ดวงตาของเธอใสมาก ไม่มีสิ่งสกปรกใด ๆ เหมือนน้ำในทะเลสาบ สะอาดจนไม่อยากทําร้ายจี้เหลียงชวนมีสีหน้าแข็งเล็กน้อย ถอนสายตามองเธอ ทิ้งประโยคไว้ว่า 'จําปิดประตู' แล้วก็จากไปซูหว่านเห็นเขาออกไป นี่จึงหยิบกาแฟขึ้นมาและเดินไปที่สถานที่จัดงานงานประมูลได้เริ่มขึ้นแล้ว ในสถานที่ประชุมปิดไฟแล้ว มีเพียงหน้าจอขนาดใหญ่เปิดอยู่ข้างในนี้คล้ายกับห้องสตูดิโอขนาดเล็ก ประตูหลังเดินไปข้างหน้าและต้องผ่านบันไดหลายร้อยขั้นตอนนี้ปิดไฟแล้ว ข้างในมืดไปหมด มองไม่เห็นทาง ได้แต่คลําหาลงไปซูหว่านถือกาแฟในมือข้างหนึ่ง อีกมือจับที่นั่ง เดินลงมาอย่างช้า ๆเธอเป็นผู้ช่วยประธานมาหลายปีแล้ว เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ยังสามารถทําได้เธอถือกาแฟอย่างรวดเร็วและมาถึงข้าง ๆ กู้จิ่งเซินเธอก้มตัวลง เอากาแฟให้เขาและเตือนด้วยเสียงกระซิบว่า "ประธานกู้ ลวกอย่างระมัดระวังนะ"กู้จิ่งเซินพยักหน้า รับกาแฟที่เธอเสิร์ฟมา ยิ้มแล้วพูดว่า "ลําบากคุณแล้วครับ"ซูหว่านส่ายหัวและเพิ่งอยากจะนั่งลง จี้ซือหานที่นั่งอยู่ข้างหน้า ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นเธอจับมือที่นั่งของเขา บังเอิญสัมผัสผมสีดําหนานั้นเธอตกใจและรีบหดมือกลับ แต่ผู้ชายกลั
กู้จิ่งเซินยกกาแฟขึ้นมาชิมสักคํา หลังจากความหวานขมแผ่ซ่านออกไปในปาก ก็ทําให้เขาขึ้นตามคิ้วเขาจิบทีละจิบ จนกระทั่งเมื่อพิธีกรบนเวทีเรียกตระกูลกู้ เขาจะดื่มกาแฟหมดในครั้งเดียวอย่างไม่ยอมหลังจากซูหว่านเห็นเขายื่นแก้วกาแฟให้ตัวเอง เขาก็อยากขึ้นเวทีโดยตรง อดไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย "คุณอ่านข้อมูลเสร็จแล้วหรือ? "เธอประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อกี้กู้จิ่งเซินไม่ได้อ่านข้อมูลอย่างจริงจังเลย เขากล้าทําแบบนี้โดยตรงหรือ?กู้จิ่งเซินชี้ไปที่หัวตัวเอง พูดอย่างมั่นใจว่า "ผมอ่านแล้วก็จดไว้ตรงนี้ สบายใจเถอะ"ซูหว่านได้ยินคําพูด สีหน้าก็แข็งทื่อไปแล้วใช่ เขาไม่เคยลืม แล้วจะสูญเสียความทรงจําได้อย่างไรเขาพูดประโยคเดียว ทำลายความปรารถนาดีที่เหลืออยู่ของซูหว่านที่มีต่อเขากู้จิ่งเซิน แค่แกล้งทําเป็นเท่านั้นเมื่อกี้เธอจึงเกือบจะถือว่าเขาเป็นซ่งซือเยว่ในอดีตใบหน้าที่แข็งกระด้างของเธอทําให้กู้จิ่งเซินกังวลเล็กน้อย "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ"ซูหว่านชินชาและส่ายหัว "ไม่เป็นไร คุณรีบขึ้นเวทีเถอะ"หลังจากการประมูล เธอก็สามารถแยกทางกับเขาได้และไม่มีจุดตัดอีกกู้จิ่งเซินไม่วางใจซูหว่าน แต่ภายใต้การกระตุ้นคร
ซูหว่านคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าออกจากห้องรับรองแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะเจอจี้ซือหาน ก็ส่ายหัวอีกครั้งกู้จิ่งเซินทําอะไรไม่ถูกเล็กน้อย มองเธอแวบหนึ่ง"ผมจะไปหาอะไรให้คุณกินนะ"พูดจบ ไม่ว่าซูหว่านจะห้ามไว้ เขาก็ลุกขึ้นตรงและจากไปตัวตนของกู้จิ่งเซินนั้นแตกต่างกัน การต้อนรับของกลุ่มบริษัทจี้ก็เป็นมาตรฐานที่สูงเช่นกันร้านอาหารที่เขาไปเป็นร้านอาหารที่จี้ซือหานอยู่เมื่อมองอาหารที่ละลานตา กู้จิ่งเซินก็ไม่รู้ว่าจะหยิบอะไรเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาซูหว่าน "คุณชอบกินอะไรนะ"ซูหว่านบอกว่าไม่อยากกินอะไรเลย แต่กู้จิ่งเซินแนะนําว่า "ต้องกินนิดหน่อย ตอนบ่ายคุณต้องดูแลผมด้วยครับ"เธอได้แต่พูดว่า“อาหารที่ย่อยง่ายก็พอแล้วค่ะ”กู้จิ่งเซินถามเบา ๆ ว่า "แล้วเนื้อปลา ผัก โยเกิร์ตก็เอามาให้คุณบ้างมั้ง แล้วอาหารหลักล่ะ?""ไม่ต้อง แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ""โอเค รอผมนะ"กู้จิ่งเซินเห็นเธอเป็นเด็กดีขนาดนั้น ยิ้มแล้ววางสาย เลยอยากไปรับอาหาร แต่เสียงเย็น ๆดังมาจากข้างหลัง"ประธานกู้ทํางานหนักมากนะ มาเข้าร่วมการประมูล ต้องดูแลแฟนด้วยครับ"กู้จิ่งเซินมองย้อนกลับไปก็เห็นจี้ซือหานอยู่ข้าง ๆรูปร่างสูงใหญ่และตั
ทันใดนั้น ในสายตาของจี้ซือหานก็โผล่ขึ้นมาด้วยความรุนแรง สายตาที่เย็นยะเยือก เหมือนจะทะลุหัวใจและปอดของคน ทําให้คนเกิดความหนาวเย็นไปทั่วเมื่อเขาขยับริมฝีปากบางและอยากจะถามอะไรอีก หนิงหว่านก็เดินเข้ามาจากข้างนอก"ซือหาน คุณอยู่ที่นี่จริง ๆ!"กู้จิ่งเซินมองย้อนกลับไปที่คุณหนูหนิง แล้วหันไปพูดกับจี้ซือหานว่า "ประธานจี้ งั้นผมจะไม่รบกวนคุณทานอาหารกับแฟนแล้วครับ"คําพูดของเขามีความหมายประชดประชัน ใครเรียกจี้ซือหานเมื่อกี้มาเยาะเย้ยเขาที่พาแฟนมาเข้าร่วมการประมูลล่ะแม้ว่าในโครงการนี้ กลุ่มบริษัทจี้เป็นฝ่าย A แต่สําหรับ กู้จิ่งเซิน เขามีความแข็งแกร่งที่จะได้รับสิทธิ์ในการพัฒนาและไม่ต้องกลัวที่จะรุกรานจี้ซือหานกู้จิ่งเซินทิ้งประโยคนี้ไว้ ก็หันไปรับอาหารแล้วหนิงหว่านก็มาหาพอดี แค่อยากถามจี้ซือหานาจะกินข้าวด้วยกันไหม ก็เห็นเขาหน้าเย็นลงทันใดนั้น เดินออกไปนอกร้านอาหารหนิงหว่านเห็นแบบนี้และสีหน้าก็จม จี้ซือหานนหมายถึงอะไรกันแน่ ทําไมหลังจากตัวเองกลับประเทศ เขาไม่ชอบเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว?เมื่อกู้จิ่งเซินกลับมาพร้อมกับอาหารกลางวัน ซูหว่านกําลังนั่งบนโซฟาเดี่ยวและนอนอยู่เธอถือหมอนในม
เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่เย็นชาและห่างไกล หัวใจก็เริ่มเต้นเร็วเธอละสายตาไปโดยไม่รู้ตัว แต่เห็นมือของเขากําลังบีบเอวเธอเมื่อกี้เขาถึงจะบีบเอวเธอและยกเธอขึ้นจากโซฟาตอนนี้เธอกึ่งหงายบนโซฟา เขาก้มลงบนร่างกายของเธอ แม้ว่าจะไม่ได้สัมผัสร่างกายของเธอ แต่ท่าทางก็ค่อนข้างกิ๊กเธอยื่นมือเล็ก ๆ ที่อ่อนนุ่มออกมา อยากจะผลักเขาออก แต่ทันทีที่มือสัมผัสแขนเสื้อของเขา ก็ถูกเขาตําหนิอย่างเย็นชา"อย่าสัมผัสฉันค่ะ"ซูหว่านตกใจจนมือแข็งทื่อ ไม่กล้าก้าวต่อไปอีกเธอหดมือกลับอย่างเชื่อฟังและไม่เข้าใจเล็กน้อย เธอมองมือที่บีบเอวของเธอไม่ปล่อยอย่าให้เธอแตะต้อง แต่ตัวเขาเองแตะต้องเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้ชายคนนี้ไม่มีเหตุผลเธอไม่กล้ามองเขา ได้แต่ก้มหัวลง กระซิบถามว่า "ประธานจี้ คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือเพราะร่างกายอ่อนแอจี้ซือหานทําหน้าเย็นชา มองเสื้อสูทผู้ชายที่ยังคลุมตัวเธออยู่เขารู้สึกเกะกะตามาก คว้าเสื้อโค้ทตัวนั้นและโยนมันไปที่ถังขยะเมื่อเห็นเสื้อผ้าตัวนั้นถูกโยนลงในถังขยะอย่างแม่นยํา สีหน้าของซูหว่านก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย"ประธานจี้ ค
"พูดนะ"จี้ซือหานก้มศีรษะลงและเข้าใกล้เธออีกจุดหนึ่ง กลีบปากบาง ๆ สัมผัสแก้มของเธอจิตใต้สํานึกของเธอพยายามหลีกเลี่ยง แต่เขากุมด้านหลังศีรษะของเธอไม่ให้เธอขยับ"ผมจะให้โอกาสคุณอธิบายเพียงครั้งเดียวครับ!"เสียงแม่เหล็กที่ดีของเขาผสมกับความโกรธที่อดทนทําให้ซูหว่านอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกด้านหน้าคือจี้ซือหาน ด้านหลังคือกู้จิ่งเซิน เธอหนีบอยู่ตรงกลาง รู้สึกเหมือนอยู่ไม่สู้ตาย"ฉันไม่มีอะไรจะอธิบาย รู้จักหรือไม่รู้จักก็ไม่ได้เกี่ยวกับประธานจี้เลย"เธอเงียบไปนานและเมื่อจี้ซือหานกําลังจะหมดความอดทน เธอจึงตอบแบบนี้"ไม่เกี่ยวกับผม..."จี้ซือหานเสียงเย็นลง หลังจากพูดซ้ำ ๆ ก็เข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอใบหน้าที่ละเอียดอ่อนเหมือนมีดคัตเตอร์ วินาทีที่กดลงมา หัวใจก็พลาดไปครึ่งจังหวะริมฝีปากบาง ๆ ของเขาตรงเข้ามาใกล้ริมฝีปากสีแดงของเธอราวกับว่าเขาจะจูบเธอได้ตลอดเวลาซูหว่านไม่รู้ว่าเขาอยากทําอะไร กลัวและใจเสียบ้างเมื่อเธอบีบฝ่ามือไม่รู้จะทําอย่างไรดี จี้ซือหานก็เปิดปากอย่างเย็นชา"คุณโกหกผม เพราะเขาก็คือซ่งซือเยว่ คุณไม่อยากให้ผมรู้อดีตของพวกคุณ เลยโกหก ผมไม่พูดถูกใช่ไหม?"ประโย
ซูหว่านรู้สึกอึดอัดมาก ไม่สบายใจมาก น้อยใจเต็มไปด้วยท้อง แต่ไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไรจี้ซือหานเห็นว่าเธอเงียบมาตลอด ความโกรธในสายตาของเขาค่อย ๆ กลายเป็นความผิดหวังผู้หญิงคนนี้มีความสามารถจริง ๆ คาดไม่ถึงว่าเขาจะวางตัวลงและมาหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อคิดถึงสิ่งที่เคยทําในช่วงเวลานี้ ไร้สาระและโง่จริง ๆเขาเหมือนตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน คลายซูหว่านดวงตาที่แฝงไปด้วยความผิดหวังก็กลายเป็นความเย็นชาและห่างเหินทันที"จากนี้ไป ผมจะไม่มาหาคุณอีก"เขาทิ้งประโยคนี้ไว้ หันหลังแล้วก็จากไปซูหว่านตกตะลึงอยู่ที่เดิม เห็นเงาหลังนั้นจากไปอย่างรวดเร็ว ในใจก็ว่างเปล่าสัญชาตญาณบอกเธอว่า เขาจะไม่กลับมาอีกเมื่อประตูบานนั้นเปิดออกก็ไม่รู้ว่าความกล้ามาจากไหน ทันใดนั้นเธอก็รีบวิ่งขึ้นไปและหยุดเขาเธออธิบายที่พูดไม่ปะติดปะต่อกันว่า "ใช่ ขอโทษ ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกคุณ ฉันกับซ่งซือเยว่ ไม่ใช่ แต่เป็นกู้จิ่งเซิน ระหว่างฉันกับเขา เรา...""ไม่เกี่ยวกับผม"จี้ซือหานขัดจังหวะเธอด้วยเสียงเย็นชา "ผมมาหาคุณ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการถูกหลอก ตอนนี้ผมรู้เหตุผลแล้ว มันไม่สําคัญแล้ว"คำพูดของเขาเหมือ
"นอกจากนี้ คุณซูและซ่งซือเยว่เติบโตมาด้วยกัน เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ยิ่งกลายเป็นคู่รักกัน""แต่เมื่อห้าปีก่อน ซ่งซือเยว่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนั้นคุณซูก็เพิ่งเรียนจบ ไม่มีเงิน ได้แต่ขายตัวช่วยเขา""แม้ว่าคนจะได้รับการช่วยแล้ว แต่ซ่งซือเยว่สูญเสียความทรงจํา จําคุณซูไม่ได้ ทั้งสองก็ไม่เคยไปมาหาสู่กันอีกเลยครับ"สิ่งที่ซูชิงตรวจพบ ล้วนเป็นเรื่องราวคร่าวๆ รายละเอียดไม่ได้ละเอียดขนาดนั้นเขาไม่ค่อยรู้เรื่องเหตุผลที่ทั้งสองไม่ได้ไปมาหาสู่กันอีก ก็ไม่ได้พูดต่อจี้ซือหานพลิกดูข้อมูลเหล่านี้ ใบหน้าที่ประณีตและสามมิติ ค้อย ๆเย็นลงไปเมื่อเขาเดาว่าซ่งซือเยว่เป็นกู้จิ่งเซิน เขาก็รู้แล้วว่าซูหว่านขายตัวเพื่อช่วยเขาแค่ได้ยินจากหู เห็นกับตา ก็ยังทำให้เขาไม่สบายใจและอึดอัดเขาต้องการคือความสะอาดทั้งกายและใจ แต่ผู้หญิงคนนี้ซ่อนคนอื่นไว้ในใจ แม้แต่ร่างกายก็ไม่แน่ใจว่าจะสะอาดหรือไม่!"ก่อนที่คุณจะส่งเธอเข้าห้องผมในคืนนั้น คุณเคยตรวจร่างกายบ้างไหม?"ซูชิงไม่คิดว่าจี้ซือหานจะถามเรื่องนี้ หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่งก็ส่ายหัว"ตอนนั้นหลังจากซื้อคุณซูแล้ว ก็พาเธอไปที่คฤหาสน์ คุณสั่งให้ล้างให้สะ