บทที่ 316

ซานซานเห็นเธอคุยโทรศัพท์เสร็จ ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม จึงรีบกดแตร

ซูหว่านจึงได้สติกลับมา รีบผลักสัมภาระเดินไปที่ซานซาน

หลังจากที่ซานซานพาเธอกลับไปที่คฤหาสน์ ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงเดียวกันเหมือนเมื่อก่อน พูดคุยเรื่องในอดีต ปัจจุบัน อนาคต

ซูหว่านฟังซานซานพูดพล่าม ค่อย ๆ ผ่อนคลายไปทั้งตัว พิงบนไหล่ของเธอ แล้วนอนหลับไป

ซานซานเห็นเธอนอนหลับแล้ว ห่มผ้าให้เธอ และค่อย ๆ หลับตาลง เข้าสู้ฝันที่สวยงาม...

เช้าวันต่อมา เดิมทีซานซานอยากจะไปพบซ่งซือเยว่กับซูหว่าน

แต่เกิดเหตุที่ไนท์คลับ เธอต้องไปจัดการ ซานซานจึงไม่ได้ตามไป

ก่อนที่ซูหว่านจะออกจากบ้าน ใส่ทะเบียนสมรสเล่มนั้นเข้าไปในกระเป๋าสะพายเล็ก

เธอสะพายกระเป๋าไว้ ถือโทรศัพท์มือถือ มาถึงคฤหาสน์ที่ซ่งซือเยว่อยู่

เขายังคงนั่งอยู่ในสวนดอกไม้ที่อยู่ข้างหลัง ก้มหน้าอ่านหนังสือ มองจากที่ไกล ๆ เหมือนภาพวาดภาพหนึ่ง

เพียงแต่ว่าแผ่นหลังของเขา โดดเดี่ยวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับโดนโลกทอดทิ้ง ไร้ความโมโห

ซูหว่านสามารถรับรู้ถึงอารมณ์ของเขา กลับแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย เดินไปที่เขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ซือเยว่..."

เขาได้ยินเสียงเธอ ไม่ได้หันกลับไปมองด