ซูหว่านยังตกใจที่กู้จิ่งเซินจะออกมาช่วยตัวเองเรียกร้องความยุติธรรม แต่ได้ยินเวินหลานทําร้ายเดิมทีตนไม่อยากเอาเรื่อง แต่คุณเวินกล่าวร้ายตนแบบนี้ก็โกรธไปแล้วเธอเพิ่งอยากถามเวินหลานว่าเธอด่าเธออะไรกันแน่ ทันใดนั้นเสียงเย็น ๆ ก็ดังขึ้นมาข้างหลัง"สิ่งที่คุณเวินเรียนในวิทยาลัยในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ก็คือความสามารถที่กลับตาลปัตรเป็นขาวดําหรือ?"ผู้ชายที่อยู่ข้างหลัง สวมสูทสีดํา ยืนอยู่ใต้แสงไฟ ดูส่องแสงเล็กน้อยซูหว่านได้ยินเสียงของเขา เขาก็รู้ว่าเป็นใคร และรู้สึกซาบซึ้งใจที่เขาออกมาพูดแทนตัวเอง แต่แม้แต่หัวก็ไม่กล้ากลับมาสายตาของจี้ซือหาน มองกู้จิ่งเซินจับมือของซูหว่านโครงสร้างประโยค สีหน้าของเขาเผยให้เห็นความมืดมนเขาเดินลงจากบันไดอย่างช้า ๆ และยืนอยู่ที่ต่อหน้าเวินหลาน"ตอนที่คุณเวินอับอายคนอืน ผมเดินผ่านมาพอดีครับ"จี้ซือหานไม่ไว้หน้าเลย เปิดเผยเหวินหลาน ทําให้ใบหน้าของเวินหลานดําโดยตรงเธอยังอยากจะพูดจาเจ้าเล่ห์ แต่จี้ซือหานกลับใช้ดวงตาที่เย็นจัดคู่นั้น กวาดสายตาเธออย่างจืดชืดเวินหลานไม่เคยเห็นสายตาที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน แม้ว่าดวงตาของเขาจะดูดีมาก แต่สีหน้าที่เผยให้เห็น
แต่เวินหลานย่อมไม่รู้ความคิดของซูหว่าน แค่รู้สึกว่าเธอเป็นผู้ร้ายที่ทําให้เธอเสียหน้าพองานเลี้ยงเลิกไป เธอก็ร้องไห้และร้องทุกข์ต่อเวินหรูเทียนและเวินเหิงว่า "พ่อจ๋า พี่จ๋า ท่านจะต้องได้รับความยุติธรรมแทนฉันค่ะ"เวินหรูเทียนได้ยินเสียงเธอร้องไห้ แบ็คแฮนด์ก็ตบหน้า "บอกให้คุณกลั้นหายใจไม่ได้ รุกรานจี้ซือหาน ยังกล้ามาร้องไห้ต่อหน้าผมอีก!"เวินหลานหยุดเสียงร้องไห้ทันที สีหน้าไม่น่าเชื่อ มองเวินหรูเทียน "พ่อ พ่อตบเหรอ?""ไม่ให้บทเรียนแก่คุณ คุณจะจดจําที่ไหนได้ จี้ซือหานเป็นคนที่คุณสามารถรุกรานได้หรือ? แล้วคู่ครองที่กู้จิ่งเซินคือคุณสามารถตบได้อย่างง่ายดาย พวกเขาสองคนใช้มือเดียวปกปิดท้องฟ้าในเมืองเอ อีกคนเรียกลมเรียกฝนในเมืองหลวง คุณรุกรานทั้งคู่ในคราวเดียว!"เวินหรูเทียนโกรธจนหน้าเขียวและตัวสั่น ถ้าไม่ใช่เวินเหิงห้าม เขาจะสอนเวินหลานอย่างรุนแรงอีกครั้งเวินหลานไม่คิดว่าพ่อที่ถือตัวเองดูแลอยู่ในมือเสมอ จะตบตัวเองแบบนี้เพื่อคนนอก โกรธจนปิดหน้าแล้ววิ่งออกไปเวินเหิงเห็นน้องสาวของเขาจากไปพนันด้วยความโกรธและไล่ตามไปอย่างใจจดใจจ่องานเลี้ยงนัดบอดที่ฝั่งตระกูลเวินสร้างความเดือดร้อนไปทั่ว เ
จี้เหลียงชวนมองผ่านกระจกมองหลังและมองไปที่จี้ซือหานที่เย็นชาและห่างเหินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ยังรวบรวมความกล้าถามว่า“พี่รอง พี่จะแต่งงานกับหนิงหว่านเมื่อไหร่?”เขามักจะรู้สึกว่าพี่รองกับหนิงหว่านแต่งงานกันเสร็จ ทุกอย่างก็ตกลงกันแล้ว ไม่ต้องกังวลกลัวอีกต่อไปจี้ซือหานดูเหมือนจะยิ้มแล้ว แต่รอยยิ้มไม่ถึงตา "คุณก็อยากให้ผมแต่งงานกับเธอเหรอ?"จิตใต้สํานึกของจี้เหลียงชวนส่ายหัว "ไม่หวัง แต่..."แต่ไม่มีวิธีไม่ใช่หรือ?เมื่อจี้เหลียงชวนพิจารณาว่าจะพูดอะไร จี้ซือหานก็พูดเบา ๆ ว่า "ผมจะแต่งงานกับเธอครับ"เสียงของเขาเบามากเหมือนไม่มีความรู้สึกใด ๆ เหมือนเครื่องจักรที่หนาวเย็นจนไม่มีสติจี้เหลียงชวนถอนหายใจลึก ๆ ในก้นบึ้งของหัวใจ พี่ชายคนที่สองดูเหมือนจะไม่เคยมีความสุขเลยกู้จิ่งเซินส่งซูหว่านกลับบ้านก่อนลงจากรถ กู้จิ่งเซินส่งครีมให้เธอ "อาการบวมครับ"หลังจากซูหว่านกล่าวขอบคุณแล้ว ก็ปฏิเสธอย่างอ้อมค้อมว่า "ฉันกลับไปใช้น้ำแข็งก็พอแล้วค่ะ"พูดจบเธอก็หันหลังและจากไป กู้จิ่งเซินมองเงาเล็ก ๆและสีหน้าก็ย้อมความเหงาอีกครั้งเขารู้สึกว่าซูหว่านเต็มไปด้วยการป้องกันตัวเองและแม้กระทั่งมีควา
วินาทีที่ความฝันตื่นขึ้นมา ซูหว่านรู้สึกไร้สาระมาก คาดไม่ถึงว่าเธอจะฝันแบบนี้เธอยกมือขึ้น สัมผัสใบหน้าที่แดงมากและริมฝีปากสีแดงที่อบอุ่นของเธอคงเผลอไปจูบหน้าเขาเมื่อวาน ถึงได้ฝันอับอายแบบนี้อยู่กับเขามาห้าปี เคยชินกับการสัมผัสของเขาแล้วตอนนี้ส่วนใหญ่คือยังปรับตัวไม่ทัน รอเวลานานก็น่าจะดีเมื่อเธอปลอบใจตัวเองขนาดนี้ โทรศัพท์ของกู้จิ่งเซินก็โทรเข้ามาทันทีเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย "ประธานกู้ มีคําสั่งอะไรไหม?"กู้จิ่งเซินได้ยินน้ำเสียงที่เป็นทางการของเธอ ค่อนข้างไม่สบายแต่เขารีบเก็บความคิดและตอบว่า "คุณซู วันนี้กู้เจ๋อไม่อยู่ รบกวนคุณไปงานประมูลกับผมด้วยครับ"กู้เจ๋อที่แยกตัวออกจากกู้จิ่งเซินไม่ได้ คาดไม่ถึงว่าจะไม่อยู่หรือ?ซูหว่านสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ยังตกลงแล้วเมื่อการประมูลสิ้นสุดลง เขาน่าจะกลับไปที่เมืองหลวงแล้วเธอถึงกับกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจและพูดอีกสองคําว่า "รอฉันนะ"มีความสุขขนาดนั้นเลยเหรอ?กู้จิ่งเซินติดเชื้อทางอารมณ์ของเธอและอดไม่ได้ที่จะเตะมุมปาก"ไม่ต้องรีบ การประมูลจะเริ่มตอนสิบโมง ตอนนี้ยังเช้าอยู่"ซูหว่านมองเวลา 7 โมงเช้า ครั้งนี้ตื่นเช้าขนาดนั
กู้จิ่งเซินเห็นเธอแหงนหน้ามองอาคารตรงหน้าเธออย่างตกตะลึง ก็ผลักเธอเบา ๆ"คุณซู ตามกับผมครับ"ซูหว่านจึงกลับมามีสติอีกครั้งได้ เดินตามหลังกู้จิ่งเซิน เดินเข้าไปในอาคารที่มีความรู้สึกลอยอยู่บ้างระบบรักษาความปลอดภัยของกลุ่มบริษัทจี้เข้มงวดมาก บุคคลภายนอกต้องตรวจสอบตัวตนจึงจะเข้าไปได้ มิฉะนั้นจะไม่สามารถเปิดประตูได้เมื่อพวกเขากําลังยืนยันตัวตนทีละคน หนิงหว่านก็พาผู้บริหารกลุ่มเดินเข้ามาเธอทักทายกู้จิ่งเซินแล้ว ก็เงยหน้ามองซูหว่านที่เดินตามหลังเขา"ประธานกู้ ไม่ว่าอะไรถ้าฉันจะพูดกับเสี่ยวซูสักสองสามคําใช่ไหม?""คุณซูมาจากบริษัทของคุณ ผมจะรังเกียจได้ยังไง?"กู้จิ่งเซินไม่ค่อยชอบน้ำเสียงที่หนิงหว่านพูด ดูสุภาพ แต่มีการเยาะเย้ยอย่างจงใจ ทําให้คนไม่สบายใจแต่ซูหว่านเป็นคนของกลุ่มบริษัทหนิง เขาไม่มีสิทธิ์พูดอะไรมากหลังจากเขาพูดกับซูหว่านว่า "เข้าไปรอเธอ" เขาก็พาคนของตระกูลกู้เดินเข้าไปพอเขาจากไป หนิงหว่านก็ยิ้มให้ซูหว่าน"เสี่ยวซู ดูเหมือนว่าคุณจะต้อนรับประธานกู้ได้ดีนะ"หลังจากเธอพูดประโยคนี้อย่างมีความหมายแล้ว ก็มองซูหว่านอย่างดูถูก"การประมูลของกลุ่มบริษัทจี้จะไม่ใช่ใครก็มา
เดิมทีให้รองประธานซูกล่าวเสนอราคา แต่จี้ซือหานมาแล้ว กู้จิ่งเซินจึงต้องจัดการด้วยตัวเองจี้ซือหานคนนี้เข้มงวดมาตลอด ในกระบวนการอธิบาย ถ้าพูดผิดหนึ่งคํา ก็อาจสูญเสียสิทธิ์ในการประมูลได้กู้จิ่งเซินจะไม่ยอมให้ความผิดพลาดดังกล่าวเกิดขึ้น จึงรับหน้าที่รองประธานชั่วคราวรองประธานซูจะผ่อนคลายอย่างลึกซึ้ง แต่กู้จิ่งเซินต้องจัดระเบียบความคิดทั้งหมดภายในหนึ่งชั่วโมงเพื่อให้มีสมาธิอย่างเต็มที่ เขาจําเป็นต้องดื่มกาแฟที่มีความเข้มข้นสูงแก้วหนึ่งเพื่อตื่นขึ้นมา เรื่องนี้ต้องขอให้ซูหว่านไปจัดการเท่านั้นซูหว่านพยักหน้าแล้วถามด้วยเสียงกระซิบว่า "ทันไหม?"กู้จิ่งเซินกระพริบตา "ตระกูลกู้เป็นที่ 10 ขึ้นเวที ทันครับ"หลังจากซูหว่านรู้เวลา ก็ไม่ได้ถามอีก ก้มตัวลงและลุกขึ้น เดินไปทางประตูหลังของสถานที่จัดงานเธอไม่ค่อยคุ้นเคยกับสวนสาธารณะของกลุ่มบริษัทจี้ หลังจากออกมา สิ่งที่เธอพบคือผลิตภัณฑ์ไฮเทคทั้งหมด แม้แต่ส่วนตัวก็ไม่มีเธออยู่ในอาคารนี้ เดินขึ้นลงบันไดหลายครั้ง แต่ไม่พบห้องชาสําหรับชงกาแฟเธอสามารถออกจากอาคารได้เท่านั้น แต่สถานที่นี้ดูเหมือนจะต้องรูดบัตรทุกที่ จะเข้าไปได้อย่างอิสระเธอไม่
ดวงตาของเธอใสมาก ไม่มีสิ่งสกปรกใด ๆ เหมือนน้ำในทะเลสาบ สะอาดจนไม่อยากทําร้ายจี้เหลียงชวนมีสีหน้าแข็งเล็กน้อย ถอนสายตามองเธอ ทิ้งประโยคไว้ว่า 'จําปิดประตู' แล้วก็จากไปซูหว่านเห็นเขาออกไป นี่จึงหยิบกาแฟขึ้นมาและเดินไปที่สถานที่จัดงานงานประมูลได้เริ่มขึ้นแล้ว ในสถานที่ประชุมปิดไฟแล้ว มีเพียงหน้าจอขนาดใหญ่เปิดอยู่ข้างในนี้คล้ายกับห้องสตูดิโอขนาดเล็ก ประตูหลังเดินไปข้างหน้าและต้องผ่านบันไดหลายร้อยขั้นตอนนี้ปิดไฟแล้ว ข้างในมืดไปหมด มองไม่เห็นทาง ได้แต่คลําหาลงไปซูหว่านถือกาแฟในมือข้างหนึ่ง อีกมือจับที่นั่ง เดินลงมาอย่างช้า ๆเธอเป็นผู้ช่วยประธานมาหลายปีแล้ว เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ยังสามารถทําได้เธอถือกาแฟอย่างรวดเร็วและมาถึงข้าง ๆ กู้จิ่งเซินเธอก้มตัวลง เอากาแฟให้เขาและเตือนด้วยเสียงกระซิบว่า "ประธานกู้ ลวกอย่างระมัดระวังนะ"กู้จิ่งเซินพยักหน้า รับกาแฟที่เธอเสิร์ฟมา ยิ้มแล้วพูดว่า "ลําบากคุณแล้วครับ"ซูหว่านส่ายหัวและเพิ่งอยากจะนั่งลง จี้ซือหานที่นั่งอยู่ข้างหน้า ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นเธอจับมือที่นั่งของเขา บังเอิญสัมผัสผมสีดําหนานั้นเธอตกใจและรีบหดมือกลับ แต่ผู้ชายกลั
กู้จิ่งเซินยกกาแฟขึ้นมาชิมสักคํา หลังจากความหวานขมแผ่ซ่านออกไปในปาก ก็ทําให้เขาขึ้นตามคิ้วเขาจิบทีละจิบ จนกระทั่งเมื่อพิธีกรบนเวทีเรียกตระกูลกู้ เขาจะดื่มกาแฟหมดในครั้งเดียวอย่างไม่ยอมหลังจากซูหว่านเห็นเขายื่นแก้วกาแฟให้ตัวเอง เขาก็อยากขึ้นเวทีโดยตรง อดไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย "คุณอ่านข้อมูลเสร็จแล้วหรือ? "เธอประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อกี้กู้จิ่งเซินไม่ได้อ่านข้อมูลอย่างจริงจังเลย เขากล้าทําแบบนี้โดยตรงหรือ?กู้จิ่งเซินชี้ไปที่หัวตัวเอง พูดอย่างมั่นใจว่า "ผมอ่านแล้วก็จดไว้ตรงนี้ สบายใจเถอะ"ซูหว่านได้ยินคําพูด สีหน้าก็แข็งทื่อไปแล้วใช่ เขาไม่เคยลืม แล้วจะสูญเสียความทรงจําได้อย่างไรเขาพูดประโยคเดียว ทำลายความปรารถนาดีที่เหลืออยู่ของซูหว่านที่มีต่อเขากู้จิ่งเซิน แค่แกล้งทําเป็นเท่านั้นเมื่อกี้เธอจึงเกือบจะถือว่าเขาเป็นซ่งซือเยว่ในอดีตใบหน้าที่แข็งกระด้างของเธอทําให้กู้จิ่งเซินกังวลเล็กน้อย "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ"ซูหว่านชินชาและส่ายหัว "ไม่เป็นไร คุณรีบขึ้นเวทีเถอะ"หลังจากการประมูล เธอก็สามารถแยกทางกับเขาได้และไม่มีจุดตัดอีกกู้จิ่งเซินไม่วางใจซูหว่าน แต่ภายใต้การกระตุ้นคร
ช่างเสื้อหยิบชุดเจ้าสาวชุดนั้นลงมา เมื่อสัมผัสโดนเนื้อผ้าและเพชรที่ประดับอยู่ด้านบน ก็อึ้งไปชุดแต่งงานชุดนี้เต็มไปด้วยผ้ากอซสีอ่อนหลายชั้น ประดับด้วยดอกกุหลาบและเพชรที่ทอจากผ้าซาตินเนื้อนุ่ม ตัวชุดเป็นสีขาวคริสตัลเรียบง่ายและวิจิตรงดงามด้วยเพชรที่ถูกเย็บเข้าด้วยกันอย่างลงตัว ส่องประกายด้วยเสน่ห์อันงดงามและสง่างามจนน่าทึ่งถ้าดูไม่ผิด หากอ่านไม่ผิด นี่คือชุดแต่งงานเพียงชุดเดียวในโลกที่ถูกออกแบบโดยดีไซน์เนอร์ชุดแต่งงานชื่อดังระดับโลกหลายปีก่อน ชุดเจ้าสาวชุดนี้ถูกเก็บเอาไว้ในห้องนิทรรศการที่ต่างประเทศ แต่ต่อมาได้ยินว่าถูกคนซื้อไปในราคาสูงลิ่วคิดไม่ถึงว่าคนที่ซื้อชุดเจ้าสาวไป จะเป็นท่านประธานของกลุ่มบริษัทจี้ ถ้าไม่ได้รักอีกฝ่ายจริง จะยอมจ่ายหนักขนาดนี้ได้ยังไง?ที่สำคัญอีกชุดนึงที่อยู่ในตู้ ราคาก็ไม่ธรรมดา ดูก็รู้ว่าเป็นรุ่นลิมิเต็ด เดาว่าก็น่าจะมีแค่ชุดเดียว ไม่ซ้ำใคร"คุณนายจี้ ท่าทางคุณผู้ชายจะรักคุณมากเลยนะคะ..."ซูหว่านได้ยินคำพูดของช่างเสื้อ ก็พยักหน้าอย่างไม่ปิดบังผู้ชายคนนั้นรักเธอมาก รักจนยอมมอบทุกอย่างให้กับเธอ รักจนยอมตายไปพร้อมกับเธอเธอคิดว่าชีวิตที่เหลืออยู่หล
ซูหว่านพยักหน้าด้วยความเข้าใจ "ก็ได้ค่ะ ฉันเอาตามที่คุณพูด ตอนนี้ถ้าคุณไม่ขึ้นเครื่องบิน ก็ต้องขึ้นรถพยาบาลก่อน..."ถ้ายังไม่ห้ามเลือดอีก เขาจะทนไม่ไหวเอา จี้ซือหานเห็นว่าเธอเป็นห่วงเขา ถึงได้จับมือเธอขึ้นเครื่องบินอย่างว่าง่ายคืนนี้ ซูหว่านเฝ้าอยู่ข้างกายจี้ซือหาน รอหมอห้ามเลือด เย็บแผล เปลี่ยนยาให้เขาเสร็จ เธอถึงได้โล่งใจเมื่อเห็นว่าฟ้าเริ่มสาง ซูหว่านก็รู้สึกว่าไม่น่าจะจัดงานแต่งได้ จึงเอ่ยข้อเสนอกับเขา "หรือเลื่อนออกไปวันนึงไหม"ชายหนุ่มที่ถือผ้าขนหนูช่วยเช็ดผมให้เธอ พูดด้วยความแน่วแน่ "ไม่ได้ ยังไงวันนี้ก็ต้องจัดงานแต่ง!"ซูหว่านที่เพิ่งแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำ อุงไอน้ำร้อนๆในมือ หันกลับไปมองเขา "แต่แผลของคุณ..."จี้ซือหานพูดอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น "ต่อให้แผลจะใหญ่กว่านี้ ก็ไม่สำคัญเท่ากับการจัดงานแต่ง"ซูหว่านยังอยากพูดอะไรอีก แต่จี้ซือหานหยิบไดร์ขึ้นมาเป่าผมให้เธอจากนั้น ขับรถไปส่งเธอที่วิลล่าของซานซานด้วยตัวเอง โดยไม่สนคำทัดท้านของเธอ"สิบเอ็ดโมง ฉันจะพาคนของตระกูลจี้ มารับเธอ"กำหนดการณ์เดิมคือสิบโมง แต่กลัวว่าเธอจะเหนื่อยเกินไป อยากให้เธอพักผ่อนกว่านี้อีกหน่อย ชาย
จี้ซือหานกอดเธอ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเธอ หัวใจที่เจ็บปวดจนชา ก็ค่อยๆสงบลงเขาคลายซูหว่านออก เห็นร่างกายของเธอเปียกปอนไปทั้งตัว ทั้งยังสั่นระริกด้วยความหนาวเหน็บ หัวใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาอีก"คนที่ควรพูดขอโทษคือฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน เธอก็ไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้""คุณพูดอะไรโง่ๆ เราเป็นสามีภรรยากัน ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันสิ"ซูหว่านพูดจบ ก้มหน้าลงมองมือตัวเองแวบนึง เมื่อเห็นเลือดที่เลอะเต็มมือ ใบหน้าก็ซีดไปทันที"แผลที่หลังของคุณฉีกแล้ว รีบขึ้นรถพยาบาลเถอะ..."เมื่อกี้เธอนึกว่าเป็นน้ำทะเล ไม่คิดว่าทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเลือด แผลที่หลังจะต้องฉีกออกแล้วแน่ๆ!ซูหว่านควงแขนของเขาได้ ก็เตรียมจะเดินไปยังทิศทางของรถพยาบาล ทว่าจี้ซือหานกลับดึงเธอกลับมา"หว่านหว่าน แผลแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก"เขาพูดจบ ก็มองเจียงโม่ที่ยืนห่างออกไปไม่ไกลแวบนึง"จับตัวเธอ แล้วค่อยแจ้งคุณเจียง ให้เขามาไถ่ตัวด้วยตัวเอง ไม่งั้นก็ปลดชีวิตเธอซะ!"คำพูดนั้นเขาพูดกับซูชิง ซูชิงรีบรับคำสั่งทันที "ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!"เจียงโม่ที่คาดเดาได้ตั้งแต่แรกว่าคุณเย่ไม่มีทางปล่อยเธอ เห็นซ
ซูหว่านครุ่นคิด ก่อนจะถามเขา "คุณแซ่ชู งั้นคุณรู้จัก..."ชูยีไหม?ยังไม่ทันจะได้เอ่ยคำนี้ออกไป ก็ถูกชูจิ่นเหยียนตัดบท "ผมจะส่งคุณกลับไป"ซูหว่านได้ยินดังนั้น ก็กลืนคำพูดลงไป ขมวดคิ้วมองเขา "ลำบากแทบตายกว่าฉันจะหนีออกมาได้ จะส่งกลับไปทำไม?"ชูจิ่นเหยียนกรอกตาใส่เธออย่างหมดคำพูด "ผมหมายความว่า จะส่งคุณกลับบ้าน..."ซูหว่านจึงได้พยักหน้า ลุกขึ้นจากหาดทราย เธอต้องรีบกลับไปบอกจี้ซือหาน...ว่าเธอหนีออกมาแล้ว เธอปลอดภัย เธอไม่ได้กลายเป็นภาระของเขา และเขาก็ไม่ต้องถูกแบล็กเมล์อีกหลังจากที่เธอขึ้นฝั่งมากับชูจิ่นเหยียน ก็เห็นรถพยาบาลคันแล้วคันเล่าขับตรงไปยังบีชคลับอย่างรวดเร็วฝีเท้าของเธอชะงัก ช้อนสายตามองไปยังชายหาดที่อยู่ห่างไกล มองเห็นร่างมนุษย์ไม่ชัด เห็นแต่เรือลำเล็กลำใหญ่แล่นลงทะเลทีละลำซูหว่านทอดสายตาลงต่ำครุ่นคิดอยู่สักครู่ เอาแต่รู้สึกว่าเจียงโม่ไม่น่าจะส่งคนจำนวนมากขนาดนั้นมาตามหาและช่วยชีวิตเธอ หรือว่าจี้ซือหานมาแล้ว?ถ้าจี้ซือหานมาถึงแล้ว รู้ว่าเธอกระโดดลงทะเล เกรงว่าจะทำให้เขาตกใจมาก เพราะคิดมาถึงตรงนี้ซูหว่านก็เปลี่ยนความคิด"เราไปดูตรงนู้นหน่อยเถอะ?"ไปดูแปบนึง ถ้าจี้
ซูหว่านที่พยายามหนีถึงสามครั้งแต่ก็ถูกจับกลับมาได้ทุกครั้ง หันกลับมามองเจียงโม่ที่เดินตามหลังเป็นระยะๆเธอเห็นเอาแต่รับโทรศัพท์ตลอดเวลา ราวกับกำลังปรึกษาเรื่องอะไรอยู่ เพราะระยะค่อนข้างห่าง จึงได้ยินไม่ชัด แต่บางครั้งก็จะได้ยินแค่ชื่อของจี้ซือหานเธอไม่รู้ว่าจี้ซือหานรับปากหรือไม่ แล้วก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง รู้แค่ว่าตัวเองจะกลายเป็นภาระของจี้ซือหานไม่ได้เธอมองไปยังผืนน้ำทะเลที่สาดเป็นคลื่นดุเดือด หลังจากมองอยู่หลายอึดใจ ก็กระโดดเข้าไปในทะเลโดยไม่ลังเล...เธอเคยพูดว่าถ้าหากมีใครเอาตัวเธอเพื่อไปข่มขู่จี้ซือหาน ถ้างั้นเธอก็จะไม่ยอมกลายเป็นตัวถ่วงของเขาเด็ดขาดเจียงโม่ที่กำลังเกลี้ยกล่อมพ่อบุญธรรมว่าอย่าแบล็กเมลล์จี้ซือหานอีก ได้เห็นภาพช็อตนั้น ก็ตกใจจนหน้าซีดในทันที"ซูหว่าน!"เธอกรีดร้องออกมาทีนึง โยนโทรศัพท์แล้วพุ่งลงไปในทะเลเพื่อช่วยชีวิต ทว่าถูกร่างใครบางคนพุ่งตัดหน้าเข้ามาก่อน...เสียงกระโดดลงทะเลดัง "ตู้ม" ของชูจิ่นเหยียน ว่ายเข้าไปหาร่างเล็กบางที่พุ่งเข้าไปในคลื่นทะเลด้วยความแข็งขันเจียงโม่ที่อยู่บนชายหาด ตอนแรกยังพอจะเห็นร่างของทั้งสองคนลอยอยู่เหนือผิวน
ฝีเท้าของซูหว่านชะงักไปทันทีเธออยากจะหันกลับไปโต้ตอบเขาสักสองสามประโยค แต่ก็กลัวจะเสียเวลา จึงไม่ได้สนใจอีกฝ่าย แต่ผลักประตูห้องน้ำหญิงด้วยความรวดเร็วหลังจากที่เธอเข้าไปแล้ว ก็เดินสำรวจห้องน้ำรอบนึง เมื่อเห็นว่าด้านข้างมีหน้าต่างบานเล็ก ก็รีบเดินเข้าไปแล้วเปิดออกข้างนอกเป็นถนนหลวง แค่ปีนออกจากตรงนี้ไป ก็จะสามารถเดินไปถึงถนนหลวงได้ และโอกาสที่จะหนีรอดก็สูงมากทีเดียวเธอเองก็ขี้เกียจมานั่งคิดว่าหลังจากเดินไปถนนหลวงแล้วจะกลับไปยังไง จึงพับแขนเสื้อขึ้น แล้วปีนไปยังขอบหน้าต่างสูงชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนถนนหลวง เขางอขาข้างหนึ่งขึ้น มือข้างหนึ่งทาบบนเข่า กำลังสูบบุหรี่ไปพร้อมกับที่มองดูเธอปีนออกไปนอกหน้าต่างพิลึกคน!ถ้าอยากจะออก ก็เดินผ่านคลับ ออกจากมาประตูหลัก หรือไม่ก็ข้ามชายหาดมาก็ได้แล้ว ทำไมต้องปีนหน้าต่าง?"นี่!"เขาแหกปากคำนึง ทำเอาซูหว่านตกใจจนตกลงมาจากบนขอบหน้าต่าง...ซูหว่านล้มลงอย่างแรง เธอหน้าบูดบึ้งเนื่องจากความเจ็บปวด โชคดีที่ด้านล่างเต็มไปด้วยทราย ไม่อย่างนั้นคงได้กระดูกหักเธอตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้น จ้องผู้ชายที่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนถนนหลวงตาเขม็ง "นายเป็นโรคหรือไง
เจียงโม่ไม่หลงกล ซูหว่านจึงใช้เล่นแง่ในทางความรู้สึกแทน"คุณหนูเจียง คุณก็รู้ว่าคนที่จี้ซือหานแคร์ มีแต่ฉันมาโดยตลอด""คุณกักตัวเพื่อนของฉันไม่ยอมปล่อย ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเท่าไหร่ ทำไมต้องให้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มารับเคราะห์ด้วยล่ะ?"เจียงโม่จ้องดวงตาใสบริสุทธิ์ของซูหว่านนานอยู่สักพัก จากนั้นก็โบกมือ "ช่างเถอะ แค่คุณอยู่ก็พอแล้วล่ะ"เธอส่งคนไปโทรศัพท์ หลังจากที่เห็นอีกฝ่ายวางสาย ก็หันมาพยักหน้าให้เธอ แล้วจึงอธิบายให้ซูหว่านฟัง"เพื่อนของคุณไม่รู้ว่าตัวเองถูกลักพาตัว ฉันก็แค่ส่งคนไปก่อกวนพวกเขานิดหน่อย หลังจากที่คุณกลับไป อย่าพูดถึงเรื่องนี้ก็แล้วกัน"สรุปว่าที่ซานซานออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า ที่อลันกับซีอี้ไม่ได้มาที่วิลล่า ไม่ใช่เพราะถูกลักพาตัว แต่ถูกคนของเจียงโม่สร้างสถานการณ์แต่ว่า ฟังจากความหมายของเจียงโม่ ถ้าเธอไม่มาล่ะก็ คตที่สร้างสถานการณ์กลุ่มนั้น จะต้องลงมือกับพวกซานซานเป็นแน่...เพียงแต่เพราะเจียงโม่คำนึงถึงจี้ซือหานหรือเธอ ถึงได้เลือกใช้วิธีนุ่มนวล ไม่งั้นลักพาตัวไปเลยก็จะง่ายกว่า...แต่ไม่ว่าคนที่เจียงโม่คำนึงเป็นใคร หรือไม่ว่าจะคิดยังไง มันก็ไม่สำคัญทั้งนั้น
ซูหว่านฟังเข้าใจความหมายที่แฝงในคำพูดของเจียงโม่ ก็ถามเธอว่า "ฉันขอกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้ไหม?"เจียงโม่อ่านความคิดของเธอออกทันที "คุณซู คิดถึงสถานการณ์ของเพื่อนคุณให้มากหน่อยก็ดีค่ะ"ความหมายอีกอย่างก็คือ มีชีวิตของเพื่อนเธออยู่ในกำมือ ถึงเธอจะใช้ข้ออ้างไปบอกบอดี้การ์ด หรือแหกปากร้องตะโกนก็ไม่มีประโยชน์ซูหว่านครุ่นคิด ปล่อยมือที่ประคองประตูรถมาตลอดลง ไพล่ไว้ด้านหลัง ทำสัญลักษณ์ให้กับบอดี้การ์ดหลังจากที่เธอส่งสัญญาณมือโดยเงียบเชียบเสร็จ ก็เปิดประตูรถ แล้วเข้าไปนั่งข้างในเห็นเธอขึ้นรถมาแต่โดยดี เจียงโม่ก็เขี่ยซิก้าร์ในมือจนมอด จากนั้นสตาร์ทรถ...ตอนที่เธอเหยียบคันเร่ง มองกระจกมองหลังแวบนึง บอดี้การ์ดกลุ่มนั้นตามมาดังคาดเจียงโม่ดึงสายตากลับ เหยียบคันเร่งจนมิด เลี้ยวผ่านไปไม่กี่โค้งก็สลัดบอดี้การ์ดสำเร็จถึงยังไงก็เป็นถึงระดับหัวหน้าของทีมย่อยในS การที่เจียงโม่สลัดบอดี้การ์ดทิ้งได้ ก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมากซูหว่านกำเข็มขัดนิรภัยแน่นถึงไม่โดนสะบัดออกจากรถไป ทว่าความรู้สึกพะอืดพะอมในท้องกลับทำให้เธออยากอ้วกเธอกุมหน้าอกที่เต้นระรัว อดกลั้นความรู้สึกสะอิดสะเอียนไว้ มองไปย
นิ้วของเจียงโม่ที่คีบซิการ์ เคาะขี้เถ้าเบาๆ"คุณซู มีใครเค้าพาสามีไปร่วมปาร์ตี้คนโสดกันบ้าง?"การที่เจียงโม่จะปฏิเสธ เป็นสิ่งที่คาดเดาไว้ได้อยู่แล้ว เพียงแต่ทำไมล่ะ?ที่เจียงโม่เชิญเธอไปร่วมงานปาร์ตี้คนโสด ก็เพราะอยากให้เธอสอนว่าจะจีบเจียงเจ๋อยังไงไม่ใช่หรอ?งั้นถ้าเธอจะพาจี้ซือหานไปด้วย ก็ไม่ได้หน่วงต่อการสอนเจียงโม่จีบเจียงเจ๋อไม่ใช่หรอ?เธอคิดว่าบางทีเจียงโม่อาจจะอยากอาศัยปาร์ตี้นี้เพื่อพาตัวเธอไป ส่วนเป้าหมายคืออะไร เกรงว่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เจียงเจ๋อคุยกับจี้ซือหานหลังจากที่ซูหว่านคิดได้ดังนั้น ก็มองเจียงโม่ด้วยสายตาที่จริงใจ"คุณหนูเจียง ฉันกับจี้ซือหานถูๆไถๆกันมาเกือบสิบปี กว่าจะได้แต่งงานกันไม่ง่ายเลย ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้นก่อนวันแต่งงาน""พรุ่งนี้เช้า ฉันแค่อยอยากสวมชุดแต่งงานที่เขาส่งมาให้ แต่งให้เขาด้วยสภาพร่างกายจิตใจที่สมบูรณ์แบบที่สุด หวังว่าพวกคุณจะช่วยให้เราสมหวังด้วย"ตอนที่พูดสิ่งเหล่านี้ เธอเห็นสีหน้าของเจียงโม่ เปลี่ยนไปเล็กน้อย ก็รู้ได้ทันทีว่าเจียงโม่มีจุดประสงค์อย่างแท้จริง จึงยกริมฝีปากยิ้ม"คุณหนูเจียง ถ้าคุณอยากให้ฉันสอนคุณจีบ