แชร์

บทที่ 23

หลังจากที่ซูหว่านวิ่งตากฝนกลับบ้าน เธอก็ถอดชุดราตรี และสร้อยเพชรที่ประดับบนคอออก แล้วโยนมันลงกล่อง

พรุ่งนี้เธอจะส่งมันคืนให้หลินเจ๋อเฉิน ของของเขาน่าขยะแขยงเกินทน เธอจะไม่เก็บมันไว้เด็ดขาด

เมื่อปิดฝากล่อง เธอก็เดินเข้าห้องอาบน้ำ เปิดก็อกด้านบนอ่าง แล้วลงไปนอนแช่

เธอหยิบที่ขัดตัวมาถูกหลังของตัวเองอย่างแรงจนเกิดเป็นสีแดงเปื้อน จากนั้นก็มองดูตัวเองในกระจก

เมื่อลบเครื่องสำอางออก จึงเหลือเพียงใบหน้าซีดเซียวที่เกิดจากอาการป่วย ไม่มีหลงเหลือความสดใสอีก โดยเฉพาะขอบใต้ตาที่ดำคล้ำเหมือนคนไม่มีชีวิต

เธอมองไม่เห็นแสงแห่งความหวัง สัมผัสไม่ถึงความอบอุ่น

ไม่ต่างอะไรกับมดตัวนึงที่ใครจะเหยียบย่ำเมื่อไหร่ก็ได้

แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังเป็นมนุษย์ที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรี...

"ศักดิ์ศรี"

ซูหว่านพึมพำคำนั้นออกมา แล้วก็หัวเราะเยาะตัวเอง นับตั้งแต่วินาทีที่เขาขายตัวให้จี้ซือหาน เธอก็ไม่หลงเหลือศักดิ์ศรีอีกแล้ว

เธอเช็ดผมให้แห้ง แล้วทิ้งตัวนอนบนเตียง เนื่องจากเหนื่อยล้ามาก จึงผล็อยหลับไปไม่รู้ตัว

เพราะตากฝนกลับบ้าน อาการป่วยก็ซูหว่านหนักขึ้นตามไปด้วย ซูหว่านสลบยาวจนถึงช่วงบ่ายของวันต่อมา

ซานซานทำงานกะดึก
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status