จุดเริ่มต้น สี่ปีก่อน

จุดเริ่มต้น สี่ปีก่อน

อีธานแหงนดวงหน้าหล่อคมสันอย่างชายไทยแท้ที่เติบโตในอเมริกามองอาคารไม่สูงมากนักตรงหน้า ในย่านนักศึกษาของมหาวิทยาลัยชื่อดังรัฐแคลิฟอร์เนีย

กริ๊งงง!!

เสียงโทรศัพท์ทำให้เขาชะงักหยุดรับสายขณะกำลังก้าวขึ้นบันได

“มีอะไรอลัน”

“อยู่ไหน นายแม่ให้โทรถาม”

“แถวมหาวิทยาลัย ย่าน ... อย่ารู้เลย มีอะไร”

“ส่งวิจัยแล้วนี่ ทำไมไม่กลับบ้าน อันนี้คำถามจากนายแม่นะ ไม่ใช่ฉัน”

อีธานยิ้มมุมปากเอื้อมมือกดลิฟต์

“จะกลับแล้ว อีกไม่กี่วัน” ลากเสียงยานคาง

“ก็ดี”

“แค่นี้ก่อน”

อีธานวางสายทันทีแล้วพลิกมือถือกดปิดเครื่อง จับยัดใส่ในกางเกงยีนส์สีเข้ม ก้าวเข้าไปในลิฟต์ขึ้นสู่ชั้นสี่ อพาร์ตเมนท์ขนาดย่อมของนักศึกษาคนหนึ่งซึ่งเขาไม่รู้จัก ทว่าเพื่อนร่วมชั้นปริญญาโทดึงดันให้มาปาร์ตี้จบการศึกษานี้ให้ได้

ติ๊ง!!

เขาพาร่างสูงใหญ่ในชุดธรรมดาทั่วไปเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีน้ำเงินเข้มปลดกระดุมสองเม็ดและพับแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอกตามความเคยชิน  สะโพกสอบเพรียวในกางเกงยีนส์ขยับยามเขาก้าวอย่างคนมั่นใจในตนเองไปทางห้องต้นเสียง

เพียงเปิดประตูแทบผงะเมื่อเพลงอาร์แอนด์บีดังกระหึ่มกระแทกหู ไม่ใช่รสนิยมของเขาแม้แต่น้อย เขามักเที่ยวผับกึ่งร้านขายเครื่องดื่มมากกว่า นั่งฟังเพลง ชมบรรยากาศ ไม่ใช่เสียงอึกทึกอย่างเด็กวัยรุ่นพวกนี้

“เฮ้ย! อีธาน”

“แจ็ค”

“มา ๆ รู้จักเจ้าของงาน ลูกสาวห้างเพชร เธอให้ชวนนายมาโดยเฉพาะเลย”

อีธานมองไปยังสาวสวยผมบลอนด์อ่อน ดวงตาสีฟ้าส่งรอยยิ้มหวานมาให้ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาคึกคักมาได้ยกเว้นหุ่นเพรียวบางแต่ทรวงอกอวบอิ่ม

“อีธาน นี่ มอลลี่”

“ไฮ! ทำไมผมถึงไม่เคยเจอคุณมาก่อน”

“นั่นเพราะ...คุณไม่เคยมองใครเลยต่างหากละคะ นอกจากเวลลอรี่”

อีธานยิ้มกว้างก่อนส่ายหน้า

“ผมว่าไม่ใช่หรอก นั่นเพราะพรหมลิขิตต่างหาก”

“ฮ่า ฮ่า เป็นไงมอลลี่ อยากเจอตัวจริง คารมหมอนี่มันไม่ธรรมดา”

“ใช่ค่ะแจ็ค เอาล่ะ ตามสบายนะคะอีธาน ฉันต้องเดินไปรอบ ๆ ห้องเพื่อทักทายเพื่อน ๆ ก่อน แล้วค่อยกลับมาหาคุณอีกครั้งตาม...พรหมลิขิต”

อีธานมองร่างงดงามเดินลับหายไปท่ามกลางฝูงชนก่อนหยิบขวดเบียร์ยกดื่ม เดินลัดคนไปยังมุมห้องที่แสงไฟส่องไม่ถึง พิงกระจกหน้าต่างแล้วเพ่งมองลงยังด้านล่างจนมองเห็นหญิงสาวสองคนกำลังเดินมาทางอาคารนี้

จากมุมสูงทำให้มองดวงหน้าของสองสาวไม่ชัดเจน หากแต่บางอย่างในตัวของผู้หญิงร่างระหงกว่า ผมดำยาวลอนใหญ่สยายกลางหลัง ได้ปลุกบางอย่างในตัวเขาขึ้นมา

อาจเป็นเพราะความอยากรู้ อยากเห็นหน้า

อาจเป็นเพราะความเปลี่ยวเหงาจากการคร่ำเคร่งงานวิจัย

หรือ อาจ เพราะ ....

อีธานมองจนพวกเธอลับหายเข้ามาในอาคารจึงได้หมุนตัวกลับหันหน้าไปทางประตูอพาร์ตเมนท์

รอคอย

“โบนิตา ฉันบอกแล้วว่าอย่ามา”

ซินเดียส่งเสียงขุ่นเคืองเมื่อมองห้องพักของเพื่อนมหาวิทยาลัยคราคร่ำด้วยผู้คนจนแน่นขนัด เธอเบียดร่างในชุดแสนธรรมดากางเกงยีนส์เสื้อยืดพอดีตัวสีขาว ปล่อยผมยาวสีดำแต่งหน้าเพียงเล็กน้อย

“เออ ไหน ๆ ก็มาแล้ว ทำตัวให้สนุกสิเพื่อน”  โบนิตาคว้ามือเพื่อนลากเข้าไปในห้อง ส่งยิ้มปนหัวเราะเมื่อเห็นหน้าคนคุ้นเคยหลายคน

“แล้วนี่คนมาจากไหนกันเยอะขนาดนี้”

โบนิตาหยุดลงที่โต๊ะเครื่องดื่มแล้วหยิบขวดเบียร์ยัดใส่มือเพื่อนหนึ่งขวด ของตัวเองหนึ่งขวดแล้วชน - - กริ๊ก

“สงสัยมอลลี่เชิญมาเกือบชั้นปีเลยล่ะมั้ง”

“อืม..เบียร์รสชาติดี ฉันว่ายิ่งกว่า ดูหน้าบางคนแล้วคงรุ่นพี่”

“คนสังคมจัดก็แบบนี้ ไปนั่งมุมโน้นแล้วกัน”

ซินเดียขยับร่างเดินลึกเข้าไปยังซอกห้อง มุมดีที่ทำให้มองเห็นทุกอย่าง เสียงเพลงอาร์แอนด์บีเร้าใจจนทำให้ทั้งเธอและโบนิตาเริ่มขยับเท้า

“เดียร์ เราจะกลับเมืองไทยเมื่อไรดี”

“เก็บของคืนห้องกว่าจะเรียบร้อยคงอีกสองอาทิตย์”

“ก็ดี นั่น...เดียร์ คนอะไรหล่อชะมัด”

ซินเดียชะเง้อคอมองตามมือเพื่อนสนิทที่ชี้ไปทางมุมห้องอีกด้าน แสงไฟสลัวทำให้ซินเดียมองเห็นไม่ถนัดนัก

“ไหน ๆ ไม่มีใครหล่อเลย”

“เออ หายไปแล้ว”

“ตาฝาดหรือเปล่า เอาของกินอะไรไหม เดี๋ยวไปหยิบให้ที่ห้องครัว”

“ขอมันฝรั่งทอดแล้วกัน”

“ได้ รอเดี๋ยวนะ”

ทั้งเธอและโบนิตาเคยมาปาร์ตี้ที่ห้องมอลลี่สองสามครั้ง จึงคุ้นชินทางเป็นอย่างดี ซินเดียพาร่างของตัวเองแหวกฝูงชนค่อยเดินแทรกไปเรื่อยกระทั่งถึงห้องครัว ที่ซึ่งเธอคาดว่าจะมีของกิน แต่กลับว่างเปล่ามีเพียงคนไม่กี่คนที่หลบความวุ่นวายหามุมสงบยืนคุยกันอยู่

ซินเดียถอนหายใจยกมือลูบท้องด้วยความหิว ขยับตัวถอยหลังตั้งใจเดินออกพลันกระแทกเข้ากับผู้ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”

รอยยิ้มหวานค้างไปชั่วขณะเมื่อแหงนศีรษะขึ้นแล้วพบว่า ชายคนที่เธอชนเข้าหน้าตาดีที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา - - หรืออาจเพราะฤทธิ์เบียร์ที่ดื่มไปหลายแก้ว ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดเธอมั่นใจว่าเขาเองก็มองเห็นว่าเธอสวยเช่นกัน

นัยน์ตาสีนิลจับจ้องมองคล้ายเข้มข้นขึ้นก่อนเจิดจ้าแล้วค่อยคลี่รอยยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ทำหัวใจเธอหล่นวูบ

“คุณไม่เป็นอะไรนะครับ ผมชื่ออีธาน”

“ค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร ฉัน..เดียร์ค่ะ” เธอลังเลใจชั่วครู่ก่อนบอกเพียงชื่อเล่น

“แล้วคุณมาทำอะไรที่ครัว”

“ฉันมาหาของกิน แต่ดูเหมือนว่าในครัวมีแต่ความว่างเปล่า”

“เราลองเปิดตู้เย็นดูดีไหม”

ซินเดียมองร่างสูงใหญ่เดินนำไปยังตู้เย็นขนาดใหญ่ แล้วเปิดออกอย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน และนั่นทำให้เธอหัวเราะออกมาขยับร่างระหงเข้าไปใกล้ชะโงกมองหาของกิน

“ดูเหมือนว่าเจ้าบ้านของเราไร้รสนิยม”

เสียงอีธานเอ่ยขึ้นเมื่อเธอขยับดวงหน้าแทรกมองเข้าไปในตู้เย็นแล้วพบแต่ขวดเบียร์และวอดก้า จึงคลี่ยิ้ม

“ไม่สักทีเดียว อย่างน้อยเธอก็มีช็อกโกแลตสองแท่ง”

มือเรียวเล็กเอื้อมหยิบออกมาทั้งสองแท่งชูตรงหน้าด้วยรอยยิ้มกว้างกว่าเดิม จนอีธานเผลอมองก่อนเบือนกลับไปยังขวดวอดก้าเพราะชีพจรโลดแรงขึ้น เขาหยิบวอดก้าออกมา แม้ว่าไม่ค่อยถูกใจสักเท่าไรแต่ยังดีกว่าเบียร์

“ในเมื่อผมเป็นคนพาคุณมาเจอขุมทรัพย์ ฉะนั้นอีกแท่งต้องเป็นของผม”

“ของคุณ? ฮ่า ฮ่า ในเมื่อมันอยู่ในมือฉันแล้ว ฉะนั้นทั้งสองแท่งเป็นของฉัน”

อีธานมองสาวสวยตรงหน้าแกะห่อกระดาษหุ้มช็อกโกแลตลงแล้วส่งเข้าปากพร้อมรอยยิ้มยั่ว โก่งคิ้วซ้ายขึ้นข้างหนึ่ง ชีพจรตรงอกซ้ายรัวแรงยิ่งกว่าเดิม หลุบตามองริมฝีปากบางสีพีชอ่อนขยับเคี้ยวช็อกโกแลตพออกพอใจ ซ้ำทำเสียงครางในลำคอ

ยากจะห้ามใจ ใช่แล้ว คงเป็นคำนี้

เขาวางขวดวอดก้าลงโต๊ะครัวด้านหลังก่อนส่งมือขึ้นทาบมือใหญ่บนมือเรียวเล็ก กำแท่งช็อกโกแลตแน่นเข้า สบดวงตาคมรีที่ตอนนี้เบิกกว้างมองศีรษะของชายร่างโตเช่นเขาโน้มลงกัดแท่งช็อกโกแลตเข้าปาก

กลิ่นน้ำหอมอ่อนจางและกลิ่นบางอย่างทำเขาหลุดลอยชั่วขณะ  อีกมือรั้งแผ่นหลังเธอมาด้านหน้าเคลื่อนริมฝีปากหนาลงเข้าหาปากกระจับ  ส่งช็อกโกแลตเข้าสู่โพลงปากอ่อนนุ่มด้วยลิ้นดุนเพียงครั้งเดียวแต่กวาดไล้หนึ่งรอบก่อนคลายออก

“น่าเสียดาย ที่ช็อกโกแลตนี้เป็นของคุณ”

คนร่างเล็กกว่าใจเต้นรัวกระหน่ำ มืออ่อนแรงจนเกือบทำขนมหลุดมือยามเขาถอยหลังออกพร้อมหยิบขวดวอดก้าขึ้นมา

“พวกคุณทั้งสองคนรู้จักกันเหรอ”

เสียงห้วนของมอลลี่ทำให้ทั้งคู่หลุดจากภวังค์ หันมองต้นเสียง ซินเดียทันเห็นแววอิจฉาปนความโกรธขึ้นมาแวบหนึ่ง จึงรู้ตัวถอยหลังออกห่าง แล้วรีบพูดขึ้น

“เพิ่งรู้จัก ขอตัวก่อนนะมอลลี่ โบรออยู่ ยินดีที่ได้รู้จักคุณค่ะอีธาน”

ซินเดียรีบพาตัวเองออกมาจากห้องครัว แล้วผ่อนลมหายใจเมื่อมองเห็นเพื่อนสนิทยังยืนอยู่ที่เดิม แต่ที่เพิ่มคงเป็นเพื่อนร่วมชั้นอีกหลายคน

“หายไปนานเลยเดียร์”

“อ๋อ หาของกิน แต่ไม่มีเลยนอกจากช็อกโกแลต”

ซินเดียวางขนมลงมือเพื่อนแล้วหยิบเบียร์ขึ้นดื่ม หางตามองเห็นร่างสูงใหญ่ของอีธานเดินออกมาจากห้องครัวแล้ว เพียงคนเดียวไร้วี่แววเจ้าของงาน เขายังมองตรงมาทางเธอก่อนแวะคุยกับเพื่อน

“รู้จักไหมโบ”

“คนนั้น สูง ๆ”

“อ๋อ นี่ไงที่ฉันบอกหล่อ แต่..มีอะไรหรือเปล่า ฉันไม่รู้จักหรอกนะ”

“ฉันรู้จัก” ทิฟฟานี่พูดแทรกเสียงเพลงอาร์แอนด์บีที่ยังกระหึ่ม ทำให้ทั้งสองสาวหันไปตั้งใจฟัง

“ชื่ออีธาน จบปริญญาตรีวิศวเคมี แต่เลือกเรียนโทบริหาร จบแล้วล่ะ นี่คงเพิ่งส่งเล่มวิจัย เป็นนักเรียนทุน”

“นักเรียนทุน งั้นแสดงว่าเรียนดีหรือไม่ก็บ้านฐานะไม่ดี” ซินเดียพึมพำแต่เพื่อนยังได้ยิน

“ไม่รู้สิเดียร์ อาจทั้งสองอย่างก็ได้”

“เขาเป็นคนเอเชีย” เสียงใสของโบนิตาแทรกขึ้น หางตายังชำเลืองมองไปทางมุมห้องอีกด้าน

“ใช่โบ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน แต่ฟังจากสำเนียงเขาคงเกิดที่นี่ หรืออาจอยู่มานานตั้งแต่เด็ก”

ซินเดียพยักหน้าเห็นด้วยแม้ว่าไม่ได้พูดออกมา

“แล้วมอลลี่ล่ะ”

“ถามทำไมเดียร์”

“ตอนอยู่ในครัว ฉันฟังเหมือนว่า คล้ายมอลลี่จะ .. หึง”

“โอ้ย เดียร์ เอาอะไรกับมอลลี่ ที่แน่ ๆ ไม่มีใครเห็นเขาควงใคร”

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจสิ นี่ถามทำไม อย่าบอกนะว่าชอบ”

“ก็ไม่แปลกอะไรนี่นา ผู้ชายหล่อหน้าตาดี ผู้หญิงชอบก็ปกติ”

“แปลกสิ ก็เธอคือซินเดีย ไม่มีแฟน ไม่สนใจออกเดท”

“ฮ่า ฮ่า ทิฟฟานี่ แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ ยังไงก็ชอบผู้ชาย”

“งั้นลองสิ จีบเลย คืนนี้พาเขากลับห้อง”

“ทิฟฟานี่!!”

“เดียร์ ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ล่ะก็ โน้น เห็นอะไรไหม ผู้หญิงแทบทั้งห้อง ทั้งที่มีแฟน ไม่มีแฟน จ้องอีธานทุกคน ซ้ำไม่เก็บอาการ น้ำลายจะหกออกมากันแล้ว”

“ทิฟฟานี่!!”

“ไม่ต้องร้องเสียงหลง เอ้านี่! ดื่มเบียร์ย้อมใจ”

ซินเดียรับขวดเบียร์มาจากมือเพื่อนกระดกดื่มรวดเดียวจนหมดแล้วรับมาอีกขวด กระดกอีกครั้งครึ่งขวด จนคล้ายเริ่มมึนจึงได้ส่งขวดเบียร์คืน

“เอาล่ะ ฉันพร้อมแล้ว”

“สู้ ๆ เดียร์”

เสียงหวานใสของโบนิตาส่งแรงใจให้ซินเดีย ทว่าเหตุใดเธอจึงไม่รู้สึกมีพลังใจเลยแม้แต่น้อย ดวงตาคมรีทรงเสน่ห์จ้องมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนนิ่งมุมห้อง และเขาจับจ้องมาทางเธอเช่นกันพร้อมส่งรอยยิ้มอย่างรู้ทัน พลางเคลื่อนตัวออกจากผนังห้อง

กระทั่งเธอเดินไปถึงตัวอีธาน เขาถึงได้วางขวดวอดก้าลงกับตู้เก็บของด้านข้าง ตวัดเธอเข้าสู่อ้อมแขน

จากนั้นเธอก็ไม่แน่ใจแล้วว่า เป็นเธอหรือเขากันแน่ที่โดนหิ้วกลับออกไปจากงานปาร์ตี้