"เด็กหนุ่มคนนั้นที่คุณเห็นที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยเมืองเอ ก็คือเพิ่งผ่านเรื่องแบบนี้มา...""ที่จริงตั้งแต่เด็ก ประธานจี้ก็ทนอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้มาตลอด""แม่ของเขา ขอเพียงเป็นสิ่งที่ประธานจี้ใส่ใจ เธอก็จะทําลายทิ้งโดยไม่เลือกวิธี ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ...""ประธานจี้เองก็เรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์ตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเปิดเผยความชอบและความคิดของตัวเองให้ใครรู้...""แต่เขากลับได้พบคุณเมื่อสิบปีก่อนและตกหลุมรักคุณเข้า แต่เขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้คุณเพราะบทเรียนอันเจ็บปวดของเพื่อนเล่นเขานะคะ""ต่อมาเขาก็ได้พบคุณอีกครั้งที่หน้าประตูไนท์คลับ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่สามารถรักใครได้ แต่เขาก็ยังตกหลุมรักคุณ...""พี่ฉันบอกว่าเขาซื้อคุณโดยไม่ลังเล ก็เพราะเขาตกหลุมรักคุณตั้งแต่ที่ประตูมหาวิทยาลัยเมืองเอ เขาถึงได้ทําแบบนี้นะคะ""ไม่อย่างนั้น ตามนิสัยที่เย็นชาของประธานจี้แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะสงสารคนนอกที่ไม่เกี่ยวข้องหรอกค่ะ...""คุณเป็นผู้หญิงคนแรกของเขาและเป็นคนเดียวที่เขารักนะคะ...""เขาที่ไม่เคยมีความรักมาก่อน พอมีความรักแล้ว ทําให้เขาควบคุมไม่ได้ที่อยากจะอยู่กับคุณ""พี่ฉันบอกว่า หลังจากพวกคุณ
"เมื่อกู้จิ่งเซินปรากฏตัว เขาทําให้ความขัดแย้งระหว่างพวกคุณรุนแรงขึ้น ครั้งนั้นที่คุณเลือกออกจากคฤหาสน์กับกู้จิ่งเซิน เขาก็คิดจะปล่อยมือแล้วนะคะ แต่ไม่คิดว่าคุณจะล่วงเกินเหลียนซิงหรูเพื่อฉัน...""เขารู้วิธีการของเหลียนซิงหรูดี กลัวว่าคุณจะถูกเธอฆ่าทันที หลังจากได้ยินฉันโทรไปก็รีบไปที่ห้างทันที สถานการณ์ในตอนนั้นเขาสามารถพาคุณออกไปได้ก็จริง แต่ถ้าทำอย่างนั้นจะต้องเปิดเผยตัวตนของคุณแน่นอน""เขากล้าที่จะต่อต้านแม่ของเขาเพื่อคุณ แต่เขาไม่อยากให้คุณเข้าไปพัวพันกับสถานการณ์ที่ซับซ้อนของเขา ต้องทนรับกับเหตุการณ์นองเลือดต่าง ๆ ไปกับเขา และในเวลานั้น เขาเองก็คิดว่าคุณไม่รักเขา ก็เลยยิ่งไม่อยากทําให้คุณเดือดร้อนไปด้วย...""เพียงแต่ว่า เขาไม่คิดว่าการตบในครั้งนั้นจะคร่าเอาชีวิตคุณไป..."อลันหยุดพูดไปครู่หนึ่ง เมื่อพูดอีกครั้งน้ำเสียงก็แหบแห้งเล็กน้อย"คุณซู ตอนที่คุณกําลังจะเสียชีวิต โทรหาเขาแต่โทรไม่ติด นั่นเป็นเพราะเขาติดการประชุมที่นาซาค่ะ""แล้วก็ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้บันทึกเบอร์โทรของคุณนะคะ แต่เป็นเพราะเขาจดจําเบอร์โทรของคุณไว้ในใจมานานแล้วค่ะ...""และเขาก็ไม่เคยนอนกับหนิงหว่าน เป็นหนิง
ดวงตาทั้งสองที่ยังมีน้ำตาอยู่ข้างในของซูหว่าน ค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มออกมา "คุณหมอโจว ขอรบกวนคุณช่วยฉันบอกเขาว่าฉันให้อภัยเขาแล้ว แต่ฉันไม่สามารถกลับไปเคียงข้างเขาได้อีกแล้วค่ะ..."คิ้วที่สวยงามของอลันขมวดเข้าด้วยกันเบา ๆ "เป็นเพราะซ่งซือเยว่เหรอคะ?"ขนตาที่ดกหนาของซูหว่านหลุบลง เหมือนตกอยู่ในความทรงจำที่ผ่านมา"คุณหมอโจว คุณรู้ไหมคะว่าฉันเติบโตมาได้ยังไง เพราะซ่งซือเยว่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ซื้อยาให้ฉันไม่ขาดสาย ฉันถึงได้ค่อย ๆ เติบโตขึ้นมาได้ บุญคุณนี้ไม่ใช่หนึ่งปีเท่านั้น แต่เกือบจะยี่สิบปีแล้ว""ตั้งแต่เล็กจนโต ทุกครั้งที่ทุกคนต่างก็ทอดทิ้งฉัน มีเพียงเขากับซานซานเท่านั้นที่ไม่เคยทิ้งฉันไป และเพื่อรักษาหัวใจของฉัน เขาต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัด ในเมื่อฉันตกลงว่าจะดูแลเขาไปตลอดชีวิต แล้วจะทำให้เขาผิดหวังได้ยังไงกันคะ... "เธอพูดสองประโยคนี้จบ ก็หันหลังแล้วเดินออกไปจากร้านกาแฟไม่รู้ว่าฝนตกหนักลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เม็ดฝนที่มีขนาดเท่าเมล็ดถั่วตกลงมา ทำให้ซูหว่านไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีเธอถึงกับลืมเรียกรถ ทำเพียงก้มหน้าเหยียบน้ำฝนและเดินไปข้างหน้าทีละก้าว ๆ ...อลันยืมร่มแล้ววิ่งตามออกมา
ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ น้ำฝนตกเป็นสายลงบนตัวชายหนุ่มผมดกสีดำขลับและชุดสูทแสนเนี๊ยบ ล้วนเปียกหมดน้ำฝนไหลจากใบหน้าหล่อเหลาที่สมบูรณ์แบบลงไปตามคอเรียวระหงส์เขาเดินตรงไปยังรถอย่างเหม่อลอยโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปอลันเห็นเขากลับมาก็รีบกางร่มเดินไปตรงหน้าเขาเพื่อกันฝนให้เขา"ขอโทษค่ะ ประธานจี้"เธอไม่ได้รับความยินยอมจากประธานจี้และมาหาคุณซูโดยพลการเองเดิมคิดว่าสามารถอธิบายให้เข้าใจ คุณซูอาจพิจารณากลับมาหาประธานจี้ แต่ไม่คิดว่าจะได้ผลลัพธ์แบบนี้น้ำฝนไหลรินตามไรผมบนหน้าผากของจี้ซือหานและหยดลงมา กระทบบนขนตาหนาเป็นแพรจนเขากะพริบเล็กน้อยเขาช้อนแววตาที่เย็นชาราวหิมะขึ้นมองอลัน "ฉันกับเธอจบลงอย่างสิ้นสุดแล้ว วันหลังเธออย่าพูดถึงชื่อนี้ต่อหน้าฉันอีก..."อลันมองจี้ซือหานอย่างอึ้ง ๆ เล็กน้อย แต่ก็ยังไม่อยากจะยอมรับผลลัพธ์แบบนี้ "ประธานจี้ คุณซูเคยรักคุณนะคะ"จี้ซือหานยกริมฝีปากบางยิ้มบาง ๆ "อลัน คนที่เธอรัก มีแค่ซ่งซือเยว่..."อลันเห็นเขาเป็นแบบนี้ก็ขมวดคิ้วทันที "ประธานจี้คะ เมื่อกี้เธอยอมรับออกมาแล้วว่าเคยรักคุณ เพียงแค่ระหว่างที่ทดสอบคุณได้แต่ความผิดหวังเป็นคำตอบ ทำให้ตอนนี้พวกคุณมาถึ
ซูชิงมองบอดี้การ์ดที่ตามหลังคุณซูไม่ใกล้ไม่ไกลก็ถอนหายใจเล็กน้อยประธานจี้รักคุณซูมากขนาดนั้นแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะปล่อยมือ ในใจเขาจะเจ็บแค่ไหนกันนะซูชิงครุ่นคิดจากนั้นก็หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งซองแล้วยื่นให้จี้ซือหาน "ประธานจี้ ผ่อนคลายหน่อยเถอะครับ..."จี้ซือหานกวาตามองบุหรี่ซองนั้นอย่างเฉยเมย สีหน้าค่อย ๆ กลับมาเย็นชาและเข้าถึงยาก "ทิ้งไปเถอะ"วันหลังเขาไม่ต้องการของพวกนี้แล้ว คนบางคน ซ่อนไว้ในใจลึก ๆ ก็เพียงพอในการเคียงข้างเขาไปตลอดชีวิตแล้ว...ซูชิงไม่คิดว่า ประธานจี้ที่ใช้ชีวิตโดยการอาศัยบุหรี่และเหล้าตลอดสามปีมานี้ จะทิ้งได้อย่างง่ายดายขนาดนี้เขาเหลือบมองประธารนจี้ เห็นเขาเอามือพาดหน้าต่างรถข้างเดียวแล้วเอียงคอมองข้างนอก เหมือนเขาเห็นประธานจี้คนเดิมอีกครั้งก่อนที่เขาจะพบกับคุณซูนั้น เขาไม่แตะบุหรี่และเหล้าสักนิด ทั้งยังเหย่อหยิ่ง เฉยเมยไม่แยแสกับทุกสิ่งไม่ว่าจะคนหรือสิ่งอื่นเขาตอนนี้ที่ผ่านความเจ็บปวดจากความรัก แววตาเย็นชาดุจหิมะของเขามีความเศร้าหมองเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แต่กลับให้ความรู้สึกว่าเขาคนเดิมกลับมาแล้วซูชิงตื่นเต้นเล็กน้อยและเก็บบุหรี่ในมือพูดกับเขาว่า "ประธานจี
ซานซานพึ่งพูดจบสายตาก็เหลือบเห็นร่มสีดำในมือของเธอเธอมองร่มนั้นแล้วมองซูหว่านที่หน้าซีดเผือด แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาเรียกให้แม่บ้านเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ แล้วซับผมและใบหน้าที่เปียกฝนของเธอซับเสร็จก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "หว่านหว่าน เธอไปแช่น้ำร้อน ๆ ก่อน ฉันจะต้มน้ำขิงให้เธอ เดี๋ยวเธออกมาก็ดื่มได้แล้ว"พูดจบเธอก็ผลักซูหว่านไปยังห้องน้ำ แต่อยุ่ ๆ ซูหว่านก็ตาแดงก่ำขึ้นมา ใบหน้าเล้กเท่าฝ่ามือซีดเผือดซานซานเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็ปวดใจมาก "หว่านหว่าน จี้ซือหานพูดอะไรกับเธอใช่ไหม..."แม้ไม่รู้ว่าหลีงจากที่เธอถูกจี้ซือหานพาไปจะเจอกับอะไร แต่สามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้ซูหว่านกำลังเจ็บปวดมากเธออ้าแขนออกแล้วพูดกับเธอเสียงนุ่มนวล "หว่านหว่าน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ ถ้าเธอหมดหนทางก็มาซบลงตรงนี้..."เมื่อซูหว่านได้ยินแบบนั้น น้ำตาที่ฝืนกลั้นไว้ก็ทะลักออกมาทันทีเธอดผเข้าในอ้อมกอดเหมือนเด็กน้อย ทิ้งการป้องกันตัวและการสร้างภาพลงแล้วร้องไห้อฟูมฟายออกมา"ซานซาน ที่เขาบอกว่ารักฉัน มันเป็นความจริง..."ที่แท้แล้ว เขาเติบโตท่ามกลางสภาพแวดล้อมอันเลวร้ายที่แท้แล้ว ถ้าเขาใส่ใจสิ่
ซูหว่านตอบว่าได้แต่โดยดีแล้วหมุนตัวเข้าห้องน้ำไป เติมน้ำร้อนในอ่างเสร็จแล้วก็แช่ตัวลงไปอุณหภูมิอุ่นร้อนของน้ำแผ่ซ่านลงบนผิว ทำให้เธอที่เหนื่อยทั้งกายและใจผ่อนคลายลงบ้าง...ซานซานเตรียมผ้าเช็ดตัวและชุดนอนที่สะอาดให้เธอเสร็จก็เข้าครัวต้มน้ำขิงให้เธอถ้วยใหญ่แม้หว่านหว่านจะเปลี่ยนหัวใจแล้ว แต่คนที่เคยผ่าตัดใหญ่มานั้นร่างกายอ่อนแอกว่าคนปกติอยู่แล้วตากฝนนานขนาดนี้จะเป็นหวัดเป็นไข้รึเปล่าไม่รู้ เมื่อนึกถึงตรงนีเซานซานก็ให้แม่บ้านไปเอายาแก้หวัดมาให้ซูหว่านอาบน้ำสะอาดออกมาเห็นบนโต๊ะน้ำชามีทั้งน้ำขิงและยาแก้หวัดก็รุ้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันทีเธอนั่งลงบนโซฟา ดื่มน้ำขิงและกินยาแก้หวัดถึงค่อยตามซานซานไปชั้นสอง"ตอนที๋ฉันซื้อบ้านหลังนี้ได้ทำห้องนอนไว้สองห้อง แม้ตอนนั้นรู้ว่าเธออาจจะไม่กลับมา แต่ฉันยังคงยืนยันที่จะทำแบบนี้ รู้สึกว่าการเก็บไว้ให้เธอหนึ่งห้องเหมือนยังมีเธออยู่ข้างกายฉันเสมอ..."ซูหว่านมองซานซานที่กำลังปูที่นอนน้ำตาก็รื้นอีกครึ่งชีวิตแรกได้รับการดูแลจากซานซานและซ่งซือเยว่ จึงผ่านมาได้อย่างยากลำบากครึ่งชีวิตหลังก็ถึงเวลาที่เธอจะดูแลพวกเขาแล้ว...ซานซานปูที่นอนเสร็จก็ตบลงบนเตี
หลังจากที่จี้เหลียงชวนบล็อกและลบทุกอย่างออกจนเสร็จก็โยนโทรศัพท์ทิ้งออกไปจี้ซือหานที่กำลังเดินเข้ามาจากด้านนอกคฤหาสน์พอดี เมื่อเห็นโทรศัพท์อยู่บนพื้นจึงขมวดคิ้วลงเล็กน้อย"พี่รอง พี่กลับมาแล้วเหรอ?"จี้เหลียงชวนลุกขึ้นมาจากโซฟา เมื่อเห็นว่าจี้ซือหานมีเนื้อตัวเปียกปอน ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความกังวล "พี่รอง ทำไมพี่ถึงเปียกแบบนี้?"จี้ซือหานไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเขา แต่ถอดเสื้อสูทตัวนอกออกก่อนจะรับผ้าขนหนูที่คนรับใช้ส่งมาให้เขาเช็ดผมอย่างไม่ช้าไม่เร็วไปพร้อม ๆ กับถามจี้เหลียงชวน "ทำไมแกถึงมาอยู่บ้านของฉัน?"จี้เหลียงชวนถอนหายใจแล้วตอบออกมาอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย "วันหยุดมันน่าเบื่อเกินไปเลยมาหาพี่ดื่มสักแก้วสองแก้ว"จี้ซือหานเหลือบมองไปที่เขาหนึ่งครั้ง "น่าเบื่อก็ไปรับช่วงงานต่อกับเจ้าห้าที่แอฟริกาซะ"จี้เหลียงชวนได้ยินคำว่าแอฟริกาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา "พี่รอง พี่ห้าเขาผิวหนังหยาบหนาไม่กลัวแดดเผา แต่ผมไม่ได้นะ ใบหน้าของผมเป็นนั้นเป็นต้นทุนใช้สำหรับหาสาว ๆ นะ พี่จะมาตัดทางชีวิตของผมไม่ได้นะ..."เหตุผลหลัก ๆ คือเขาไม่ชอบรสชาติสาวแอฟริกาสักหน่อย ไม่เหมือนพี่ห้าที่ชอบรสจัดอีกอย่างการทำ