องคลึงเนื้อนิ่มโคนต้นขาใกล้จุดลี้ลับก่อนดีดเพียะ!!คราวนี้เป็นซินเดียที่สะดุ้งสุดตัวยามถุงน่องดีดลงเนื้อโคนขา“ดึงเสื้อลง แล้วผมจะปราณีอย่างที่สุด”ซินเดียพวงแก้มแดงซ่านสะท้านไปทั่วร่างยามสันจมูกจดลงหัวเข่าแล้วเลื่อนไต่ขึ้นจากนั้นจึงหยุดเงยหน้าขึ้น“ไม่กล้า?”ริมฝีปากกระจับสาดสีแดงเต็มอิ่มเม้มคว่ำทันที เอื้อมมือขึ้นตั้งใจดึงลงพลันมือแกร่งรั้งข้อมือเธอไว้เสียก่อน“ช้า ๆ เดียร์ ค่อย ๆ เปิด” ว่าพลางยืดกายกลับไปที่เดิมนั่งเอนกายเท้าแขนลงฟูก มองภาพงดงามตรงหน้าด้วยสีหน้าคนเหนือกว่าพร้อมรอยยิ้มมุมปาก“อ่า เอาลงอีก” น้ำเสียงกระเส่าอีธานใจเต้นแรงจับจ้องเนินเนื้อนมขาวผ่องกำลังถูกเปิดเปลือยออกทีละน้อย นิ้วเรียวทาสีแดงเช่นกันเกี่ยวขอบชุดเกาะอกไว้ขยับกระทั่งเต้าซ้ายหลุดออกผัวะ! เฮือก!“ชอบแบบนี้เหรออีธาน”“ใช่ ชอบมาก อ่า ลองลูบนมตัวเอง ไม่ ไม่ ทำแบบวันนั้น บีบหัว ขยี้น้อย ๆ”ซินเดียปากสั่นยามเลื่อนนิ้วลงหัวนมสีชมพู ส่งนิ้วชี้และหัวแม่มือบี้ปลายเล็กน้อยคลึงวน“อา เดียร์ ผมแย่แน่ ๆ”เธอยกแชมเปญกระดกอมไว้ในปากแล้วปล่อยให้มันไหลลงผ่านลำคอ ลากนิ้วพาน้ำรสแรงลงเข้าหาปลายยอ
- 22 - ncแอ๊ด...คลิก...อีธานเดินนำเข้าห้องชุดที่เขามาเปิดไว้ก่อนเข้าไปในผับเมื่อหัวค่ำ ตรงไปยังโซฟาหยิบขวดแชมเปญแช่น้ำไว้แล้วอย่างดีขึ้นมาเปิดป๊อก!!มือรินแชมเปญราคาแพงลงแก้วสองใบ ตาลอบสังเกตคนร่างเล็กกว่า จากนั้นจึงเดินไปยังหน้าต่าง รูดม่านออกพลางจิบน้ำสีเหลืองรสแรงไปด้วย ก่อนหันกลับมามองซินเดียตรง ๆ ที่ดูเหมือนยังยืนสับสนอยู่กลางห้อง“ส่วนตัวแล้วเดียร์” อีธานยกแก้วขึ้น อีกมือผายออกดวงตาคมกล้ายังจดจ้องมองร่างระหงกำลังขยับเดินเข้ามาใกล้แล้วก้มลงหยิบแก้วแชมเปญยกดื่มรวดเดียวหมดก่อนรินอีกแก้วยกดื่ม“ระวังจะเมาแล้วพลาดของดีนะ”“คะ แค่ก ๆ ๆ”ด้วยความรีบร้อนยกดื่มทำให้ซินเดียสำลักเล็กน้อย เธอวางแก้วลงแล้วเดินเข้าไปหาร่างสูงใหญ่กระทั่งห่างกันราวสามก้าว - - นี่เธอไม่ได้นับทุกครั้งหรอก แต่บังเอิญว่าสังเกตเห็นอีธานยกแก้วขึ้นจิบเอียงร่างพิงกระจก กวาดสายตาขึ้นลงเชื่องช้ามองร่างตรงหน้าใกล้หมดความอดทนเต็มทน โดยเฉพาะเจ้าตาข่ายสีแดงสานตลอดทั้งท่อนขางาม ทำเอาเขาอยากจะรู้ว่าส่วนบนมันไปสิ้นสุดที่ตรงไหน“ฉันพูดไม่ค่อยเก่งเท่าไร”“พูดไม่ค่อยเก่ง..อ่า นั่นคงไม่จริง เมื่อครู่ตอนอยู่ในผับปากคุณค่อนข้าง
-21- ต่างระเบิดอารมณ์เขาดันร่างเธอไปด้านหลังใช้ร่างตัวเองบังไว้ พลางยืดกายตัวเองข่มคู่ต่อสู้ที่ร่างเล็กกว่า แต่ดูเหมือนว่าไอ้หมอนี่เองก็ไม่ยอม ทำท่าลุกขึ้นยืนแล้วจึงผงะถอยฉากเนื่องจากสูงเลยหัวไหล่อีธานมาเล็กน้อยเท่านั้นอีธานไม่พูดมากอะไรอีก หลุบตาลงมองผู้ชายร่างเตี้ยกว่าเย็นชาพิฆาตแล้วดึงข้อมือซินเดียออกเดินไปยังโต๊ะ“อีธานคะ เกิดอะไรขึ้น”เสียงหวานอ่อนนุ่มของนางแบบสาวทำให้ซินเดียชำเลืองมอง พลันโดนอีธานดันผลักออกให้ไปยืนข้างโบนิตา“ไม่มีอะไรหรอกลิซ สนุกต่อเถอะ คุณเฉินด้วยครับ ขอโทษด้วย”“แล้วนี่ใครกันครับ คุณอีธานไม่เห็นแนะนำให้รู้จัก”คิ้วเข้มกระตุกเบาแล้วค่อยเบือนหน้ากลับไปมองตัวต้นเหตุ ตัวปัญหาใหญ่ที่มาพร้อมชุดยั่วใจ เอ่ยขึ้นเสียงราบเรียบ“แค่..พนักงานในบริษัท” เสียงเย็นชา“ฉันชื่อซินเดียค่ะ เรียกเดียร์ก็ได้ค่ะ รองผู้อำนวยการฝ่ายขาย”“ยินดีอย่างยิ่งครับ มาครับ ชนแก้ว”ซินเดียมองหาแก้วของตัวเองแต่ไม่มีเลยแย่งเอาแก้วจากมือเพื่อนรักโบนิตามาก่อน ยื่นไปตรงหน้าแกร้ง!!“ค่ะ ชนค่ะ ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะ”อีธานคิ้วกระตุกอีกครั้ง ดูมาดสาวสังคมจัดชุดยั่วยวนยิ้มหัวร่อต่อกระชิกกับผู้ร่วมทุ
-20- ไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว“อีธาน”ซินเดียเอ่ยเรียกทันทีขณะที่ประธานบริษัทหนุ่มกำลังเดินผ่านร่างเธอไป แต่ดูท่าท่านประธานจะยังงอนเพราะทำเพียงตวัดหางตาใส่จากนั้นเชิดหน้ากลับเดินออกห่าง - - ทำเป็นผู้หญิงไปได้ร่างระหงรีบโผออกจากมุมเสาออกเดินแกมวิ่งตามร่างสูงใหญ่ตรงหน้าแล้ววิ่งไปขวางทางยกมือกางออกทั้งสอง แหงนศีรษะขึ้นจ้องตา“ฉัน ฉันขอโทษ”เธอยื่นกล่องช็อกโกแลตขนาดเล็กให้แต่อีธานไม่รับ ยังคงหลุบตาก้มมองก่อนออกเดินเบี่ยงไปด้านซ้าย แต่ซินเดียก้าวเท้าขวางหน้าอีกครั้ง“อีธาน ฉันขอโทษที่พูดไม่ดี”คิ้วเข้มเริ่มขมวดแล้วก้าวไปด้านขวาพลันซินเดียก้าวขวางไว้อีกเช่นเดิม“ฉันพูดจากใจจริงนะ อีธาน คุณจะยกโทษให้ฉันได้ไหม”คราวนี้เขาก้มลงมองส่งสายตาเย็นชาให้แล้วจึงค่อยเปล่งเสียงทุ้มต่ำ“คุณไม่กลัวคนในบริษัทนินทาแล้วหรือเดียร์”“ไม่ ฉันไม่กลัวแล้ว อีธาน คุณหายโกรธฉันแล้วใช่ไหม”“ฮึ ผมจะไปมีสิทธิ์โกรธอะไรคุณกันเดียร์ ผมมันแค่ผู้ชายที่คุณเคยวันไนท์ด้วยเท่านั้น อ๋อ อาจจะพิเศษหน่อยตรงที่ได้เปิดซิง”พวงแก้มทั้งสองข้างของซินเดียแดงซ่านระเรื่อลามถึงลำคอรีบหันมองซ้ายขวาก่อนผ่อนลมหายใจเมื่อไม่เห็นใคร“เห็นไหม คุณยังก
- 19 - ดอกไม้ง้อคนขี้น้อยใจแอ๊ด..คลิก..“อ้าว กลับมาตั้งแต่เมื่อไร”อลันจ้องไปทางโต๊ะทำงานตัวใหญ่ในเช้าวันจันทร์หลังจากที่บอสใหญ่หายตัวไปภูเก็ตหลายวัน“เห็นอยู่ว่ากลับมาแล้วจะถามไปทำไม”“แค่อยากรู้ อะไรกันตอนไปดูทีท่ามั่นอกมั่นใจ ขากลับไหงดูคล้ายหมาหงอย”ปึก!สันแฟ้มขนาดใหญ่พอสมควรกระแทกเข้าหน้าอกอลันเมื่ออีธาน คว้าได้ใกล้ตัวแล้วขว้างออกไป อารมณ์ยังหงุดหงิดคุกรุ่นยามคิดถึงวันก่อน“ทำเป็นอารมณ์เสีย แล้วนี่ซินเดียล่ะ ไม่กลับมาด้วยกัน”อีธานตวัดตาขุ่นเขียวมองเพื่อนที่ทำหน้าที่เลขานุการส่วนตัวไปด้วย แล้วก้มหน้ามองตัวเลขที่ไม่เข้าหัวต่อไปกระทั่ง ...ก๊อก ก๊อกอลันหมุนเก้าอี้ไปทั้งตัวมองร่างเล็กของโบนิตาที่เดินเอียงอายเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ อลันรีบลุกขึ้นไปรับทันที“โบ คุณซื้อดอกไม้มาให้ผมเหรอครับ”“เปล่าค่ะ”“อ้าว..แล้วของใครกันครับ”โบนิตายิ้มน้อย ๆ แล้วส่งสายตาไปทางประธานบริษัทที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ“โฮ้.. นี่ของอีธานหรอกหรือ สาวที่ไหนกันนะซื้อดอกไม้มาให้ช่อใหญ่ขนาดนี้”อลันช่วยรับดอกไม้แล้วนำไปวางบนโต๊ะทำงานตรงหน้าอีธานก่อนจะหยิบการ์ดออกมาอ่านออกเสียง“ขอโทษนะคะ เดียร์”อลัน
-18- คำพูดเจ็บแสบ“สิบดอลลาร์ มันน้อยเกินไปสำหรับค่าแรงช่วยคุณเปิดซิง คุณมันตัวแสบเดียร์ อย่าคิดนะว่าหลังจากนี้ผมจะยอมให้คุณเที่ยวไปวันไนท์กับผู้ชายคนอื่นอีก”“อีธาน .. ใจเย็น ๆ เดียร์ โอ๊ย! อย่านะอีธาน พ่อกับแม่ อืออ”ภายในใจเขาร้อนรุ่มผิดปกติ อาจเพราะเธอน่ารัก เพราะความแสบ หรือเพราะหึงหวงทำให้เขาทำสิ่งนี้ลงไปต่อหน้าพ่อกับแม่ของซินเดีย - - ใช่แล้ว เขาคงบ้าไปแล้วมือแกร่งกระชากคนร่างเล็กกว่าจนปลิวกระแทกแผ่นอกแล้วโอบรัดเอวเล็กเธอไว้ โน้มใบหน้าลงประกบปากที่พ่นพูดคำเสียดแทงหัวใจ จ้องตอบดวงตาหวานคมกลมโตเบิกกว้าง มือตรึงท้ายทอยกดแน่นให้ซินเดียได้รับรสชาติเจ็บแปลบเช่นเดียวกันกับเขา“อืออ ตาบ้า อืออ หยุดนะ”อีธานกดแน่นกว่าเดิม ไม่ให้ปากกระจับเล็ดลอดเสียงใดได้นอกจากเสียงคราง สอดลิ้นชอนไชควานหาโหมแรงเสน่หาขึ้น รั้งร่างเล็กจนแอ่นโค้ง ไร้สติ - - คงเป็นคำนี้ อีธานคิดในใจทั้งสองหอบหายใจยามอีธานยอมปล่อยซินเดียในที่สุด ค่อยผละห่างทีละน้อย หันไปทางข้างในบ้านแล้วเอ่ยขึ้น“พวกท่านไม่อยู่แล้ว”“อื้อ อีธาน คุณมัน”เพียะ!!ตอนที่ฝ่ามือเล็กกระทบใบหน้าแกร่งกร้าว เธอสะเทือนร้าวไปทั้งตัวรวมถึงหัวใจ นัยน์ตารื
- 17 – พ่อกับแม่มา!!ซ่า ....เสียงฝนภายในยังตกพรำไม่หยุดแม้ว่าเวลาผ่านไปแล้วสามวัน ซินเดียตะแคงนอนขวางกลางเตียงหันหน้าออกไปทางระเบียง รอบเอวคือท่อนแขนสีเข้มพาดรัดไว้ ซุกหน้าเข้าหลังท้ายทอยปล่อยให้ลมหายใจอุ่นรินรดเธอเป็นจังหวะสม่ำเสมอ - - และทั้งเธอ เขาไร้เสื้อผ้าติดกายติ๊ดดด…ซินเดียขยับตัวเมื่อได้ยินเสียงสั่นของโทรศัพท์ดังมาจากพื้นห้องข้างเตียง เลื่อนตัวออกไปรับแต่ลำแขนกระชับดึงกลับ“อืมม ไม่ต้องรับ”“จะบ้าเหรออีธาน”“ไว้อีกสักสองสามวันค่อยรับ”ซินเดียไม่สนใจเสียงสั่งยังขยับร่างจนพ้นลำแขนพาร่างอ่อนเปลี้ยหมดแรงก้มลงมองหมายเลขโทรเข้า แล้วถึงกลับทะลึ่งตัวลุกพรวดนั่งหลังตรง“แย่แล้ว พ่อโทรมา”“ทำไมต้องแย่ด้วย โทรมาก็รับ”ซินเดียตวัดหางตามองร่างแกร่งที่บัดนี้นอนหงายแล้ว โชว์รูปร่างของตัวเองบนล่างเปลือยทั้งตัวหน้าไม่อาย ส่วนเธอดึงชายผ้าห่มลากติดมือไปด้วยขณะเดินไปรับสายที่ระเบียงด้านนอก“สวัสดีค่ะพ่อ”“หนูอยู่ไหนกันลูก”“หนูมาภูเก็ตไงคะพ่อ ลืมแล้วเหรอคะ”“แต่นี่มันหลายวันแล้ว พ่อเห็นหนูหายไปเลยโทรตาม”“หนูก็ ก็สบายดีค่ะ นอนเล่นอยู่ห้อง ไม่ได้ออกไปไหน”“พอดีเลย ถึงว่าหาไม่เจอ”“ฮะ ห๊า! อะไ