บทที่ 317

"หว่านหว่าน ที่เธอปฏิบัติกับฉันก็เป็นเพียงแค่ความละอายใจเท่านั้น คนที่เธอรักมาโดยตลอดคือจี้ซือหาน"

"เขาก็รักเธอมาก และฉันก็ไม่สามารถที่จะเห็นแก่ตัวไปแยกคนที่รักกันทั้งคู่ได้ เธอ..."

เขาพูดเพียงเท่านี้ก็หยุดนิ่งไปสักพัก แล้วน้ำเสียงก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นแหบแห้งลง "เธอไปหาเขาเถอะ ไม่ต้องมาสนใจฉันแล้ว..."

เขาเคยคิดจะเห็นแก่ตัวสักครั้ง แต่จี้ซือหานทำเพื่อเขาไปตั้งมากมายจะให้เขาครอบครองหว่านหว่านไว้อย่างสงบจิตสงบใจได้ยังไง

หลังจากที่เขาเงยศีรษะขึ้นเพื่อบังคับให้น้ำตาที่อยู่ภายในดวงตา และความอาลัยอาวรณ์ทั้งหมดหายออกไป ก็เข็นรถเข็นหันตัวออกไป

ซูหว่านนั่งย่ออยู่ที่เดิมแล้วมองไปยังแผ่นหลังของเขาก่อนจะพูดอย่างสูญเสีย "ซือเยว่ นาย...ไม่ต้องการฉันแล้วเหรอ?"

ซ่งซือเยว่หยุดลงอย่างกะทันหันแล้วหันกลับไปมองซูหว่านที่นั่งย่อเป็นก้อนเล็ก ๆ อยู่บนพื้น

เขาอยากจะวิ่งไปหาเธอแล้วนำเธอมากอดไว้ในอ้อมอก พร้อมบอกกับเธอว่าเขาจะไม่ต้องการเธอได้ยังไง ชั่วชีวิตนี้แม้ว่าจะไม่ต้องการชีวิตนี้ยังไงก็ยังคงต้องการเธอ

แต่เขาในตอนนี้ ก็เป็นเพียงแค่คนไร้ค่าที่ถูกจองจำอยู่บนรถเข็น มีแต่จะทำให้เธอลำบาก และเดือดร้อน...

แล