บทที่ 22

ซูหว่านเหล่มองจี้เหลียงชวนที่นั่งอยู่เบาะคนขับ

เห็นเขาเอียงศีรษะมองออกไปนอกหน้าต่าง ความอึดอัดที่อยู่ภายในใจก็ค่อยๆคลายตัวลง

เธอถือทิชชู่ในมือแล้วก้มหน้าลง จากนั้นค่อยๆเช็ดน้ำฝนบนเรือนร่าง

จี้เหลียงชวนมองร่างในชุดราตรีบางๆเปียกโชกของเธอผ่านกระจกหลัง

อากาศหนาวแบบนี้ แต่เธอไม่ใส่แม้กระทั่งเสื้อคลุม แล้วยังยืนตากฝนโบกรถอยู่ข้างนอกอีก นี่ทำให้จี้เหลียงชวนรู้สึกสงสัยมาก

"คุณซู ทำไมคุณชายหลินไม่ไปส่งคุณ?"

พอได้ยินเขาเอ่ยชื่อนั้น ซูหว่านก็ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ผ่านไปสักพักจึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของหลินเจ๋อเฉิน

เธอกำกระดาษในมือแน่น แล้วแต่งเรื่องโกหกออกไป "ฉันทะเลาะกับเขา เขาก็เลยให้ฉันลงจากรถ"

จี้เหลียงชวนพยักหน้าเบาๆ "แบบนี้นี่เอง"

เขาเห็นเธอสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ ก็ยกมือขึ้นปรับฮีตเตอร์ จากนั้นก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

จู่ๆอุณหภูมิในรถก็เพิ่มสูงขึ้น ทำให้ร่างกายที่แข็งทื่อเพราะความหนาวของซูหว่านค่อยๆอุ่นขึ้น

เธอมองจี้เหลียงชวนด้วยสายตาซาบซึ้ง แล้วค่อยๆอธิบายอย่างระมัดระวัง "ตอนแรกฉันตั้งใจจะเรียกแกร็บ แต่โทรศัพท์แบตหมด ร้านรอบๆก็ปิดหมดแล้ว ไม่มีที่จะไปหลบฝน ก็เลยไปยืน